Μπορούμε να πούμε πώς η ποιητική συλλογή του Βαγγέλη Κακατσάκη είναι ένα ψυχογράφημα που τον παρουσιάζει, όπως είναι με όλο του το μεγαλείο. Η ζωή του τού έχει δώσει πλούσιο υλικό και αυτός το εκμεταλλεύεται, για να ιστορήσει την εικόνα του.
Δρ Νικόλαος Πετρουλάκης
Γράφει ο Δρ Νικόλαος Πετρουλάκης
Ο Βαγγέλης Κακατσάκης δεν είναι μόνο εφημεριογράφος, που μας διδάσκει και μας διασκεδάζει κάθε μέρα με τα "πεταχτά του". Είναι και δόκιμος ποιητής. Η τελευταία συλλογή ποιημάτων του, που δημοσιεύθηκε με τον τίτλο "Οταν γίνεις ποίημα", μας δείχνει πως είναι δημιουργός, αφού η ποίηση, η μητρική αυτή γλώσσα του ανθρώπινου γένους είναι η αυθεντικότερη γλώσσα, δηλαδή η νηπιακή γλώσσα. Η ποίηση ταυτίζεται με τη γλώσσα και υπογραμμίζεται το αρχετυπικό και το πρωταρχικό αυτής της γλώσσας, με τα επίθετα "μητρική" και "νηπιακή". Αλλά το πρωταρχικό γνώρισμα της ποίησης το παίρνομε από την ποιητικότερη χρήση του ρήματος "ποιώ", που γίνεται στην αρχή του βιβλίου "Γένεσις" της Π. Διαθήκης. «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τόν Ουρανόν καί τήν γήν». Είναι το στοιχείο της δημιουργίας στην περίπτωση μάλιστα εκείνη της δημιουργίας εκ του μηδενός.
Ο ποιητής δεν αντιγράφει σκέψεις και συναισθήματα. Ολα τα παρουσιάζει με στίχους που είναι ολότελα δικοί του και παρουσιάζουν την καθημερινότητα μιας ζωής δεκαετιών, όπου κυριαρχούν εντυπώσεις και αναμνήσεις για πρόσωπα, γεγονότα και πράγματα που τον συγκίνησαν και εξακολουθούν να τον συγκινούν μέχρι σήμερα. Η παιδική του ζωή στο χωριό κοντά στον πατέρα και τη μάνα του με τις πρώτες εμπειρίες, κυριαρχεί στους στίχους του. Μπορούμε να πούμε πώς η ποιητική του συλλογή είναι ένα ψυχογράφημα που τον παρουσιάζει, όπως είναι με όλο του το μεγαλείο. Η ζωή του τού έχει δώσει πλούσιο υλικό και αυτός το εκμεταλλεύεται, για να ιστορήσει την εικόνα του. Τα πρόσωπα της ζωής του, ο πατέρας και η μάνα του, η γυναίκα του, τα παιδιά και τα εγγόνια του είναι οι ήρωες της κινηματογραφικής ταινίας που περνούν με τη σειρά τους από τους στίχους του. Η ζωή του έχει γίνει ένα πραγματικό ποίημα και έτσι εξηγείται και η επιλογή του τίτλου της συλλογής. Τα λόγια του πηγάζουν εκ των "ένδον" της ψυχής του. Δε λείπει και το ερωτικό στοιχείο, που είναι φυσικό να τον έχει συγκινήσει.
Το δείχνει η "Μετάληψη", που έχει γράψει για την Ευδοκία, τη γυναίκα του. Μετά τη γυναίκα του κυριαρχούσα γυναικεία φιγούρα είναι η μάνα του, η θεοφοβούμενη, που το είχε τάξιμο να πηγαίνει ξυπόλητη από το Νίππος στον Φρε να προσκυνήσει στην Ευαγγελίστρια. «Βαρύ το φορτίο που άφησε ο χρόνος. Δεν το νιώθει η μάνα μου που κάνει ξυπόλητη, παραμονή Βαγγελίστρας της μιας ώρας δρόμο που χωρίζει το Φρε από το Νίππος».
Η θλίψη του γράφεται με πολύ συγκινητικό - ποιητικό τρόπο "Το βουβό τηλέφωνο…". «Το τηλέφωνο δεν απαντά... Εχω ξεχάσει ότι η μάνα μου ζει στο άλλο ημισφαίριο, χωρίς διεύθυνση, στη χώρα των Κεκοιμημένων... Σε παρατατικό χρόνο η ζωή της μάνας μου, σε παρατατικό που σημαίνει ενεστώτα».
Ο πατέρας του που του έδωσε τα πρώτα μαθήματα του σεβασμού του περιβάλλοντος και τον μύησε στη γεωργική τέχνη και τον δίδαξε. Τον μνημονεύει με την 24η Νοεμβρίου, ημερομηνία του θανάτου του. Τα αδέλφια του, τα παιδιά του και τα εγγόνια του. Τους χάρισε τη φωτογραφία, μια υπέροχη παρουσία.
Δε λείπουν και οι αναμνήσεις από τη δασκαλική του ζωή. Οι συγκινήσεις πλημμυρίζουν την ψυχή του. Ηταν ένας Δάσκαλος με "Δ" κεφαλαίο που άφησε τις πιο καλές εντυπώσεις σε μαθητές και συναδέλφους του απ’ όπου και αν πέρασε. Η ιεροψαλτική, που ερασιτεχνικά τον απασχολεί, του πλουτίζει το λεξιλόγιο με λέξεις και φράσεις από τα Ιερά Κείμενα και από την υμνολογία της Εκκλησίας μας. «Τα τζιτζίκια ψέλνουν την Τιμιωτέρα των Ουρανών», "μια Μεγάλη Παρασκευή".
Ολόκληρο το πρώτο μέρος της συλλογής περιστρέφεται γύρω από την οικογένειά του, είναι κοντά στις αναμνήσεις του για τους γονείς του και στις χαρές του με τη γυναίκα του, τα παιδιά και τα εγγόνια του.
Το δεύτερο μέρος με τη βιβλική φράση "εις την Οδόν" γίνεται φυσιολατρικό, ιστορικό. Πουλιά, ποτάμια και ξωκκλήσια, ελαιώνες, αθλητικά, ιστορικά, από τα πουλιά, τα εγγόνια του, μέχρι το Ακρωτήρι και τον Καγιαλέ. Από την Κρήτη και την Ενωσή της, μέχρι τον Ειρηναίο Γαλανάκη, μέχρι την επίσκεψη στους Αγίους Τόπους, όλα τρέχουν πλεγμένα σαν μια υπέροχη ανθοδέσμη προσώπων, πραγμάτων και γεγονότων για να διδάξουν και να κάμουν τον αναγνώστη κοινωνό μιας Θείας Μυσταγωγίας.
«Στέρεψε το λάλον ύδωρ». Το διάβασμα της συλλογής μάς γέμισε από συναισθήματα Χαράς και Λύπης, Δεν μένει παρά να ευχαριστήσομε τον ποιητή που μας χάρισε ευχάριστες στιγμές διαβάζοντας τον κόσμο των ονείρων του, τον κόσμο της ψυχής του.
Τον ευχαριστούμε και τον συγχαίρομε!
Μπράβο Βαγγέλη, αγαπητέ μου μαθητή.
Χανιώτικα νέα (20.03.2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου