ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

«ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙι» - ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ (ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ, ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ, Ο ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ )

 

 

«Πήγε ένας πατέρας να ρωτήσει/ πως πάει ο Νικολάκης του στα γράμματα./ Στα πικρά εργατικά του ρούχα/ στάμπες η αγωνία του σκούρες μαύρες./ “Ο Νικολάκης, κύριε, είν’ ο καλός μου μαθητής./ Όσο μπορείς να τον βοηθήσεις. Κλήμα/ Κι αν έχεις στην αυλή, αν χρειαστεί, να το πουλήσεις”./ Πέρα τα ξεφτισμένα τα βουνά,/ σαν πρόσωπα της αργατιάς,/ πως τα αγλάιζε το φως!/ “Και την καρδιά μου, Δάσκαλε, σαν το ψωμί...”/ πήγε να πει σεμνά και δάκρυσε, και ντράπηκε.../ Κι ενώ τον έβλεπε ο δάσκαλος/ να χάνεται πέρα στα ξεφτισμένα τα βουνά:/ “Τι ωραίος, θεέ μου, είν’ ο κόσμος Σου!” Είπε/ κι έβγαλε από τη μέσα τσέπη το μαντήλι του,/ ενώ τα παιδιά φύτευαν ανυποψίαστες κόκκινες φωνές,/ ανάμεσα στα πράσινα δέντρα του σχολικού κήπου». Το ποίημα “Ένας πατέρας” του Κώστα Καλαπανίδα από την ποιητική του συλλογή “Κύριε Δάσκαλε” (1978).

«Οι δάσκαλοι/ δεν είμαστε μόνο συνδικαλιστές του μισθού·/ είμαστε δημιουργοί και φορείς πολιτισμού./ Δεν είμαστε αγαθοί καταναλωτές ιδεολογιών·/ είμαστε ερευνητές της αλήθειας και παραγωγοί ιδεών./ Δεν είμαστε επαγγελματίες διδακτικών εγχειριδίων·/ είμαστε ποιητές τεχνών και βιβλίων./ Δεν είμαστε το μακρύ χέρι καμιάς εξουσίας·/ είμαστε οι αφουγκραστές της λαϊκής αγωνίας./ Δεν είμαστε ανατροπείς της ειρηνικής κοινωνίας·/ είμαστε οι θεμελιωτές της υπεύθυνης ελευθερίας./ Δεν είμαστε συμβασιούχοι της αρετής·/ είμαστε οι προμάχοι της αξιοπρέπειας και της τιμής./ Δεν είμαστε της εκπαίδευσης ρηχοί τεχνικοί·/ είμαστε των παιδιών του λαού οι δάσκαλοι».  Το πρώτο (άτιτλο) ποίημα του Κώστα Καλαπανίδα από την ποιητική του συλλογή “Είπε ο δάσκαλος” (2017) που εκδόθηκε με την επίνευση της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας.

«Δεν κάπνιζε τσιγάρα./ Δεν έπινε καφέδες./ Δεν έλεγε ανέκδοτα./ Δεν θύμωνε ποτέ./ Δεν έχανε το χαμόγελο της.// Δεν υπονοούσε - εννοούσε./ Δεν κατηγορούσε - κατανοούσε./ Δεν αδιαφορούσε - υπερασπιζόταν./ Δεν έδινε εντολές - δίδασκε τρόπους./ Δεν σχολίαζε αστοχίες - εκθείαζε επιτυχίες./ Δεν ζητούσε τα δικά της - δίδασκε τα δικαιώματά σου.// Την έλεγαν Μαργαρίτα. Ήταν Δασκάλα./ Της έδιναν πάντα “Τα Πρωτάκια!”/ Ήταν κοντούλα - χανόταν ανάμεσα τους./ Στα διαλείμματα: “Θα με παίξετε κι εμένα;”/ κι οι μαθητές της με χαρά την… έπαιζαν.// Τον Δεκέμβριο ήξεραν όλα να διαβάζουν και να γράφουν./ Κι είχαν μια απροσμέτρητη χαρά,/ μιαν απέραντη εμπιστοσύνη στη Δασκάλα τους./ Και κινούνταν γύρω της σαν μελισσάκι.// Την καλέσαμε σ’ ένα ειδικό συνέδριο/ να μας εξηγήσει πώς το κατόρθωνε./ “Με την αφοσίωση και την αγάπη”, είπε./ “Η αγάπη φέρνει αγάπη κι όλα/ τα κατορθώνει η αγάπη”, μας εξήγησε.// Μετά από χρόνια ζήτησα να μάθω γι’ αυτήν./ “Διδάσκει αγάπη” μου είπαν,/ “σ’ ένα μεγάλο πανεπιστήμιο της Ευρώπης”». Το ποίημα του ίδιου ποιητή από την ποιητική του συλλογή “Αντίστιξη” (2017).

Τρία ποιήματα του και καλού μου φίλου δασκάλου- ποιητή Κώστα Καλαπανίδα “επί λήξει” του σχολικού έτους σε δυο μέρες, στις σημερινές “Στάσεις”. Κάτω απ’ τον γενικό τίτλο μιας φράσης που επιμένω να την επαναλαμβάνω. Αφιερωμένα στις δασκάλες και στους δασκάλους όλων των βαθμίδων που βγαίνουν στη σύνταξη...

ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ «Ιούνης μήνας έφτασε, θα κλείσουν τα σχολεία/ και τα κοπέλια με χαρά πάνε στην παραλία», μας λέει στην πρώτη σημερινή της μαντινάδα η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη, που επανήλθε… δριμύτερη. «Αρχίζουν οι διακοπές και τα παιδιά γιορτάζουν/ θα παίζουνε ανέμελα και θα διασκεδάζουν», μας λέει στη δεύτερη. Για… να ζητήσει ρέστα στην τρίτη. «Μακάρι να γινόμαστε παιδιά για να μπορούμε/ τις καλοκαιρινές χαρές ξέγνοιαστα να χαρούμε». Σιγά το δύσκολο. Τι 71 τι 17, για παράδειγμα!

ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ Στο ΚΕΝΤΡΟ η μάχη των εκλογών… Εκεί όπου “η πραγματιστική Αριστερά συναντά την πεφωτισμένη αριστεία”, για να χρησιμοποιήσω δίχως ερωτηματικό τον τίτλο ενός “ψαγμένου” άρθρου του αναπληρωτή καθηγητή Οικονομικών στο City University του Λονδίνου Σωτήρη Γεωργανά, που δημοσιεύθηκε τις προάλλες στην εφ. “Τα νέα - Σαββατοκύριακο”.

Ο ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ Παράδοση δεν είναι μόνο αυτό που παραλαμβάνουμε, αλλά αυτό που παραδίδουμε, έχοντας αφετηρία αυτό που παραλαμβάνουμε. «Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι», όπως τα υπηρέτησε με τη μουσική του ο Γιάννης Μαρκόπουλος, που έφυγε τις προάλλες στη Χώρα των Μακάρων...

 

 Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 13.6.2023) 

 https://www.haniotika-nea.gr/eimaste-ton-paidion-toy-laoy-oi-daskaloi/