ΧΡΥΣΑ

 Ο ΓΛΥΠΤΗΣ ΠΟΥ ΔΟΞΑΣΕ ΤΟ ΜΑΡΜΑΡΟ

Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη

Πόσοι άραγε απ’ αυτούς που κοντοστέκονται στο Α’ Νεκροταφείο, μπροστά στον τάφο της Σοφίας Αφεντάκη, θαυμάζουν το γλυπτό αυτό καθαυτό και πόσοι το περιεργάζονται σαν μια αντανάκλαση του δικού τους υπαρξιακού φόβου για τον θάνατο; Πόσοι το βλέπουν καθαρά και αδιαμεσολάβητα  χωρίς την αχλύ του μύθου που το περιβάλλει και πόσοι με μια όραση νοθευμένη  από ερμηνείες  και αναγωγές;

Η «Κοιμωμένη» του Γιαννούλη Χαλεπά λειτουργεί στο μυαλό του απλού κόσμου με μια αυτόματη ταύτιση δημιουργού και έργου, όπως συμβαίνει με τον Λεονάρντο ντα Βίντσι και την «Τζοκόντα» του ή τον Πικάσο και την «Γκουέρνικα». Δικαιολογημένα ίσως, γιατί ήταν αυτό που τον καθιέρωσε στην πρώτη φάση της καλλιτεχνικής του διαδρομής. Θα ακολουθήσουν τα πέτρινα  χρόνια του εγκλεισμού του στο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας. Σύμφωνα με τους μελετητές του, κάτω από τη μονολεκτική ιατρική διάγνωση της άνοιας κρύβεται ένας αυταρχικός πατέρας που τον θέλει να συνεχίζει την οικογενειακή επιχείρηση της μαρμαροτεχνίας, μια καταπιεστική μάνα η οποία θεωρεί την τέχνη υπεύθυνη για την αρρώστια του και ένας ανεκπλήρωτος έρωτας. 

Κατά την επιστροφή του στην Τήνο μαζί με το πρόβλημα επιβίωσης αντιμετώπιζε και τον εμπαιγμό των συγχωριανών του. Βοσκούσε μαζί με τα πρόβατα και το μαύρο της ψυχής του. Της μοναξιάς και της κοινωνικής απόρριψης. Κι όμως. Σαν να περίμενε να πεθάνει η μητέρα του για να τη διαψεύσει. Η τέχνη γίνεται αργά αλλά σταθερά το γιατρικό που θα τον επαναφέρει στην κανονικότητα της φυσιολογικής ζωής. Μόνο που τώρα τα γλυπτά του δεν έχουν τις προηγούμενες στιλπνές επιφάνειες  όπου μαρμαίρει το ταλέντο του. Είναι στιβαροί και αδροί όγκοι τους οποίους η σμίλη λαξεύει τόσα εκατοστά όσα αρκούν για να αποκαλυφθεί το ψυχικό υπέδαφος των μορφών και να ζωντανέψει ο διάλογος ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα. Παραπέμπουν στους «Σκλάβους» και τις τελευταίες Pieta του Μιχαήλ Αγγέλου. Η εμμονή του με θέματα από τη μυθολογία, όπως ο «Σάτυρος που παίζει με τον Έρωτα», «Οιδίποδας και  Αντιγόνη», «Μήδεια», δεν αποτελούν απλώς τον ομφάλιο λώρο που τον δένει με τον γενέθλιο τόπο. Του προσφέρουν την ευκαιρία να σφετεριστεί την αλήθεια τους, να απομακρυνθεί από τα εγκόσμια και η αναζήτηση του αρχαίου χρόνου να μετατραπεί σε μια ρευστή μάζα που χύνεται και πήζει στο καλούπι του παρόντος. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι αυτή η μυστικιστική διάσταση φαίνεται στην αποφυγή του βλέμματος. Χαρακτηριστικό σύμπτωμα των ψυχωσικών είναι ότι δεν μπορούν ν’ αντέξουν την επαφή μέσα από τα μάτια. Παρ’ ότι η επανάκαμψή του στη δημιουργία συμπίπτει με την περίοδο που η γενιά του ‘30 διατυπώνει το αίτημα της ελληνικότητας,  ο  Χαλεπάς αναγνωρίζεται μεν αλλά δεν αποθεώνεται, όπως πχ ο Παπαδιαμάντης ή ο Θεόφιλος. Ίσως γιατί δεν είναι λογοδοσμένος με καμιά ιδεολογία, ίσως γιατί η αφήγησή του υφαίνεται με το στημόνι της εικαστικής ανεξιθρησκίας, ίσως γιατί δεν υπηρετεί την εκστατική ευφροσύνη και τα στερεότυπα της εθνικής αυτογνωσίας αλλά τους σπασμούς του πόνου.

Γιατί ο Χαλεπάς υπήρξε ο καλλιτέχνης που έζησε στο μεταίχμιο. Μεταξύ θριάμβου και τρέλας, μεταξύ μοντερνισμού και παράδοσης, μεταξύ του ποιητικού αλαφροΐσκιωτου και του ρεαλιστικού αγγελοκρουσμένου.

 

 ΠΗΓΗ: https://www.pancreta.gr/voices.php?p=13810

 

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΣΤ2 ΤΑΞΗ 8ου ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ 

ΟΤΑΝ ΤΑ ΚΤΗΡΙΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

 

Καλοί μου φίλοι, καλό Παρασκευο-Σαββατοκύριακο! 

Άλλη μια πρωτότυπη εργασία από τα γνωστά στους αναγνώστες της στήλης παιδιά, τα φιλαράκια τα καλά, της Στ2 τάξης του 8ου Δημ. Σχολείου Χανίων. Για ένα μέρος μιας δραστηριότητας τους στο πλαίσιο ενός γενικότερου προγράμματος που θα μπορούσε να έχει τίτλο: “Οταν τα κτήρια της πόλης μας αφηγούνται την ιστορία τους”, ο λόγος. 

Θύμησες από την 28η Οκτωβρίου δυο χανιώτικων κτηρίων, της Δημοτικής Αγοράς και του Ξενοδοχείου “Χαλέπα”, σήμερα. Σαν δείγματα της αγάπης τους για τα Χανιά μας, και βέβαια με αφορμή τη σημερινή επέτειο της Εθνικής μας γιορτής, το ΟΧΙ του ’40! Όσο γνωρίζουμε πιο βαθιά, τόσο αγαπούμε πιο πλέρια η φράση αυτή του Εθνικού ποιητή, του Διονυσίου Σολωμού, στον νου μου, ενώ μελετούσα θαυμάζοντας το πολλαπλάσιο υλικό (κείμενα και ζωγραφιές) που μου έστειλε ο και καλός μου φίλος δάσκαλος των παιδιών σύνομός μου, Βαγγέλης Παγωνίδης. Θα το ξαναγράψω χαρά στους μαθητές που έχουν τέτοιο δάσκαλο και χαρά στον δάσκαλο που έχει τέτοιους μαθητές.

Χρόνια πολλά Ελλάδα!

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,

δάσκαλος

.

..Σίγουρα ένα μέρος της σύγχρονης ιστορίας και φινέτσας της πόλης μας, της πόλης των Χανίων, οφείλεται και στα ιστορικά του κτίσματα που έχουν αποτυπωθεί με την παρουσία τους στις σύγχρονες ιστορικές στιγμές του τόπου μας. Άραγε τι θα μπορούσαν να μας πουν για την επέτειο του «Όχι» που τιμούμε; Πώς άλλαξε η δική τους εμφάνιση και παρουσία μέσα από τα γεγονότα που σήμαναν την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, γεγονότα που η ιδιαίτερη πατρίδα μας έπαιξε έναν ουσιαστικό ρόλο για την έκβαση ενός Παγκόσμιου Πολέμου; Και πως «έζησαν» τα γεγονότα τα κτήρια αυτά ενώ έστεκαν αμίλητα, ακίνητα, αγέλαστα, βλέποντας την τραγωδία-κτηνωδία να πλησιάζει κι από ελεύθερα γίνηκαν σκλαβωμένα; Έχει κοινά γνωρίσματα η εποχή εκείνη με τη σημερινή και πόσο μακρινά ή κοντινά φαντάζουν αυτά τα γεγονότα;

Ένα κτήριο της Πόλης μας αφηγείται πως έζησε την επέτειο του Όχι, το πριν και το μετά… Οι μαθητές/ριες του Στ΄2 του 8^ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων, χωρισμένοι σε ομάδες, επιλέγουν ένα ιστορικό κτήριο του τόπου μας και « συνομιλούν» μαζί του… Ας τους ακούσουμε…

Οι μαθητές/ριες κι ο δάσκαλος του Στ΄2 του 8^ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων

Ευάγγελος Παγωνίδης

ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ “ΧΑΛΕΠΑ” ΘΥΜΑΤΑΙ…

Εμένα που με βλέπετε να στέκομαι έτσι αγέρωχο κι ομορφοστολισμένο δεν ήμουν πάντοτε

έτσι….

