Οχι δεν λέω πως αναπολώ την εποχή της μανίας του υπερκαταναλωτισμού, αλλά όσο και να το κάνεις αυτή η ολική μετάβαση στο άλλο άκρο με κάνει να νιώθω το απόλυτο(;) 'μαριονετάκι' κάποιων που μας παίζουν στα πεντοδάκτυλά τους.
Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
«Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους» λέει μια παροιμία κι εγώ αυτό το βιώνω σχεδόν καθημερινά και μάλιστα στο απόλυτό του!
Κι όχι μόνο το βιώνω, αλλά μπορώ να υπερηφανεύομαι ότι νιώθω -όπως και οι περισσότεροι Ελληνες άλλωστε- πως έχω ο πλέον καλύτερός μου φίλος -βάσει του παραπάνω ρητού- είναι το? ελληνικό κράτος!
Διότι οι... λογαριασμοί που μου στέλνει μας έχουν 'δέσει' για τα καλά, ώστε πλέον να είμαστε κολλητάρια.
Μια σχέση που, όπως φαίνεται, θα κρατήσει αιώνια εκτός και αν μου τη σβουρίξει και μένα όπως του Ντεπαρντιέ και πάω να πάρω καμιά υπηκοότητα? εξωτική και άντε μετά να με γυρίσει πίσω στα πάτρια ο καλός μου φίλος!
Αστειεύομαι βέβαια?
Στου βουγιού το κέρατο να πάω να κρυφτώ, το κράτος θα με βρει και θα με επαναφέρει στους λογαριασμούς μας! Είμαι βλέπετε τόσο αδύναμος μπροστά σε άλλους μεγαλο-οφειλέτες και στα ποσά που αυτοί χρωστούν (ποσά που σε λούζει κρύος ιδρώτας όταν τα αντικρίζεις έστω και? γραπτά).
Αυτοί όμως έχουν τα μέσα και τον τρόπο τους να διαφεύγουν και να ξεφεύγουν, κρατώντας μια 'τυπικότατη' σχέση με το κράτος!
Οπως και να ?χει όμως, αυτοί οι λογαριασμοί εν είδει χαρατσιών, φόρων κ.λπ. μας έχουν κάνει πλέον να λειτουργούμε σε μια διαφορετική 'λογική' που όμως κι αυτή παράλογη είναι στην ουσία της!
Διότι, αγαπητοί μου, είμαστε στην εποχή του "πληρώνω λογαριασμούς άρα υπάρχω"!
Εν αντιθέσει με την προηγούμενη εποχή 'ξοδεύω άρα υπάρχω', τούτη εδώ είναι κατά πολύ πιο ζόρικη.
Οχι δεν λέω πως αναπολώ την εποχή της μανίας του υπερκαταναλωτισμού, αλλά όσο και να το κάνεις αυτή η ολική μετάβαση στο άλλο άκρο με κάνει να νιώθω το απόλυτο? 'μαριονετάκι' κάποιων που μας παίζουν στα πεντοδάκτυλά τους.
Μεταξύ σοβαρού και αστείου πάντως κάποιες φορές το φιλοσοφώ και βγάζω αλλόκοτα συμπεράσματα και σοφίες!
Είναι εκείνες οι φορές που πραγματικά σηκώνω ψηλά τα χέρια μπροστά στην παραφροσύνη της εποχής και? παύω να ανησυχώ! Ποιος μπορεί να τα βάλει με το παράλογο;
Μια τέτοια σοφία είναι και η παρακάτω:
«Οσο υπάρχω θα πληρώνω», άρα μόνον όταν 'φύγω' από τούτον τον μάταιο κόσμο θα? πάψω να πληρώνω!
Ομως αν 'φύγω', τι θα κερδίσω;
Μια φωνή μου απάντησε: «την ησυχία σου», αλλά εδώ που τα λέμε και η απόλυτη ησυχία δεν θα μου έκανε καλό?
Χανιώτικα νέα (16.0.2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου