Φως ιλαρόν
Η καμπάνα χτυπά Εσπερινό και στέλνει το μήνυμα της γιορτής σ’ όλον τον Αποκόρωνα. Απ’ την Αρχαία Απτέρα μέχρι τα Κουρνοπατήματα κι απ’ τη Δραπανοκεφάλα μέχρι του Θε τον Κήπο. Παραμονή της Αγίας Σοφίας απόψε (χθες)
και δεν είναι λίγοι αυτοί που αψήφισαν την επαπειλούμενη βροχή και είναι εδώ. Στους Αγίους Πάντες, στου Μπαμπαλή το Χάνι, όπως τους λέμε ακόμα οι Αποκορωνιώτες. Εδώ όπου ο Μεγάλος Παππούς της Κρήτης, ο εκ Νεροχωρίου Αποκορώνου ορμώμενος, μητροπολίτης πρώην Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος Γαλανάκης, δημιούργησε το Κοινωφελές Ιδρυμα 'Αγία Σοφία', ένα έργο πίστης, ελπίδας και Αγάπης και το όνομά του το φωνάζουν ακόμα και οι πέτρες. Εδώ όπου ένας άλλος Αποκορωνιώτης ο τζιτζιφιανής από πατέρα καταγωγής, εκδότης των 'Χανιώτικων νέων', Γιάννης Γαρεδάκης, έστησε το Ινστιτούτο Επαρχιακού Τύπου, που είναι εξαδιανεμήτου πλούτος και για την ελληνική δημοσιογραφία και για τον τόπο μας.
Φως Ιλαρόν! Χοροστατούντος του μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου Δαμασκηνού Παπαγιαννάκη ο Εσπερινός, μέσα στο πετρόκτιστο εκκλησάκι που έκτισε στη μνήμη της μάνας του Σοφίας, το γένος Μαριακάκη, ο Παππούς. Και όχι -λόγω της επαπειλούμενης βροχής- κάτω απ’ την αεί θάλλουσα ελιά και τον γέρω κυπάρισσο, όπως το καθιέρωσε να γίνεται Εκείνος. Πανταχού παρούσα ωστόσο και τα πάντα πληρούσα η θύμηση της μορφής του. Κι ιδού εγώ ν’ αναθιβάλλω τα λόγια του. Να σκέφτομαι τους ξεροτρόχαλους των παιδικών του χρόνων, τους έφηβους ανέμους του, τους ώριμους σχεδιασμούς του, τους ατέλειωτους οραματισμούς του αγναντεύοντας το Μαδαρό των Λευκών Ορέων. Θα ακολουθήσει το μνημόσυνο για τους συγγενείς και φίλους των κατά καιρούς ευεργετών και δωρητών του Ιδρύματος, ο λόγος του Επισκόπου, η διανομή του άρτου και του κόλλυβου και βέβαια η εκδήλωση στη μεγάλη ανακαινισμένη Αίθουσα των Συνεδρίων. Οι χαιρετισμοί, η παρουσίαση του έργου του Ιδρύματος που εστιάζεται στο Πρόγραμμα 'Βοήθεια στο σπίτι' από τον αντιπρόεδρο του Δ.Σ. Νίκο Παπαδάκη, οι παρουσιάσεις των βιβλίων του Στέφανου Κ. Φρεσκάκη 'Οι Αρμένοι στο παρελθόν' από τον Χαράλαμπο Μπουρνάζο και του Σήφη Πετράκη 'Ορεινές Μαδαρίτικες Αθιβολές τσ’ Ασηγωνιώτικης Ρίζας' από τον γράφοντα... Ωσεί παρών και στην εκδήλωση ο Παππούς.
Η μνήμη καίει άκαυτη βάτος
Η Ασή - Γωνιά κι ο κόσμος ούλος. Ενας κόσμος που έχει τα θεμέλιά του στα βουνά, πάνω στα οποία, για να θυμηθώ έναν άλλο στίχο του Οδυσσέα Ελύτη, η μνήμη καίει άκαυτη βάτος.
Εδώ τα γυναικεία βήματα των θρύλων και τ’ αντρίστικα πατήματα της ιστορίας ακούγονται ιδιαίτερα έντονα. Εδώ οι μορφές των παλιών καπετάνιων που συχνά πυκνά παίρνουν τον ανήφορο για το Καταγόρι, τραγουδώντας ριζίτικα, είναι πάντα ζωντανές. Εδώ ο Λεβέντης Αγιος με το κοντάρι, είναι πάντα έτοιμος να δώσει βοήθεια σ’ όποιον τη χρειάζεται. Εδώ τα μητάτα, τα χειμαδιά και τ’ αλώνια, οι μπροσταρόκριγιοι κι οι τράοι, το αρμονικό συνταίριασμα των ήχων απ’ τα σκλαβέρια των ωζών και η αψιά μυρωδιά του εορταστικού ασβέστη, δεν είναι μόνο αποτυπώματα στους έλικες του εγκεφάλου, αλλά πανταχού παρούσες και τα πάντα πληρούσες παραστάσεις...
Με την έννοια, λοιπόν, αυτή και οι 'ορεινές μαδαρίτικες αθιβολές τσ’ ασηγωνιώτικης ρίζας', ακριβώς γιατί έρχονται ως η απάντηση του συγγραφέα στην ανάγκη επιστροφής στην Ασή - Γωνιά, είναι πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα κατάθεση αγάπης. Μιας αγάπης που δίνει ονόματα στα πράγματα κάνοντάς τα οικεία, αισθήματα στα ζώα κάνοντάς τα φίλους και πρόσωπο στους ανθρώπους οριοθετώντας τον καθένα τους ως μοναδικό και ανεπανάληπτο. Μιας αγάπης που εντέλει, χάρις στο συγγραφικό ταλέντο διαμοιράζεται σαν αντίδωρο στον αναγνώστη...
Μιλάω, όπως γίνεται αντιληπτό, κύρια για τον τρόπο γραφής του Σήφη Πετράκη, που έχει μια τέτοια αμεσότητα που σε συναρπάζει. Να ένα απόσπασμα που έχει να κάνει με τον σκύλο του Ζαχαρομανώλη:
'Ο Ζαχαρομανώλης είχε ένα μεγάλο κοπάδι αίγες που τις έβοσκε στο Καταγόρι. Οταν κηρύχτηκε ο πόλεμος και τον κάλεσαν να παρουσιαστεί, πήγε στο Καταγόρι, φώναξε τον σκύλο του και για τελευταία φορά του παράγγειλε. «Γιάε Αράπη, εγώ θα πάω εδά στο μπόλεμο. Από ’πα κι ύστερα εσύ θα ’σαι ο βοσκός τω ‘ν’ αιγιδιώ μας. Εχε την ‘ν’ έγνοιαντωνε». Χωρίς να πει άλλη κουβέντα γύρισε απότομα και άρχισε να βαδίζει γλήγορα. Ο Αράπης έμεινε εκεί. Οπως μου διηγήθηκε ο Παυλής, ο αδελφός του Μανώλη, που μου έλεγε την ιστορία, ήταν η πρώτη φορά που δεν θέλησε να τον ακολουθήσει και να έρθει μαζί του στο χωριό'.
Σημείωση: Απόσπασμα απ’ την ομιλία του γράφοντος για το περί ου ο λόγος στην προηγούμενη εύφημη μνεία, βιβλίου του Σήφη Πετράκη.
Χανιώτικα νέα (17.09.2012)
Φως Ιλαρόν! Χοροστατούντος του μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου Δαμασκηνού Παπαγιαννάκη ο Εσπερινός, μέσα στο πετρόκτιστο εκκλησάκι που έκτισε στη μνήμη της μάνας του Σοφίας, το γένος Μαριακάκη, ο Παππούς. Και όχι -λόγω της επαπειλούμενης βροχής- κάτω απ’ την αεί θάλλουσα ελιά και τον γέρω κυπάρισσο, όπως το καθιέρωσε να γίνεται Εκείνος. Πανταχού παρούσα ωστόσο και τα πάντα πληρούσα η θύμηση της μορφής του. Κι ιδού εγώ ν’ αναθιβάλλω τα λόγια του. Να σκέφτομαι τους ξεροτρόχαλους των παιδικών του χρόνων, τους έφηβους ανέμους του, τους ώριμους σχεδιασμούς του, τους ατέλειωτους οραματισμούς του αγναντεύοντας το Μαδαρό των Λευκών Ορέων. Θα ακολουθήσει το μνημόσυνο για τους συγγενείς και φίλους των κατά καιρούς ευεργετών και δωρητών του Ιδρύματος, ο λόγος του Επισκόπου, η διανομή του άρτου και του κόλλυβου και βέβαια η εκδήλωση στη μεγάλη ανακαινισμένη Αίθουσα των Συνεδρίων. Οι χαιρετισμοί, η παρουσίαση του έργου του Ιδρύματος που εστιάζεται στο Πρόγραμμα 'Βοήθεια στο σπίτι' από τον αντιπρόεδρο του Δ.Σ. Νίκο Παπαδάκη, οι παρουσιάσεις των βιβλίων του Στέφανου Κ. Φρεσκάκη 'Οι Αρμένοι στο παρελθόν' από τον Χαράλαμπο Μπουρνάζο και του Σήφη Πετράκη 'Ορεινές Μαδαρίτικες Αθιβολές τσ’ Ασηγωνιώτικης Ρίζας' από τον γράφοντα... Ωσεί παρών και στην εκδήλωση ο Παππούς.
Η μνήμη καίει άκαυτη βάτος
Η Ασή - Γωνιά κι ο κόσμος ούλος. Ενας κόσμος που έχει τα θεμέλιά του στα βουνά, πάνω στα οποία, για να θυμηθώ έναν άλλο στίχο του Οδυσσέα Ελύτη, η μνήμη καίει άκαυτη βάτος.
Εδώ τα γυναικεία βήματα των θρύλων και τ’ αντρίστικα πατήματα της ιστορίας ακούγονται ιδιαίτερα έντονα. Εδώ οι μορφές των παλιών καπετάνιων που συχνά πυκνά παίρνουν τον ανήφορο για το Καταγόρι, τραγουδώντας ριζίτικα, είναι πάντα ζωντανές. Εδώ ο Λεβέντης Αγιος με το κοντάρι, είναι πάντα έτοιμος να δώσει βοήθεια σ’ όποιον τη χρειάζεται. Εδώ τα μητάτα, τα χειμαδιά και τ’ αλώνια, οι μπροσταρόκριγιοι κι οι τράοι, το αρμονικό συνταίριασμα των ήχων απ’ τα σκλαβέρια των ωζών και η αψιά μυρωδιά του εορταστικού ασβέστη, δεν είναι μόνο αποτυπώματα στους έλικες του εγκεφάλου, αλλά πανταχού παρούσες και τα πάντα πληρούσες παραστάσεις...
Με την έννοια, λοιπόν, αυτή και οι 'ορεινές μαδαρίτικες αθιβολές τσ’ ασηγωνιώτικης ρίζας', ακριβώς γιατί έρχονται ως η απάντηση του συγγραφέα στην ανάγκη επιστροφής στην Ασή - Γωνιά, είναι πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα κατάθεση αγάπης. Μιας αγάπης που δίνει ονόματα στα πράγματα κάνοντάς τα οικεία, αισθήματα στα ζώα κάνοντάς τα φίλους και πρόσωπο στους ανθρώπους οριοθετώντας τον καθένα τους ως μοναδικό και ανεπανάληπτο. Μιας αγάπης που εντέλει, χάρις στο συγγραφικό ταλέντο διαμοιράζεται σαν αντίδωρο στον αναγνώστη...
Μιλάω, όπως γίνεται αντιληπτό, κύρια για τον τρόπο γραφής του Σήφη Πετράκη, που έχει μια τέτοια αμεσότητα που σε συναρπάζει. Να ένα απόσπασμα που έχει να κάνει με τον σκύλο του Ζαχαρομανώλη:
'Ο Ζαχαρομανώλης είχε ένα μεγάλο κοπάδι αίγες που τις έβοσκε στο Καταγόρι. Οταν κηρύχτηκε ο πόλεμος και τον κάλεσαν να παρουσιαστεί, πήγε στο Καταγόρι, φώναξε τον σκύλο του και για τελευταία φορά του παράγγειλε. «Γιάε Αράπη, εγώ θα πάω εδά στο μπόλεμο. Από ’πα κι ύστερα εσύ θα ’σαι ο βοσκός τω ‘ν’ αιγιδιώ μας. Εχε την ‘ν’ έγνοιαντωνε». Χωρίς να πει άλλη κουβέντα γύρισε απότομα και άρχισε να βαδίζει γλήγορα. Ο Αράπης έμεινε εκεί. Οπως μου διηγήθηκε ο Παυλής, ο αδελφός του Μανώλη, που μου έλεγε την ιστορία, ήταν η πρώτη φορά που δεν θέλησε να τον ακολουθήσει και να έρθει μαζί του στο χωριό'.
Σημείωση: Απόσπασμα απ’ την ομιλία του γράφοντος για το περί ου ο λόγος στην προηγούμενη εύφημη μνεία, βιβλίου του Σήφη Πετράκη.
Χανιώτικα νέα (17.09.2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου