ΠΑΛΙΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ
Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Ο Γιώργης ήταν ένα καλό κοπέλι! Λιγνό, ψηλό δεντρί µε κάτι γαλαζοπράσινα µάτια! ∆εν τα ’παιρνε τα γράµµατα και σαν ήρθε η ώρα να πάει στον Στρατό, άφησε το χωριό του και φόρεσε την παραλλαγή στην Κόρινθο! Κάθε βράδυ βρισκότανε µε τ’ άλλα τα κοπέλια και παίζανε λύρες και µαντολίνα! Τραγουδούσανε τραγούδια κι εβγάζανε µαντινάδες για το Στρατό, για την Κρήτη, για τσι κοπελιές στο χωριό, για τα όµορφα και καλά φιλοσοφηµένα τούτης της ζήσης αλλά και της άλλης!
Ο Γιώργης που -εσυναντηθήκανε οι δρόµοι µας σε ένα νησί του Αιγαίου- ήτανε χαµογελαστός και ντόµπρος όπως τα ’χε µαθηµένα απ’ το σπίτι του, από τη µάνα, τον πατέρα, τους παππούδες και τους µπαρµπάδες του! Κι ήξερε καλά να απαντά σε όλους εκείνους που θέλαν να τόνε πειράξουν! Ένα σόφισµα, µια παροιµία, µια µαντινάδα, πάντα έβγαινε από τα χείλη του και τόνε θαύµαζα για τον τρόπο αλλά και για την αντριγειά του να στέκεται απέναντί τους, να µην σκύβει το κεφάλι, να µην σηκώνεται να φεύγει αλλά να διεκδικεί τον χώρο του που εκείνες ακριβώς τις στιγµές έµοιαζε απόρθητο κάστρο που κανένας δεν µπορούσε να το πατήσει.
∆εν τον άκουσα ποτέ να υψώνει τη φωνή του, ήταν και αυτή (η φωνή) η ήρεµη δύναµή του· ένα αδιόρατο πέπλο όπως τα φωτοστέφανα στις εικόνες των Αγίων που λες και τον κάλυπτε ολόκληρο κάθε που απαντούσε στις εξυπνάδες των… συναδέλφων του!
Κι έτσι που ήταν ξερακιανό κορµί το σώµα του και µε τα γαλαζοπράσινα τα µάτια να διαφεντεύουν την παρουσία του, ο Γιώργης εκείνες ειδικά τις στιγµές µου έµοιαζε µε άγιο!
Ένας Άγιος µικρός βοσκός, που ήξερε καλά να ορίζει τα ωζά του κι εκείνα -καθώς µου έλεγε- όλα τον αναγνώριζαν καλό βοσκό τους!
Θα µπορούσα να µιλώ ώρες για τον Γιώργη και παρόλο που… ωφελεί, δεν θα πω τίποτα άλλο, παρά µόνο πως τον Γιώργη τον σκοτώσανε! Πάνε χρόνια πολλά πια! Κι είχα τότε ακούσει πως κάποιες παλιές ήταν οι υποθέσεις που είχαν οι δυο οικογένειες! Κι ο Γιώργης που σε τίποτα δεν είχε φταίξει, έφυγε απ’ τη γης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου