ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

 Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ 

Εκ περάτων συναθροίστηκαν στη Γεθσημανή οι μαθητές του Χριστού για να αποχαιρετήσουν την Παναγία, λίγο πριν αυτή φύγει για να βρει τον γιο της στον Ουρανό και να κηδέψουν το σώμα της. Εκ περάτων επιμένουν να επιστρέψουν στα πάτρια, στη μητρίδα γη, τις ημέρες του Δεκαπενταύγουστου και οι απανταχού με τη γεύση του κοκκινάπιδου πάντα στον ουρανίσκο οι παλιότεροι και με τις εικόνες των μαθητικών ερώτων, των “θεαματικών” με τα λευκώματα στις κόρες των ματιών τους. Επιστρέφουν… Επιστρέφουμε… Επιστρέφω… Δεν μπορώ να φανταστώ ότι δεν θα ‘μαι στο χωριό μου, τον Νίππο Αποκορώνου, από την Παραμονή. Ότι δεν θα πάω στο καφενείο, ότι δεν θα κοιμηθώ στο πατρικό σπίτι, ότι δεν θα με ξυπνήσει το πρωί η καμπάνα της Μεσοχωριανής Παναγίας. Όπως τότε που ήμουν παιδί, ένα παιδί με «γρατζουνισμένα γόνατα», «κουρεμένο κεφάλι» και πολλά «ακούρευτα όνειρα» και με ξυπνούσε η μάνα μου, πριν χτυπήσει η καμπάνα…

Αλλιώς ήταν, βέβαια, τα πράγματα πριν από 12 χρόνια, όταν δεν είχε φύγει για το άλλο ημισφαίριο της ζωής η μάνα μου. Άλλο να βρίσκεις ανοιχτή την πόρτα του σπιτιού που γεννήθηκες ανοιχτή όταν επιστρέφεις κι άλλο να βγάζεις το κλειδί για να την ανοίξεις. Η μάνα μας! Η μάνα του καθενός μας. Η μάνα του Χριστού. Η μεγάλη μάνα! Η Μάνα Όλων μας. Εκείνη επικαλούμαστε, σ’ εκείνη προσφεύγουμε. Ήλιος της ζωής μας η Παναγία. Ηλιόκαλη, Ηλιόμορφη, Ηλιόβλυτη, Ηλιοειδής, Ηλιοφανής, Ηλιοστάλακτη, Ηλιοτόκος… για να γράψω 7 προσωνύμια της με πρώτο συνθετικό τον ήλιο.

«Εκ περάτων/ συναθροισθέντες οι απανταχού/ στην Κοίμηση της Πεποικιλμένης./ Για να ψάλλουν εν χορώ/ “τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε”/ και να ζήσουν την νίκη των φωνηέντων/ στην επίκληση του ονόματός της/ στο πρώτο ενικό πρόσωπο./ Παναγία μου! Το ποίημά μου «Η Παναγία της Επιστροφής» (από την ποιητική συλλογή «Τα χελιδόνια του μοναχού», β’ έκδοση, Κοινωφελές Ίδρυμα “Αγία Σοφία” και “Πυξίδα της Πόλης”, Χανιά 2020).

ΚΑΙ...  ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ - ΤΗΝ ΠΑΘΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΔΕΜΙΔΑ - ΟΙ ΠΕΘΥΜΙΕΣ ΤΟΥ ΓΑΒΡΙΛΗ ΦΛΕΜΕΤΑΚΗ

«Το Πάσχα του καλοκαιριού χτυπάει η καμπάνα/ μας προσκαλεί στην εκκλησιά η στοργική μας μάνα», μας λέει στην πρώτη σημερινή της μαντινάδα η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. Για να συμπληρώσει στη δεύτερη: «Στο μονοπάτι της ζωής που δυσκολίες έχει,/ μια προσευχή στην Παναγιά όλους να μας προσέχει». Ευχετήρια, για τους εορτάζοντες και εορτάζουσες την Τρίτη. Χρόνια πολλά στη Δέσποινα, στον Πάνο και στη Μαίρη κι  ό,τι καθένας πεθυμά η τύχη να του φέρει». Να γράψω δυο ακόμα «ερωτικές» που τις θυμάμαι από τα χρόνια της εφηβείας μου. «Δυο Παναγίες αγαπώ η μια ‘σαι συ, κυρά μου/ στην άλλη τάσσω ένα κερί σε σένα την καρδιά μου», η πρώτη. «Μαρία λεν την Παναγιά, Μαρία λεν κι εσένα/ κι αν αρνηθώ την Παναγιά θα αρνηθώ κι εσένα», η δεύτερη.

Από τον πυρηνόσπορο γλυτώσαμε, από τον σύρικα τη βγάλαμε μ’ ελαφρές απώλειες, σιγά που θα φοβηθούμε την ευδεμίδα, το “λεγόμενο”… παλιό πάθος. Έτσι μου φάνηκε ότι… έλεγαν τα σταφύλια της κρεβατίνας μου, πριν από δύο εβδομάδες και με παράσυραν να αργήσω να τα ψεκάσω με το “ανάλογο” φυτοφάρμακο και τώρα τρέχω και δεν προλαβαίνω να τα γλυτώσω. Μόνο που δεν έκλαιγε ο φίλος μου που κάνει και τον αμπελουργό, ενώ μου τα έλεγε…

«Θα πάρω τον ανήφορο για να βρεθώ στου Βάμου/ να μπω στο πατρογονικό να διπλογονατίσω/ και ν’ ανταμώσω τσι ψυχές που κατοικούνε μέσα/ Να πιω καφέ στον καφενέ και τσικουδιές με φίλους/ Να πάω στο Γυμνάσιο να βρω συμμαθητές μου,/ να βρω και μια καλή ψυχή,/ απού καλά καλή ‘ναι»… Οι πρώτοι στίχοι από το ποίημα του και συνεργάτη της εφημερίδας μας καλού μου φίλου Γαβρίλη Φλεμετάκη “Πεθυμιές”, που έφυγε πριν 10 μέρες για τα Επουράνια Δώματα – στη Θεσσαλονίκη που ζούσε η κηδεία του. Και από εδώ τα θερμά μου συλλυπητήρια στη γυναίκα του και στις κόρες του. Τι κρίμα που δεν αξιωθήκαμε να βγάλουμε μαζί μια φωτογραφεία στο «Μνημείο του Οδοιπορούντος Μαθητή», που βρίσκεται στην αυλή του “ένδοξου” γυμνασίου μας…

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 12.8.2022) 

https://www.haniotika-nea.gr/i-panagia-tis-epistrofis/