Οταν τα έργα μιλούν δεν χρειάζονται και πολλά λόγια. Στο Πάρκο Χλωρίδας και Πανίδας του Πολυτεχνείου Κρήτης αναφέρομαι που ιδρύθηκε το 1994 στ’ Ακρωτήρι, με την υποστήριξη της Παγκρητικής Ενωσης της Αμερικής και εγκαινιάστηκε απ’ τον τότε πρύτανη του Πολυτεχνείου μας Γιάννη Φίλη.

ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ
Όταν τα έργα μιλούν...

Ουκ εν τω πολλώ τω ευ, αλλά εν τω ευ το πολύ. Δικαίωσε και με το παραπάνω το αρχαίο ρητό την περασμένη Τρίτη 5 Ιουνίου ο πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης Γιάννης Φίλης, ανοίγοντας τον πενθήμερο κύκλο των εκδηλώσεων για το περιβάλλον στο Πάρκο Διάσωσης Χλωρίδας και Πανίδας, που ο ίδιος δημιούργησε. Με την έννοια ότι σύντομη και ταυτόχρονα μεστή ήταν η ομιλία του για το περιβάλλον, κατά τα εγκαίνια της έκθεσης σύγχρονης τέχνης που λειτούργησε τις μέρες των εκδηλώσεων στο Μουσείο του Πάρκου, αλλά και με την έννοια ότι το ιδιαίτερα συν-κινησιακό, σκέτη απόλαυση για την ψυχή και τον νου, κονσέρτο κιθάρας του Tisiano Calabrese, που ακολούθησε, δεν κράτησε παραπάνω από 20 λεπτά. Το 'κόλπο' είναι όταν τελειώνει μια ομιλία ή γενικότερα μια εκδήλωση οι ακροατές ή οι θεατές να θέλουν μ’ όλη τους την ψυχή να κρατήσει κι άλλο κι όχι κατά τη διάρκειά τους να κάνουν τα 'πατερημά' τους να τελειώσουν. Παλιά του τέχνη κόσκινο, του Γιάννη Φίλη. 'Καρατσεκαρισμένο' πολλές φορές, σ’ όλες τις εκδηλώσεις που είχε αυτός την ευθύνη της διοργάνωσης και έτυχε να τις παρακολουθήσω. Ενα το κρατούμενο, που έρχεται να προστεθεί σε κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό. Οταν τα έργα μιλούν δεν χρειάζονται και πολλά λόγια, αφού για να το πω αλλιώς, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Σ’ αυτό καθεαυτό το Πάρκο Χλωρίδας και Πανίδας του Πολυτεχνείου Κρήτης αναφέρομαι που ιδρύθηκε το 1994 στ’ Ακρωτήρι, με την υποστήριξη της Παγκρητικής Ενωσης της Αμερικής και εγκαινιάστηκε απ’ τον τότε πρύτανη του Πολυτεχνείου μας Γιάννη Φίλη. Ως (και όχι σαν) μια φίλια προσφορά στον τόπο μας. Σ’ αυτό το ζωντανό παράδειγμα διαχείρισης της φύσης. Ακριβώς γιατί, 'η ιδέα του Πάρκου ήταν να δώσει ένα παράδειγμα προστασίας της βιοποικιλότητας, γιατί η ζωή μας εξαρτάται αποκλειστικά από τα άλλα είδη' για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του. Σ’ αυτό το ανοιχτό στην κοινωνία και ξεχωριστά στον καθένα μας (ιδιαίτερα για τα παιδιά) σχολείο της φύσης που προσφέρει πάμπολλες δυνατότητες δημιουργικής ψυχαγωγίας και μάθησης... Τι θησαυρός κι αυτός!

Η ζωγραφική είναι μουσική που μιλά...

Ξετρουλιαχτή από κόσμο ήταν στην κυριολεξία η αίθουσα του Μουσείου, του περί ου ο λόγος στις σημερινές εύφημες μνείες Πάρκου Χλωρίδας και πανίδας, την πρώτη ημέρα των εκδηλώσεων. Κοσμοπλημμύρα, όμως, υπήρξε και τις άλλες μέρες, που πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις, όπως λένε οι πληροφορίες μου. Μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ν’ απολαύσουν, γιατί όχι ξανά και ξανά, οι συμμετέχοντες, από εκεί και ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Εκτός απ’ τους περιπάτους στα δύο πηγάδια, στη στάνη, στο αλώνι και στ’ ασβεστοκάμινο. Χώρια όλα τ’ άλλα. Ας ξαναγυρίσω όμως στην πρώτη ημέρα για να πω δυο μόνο λόγια για το κονσέρτο κιθάρας και την έκθεση έργων τέχνης. Η μουσική είναι ζωγραφική που μιλά. Αυτό σκεφτόμουν ακούγοντας τον Tiziano Calavrese (φωτ.) να παίζει με την κιθάρα του κατ’ αρχήν τρεις δικές του συνθέσεις (η πρώτη απ’ αυτές με βάση το 'Περιμένοντας τους βαρβάρους' του Κ.Π. Καβάφη) στη συνέχεια κάποιες άλλες και προπάντων στο τέλος, όταν κατόπιν προτροπής του Γιάννη Φίλη, έπαιξε μια ακόμα δική του σύνθεση, ένα αφιέρωμα στην κόρη του πριν γεννηθεί. Η ζωγραφική, όπως και όλες οι εικαστικές τέχνες, είναι μουσική που σωπαίνει. Περιδιαβάζοντας στα έργα των ζωγράφων Hans Raimund Auer, Ines Henning, Πάολας Νικότερα και Γιώργου Τζεγιαννάκη, των φωτογράφων Konstantin Fisher και Rupert Zwirn και των κεραμιστών Γιώργου Κοκοβλή και Alda Reis, το σκεφτόμουν αυτό. Δημιουργία πάει να πει αθανασία. Βλέποντας ειδικά τα έργα του Γιώργου Κοκοβλή και της Alda Reis το σκεφτόμουν αυτό. Στη Σχολή Ar.Co της Λισσαβώνας, σπούδασαν η Alda (απ’ την Πορτογαλία) και ο Γιώργος (γιος των γνωστών αγωνιστών και καταξιωμένων συγγραφέων, ιδιαίτερα αγαπημένων συμπολιτών μας Νίκου και Αργυρώς Κοκοβλή). Εκεί γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν, πριν εγκατασταθούν στο Βαμβακόπουλο. Η Alda δούλεψε με υποτροφία στην Αμερική δίπλα σε γνωστούς κεραμίστες κι έχει συμμετάσχει σε πολλές εκθέσεις μέχρι πέρσι, όταν έφυγε (κι ήταν τόσο νέα και ωραία) από κοντά μας...

Για μια γνωριμία με τη φύση

Εργο ζωής του Γιάννη Φίλη, που το γνοιάζεται σαν να ’ναι το τρίτο παιδί του, είναι το Πάρκο Χλωρίδας και Πανίδας του Πολυτεχνείου Κρήτης, που εκτείνεται σε 300 στρέμματα και αποτελεί έναν σημαντικό χώρο προστασίας της χλωρίδας και της συνυπάρχουσας πανίδας. Σε μια εποχή που τα έμβια είδη εξαφανίζονται με ανησυχητικό ρυθμό, κυρίως λόγω της καταστροφής των βιοτόπων.
Η διατήρηση αυτοφυών φυτών της Κρήτης με έμφαση σε είδη προτεραιότητας, όπως τα απειλούμενα, τα ενδημικά και τα είδη που έχουν οικονομική και πολιτισμική αξία. Η περιβαλλοντική έρευνα και εκπαίδευση σε ζητήματα καταγραφής και διατήρησης της βιοποικιλότητας και της σχέσης των ανθρώπων με τα φυτά και τη φύση γενικότερα. Η Ευαισθητοποίηση του κοινού σχετικά με την παραδοσιακή γνώση και τις χρήσεις των φυτών και τους κινδύνους που απειλούν τη βιοποικιλότητα. Και βέβαια η αναψυχή. Οι τέσσερις σκοποί του Πάρκου έτσι όπως τους βρήκα καταγεγραμμένους στο ιδιαίτερα επιμελημένο κατατοπιστικό φυλλάδιο. Να προσθέσω σ’ αυτούς έναν ακόμα που ήδη υπηρετείται και που δεν είναι άλλος από τη γνωριμία με τη φύση, τα φυτά και τα ζώα του τόπου μας, όπως πρέπει να είναι, ιδιαίτερα για τα παιδιά, μέσα και απο εκπαιδευτικά προγράμματα. Μετά λόγου γνώσεως το γράφω αυτό. Καθώς, όταν ήμουν δάσκαλος της έδρας, το είχα επισκεφτεί δύο φορές με τους μαθητές μου.

Χανιώτικα νέα  (11.06.2012)