ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΜΑΝΤΙΛΙ ΤΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣΥΝΗΣ

 

"'Όπου να ’ναι ξημερώνει./ Κάθε μέρα ξημερώνει./ Τα παιδιά/ στις γωνίες των δρόμων αμβλύνουν/ αστέρια, που τα ’φερε το αεράκι/ της νύχτας στη συνοικία μας./ Όλ’ οι δρόμοι ομορφαίνουν./ Νιες μανούλες, με φεγγάρια τα πρόσωπα/ τα καλά τα παιδιά τους/ κρατούν απ ‘το χέρι,/ κι αυτά κελαϊδούν σαν πουλιά/ μυρίζουν φιλιά και σαπούνι./ Κι έχουν ψηλά/ στο άσπρο τους μέτωπο/ τη χαρά σαν ξημέρωμα,/ στο ρηχό το μεσόφρυδο/ μια έγνοια, το μάθημα/ σαν πουλάκι σε κλώνο που τρέμει./ Κούνησε το άσπρο μαντήλι σου,/ κύριε δάσκαλε,/ να πετάξει στα φύλλα των δέντρων,/ η δροσιά να το λούσει,/ ο ήλιος να το εξατμίσει/ το πουλάκι το πρόβλημα,/ της μανούλας η έγνοια.// Κούνησε το άσπρο μαντήλι σου,/ κύριε δάσκαλε./ Να πέσουν τα χνούδια της νύχτας, / ν’αναληφτούν στο φως τα πουλιά,/ ν’αστράψουν των παιδιών σου τα πρόσωπα,/ να πάνε οι μάνες ανέγνοιες,/ ν’ ανοίξουν όλα τα παράθυρα,/ να βάλουν στα ανθογιάλια λουλούδια,/ να φτιάξουν το γλυκό φαΐ/ να κρεμάσουν στους τοίχους τραγούδια./ Όλα να γλυκαίνουν./ Όλα να ωριμάζουν. Όλα να αυξάνουν./ Ο ήλιος ν’ ανεβαίνει./ Τα πουλιά να κατεβαίνουν στους ανθρώπους./ Τα λουλούδια ν’ ανοίγουν από ευωδία./ Εσύ να γεμίζεις βαριά πείρα/ και γλυκιά υπομονή,/ κι οι μάνες να σου φέρνουν κι άλλα παιδιά.». “Το ποιήμα” κούνησε το άσπρο μαντήλι σου, κύριε δάσκαλε” του δασκάλου ποιητή Κώστα Καλαπανίδα, από την ποιητική του συλλογή “Κύριε δάσκαλε” (Αθήνα 1978).

Και το παραπάνω ποίημα χρησιμοποίησα μιλώντας προχθές, Κυριακή 1 Μαΐου για την δασκάλα Ειρήνη Κουργιαντάκη και τους δασκάλους Γιώργο Πιτσιτάκη του Δημήτρη Σειραδάκη στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής Περιβολίων όπου (τι σύμπτωση αλήθεια), την ίδια μέρα τα 40ήμερα μνημόσυνά τους… Παραλλάζοντας απλώς τους στίχους «Κούνησε το άσπρο μαντήλι σου κύριε δάσκαλε» σε πληθυντικό αριθμό: «Κουνήστε τα άσπρα μαντήλια σας, κυρία Δασσκάλα και κύριοι Δάσκαλοι». Κι αν υπηρέτησαν κι οι τρεις τους, ο καθένας με τον δικό του τρόπο την Δασκαλοσύνη! Κι αν έχω να θυμάμαι, πράγματα από την πολύχρονη φιλία που είχα μαζί τους και βέβαια από την συνυηπηρέτηση μας σε Δημοτικά Σχολεία της πόλης μας. Στο 17ο (Παχιανά), το σχολικό έτος 1983-84 με τον Δημήτρη, στο 9ο (Χαλέπα) τα σχολικά έτη 1992-97 με την και πρώτη μου εξαδέλφη την Ειρήνη, στο 5ο (Νέα Χώρα) τα σχοχλ. έτη 1997-99 με τον Γιώργο. Για την Ειρήνη και τον Γιώργο μίλησα στις κηδείες τους, που έγιναν σε αυτή την εκκλησία, της Αγίας Παρασκευής και στον Άγιο Κων/νο της Νέας Χώρας αντίστοιχα, χρεώστης στον Δημήτρη που ήταν πράγματι ο ορισμσός της λέξης Δάσκαλος. Ωστόσο να’ναι τούτη την ώρα, σε μια τάξη αγγέλων, παιδιών που έφυγαν νωρίς, μαζί κι οι τρεις στο άλλο ημισφαίριο της ζωής και να κουνούν το άσπρο μαντίλι της Δασκαλοσύνης, τους φαντάζομαι. Τραγουδώντας ριζίτικα η Ειρήνη, μαζεύοντας ύλη για ένα μαθητικό περιοδικό ο Γιώργος και διδάσκοντας τοπική ιστορία ο Δημήτρης.

ΚΑΙ ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

 ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΗ - ΣΤΡΑΤΑ, ΣΤΡΑΤΟΥΛΑ... - ΜΝΗΜΗ ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ 

 

«Ο τρίτος μήνας τσ’ άνοιξης μας προκαλεί και πάλι/ να τρέξουμε σαν τα παιδιά στης φύσης την αγκάλη» μας λέει στην πρώτη μαγιάτικη σημερινή της μαντινάδα η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. Για να συνεχίσει στη δεύτερη: «Την άνοιξη ρωτήσανε ποιον μήνα προτιμάει,/ κι εκείνη αποκρίθηκε/ μα φυσικά τον Μάη». Και να καταλήξει στην τρίτη: «Τον Μάιο μυγιάζονται τα ζώα για φαντάσου/ και κάθε μέρα νευρική είναι η πεθερά σου…». Από δω το φέρνει, από κει το γυρίζει η μαντιναδολόγος μας και να η πεθερά… στην πίστα “μυγιασμένη”, Μάη μήνα! Κι όποιος(α) έχει τη μύγα, μυγιάζεται…

 

Βήμα βήμα, στράτα στρατούλα… Τα πρώτα βήματα, τα πρώτα αβέβαια βήματα προς την κανονικότητα άρχισαν. Απών, ωσεί παρών αλλά και παρών, ωσεί απών, η Αυτού Μικρότης του ο Covid 19 κάνει σημειωτόν και τηρεί στάση αναμονής. Ωστόσο τα μεγάφωνα παίζουν στη διαπασών. «Στρατιώτη μου τη μάχη θα κερδίσει, όποιος πολύ το πεθυμά να ζήσει/ όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει/ στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει»… Σουρεαλισμού το ανάγνωσμα!

 

 

”Πάλης ξεκίνημα/ νέοι αγώνες/ οδηγοί της ελπίδας/ οι πρώτοι νεκροί// Όχι άλλα δάκρυα/ κλείσαν οι τάφοι/ λευτεριάς λίπασμα/ οι πρώτοι νεκροί.// Λουλούδι φωτιάς / βγαίνει στους τάφους/ μήνυμα στέλνουν/ οι πρώτοι νεκροί/ Απάντηση θα πάρουν/ ενότητα κι αγώνα/ για να βρουν ανάπαυση/ οι πρώτοι νεκροί”. Το ποίημα “Πάλης ξεκίνημα” που έγραψε στην κυριολεξία με το αίμα του στη φυλακή της Χούντας ο κορυφαίος αγωνιστής για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην πατρίδα μας Αλέκος Παναγούλης. Σαν χθες, Πρωτομαγιά του 1976, το φευγιό του από “τροχαίο”… Αθάνατος!

 Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 3 Μαϊου 2022)

https://www.haniotika-nea.gr/to-aspro-mantili-tis-daskalosynis/