ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

«ΕΖΗΣΑ ΩΣ ενάντιος της περίσσειας, υπήρξα φίλος του απλού, θιασώτης του ελαχίστου, οπαδός της περιέξεως. Γονυπετής υπεκλίθην εις την ανθρώπινον βάσανον». Αυτά βάζει τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη να λέει την τελευταία του νύχτα, την επομένη της Πρωτοχρονιάς του 1911, ο Θωμάς Κοροβίνης στο αφήγημά του 'Το αγγελόκρουσμα'.

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
«ΕΖΗΣΑ ΩΣ ενάντιος της περίσσειας, υπήρξα φίλος του απλού, θιασώτης του ελαχίστου, οπαδός της περιέξεως. Γονυπετής υπεκλίθην εις την ανθρώπινον βάσανον». Αυτά βάζει τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη να λέει την τελευταία του νύχτα, την επομένη της Πρωτοχρονιάς του 1911, ο Θωμάς Κοροβίνης στο αφήγημά του 'Το αγγελόκρουσμα'.

ΜΕΓΑΛΗ κουβέντα από τηλεφώνου κάναμε προχθές το βράδυ με τον φίλο μου τον Τάσο τον Βαλμά που κατοικοεδρεύει στον Αγιο Λουκά Ευβοίας για το παραπάνω απόσπασμα. «Ενάντιος της περίσσειας, φίλος του απλού, θιασώτης του ελαχίστου, οπαδός της περιέξεως» ο κυρ Αλέξανδρος. Εμείς;

«ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ σας βρίσκει το κακό, αδελφοί/ όπου και να θολώνει ο νους σας/ μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό/ και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη». Απ’ τον Οδυσσέα Ελύτη η προτροπή. Λόγος παραμυθίας ο λόγος των. Πάνω απ’ όλα, ωστόσο, λόγος διδαχής.

ΜΕΓΑΛΟ ΤΟ κακό που μας βρήκε τα τρία τελευταία χρόνια τους Ελληνες (κι όχι μόνο τους Ελληνες). Αλλους λιγότερο, άλλους περισσότερο, άλλους πολύ περισσότερο, εκτός από κάποιους που, όπως πάντα, δεν τους αγγίζει τίποτα. Μας έχουν βρει στη μακραίωνη ιστορία μας πολύ μεγαλύτερα κακά θα μου πείτε. Καμία αντίρρηση. Περασμένα ξεχασμένα αυτά. Τώρα τι κάνουμε που μας έχουν δεμένους... χειροπόδαρα.

ΟΙ ΛΙΣΤΕΣ περιέχουνε ληστές αυτού του κράτους/ και αρουραίους ποντικούς με τα ονόματά τους. Περί λη(ι)στών και αρουραίων ο λόγος απ’ τον Εννιαχωριανό. Στον παλμό της επικαιρότητας.

ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ πέρασαν, λέει, για την κρίση σε έκθεσή της η Παγκόσμια Τράπεζα. Να το δεχθούμε. Μήπως, όμως, έρχονται για κάποιους τα... χειροτερότερα; Τι να το κάνεις αν αρχίσουν να ευημερούν οι αριθμοί και συνεχίσουν να δυστυχούν οι άνθρωποι!

ΧΑΜΟΣΤΡΩΜΑ τα πορτοκάλια κι εφέτος στους πορτοκαλεώνες. Χαμόστρωμα και τα μανταρίνια. Πόνος ψυχής να τα βλέπεις. Ασύμφορη η συγκομιδή τους. Κι όμως το ενδιαφέρον για την αγορά χυμών από τη ΒΙΟ.ΧΥΜ. 'υπερπολλαπλασιάστηκε', όπως γράφει χθες στο κύριο θέμα η εφημερίδα μας. Ωρα είναι ν’ αρχίσουμε να εισάγουμε και πορτοκάλια. Ή μήπως αρχίσαμε και δεν το πήρα χαμπάρι;

ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ήταν μόνο ο Κακατσαντώνης με τ’ όνομα. Υστερα από χρόνια οι Κακατσαντώνηδες ήταν τέσσερις. Ο Εφοριακός, ο Ζαχαροπλάστης, ο Βαφέας και ο αδελφός μου ο Καθηγητής. Τελευταία προστέθηκε ως 5ος και ο εγγονός του Βαφέα. Είναι να μη χαίρεται στον ουρανό με τη συνέχεια ο Γενάρχης;

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ τη σημερινή γιορτή του Αγίου Αντωνίου το παραπάνω 'πεταχτό'. Από πέρυσι το ’χα γκαρθιωθεί να το γράψω. Το γράφω εφέτος. Χρόνια πολλά σ’ όλους τους Αντώνηδες και της Αντωνίες για τη σημερινή τους γιορτή!

Ο ΑΓΙΟΣ Αντώνιος κοιμήθηκε σε ηλικία 105 χρονών. Είχε αποσυρθεί στην έρημο όπου έζησε ασκητικά τρώγοντας ελάχιστο ψωμί κάθε μέρα. Επειτα από 20 χρόνια σκληρής ασκήσεως, πνευματικού αγώνα, ακατάπαυστης προσευχής και φοβερών πειρασμών, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε ανθρώπους. Η αποδοχή του ήταν ευρύτατη και μάλιστα ερχόταν σ’ αυτόν ακόμα και για θεραπείες. Αργότερα πήγε κοντά στα ερείπια ενός φρουρίου και κατοίκησε σε σπήλαιο χωρίς να τον βλέπει κανένας και χωρίς να δέχεται κανέναν παρά μόνο έναν γνωστό του, ο οποίος του έφερνε κάθε έξι μήνες ψωμί (Πηγή: Βικιπαίδεια).

'Τώρα που τόσο χαμηλά κατέβηκε/ ο ουρανός, ως να χαϊδεύει τις κορφές/ των δέντρων· τώρα που ο άνεμος/ κάνει τόσο λαφρότερο το σώμα των πουλιών·/ τώρα που χάθηκαν απ’ τον ορίζοντα εκείνα/ τα σύννεφα που έκρυβαν τον ήλιο·/ τώρα, που όλα με καλούν για τα ψηλά -/ να βρίσκομαι τόσο δεμένος με το χώμα...'.
Το ποίημα 'Τώρα που τόσο' του Π.Β. Πάσχου.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com).

Χανιώτικα νέα (17.01.2013)