ΠΟΙΗΣΗ

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΑΝΘΙΑΣ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ

 

 

Το Γιωργάκι μας έζησε,

πάνω κάτω, τρεις μήνες

και το Βαθιάκι μας

λιγότερο από τρεις εβδομάδες.

«Τα ’πνιξε και τα δυο

η νεράιδα του πατέρα»,

αποφάνθηκε η μάγισσα, το Αθηνιώ.

«Είναι αγγελάκια στον ουρανό»,

έκλεισε τη συζήτηση η μάνα μας,

όταν την ανοίξαμε με τον Αντώνη

-έξι χρονών εγώ, τεσσάρων αυτός.

Το πιστεύω ακόμη.

Κάποτε, ωστόσο,

πενήντα πέντε -συν ένα, πλην ένα- χρόνια μετά,

πρόσθεσα τα ονόματά τους,

στο χαρτί που δίνω στον παπά,

«υπέρ συγχωρήσεως και αφέσεως των αμαρτιών»,

κάτω απ’ αυτά των γονέων μου:

«Γεωργίου και Ευανθίας των νηπίων».

Σαν να ’χαν προλάβει να κάμουν αμαρτίες!

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Από την ποιητική συλλογή «Όταν γίνεις ποίημα», εκδ. «Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης- Πυξίδα», Χανιά 2013

 

 https://www.facebook.com/kakatsakes/posts/pfbid033mdSSzZfWrARj7TH8ELotjdCTjMBiihPfvKh4iXuz6sjhnfQorFxaKwCjv7nMCHsl?comment_id=3050691958409473&notif_id=1675066201480796&notif_t=feed_comment&ref=notif