Το Γυμνάσιόν μας! Το πάλαι ποτέ, αλλά και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων ένδοξον Γυμνάσιον Βάμου. Το Γυμνάσιον Βάμου των παλαιών των ημερών μας, των ανθρώπων των αρχών του παρελθόντος αιώνος, μα και των σημερινών παιδιών που επιμένουν να κελαηδούν στα κλαδιά του.
ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Το Γυμνάσιο Βάμου
Ενας γερω-κυπάρισσος που λιχνίζει τον ήλιο και τη βροχή με την ίδια επιμέλεια και γεωργεί κάτω απ’ τον ίσκιο του γράμματα και σπουδάματα, ιστορίες και θρύλους, τα χρώματα και τα αρώματα των εποχών.
Το Γυμνάσιόν μας! Το πάλαι ποτέ, αλλά και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων ένδοξον Γυμνάσιον Βάμου. Το Γυμνάσιον Βάμου των παλαιών των ημερών μας, των ανθρώπων των αρχών του παρελθόντος αιώνος, μα και των σημερινών παιδιών που επιμένουν να κελαηδούν στα κλαδιά του. Μα και ημών, των παιδιών της δεκαετίας του 1960, για παράδειγμα. Ημών που απ’ τα πέρατα της επαρχίας των Αποκορώνων, από τις πρώτες του Σεπτέμβρη μέχρι τις τελευταίες του Ιούνη, καθημερινά, πλην Κυριακής, ανεξαρτήτως καιρού, μ’ όλους τους ανέμους ενάντιους, λίαν πρωί ξεκινούσαμε, για να είμαστε στην ώρα μας στις αυλές του, στον ίσκιο του. Με τη χαρακιά του ονείρου στο ίσιο μέτωπο. Με την κορδέλα της σεμνότητας στα μαλλιά τα κορίτσια. Με την κουκουβάγια της Αθηνάς στο κεφάλι τα αγόρια. Με το σακούλι στην πλάτη γεμάτο από βιβλία που ο Θεός ξέρει πώς τα ’χαμε αγορασμένα. Και μπουκιές από αύριο, ανάκατες με φασκόμηλα και πικραμύγδαλα. Εκεί που ο γυμνασιάρχης μας, ο Γιάννης Κλωνάρης, πάντα ορθοστατών, μαζί με τους άλλους δασκάλους μας, μας περίμεναν. Αλλα τα χρόνια εκείνα. Δυσκολίες πολλές. Οι πιο βατές οι ποταμοί και τα βουνά που δυο φορές την ημέρα έπρεπε να διαβούμε. Κι όμως όλα, μα όλα, ήταν όμορφα στον ίσκιο του, στον ίσκιο του κυπαρισσιού μας, έτσι όπως τώρα από την απόσταση των πενήντα χρόνων τα βλέπω, έχοντάς τα καθαγιάσει. Οχι! Δεν είχα την αίσθηση τότε, ότι το Γυμνάσιόν μας, το Γυμνάσιον Βάμου, ήταν ένα κυπαρίσσι, ένας γερω-κυπάρισσος, ο πιο μεγάλος γερω-κυπάρισσος της επαρχίας μας. Τώρα, όμως, έτσι όπως στο κεκλιμένο επίπεδο της μνήμης, μια - μια έρχονται οι αναμνήσεις, έτσι το βλέπω. Σαν κυπαρίσσι. Ενα κυπαρίσσι που όσο πιο βαθιά στέλνει τις ρίζες του στα σπλάχνα του εδάφους, τόσο πιο πολύ απλώνει τα κλαδιά του στα πέριξ και τόσο ψηλότερα τοξεύει με την κορφή του τον ουρανό...
