ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΑΥΓΟΥΣΤΕ, ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΜΗΝΑ... 

Επάτησε ο Αύγουστος η άκρα τον χειμώνα… Η πρώτη παροιμία του δεύτερου με αυτοκρατορικό όνομα μήνα που μου έρχεται στο νου, καθώς, πιάνοντας το μολυβάκι μου για να γράψω τις “Στάσεις” συνειδητοποιώ ότι από χθες είμαστε στην εξουσία του. Καλόν Αύγουστο και καλό χειμώνα, λοιπόν. Από παροιμίες ο μήνας τούτος… να φάνε κι οι μύγες, για να θυμηθώ μια απ’ όλες. Πάμε γι’ αλλες. Κάθε πράγμα στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο… Σύκα ο Αύγουστος σταφύλια, τρώει γλείφοντας τα χείλια… Ούτ’ ο Αύγουστος χειμώνας ούτ’ ο Μάρτης καλοκαίρι… Καλός ο ήλιος του Μαγιού τ’ Αυγούστου το φεγγάρι… Αύγουστος ξεθωριασμένος, Απρίλης μαστουρωμένος… Τον Αύγουστο τον χαίρεται απού ‘χει να τρυγήσει… Και βέβαια η κορυφαία.

Αύγουστε, καλέ μου μήνα, να ‘σουν δυο φορές τον χρόνο! Αύγουστος ο μήνας της Παναγιάς, προπάντων της Παναγιάς για τους απανταχού Έλληνες. Στη διαπασών η ψαλμωδία του Παρακλητικού της κανόνα απ’ τη χορωδία των τζιτζικιών, για λογαριασμό των ανθρώπων. «Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου, Θεοτόκε ότι πάντες, μετά Θεόν εις Σε καταφεύγομεν, ως άρρηκτον τείχος και προστασία». Και βεβαίως ο μήνας της μεγάλης επιστροφής. Στον ίσκιο μιας κληματαριάς, στην πατρίδα των παιδικών χρόνων, στα όποια λευκώματα των πρώτων μαθητικών ερώτων…

«Αύγουστος είναι το τραγούδι του Νικόλα/ και κάποια νύχτα στη ζωή που τα ‘χεις όλα/ μια αγκαλιά και φορητό ραδιοφωνάκι/ να παίζει Μάλαμα, Περίδη και Λιδάκη.// Αύγουστος είναι και του Ρίτσου η σονάτα/ αλλά μπορεί κι ένα χωνάκι σοκολάτα/ του σεληνόφωτος αυτή η πανδαισία/ να ξεγελιέσαι πως υπάρχει αθανασία.// Αύγουστος είναι ο ρεμβασμός του Σκιαθίτη/ κι οι αναμνήσεις απ’ το φως του Πανορμίτη,/ φλόγα κεριού σε ταπεινό προσκυνητάρι/ με το σπαθί του Αρχαγγέλου στο θηκάρι.// Αύγουστος είναι και το δεύτερο φεγγάρι/ προτού προλάβει ο Σεπτέμβρης να το πάρει/ πέντ’ έξι στίχοι π’ αγαπάς και τους θυμάσαι/ είσαι κι εσύ που ξαγρυπνάς κι όταν κοιμάσαι». («Αύγουστος είναι», στίχοι Ηλία Κατσούλη. Από το βιβλίο του Παντελή Θαλασσινού “Το καλαντάρι”).

ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΕΓΥΡΙΣΑΝ ΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ... -  ΤΟ SOS της γης - Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ - ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΗΣ ΑΓΛΑΪΑΣ ΚΥΡΜΙΖΑΚΗ

«Εγύρισαν τα “πεταχτά” μόνιμα πια στη στήλη/ και χαίρονται οι νέοι τους μα κι οι παλιοί τους φίλοι». Από τον φίλο ιερωμένο η μαντινάδα. Στα πεταχτά για τα “πεταχτά”. Δικές του κι οι άλλες δυο που ακολουθούν και αφορούν στις πυρκαγιές. «Πυρ και γυνή και θάλασσα, λέει η παροιμία/ μα δεν υπάρχει πιο κακό απ’ τη φωτιά καμία.// Να μας φυλάξει ο Θεός από το νέο Μάτι/ να μην καούνε άνθρωποι, μόνο δεντρά και βάτοι». Να πω ένα μεγάλο “ευχαριστώ” και να ευχηθώ καλή συνεργασία, πάτερ! Να δεις χαρά και η Νεκταρία!

Πρώτα ο πληθυντικός σε όλες τις πτώσεις. Οι πυρκαγιές, των πυρκαγιών, τις πυρκαγιές, πυρκαγιές… Μετά ο ενικός στη γενική του πτώση. Της πυρκαγιάς! Είμαστε χώρα της… πυρκαγιάς τελικά! Και ο πλανήτης της πυρκαγιάς βεβαίως. Διαπλανητικό το “φαινόμενο”. Μέχρι και οι εναπομείναντες πάγοι στην Αρκτική και στην Ανταρκτική κινδυνεύουν με κάψιμο. Εις ώτα μη ακουόντων το SOS που εκπέμπει. Σαν ένα ποίημα της απελπισίας το διαβάζω… Καμία διόρθωση.

Περισσεύουν τα χαμόγελα στα παιδιά που πέτυχαν στις ανώτατες σχολές που ήθελαν, αυτές τις μέρες. Λείπουν απ’ τα παιδιά που δεν πέτυχαν. Ωστόσο η ζωή συνεχίζεται και για τα μεν και για τα δε. Μια μάχη κέρδισαν τα πρώτα, μια μάχη έχασαν τα δεύτερα. Από μάχες η ζωή απ’ τη στιγμή που θα γεννηθούμε μέχρι που θα πεθάνουμε, άλλο τίποτα…

Αγλαΐα Κυρμιζάκη, μια ξεχωριστή δασκάλα αλλά και μια ξεχωριστή ζωγράφος και πεζογράφος. Πάντα ωραία ως υπήρξε στη μνήμη των παλιών δασκάλων– το 1983 σε ηλικία 79 ετών το φευγιό της για τον Επουράνιο Παρνασσό. Με αφορμή το υπέροχο βιβλίο της “Παραμύθια από την Κρήτη” (εκδόσεις “νόβολι”, 2011) που μου έδωσε η φίλη του φίλου μου σκηνοθέτη Κώστα Νταντινάκη, Βάντα Ιωαννίδου, η αναφορά. Εκ των ων ουκ άνευ, φιλοξενία σε προσεχή Παιδότοπο…

https://www.haniotika-nea.gr/aygoyste-kale-moy-mina-2/

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 2.8.2022)