ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Το θέατρό μας, το ΔΗΠΕΘΕΚ! (1)

Το θέατρό μας, το ΔΗΠΕΘΕΚ! Το λέμε και γεμίζει το στόμα μας. Το λέει και το αισθάνεται ο κάθε Χανιώτης κι η κάθε Χανιώτισσα. Πρώτος απ’ όλους και πάνω απ’ όλους το λέει και το αισθάνεται, ωστόσο, ο κατευθυντήριος νους του, ο καλλιτεχνικός του διευθυντής, ο Μιχάλης ο Αεράκης. Ο άνθρωπος με τον αέρα του οποίου το ΔΗΠΕΘΕΚ ταξιδεύει από επιτυχία σε επιτυχία. Με αφορμή τις παραστάσεις του 'Υπηρέτη δύο αφεντάδων', που άνοιξαν τις πύλες τού εν Χανίοις πολιτιστικού καλοκαιρού, στις 4, 5 και 6 Ιουλίου, η παραπάνω αναφορά. Δεν έπεφτε καρφίτσα στις κερκίδες του θεάτρου της Ανατολικής Τάφρου στην τελευταία παράσταση που αξιώθηκα να παρακολουθήσω. Δεν έπεφτε καρφίτσα και στις δυο προηγούμενες, έμαθα. Ούτε στο Ηρώδειο, όμως, που δόθηκε η πρεμιέρα, έπεφτε καρφίτσα! ΔΗΠΕΘΕΚ σημαίνει ποιότητα. ΔΗΠΕΘΕΚ σημαίνει ευθύνη. ΔΗΠΕΘΕΚ σημαίνει ο πήχης πάντα ψηλά.
Κάποιοι απ’ τους αριθμητές των κλασμάτων που έχουν κοινό παρονομαστή τη φράση: ΔΗΠΕΘΕΚ σημαίνει εμπιστοσύνη. Του Μιχάλη Αεράκη, κατ’ αρχήν, του Διοικητικού του Συμβουλίου (πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος ο αντιδήμαρχος Χανίων Δημήτρης Λειψάκης) και της
ΑΝΕΚ (χρυσός χορηγός) οι αριθμητές. Των Χανιωτών και των Χανιωτισσών, κατ’ αρχήν αλλά όχι μόνο, ο παρονομαστής. Απόλυτη εμπιστοσύνη στις παραστάσεις του θεάτρου μας, του ΔΗΠΕΘΕΚ!
Να γιατί ξετρουλιάζουν από κόσμο οι άβολες και όχι μόνο, κερκίδες του θεάτρου της Ανατολικής Τάφρου...

Το θέατρό μας το ΔΗΠΕΘΕΚ(2)

Με άριστα το 10, βάζω 11 σε όλα, μου είπε με άκρα σοβαρότητα, φεύγοντας, μετά την περί ης ο λόγος και στην προηγούμενη εύφημη μνεία παράσταση, μια φίλη συνταξιούχος δασκάλα. Το ίδιο κι εγώ, αλλά και όλοι νομίζω, της απάντησα. Βεβαίως εν αρχή, σε κάθε θεατρική παράσταση είναι ο λόγος. Το έργο 'Υπηρέτης δύο αφεντάδων' του Κάρλο Γκολντόνι, εν προκειμένω. Ενα έργο διαχρονικό, απλό, κατανοητό, που αναδεικνύει το πρόβλημα της ανεργίας και της αγωνίας για επιβίωση στο βάθος των αιώνων. Κι ας είναι γραμμένο στα μέσα του 18ου αιώνα. 'Τυχερέ Γκολντόνι, έπεσες σε καλά χέρια!'. Ο τίτλος ενός αισθαντικού κειμένου που έγραψε στις προχθεσινές 'Διαδρομές' η Θεοδοσία Κατριτζιδάκη. Με εκφράζει πλήρως αυτός ο τίτλος. Οντως τυχερός, πολύ τυχερός ο Γκολντόνι! Κατ’ αρχήν γιατί επέλεξε το έργο του ο Μιχάλης ο Αεράκης. Μα και γιατί όλοι όσοι ανέλαβαν την ευθύνη να το ζωντανέψουν επί σκηνής, έδωσαν, ας μου επιτραπεί η έκφραση, τα ρέστα τους! Δουλειά προσεγμένη και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Να σταθώ στην μαγική σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα; Στα ευρηματικά σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη; Στα υπέροχα κοστούμια της Βάλιας Μαργαρίτη (πάντα ανιδιοτελής η προσφορά της) και στις θαυμάσιες χορογραφίες του Κυριάκου Κοσμίδη; Σ’ έναν- έναν και μία-μία, τους και τις ηθοποιούς, με πρώτο τον καταπληκτικό Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στον ρόλο του Τρουφαλντίνο; Στους άλλους συντελεστές της παράστασης, μέσα σ’ αυτούς και το διοικητικό και το τεχνικό προσωπικό του ΔΗΠΕΘΕΚ που έκανε τον δικό του αγώνα; Ό,τι και να πω, λίγο θα ’ναι! Εξάλλου το... '11' της βαθμολογίας τα λέει όλα!


Μια πεντανόστιμη παράσταση

Τ’ άφησα στην Ε’ Δημοτικού, όταν έφυγα, όντας διευθυντής του 5ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων, απ’ την υπηρεσία. Ηταν, θυμούμαι, ωραία παιδιά. Ο Γιώργος, ο Μανόλης, η Ελίνα, ο Δημήτρης, ο Νίκος, η Κατερίνα, ο..., η... Τα ξαναβρήκα ύστερα από 6 χρόνια, επί σκηνής, στο Ωδείο Χανίων, στην εκπληκτική παράσταση 'Πεντανόστιμη' της Λένας Διβάνη που ανέβασε το 1ο Λύκειο, με τους τωρινούς συμμαθητές τους, την περασμένη Δευτέρα 4 Ιουλίου.
Ωραίες και ωραίους εφήβους. Να ποιούν μαζί τους, ήθος. Να παραδίδουν μαθήματα υποκριτικής τέχνης.
Να εκπέμπουν μηνύματα αισιοδοξίας στην ξετρουλιαχτή από κόσμο αίθουσα.
Να λένε με τον τρόπο τους, για να παραφράσω τον τούρκο συγγραφέα Ασίζ Νεσίν, ότι μπορεί τα πράγματα να πηγαίνουν έτσι όπως πηγαίνουν, μα αυτά θα τα κάνουν να πάνε αλλιώς.
Να αναδεικνύουν την ανάγκη για ένα ουσιαστικό εκπαιδευτικό σύστημα, βασικοί άξονες του οποίου θα είναι η συνεργασία και η έκφραση της δημιουργικότητας.
Να εισπράττουν με άκρα ταπείνωση τα δάση των χειροκροτημάτων και των επευφημιών απ’ το κοινό.
Και βέβαια να δικαιώνουν τους δάσκάλους των, τον Νεκτάριο Ξανθουδάκη, την Ελένη Καρτσωνάκη και την Ελένη Φουντά, που είχαν τους ρόλους των εμψυχωτών. Μέσα σ’ ένα κλίμα βιωμένης συν-κινητικής αγάπης.
Τι πεντανόστιμη παράσταση, αλήθεια! Ναι, οι άνθρωποι είναι καλοί κατά βάθος!