Το όνομά μου το πήρα από την περιοχή στην οποία και κτίστηκα… Το 1885 με έκτισε ο Θεμιστοκλής Μητσοτάκης για να με δώσει σαν προίκα στην κόρη του Φαιναρέτη. Ήμουν πολύ περήφανο τότε γιατί ήμουν το ομορφότερο κτήριο της Πόλης σε μια περιοχή που ήταν έξω από τα Χανιά έχοντας όμως μια πανοραμική θέα… Κι εγώ καμάρωνα με την ιταλική φινέτσα που με διακρίνει μιας και τα σχέδια για την κατασκευή ήταν του ιταλού εργολάβου Σεβαστιανό Πριμιτέρα ενώ την επίβλεψή μου είχε ο ιταλός μηχανικός Νικόλαο Μαγκούζο. 

 

 

Στα χρόνια της Κρητικής Πολιτείας στεγάστηκε εδώ η Αγγλική Πρεσβεία. Μαύρα σύννεφα γρήγορα φάνηκαν τον ουρανό όμως στις 28 Οκτωβρίου του 1940. Στο παλιό ραδιόφωνο που είχα στην ευρύχωρη σάλα μου ακούστηκε ότι οι Ιταλοί μας κήρυξαν πόλεμο. Πόλεμος; Τι είναι άραγε αυτός Δεν το είχαν ξανακούσει οι τοίχοι μου; Αμέσως κατάλαβα ότι σκοτεινές εικόνες θα αμαυρώσουν την ένδοξη ιστορία μου. Πράγματι, στη Γερμανική κατοχή έγινα η κατοικία του Γερμανού Φρούραρχου. Ήμουν πραγματικά πολύ δυστυχισμένο. Στα ευρύχωρα δωμάτιά μου μάθαινα πρώτο τις δυσάρεστες διαταγές για τους περήφανους συμπολίτες μου κι άκουγα τις δυσάρεστες ειδήσεις της φρίκης και της ντροπής. Επίσης την περίοδο αυτή για περίπου 1,5 χρόνο χρησίμευσα και σαν οδοντιατρείο… Έτσι έκριναν οι Γερμανοί κατακτητές…Όλη αυτή η δυσάρεστη για μένα περίοδος κράτησε 4 ολόκληρα- μαύρα χρόνια… Σήμερα όμως είμαι το ξενοδοχείο «Χαλέπα» ένα παραδοσιακό ξενοδοχείο στην Χαλέπα Χανίων που από το 1990 προσφέρω υπηρεσίες διαμονής.

Μιχάλης Καλλιώρας - Λυκούργος Κολλίντζας

Η ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΜΑΣ ΑΓΟΡΑ ΘΥΜΑΤΑΙ…

Εγώ, η Δημοτική Αγορά των Χανίων αποτελώ ένα καλλιτεχνικό στολίδι για την πόλη μου. Πριν λίγους μήνες ξεκίνησαν οι εργασίες της αποκατάστασής μου. Μου έχουν αφαιρέσει, τη στέγη, τις πόρτες τα παράθυρα και κάνουν ανασκαφές στην πλατεία γύρω μου, για να αναδειχθώ. Η ιστορία μου όμως ξεκινά γύρω στο 1900. Εγκαινιάστηκα το 1913 από τον ξακουστό Ελευθέριο Βενιζέλο. Στη θέση μου πριν χτιστώ υπάρχουν πολλά μικρά μαγαζάκια όπως τα υπαίθρια κρεοπωλεία, ιχθυοπωλεία, καταστήματα λαχανικών… Κατά τη διάρκεια της παρουσίας μου άκουσα πολλές ιστορίες ανθρώπων όπως τις δυσκολίες τους, καυγάδες, χαρές, έρωτες και μυστικά… Στις 28 του Οκτώβρη του 1940 άκουσα παιδικές φωνές στον προαύλιο χώρο μου γιατί εκείνη την ημέρα ( το θυμάμαι πολύ καλά αυτό) τα μικρά παιδιά χαιρόντουσαν διότι έκλεισαν τα σχολεία λόγω του πολέμου που μας κήρυξε η Ιταλία στα ελληνοαλβανικά βουνά… Πόλεμο έχουμε ή πανηγύρι σκέφτηκα…

Κι ύστερα ήρθαν οι μαύρες ημέρες… Αξέχαστοι θα μου μείνουν οι ήχοι των σειρήνων, τα τρεξίματα, ο πανικός κι ο φόβος μα και περηφάνια το πατριωτικό αίσθημα και αλληλεγγύη… Βόμβες, συντρίμμια, σκόνη, καταστροφή…

Αρχικά εγώ λίγο καταστράφηκα στις άκρες δυτικά μόνο… Τα διπλανά σπίτι όμως και καταστήματα ισοπεδώθηκαν… Μα γιατί σκέφτηκα… Δεν ήμασταν όμορφα… Δεν ομορφαίναμε και διευκολύναμε τη ζωή των ανθρώπων κι αυτοί δεν έδειχναν και δεν ήταν ευτυχισμένοι και χαρούμενοι; Γιατί αυτή η καταστροφή; Ποιος άραγε θέλει τον όλεθρο κι όχι την ειρήνη; Υπάρχουν κερδισμένοι από ένα πόλεμο; Τελικά οι βομβαρδισμοί σταμάτησαν στις 25 Μαΐου 1941. Είχαν σπάσει οι πόρτες και τα παράθυρά μου… Κι όπως βλέπετε στις φωτογραφίες το κτήριο μου χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες του στρατού κατοχής. Τότε ήταν που ένιωσα μεγάλη ντροπή… Τα δύσκολα όμως πέρασαν… Τα επόμενα χρόνια και μέχρι τη λήξη του πολέμου επανήλθα στην κανονική μου κατάσταση… και σήμερα είμαι ένα από τα περισσότερο φωτογραφημένα αναγνωρίσιμα μνημεία της πόλης μας που αν και περιφραγμένο εξακολουθώ να εντυπωσιάζω με την αρχιτεκτονική μου…

Μαριάννα, Γιώργος, Μάριος, Αλέξανδρος, Γιάννης, Βαγγέλης

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 28.10.2022) 

 https://www.haniotika-nea.gr/otan-ta-ktiria-thymoyntai-tin-28i-oktovrioy/

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

«ΜΕΘΥΣΤΕ ΜΕ Τ''  ΑΘΑΝΑΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ»

 

 

«Αυτό κρατάει ανάλαφρο μες την ανεμοζάλη/ το από του κόσμου τη βοή πρεσβυτικό κεφάλι,/ αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα/ Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα». Κωστής Παλαμάς (1 Νοεμβρίου 1940).

«Εμπρός! Με ορθή μεσούρανη/ της λευτεριάς τη δάδα/ ανοίγεις δρόμο Ελλάδα/ στον Άνθρωπο - Εμπρός!// Ορμάνε πρώτοι οι Έλληνες/ κι όλοι οι λαοί σιμά Σου,/ μεγάλο τ’ όνομα Σου!/ βροντοφωνάν: Εμπρός.// Εμπρός, να γίνουμε ο τρανός/ στρατός που θα νικήσει,/ σ’ Ανατολή και Δύση,/ το μαύρο φίδι. Εμπρός.//Εμπρός, κι η Ελλάδα σκώθηκε/ και διασκορπάει τα σκότη!/ Ανάστα η Ανθρωπότη/ κι ακλούθα την! Εμπρός». Το ποίημα “Εμπρός” του Άγγελου Σικελιανού.

«Στης ιστορίας το διάσελο όρθιος ο γιος πολέμαγε/ κι η μάνα κράταε τα βουνά, όρθιος να στέκει ο γιος της,/ σαν να ’χε ο Διόνυσος γιορτή. Τα φαράγγια κατέβαζαν/ τραγούδια κι αναπήδαγαν τα έλατα και χόρευαν/ οι πέτρες. Κι όλα φώναζαν: «Ίτε παίδες Ελλήνων…»// Κι οι μάνες τα κοφτά γκρεμνά σαν Παναγιές τ’ ανέβαιναν/ Με την ευκή στον ώμο τους κατά το γιο πηγαίναν/ και τις αεροτραμπάλιζε ο άνεμος φορτωμένες/ κι έδερνε τα φουστάνια τους και τις σπαθοκοπούσε,/ μ’ αυτές αντροπατάγανε, ψηλά, πέτρα την πέτρα,/ κι ανηφορίζαν στη γραμμή όσο που μες στα σύννεφα/ χάνονταν ορθομέτωπες η μια πίσω απ’ την άλλη». Το ποίημα “Μάνα και Γιος” του Νικηφόρου Βρεττάκου.

«Ήταν γενναίο παιδί/ Με τα θαμπόχρυσα κουμπιά και το πιστόλι του/ Με τον αέρα του άντρα στην περπατηξιά/ Και με το κράνος του γυαλιστερό σημάδι/ (Φτάσανε τόσο εύκολα μες στο μυαλό/ που δεν εγνώρισε κακό ποτέ του)/ Με τους στρατιώτες του ζερβά δεξιά/ Και την εκδίκηση της αδικίας μπροστά του./ -Φωτιά στην άνομη, φωτιά!.../ Με το αίμα πάνω από τα φρύδια/ Τα βουνά της Αλβανίας βροντήξανε/ Ύστερα λιώσαν χιόνι να ξεπλύνουν/ Το κορμί του, σιωπηλό ναυάγιο της αυγής/ Και το στόμα του, μικρό πουλί ακελάηδιστο/ Βρόντηξαν τα βουνά της Αλβανίας/ Δεν έκλαψαν/ Γιατί να κλάψουν;/ Ήταν γενναίο παιδί!». Από το ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη “Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας”.

«Ακέρια η γης εσείστηκε κι εβρόντηξε όλη η πλάση -/ μια φούχτα άνθρωποι ανίσκιωτοι, μες σε μια φούχτα τόπο/ κάτι σπασμένα μάρμαρα, κάτι φαρδιά πλατάνια,/ μόνο μπαρούτι τους το φως και σκάγια τους οι ελιές τους/ και δίπλα τους η Παναγιά, κι η Λευτεριά μπροστά τους/ να φέγγει απ’ το βαθύ καημό κι απ’ τα πορτοκαλάνθια.// Κι εκεί, στου δρόμου το σταυρό, στο μυστικό δαφνώνα,/ να οι Θερμοπύλες έτοιμες, να και το Εικοσιένα,/ όρθια τ’ αλέτρια κι οι πηγές, όρθιοι κι οι αποθαμένοι, η Ελλάδα η μυριοπίκραντη με τα γαλάζια μάτια,/ μ’ ένα σταμνί στην κεφαλή,/ μ’ ένα σπαθί στο χέρι,/ κι απάνου στο χωμάτινο σπασμένο κεραμίδι/ δυο καρβουνάκια κόκκινα κι ένα κουκκί λιβάνι/ η φλόγα της καλής αντρειάς, του δίκιου ο δυναμίτης-/ κι ακέρια η γης εβρόντηξε κι ο κόσμος εφωτίστη». Το ποίημα “Οχτώβρης 1940” του Γιάννη Ρίτσου.

Πέντε ποιήματα κορυφαίων Ελλήνων ποιητών για το ΟΧΙ του Σαράντα, με αφορμή την Εθνική Εορτή της 28ης Οκτωβρίου, που γιορτάζουμε και φέτος, στις σημερινές “Στάσεις”. Με πρώτο το τετράστιχο του Κωστή Παλαμά που γράφτηκε την 1η Νοεμβρίου 1940, τρεις μόλις μέρες μετά την απρόκλητη ιταλική επίθεση στα ελληνοαλβανικά σύνορα και το αθάνατο ΟΧΙ. Χωρίς δικά μου σχόλια...

 https://www.haniotika-nea.gr/methyste-me-t-athanato-krasi-toy-eikosiena/

 

ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΠΑΝΤΟΥ Η ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΥΜΑΤΙΖΕΙ - ΣΤΟΝ ΜΑΘΙΟ ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΤΑ ΕΥΣΗΜΑ

 

 

«Τον ύμνο της πατρίδας μας, γροικώ κι αναντρανίζω/ τους ένδοξους προγόνους μας θυμούμαι και δακρύζω», μας λέει στην πρώτη σημερινή της μαντινάδα η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη, με αφορμή την εθνική μας εορτή της 28ης Οκτωβρίου -αυτό έλειπε να την ξεχάσει! Για να συμπληρώσει στη δεύτερη «Παντού η γαλανόλευκη πρέπει να κυματίζει/ στις εθνικές μας εορτές τον τόπο να στολίζει». Ψηλά τη σημαία της πατρίδας μας, Συνέλληνες!

Ψηλά ο πήχης απ’ την πρώτη χρονιά για τη Μεγάλη του Κινηματογράφου και γενικότερα του χανιώτικου Πολιτισμού Γιορτή (Chania Film Festival) που γίνεται στην πόλη μας και που συμπλήρωσε φέτος 10 χρόνια κινηματογραφικών και γενικότερων πολιτισμικών δράσεων. Πανύψηλα εφέτος λόγω και της συμμετοχής του διεθνούς φήμης σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά . Τυχεροί όσοι βρεθήκαμε, έστω και μια φορά, σε μια απ’ τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων. Προπάντων, όμως, όσοι χωρέσαμε το βράδυ της περασμένης Δευτέρας στην προβολή της ταινίας του Κώστα Γαβρά “Αμήν” και στην τιμητική εκδήλωση γι’ αυτόν. Στον εμπνευστή και διευθυντή του Φεστιβάλ Μαθιό Φραντζεσκάκη (στην φ. μαζί με τον Κώστα Γαβρά)  πρωτίστως τα εύσημα!

 

 https://www.haniotika-nea.gr/methyste-me-t-athanato-krasi-toy-eikosiena/

 

ΠΟΙΗΣΗ

ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ

Πέταξαν τα στεφάνια

των ηρώων μας στις λάσπες…

Έβαλαν τα φωτοστέφανα

των αγίων μας στον βούρκο…

Δίχως ήρωες και αγίους!

Με τον θάνατο να ροκανίζει,

τη μικρή ανησυχία

της τελευταίας καληνύχτας.

Με τα όνειρα να δηλώνουν

καθημερνές συνήθειες.

Δίχως ήρωες κι αγίους!

Γυμνοί κι ανυπεράσπιστοι

στο ανελέητο «κατηγορώ» της ιστορίας.

Με αδειανή τη χούφτα μας

από ηρωισμό και αγιοσύνη…

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
("Κἀζοβαρ", Έκδ. Γ', " "Πυξἰδα της Πόλης", Χανιά 2014)

 

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 9 ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΠΡΟΧΘΕΣ

ΤΑ "ΠΕΤAΧΤΑ" ΤΟΥ Β.ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ - 25 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2013

Γράφει ο Σήφης Πετράκης*

 

Μόνο πεταχτά, δηλαδή πρόχειρα, δεν είναι τα γραπτά της στήλης σου φίλε Βαγγέλη! Είναι νομίζω από κείνα τα κομμάτια της εφημερίδας που ο αναγνώστης θα διαβάσει κατά πρώτον όταν την πιάσει στα χέρια του.
Νομίζω πως αρκετοί αναγνώστες θα αγόραζαν την εφημερίδα μόνο και μόνο για να διαβάσουν “τα πεταχτά” σου. Όπως αγόραζαν θυμάμαι παλιά “τα Νέα” για να διαβάσουν τα γραπτά του Ψαθά ή το “Βήμα” εκείνης της εποχής για να διαβάσουν το χρονογράφημα του Παλαιολόγου.
Χρόνια λοιπόν τώρα μας έχεις συνηθίσει να μας ακριβοχαιρετάς κάθε μέρα. Βέβαια εγώ την εφημερίδα την παίρνω την επομένη με εκείνο το παλιό χαιρετισμό που λέγαμε και λέμε ακόμα στην Ασηγωνιά “Χαιρετώ σας κι αγαπώ σας”.
Ηταν καιρός λοιπόν να κάνεις μια επιλογή από αυτά τα χρονογραφήματα, τα πεταχτά, όπως σου τα ονόμασε ο Κουφουδάκης και να γίνουν ένα καλαίσθητο βιβλίο πολύ πετυχημένο που όπως πολύ σωστά λέει ο Γιάννης Γαρεδάκης, αυτού του είδους οι στήλες κάνουν την εφημερίδα “Χ.Ν.” να διαφέρει ποιοτικά από τις άλλες γιατί έτσι δεν προσφέρει μόνο πληροφορίες, μα και τη γνώση.
Με το βιβλίο αυτό ο Βαγγέλης αποδεικνύει πως δεν είναι μόνο ένας δόκιμος ποιητής, μα και ένας τέλειος πεζογράφος – χρονογράφος.
Κάθε μέρα ο Β.Κ. θα “ζωγραφίσει” στον καμβά της στήλης του τα τεκτενόμενα και τα συμβαίνοντα. Θα ρωτήσει και για κάποια γνώμη τον γερω-δάσκαλο! Δεν θα παραλείψει να δώσει έναν κρητικό αέρα στη στήλη με την όμορφη και ταιριαστή μαντινάδα και τέλος θα βάλει εκείνο που περισσότερο μου αρέσει κάποια αρχαία ιστορία. Αυτό σχεδόν σε καθημερινή βάση, αφού ξύσει τα μολύβια του γιατί και αυτός σαν και μένα, δεν έχει ακόμα μεταπηδήσει στον υπολογιστή. Δεν ξέρω πως άρχισε η υπόθεση της έκδοσης του βιβλίου. Αν ο Γιάννης το πρότεινε στον Βαγγέλη ή έγινε το αντίθετο. Πάντως ό,τι και να έγινε από τα δυο οφείλουμε να δώσουμε ούλοι οι Αποκορωνιώτες συγχαρητήρια και στους δύο!
Δεν είναι η πρώτη του Γαρεδάκη που βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη για τη “βοήθεια στο σπίτι”. Καθόμουνα κάποια εποχή στο καφενείο του χωριού μου και εκείνη τη στιγμή ήρθε το αυτοκίνητο του Ιδρύματος. Παρατήρησα για πρώτη φορά πως ήταν προσφορά του Γιάννη Γαρεδάκη και το κουβέντιαζα με τους χωριανούς μου. Ηξερα πως εκείνη την εποχή ήθελαν “Βοήθεια στο σπίτι” μόνο στο χωριό μου πάνω από 10 – 15 περιπτώσεις. Αυτό λοιπόν που έγινε και τότε και τώρα είναι ένα θεάρεστο έργο!

*Ασηγωνιώτης λαογράφος (Χανιώτικα νέα (25.10.2013)

Δεν υπάρχει βιβλίο μου που να μην έχει γράψει γι αυτό ο Ασηγωνιώτης συγγραφέας Σήφης Πετράκης. Και πάλι και πολλάκις ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ!!!

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΙΣΤΟΡΙΚΗ Η ΕΘΥΝΗ ΜΑΣ...

 

 

 

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης 

 

Ιστορική η ευθύνη μας απέναντι στην Ιστορία και τον Πολιτισμό μας

Η Ελλάδα είναι το φως και οι χρωματισμοί του! Είναι το μπλε και οι αποχρώσεις του! Είναι Ιστορία, Πολιτισμός! Η Ελλάδα είναι… όλα εκείνα που αναγνωρίζουν οι ξένοι και αγνοούμε εμείς! Όλα όσα οι μύστες, οι ταξιδευτές αγαπούν και αδυνατούν να κατανοήσουν οι “ταγοί μας”.

...«Η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας είναι ο πολιτισμός της» είχε πει κάποτε η Μελίνα…! Πολύ σοφά, δεν μίλησε για βαριά βιομηχανία του τουρισμού!

…Πάλι για τα Φαλάσαρνα ο λόγος σήμερα, εκεί όπου η αρχαιολογική σκαπάνη φέρνει στον ήλιο αρχαίους ναούς χιλιάδων χρόνων θαμμένους! Εκεί όπου κτυπά η καρδιά και η ψυχή της ουσιαστικής, αυθεντικής Κρήτης που με την μακραίωνη ιστορία της μάχεται να αντέξει, ολόρθη και όμορφη μες στους αιώνες… αν δεν την κατασπαράξουν τα όρνια που θεωρούν το νησί αυτό ευκαιρία για επένδυση, καταστρέφοντας πρώτα την εικόνα κι έπειτα αποδομώντας την ιστορία της!

Βαριές κουβέντες; Καθόλου! 

…Ο Πολιτισμός, η Ιστορία, η ξεχωριστή φυσική ομορφιά· μερικά μόνο από όσα αποτελούν την ειδοποιό διαφορά αυτού του τόπου από άλλους όπως τα Ντουμπάι, τα Εμιράτα, τα Λας Βέγκας όπου πάνω στην άμμο κτίζουν πολυτελή παλάτια - ξενοδοχεία για τους πελάτες τους ταϊζοντάς τους… χρυσόσκονη!

Εξάλλου, αν ήμασταν κάποτε περήφανοι για κάτι σε αυτόν εδώ τον ευλογημένο τόπο, αυτό ήταν η ιστορία μας που μας κάνει να ξεχωρίζουμε έναντι άλλων περιοχών! Δεν νομίζω κανείς ποτέ στο μέλλον να περηφανεύεται για τα... 8στερα ξενοδοχεία σε περιοχές Νatura!

Λοιπόν, μάλλον “κατηφορικός” ο δρόμος που ακολουθούν, κάποιοι σύμβουλοι και συμβουλάτορες!

Οφείλουμε συνεχώς να τους υπενθυμίζουμε ότι τα Φαλάσαρνα ήταν και είναι μία από τις σπουδαιότερες ιστορικές περιοχές τούτου του τόπου, της Ευρώπης! Τσιμεντώνοντας την ιστορία, μάλλον απωθείς τους επισκέπτες της περιοχής! 

Γνωρίζουν φαντάζομαι εξάλλου ότι η επισκεψιμότητά τόσο των Φαλασάρνων, όπως και του Μπάλου, της Γραμβούσας, του Λαφονησιού αποδεικνύει ότι την περιοχή ο πλανήτης τη γνωρίζει και θέλει να την επισκεφθεί για την φυσική ομορφιά τους! Οφείλουμε να προστατέψουμε αυτήν την ομορφιά!

Υ.γ.: Στο σημερινό φύλλο (σελ. 5) γίνεται αναφορά για την παρουσία περιπτέρου της Περιφέρειας Κρήτης σε Τουριστική Έκθεση στη Δανία. Διαβάζουμε ότι «παρείχαμε πληροφορίες στους επισκέπτες για το πολύπλευρο τουριστικό προϊόν και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Κρήτης, προσφέροντας παράλληλα γεύση από αυθεντική Κρήτη με ντόπια παραδοσιακά προϊόντα». Αυτή την αυθεντική Κρήτη προστατέψτε με πράξεις, κύριοι!

 

Χανιώτικα νέα (Τετάρτη, 26.10.2022)

 

 

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΜΑ ΣΑ ΜΥΡΙΖΕΙ Ο ΦΡΟΝΙΜΟΣ... 

 

 

«Βασιλικό κι αροσμαρή, φασκομηλιά και δυόσμο/ γαρύφαλλο και γιασεμί τον ήθελε τον κόσμο…». Αγαπούσε πολύ τα λουλούδια ο γείτονας μου τα τελευταία 18 χρόνια στα Μετόχια Τσικαλαριών, πολιτικός μηχανικός Δημήτρης Κομματάς που έφυγε παραμονές της ονομαστικής του εορτής για τη Χώρα των Μακάρων, στα 72 του χρόνια, προδομένος απ’ την καρδιά του και νικημένος απ’ τον καρκίνο. Ξεχωριστή, βέβαια και η αγάπη του για τα ζώα, ιδιαίτερα τα αδέσποτα, σκυλιά και γάτες, που τον είχαν καλό τους φίλο. Πάνω απ’ όλα, ωστόσο, ο μια ζωή φ(θ)ανατικός Αεκτζής φίλος μου -γέννημα θρέμμα κι ανάστεμα, μέχρι τα 24 του χρόνια της Κωνσταντινούπολης γαρ- αγαπούσε τους ανθρώπους. Με πρώτους τη συντρόφισσα της ζωής του τη Φιλιώ απ’ τη Νεάπολη Λακωνίας, τα παιδιά του και τα εγγόνια του. «Μυρίζουν οι βασιλικοί, μυρίζουν κι οι βαρσάμοι/ μα σα μυρίζει ο φρόνιμος βαρσάμια δε μυρίζουν/ βαρσάμια και βασιλικοί μηδέ καρεφυλλάτα». Στα μάτια τον κοίταζα την ώρα που τραγουδούσα το γνωστό ριζίτικο, όταν σμίγαμε σε χαρές στο σπίτι του ή στο σπίτι μου. Σαν κουμαντάρει η καρδιά τα λόγια και τσι πράξεις/ η ανθρωπιά και η πρεπιά δίνουνε τσι συστάσεις…

Υλικό για μυθιστόρημα η ζωή του φίλου μου… Τα παιδικά του χρόνια στην πάλαι ποτέ βασιλεύουσα πόλη. Η συναναστροφή του με τα Ελληνάκια αλλά και με τα Τουρκάκια. Τα παιχνίδια στις αυλές του Πατριαρχείου. Η φοίτησή του στα σχολεία της Πόλης και στο Πολυτεχνείο της. Η ενασχόληση του με το ποδόσφαιρο στην Πέρα Κλουμπ, της μιας απ’ τις δύο ομάδες της ελληνικής μειονότητας, που έχει πια δραματικά μειωθεί, η στρατιωτική θητεία στον τουρκικό στρατό. Ο ερχομός του στην Ελλάδα το 1974, μετά τα όσα έγιναν στην Κύπρο. Η φοίτησή του στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο για ένα χρόνο. Η γνωριμία του και ο γάμος με τη Φιλιώ. Ο ερχομός τους στο Ρέθυμνο και μετά στα Χανιά, όπου ρίζωσαν - “ξένοι” που έγιναν δικοί. Η δουλειά του ως εργολήπτης δημοσίων έργων. Η εκτίμηση όλων, χωρίς καμιά εξαίρεση, που τον γνώρισαν, που συναναστράφηκαν μαζί του. Η νοσταλγία του για την Πόλη, το Πέραν, τη γειτονιά του. Η επιστροφή του σαν τουρίστας, πριν από 5 χρόνια, για 10 μέρες σ’ αυτήν. Η αγάπη του για την ΑΕΚ -όση και για τη Φιλιώ- και για τον Δικέφαλο Αετό. «Ο ένδοξός μας Βυζαντινισμός», για να θυμηθώ τον γεννημένο στη Βασιλεύουσα Πόλη Αλεξανδρινό ποιητή…

«Εγώ τώρα με ποιον θα πίνω κάθε πρωί τον καφέ μου στο καφενεδάκι της γειτονιάς, διαβάζοντας τα “Χανιώτικα νέα”;», αναρωτήθηκε ο παπα - Αντώνης Τζανουδάκης αποχαιρετώντας τον στην κηδεία του τις προάλλες. Παρόμοια τα ερωτήματα όλων όσοι είχαμε την ευλογία να τον γνωρίζουμε, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, τον Δημήτρη Κομματά. Ωστόσο, όπως έχω ξαναγράψει, δεν πεθαίνουν οι αγαπημένοι μας όσο τους επαναφέρουμε στο κεκλιμένο επίπεδο της μνήμης Ωραίους ως υπήρξαν. Αιώνια η ευωδία των φρόνιμων.


ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Ο ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΑΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΣ - ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΣΙΚΟΥΔΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΡΩΤΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
 

 

 

Χάρηκα χαράν μεγάλη, σφόδρα με την εκλογή του ομότιμου καθηγητή Γλωσσολογίας στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Χριστόφορου Χαραλαμπάκη την περασμένη Πέμπτη 20 Οκτωβρίου στην Τάξη Γραμμάτων και Καλών Τεχνών της Ακαδημίας Αθηνών. Όλη η Κρήτη απ’ τη μία άκρη μέχρι την άλλη, από τη Ζάκρο (ο Χριστόφορος Χαραλαμπάκης είναι από την Ανατολή Ιεράπετρας), μέχρι τη Χρυσοσκαλίτισσα χάρηκε. Τιμή για μένα η φιλία του. «Η αγάπη του για τη γλώσσα αλλά και το ήθος του που τον κράτησε πάνω από τις ανθρώπινες μικρότητες, έκαναν την Ακαδημία να τον εμπιστευτεί. Όμως και το ανώτατο της χώρας πνευματικό αυτό Ίδρυμα ωφελήθηκε πολύ, αφού επενδύοντας στην προοδευτική αντίληψη του Καθηγητή, εμφανίζεται πρόθυμο να αποσείσει τη φήμη περί συντηρητισμού του, φήμη που το ακολουθεί όχι πάντοτε αδίκως, από την ίδρυση του, το 1926». Τα που έγραψε, μεταξύ άλλων, ο επίσης Γεραπετρίτης, κοινός μας φίλος, οδοντίατρος - συγγραφέας και ποιητής Λουκάς Δ. Παπαδάκης, στη σελίδα του στο Βιβλίο των Προσώπων.

Τσικουδοκατάσταση από τη Νεκταρία Θεοδωρογλάκη στις σημερινές της μαντινάδες. Τσικουδοκατάσταση που φέρνει… ερωτοκατάσταση. Απολαύστε τες. «Το πρωτοράκι φάρμακο, όσοι το δοκιμάσουν,/ αρρώστια δεν φοβούνται μπλιό ίσαμε να γεράσουν», μας λέει στην πρώτη. «Το πρωτοράκι του σεβντά το πίνω στα φιλιά σου/ ευτυχισμένος ξαγρυπνώ μέσα στην αγκαλιά σου», μας λέει στη δεύτερη. Για να κλείσει: «Να ’χε το σύννεφο ρακή/ να βρέξει να γραθούμε/ ντελόγο να μεθύσουμε κι ούλοι να τραγουδούμε!»

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 25.10. 2022)  

https://www.haniotika-nea.gr/ma-sa-myrizei-o-fronimos/

ΧΡΥΣΑ

ΟΤΑΝ ΤΟ ΗΘΟΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ - Η ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ, Η ΑΛΛΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ 

 Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη 

Υπάρχει ένας πίνακας του Νικηφόρου Λύτρα. «Το Ψαριανό Μοιρολόι». Γυναίκες και παιδιά, με κατεβασμένα πρόσωπα θρηνούν τον δικό τους άνθρωπο που πνίγηκε στη θάλασσα και λίγο παραπέρα ο πατέρας σκυφτός. Την απουσία του ναυτικού την υποδηλώνουν το κόκκινο φέσι του και το θάνατό του το αναποδογυρισμένο σκαμνί.

Οι ειδικοί κατατάσσουν το έργο στα ηθογραφικά, δηλαδή στη λαϊκή παράδοση και στα ταφικά έθιμα των μικρών κοινωνιών. Νομίζω όμως πως έρχεται από πολύ μακριά και συγκεκριμένα από την αρχαία τραγωδία, όπου σχεδόν ποτέ δεν έδειχναν βία ή φόνους επί σκηνής. Ήξεραν πολύ καλά πως το Κακό υπάρχει και θα υπάρχει, όσο δεν αλλάζει και η φύση του ανθρώπου, όπως έλεγε και ο Θουκυδίδης. Η πιστή αναπαράστασή του βοηθούσε έμμεσα και στη μετάδοσή του.

 

Συνειρμών αποκάλυψη. Ο Μάριος Διονέλλης, ανταποκριτής του ΣΚΑΙ στην Κρήτη, που πήγε στην Αγία Πελαγία για να καλύψει τις καταστροφές της πλημμύρας και τις έρευνες για την αγνοούμενη γυναίκα, δεν έδειξε ούτε το μελανιασμένο πτώμα της όταν την ανεσυραν οι δύτες, ούτε τα δάκρυα του συζύγου της για να κάνει μια «επιτυχία» αποκλειστικού ρεπορτάζ. Έκλεισε μικρόφωνα και κάμερες, πήρε το τηλεοπτικό συνεργείο και έφυγε. Η άλλη Ελλάδα, η άλλη δημοσιογραφία.

ΠΗΓΗ: https://www.pancreta.gr/voices.php?p=31174

 

ΠΟΙΗΣΗ

 ΚΑΤΑΝΤΙΑ 

Φαλακρά γερόντια, ξεδοντιασμένα,

οι πάλλαι ποτέ μεγάλες λέξεις,

ξεθωριασμένες, άθλιες, με βακτηρίες,

παρελαύνουν, μπροστά

στ’ ανελέητα νήπια ερωτηματικά,

τους επίσημους της νεότητας.

 Τρεμάμενες, σκονισμένες,

προσέρχονται μπροστά

στην εξεταστική επιτροπή∙

κι εκλιπαρούν έναν βαθμό,

γύρω εκεί… στη «βάση». 

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

 (ΚΑΖΟΒΑΡ, Γ'Έκδοση, Εκδ. ΠΥΞΙΔΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, Χανιά 2014)

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΜΑΡΩ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ 

ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!

Στο βιβλίο της Μάρως Βασιλειάδου “Ελευθέριος Βενιζέλος. Ακολουθώντας τα βήματά του στην Ιστορία”, (επιστημονική επιμέλεια: Κωστής Γκοτσίνας - Εικόνες: Θέντα Μιμηλάκη) που εκδόθηκε πριν από λίγους μήνες απ’ τις εκδόσεις “διόπτρα” σε συνεργασία με το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος” και παρουσιάστηκε στις 2 του τρέχοντος μήνα στο Ίδρυμα, είναι αφιερωμένος ο σημερινός Παιδότοπος. Για μια πλήρως τεκμηριωμένη και ιδιαίτερα ελκυστική εικονογραφημένη βιογραφία για παιδιά και νέους, αλλά και για μεγάλους, ο λόγος… Η Μάρω Βασιλειάδου «έρχεται να προστεθεί στον Αστερισμό του Ελευθερίου Βενιζέλου», τόνισε κλείνοντας τη σύντομη ομιλία του στο τέλος της παρουσίασης ο και κινών τα νήματά του, γενικός διευθυντής του Ιδρύματος Νίκος Παπαδάκης. Ύστερα απ’ την προηγηθείσα συζήτηση που είχαν με τη συγγραφέα, ο επιστημονικός σύμβουλος της έκδοσης, ιστορικός ερευνητής στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών Κωστής Γκοτσίνας, ο συγγραφέας, καθηγητής του Πανεπιστημίου Murdoch (Αυστραλία) συμπολίτης μας Πολυχρόνης Κουτσάκης και ο υπεύθυνος εκδόσεων του Ιδρύματος Γιώργος Κουκουράκης με τη συγγραφέα και την αντιφώνηση της… Να γνωρίσουν και ν’ αγαπήσουν τον Βενιζέλο τα παιδιά, τόσο, όσο τον γνώρισε και τον αγάπησε η ίδια, γράφοντας για «τις πολλές ζωές που έζησε σε μία», η επιθυμία της…

 

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

δάσκαλος- λογοτέχνης

Από αριστερά: Κ. Γκοτσίνας, Μάρω Βασιλειάδου, Γ. Κουκουράκης, Π. Κουτσάκης 

«Η καλύτερη πολιτική είναι η τιμιότητα»

Γεννημένος το 1864, όταν η Κρήτη ήταν ακόμη κομμάτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο Ελευθέριος ήταν ο αγαπημένος γιος του Κυριάκου και της Στυλιανής Βενιζέλου.

Όμως αυτό το βιβλίο δεν μιλά μόνο για την εξαιρετική μοίρα του νεαρού Κρητικού που, μεγαλώνοντας, έγινε πρωταγωνιστής στα πιο κρίσιμα πολιτικά γεγονότα της εποχής του.

Δείχνει ταυτόχρονα με ποιο τρόπο ο χαϊδεμένος Λευτεράκης, ο μαχητικός  δικηγόρος, δημοσιογράφος και πολιτικός Ελευθέριος, έγινε στην πορεία ο ηγέτης Ελευθέριος Βενιζέλος, μια σπουδαία μορφή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Η πολιτική ιδιοφυΐα, η διπλωματική ικανότητα, η εργατικότητα, η τόλμη και η αισιοδοξία καθοδήγησαν τα βήματά του.

Ονειρεύτηκε μια Ελλάδα μεγαλύτερη, άξια, πιο δυ­νατή, και έκανε το όραμά του πραγματι­κότητα.

Αυτή η εικονογραφημένη βιογραφία –η πρώτη γραμμένη ειδικά για παιδιά και νέους– ζωντανεύει στιγμιότυπα από τη συναρπαστική ζωή του και αφηγείται με απλό τρόπο τα ιστορικά γεγονότα που δημιούργησαν τον μύθο του.

Η εικονογράφηση, παίρνοντας έμπνευση από φωτογραφίες, έγγραφα και εφημερίδες εποχής, μας μεταφέρει δυναμικά στον κόσμο όπου εκείνος έζησε και έδρασε.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου )

Η Μάρω Βασιλειάδου για τον βιβλίο της

«Πολλοί άνθρωποι με βοήθησαν στην πολύμηνη πορεία αυτού του βιβλίου. Ο καθένας με τον τρόπο του με έφεραν πιο κοντά στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Μοιράστηκαν μαζί μου προσωπικές αφηγήσεις, φωτογραφίες από τα λευκώματά τους, αποκόμματα εφημερίδων και στιχάκια ποιημάτων, οικογενειακά αναμνηστικά και κειμήλια. Κι έτσι κατάλαβα ότι εκείνος παραμένει ακόμη ζωντανός για αυτή τη χώρα, μολονότι έχουν περάσει περισσότερα από ογδόντα χρόνια από τον θάνατό του. Χάρη στις αναμνήσεις τους, μπόρεσα να τον δω καλύτερα.

Επίσης οι μελετητές του έργου του Βενιζέλου είναι πολλοί και μας έχουν δώσει πλούσιο υλικό με πληροφορίες και απόψεις για τα χρόνια που έζησε, για την Κρήτη που γνώρισε όταν γεννήθηκε και για την Ελλάδα που μας κληροδότησε φεύγοντας από τη ζωή. Τα βιβλία τους και το εξαιρετικό αρχείο του Εθνικού Ιδρύματος «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος» ήταν πολύτιμοι βοηθοί σε αυτή τη διαδρομή προς το παρελθόν και κατά την παραμονή μου σε μια ταραγμένη εποχή γεμάτη μεγάλα ιστορικά γεγονότα, νίκες και καταστροφές. Ελπίζω ότι οι σελίδες αυτής της πρώτης εικονογραφημένης βιογραφίας του Ελευθέριου Βενιζέλου να μην τον στενεύουν –ήταν πνεύμα ελεύθερο και ευχάριστο–, να μην υπερβάλλουν για τις πολιτικές επιτυχίες του ούτε όμως να υποβαθμίζουν τις ήττες, να μην ξεχνούν τη σημασία του για την Ελλάδα αλλά, ταυτόχρονα, να θυμούνται εκείνους που τον αγάπησαν και τους αγάπησε ως γιος, πατέρας, παππούς, σύζυγος και φίλος. Ο ίδιος απολάμβανε την ανάγνωση καθισμένος αναπαυτικά στην πολυθρόνα του. Έτσι θα ήθελα να διαβαστεί κι αυτό το βιβλίο».

Μια εικονογραφημένη ιστορική εγκυκλοπαίδεια

[…] Το βιβλίο θα μπορούσε να το δούμε και σαν μια εικονογραφημένη ιστορική εγκυκλοπαίδεια. Υπάρχουν δισέλιδα –«σαλόνια» στην εκδοτική… αργκό– που θα μπορούσαν άνετα να αποσπαστούν από το βιβλίο και να δοθούν αυτοτελώς στους μαθητές στο πλαίσιο του μαθήματος της Ιστορίας. Ενδεικτικά: «Ένας καινούριος κόσμος», «Η ευρωπαϊκή Αθήνα», «Μακεδονικός αγώνας», «Τα Βαλκάνια αλλάζουν», «Ο Μεγάλος Πόλεμος», «Η Θεσσαλονίκη της Δύσης και της Ανατολής», «Ένα τεράστιο ανθρώπινο κύμα», «Οι αναπνοές της άνοιξης». Με σύντομα κείμενα, δυνατές εικόνες και επιλογή μαρτυριών ή αποσπασμάτων από λογοτεχνικά έργα, έχεις μία συνοπτική αλλά ολοκληρωμένη παρουσίαση ενός σημαντικού ιστορικού θέματος. Πιστεύω ότι αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του βιβλίου.

Η συγγραφέας έχει μοναδικό ταλέντο να απλοποιεί σύνθετα νοήματα, χωρίς να χάνεται τίποτα από την ακρίβεια και την ουσία της ιστορικής πληροφορίας. Τα κείμενά της είναι απλά αλλά εμπνευσμένα, όχι απλοϊκά. Αξιοποιεί κατάλληλα παιδαγωγικά εργαλεία, με τη χρονογραμμή για παράδειγμα το παιδί αντιλαμβάνεται την αλληλουχία των γεγονότων. Η δημοσιογραφική ιδιότητα της Μάρως Βασιλειάδου οπωσδήποτε συνέβαλε στο να έχουν ευρηματικούς τίτλους τα επιμέρους κεφάλαια και οι ενότητες του βιβλίου. Η συμβολή του Κωστή Γκοτσίνα, ιστορικού της νεότερης γενιάς με αξιόλογη διαδρομή, στην επιστημονική τεκμηρίωση υπήρξε ουσιαστική.

Ένα πολύ δυνατό σημείο του βιβλίου είναι ασφαλώς η εικονογράφηση. Η δουλειά της Θέντας Μιμηλάκη είναι εξαιρετική, είναι υψηλής ποιότητας, δίνει στο βιβλίο μια ξεχωριστή αισθητική ταυτότητα. [

Γιώργος Κουκουράκης, επιστημονικός συνεργάτης του Ιδρύματος “Βενιζέλος” (Από την ομιλία του στην παρουσίαση του βιβλίου)

Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

H Μάρω Βασιλειάδου είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας και αρθρογραφεί για την ιστορία, τον πολιτισμό, την τέχνη και τα βιβλία στην εφημερίδα Καθημερινή, ενώ συνεργάστηκε με πολλά έντυπα στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο. Γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Με τη βιογραφία του Ελευθέριου Βενιζέλου υπογράφει το δεύτερο εικονογραφημένο βιβλίο γνώσεων για παιδιά και νέους με θέμα την ελληνική ιστορία. Από τις εκδόσεις Διόπτρα κυκλοφορεί επίσης το βιβλίο της 1821, ένα εικονογραφημένο ταξίδι προς την ελευθερία.

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 22.10.22) 

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

"ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΘΗΤΑ" ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ ΝΤΟΥΝΤΟΥΛΑΚΗ

«ΘΕΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ/ ΘΕΣΑΣ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑΝ ΕΠΙ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ/ ΘΑΥΜΑΣΙΩΣ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΠΟΙΗΣΕ/ ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕ ΦΘΟΝΗΣΑΣ/ ΘΥΕΛΛΑΣ ΠΟΛΕΜΩΝ/ ΘΛΙΨΕΙΣ ΚΑΙ ΓΟΟΥΣ/ ΘΗΡΙΟΝ/ ΘΥΜΩ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΠΕΦΥΛΑΞΕ». Το πρώτο, “ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ”, ο τίτλος του, από τα 40 ποιήματα που συμπεριέλαβε η γνωστή τοις πάσι για τη σύνολη προσφορά της και ως γιατρός και ως πνευματική δημιουργός στον τόπο μας, καταξιωμένη ανά το πανελλήνιο και ως ποιήτρια, Πηνελόπη Ντουντουλάκη στην ποιητική της συλλογή “Το μεγάλο Θήτα”, που  κυκλοφόρησε πρόσφατα, λίγους μήνες μετά “Το βλέμμα του Μινώταυρου” (βλ. “Στάσεις”, 13.5.2022), επίσης απ’ τις εκδόσεις “Α-Ω”. Έμεινα αρκετά σ’ αυτό σπουδάζοντας το -και σαν αρχαίο επίγραμμα που θα μπορούσε να το είχε γράψει ο Αριστοτέλης, το είδα- για να γράψω από κάτω του, εν είδει σχολίου, μια μόνο λέξη. Βεβαίως με κεφαλαία γράμματα. Μια λέξη που αρχίζει επίσης από θήτα. Τη λέξη “ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ”.

«Φθόγγοι και σύμβολα», «Το μεγάλο Θήτα», «Σίσσυφος», «Η φωτιά», «Οίηση», «Το ψεύδος στην ψυχή», «Κλειδοκράτορες», «Η γλώσσα», «Calcone», «Φράκταλ», «Ορολογία της οικονομίας», «Σύνταγμα, παραμονή εκλογών», «Καφέ “Τάδε”», «Εικόνα», «Σούρουπο σε καφέ της πόλης», «Σαπωνοποιείον ΑΒΕΑ», «Παλιό αεροδρόμιο», «Κλειστά σχολεία», «Αφύπνιση», «Ανθρωποκτόνος άνθρωπος», «Υδάτινα τοπία (είδα τινά τοπία)», «Στίξεις και στιγμές», «Ταξίδια», «Πρωτοχρονιά 2020», «Οι μέρες», «Πρωτομαγιά κι Ανάσταση», «Κατευόδιο», «Μετοίκηση», «Να δεις»,  «Η φωνή της σιωπής», «Χριστούγεννα 2021», «Της ψυχής μου φτερούγισμα», «Εκδρομή», «Ώρα 12 και κάτι», «Ενύπνια», «Οβάλ κορνίζες», «Ο ποιητής», «Ιάτωρ», «Αφιέρωμα “όπου δει”», «Ουκρανία 24/02/2022», οι τίτλοι των υπολοίπων 39 ποιημάτων της. Και για να φανεί το εύρος των θεμάτων που εμπνέουν την ποιήτρια, οι αριθμητές των ομώνυμων κλασμάτων, με παρονομαστή «Το μεγάλο Θήτα» η παράθεσή των. Πολυεπίπεδη και πολυπρισματική η ματιά της ποιήτριας Πηνελόπης Ντουντουλάκη, που της έχει δοθεί η χάρη να μιλεί απλά και “συγκινησιακά”, υπηρετώντας πάντα την ανθρωπιά. «Η ακαμψία καραδοκεί/ μαζί με τη λήθη./ Χρειάζεται/ να σπάσεις τον αόρατο ιστό/ ν’ αδράξεις τη δροσιά της Νέας Σελήνης/ να σώσεις ένα γιασεμί/ στην αυλή του Αύριο». Τα που μας λέει στους τελευταίους στίχους του ποιήματός της “Αφύπνιση”…

“Το μεγάλο Θήτα” της Πηνελόπης Ντουντουλάκη. Το οδοντικό σύμφωνο απ’ το οποίο, εκτός των άλλων, αρχίζει και η λέξη Θεός και η λέξη θάνατος. Να στάθηκε άραγε το φευγιό της μάνας της, της αγαπημένης σε όλους όσοι είχαμε την ευλογία να την γνωρίζουμε, κυρίας Ευαγγελίας, η αφορμή να καταλήξει σ’ αυτόν. Μια απ’ τις σκέψεις που έκανα ενώ διάβαζα τα γραμμένα γι’ αυτήν και αφιερωμένα επίσης στον Ιωάννη της, όπως και όλα άλλωστε, ποιήματα της. Ένα απόσπασμα από το «Κατευόδιο». Και εν είδει επιλόγου: «“Αχ, Μάνα”… μαχαιριά στην καρδιά/ “Αχ, Μάνα”… πληγή στην κατάποση/ “Αχ, Μάνα”… κάψιμο στα μάτια/ βοή στ’ αυτιά/ παγωμένος αγέρας στη ράχη/ τρίαινα που αναδεύει τα σπλάχνα». 

ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΦΟΝΙΚΗ ΚΑΚΟΚΑΙΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΚΡΗΤΗ - ΤΟ ΠΡΩΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΜΕ ¨ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ" - ΤΟ "ΟΧΙ" ΣΤΟΝ ΤΙΤΟ ΠΑΤΡΙΚΙΟ 

Στον απόηχο της φονικής κακοκαιρίας που έπληξε την Ανατολική Κρήτη οι σημερινές μαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη. «Κακοκαιρία φονική, κατεστραμμένοι τόποι,/ απ’ όλα πιο δυσάρεστο χαθήκανε κι ανθρώποι», μας λέει στην πρώτη. Για να συμπληρώσει στη δεύτερη: «Θεομηνία έπληξε το όμορφο νησί μας/ και οι πληγέντες θέλουνε τη συμπαράστασή μας». Πάντα αποπνέουν άρωμα ανθρωπιάς οι μαντινάδες της Νεκταρίας. Κανόνας γι’ αυτήν η φράση του Πλάτωνα στον Θεαίτητο. «Πάντων χρήματων εστίν άνθρωπος».

Χωρίς πρωινό κάνω, κανένα πρόβλημα, χωρίς εφημερίδα, χωρίς “Χανιώτικα νέα” δηλαδή, σε καμία περίπτωση. Αδιανόητο για μένα ότι θ’ αρχίσει η μέρα μου πίνοντας τον καφέ μου χωρίς να διαβάζω τα “πάντα όλα”, με πρώτα τα κοινωνικά. Δεν είμαι ο μόνος. Πολλοί, πάμπολλοι είναι εκείνοι που έχουν την ίδια με μένα συνήθεια…

«Κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες/ Κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα». Με αφορμή τη μη εκλογή του Τίτου Πατρίκιου, τις προάλλες, ως μέλους της Ακαδημίας, οι στίχοι του. Συνυποψήφιοι του για την έδρα της Ποίησης που ήταν κενή ύστερα απ’ τον θάνατο της Κικής Δημουλά, ο Μιχάλης Γκανάς και ο Νάσος Βαγενάς, που οι υποψηφιότητες τους επίσης κρίθηκαν άγονες, καθώς ούτε αυτές συγκέντρωσαν τις απαιτούμενες ψήφους. Ουδέν σχόλιον από τον κορυφαίο εν ζωή Έλληνα ποιητή...

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 21.10.22)

https://www.haniotika-nea.gr/to-megalo-thita-tis-pinelopis-ntoyntoylaki/

https://www.facebook.com/kakatsakes/posts/pfbid02LnHah3RC6tCtUjGWCfiUeHsBPcdH8VzpanCGWowtYVMyt7jzMtcAXfpDJaU3iBTFl?comment_id=648888476907602&reply_comment_id=437729295161496&notif_id=1666357513998298&notif_t=feed_comment&ref=notif

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 9 ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

        'ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑ" ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ  (13.10.2013): ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΣΗΦΗ ΠΕΤΡΑΚΗ*

Από αριστερά: Μάνος Στεφανίδης, Αγγελική Σιδηρά, Γιάννης Κριαράκης, Νεκταρία Γιαννουδάκη, Βαγγέλης Κακατσάκης 

Γράφει ο Σήφης Πετράκης*  (http://www.haniotika-nea.gr/irthe-kai-sthn-athina-to-otan-gineis-ena-poihma-tou-vaggeli-kakatsaki/#ixzz2iHevlS1D
Το κομψό αμφιθέατρο της “Κρητικής Εστίας” διάλεξε ο Βαγγέλης Κακατσάκης την Κυριακή 13 Οκτωβρίου να παρουσιάσει την 3η κατά σειρά ποιητική του συλλογή με τίτλο “Οταν γίνεις ποίημα”.
Την εκδήλωση οργάνωσε η Ομοσπονδία Σωματείων Αποκορώνου σε συνεργασία με την “Κρητική Εστία Αθηνών”, τον Σύνδεσμο Νιππιανών “Ο Τίμιος Σταυρός”, το Κοινωφελές Ιδρυμα “Αγία Σοφία” και την Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης Πυξίδα της Πόλης. Από νωρίς γέμισε ασφυκτικά το συμπαθητικό αμφιθεατράκι με φίλους, χωριανούς και φίλους των φίλων του Βαγγέλη, που ήρθαν εδώ να τιμήσουν και να συγχαρούν τον ποιητή, έτσι δα απού του πρέπει!!!
Ηταν μια ζεστή και γεμάτη συναίσθημα βραδιά, μια βραδιά που δεν ξεχνάς εύκολα. Ηταν και οι συντελεστές – παρουσιαστές εκλεκτοί, αντάξιοι  και συνεπήραν το ακροατήριο.
Αψογος ο ραδιοφωνικός παραγωγός κ. Γιάννης Κριαράκης στο μοίρασμα του λόγου. Εδειξε, για άλλη μια φορά, πόσο έμπειρος είναι σ’ αυτές τις δουλειές. Ξεκίνησε την παρουσίαση με μια προσωπική του αναφορά. Μας είπε πόσο συγκινημένος είναι γιατί αισθάνεται τιμή που του ανετέθη η παρουσίαση γιατί με τον Β.Κ. τον συνδέουν δύο πράγματα. Μια μακρόχρονη φιλία κατά πρώτο και το ότι το 5ο Δημοτικό Σχολείο, από το οποίο ο Βαγγέλης Κακατσάκης συνταξιοδοτήθηκε ως διευθυντής, ήταν το σχολείο που έμαθε τα πρώτα του γράμματα.
Τον λόγο έδωσε κατά πρώτον στον κ. Γεώργιο Μαριδάκη, πρόεδρο της Παγκρητίου Ενώσεως, απόντος εκτός Αθηνών του οικοδεσπότη, διευθυντή της Κρητικής Εστίας κ. Μπάμπη Σαλβαράκη, να κάνει έναν σύντομο χαιρετισμό.
Με γλαφυρό και άκρως αγαπησιάρικο και συναισθηματικό τρόπο πήρε τη σκυτάλη ο χωριανός του Βαγγέλη, πρόεδρος των Νιππιανών Αττικής κ. Στρατής Βρουβάκης.
«Διαβάζοντας τα ποιήματα της συλλογής του συγχωριανού μας Βαγγέλη Κακατσάκη, βρίσκεις ακτίνες φωτός να σε οδηγήσουνε κάπου παρά πέρα. Κι αν για κάποιους τούτη η αναλαμπή είναι μόνο φευγαλέα, για μας τους της Κρήτης, τον μυρωδάτο αέρα και στις ράχες τις περπατισιές ζήσαμε και μεγαλώσαμε που στου χωριού μας τις στράτες κουβαλήσαμε μνήμες αξεθώριαστες, η αναλαμπή αυτή κρατάει πιο πολύ.
Γιατί τα ποιήματα του Βαγγέλη ρίχνουν λάδι στον λύχνο που κρατάμε και πορευόμαστε στα αχαρτογράφητα μονοπάτια της ψυχής μας…».
Ο ολιγόλεπτος χαιρετισμός του γενικού δ/ντού του Ιδρύματος “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος” και προέδρου του Ιδρύματος “Αγία Σοφία” κ. Νίκου Παπαδάκη ήταν όπως πάντα μεστός, δωρικός και ουσιαστικός.
Μόλις ανέβηκε έριξε μια ματιά στην αίθουσα και έκανε τη σχετική διαπίστωση.
- Βαγγέλη, η αίθουσα γέμισε (εδώ θα χρησιμοποιούσα και μια λέξη που αγαπά και συχνά γράφει ο Βαγγέλης ξετρούλιαξε). Και συνέχισε ο Νίκος. Γιατί το αξίζεις! Εκανε έπειτα μια παρουσίαση του Βαγγέλη που φάνηκε πεντακάθαρα πόσο θαυμάζει το πνευματικό έργο του, μα και την προσωπική παρουσία του Β.Κ. στην κοινωνία των Χανίων και όχι μόνο.
Τον σύντομο χαιρετισμό του ο πρόεδρος του Συλλόγου Αποκορωνιώτικων Σωματείων κ. Γιάννης Τερεζάκης έκλεισε  με τρεις μαντινάδες που μας ξάφνιασαν. Σας παραθέτω τις δύο. Την τρίτη δεν την πρόλαβα να τη γράψω.
“Κάθε φορά που η βροχή το χώμα θα φιλήσει,
το άρωμα του θυμαριού στα όρη θα σκορπίσει”
και:
“Επειδή ποιήματα και συλλογές γράφονται κάθε μέρα
εις του Βαγγέλη βρίσκεται η διαφορά στην πένα”.
Η όμορφη εκδήλωση συνεχίστηκε προσεγγίζοντας την ποίηση του Βαγγέλη Κακατσάκη η ποιήτρια κα Αγγελική Σιδηρά.
Η κα Σιδηρά, ούσα ποιήτρια και η ίδια προσέγγισε με ιδιαίτερα ζεστό και ευαίσθητο τρόπο την ποιητική δουλειά του Κακατσάκη. Με συγκλονιστικό τρόπο η κα Σιδηρά, έκανε την ανάλυση των ποιημάτων του Βαγγέλη και στα λόγια της ξεχώριζες τον θαυμασμό εντοπίζοντας τους ανώτερους ποιητικούς στόχους και σωστά αναπλασμένες αληθινές στιγμές και τη ζωντάνια των μορφών και των γεγονότων. Τα ποιήματα που επέλεξε να αναλύσει η κα Σιδηρά και που έκανε με αριστοτεχνικό τρόπο, πράγματι βρίσκεται η πεμπτουσία της συλλογής.
Σειρά είχε έπειτα η ομιλία – προσέγγιση του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κ. Μάνου Στεφανίδη.
Ξεκίνησε την ομιλία του με μια παρατήρηση. «Η λαλιά σας, η ντοπιολαλιά σας που είναι γεμάτη μουσικότητα και ποίηση, λένε και ισχυρίζονται πολλοί επιστήμονες – ερευνητές πως αν δεν είχε πέσει η Κρήτη στους Τούρκους αυτή η γλώσσα του Χορτάτση και του Κορνάρου θα ήταν σήμερα η Νεοελληνική γλώσσα».
Για τον Β.Κ. μας είπε πως: Δεν είναι ποιητής, είναι κατά πρώτον δάσκαλος και επειδή είναι δάσκαλος είναι ποιητής. Και επειδή είναι δάσκαλος και ποιητής είναι και πολίτης. Και συνέχισε με μια παρατήρηση πως: Εγώ τον ψέγω γιατί γράφει λιγότερα από όσα μπορεί. Και θα έπρεπε να γράψει περισσότερα. Δηλώνει πως τα ποιήματα του Β.Κ. ειδικά για τη μάνα του είναι συγκινητικά. Και πως και μεις όσο μεγαλώνουμε κάνουμε παρέα με τους αγαπημένους μας νεκρούς, τους κουβαλάμε μέσα μας και μιλάμε μαζί τους. Αυτό δεν είναι μακάβριο, αυτό είναι ο βαθύτερος ανθρώπινος πολιτισμός, δηλαδή η ζωντανή σχέση μας με τους νεκρούς μας. Η ποιητική συλλογή του Β.Κ. είναι ένα βιβλίο που κινείται με όρους μοναδικότητας, χρησιμοποιεί τον ελεύθερο στίχο με εξαιρετική λιτότητα.
Το τελευταίο ποίημα της συλλογής είναι ένα παραδοσιακό έμμετρο ποίημα που μέσα από μια ταπεινότητα γίνεται ένα διαμαντάκι ενός ποιητικού λόγου.
Σας το παραθέτω:
“Μετά φόβου”
“Εγώ δεν είμαι ένας σπουδαίος ποιητής.
Δεν γράφω κι εύκολα που ίσως γράφουν κι άλλοι.
Πρέπει της σιωπής να λειτουργήσει ο πυκνωτής
να ’ρθει μια παράξενη να με τυλίξει ζάλη.
Μόνο τότε μετά φόβου ξεκινώ
Να κάνω ποίημα το απόσταγμα της σκέψης
ντύνοντάς το, όπως μπορώ να μην μείνει γυμνό,
μ’ όλες εκείνες που του πρέπουνε τις λέξεις”.
Η χαριτόβρυτος Χανιώτισσα ηθοποιός κα Νεκταρία Γιαννουδάκη, με τέλεια άρθρωση και εξαιρετική ηθοποιία απήγγειλε ποιήματα από τη συλλογή διανθίζοντας την εκδήλωση.
Εκλεισε η όμορφη, κατά κοινήν ομολογία, εκδήλωση με αντιφώνηση από τον δημιουργό.

Υ.Γ. Βαγγέλη, εγώ δεν μπορώ και δεν γκατέω. Δεν γκατέω και δεν μπορώ να γράψω ποίηση. Δεν έχω δα και ποτές μου προσπαθήσει. Γι’ αυτό θα ήθελα, τα ποιήματά σου που αφορούν τη μάνα σου, να τα αφιερώσω και γω στη δικιά μου μάνα τη Στελιανή που στη θανή της ήσουν παρών και δεν το ξεχνώ!

Χανιώτικα νέα (18.10.2013)

*Συγγραφέας - Λαογράφος Και με αφορμή την σημερινή αναδημοσίευση πάλι και πολλάκις ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, Σήφη! 

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/irthe-kai-sthn-athina-to-otan-gineis-ena-poihma-tou-vaggeli-kakatsaki/#ixzz2iHevlS1D