ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

 ΕΛΕΝΗ  ΧΩΡΕΑΝΘΗ ΚΑΙ ΜΑΡΙΟΝ ΧΩΡΕΑΝΘΗ

«Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ” ...

 

   Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο! Ποιήματα για παιδιά αλλά και για όλες – όλους, όσες και όσοι αισθάνονται παιδιά, διανθισμένα με σχετικές ζωγραφιές, στον σημερινό τελευταίο φετινό αυγουστιάτικο Παιδότοπο.. Να ‘ναι καλά η γνωστή στους αναγνώστες της στήλης, δασκάλα - πολυγραφότατη συγγραφέας Ελένη Χωρεάνθη (ηκορυφαία για μένα εν ζωή Ελληνίδα ποιήτρια) που ανταποκρίθηκε στην πρότασή μου και μου τα έστειλεμαζί με τις υπέροχες σχετικές ζωγραφιές τής και επίσης συγγραφέα κόρης της Μάριον Χωρεάνθη. 

«Όταν το πρωί ξυπνώ/ μ’ ένα όνειρο τερπνό/ είναι θαύμα», μας λέει στους τρεις πρώτους στίχους του πρώτουποιήματος της η Ποιήτρια μας...

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!

Να περνάτε καλά!

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

δάσκαλος – λογοτέχνης

Σημείωση: Κλειστός ο Παιδότοπος για τα τρία επόμενα Σάββατα. Καλή αντάμωση το Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου!!

Η ζωή είναι το θαύμα

Όταν το πρωί ξυπνώ

μ’ ένα όνειρο τερπνό

είναι θαύμα

Όταν βλέπω στο βουνό

τ’ άστρι τον Αυγερινό

είναι θαύμα

Σαν ξυπνάει το πουλί

κι αρχινάει να λαλεί

είναι θαύμα

*

Και ο ήλιος όταν βγει

νυσταγμένος την αυγή

είναι θαύμα

κι όταν δύει τη νυχτιά

μες σε χρώματα μαβιά

Είναι θαύμα

κι όταν πέφτει η βροχή

και ποτίζεται η γη

είναι θαύμα

*

Το φτεράκι του πουλιού

το χεράκι του παιδιού

είναι θαύμα

Το κεράκι που φωτάει

το σποράκι που πετάει

είναι θαύμα

Όταν τρέχει το νερό

που κυλάει σαν τον καιρό

είναι θαύμα

*

Τ’ αεράκι όταν φυσά

σε φυλλώματα χρυσά

είναι θαύμα

Κι όταν πέφτει σιωπή

απαλά σ’ όλη τη γη

είναι θαύμα

Πώς κρατιέται η ζωή

πάνω στη μικρή μας γη

είναι το θαύμα

9. 5. 2024*

Στη μάνα

Με γέννησες και μ’ έκανες να νιώσω

χαρά στην αγκαλιά σου περισσή.

Λαχτάραγες με πόθο να τρανώσω

μεγάλωνες με μένανε κι εσύ.

*

Ξημέρωνες γυρτή στο προσκεφάλι

πονούσες για τον πόνο μου διπλά,

γινόταν η χαρά σου πιο μεγάλη

σαν μοίραζα μαζί σου τόση δα.

*

Μεγάλωσες , μα άσπρισες, καημένη,

τα χρόνια σου αλλάξαν τη μορφή.

Μανούλα μου, γλυκιά, αγαπημένη,

παιδούθλα κάποτ’ ήσουν ροδαλή.

*

Μανούλα, στην αγάπη μου σε κλείνω

σφιχτά μες την καρδιά μου σε κρατώ.

Θα λέω μέχρι την ύστερη πνοή μου

τ’ ολόθερμο σε σένα “ευχαριστώ”.

Θαλασσινό

Το θαλασσινό πουλί

πόσες γλώσσες δεν λαλεί,

το θαλασσινό τ’ αέρι

πόσα μυστικά δεν ξέρει.

*

Καραβάκι, καραβάκι,

με το κάτασπρο πανάκι,

πού σε πάει τ’ αεράκι

στο θαλασσινό βραδάκι;

*

Το θαλασσινό τ’ αέρι

θα με πάει σε ξένα μέρη.

Θα με πάει και θα με φέρει.

Πού; Κανείς δεν θα το ξέρει!

*

Το θαλασσινό πουλί

πόσα ξάρτια δεν φιλεί,

πόσα χρόνια δεν αντέχει

την αγάπη ν’ απαντέχει.

*

Πόσα μυστικά δεν ξέρει

το θαλασσινό τ’ αέρι.

Πόσες γλώσσες δεν λαλεί

το θαλασσινό πουλί.

Φεγγαράκι

Ολοστρόγγυλο με χάρη

βγήκε από ψε το φεγγάρι.

Πάνω σε αργυρό στρατί

στα ουράνια περπατεί

*

Σαν λυχνάρι τρεμουλιάζει

και τ’ αχνό του φως σταλάζει.

Πώς φοβάμαι μη χαθεί

στο πηγάδι το βαθύ.

*

Κι όπως τη δροσιά του χύνει

και τήνε ρουφούν οι κρίνοι

κι όπως περπατάει στη γη

το καλώ μες τη σιγή:

*

Έλα κάτω, φεγγαράκι

μπες απ’ το παραθυράκι

σίμωσε στο κρεβατάκι

στου παιδιού το κεφαλάκι.

*

Φέρε στα μικρά του χέρια

του Θεού τα πεφταστέρια

και στην άσπρη του ποδιά

φέρε χίλια δυο πλουμιά.

*

Μέρωσέ μου το λιγάκι

το μικρό μου το παιδάκι,

κοίμισε και το πουλί

που κουρνιάζει στη σκεπή.

*

Έλα κάτω, φεγγαράκι,

να σε πάει το νεράκι

στα λουλούδια να σε πιούν

και τραγούδι να σε πουν

*

Έλα στου παππού τον κήπο,

κόψε ρόδι, πάρε σύκο,

κρύψου στην τριανταφυλλιά,

χρύσωνε την κερασιά.

*

Φέξε στου ματιού την άκρη,

δες του πόνου μου το δάκρυ

που κυλάειστο μάγουλό μου

και ραγίζει το μυαλό μου.

*

΄Ισως γίνει μια βροχούλα

με τα δάκρια ως την αυγούλα

να σταλάξει σιγανά

στων ανθρώπων την καρδιά

*

να μερώσει τη βουλή τους

την τρισάθλια βούλησή τους

που ρημάζουν τους λαούς

με σκληρούς αφανισμούς

*

κι απέ, φως μου, για καλό σου

γύρισε στον ουρανό σου.

Φώτιζε από κει τη γη

στου Θεού την προσταγή.

*

Μην αφήσεις να σε κάνουν

βόμβες για να μας ξεκάνουν

του καιρού οι δυνατοί

που παιχνίδι έχουν τη γη.

*

Φέγγε την αγάπη μόνο

-μες τη νύχτα πώς κρυώνω -

που μερεύει τα στοιχειά

κι ομορφαίνει τη νυχτιά.

*

(Παλαιό Φάληρο, 1 Αυγούστου 2024 )

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Ελένη Τσικριτέα -  Χωρεάνθη γεννήθηκε στην Αγία Βαρβάρα Τριχωνίδας Αιτωλοακαρνανίας το 1936. Εκπαιδευτικός, γράφει ποίηση, πεζογραφία, δοκίμιο, κριτική, διασκευάζει αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και ποιητές, συνεργάζεται με παιδαγωγικά και λογοτεχνικά περιοδικά κι εφημερίδες της Αθήνας και της επαρχίας. Κείμενά της ποιητικά και πεζά έχουν συμπεριληφθεί στα βιβλία του Δημοτικού Σχολείου "Η Γλώσσα μου". Είναι τακτικό μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.Έχει τιμηθεί με πρώτo βραβείο από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και την Ελληνική Εταιρεία Χριστιανικών Γραμμάτων και με διακρίσεις από το Πνευματικό Κέντρο Μεσολογγίου, Κατερίνης, Αγρινίου, Παραβόλας και από άλλους πολιτιστικούς φορείς για την προσφορά της στα Γράμματα ( περίπου 100 βιβλία) και στον πολιτισμό.

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 24.8.24)