ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ…

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!.

Γράφει ο NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ. KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
kak_nektar@yahoo.gr

Το βάρος όλων εκείνων των γεγονότων που με δική μου ή όχι ευθύνη συνέβησαν κι εκείνων που πρόκειται να συμβούν πάντα θα κουβαλώ μέσα μου.
Μαθημένος να ανασηκώνω τα πάθη του κόσμου και να θυμούμαι να μη βαρυγκομώ, να μη δείξω ούτε στιγμή -προς Θεού- την αδυναμία μου, να μην ορμήξουν πάνω μου και με κατασπαράξουν όλα εκείνα τα θεριά της ράτσας μου· πάει να πει της ανθρώπινης!
Περιφέρομαι κάποιες φορές άθελα - ηθελημένα, παρακολουθώντας όποτε μπορώ και συγκρίνοντας κόσμους, αποδυκνείοντας ή γκρεμίζοντας τις θεωρίες που όλα αυτά τα χρόνια μόνος μου έχω φτιάξει μες στο νου μου...
Ή κατανοώντας το λάθος των επιλογών μου και των θεωριών μου που τόσα χρόνια μόνος μου είχα πλάσει εντός μου!
Ανακατεύοντας και αεί προσπαθώντας να κατανοήσω πως η γη γυρίζει, πως άνθρωποι σταυρώσαν τον Χριστό, πως η λύπη είναι πιο δυνατή και από αυτόν τον πόνο, πως όλο αυτό το ανακάτεμα -κι ίσως ευτυχώς- που συντελείται εντός μου, θα κουβαλώ παντοτινά, πως...
....Υπάρχει τόσο πολύ σκουπίδι γύρω μας που συλλαμβάνω τον εαυτό μου να αδυνατεί ολοκληρωμένες αναπνοές να ολοκληρώσει. Ετσι ζώ τώρα με μισές αναπνοές εισπνέοντας τον ελάχιστο αέρα...
Ισα για την επιβίωση. Και συχνά-πυκνά προχωρώ στους δρόμους αγέλαστος, καλά κουρδισμένος, μακριά όσο γίνεται από ανθρώπους γνωστούς που θα με καθυστερήσουν να φτάσω έγκαιρα στη δουλειά μου, αποφεύγοντας τα βλέμματα ακόμη και την υπόνοιά τους, με χαμηλά πολύ χαμηλά τα μάτια ίσως από ντροπή που δεν έχω τη δύναμη να αφεθώ δυο λεπτά και να μιλήσω, ίσως εσκεμμένα για να μη συναντηθούν μάτια με μάτια...
Και το παράλογο; Συνήθισα.
Ή έτσι θέλω να σκέφτομαι! Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να ξυπνάω το πρωί