ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

" Σήμερο μαύρος ουρανός σήμερο μαύρη μέρα \ σήμερο όλα χλίβονται και τα βουνά λυπούνται..." Κανένα παιδί δεν βγαίνει την σήμερον ημέρα, Μεγάλη Παρασκευή, για να πει “Τα Πάθη του Χριστού” στο χωριό μου, ούτε σε κανένα άλλο χωριό… Κανένα παιδί δεν πάει για να παίξει νεκρικά την καμπάνα… Καμιά μάνα δεν λούζει το παιδί της με νερό βρασμένο με νεραντζόφυλλα… Ωστόσο, τα κορίτσια θα στολίσουν κι εφέτος τον Επιτάφιο, θα ξαναπούμε την “ζωή εν τάφω”, θα πάμε κι εφέτος με τον Επιτάφιο στο νεκροταφείο, θα κάνουμε “αιτήσεις” για τους πεθαμένους μας, θα ξαναπούμε αναμεταξύ μας «Καλή Ανάσταση»...

 ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΓΙΟΥ ΤΗΣ - ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ (ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΤΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΑΣ - ΤΟ "ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ" ΤΗΣ Π. ΝΤΟΥΝΤΟΥΛΑΚΗ - ΘΥΜΗΣΕΣ Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ)

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΓΙΟΥ ΤΗΣ

«Κάποτε ο Ιωάννης ο μαθητής που τον ονόμασες γιο μου, και κάποιοι άλλοι, θα  γράψουν όλα όσα έγιναν την σημερνή μέρα, αυτή την φοβερή Παρασκευή. Για τον ιδρώτα που αυλάκωνε το πρόσωπό σου τις ώρες της αγωνίας στη Γεθσημανή. Για το προδοτικό φιλί του Ιούδα στο μάγουλό σου. Για το κόψιμο του δεξιού αυτιού του Μάλχου από τον Πέτρο. Για τα τραβολογήματα από τον Άννα στον Καϊάφα. Για τις μαστιγώσεις, τα φτυσίματα και τις κοροϊδίες. Για το πλύσιμο των χεριών του Πιλάτου. Για τις οργισμένες κραυγές του άγνωμου όχλου. Για το αγκάθινο στεφάνι που σου έβαλαν στο κεφάλι. Για τους μαθητές σου που κρύφτηκαν τρομαγμένοι. Για τον Πέτρο που σ’ αρνήθηκε τρεις φορές, πριν από το λάλημα του αλέκτορα. Για τον Σίμωνα από την Κυρήνη που σήκωσε τον σταυρό σου. Για τα καρφιά που σου τρύπησαν τα χέρια και τα πόδια. Για τους δυο ληστές που σταύρωσαν δίπλα σου. Για τον άραφο χιτώνα σου, που τον έβαλαν στον κλήρο. Για την κουβέντα που έκαμες πάνω απ’ τον Σταυρό με τον ληστή που ήταν στα δεξιά σου. Για τα περιπαίγματα των “περίεργων” που μαζεύτηκαν στον Γολγοθά. Για την συγχώρεση που ζήτησες για λογαριασμό των ανθρώπων από τον Μεγάλο Πατέρα. Για τα λόγια που είπες σ’ εμένα και στον Ιωάννη. Για το ξίδι που σε πότισαν, όταν είπες πως διψάς. Για το βαθύ σκοτάδι που σκέπασε τη γη απ’ τις δώδεκα το μεσημέρι. Για την τρομερή εκείνη κραυγή απελπισίας, “ηλί, ηλί, λαμά σαβαχθανί”, και που δεν κατάλαβε κανείς. Και τέλος για το “τετέλεσται” που πρόφεραν τα χείλη σου, μόλις τώρα, πριν ξεψυχήσεις. Διαβάζοντας τα αυτά αργότερα και για πάντα, αγαπημένε μου, ο νους και η καρδιά των ανθρώπων, ολοένα στον αιώνα τον άπαντα, θα συμπληρώνουν τα κενά και θα ερμηνεύουν τα γενόμενα […]

Κανένας όμως Ιωάννης ή άλλος μαθητής και κανένας ποτέ άνθρωπος δεν θα μπορέσει να γράψει, για μένα, για τη μάνα του Σταυρωμένου, που σήμερα, ώρα τρεις κι ένα λεπτό της Φοβερής Παρασκευής, βρίσκεται μόνη ανάμεσα στους Ρωμαίους στρατιώτες, κάτω από τον σταυρό του Μοναχογιού της, που μόλις έχει ξεψυχήσει. Για μια μάνα που δεν έχει πια δάκρυα, και που η καρδιά της έχει γίνει μόρια κόκκινης σκόνης κι έχει σκορπιστεί στους πέντε ανέμους. Για μια μάνα που ‘χει μείνει δίχως όλα τα δίχως». 

Από το κεφ. “Μεγάλη Παρασκευή” του βιβλίου μου “Τα γράμματα της Παναγίας” (Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Κισσάμου και Σελίνου, Κίσσαμος, 2013).

ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΤΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΑΣ  «Την Εβδομάδα των Παθών οι Χριστιανοί πενθούνε/ τη Σταύρωση του Ιησού με πόνο προσκυνούνε», μας λέει η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη στην πρώτη σημερινή της μαντινάδα. Για να απευθυνθεί στον Χριστό στη δεύτερη. «Χριστέ μου, που σταυρώθηκες, ήρθες να μας διδάξεις,/ όσοι στ’ αλήθεια αγαπούν, το δείχνουνε με πράξεις», μας λέει. «Να έχουμε κατάνυξη αυτήν την εβδομάδα/ με τ’ άγιο φως τσ’ Ανάστασης ν’ ανάψουμε λαμπάδα», μας παραγγέλνει στην τρίτη. Να πω ότι τις παραπάνω μαντινάδες μου τις είχε στείλει η μαντιναδολόγος μας απ’ τη Μεγάλη Δευτέρα, αλλά δεν χώρεσαν στη στήλη της Μεγάλης Τρίτης και ξώμειναν. Επίκαιρες και σήμερα.

ΤΟ "ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ" ΤΗΣ Π. ΝΤΟΥΝΤΟΥΛΑΚΗ «Μονάκριβο αστέρι μου και πώς να σε θρηνήσω;/ Ας είχα, λέει, την δύναμη να πάω τον χρόνο πίσω./ Να ‘ρθω να κάτσω πλάι σου,/ να σε σφιχταγκαλιάσω/ να σβήσω μεσ’ στα χέρια σου, στιγμή να μη σε χάσω./ […] Έκλεισε η ταφόπετρα, σκεπάζει τα όνειρά μου./ Καλό ταξίδι ακριβέ, καρδιά απ’ την καρδιά μου./ Καλό ταξίδι μάτια μου, τις προσευχές μου κράτα/ με τα στερνά μου τα φιλιά στον ουρανό περπάτα». Από το ποίημα “Ο Θρήνος” της Πηνελόπης Ι. Ντουντουλάκη (“Τετέλεσται”, Χανιά 1998).

 ΘΥΜΗΣΕΣ Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ «Σήμερο μαύρος ουρανός, σήμερο μαύρη μέρα/ σήμερο ούλα χλίβονται και τα βουνά λυπούνται...» Κανένα παιδί δεν βγαίνει την σήμερον ημέρα, Μεγάλη Παρασκευή, για να πει “Τα Πάθη του Χριστού” στο χωριό μου, ούτε σε κανένα άλλο χωριό… Κανένα παιδί δεν πάει για να παίξει νεκρικά την καμπάνα… Καμιά μάνα δεν λούζει το παιδί της με νερό βρασμένο με νεραντζόφυλλα… Ωστόσο, τα κορίτσια θα στολίσουν κι εφέτος τον Επιτάφιο, θα ξαναπούμε την “ζωή εν τάφω”, θα πάμε κι εφέτος με τον Επιτάφιο στο νεκροταφείο, θα κάνουμε “αιτήσεις” για τους πεθαμένους μας, θα ξαναπούμε αναμεταξύ μας «Καλή Ανάσταση»...

Χανιώτικα νέα (Μ. Παρασκευή, 14.4.2023) 

https://www.haniotika-nea.gr/kato-apo-ton-stayro-toy-monachogioy-tis/