Σημείωση: Με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψή μου (21 Φεβρουαρίου τ.ε.) στο Γυμνάσιο Βάμου που μίλησα στα παιδιά με θέμα 'Ύστερα από 50 χρόνια: Λογοτεχνία - Δημοσιογραφία', μετά από πρόσκληση του Συλλόγου Διδασκόντων του σχολείου, η παραπάνω εύφημη μνεία που είναι απόσπασμα από παλιότερη ομιλία μου. Η φωτογραφία είναι της Ειρήνης Καλαιτζάκη
Η αγάπη για τον γενέθλιο τόπο
Το μέγεθος του ρόλου δεν εξαρτάται από το μέγεθος της σκηνής. Για τα μέλη του Δ.Σ. του Πολιτιστικού Συλλόγου των Σεισάρχων, με αφορμή την έκδοση ενός εντυπωσιακού, μεγάλου σχήματος έγχρωμου ημερολογίου τοίχου, που έχει ως θέμα του τις εικόνες του Δωδεκάορτου, που βρίσκονται στο πάνω οριζόντιο μέρος του τέμπλου της μικρής μονόκλιτης βυζαντινής εκκκλησίας του χωριού τους, της Αγίας Παρασκευής, το γράφω. Ενας μικρός οικισμός του Δήμου Ανωγείων, στους βορινούς πρόποδες του Ψηλορείτη, που ο πληθυσμός του δεν ξεπέρασε ποτέ τους 150 κατοίκους, είναι τα Σείσαρχα ή Σίσαρχα όπως θέλει να το γράφει ο γνωστός τοις πάσι συμπολίτης μας δάσκαλος, ποιητής και συγγραφέας Βασίλης Γ. Χαρωνίτης, γέννημα θρέμμα Σαρχιανός. Ενα χωριουδάκι, που μπορεί το όνομά του να μην το γράφει ούτε ο χάρτης, όπως λέμε, ο Πολιτιστικός Σύλλογος του οποίου, ωστόσο, έβγαλε εφέτος ένα ημερολόγιο τέτοια ποιότητας και τέτοιας πληρότητας που καλά λίγοι Φορείς οι οποίοι... φτυαρίζουν τα λεφτά, μπορούν να το βγάλουν. Πρόκειται περί θαύματος, περί ενός ακόμα θαύματος της Αγίας Παρασκευής; Η πρώτη σκέψη που εν είδει ερωτήματος έκανα όταν τέλειωσα την περιδιάβαση στις σελίδες του, αφού είχα διαβάσει το εισαγωγικό σημείωμα του Πολιτιστικού Συλλόγου, πρόεδρος του οποίου είναι ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης Λευτέρης Χαρωνίτης και, βέβαια, το κείμενο του Βασίλη Χαρωνίτη με τίτλο 'Η Αγία Παρασκευή στα Σείσαρχα' που είναι ενσωματωμένο στο βιβλίο του 'Τα Σαρχιανά', έκδοση κι αυτή του εν λόγω Συλλόγου. Είχα επηρεαστεί απ’ τα θαύματα της Αγίας των Σεισάρχων στο διάβα των αιώνων, έτσι όπως παραστατικά, με τον δικό του 'χαριτωμένο' τρόπο περιγράφει ο Χαρωνίτης. Απ’ τις ιστορίες που 'δεν έχουν τελειωμό και καθώς τις ακούς μπερδεύονται μέσα σου ο Τούρκος αποσπασματάρχης που έπεσε νεκρός στην πόρτα της, ο βιβλιοδέτης που ζητούσε επίμονα να σταχώσει τα βιβλία της δωρεάν, ο πετροκουβαλητής που τιμωρήθηκε και οι χιτλερικοί που ήρθαν να πράξουν το κακό κι έφυγαν σαν κυνηγημένοι'. Δεν λέω, μπορεί να βοήθησε και η Χάρη της, όμως, περισσότερο για ένα θαύμα που έγινε χάρις στην αγάπη κάποιων συγκεκριμένων ανθρώπων που αγαπούν τον γενέθλιο τόπο σε υπέρτατο βαθμό, μου φαίνεται εντέλει ότι πρόκειται. Αυτή ήταν εκείνη που κινητοποίησε όλους Σαρχιανούς και μη όσοι ήταν απαραίτητοι για την πραγμάτωσή του...
Χανιώτικα νέα (11.Μαρτίου 2013)
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Το Γυμνάσιο Βάμου
Ενας γερω-κυπάρισσος που λιχνίζει τον ήλιο και τη βροχή με την ίδια επιμέλεια και γεωργεί κάτω απ’ τον ίσκιο του γράμματα και σπουδάματα, ιστορίες και θρύλους, τα χρώματα και τα αρώματα των εποχών.
Το Γυμνάσιόν μας! Το πάλαι ποτέ, αλλά και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων ένδοξον Γυμνάσιον Βάμου. Το Γυμνάσιον Βάμου των παλαιών των ημερών μας, των ανθρώπων των αρχών του παρελθόντος αιώνος, μα και των σημερινών παιδιών που επιμένουν να κελαηδούν στα κλαδιά του. Μα και ημών, των παιδιών της δεκαετίας του 1960, για παράδειγμα. Ημών που απ’ τα πέρατα της επαρχίας των Αποκορώνων, από τις πρώτες του Σεπτέμβρη μέχρι τις τελευταίες του Ιούνη, καθημερινά, πλην Κυριακής, ανεξαρτήτως καιρού, μ’ όλους τους ανέμους ενάντιους, λίαν πρωί ξεκινούσαμε, για να είμαστε στην ώρα μας στις αυλές του, στον ίσκιο του. Με τη χαρακιά του ονείρου στο ίσιο μέτωπο. Με την κορδέλα της σεμνότητας στα μαλλιά τα κορίτσια. Με την κουκουβάγια της Αθηνάς στο κεφάλι τα αγόρια. Με το σακούλι στην πλάτη γεμάτο από βιβλία που ο Θεός ξέρει πώς τα ’χαμε αγορασμένα. Και μπουκιές από αύριο, ανάκατες με φασκόμηλα και πικραμύγδαλα. Εκεί που ο γυμνασιάρχης μας, ο Γιάννης Κλωνάρης, πάντα ορθοστατών, μαζί με τους άλλους δασκάλους μας, μας περίμεναν. Αλλα τα χρόνια εκείνα. Δυσκολίες πολλές. Οι πιο βατές οι ποταμοί και τα βουνά που δυο φορές την ημέρα έπρεπε να διαβούμε. Κι όμως όλα, μα όλα, ήταν όμορφα στον ίσκιο του, στον ίσκιο του κυπαρισσιού μας, έτσι όπως τώρα από την απόσταση των πενήντα χρόνων τα βλέπω, έχοντάς τα καθαγιάσει. Οχι! Δεν είχα την αίσθηση τότε, ότι το Γυμνάσιόν μας, το Γυμνάσιον Βάμου, ήταν ένα κυπαρίσσι, ένας γερω-κυπάρισσος, ο πιο μεγάλος γερω-κυπάρισσος της επαρχίας μας. Τώρα, όμως, έτσι όπως στο κεκλιμένο επίπεδο της μνήμης, μια - μια έρχονται οι αναμνήσεις, έτσι το βλέπω. Σαν κυπαρίσσι. Ενα κυπαρίσσι που όσο πιο βαθιά στέλνει τις ρίζες του στα σπλάχνα του εδάφους, τόσο πιο πολύ απλώνει τα κλαδιά του στα πέριξ και τόσο ψηλότερα τοξεύει με την κορφή του τον ουρανό...
Σημείωση: Με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψή μου (21 Φεβρουαρίου τ.ε.) στο Γυμνάσιο Βάμου που μίλησα στα παιδιά με θέμα 'Ύστερα από 50 χρόνια: Λογοτεχνία - Δημοσιογραφία', μετά από πρόσκληση του Συλλόγου Διδασκόντων του σχολείου, η παραπάνω εύφημη μνεία που είναι απόσπασμα από παλιότερη ομιλία μου. Η φωτογραφία είναι της Ειρήνης Καλαιτζάκη
Η αγάπη για τον γενέθλιο τόπο
Το μέγεθος του ρόλου δεν εξαρτάται από το μέγεθος της σκηνής. Για τα μέλη του Δ.Σ. του Πολιτιστικού Συλλόγου των Σεισάρχων, με αφορμή την έκδοση ενός εντυπωσιακού, μεγάλου σχήματος έγχρωμου ημερολογίου τοίχου, που έχει ως θέμα του τις εικόνες του Δωδεκάορτου, που βρίσκονται στο πάνω οριζόντιο μέρος του τέμπλου της μικρής μονόκλιτης βυζαντινής εκκκλησίας του χωριού τους, της Αγίας Παρασκευής, το γράφω. Ενας μικρός οικισμός του Δήμου Ανωγείων, στους βορινούς πρόποδες του Ψηλορείτη, που ο πληθυσμός του δεν ξεπέρασε ποτέ τους 150 κατοίκους, είναι τα Σείσαρχα ή Σίσαρχα όπως θέλει να το γράφει ο γνωστός τοις πάσι συμπολίτης μας δάσκαλος, ποιητής και συγγραφέας Βασίλης Γ. Χαρωνίτης, γέννημα θρέμμα Σαρχιανός. Ενα χωριουδάκι, που μπορεί το όνομά του να μην το γράφει ούτε ο χάρτης, όπως λέμε, ο Πολιτιστικός Σύλλογος του οποίου, ωστόσο, έβγαλε εφέτος ένα ημερολόγιο τέτοια ποιότητας και τέτοιας πληρότητας που καλά λίγοι Φορείς οι οποίοι... φτυαρίζουν τα λεφτά, μπορούν να το βγάλουν. Πρόκειται περί θαύματος, περί ενός ακόμα θαύματος της Αγίας Παρασκευής; Η πρώτη σκέψη που εν είδει ερωτήματος έκανα όταν τέλειωσα την περιδιάβαση στις σελίδες του, αφού είχα διαβάσει το εισαγωγικό σημείωμα του Πολιτιστικού Συλλόγου, πρόεδρος του οποίου είναι ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης Λευτέρης Χαρωνίτης και, βέβαια, το κείμενο του Βασίλη Χαρωνίτη με τίτλο 'Η Αγία Παρασκευή στα Σείσαρχα' που είναι ενσωματωμένο στο βιβλίο του 'Τα Σαρχιανά', έκδοση κι αυτή του εν λόγω Συλλόγου. Είχα επηρεαστεί απ’ τα θαύματα της Αγίας των Σεισάρχων στο διάβα των αιώνων, έτσι όπως παραστατικά, με τον δικό του 'χαριτωμένο' τρόπο περιγράφει ο Χαρωνίτης. Απ’ τις ιστορίες που 'δεν έχουν τελειωμό και καθώς τις ακούς μπερδεύονται μέσα σου ο Τούρκος αποσπασματάρχης που έπεσε νεκρός στην πόρτα της, ο βιβλιοδέτης που ζητούσε επίμονα να σταχώσει τα βιβλία της δωρεάν, ο πετροκουβαλητής που τιμωρήθηκε και οι χιτλερικοί που ήρθαν να πράξουν το κακό κι έφυγαν σαν κυνηγημένοι'. Δεν λέω, μπορεί να βοήθησε και η Χάρη της, όμως, περισσότερο για ένα θαύμα που έγινε χάρις στην αγάπη κάποιων συγκεκριμένων ανθρώπων που αγαπούν τον γενέθλιο τόπο σε υπέρτατο βαθμό, μου φαίνεται εντέλει ότι πρόκειται. Αυτή ήταν εκείνη που κινητοποίησε όλους Σαρχιανούς και μη όσοι ήταν απαραίτητοι για την πραγμάτωσή του...
Χανιώτικα νέα (11.Μαρτίου 2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου