ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

" ΠΡΙΝ ΑΠΟ 19 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤ' ΑΛΙΚΙΑΝΟΥ" 

Κυριακή 1 Ιουνίου στ’ Αλικιανού, όπου το μνημόσυνο για τους Εκτελεσθέντες από τους Γερμανούς. Ενώ οι χοροί των ψαλτών ανασύρουν από τους ύμνους της Θείας λειτουργίας, που τελείται εντός του ναού του Τιμίου Σταυρού, τα ωραία ελληνικά φωνήεντα, ακούω τον συνταξιούχο δάσκαλο τέως σχολικό σύμβουλο Μανόλη Νικολακάκη να μου ιστορεί καταλεπτώς τα όσα φοβερά και τρομερά έγιναν εκείνο το πρωινό της 2ας Ιουνίου 1941, εδώ ακριβώς στη δυτική μεριά του προαύλιου, όπου τώρα υψώνεται το Ηρώον της θυσίας Εκείνων. Όχι δεν ήταν αυτόπτης -πώς θα μπορούσε να ‘ναι άλλωστε, αφού μόλις πριν έξι μήνες είχε έρθει στον κόσμο, κι έτσι δεν είδε ιδίοις όμμασι την εκτέλεση του πατέρα του (μόλις που ‘χε πατήσει τα τριάντα τρία) και των άλλων 41 μαρτύρων, από τ’ ανθρωπόμορφα τέρατα. Ούτε, βέβαια, θυμάται σαν ακούσματα τις ριπές των πολυβόλων που έσπερναν τον θάνατο και το σύνθρηνο που έστησαν τα γυναικόπαιδα. Χαρακωμένα, ωστόσο, βαθιά με κοφτό σίδερο, είναι στη μνήμη του, κι όχι μόνο από διηγήσεις της μάνας του, όλα ετούτα: Δέκα- δέκα τοποθετούσαν τους μελλοθάνατους στον τοίχο… Τον λάκκο που έπεφταν τον είχαν ανοίξει οι ίδιοι. Σε κάθε δεκάδα πετούσαν κι από μια χειροβομβίδα σαν χαριστική βολή… Τους σκέπαζαν με χώμα, ενώ ακόμα ζούσαν…

«Μαζί με την απόδοση τιμής στους εκτελεσθέντες είναι ανάγκη να θυμούμαστε και τις ηρωίδες· γυναίκες, τις συζύγους, τις μάνες και τις αδελφές που έμειναν πίσω και μαζί με τον πόνο και τον οδυρμό έπαιρναν την ευθύνη να συνεχίσουν. Να μεγαλώσουν παιδιά να κρατήσουν νοικοκυριά. Να σώσουν από την πείνα και τις κακουχίες ανήμπορες ψυχές». Ακούω, αμέσως μετά την επιμνημόσυνη δέηση που τέλεσε ο εφημέριος του χωριού, ο παπά-Μανόλης Χατζηδάκης, μπροστά από το Μνημείο, παρουσία του περιεστώτος λαού, την Αργύρω Κοκοβλή, να λέει, αναφερόμενη στα γεγονότα, και τούτα τα λόγια και αναζητώ τις “μορφές” τους στο συρρεύσαν πλήθος των προσκυνητών. Είναι παρούσες, τις ψυχανεμίζομαι. Μια απ’ αυτές, ίδια η Κρήτη, φορώντας το μαύρο τσεμπέρι της Αθανασίας, ακουμπά τα μάτια της στην πιο ψηλή κορφή του σεβαστικού κυπαρισσιού, που μαζί με τη θεία μυρσίνη κρατά συντροφιά στον αιώνιο ύπνο των μαρτύρων…

Δύο απ’ τα τρία “ακροθιγώς” μου, που βρήκαν θέση στη στήλη των “Χανιώτικων νέων”, “Αυτός ο τόπος ο μικρός ο μέγας”, που είχαμε με την Ευδοκία, πριν από 19 χρόνια και συγκεκριμένα στις 4 Ιουνίου 2003, παραπάνω. “Χαρακωμένα με καφτό σίδερο στη μνήμη του”, ο τίτλος του δεύτερου. Διαβάζοντας στην εφημερίδα ότι κι εφέτος, και συγκεκριμένα προχθές Κυριακή 5 Ιουνίου, στο πλαίσιο των παράλληλων εκδηλώσεων του Δήμου Πλατανιά για τη Μάχη της Κρήτης, έγινε, όπως γίνεται κάθε χρόνο άλλωστε, εκδήλωση μνήμης για τους εκτελεσθέντες της περιοχής· τα θυμήθηκα και τα αναζήτησα στο αρχείο μου. Μην μπορώντας, αν και το ήθελα, να είμαι εκεί...

ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ 

ΟΙ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΤΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ - ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΙΜΗ

«Τώρα που καλοκαίριασε τη μάσκα καταργούνε/ κι οι άνθρωποι ελεύθεροι ξανά κυκλοφορούνε», μας λέει στην πρώτη σημερινή της μαντινάδα η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. Μας παραγγέλνει, ωστόσο, στη δεύτερη: «Τις μάσκες μην πετάξετε, φίλοι μου μη βιαστείτε/ μπορεί απ’ το φθινόπωρο ξανά να τις φορείτε». Για να δώσει… τα ερωτικά ρέστα της στην τρίτη: «Χωρίς τη μάσκα, μάτια μου, όταν σε ανταμώσω/ από τα βέλη του σεβντά, πες μου πως να γλυτώσω», του (μας) λέει. Να το ξαναγράψω. Δεν παίζεται στις ερωτικές μαντινάδες η φίλη μου, δεν παί

Στους αείμνηστους Ιάκωβο Μαρκετάκη (Μαρκετοκουμή), Μιχάλη Περράκη (Περρομίχαλο) και Κώστα Περράκη (Περροκωστή), “...αξέχαστους χαροκόπους και μέλη μέχρι εσχάτων της Ομάδας Ριζίτικου Τραγουδιού του Συλλόγου” (Πολιτιστικού- Παραδοσιακού Συλλόγου Σελίνου, του οποίου είναι πρόεδρος) αφιερώνει το βιβλίο του “Για τον πολιτισμό και μια τιμή”, που μου έστειλε τις προάλλες, ο φίλος μου Νίκος Γ. Αποστολάκης. “Η παράδοση στην εποχή μας”, “Ο μουσικοχορευτικός πολιτισμός μας”, “Ριζίτικο τραγούδι και πολιτισμός της παρέας”, “Ρίζες και ριζίτικα”, “Ο πολιτισμός της φιλοξενίας”, “Αυθεντικοί και βιωματικοί”, “Ο πολιτισμός του χαιρετισμού και της ευχής”, “Εις τσι χαρές σας”, και “Για μια τιμή (Κρητική ποίηση)”. Και μόνο οι τίτλοι των θεμάτων με τα οποία ασχολείται ο κατά κοινή ομολογία ξεχωριστός “περβολάρης” της κρητικής λαϊκής παράδοσης, στο βιβλίο του, που συνοδεύεται από ένα σπίτι με ριζίτικα, με (μας) προ(σ)καλούν για ανάγνωση 

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 7,6.22) 

https://www.haniotika-nea.gr/prin-apo-19-chronia-st-alikianoy/