ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

'ΚΟΙΤΑΞΑ πίσω μου, είδα Ιστορία· ένιωσα τον προορισμό. Κοίταξα γύρω μου, είδα χάος· σκέφτηκα ότι χρειάζεται πρόσωπο. Κοίταξα μπροστά μου, είδα δρόμο· κατάλαβα ότι αξίζει να προσπαθήσω. Κοίταξα μέσα μου, είδα πίστη· ήξερα ότι θα φτάσω σίγουρα στη νίκη'. Ανώνυμος, Κύπρος 1955.

ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ άνοιξα το τελευταίο (Μάιος - Ιούνιος 2011) τεύχος του περιοδικού 'Χριστός και Κόσμος', που εκδίδει η Μητρόπολη Κισάμου και Σελίνου, είδα τα παραπάνω μέσα σε πλαίσιο, δίπλα στο κύριο άρθρο με τίτλο 'Η... άλλη άλωση', που υπογράφει ο μητροπολίτης Αμφιλόχιος Ανδρονικάκης κι είπα να το προτάξω στα σημερινά 'Πεταχτά'. Για προβληματισμό. Ολοι μιλάμε για οικονομική κρίση και ξεχνούμε ότι πέραν αυτής, στο βάθος της, αν προτιμάτε, υποβόσκει μια άλλη, μια πολυμέτωπη κρίση. Ηθική κρίση, πάνω απ’ όλα.

'ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ που βαθαίνει μέρα με τη μέρα, που οδηγεί στην εκποίηση της περιουσίας του δημοσίου, στον αφανισμό της μικρής επιχείρησης, στη διόγκωση της ανεργίας, στο νέο κύμα μετανάστευσης πλήθους επιστημόνων, στη στέρηση δικαιώματος των νέων να ονειρεύονται και να ελπίζουν, στην απώλεια κάθε αξιοπρέπειας και τιμής'. Λέει πολλά μέσα σε λίγες αράδες στο περί ου ο λόγος άρθρο του, ο μητροπολίτης Αμφιλόχιος.

'ΖΗΤΕΙΤΑΙ ελπίς'. Ο τίτλος του γνωστού βιβλίου του Αντώνη Σαμαράκη. Υπάρχει ελπίς; Μπορεί να ελπίζει ο μικρός επιχειρηματίας, μπορεί να ελπίζει ο μικροσυνταξιούχος, μπορεί να ελπίζει ο άνεργος; Μπορούμε να ελπίζουμε ατομικά και συλλογικά; Πάντα υπάρχει ελπίς! Ακόμα κι όταν όλα φαίνονται χαμένα!

ΖΗΤΩΝΤΑΣ όλο και περισσότερα. Οι άνθρωποι πολύ γρήγορα, μέσα σ’ έξι μήνες περίπου, συνηθίζουν κάθε στάθμη πλούτου και ζητούν όλο και περισσότερα, είπε μεταξύ των άλλων, ο καθηγητής Γιάννης Φίλης τις προάλλες μιλώντας στους φοιτητές του Θερινού Σχολείου που λειτούργησε το Ινστιτούτο Επαρχιακού Τύπου. 'Ενα είναι το μάθημα κι ένα το ξεμάθημα', έλεγε η μάνα μου.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ Παπαδερό, πρώην γεν. διευθυντή της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης: Στάθηκα ξεχωριστά στη φράση 'ορθοδοξείν εστίν αεί σχοινοβατείν' που χρησιμοποιήσατε ως τίτλο σε μια φωτογραφία του υπέροχου Λευκώματος 'Ορθόδοξος Ακαδημία Κρήτης - Τα πρώτα σαράντα χρόνια', που είχατε την καλοσύνη να μου στείλετε. Υπήρξε μάλλον μια διαρκής παράτολμη σχοινοβασία (ο δρόμος της ΟΑΚ...) σημειώνετε. Σας ευχαριστώ!

Ο ΦΩΚΙΩΝ αν και κατά καιρούς του ανέθεσαν οι Αθηναίοι πολλά και σημαντικά πολιτικά και στρατιωτικά αξιώματα, στο τέλος πέθανε πάμπτωχος. Κάποτε μάλιστα άνθρωποι του Φιλίππου, του βασιλιά της Μακεδονίας του πρόσφεραν πλούσια δώρα. Αυτός αρνήθηκε. Οταν αυτοί του είπαν να τα πάρει για τα παιδιά του τους είπε: 'Αν τα παιδιά μου είναι σαν κι εμένα, θα τα τρέφει το χωράφι που διαθέτω και με βοήθησε να φτάσω εκεί που έφτασα. Αν δεν είναι σαν και μένα δεν θέλω να είμαι εγώ εκείνος που θα φταίει για την αύξηση της τάσης τους για πολυτέλεια'.

'Ενα σκληρό κι απρόσιτο βασίλειο/ κι εγώ του θρόνου διαφεντευτής/ μ’ ασήκωτο ένα στέμμα στο κεφάλι./ Λαμπάδα που ’καιγε θυμίαμα στην όψη της/ Φωτίζει την απέραντη αίθουσα του δείπνου./ Το κλάμα της σταλάζει από τους τοίχους/ το αίμα της γελάει ξεφρενιασμένο./ Ελάτε, κατεβείτε, αμείλικτες θεές·/ σας περιμένω εδώ - θύμα και θύτης'
Το ποίημα του Νίκου Β. Λαδά 'Κραυγή'.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα( 19.07.2011)