ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

 Γ2 ΤΑΞΗ ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΡΥΣΟΠΗΓΗΣ ΧΑΝΙΩΝ

ΤΕΣΣΕΡΑ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ 

Καλοί µου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Όταν µια δασκάλα - ζωγράφος εµπνέει τους µαθητές της να γράψουν ανοιξιάτικα παραµύθια και αυτή µετά τα εικονογραφεί... Να το γράψω και διαφορετικά. Όταν τα παιδιά εµπνέονται απ’ τις ιδέες της δασκάλας τους και γράφουν παραµύθια για την άνοιξη, και η δασκάλα τους που είναι και ζωγράφος εµπνέεται απ’ αυτά και κάνει για τα παραµύθια ζωγραφιές... Για τη γνωστή, στους αναγνώστες της στήλης, συναδέλφισσά µου στη ∆ασκαλοσύνη Χριστίνα Γρηγοράκη και για τα φετινά Τριτάκια της, του ∆ηµ. Σχ. Χρυσοπηγής, ο λόγος στον σηµερινό Παιδότοπο, που φιλοξενεί τέσσερα απ’ τα παραµύθια που έγραψαν τα παιδιά, διανθισµένα µε σχετικές ζωγραφιές της δασκάλας. Συγχαρητήρια και στη δασκάλα και στους µαθητές και στις µαθήτριές της!
Σας χαιρετώ µε αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος - λογοτέχνης

Το όνειρο του Βρασίδα

Κάποτε, ήταν ένας βατραχάκι που το έλεγαν Βρασίδα. Ο Βρασίδας, δεν ήταν σαν τους άλλους βατράχους. Ήταν ονειροπόλος! Ήθελε να ταξιδέψει σ’ όλο τον κόσμο. Μια κουκουβάγια που περνούσε από εκεί ένα σούρουπο, τον άκουσε που μονολογούσε μελαγχολικά, κάθισε στο κλαδί ενός δέντρου και του είπε με ύφος σοβαρό:

-Ξέρω ποια μπορεί να σε βοηθήσει.

-Αλήθεια; Της απάντησε ο Βρασίδας, γουρλώνοντας τα τεράστια μάτια του. Ποια;

-Η νεράιδα Ονειρένια. Ζει στο μικρό ξέφωτο του δάσους. Θες να πας εκεί να την βρεις και να της το ζητήσεις;

-Και το ρωτάς; Ναι! Φώναξε ο Βρασίδας χοροπηδώντας ενθουσιασμένος από νούφαρο σε νούφαρο.

Το άλλο πρωί, ο Βρασίδας πήγε και βρήκε την Ονειρένια.

-Τι θα ήθελες μικρό μου βατραχάκι;

-Σε παρακαλώ νεραϊδούλα μου, μπορείς να με βοηθήσεις να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι, τη ρώτησε με αγωνία το βατραχάκι.

-Και βέβαια μπορώ, Έλα, πιάσε το χέρι μου και φύγαμε!

Αμέσως βρέθηκαν ψηλά πάνω στα σύννεφα κι έβλεπαν από εκεί χίλια δυο! Η άνοιξε φορούσε τα γιορτινά της. Τα βουνά έλαμπαν στο φως στου ήλιου. Τα καταπράσινα λιβάδια είχαν πολύχρωμα λουλούδια. Τα πουλιά κελαηδούσαν χαρούμενα και τα χελιδόνια έψαχναν τις παλιές τους φωλιές. Οι ανθισμένες αμυγδαλιές χόρευαν στο φύσημα του ανέμου. Μα…ξαφνικά ο άνεμος δυνάμωσε! Κι ο Βρασίδας στριφογύριζε στον ουρανό. Κι όλο στριφογύριζε. Και άκουγε έναν περίεργο ήχο στα αυτιά του. Τι συμβαίνει;

-Το ξυπνητήρι είναι…ήταν ένα όνειρο, είπε απογοητευμένος.

Όταν πήγε στο βατραχοσχολείο, αφηγήθηκε στην δασκάλα του και τους συμμαθητές του όσα ονειρεύτηκε και δήλωσε πως κάποτε αυτό το όνειρο θα το πραγματοποιήσει.

Η αμυγδαλιά και το χελιδόνι

Χελιδόνι: Αμυγδαλιά μου ανθισμένη, σε παρακαλώ, μπορώ να καθίσω στα ολάνθιστα κλαδιά σου;

Αμυγδαλιά: Φυσικά και μπορείς, χελιδονάκι μου!

Χελιδόνι: Αμυγδαλιά μου, μπορώ να φέρω και τους φίλους μου να ξαποστάσουν, σε παρακαλώ;

Αμυγδαλιά: Φέρε τους! Θα χαρώ πολύ να τους γνωρίσω!

Κι έτσι, η αμυγδαλιά και τα χελιδόνια χόρευαν κάθε μέρα και γλεντούσαν κι η φύση χαιρόταν και τα λουλούδια άνθιζαν.

Ένα μαγισσοπαραμύ

Κάποτε, ζούσε μια μικρή μάγισσα σ’ ένα μέρος μακρινό, χωρίς φίλους και παρέα. Την έλεγαν Θυμούλα, γιατί θύμωνε όταν δε γινόταν αυτό που ήθελε και φερόταν άσχημα σε όλους. Έτσι, σιγά-σιγά, έμεινε ολομόναχη. Στο σκοτεινό υπόγειο του κάστρου της, έφτιαχνε φίλτρα αλλά τίποτα δεν πετύχαινε. Όλο μπαμ και μπουμ ακουγόταν, αφού έκανε λάθη μα δε τα παραδεχόταν, ούτε και τα διόρθωνε. Ένα ανοιξιάτικο πρωινό, καβάλησε τη σκούπα της για να πάει να μαζέψει βότανα που χρειαζόταν για ένα φίλτρο. Με αυτό, πίστευε πως θα ξανακέρδιζε τους φίλους της. Φυσούσε όμως δυνατός αέρας και αναγκάστηκε να προσγειωθεί σε ένα ολάνθιστο λιβάδι.

Η ομορφιά της φύσης την ξάφνιασε. Τα πολύχρωμα λουλούδια μοσχοβολούσαν. Τα δέντρα έλεγαν αστεία και γελούσαν. Οι μέλισσες πετούσαν από λουλούδι σε λουλούδι. Τα λαγουδάκια χοροπηδούσαν κι έπαιζαν με τα σκιουράκια και τις αλεπουδίτσες. Όλοι ήταν ευτυχισμένοι. Αμέσως, τους ρώτησε με απορία:

-Ε! Τι κάνετε κι είστε τόσο χαρούμενοι και αγαπημένοι;

Κι εκείνα της απάντησαν:

-Ο ένας φροντίζει τον άλλον!

-Υπάρχει αγάπη και σεβασμός μεταξύ μας!

-Ποτέ δεν τσακωνόμαστε!

-Και πώς τα καταφέρνετε όλα αυτά, ρώτησε ξανά η Θυμούλα.

-Είναι πολύ απλό, της απάντησαν. Ακούς με ηρεμία. Συζητάς και βρίσκεις λύσεις! Κι όταν έχεις άδικο, ζητάς συγγνώμη μέσα απ΄ την καρδιά σου. Δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο!

Η Θυμούλα, τους ευχαρίστησε όλους και αποφάσισε να κάνει κάτι σπουδαίο! Βρήκε όλους τους φίλους της και τους ζήτησε συγγνώμη μέσα απ’ την καρδιά της. Οι φίλοι της, τη συγχωρέσανε και για να το γιορτάσουν, πήγαν στο πανέμορφο λιβάδι κι έκαναν το πιο χαρούμενο πάρτι μαγισσών! Από τότε, όλοι τη φώναζαν Χαρούλα!

Η νεράιδα και το αηδόνι

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα αηδόνι που ζούσε στα κλαδιά μιας βελανιδιάς στο ξέφωτο ενός δάσους. Κάθε άνοιξη, κελαηδούσε και μάγευε τη φύση. Τα αγριολούλουδα τραγουδούσαν και τα ζώα έτρεχαν κι έπαιζαν γύρω από τα δέντρα. Ώσπου μια μέρα, μια νεράιδα που περνούσε από εκεί, ζήλεψε κι έκλεψε τη φωνή του αηδονιού. Το αηδόνι αρρώστησε βαριά από τον καημό του και η φύση μελαγχόλησε. Τότε τα ζώα και τα λουλούδια έκαναν έναν συμβούλιο και αποφάσισαν να πάνε να βρουν τη νεράιδα και να την πείσουν να δώσει πίσω τη φωνή του αηδονιού. Έτσι κι έγινε!

-Είμαστε οι φίλοι του αηδονιού. Είναι γλυκός και καλοσυνάτος. Τον νοιαζόμαστε και τον αγαπάμε. Όταν κελαηδάει, η φύση λάμπει. Όμως τώρα έχει αρρωστήσει και ανησυχούμε. Σε παρακαλούμε, δώσε του πίσω τη φωνή του κι έλα να χαρείς κι εσύ μαζί μας.

Η νεράιδα, συγκινήθηκε από τα όμορφα λόγια τους και μαλάκωσε η καρδιά της. Έδωσε πίσω τη φωνή του αηδονιού και απέκτησε τους πιο πιστούς φίλους. Κι έζησαν για πάντα αγαπημένοι!

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ: Γεωργία Ανδρουλάκη, Κων/να Δρακάκη, Κατερίνα Ζωγραφάκη, Κων/να Καλλιγέρη, Ανεζίνα Μουμουτζή, Μαρία Μυλωνάκη, Κατερίνα Σαλαβαντάκη, Νίκη Σταυρουλάκη, Ιωάννα Τζουγανάκη, Ραφαέλα Τσιάμπαλη, Άννα Φρατζεσκάκη, Ελευθερία Φανουράκη, Αιμιλία Φυλλαδιτάκη, Γιώργος Αναστασάκης, Αντώνης Αυτζάγγελης, Λεωνίδας Κλαράκης, Μάρκος Κόρακας, Ευριπίδης Κριαράς, Κων/νος Πάντζιος, Γιάννης Παπαδημητρίου, Γιάννης Μουμουτζής, Πρόδρομος Παπαδομανωλάκης, Ορέστης Ρέπα, Μάνος Φραγκεδάκης,

Η ΔΑΣΚΑΛΑ: Χριστίνα Γρηγοράκη

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 3.5. 2025)