ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
'Η ΚΥΠΡΟΣ νιώθει αυτή τη στιγμή κατατρεγμένη', δήλωσε, μεταξύ των άλλων, ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας, κατά τη διάρκεια των πρόσφατων επαφών του με την ελληνική πολιτική ηγεσία και εξέφρασε την πικρία του για τη στάση ορισμένων Ευρωπαίων προς την Κύπρο. 'Οταν σε βρουν σε αδύναμη θέση, σε βαράνε κι από πάνω', υπογράμμισε.

'ΜΟΝΑΧΗ τον δρόμο επήρες/ και ξανάρθες μοναχή/ Δεν είν’ εύκολες οι θύρες,/ αν η χρεία ταις κουρταλεί'. Πώς να μην θυμηθεί κανείς, με αφορμή τα παραπάνω, τους στίχους από τον 'Υμνο εις την Ελευθερία' του Διονυσίου Σολωμού; Σοφά τα λόγια του εθνικού μας Ποιητή και θα ’πρεπε να τα έχουν υπόψη τους όλοι όσοι διαχρονικά διαχειρίστηκαν ή διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας, στις Βρυξέλλες, τα Βερολίνα και όπου αλλού. Αλίμονός του που δεν έχει νύχια να ξυστεί και περιμένει να τον ξύσουνε οι άλλοι!

ΝΑ ΞΕΡΙΖΩΣΕΤΕ τις ελιές και να βάλετε αμπέλια... Μάλιστα! Να ξεριζώστε τα αμπέλια και να βάλετε πορτοκαλιές... Μάλιστα! Να ξεριζώσετε τις πορτοκαλιές και να βάλετε ακτινίδια... Μάλιστα! Να ξεριζώσετε τα ακτινίδια και να βάλετε ρογδιές... Μάλιστα! Πάμε απ’ την αρχή.

Ο ΑΓΩΝΑΣ τώρα δικαιώνεται! Μπορούμε να το πούμε αυτό, ύστερα από την κατάληξη που είχε το χρόνιο αίτημα της τοπικής κοινωνίας. Στα 'χέρια' του Δήμου Χανίων και των δημοτών του επίσημα από προχθές η περιοχή των Αγίων Αποστόλων. Ενας άλλος αγώνας, ωστόσο, μόλις αρχίζει. Ο αγώνας για τη σωστή διαχείριση της περιοχής.

ΚΑΠΝΟΣ οι δηλώσεις του γενικού γραμματέα του Υπουργείου Οικονομικών Γιώργου Μέργου, περί νέας μείωσης του κατώτατου μισθού, για τον φίλο μου τον γερω - δάσκαλο. Και καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει. Εκτός κι αν έχει γενικώς το ακαταλόγιστο ο Γενικός...

'ΟΙ ΑΔΑΜΑΝΤΕΣ της γης είναι το πρώτον ερωτικόν δάκρυ των πρωτοπλάστων· δύναται τις να είπη, ότι εις το δάκρυ τούτο ρευστοποιείται η ψυχή ολόκληρος, όπως συνελκύση ασφαλέστερον την ύλην προς την ύλην, όπως εμφυσήση αληθή ζωήν και σφρίγος εις το τέως αυτόματον, του ανοίξη, ως διά μαγείας, την χρυσήν πύλην του ναού της φύσεως και φέρη αυτό γονυπετές προ του βωμού του αιωνίου'. Από τη Χρυσή Διαθήκη' του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.

ΠΕΣ ΤΟ μ’ ένα λουλούδι! Πες το μ’ ένα τραγούδι! Πες το μ’ ένα βιβλίο! Πες το, όπως θέλεις, συνοδεύοντάς το μ’ ένα εγκάρδιο χαμόγελο, αλλά πες το! Πες το 'σ’ αγαπώ!'. Μην το πεις, όμως, μόνο σήμερα! Κάθε μέρα, μπορείς να το λες! Κάθε μέρα είναι η ημέρα των ερωτευμένων.

ΜΟΥ ’ΜΠΕΨΕΣ χαιρετίσματα οψάργας με την πούλια/ απόψε μπέμπω σου κι εγώ φιλιά και δυο ζουμπούλια! Πες το κι απόψε με μια μαντινάδα. Οπως αυτή που έγραψε ο 'ειδικός' του είδους Ηλίας Σταματάκης.

Ο ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ με μερικούς άλλους Μεσσήνιους επιτέθηκε κάποτε (τον 7ο αιώνα π.Χ.) σε Σπαρτιάτισσες που γιόρταζαν στο ιερό της Δήμητρας και επεχείρησε να τις αρπάξει. Αρπαξαν τότε αυτές τα μαχαίρια που χρησιμοποιούσαν για τις θυσίες και τις σούβλες που περνούσαν τα κρέατα και αντιστάθηκαν με γενναιότητα. Τραυματίσαν πολλούς και έτρεψαν τους άλλους σε φυγή. Τον Αριστομένη τον χτύπησαν με δαυλιά και τον συνέλαβαν αιχμάλωτο. Λίγο μετά, όμως, αυτός κατόρθωσε να δραπετεύσει και να επιστρέψει στη Μεσσήνη. Κατηγόρησαν τότε την ιέρεια της Δήμητρας Αρχιδάμεια ότι τον άφησε επίτηδες να φύγει, όχι γιατί δωροδοκήθηκε, αλλά γιατί τον είχε ερωτευτεί'. (Από το βιβλίο 'Η άλλη όψη της Ιστορίας', εκδ. 'Σαββάλας').

'Θέλω να πω τα μάτια σου. Σωπαίνω./ Πώς την ηδύτητα να πεις, πώς την αρμύρα,/ αν τύχει και συγκατοικούν. Μαθαίνω/ απ’ την αρχή τη θάλασσα, απ’ την αρχή την πύρα/ θέλω να πω τα χέρια σου. Μαθαίνω/ και λες πεζεύει ο Χάροντας, λες ξαναρχίζει ο χρόνος./ Τα δόντια σου θέλω να πω. Με ορίζουν/ με κόβουν και μ’ αλέθουνε. Με ακεραιώνει ο πόνος./ Τα χείλη σου θέλω να πω. Πώς νεύουν/ πώς με καλούν, πώς με ζωγρούν, πώς περιέχουν/ το φόβο, πως τον έρωτα τελούν, πως θαλασσεύουν./ Ο,τι κι αν πω, τα λόγια σου λέω, που με κατέχουν'.
Από το ποίημα 'Πτόρθος' του Παντελή Μπουκάλα.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (14.02.2013)