ΗΤΑΝ ΕΝΑ χειμωνιάτικο βράδυ, δίπλα στην παραστιά με ελένια φωτιά. Εβρεχε μια ήσυχη βροχή και μια μάνα έλεγε στα παιδιά της για ένα λεβέντη Αγιο, όμορφο καβαλάρη, που σκότωσε τον κακό δράκοντα. Χρησιμοποιώ τη λέξη 'έλεγε', γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ αν η μάνα εκείνη τραγουδούσε τα λόγια ή μόνο τ’ απάγγελνε. Ηταν η μάνα μου και τα παιδιά της, εγώ κι ο αδελφός μου που δεν είχαμε πάει ακόμα στο σχολειό.
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΔΑΦΝΙΤΗ, γιατί το εκκλησάκι του το έχτισε η ευσέβεια των παλιών μας σ’ ένα σπάνιας ομορφιάς δαφνοδάσος λίγο έξω απ’ τις Πέρα Κατούνες, λέμε στο Νίππος τον Αϊ-Γιώργη που γιορτάζει σήμερα. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν τον λέμε και μεθυστή, αφού κάθε χρόνο, την ημέρα της Xάρης του, δοκιμάζουμε, όπως κάνουν και σε πολλά άλλα μέρη, τα καινούργια κρασιά. Στο πανηγυράκι αυτό ο νούς μου, αρχίζοντας να γράφω τη στήλη 'Στα πεταχτά'.
ΚΟΥΛΟΥΒΑΧΑΤΑ! Ο τίτλος του χθεσινού κύριου θέματος της εφημερίδας μας στην πρώτη σελίδα. Αραβική η λέξη. Το απόλυτο μπέρδεμα θέλουν να πουν με τη λέξη αυτή (την λένε και 'κουλουμβάχατα') οι Αραβες. Σε πολιτικό φυλλάδιο του Θ.Ι. Κολοκοτρώνη (Φαλές), τη συναντάμε κι απ’ εκεί διαδόθηκε (βλ. Τάκη Νατσούλη: 'Λέξεις και φράσεις παροιμιώδεις', εκδ. 'Σμυρνιωτάκης').
ΚΟΥΛΟΥΒΑΧΑΤΑ! Χάνει το κόμμα βουλευτές κι οι βουλευτές το κόμμα. Απού μπορεί κι απάνω του και ο Θεός κοιμάται. Σε μια κλωστή κρεμάσανε τον γάϊδαρο να γδάρουν. Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα... Ψυχραιμία παιδιά, ψυχραιμία!
ΕΤΣΙ ΗΡΘΑΝ τα πράγματα, μα έτσι δε θα πάνε... Γι’ άλλη μια φορά στον τίτλο ενός απ’ τα βιλία που έγραψε ο Τούρκος συγγραφέας Αζίζ Νεσίν, ο νους μου. Δεν πρέπει να αφήσουμε να πηγαίνουν, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, φίλες και φίλοι. Ο καθείς και τα όπλα του! Ο καθείς κι η ευθύνη του!
ΕΛΛΗΝΑ, καν’ υπομονή μέρες καλές θα ’ρθούνε/ και μην ξεχνάς τσ’ αμυγδαλιές που στις χιονιές ανθούνε. Να μου επιτρέψεις να διαφωνήσω, κατά κάποιο τρόπο, μ’ αυτή σου την μαντινάδα, Ηλία Σταματάκη. Δεν έρχονται από μόνες τους οι καλές μέρες.
ΗΤΑΝ ΕΝΑ χειμωνιάτικο βράδυ, δίπλα στην παραστιά με ελένια φωτιά. Εβρεχε μια ήσυχη βροχή και μια μάνα έλεγε στα παιδιά της για ένα λεβέντη Αγιο, όμορφο καβαλάρη, που σκότωσε τον κακό δράκοντα. Χρησιμοποιώ τη λέξη 'έλεγε', γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ αν η μάνα εκείνη τραγουδούσε τα λόγια ή μόνο τ’ απάγγελνε. Ηταν η μάνα μου και τα παιδιά της, εγώ κι ο αδελφός μου που δεν είχαμε πάει ακόμα στο σχολειό. Πώς να ξεχάσω το υπέροχο εκείνο 'α' που κρεμάστηκε στα χείλη μας και που με οδήγησε εκείνο το βράδυ στο μαγικό κόσμο της ποίησης, καβάλα στο περήφανο άτι του Αγίου! Για σένα τούτο το 'πεταχτό', Ειρήνη!
ΕΠΕΙΔΗ οι αρχαίοι Ελληνες συχνά μεθούσαν, φρόντιζαν να έχουν κάποιο αντίδοτο στο μεθύσι. Είχαν βρει, λοιπόν, ότι τα βραστά λάχανα ή τα ραπάνια μπορούσαν να σε επαναφέρουν στη φυσιολογική σου κατάσταση. Σε κάποια κωμωδία ο πρωταγωνιστής λέει στη γυναίκα του: «Για λάχανο με πέρασες και τώρα που είσαι λιώμα/ θες να βρεθούμε πιο κοντά, να πέσουμε στο στρώμα;». Αλλοι διαφωνούσαν με τις ευεργετικές ιδιότητες των λαχανικών και πίστευαν ότι: «Για το μεθύσι φάρμακο δεν φαίνεται κανένα,/ μόνο ψυχής λαβωματιά σε στήθη πικραμένα./ Μοναχικά αν τη γευτείς, αμέσως φεύγει η μέθη,/ κι η πίκρα τα συμπτώματα σαν ραπανάκια αλέθει». Από το βιβλίο 'Η άλλη όψη της Ιστορίας', εκδ. 'Σαββάλας'.
«Η ομορφιά σκλαβώνει· δε σκλαβώνεται./ Κι ας το λέει αντίστροφα το παλιό παραμύθι./ Το θαύμα της κόρης παραλύει το δράκοντα,/ κόβει την ανάσα, κρατά τα νερά. Ομως/ όλα θα γίνουν σαν να ’ναι προσταγή της μοίρας./ Γι’ αυτό, αφήστε με να μπω στο παλιό παραμύθι,/ να ’μαι κοντά του/ όταν θα σβήνει ο αυγερινός και θ’ ανατέλλ’ ο ήλιος/ κι ο Αϊγιώργης, αρματωμένος και λαμπρός/ θ’ ανεβάζει την ασύγκριτη κόρη στο ακράτητο άλογο».
Από το ποίημα 'Ο Αϊγιώργης κι ο δράκοντας',
του Κώστα Καλαπανίδα
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου