ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑ 32

Η επικεφαλίδα της ποιητικής συλλογής του Βαγγέλη Κακατσάκη “Οταν γίνεις ποίημα” κατανοείται ορθοδόξως και αυθεντικώς ως προτροπή για μια βαθύτατη συνειδητοποίηση της ταυτότητάς μας ως αυτό που είμαστε, το ποίημα (το πλάσμα) του Θεού, η αγάπη του Θεού.
Η συνειδητοποίηση αυτή σημαίνει τον προσωπικό μας αγώνα να φτάξουμε εκεί που δεν μπορούμε όπως λέει ο Καζαντζάκης, δηλαδή να γίνουμε «μεθεκτοί Θεού, Θεοί κατά χάριν» όπως λένε οι πατέρες...

π. ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΓΛΑΚΗΣ

Δείτε περισσότερα... ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑ 32

Όταν γίνεις ποίημα: Του δασκάλου Βαγγέλη Κακατσάκη

Ο κ. Βαγγέλης Κακατσάκης είναι πρωτίστως και κυρίως δάσκαλος και παιδαγωγός και παράλληλα λειτουργεί ως λογοτέχνης και ποιητής, ως λαογράφος και δημοσιογράφος.
Πρόκειται για μια ρηξικέλευθη, πολυτάλαντη και πολυσύνθετη προσωπικότητα με πληρότητα ήθους και καθαρότητα και λαμπρότητα προσώπου, με πλούσια αισθήματα και διακεκριμένες ευαισθησίες που αγγίζουν τα όρια του υπερτελούς και τροφοδοτούν τη συμφιλίωση, την ενότητα, την καταλλαγή, τη συντροφικότητα και την κοινωνία γενικότερα πολλών και διαφορετικών ανθρώπων.
Είναι ποιητής και πλάστης και δημιουργός υψηλών ιδεών και διδαγμάτων και μεγάλων ως και ιδανικών οραματισμών και προσπαθεί να κατευθύνει τα πάντα από την «καθ’ υπερβολήν οδόν» της ποιήσεως στην ελευθερία του βάθους και του πλάτους όλης της απεραντοσύνης του σύμπαντος κόσμου μακριά από την πεζότητα της καθημερινότητας η οποία κουράζει και πολλές φορές απογοητεύει.
Το ποίημα ξεκουράζει, δίνει ανάσα πνοής και ζωής, ελπίδας και αισιοδοξίας, χαράς και ευχαρίστησης.
Αφήνει τη μιζέρια πίσω του.
«Ποίησιν δε των χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα».
Και η ύψιστη αναφορά μας στην ορθόδοξη παράδοση είναι αναφορά «στον ποιητήν ουρανού και γης ορατών τε πάντων και αοράτων».
Η επικεφαλίδα της ποιητικής συλλογής του Βαγγέλη Κακατσάκη “Οταν γίνεις ποίημα” κατανοείται ορθοδόξως και αυθεντικώς ως προτροπή για μια βαθύτατη συνειδητοποίηση της ταυτότητάς μας ως αυτό που είμαστε, το ποίημα (το πλάσμα) του Θεού, η αγάπη του Θεού.
Η συνειδητοποίηση αυτή σημαίνει τον προσωπικό μας αγώνα να φτάξουμε εκεί που δεν μπορούμε όπως λέει ο Καζαντζάκης, δηλαδή να γίνουμε «μεθεκτοί Θεού, Θεοί κατά χάριν» όπως λένε οι πατέρες που το μυστικό βρίσκεται ακριβώς σε τούτο το σημείο, ότι μπορούμε να γίνουμε ποίημα, φυσικά όχι μόνοι μας αλλά με τη χάρη του Θεού, όχι μόνον με τους υπέροχους ποιητικούς στίχους του Βαγγέλη Κακατσάκη, αλλά και με το ήθος των στίχων αυτών που είναι πλημμυρισμένοι από τη χάρη του Θεού «που τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί».
Θεωρούμε κατά τούτο το ποιητικό έργο του Βαγγέλη Κακατσάκη έργο ζωής και σωτηρίας, χάρης και αγιασμού των ανθρώπων και του κόσμου, της φύσης και της κτίσης.
Τα ποιήματα του Βαγγέλη Κακατσάκη είναι η ανθρώπινη έκφραση του λόγου του Θεού που αφορά το πρόσωπο, την ύπαρξη και την ίδια τη ζωή των ανθρώπων, το παρόν και το μέλλον,  το  «νυν και αεί»  της υπάρξεως και της ζωής.
Αυτά δεν τα λέμε εμείς, τα λέει ο σοφός δάσκαλος από το Νίππος του Αποκόρωνα (τόπος καταγωγής του), εμείς τον γνωρίζουμε από την Κίσαμο, τη Μητρόπολη Κισάμου και Σελίνου που ευτυχήσαμε να ζήσουμε  μαζί κάτω από την παρουσία του μεγάλου Ειρηναίου και να απολαμβάνουμε ευκαίρως, ακαίρως τη συντροφιά και την ορμηνιάν του.
Το λέει αυτό ο γιος μιας ευσεβέστατης, ορθόδοξης μάνας που με μια παντόφλα, όπως οι περισσότερες μανάδες εκείνης της εποχής, με πολλές στερήσεις, έτρεχε και διέτρεχε να τα προλάβει όλα και παιδιά και σύζυγο και νοικοκυριό και αγροτικές εργασίες, λιομάζωμα, θέρος, αλώνισμα, τις καθημερινές, τις κυριακάτικες και των μεγάλων εορτών τις λειτουργίες, όχι μόνον στις εκκλησιές του Νίππους, αλλά και των γύρω χωριών του Αποκόρωνα. Ας είναι ευλογημένη και αιωνία η μνήμη της.
Εμείς λέμε τα λιγότερα, τα πολλά και τα σημαντικά τα λέει ο ίδιος ο δάσκαλός μας, ο Βαγγέλης Κακατσάκης, τον οποίο πάντα καμαρώνουμε, τιμούμε και συγχαίρουμε.
Ευχόμαστε μακρότητα ημερών και αυξημένη πνευματική παραγωγικότητα, να μας διδάσκει για πολλά έτη ακόμα από την εξέδρα της λογοτεχνίες, της δημοσιογραφίας, της ποίησης και του πολιτισμού με το λαμπρό ορθόδοξο ήθος του, την καθαρή κρυστάλλινη πίστη του στις παραδόσεις και τις αξίες της ζωής, την ιστορία, τους ανθρώπους και τον πολιτισμό του τόπου.
Με την καρδιά θερμές ευχές και πολλήν αγάπη.

π. ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΓΛΑΚΗΣ

Χανιώτικα νέα (30.10.2013)

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΠΑΜΕ ΓΙ’ άλλα ή μήπως πάμε για μια απ’ τα ίδια και χειρότερα και μας έχουν βάλει (προσπαθούν να μας βάλουν τέλος πάντων) την ιδέα ότι πάμε γι’ άλλα; Ιδωμεν! Οτι δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση είναι πάντως εκ των ων ουκ άνευ.

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΠΑΜΕ ΓΙ’ άλλα ή μήπως πάμε για μια απ’ τα ίδια και χειρότερα και μας έχουν βάλει (προσπαθούν να μας βάλουν τέλος πάντων) την ιδέα ότι πάμε γι’ άλλα; Ιδωμεν! Οτι δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση είναι πάντως εκ των ων ουκ άνευ.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ, βρε παιδιά! Ούτε για δείγμα δεν έμεινε το… είδος. Ακόμα και ο Στουρνάρας ολίγον αντιμνημονιακός μου φαίνεται ότι το παίζει τελευταία. Οσο για το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου δεν τίθεται θέμα. Αυτοί πάντα αντιμνημονιακοί ήταν, αλλά οι ανάγκες του “επαγγέλματος” βλέπετε δεν τους άφηναν να εκδηλωθούν…

ΞΕΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ στην Κρήτη οι συνταξιούχοι και οι αγρότες ενάντια στους κάθε λογής φόρους και στις πολλών λογιών περικοπές που επιβάλλει η κυβέρνηση. «Αν δεν στερείται σήμερα ένας συνταξιούχος το καθημερινό ψωμί, είναι προνομιούχος», λέει στην τελευταία του μαντινάδα ο Εννιαχωριανός.

ΜΑΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑΝ οι Αμερικανοί, τους παρακολουθούσαμε όμως κι εμείς. Σιγά το πράγμα… Τι “πάγκαλος” συμψηφισμός κι αυτός μα την αλήθεια! Για να μην πω κάτι χειρότερο…

ΩΣΤΟΣΟ, ΤΟΥΤΩΝ και όλων των άλλων “ούτως εχόντων” συνεχίζονται, λέει, οι επαφές για τον σχηματισμό της κυβέρνησης του λεγόμενου μεγάλου συνασπισμού στη Γερμανία. Σιγά – σιγά και με το μαλακό. Γερμανικό το πεπόνι, γερμανικό και το μαχαίρι…

“ΟΥΔΕΜΙΑ ΠΡΑΞΙΣ υπάρχει, την οποίαν δεν περιβάλλει κατά συνθήκην εν ιδεώδες· ουδέ το έγκλημα εξαιρείται”. Από τη “Χρυσή Διαθήκη του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.

ΧΑΡΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ για το χανιώτικο ποδόσφαιρο την τελευταία αγωνιστική των ομάδων μας στα πρωταθλήματα των κατηγοριών που συμμετέχουν. Νίκη του Πλατανιά στο “Χαριλάου” επί του Άρη (πελάτης του!), ισοπαλία του Α.Ο. Χανιά με τον Πανηλειακό στον Πύργο, νίκη του Κισσαμικού επί του Ολυμπιακού Λιοσίων στο Κορωπί! Τσιμπιέμαι και ξανατσιμπιέμαι! Σαν ψέματα μου φαίνεται.

ΓΙΑΝΝΗ ΦΑΤΣΕΑ, αγρότη – συγγραφέα, Νεροκούρου Χανίων. Βρήκα κι εγώ τον εαυτό μου, όπως ο κάθε άνθρωπος, στο τελευταίο (7ο!) κατά σειρά βιβλίο σου με τίτλο “Οι διάφοροι άνθρωποι και γεγονότα”, που μόλις κυκλοφορήθηκε. Πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα, ωστόσο, τον “ωραίο ως Ελληνα” Γιάννη Φατσέα, τον “αγράμματο” κατά δήλωσή του, αγρότη συγγραφέα, που βάζει ας μου επιτραπεί η έκφραση τα γυαλιά στους γραμματισμένους. Αυτά προσώρας, μπαρμπα-Γιάννη και με την υπόσχεση ότι, Θεού θέλοντος, θα τα πούμε το Σάββατο το βράδυ στα Νεροκούρου στην παρουσίαση του βιβλίου…

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ των Μήδων Αστυάγης (βασίλεψε περίπου από το 584 μέχρι το 550 π.Χ.) είχε αποκτήσει μια κόρη, τη Μανδάνη. Οταν αυτή ήταν μικρή, ο πατέρας της είδε ένα παράξενο όνειρο: η κόρη είχε ουρήσει τόσο πολύ, ώστε πλημμύρισε όλη η Ασία. Επειδή, λοιπόν, οι μάγοι έδωσαν ανησυχητική εξήγηση στο όνειρο, ο Αστυάγης φοβήθηκε για τον θρόνο του. Ετσι, μόλις η Μανδάνη έφτασε σε ηλικία γάμου, δεν την πάντρεψε με κάποιον από τους εξέχοντες Μήδους, αλλά με έναν Πέρση, τον Καμβύση. Ωστόσο, σε έναν χρόνο ο βασιλιάς των Μήδων είδε ένα άλλο όνειρο, ότι δηλαδή από την κοιλιά της κόρης του φύτρωσε ένα αμπέλι, που έγινε τεράστιο και σκέπασε ολοκληρωτικά την Ασία. Καταθορυβημένος από την εξήγηση των μάγων ότι ο εγγονός του θα του πάρει τη βασιλεία, κάλεσε κοντά του την ετοιμόγεννη Μανδάνη και, όταν εκείνη γέννησε, της πήρε το παιδί και το έδωσε σε έναν έμπιστό του με τη διαταγή να το σκοτώσει. Εκείνος, όμως, λυπήθηκε το βρέφος και το έδωσε σε έναν βοσκό του βασιλιά, που το ανέθρεψε ως δικό του. Το βρέφος ήταν ο Κύρος, ο οποίος, όταν μεγάλωσε, έμαθε την καταγωγή του, συγκέντρωσε στρατό, νίκησε τον Αστυάγη και έγινε βασιλιάς. Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”).

“Η ποίηση είναι ο ίσκιος της πράξης./ Η πράξη πάντα προηγείται./ Η πράξη είναι η ποίηση/ Και γράφεται από αγράμματους/ ή εγγράμματους, αδιάφορο:/ Αναβε χρόνια τα καντήλια/ Η γιαγιά Καλή/ στο παραμεθόριο χωριό της/ στο κοιμητήρι των ξένων/ -σχεδόν παιδιά 17, 18, 19 χρόνων-/ και στην ερώτηση του περαστικού/ γιατί κουράζεσαι γιαγιά/ -Γιατί είναι μακριά η μανούλα τους/ Παιδάκι μου/ Με τι πόδια να ’ρθει/ Κι αν ζει ακόμη απ’ τον καημό της”.
Το ποίημα “Ανδρών αφανών πάσα γη τάφος” του Γιάννη Κουβαρά.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (31.10.2013)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-2/#ixzz2jIWJ9gGP

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ...

Εδώ ο κόσμος χάνεται δηλαδή κι εμείς πάμε να ξαναπιαστούμε στη φάκα από μόνοι μας! Μας δίνουν το τυράκι πασπαλισμένο με ολίγον από κατασκοπία, ολίγον από Χόλιγουντ, όλα προερχόμενα από τη μεγάλη δύναμη της Ευρώπης τη Γερμανία και είμαστε έτοιμοι με ανοιχτό το στόμα να το χάψουμε!

Δείτε περισσότερα... ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ...

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης

www.zlatis.eu 

Υποκλέπτοντας τις ανθρώπινες ζωές

«Ένα από τα κέντρα υποκλοπών και παρακολούθησης επικοινωνιών που χρησιμοποιούσαν οι υπηρεσίες των Η.Π.Α. ήταν και η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα». Αυτό δημοσίευσε  το γερμανικό περιοδικό “Spiegel” που επικαλέστηκε σχετικό έγγραφο της αμερικανικής υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας…

«Κι εμείς παρακολουθούσαμε τον πρεσβευτή των Η.Π.Α. στην Αθήνα», είπε στο καπάκι και ο Θόδωρος Πάγκαλος, ο οποίος διευκρίνισε ότι, όταν αυτός ήταν στο Υπουργείο Εξωτερικών, κάθε πρωί είχε σε μια στοίβα στο γραφείο του τα «χαρτιά των παρακολουθήσεων», μαζί με τον καφέ του κι ένα… κουλούρι! Τώρα αυτό το τελευταίο να το πιστέψω; Οντως είχε ένα ΜΟΝΟ κουλούρι για κολατσιό ή μας πουλάει φούμαρα;
…Το συμπέρασμα που βγαίνει από όλα αυτά τα σοκαριστικά στοιχεία όπως τα αποκαλούν πολλά Μ.Μ.Ε.;
«Εδω μέσα γίνονται σόδομα και γόμορρα», που έλεγε κι η αείμνηστη Σαπφώ Νοταρά! Ο παρακολουθήσας του παρακολουθήσαντος, ω ματάκια, εσύ σούπερ σταρ! Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω!
Βέβαια από την άλλη, είναι κι ένα θέμα που άμεσα δεν μ’ αφορά! Και ποιον από όλους αυτούς που το συζητούν έστω και δι’ ολίγον, αφορά άλλωστε!
Εδώ ο κόσμος χάνεται δηλαδή κι εμείς πάμε να ξαναπιαστούμε στη φάκα από μόνοι μας! Μας δίνουν το τυράκι πασπαλισμένο με ολίγον από κατασκοπία, ολίγον από Χόλιγουντ, όλα προερχόμενα από τη μεγάλη δύναμη της Ευρώπης τη Γερμανία και είμαστε έτοιμοι με ανοιχτό το στόμα να το χάψουμε! Οχι δεν με ενδιαφέρει ποιος προλάβαινε να παρακολουθήσει ποιον! Αν κι εμείς είμαστε “ατσίδες” και “μάγκες” στην τέχνη του “ματάκια”!
Εχω τα δικά μου να λύσω και θέλω απαντήσεις γι’ αυτά που με απασχολούν και με καίνε.
Δουλειά! Παιδεία! Υγεία! Θα τα ξαναγράψω να τα εμπεδώσω, να μην τα ξεχάσω: Δουλειά! Παιδεία! Υγεία!
Ναι ο κόσμος δεν έχει να βάλει πετρέλαιο! Δεν έχει να φάει ούτε κουλούρι! Του ζητάνε να πληρώσει τα «ΦΑΠ-ΦΜΑΠ-ΕΤΑΚ-ΕΕΤΗΔΕ-ΕΕΤΑ-ΕΝΦΑ!!!», όπως πολύ εύστοχα έχει στο χθεσινό πρωτοσέλιδό της η εφημερίδα ΕΣΤΙΑ! «Πρόκειται για μια φαρσοκωμωδία με τους φόρους ακινήτων» με δίχως τέλος, αναφέρεται στο ίδιο πρωτοσέλιδο!
Μα μήπως δεν είναι μια ατέλειωτη φαρσοκωμωδία όλο αυτό που ζούμε. Μια… τραγική φαρσοκωμωδία με εξίσου τραγικά αποτελέσματα βεβαίως για τις ζωές του απλού κοσμάκη, ο οποίος «αλλού πατά κι αλλού βρίσκεται»!
Και οι δυσκολίες μοιάζουν να μην έχουν τελειωμό, αφού αναμένονται και νέες οριζόντιες περικοπές κατά τα κελεύσματα της τρόικας και των δανειστών μας!
Κι όλο αυτό -σε μένα τουλάχιστον- μοιάζει σαν μια συνεχή υποκλοπή της ίδιας της ζωής μας! Κι αυτή είναι εξόχως πιο σοκαριστική από οποιαδήποτε άλλη υποκλοπή που λανσάρεται!

Χανιώτικα νέα (30.10.2013)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/ipokleptontas-tis-anthropines-zoes/#ixzz2jC8RV2YL

ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑ 31

 Η ποιητική γραφή του Βαγγέλη Κακατσάκη ελίσσεται με ευκαμψία μέσα στην αυστηρά χαραγμένη περιοχή της πραγματικότητας. Στη συνήθως σύντομη λεκτικά δομή της γραφής του, χειρίζεται άψογα τις λέξεις βαθύνοντας μέσα τους, για να χωρέσει τα μηνύματά του, θρησκευτικά, κοινωνικά, ιστορικά, παραδοσιακά...

Τάκης Ιωαννίδης
Δείτε περισσότερα... ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑ 31

ΑΣ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ

«ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑ» του ΒΑΓΓΕΛΗ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ
Γράφει ο Δρ Τάκης Ιωαννίδης

 Ο ιατρός και ο διδάσκαλος (εκ του ρήματος διδάσκω) θα πρέπει να βρίσκονται, κατά τη γνώμη μου στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, και να χαίρουν της ανάλογης μεταχείρισης από το κράτος μας, εκ του γεγονότος ότι προσφέρουν τα μέγιστα σ΄ αυτήν. Ο μεν ιατρός επειδή μας θεραπεύει και μας διασώζει, ο δε διδάσκαλος διότι μας «μαθαίνει γράμματα» και διαπλάθει τον εύπλαστο παιδικό μας χαρακτήρα, μεταξύ πολλών άλλων… Όταν ο φίλος μου Γιώργος Νικάκης μου πρόσφερε το βιβλίο του κρητικού (εκ Χανίων) πατριώτη του διδασκάλου Βαγγέλη Κακατσάκη, με ποιητικό περιεχόμενο, αισθάνθηκα ένα ρίγος να με διαπερνά στην ιδέα της ευθύνης, ότι κρατώ στα χέρια μου το πόνημα ενός διδασκάλου-ποιητή. Διερχόμενος το βιβλίο του διέκρινα αρχικά, ότι ο διδάσκαλος – ποιητής Βαγγέλης Κακατσάκης επιχειρεί να μας μεταγγίσει τις συγκινήσεις του, τις ευαισθησίες του, τις εντυπώσεις του, και να δώσει παράλληλα έκφραση στον πλούσιο εσωτερικό του κόσμο και την ποιότητα που τον διακρίνει, ομού και τα ονειροπολήματά του. Ως ποιητής διαθέτει το βασικό στοιχείο, τη διάθεση να αναζητεί το υποκείμενό του μέσα στον κόσμο που τον περιβάλλει, το οποίο μέσω των ποιητικών του δρώμενων εκφράζει. Η ποιητική γραφή του Βαγγέλη Κακατσάκη ελίσσεται με ευκαμψία μέσα στην αυστηρά χαραγμένη περιοχή της πραγματικότητας. Στη συνήθως σύντομη λεκτικά δομή της γραφής του, χειρίζεται άψογα τις λέξεις βαθύνοντας μέσα τους, για να χωρέσει τα μηνύματά του, θρησκευτικά, κοινωνικά, ιστορικά, παραδοσιακά, με έντονη την ηθικοπλαστική του πινελιά, και κάποτε σκωπτική για την ποιότητα των έργων των σημερινών ποιητών... /Στέρεψε το λάλον ύδωρ;/…δίχως ποίηση τα ποιήματα των ποιητών;/ (Στις προσταγές τους). Ως εκπαιδευτικός… /Πάλι στην έδρα εγώ/και στο θρανίο εσύ/παιδί της ελπίδας/…δε θα σου ζητήσω/να προσευχηθείς/ σ’ έναν ακίνδυνο Θεό,/χρήσιμο στην καταναλωτική μας κοινωνία/ (Δάσκαλος), και /το κλάμα μιας καλής μαθήτριας/όταν δεν ήξερε κάποια φορά ορθογραφία/το χαμόγελο ενός πατέρα μεροκαματιάρη/όταν έμαθε ότι ο γυιός του θα’ ναι σημαιοφόρος/...(Μάζεψα). Χαριεντίζεται ποιητικά με τη γραμματική και το αλφάβητο,… Σε παρατατικό χρόνο η ζωή της μάνας μου/σε παρατατικό που δηλώνει ενεστώτα/(Ενεστώτας), μεριμνώντας και για τους βιωματικούς του μαθητές. Ως υιός εκδηλώνεται με σεβασμό προς τους αγαπημένους γονείς τους πρωταγωνιστές στο έργο του… /επιστρέφω στο σπίτι./πρέπει να σου δώσω αναφορά/όπως έκανα πάντα./το ξέρω πως δε θα σε βρω, μάνα/το ξέρω πως εδώ και δέκα μέρες/είσαι κάτοικος /των κεκοιμημένων?... (Αναφορά)… /ήταν η εποχή που μάθαινα τις λέξεις/ανακαλύπτοντας το βάρος τους/ η εποχή που ζύγιαζα το βάρος τους/λέγοντάς τες δυνατά./(Μούλε). Συμπορεύεται με τον πόνο και τις κακουχίες των μεταναστών, που πατούν τώρα τα προγονικά του χώματα. Άλλοτε «ένδον»,/με την εικόνα της κοίμησης/των μαθητικών ερώτων/στις κόρες των ματιών μας/, άλλοτε πάλι «εις την οδόν», /και ιδού ίππος λευκός!/το άσπρο άλογο/των αγώνων για ένα καλύτερο αύριο/, ο αλληλέγγυος ο ποιητής μας δηλώνει, …όταν/ στην προσπάθειά μου/να απευθυνθώ στους ανθρώπους/ακουστεί η κραυγή μου/εξήγησέ τους/διερμηνέα/ προσπαθώ να συλλαβίσω/τη δική τους αλφαβήτα! (Όταν), Περιπλανώμενος, ακουμπά στο χαρτί το διαλογισμό του, … τίποτα δεν κραυγάζει/πιο δυνατά απ’ τη σιωπή/(Της σιωπής). Βαθιά θρησκευόμενος, συγκινημένος αναφωνεί τρεμάμενος ,…Λίγο μετά το «Τετέλεσται»/ με τη διεθνή κοινότητα σε ρόλο Κεντυρίωνα/ Θεατή στη Σταύρωση του Ανθρώπου/Κρανίου Τόπος/…(Μια Μεγάλη Παρασκευή). Λατρευτικός και υπερήφανος για τη μήτρα του… Η λεβεντιά του Κρητικού θαμπώνει και τον ήλιο/όπως αστράφτει ολόχρυση στου μαχαιριού την κόψη/τη γη μετρά με θάνατο, τον ουρανό με ζήση/Είναι πληγή η λεβεντιά/…(Της Κρήτης), και …εδώ όπου η σημαία της Ελλάδας/για πρώτη φορά επισήμως/κυμάτισε στον κρητικό ουρανό/στέλνοντας πρωτίστως/το γλυκύ της ελευθερίας σάλπισμα/εις τας ψυχάς, αι οποίαι/δεν ηυτύχησαν να ζήσωσιν./ (1η Δεκεμβρίου 1931). Αθεράπευτα ερωτικός… βάφτισα την καρδιά μου/στην κολυμπήθρα των ματιών σου./γι’ αυτό/ τώρα που θα στη μοιράσω/για αντίδωρο/ να ξέρεις πως μετλαμβάνεις/το σώμα και το αίμα της Αγάπης/.(Μετάληψη-στην Ευδοκία). Ελεύθερος ο λυρικός του στίχος, όπως και η αείζουσα ψυχή του, μα κάπου αφήνει επίτηδες να του ξεφύγει και η ομοιοκαταληξία, ως τιμητής της ζώσης κρητικής ποιητικής κουλτούρας. Λιτή η γλώσσα του απέριττη, δεν δυσκολεύει το βήμα του αναγνώστη, που δύσκολα συγχωρεί τα εμπόδια. Μεγάλο το κενό της σημερινής μας ποίησης, όπως σημειώνει ο ποιητής μας, αλλά ο ίδιος με την βαθιά συναισθηματική του ύπαρξη, με την καλλίτεχνη και ευσυνείδητη ποιητική του εργασία έρχεται να μικρύνει αυτό το κενό. «Αν» Αν οι φωνές που έχω μέσα μου, σν οι πληγές που φωλιάζουν στην καρδιά μου, αν οι οιμωγές που κουβαλώ στη σκέψη μου, γίνουνε ποίηση, θ’ ανάψω πυρκαγιά στον κόσμο.

Είθε ποιητή Βαγγέλη Κακατσάκη, να εγερθούν στο ύψος της ιερής ποίησης κι άλλοι ποιητές, και ν΄ ανάψουν την πυρκαγιά που οραματίζεσαι, για να αναγεννηθεί μέσα από τις φλόγες της, και πάλι η αθάνατη Ελλάδα μας!

Δρ Τάκης Ιωαννίδης μαθητής της ΖΩΗΣ

(εφ. "Τα Επίκαιρα", 19 Οκτωβρίου 2013 )

ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Ένας στρατιώτης θυμάται...

Η βοή της μάχης απλώνετο στα χιονισμένα βουνά και όσο περνούσε η μέρα τόσο κι εμείς προχωρούσαμε βήμα το βήμα και υποχρεώναμε τον εχθρό να υποχωρεί, χάρη στη γενναιότητα των στρατιωτών μας.

Δείτε περισσότερα... ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Ένας στρατιώτης θυμάται...

«Είναι που οι νέοι σήμερα έχουν κι αυτοί ένα σωρό προβλήματα όσο κι αν είναι εντελώς διαφορετική η ζωή τους από εκείνη που εμείς περάσαμε. Πιστεύουμε πως είναι χρήσιμο να γνωρίζουν, έστω και σαν παραμύθι, τις ταλαιπωρίες των μεγαλύτερων και τις θυσίες που έγιναν για χάρη αυτού του τόπου, ώστε να αντλούν διδάγματα και να αποκτούν θάρρος για να αντιμετωπίζουν τις καινούργιες δυσκολίες και τις παγίδες των καιρών». Τα που έχει γράψει, μεταξύ των άλλων, στον πρόλογο του βιβλίου του “Ενας στρατιώτης θυμάται”, που εκδόθηκε από την Ενωση Φρεδιανών “Η Παναγία των δύο Βράχων”, τον Σύλλογο Φρεδιανών Αττικής “Η Ευαγγελίστριας” και τον Καλλιτεχνικό Ομιλο “Ο Αποκόρωνας”, το 1991, ο Μάρκος Ν. Ντουκάκης. Δεν είναι η πρώτη φορά που επιστρέφω με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου σ’ αυτό το βιβλίο που κυκλοφορήθηκε 13 χρόνια πριν φύγει για τη Χώρα της Σιωπής, ο 77χρονος τότε κύριος Μάρκος.
Και δεν θα ’ναι σίγουρα η τελευταία, “όσο ζω, αναπνέω και σωφρονώ”, για να χρησιμοποιήσω τρία… παπαδιαμάντεια ρήματα. Δεν είναι μόνο αυτά που λέει ο “ωραίος ως Ελληνας” Μπροσνιερίτης γεωπόνος – συγγραφέας στο βιβλίο του αυτό, αλλά και ο τρόπος που τα λέει. Ανοίγω παρένθεση. Σε ενεστώτα χρόνο η αναφορά μου δίχως να το καταλάβω. Ωσεί παρόντες οι συγγραφείς μας, μέσα από τα γραφτά τους. Ωσεί παρών ο Μάρκος Ντουκάκης. Ο στρατιώτης που διηγείται τα που έζησε από τις 27 του Οκτώβρη 1940, μια μέρα πριν το ιστορικό όχι του λαού μας, μέχρι τη μάχη στον Βαφέ, τον Δεκέμβριο του 1944. Κλείνω την παρένθεση. Ας μεταφερθούμε όμως στο μέτωπο, όπου βρίσκεται, ο στρατιώτης μας, παραθέτοντας, σαν δείγμα γραφής το κεφάλαιο “Παρέα με νεκρούς”:
«Η βοή της μάχης απλώνετο στα χιονισμένα βουνά και όσο περνούσε η μέρα τόσο κι εμείς προχωρούσαμε βήμα το βήμα και υποχρεώναμε τον εχθρό να υποχωρεί, χάρη στη γενναιότητα των στρατιωτών μας. Μέχρι να νυχτώσει τον εκτοπίσαμε απ’ όλη την πλαγιά και τον είχαμε στριμώξει στα χαρακώματα και τα αμπριά που είχε ανορύξει μέσα στο χιόνι κατάκορφα του βουνού.
Οταν πύκνωσε το σκοτάδι, σταμάτησαν οι ντουφεκιές και μόνον τα πολυβόλα θέσεως μούγκριζαν πότε – πότε, σαν εξαγριωμένα θηρία.
Mε έναν στρατιώτη προχωρήσαμε λίγο αριστερά, σε κάποιο μικρό ίσωμα και εκεί στο παχύ στρώμα του χιονιού προσπαθούσαμε να στήσουμε το χαμηλό μας αντίσκηνο.
Ολόγυρα ήτανε παρατημένα ιταλικά όπλα, χειροβομβίδες, πυρομαχικά, αντιασφυξιογόνες μάσκες και άλλα πολεμικά είδη.
Σιγά – σιγά μπορέσαμε να στήσουμε τους ορθοστάτες και να τεντώσουμε κάπως τα σχοινάκια. Υστερα μαζέψαμε μάσκες και ό,τι άλλο βόλευε, τα βάλαμε μέσα και προσπαθούσαμε να δημιουργήσουμε είδος στρωμνής, για να ξαπλώσουμε έστω και διπλωμένοι πάνω τους και να ξεκουραστούμε.
Ολη τη μέρα δεν φάγαμε απολύτως τίποτα. Ελάχιστοι θα ήταν εκείνοι που μπορεί να είχανε κάτι στο σακίδιό τους.
Οταν πια είχαμε κάπως βολευτεί, φωνάξανε πως θα μοιράσουν κονιάκ και να πάμε να πάρουμε. Πήγαμε κρατώντας τα κύπελλα και μας τα γέμισαν ως απάνω. Ηπιαμε λίγο επί τόπου και μετά μέσα στο αντίσκηνο δεν αφήσαμε σταγόνα.
Η ποσότητα αυτή υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να μας φέρει δεν ξέρω σε ποια κατάσταση μέθης. Ομως δεν νιώθαμε παρά μια γλυκεία ζάλη και μια ζεστασιά που άπλωσε σε όλο μας το σώμα και δεν άργησε να μας πάρει ο πιο ευχάριστος ύπνος.
Θα κοιμηθήκαμε κάμποσες ώρες γιατί άρχισε να χαράζει και τα πυρά πύκνωναν. Χαλάσαμε βιαστικά το αντίσκηνο, πήρε ο καθένας το δικό του κομμάτι, το δέσαμε στο γυλιό, φορέσαμε τα σιδερικά μας και περιμέναμε διαταγή.
Καθώς παίρναμε τα κράνη, που τα είχαμε χρησιμοποιήσει ως προσκεφάλι, είδαμε με έκπληξη, όχι όμως και με φόβο, πως είχαμε κοιμηθεί πάνω σε παγωμένα πτώματα Ιταλών στρατιωτών που τα είχε σκεπάσει το χιόνι.
Δεν σχολιάσαμε πολύ το γεγονός, άλλωστε δεν ξέραμε τι μας περίμενε κι εμάς αργότερα.
Λυπηθήκαμε μόνο για τον χαμό των νέων αυτών παιδιών».

Ο Μάρκος Νικ. Ντουκάκης (1914 – 2004) γεννήθηκε στο Μπρόσνερο Αποκορώνου. Τελείωσε το Γυμνάσιο Βάμου και μετά σπούδασε γεωπόνος. Διορίστηκε στο Δημόσιο τον Οκτώβρη του 1940. Πολέμησε στην Αλβανία και νοσηλεύτηκε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Λουτρακίου από κρυοπαγήματα. Μετά ήρθε στα Χανιά.
Ο Λόχος του στάλθηκε στα υψώματα του Γαλατά, όπου και πολέμησε εναντίον των Γερμανών αλεξιπτωτιστών. Πιάστηκε αιχμάλωτος και κρατήθηκε στο στρατόπεδο Μάλεμε. Από εκεί δραπέτευσε και ήρθε στο χωριό του. Το διάστημα της κατοχής πρόσφερε, ως γεωπόνος, με έδρα τις Βρύσες όποια υπηρεσία του επέτρεπαν οι τότε συνθήκες στους αγρότες της περιοχής. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Μετά την απελευθέρωση υπηρέτησε στο Σέλινο, στο Καστέλι, στον Βάμο και στα Χανιά, μέχρι το 1980 που συνταξιοδοτήθηκε. Ως συνταξιούχος συνέχισε να ενδιαφέρεται για τον Αποκόρωνα υπηρετώντας το πολιτιστικό κίνημα, γράφοντας άρθρα στις εφημερίδες και κάνοντας εισηγήσεις. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έδειξε για το χωριό του για το οποίο έγραψε ένα σπουδαίο βιβλίο με τίτλο “Το Μπρόσνερο και οι αγωνιστές του”. Ηταν πάντα πρόθυμος να προσφέρει και έχαιρε γενικού σεβασμού.

Χανιώτικα νέα (28.10.2013)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/enas-stratiotis-thimate/#ixzz2j0l4tAN3

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Στα βουνά της Πίνδου τις δύσκολες μέρες του 1940, σκαρφάλωσαν με την φαντασία τους τα παιδιά της Δ2 τάξης,
Από εκεί ψηλά «έστειλαν» τα γράμματα και τις ζωγραφιές που φιλοξενούνται στον σημερινό Παιδότοπο.
Οχι! Καλύτερο αφιέρωμα για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, που γιορτάζουμε, έτσι όπως τη γιορτάζουμε, δεν μπορούσα να φανταστώ, το ομολογώ!

Δείτε περισσότερα...ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Δ2 τάξη 10ου Δημ. Σχ. Χανίων

Γράμματα από το μέτωπο

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Στα βουνά της Πίνδου τις δύσκολες μέρες του 1940, σκαρφάλωσαν με την φαντασία τους τα παιδιά της Δ2 τάξης, έχοντας σε ρόλο εμψυχωτή, και όχι μόνο, τη δασκάλα τους, την κυρία Ευτυχία Κουτσάκη.
Από εκεί ψηλά «έστειλαν» τα γράμματα και τις ζωγραφιές που φιλοξενούνται στον σημερινό Παιδότοπο.
Οχι! Καλύτερο αφιέρωμα για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, που γιορτάζουμε, έτσι όπως τη γιορτάζουμε, δεν μπορούσα να φανταστώ, το ομολογώ!
Να ’ναι καλά τα Τεταρτάκια του Δεκάτου και η δασκάλα τους, αλλά και η περυσινή τους δασκάλα, η φίλη μου η Ελένη η Βορεινάκη, που έπαιζε και τον ρόλο του ταχυδρόμου…

Σας χαιρετώ με αγάπη
Β.Θ.Κ.

30 Νοέμβρη 1940
Αγαπητοί μου γονείς
Αυτή την ώρα είμαι μόνος στο φυλάκιο και φυλάω σκοπιά. Κρυώνω πολύ, δεν υπάρχει φαγητό και το νερό είναι βρώμικο. Τα ρούχα μας είναι βρώμικα και σχισμένα Εδώ ή μέρα ξεκινά νωρίς, περίπου στις 4π.μ..
Μανούλα μου δεν πειράζει, προσπαθούμε, παλεύουμε με πίστη για την ελευθερία. Γράψε μου τι κάνει ο μπαμπάς μου, τα αδέρφια μου;;;
Χαιρετισμούς σε όλη τη οικογένεια…
Ο γιος σου Λευτέρης

Κάτια Γιουμερτάκη Δ2

20 Νοέμβρη 1940

Αγαπητή μητέρα

Βρίσκομαι πάνω στα βουνά της Πίνδου. Τα πόδια μας έχουν ξεπαγιάσει από το κρύο Πεινάμε αλλά πολεμάμε Θα ήθελα να μη στενοχωριέσαι. Να πεις σε όλους τους φίλους ότι είμαι καλά. Να με θυμάστε όσο καιρό θα λείπω στον πόλεμο…

Με αγάπη ο γιος σου Βαγγέλης

Ευαγγελία Τζωρτζάκη Δ2

28 Νοεμβρίου 1940

Αγαπημένοι μου γονείς σας γράφω από τα βουνά της Πίνδου. Η ζωή εδώ πάνω είναι πολύ δύσκολη. Είμαι λοχίας στον 25ο λόχο του 3ου Συντάγματος.
Οι Ιταλοί μάχονται σκληρά, εγώ και οι σύντροφοί μου πολεμάμε για τη λευτεριά της πατρίδας μας για να ζήσουμε όλοι λεύτεροι. Πολλοί σύντροφοί μου έχουν τραυματιστεί, άλλοι έχουν σκοτωθεί, ο πόλεμος είναι πολύ σκληρός. Η πείνα και οι κακουχίες μάς έχουν κουράσει. Αλλά εμείς πολεμάμε για την πατρίδα, γεμάτοι θάρρος και παλικαριά.
Αγαπημένοι μου γονείς το καθήκον με καλεί, δεν έχω τίποτα άλλο να σας γράψω, σας φιλώ,
ο γιος σας Βασίλης

Βασίλης Τρωϊάνος Δ2

Αγαπητή μου μητέρα
Σου γράφω από το μέτωπο. Σήμερα το πρωί άρχισαν να μας βομβαρδίζουν. Εχουμε κρυφτεί μέσα σε μια μεγάλη σπηλιά. Κάνει πολύ κρύο, τα πόδια μου έχουν μουδιάσει. Πεινάω, έχουμε να φάμε σχεδόν μια βδομάδα αλλά δε τα παρατάω. Πολεμάω για να έχουμε μια ελεύθερη χώρα

Με αγάπη ο γιος σου Γιάννης

Ειρήνη Σκαμνάκη Δ2

30 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1940
Αγαπητή μου μάνα
Σου στέλνω γράμμα από τα βουνά της Αλβανίας. Εδώ έχει διαρκώς κρύο. Έχουμε παγώσει. Κρυβόμαστε σε σπηλιές αλλά δε το βάζουμε κάτω, με την ελπίδα ότι σύντομα η Παναγία θα μας δώσει θάρρος και δύναμη να νικήσουμε τους Ιταλούς.
Θέλω να μάθω και τα δικά σας νέα
Σε φιλώ με αγάπη Χρήστος
Χρήστος Κασαπάκης Δ2

16 Δεκεμβρίου 1940

Αγαπητή μου μητέρα,
Εύχομαι το γράμμα μου να σας βρει όλους καλά. Βρίσκομαι στα βουνά της Πίνδου, στο μέτωπο και στο ολιγόλεπτο διάλλειμα, προσπαθώ να σου γράψω δυο λέξεις για το πώς περνάω. Εδώ πάνω έχει πάρα πολύ κρύο και πολλά χιόνια. Οι μετακινήσεις είναι πολύ δύσκολες λόγω του κακού καιρού. Οι άνθρωποι από τα γύρω χωριά, μας προσφέρουν ό,τι μπορούν, φαγητό ρούχα και άλλα. Οι στρατιώτες που είναι στην πρώτη γραμμή έχουν κερδίσει πολλές από τις μάχες…
Πρέπει να κλείσω το γράμμα γιατί ο λοχαγός μας καλεί να συνεχίσουμε την πορεία.
Φιλιά σε όλους Κωνσταντίνος.

Κατερίνα Κατσιγαράκη Δ2

Δεκέμβρης 1940
Αγαπητή θεία
Σου στέλνω τα νέα μου από το μέτωπο του πολέμου. Η κατάσταση όπως καταλαβαίνεις είναι εφιαλτική και οι δυσκολίες πολλές και μεγάλες. Χιλιάδες συναγωνιστές μου έχουν χάσει την ζωή τους. Περνάμε από χωριά που έχουν ερημώσει και πόλεις που έχουν καταστραφεί.
Ομως καλή μου θεία όσο τραγική κι αν είναι η κατάσταση, το θάρρος δε με έχει εγκαταλείψει ούτε λεπτό γιατί ξέρω ότι η πίστη στην ελευθερία είναι ανίκητη και αυτό είναι το πιο ισχυρό όπλο στον πόλεμο.
Πολλά φιλιά Ανδρέας
Ανδρέας Πατεράκης Δ2

Χανιώτικα νέα (26.10.2013)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/grammata-apo-metopo/#ixzz2ivOHo1lk

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΚΑΙ ΣΤΟΝ Μεγάλο Παππού της Κρήτης, τον Αγιο Ειρηναίο Γαλανάκη η σκέψη μου καθώς αύριο τελείται στον καθεδρικό Ναό του Καστελιού στον Αγιο Σπυρίδωνα, το εξάμηνο μνημόσυνό του. Πάντα αναμμένο το κερί μας στη μνήμη του. Πάντα ωσεί παρών ο Γέροντας!
Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
“ΑΝΕΚΑΘΕΝ ΕΝΙΩΘΑ πως ζούμε και υπάρχουμε σε δύο Ελλάδες. Η μια είναι αυτή που μας πεθαίνει και η άλλη αυτή που μας δίνει ανάσες, αλλά και αφορμές να νιώθουμε περήφανοι. Κι αν το όνειρό μας για μια άλλη Ελλάδα έχει ακόμα χρώμα, είναι γιατί κάποιοι μεγάλοι Ελληνες ήξεραν να ζωγραφίζουν έτσι ώστε η όποια ουτοπία να μετατρέπεται σε θαύμα”. Νίκος Καζαντζάκης.

ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ πριν τον φετινό εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου, σήμερα και κατ’ αρχάς στην Ελλάδα του ’40, στους Ελληνες που έγραψαν ιστορία αφήνοντας άναυδη την Ευρώπη και όχι μόνο με την ανδρεία τους, ο νους μας. Στη γενιά του Σαράντα. Στους πατεράδες και στις μανάδες μας, στους παππούδες και στις γιαγιάδες μας. Στους Ελληνες της Ωραίας Ελλάδας. Της Αλλης Ελλάδας. Της Ελλάδας που ποτέ δεν πεθαίνει και ξέρει να μετατρέπει την ουτοπία σε θαύμα.

ΚΑΙ ΣΤΟΝ Μεγάλο Παππού της Κρήτης, τον Αγιο Ειρηναίο Γαλανάκη η σκέψη μου καθώς αύριο τελείται στον καθεδρικό Ναό του Καστελιού στον Αγιο Σπυρίδωνα, το εξάμηνο μνημόσυνό του. Πάντα αναμμένο το κερί μας στη μνήμη του. Πάντα ωσεί παρών ο Γέροντας!

“ΟΜΩΣ ΦΟΒΟΥΜΑΙ σήμερα. Φοβούμαι κείνο που ξαρματώνει τις ψυχές και αχαμνίζει τον άνθρωπο. Κείνο που νερουλώνει το αίσθημα και παραιτά το χρέος [...] Φοβούμαι και θέλω να ξυπνήσω τους βιγλάτορες της Κρήτης και ν’ αβιζάρω τα νιάτα της”. Από το βιβλίο του Ειρηναίου Γαλανάκη “Ο Χριστός σημάδεψε την Κρήτη!”.

ΩΣΤΟΣΟ, ΜΗΝ ξεχαστώ, του Αγίου Δημητρίου, μεγάλη η Χάρη του σήμερα. Χρόνια πολλά στους Δημήτρηδες και στις Δήμητρες, λοιπόν! Μα και χρόνια πολλά και στους κατοίκους των χωριών του Νομού μας που τον έχουν προστάτη. Του Πλατανιά, της Ραμνής, του Φωτακάδω… Βοήθειά μας ολωνών, ο όπως και τον Αγιο Γεώργιο “δημοφιλής” Αγιος! Κι αν την έχουμε ανάγκη!

ΚΑΒΑΛΑ ΣΤ’ άλογά τους, άσπρο κάτασπρο του Άι-Γιώργη, κοκκινωπό τ’ Άι-Δημήτρη -δείχνουν με τα όπλα που κρατούν πως είναι αποφασισμένοι να μας προστατέψουν από κάθε κακό. Ιδιαίτερα τους γεωργούς και τους κτηνοτρόφους, όπως γράφει στο “Λαογραφικό Ημερολόγιό” της η Αικατερίνη Τσοτάκου – Καρβέλη.

ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ Ρίτσας Χατζηδάκη, έναν χρόνο μετά το φευγιό της, αυτές τις μέρες. Της Ρίτσας της “Αρένας”, της θεατρικής ομάδας που έχει γράψει τη δική της ξεχωριστή ιστορία στο πολιτισμικό γίγνεσθαι της μικρής μας πόλης. Στη Ρίτσα είναι αφιερωμένες οι παραστάσεις που δίνουν σήμερα, αύριο και μεθαύριο στο “Μοναστήρι του Καρόλου”, με το έργο του Μόρις Πάνιτς “Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ”, τα “παιδιά” της, τα παιδιά της Θεατρικής Σκηνής “Ρίτσα Χατζηδάκη”.

«Ο ΗΡΩΙΚΟΣ στρατός μας, ηλεκτρισμένος από το μεγάλο “όχι”, έτρεξε στα ηπειρωτικά βουνά, όπου οι λίγοι φρουροί των συνόρων μας πολεμούσαν με αυταπάρνηση, για να υπερασπιστούν το πάτριο έδαφος. Χωρίς να φοβηθεί ο στρατός μας το πλήθος του εχθρού, τα μηχανοκίνητα μέσα του, τα τανκς και τα βομβαρδιστικά του, όρμησε με την ξιφολόγχη στα χέρια κατά των Ιταλών. Και μέσα σε λίγες ημέρες το θαύμα έγινε. Οι Ιταλοί πανικόβλητοι και κατατσακισμένοι φεύγουν προς τη Β. Ηπειρο. Οι νίκες η μια μετά την άλλη στεφανώνουν τα ελληνικά όπλα και δίνουν φτερά στους ηρωικούς πολεμιστές μας. Τα κατορθώματά τους στην Πίνδο, στον Καλαμά, στο Μοράβα, στην Κορυτσά, στην Κλεισούρα και στις άλλες θρυλικές μάχες στην Αλβανία θα μένουν σαν υπέρλαμπρα μετέωρα, που θα φωτίζουν τους λαούς στον δρόμο προς τη θυσία για την ελευθερία”. (Ελληνική Ιστορία των νεοτέρων χρόνων, Στ’ Δημοτικού, ΟΕΔΒ, Αθήνα 1985).

“Τούτος ο λαός, αφέντη μου, δεν ξέρει πολλά λόγια/ σωπαίνει, ακούει κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια./ Και κάποιο βράδυ     -πες σαν χτες- υψώνει το κεφάλι/ κι αστράφτουνε τα μάτια του κι αστράφτει ο νους του πάλι./ Κι όπως περνάν κι όπως βροντάν, μαδάει ο αγέρας ρόδα/ κι από τη λάσπη ξεκολλά της Ιστορίας η ρόδα./ Και τούτο το περήφανο, τ’ άμετρο ψυχομέτρι,/ μόνη σημαία το φως κρατεί, μόνο σπαθί τ’ αλέτρι./ Κι από τους τάφους ξεκινάν όλοι οι νεκροί του Αγώνα/ και μπαίνουν πάλι στη σειρά με σιδερένιο γόνα”.
Από το ποίημα “Ο Λαός” του Γιάννη Ρίτσου”.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (26.10.2013)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta/#ixzz2ip5hsVK9

ΣΤΑ ΠΕΤAΧΤΑ 11

Κάθε μέρα ο Β.Κ. θα “ζωγραφίσει” στον καμβά της στήλης του τα τεκτενόμενα και τα συμβαίνοντα. Θα ρωτήσει και για κάποια γνώμη τον γερω-δάσκαλο! Δεν θα παραλείψει να δώσει έναν κρητικό αέρα στη στήλη με την όμορφη και ταιριαστή μαντινάδα και τέλος θα βάλει εκείνο που περισσότερο μου αρέσει κάποια αρχαία ιστορία.

Σήφης Ι. Πετράκης

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ 11

ΣΤΑ ΠΕΤAΧΤΑ ΤΟΥ Β.ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ

Γράφει ο Σήφης Πετράκης

Μόνο πεταχτά, δηλαδή πρόχειρα, δεν είναι τα γραπτά της στήλης σου φίλε Βαγγέλη! Είναι νομίζω από κείνα τα κομμάτια της εφημερίδας που ο αναγνώστης θα διαβάσει κατά πρώτον όταν την πιάσει στα χέρια του.
Νομίζω πως αρκετοί αναγνώστες θα αγόραζαν την εφημερίδα μόνο και μόνο για να διαβάσουν “τα πεταχτά” σου. Όπως αγόραζαν θυμάμαι παλιά “τα Νέα” για να διαβάσουν τα γραπτά του Ψαθά ή το “Βήμα” εκείνης της εποχής για να διαβάσουν το χρονογράφημα του Παλαιολόγου.
Χρόνια λοιπόν τώρα μας έχεις συνηθίσει να μας ακριβοχαιρετάς κάθε μέρα. Βέβαια εγώ την εφημερίδα την παίρνω την επομένη με εκείνο το παλιό χαιρετισμό που λέγαμε και λέμε ακόμα στην Ασηγωνιά “Χαιρετώ σας κι αγαπώ σας”.
Ηταν καιρός λοιπόν να κάνεις μια επιλογή από αυτά τα χρονογραφήματα, τα πεταχτά, όπως σου τα ονόμασε ο Κουφουδάκης και να γίνουν ένα καλαίσθητο βιβλίο πολύ πετυχημένο που όπως πολύ σωστά λέει ο Γιάννης Γαρεδάκης, αυτού του είδους οι στήλες κάνουν την εφημερίδα “Χ.Ν.” να διαφέρει ποιοτικά από τις άλλες γιατί έτσι δεν προσφέρει μόνο πληροφορίες, μα και τη γνώση.
Με το βιβλίο αυτό ο Βαγγέλης αποδεικνύει πως δεν είναι μόνο ένας δόκιμος ποιητής, μα και ένας τέλειος πεζογράφος – χρονογράφος.
Κάθε μέρα ο Β.Κ. θα “ζωγραφίσει” στον καμβά της στήλης του τα τεκτενόμενα και τα συμβαίνοντα. Θα ρωτήσει και για κάποια γνώμη τον γερω-δάσκαλο! Δεν θα παραλείψει να δώσει έναν κρητικό αέρα στη στήλη με την όμορφη και ταιριαστή μαντινάδα και τέλος θα βάλει εκείνο που περισσότερο μου αρέσει κάποια αρχαία ιστορία. Αυτό σχεδόν σε καθημερινή βάση, αφού ξύσει τα μολύβια του γιατί και αυτός σαν και μένα, δεν έχει ακόμα μεταπηδήσει στον υπολογιστή. Δεν ξέρω πως άρχισε η υπόθεση της έκδοσης του βιβλίου. Αν ο Γιάννης το πρότεινε στον Βαγγέλη ή έγινε το αντίθετο. Πάντως ό,τι και να έγινε από τα δυο οφείλουμε να δώσουμε ούλοι οι Αποκορωνιώτες συγχαρητήρια και στους δύο!
Δεν είναι η πρώτη του Γαρεδάκη που βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη για τη “βοήθεια στο σπίτι”. Καθόμουνα κάποια εποχή στο καφενείο του χωριού μου και εκείνη τη στιγμή ήρθε το αυτοκίνητο του Ιδρύματος. Παρατήρησα για πρώτη φορά πως ήταν προσφορά του Γιάννη Γαρεδάκη και το κουβέντιαζα με τους χωριανούς μου. Ηξερα πως εκείνη την εποχή ήθελαν “Βοήθεια στο σπίτι” μόνο στο χωριό μου πάνω από 10 – 15 περιπτώσεις. Αυτό λοιπόν που έγινε και τότε και τώρα είναι ένα θεάρεστο έργο!

*Ασηγωνιώτης λαογράφος

Χανιώτικα νέα (25.10.2013)

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΦΟΡΟΙ, ΦΟΡΟΙ, φόροι, φόροι, φόροι, φόροι, φόροι… Φόροι επί φόρων, αλλά και φόροι επί φόρου. Βρέχει βροχή δαρτή ολοχρονίς του χρόνου κι έχουμε ξωμείνει από ομπρέλες. Πού να προλάβει και ο ομπρελάς…

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Πηγή:http://limassolinhistory.blogspot.gr/2012/11/blog-post.html

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
“Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ δεν γκρεμίζεται από το βάθρο της”, μας θυμίζει ο ποιητής, “με την ευθύνη του πνεύματος” που τον διακρίνει. Για τον και εκλεκτό συνεργάτη της εφημερίδας μας, διακεκριμένο δημοσιογράφο, Δημήτρη Κακαβελάκη, που επιμένει κι ας μην ακούουν εις την οδόν έξω ουδέν οι λαοί, για να θυμηθώ τον Καβάφη, να εξαγγέλει, ο λόγος.

“ΣΑΡΚΑ ΜΙΑ”, ο τίτλος της νέας συλλογής του και καλού φίλου, κορυφαίου πνευματικού ανθρώπου, που μόλις κυκλοφορήθηκε απ’ τις εκδόσεις “Ερεισμα”. Οσοι πιστοί, στην πρώτη παρουσίασή της, μεθαύριο, Κυριακή 27 Οκτωβρίου, στις 7 μ.μ., στο Ενοριακό Κέντρο (Κωνσταντινουπολειάδα) των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Νέας Χώρας, προσέλθετε.

“ΣΕ ΣΑΡΚΑ ΜΙΑ”. Με πνευματικό ερέθισμα την Ενωση της Κρήτης με την Ελλάδα πριν από 100 χρόνια, γράφτηκε η προαναφερθείσα ποιητική συλλογή που περιλαμβάνει 32 ποιήματα τα οποία “εκφράζουν υπόρρητα την ουσία, τη σημασία και την αξία πολλαπλών διαχρονικά πραγματώσεων σε Σάρκα Μία”.

“ΡΙΓΜΕΝΗ” η Κρήτη σε υποδομές. Ξεκάθαρο το μήνυμα που έστειλε ο περιφερειάρχης του νησιού Σταύρος Αρναουτάκης στην κυβέρνηση και ζήτησε συνάντηση με τον πρωθυπουργό. Αν δεν φωνάξει το παιδί, η μάνα δεν του δίνει!

ΣΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ απευθύνεται σήμερα και ο πρώτος κατά τα πρεσβεία μαντιναδολόγος μας, ο Ηλίας ο Σταματάκης. “Έρχεται πάλ’ η τρόικα αντέτι όπως τόχει/ στ’ Οκτώβρη την επέτειο, Αντώνη, πες της όχι”, του λέει. Εύκολο το ’χεις, Ηλία;

ΑΝΟΙΓΩ ΑΓΚΥΛΗ. Αντέτι πάει να πει έθιμο, συνήθεια και προέρχεται από την τουρκική λέξη adet. Περίπου ομόηχη είναι και η λέξη (επίρρημα) αντετά που προέρχεται απ’ το ιταλικό ρήμα adattare (= προσαρμόζω) και σημαίνει ταιριαστά, ό,τι πρέπει (βλ. και “Λεξικό” Αντώνη Ξανθινάκη). Κλείνω την αγκύλη.

ΦΟΡΟΙ, ΦΟΡΟΙ, φόροι, φόροι, φόροι, φόροι, φόροι… Φόροι επί φόρων, αλλά και φόροι επί φόρου. Βρέχει βροχή δαρτή ολοχρονίς του χρόνου κι έχουμε ξωμείνει από ομπρέλες. Πού να προλάβει και ο ομπρελάς…

ΤΕΛΙΚΑ ΣΤΗΝ Ελλάδα είναι πιο εύκολο να πάρεις πιστοποιητικά για 10 παιδιά που δεν έχεις, παρά μια βεβαίωση του γνήσιου της υπογραφής. Οπως το έγραψε στον “τοίχο” της σελίδας της στο βιβλίο των προσώπων (φέισμπουκ) η φίλη Ισμήνη Καμαριανάκη, έτσι το γράφω, προσυπογράφοντάς το.

ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ με τον Ηρόδοτο, για το πρωτάθλημα Γ’ Εθνικής, αγωνίζεται μεθαύριο η ΑΕΚΑΡΑ μας, Μήτσο! Το ξέρω ότι το ξέρεις, αυτό δα έλειπε να μην το ξέρεις! Απλά για να σου θυμίσω τα περασμένα μεγαλεία, το έγραψα. Και διηγώντας τα να κλαις…

ΟΙ ΒΑΒΥΛΩΝΙΟΙ, μια φορά τον χρόνο σε κάθε χωριό, συγκέντρωναν σε ένα σημείο όσα κορίτσια βρίσκονταν σε ηλικία γάμου. Γύρω – γύρω μαζεύονταν οι άνδρες και ένας κήρυκας τις πουλούσε, ξεκινώντας από την ωραιότερη. Οταν έβρισκε αγοραστή με πολλά χρήματα, συνέχιζε με τη δεύτερη σε ομορφιά. Η πώληση γινόταν με σκοπό τον γάμο. Οι πιο πλούσιοι συναγωνίζονταν μεταξύ τους για να αγοράσουν τις πιο όμορφες. Αντίθετα τους φτωχούς δεν τους ενδιέφερε η ομορφιά και έπαιρναν τις άσχημες, μαζί όμως με χρήματα. Μόλις, λοιπόν, αγοράζονταν οι ωραίες, ο κήρυκας σήκωνε την πιο άσχημη ή κάποια ανάπηρη, αν υπήρχε και την έδινε σε όποιον ήθελε τα λιγότερα χρήματα. Αυτά τα χρήματα προέρχονταν από την πώληση των ωραίων κοριτσιών, που έτσι βοηθούσαν τις φτωχές και ανάπηρες να παντρευτούν και αυτές. (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”).

“Μέσα σε κάθε χαμό φανταστικό/ Ή πραγματικό η ελευθερία δεν/ Γκρεμίζεται από το βάθρο της/ Αλλά γίνεται εκκρεμές/ Περιοδικής ταλάντωσης/ Ν’ ανοίγει πόρτες φυλακών/ Σε κάθε καιρό σκληρότητας/ Τότε που οι πεδιάδες/ Γίνονται βουνά κι εκείνα/ θέλουν να ’ναι λόφοι/ Να πλέουν σε ψηφιακή/ Ευκρίνεια μιας αδοξότητας/ που πολεμάν την/ Ένωση της αρχής με την/ Αρχή σε Σάρκα Μία”.
Ατιτλο ποίημα από την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Κακαβελάκη “Σάρκα Μία” (εκδ. “ΕΡΕΙΣΜΑ”).

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (25.10.2013)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/%cf%83%cf%84%ce%b1-%cf%80%ce%b5%cf%84%ce%b1%cf%87%cf%84%ce%ac-7/#ixzz2ijWYAmfs

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ 10

Θεωρώ ευλογία Θεού την κυκλοφορία του βιβλίου "Στα πεταχτά". Μια προσφορά παντοτινής πνευματικής τροφής, γνώσης, καθημερινού έντονου προβληματισμού.

Παντελής Κατάκης

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ 10

ΒΑΓΓΕΛΗ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ: ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Με ιδιαίτερη χαρά και τιμή να αναφερθώ στο ωραίο βιβλίο του κ. Βαγγέλη Κακατσάκη "Στα πεταχτά".

Βιβλίο-συλλογή κειμένων μέσα από τις στήλες των "Χανιώτικων Νέων".

Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε στο χώρο του Επαρχιακού Τύπου, δίπλα από την τον Ι.Ν. της Αγίας Σοφίας, στον Αποκόρωνα.

κ. Κακατσάκη, σας συγχαίρω για τον κόπο σας να οργανώσετε την καταπληκτική αυτή εκδήλωση με την οποία μου ανασύρθηκαν μνήμες παλαιών ενδόξων ημερών, όπου είχα την τύχη παιδί των Οικοτροφείων του μακαριστού πρώην Μητροπολίτου Κισάμου και Σελίνου κυρού Ειρηναίου Γαλανάκη, να μας προσφέρει πριν αρκετά χρόνια στον ίδιο τόπο, μεγάλης αξίας πνευματική τροφή.

Θεωρώ ευλογία Θεού την κυκλοφορία του βιβλίου "Στα πεταχτά". Μια προσφορά παντοτινής πνευματικής τροφής, γνώσης, καθημερινού έντονου προβληματισμού.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πνευματική σας προσφορά για τον τόπο μας και την Κίσαμο, με την άξια συνεργασία σας με τον μακαριστό Ειρηναίο Γαλανάκη, τότε σαν υπεύθυνος των Οικοτροφείων Αρρένων Κισάμου.

Στην εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου σας ακούστηκαν αποσπάσματα και από το βιβλίο "Ειρηναίος Γαλανάκης Στοχασμοί από την Αγία Σοφία" από την  κυρία Μακράκη και τον εκλεκτό ηθοποιό θεράποντα της θεατρικής τέχνης αξιότιμο κ. Αεράκη, τον οποίο συγχαίρω για την εξαιρετική απαγγελία.

Για τη μεγάλη σας προσφορά κ. Κακατσάκη σ' όλο το Νομό και πέρα απ' αυτόν σας ευχαριστούμε εξ ονόματος της Ένωσης Προβολής του έργου του μακαριστού Μητροπολίτου Ειρηναίου Γαλανάκη.

Ευχαριστούμε και για την προσφορά σας, η οποία αφορά εις την διάθεση των εσόδων από την πώληση των βιβλίων σας στο Πρόγραμμα "Βοήθεια στο σπίτι".

Με εκτίμηση

Κατάκης Παντελής

Φαρμακοποιός

Αντιπρόεδρος της Ένωσης Προβολής

του έργου του Μητροπολίτου

Ειρηναίου Γαλανάκη

Χανιώτικα νέα (22.10.2013)

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

“ΓΙΑ ΕΝΑ ήμουν σε όλη μου τη ζωή βέβαιος πως ένας δρόμος, ένας μονάχα, οδηγάει στο Θεό, ο ανήφορος”. Θυμάμαι συχνά τη φράση αυτή του Νίκου Καζαντζάκη. Μαχητής, Μέγας Μαχητής ο Μεγάλος Κρητικός Συγγραφέας που παραμένει πάντα επίκαιρος.

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο Βαγγελης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
“Η ΚΑΤΗΦΟΡΑ ’ν’ εύκολη μ’ ανηφοριά θα πάρει/ κατέχει δα ο μαχητής τση κορυφής τη χάρη”. Η μαντινάδα που έστειλε, όπως μου είπε, ο και τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας μας, συγγραφέας Γιώργος Καμβυσέλλης, που κατοικοεδρεύει στο Σφηνάρι της Κισάμου, σ’ έναν φίλο του δημοσιογράφο που του διαμαρτυρήθηκε για τον αγώνα που κάνει, προκειμένου, να κρατηθεί στο ύψος του. Τη χαρίζει και στους προβληματισμένους, μαζί με την αγάπη του, λέει.

“ΓΙΑ ΕΝΑ ήμουν σε όλη μου τη ζωή βέβαιος πως ένας δρόμος, ένας μονάχα, οδηγάει στο Θεό, ο ανήφορος”. Θυμάμαι συχνά τη φράση αυτή του Νίκου Καζαντζάκη. Μαχητής, Μέγας Μαχητής ο Μεγάλος Κρητικός Συγγραφέας που παραμένει πάντα επίκαιρος.

ΕΝΤΟΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, εκτός μνημονίου, εντός μνημονίου, εκτός μνημονίου, εντός μνημονίου, εκτός μνημονίου… Εντός, εκτός και επί τα αυτά. Σε κουβέντα να βρισκόμαστε, μέχρι να ’ρθει ο “κακός” ο λύκος.

ΑΝΟΙΓΩ ΤΗΝ παρένθεση. Αντέχει ο γάιδαρος, γάιδαρος είναι, έλεγε ο θείος μου, ο μπαρμπα-Μανωλάκης με τ’ όνομα, όταν του έλεγαν ότι τον παραφόρτωνε. Μέχρι που απ’ το πολύ το παραφόρτωμα δεν άντεξε ο γάιδαρος κι έτσι έμεινε ο μπαρμπα-Μανωλάκης δίχως γάιδαρο. Κλείνω την παρένθεση.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ κοινωνία δεν αντέχει νέα μέτρα! Δεν αντέχει νέα μέτρα η ελληνική κοινωνία! Νέα μέτρα η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει! Εντάξει, ότι το λέει η κυβέρνηση, το πιστεύουμε. Το θέμα, ωστόσο, είναι και να το εννοεί. Αλλο να κάνεις τον λιονταρή κι άλλο να ’σαι λιοντάρι, άλλωστε.

“ΑΛΛΟΙΜΟΝΟΝ ΕΙΣ την Δικαιοσύνην που δανείζεται την μάστιγα της Αδικίας διά να κτυπήσει βαρύτερον· αλλ’ αλλοίμονον και εις την Αδικίαν, που θα έχη το θράσος να δανείση εις την αδικίαν την μάστιγάν της”. Από τη “Σιδηρά Διαθήκη” του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.

ΑΟΧΑΡΑ – ΟΜΑΔΑΡΑ! Στον απόηχο της όντως μεγάλης νίκης του Α.Ο. Χανιά επί του Ολυμπιακού Βόλου στα Περιβόλια, το σύνθημα. Ωστόσο καλοί οι πανηγυρισμοί στο ποδόσφαιρο, αλλά πρέπει να κρατάνε λίγο. Τα κεφάλια κάτω και δουλειά, ύστερα από κάθε αγώνα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Οι καλύτερες απαντήσεις στο γήπεδο δίνονται.

ΕΥΤΥΧΙΟ Ι. ΛΑΜΠΟΥΣΑΚΗ, επίτιμο πρόεδρο Ιατρικού Συλλόγου Χανίων, συγγραφέα, Χανιά: Βιβλίου χρέους, έτσι όπως εσείς το αντιλαμβάνεσθε, το βιβλίο σας “Η ιατρική περίθαλψη στην επαρχία Σελίνου τα πρώτα 50 χρόνια από την τουρκική απελευθέρωση (1900 – 1950)”, που εκδόθηκε την περασμένη χρονιά από τον Ιατρικό Σύλλογο του Νομού μας και το οποίο είχατε την καλοσύνη να μου στείλετε. Μα και ανθός της πίστης σας στον όρκο του Ιπποκράτη και βέβαια καρπός πολυετούς επισταμένης αγαπητικής έρευνας ταυτόχρονα. Σίγουρα έχει να γράψει κανείς πολλά γι’ αυτό. Να ’στε καλά να προσφέρετε και ως γιατρός και ως συγγραφέας και ως συγγραφέας ιατρός…

ΣΤΑ ΑΒΔΗΡΑ ένας γάιδαρος ξέφυγε από τον ιδιοκτήτη του, μπήκε σ’ ένα γυμναστήριο και έχυσε το λάδι με το οποίο αλείφονταν οι αθλητές. Οι κάτοικοι έκαναν τότε συνέλευση και για να σιγουρευτούν ότι κάτι τέτοιο δε θα ξανασυνέβαινε, αποφάσισαν το εξής: μάζεψαν όλα τα γαϊδούρια της πόλης, τα συγκέντρωσαν σ’ ένα μέρος και εκεί ενώπιον όλων των γαϊδάρων μαστίγωσαν τον φταίχτη γάιδαρο. (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”).

“Αν πω τους γυμνούς ντυμένους/ καταλαβαίνουν ότι είμαι αυτοκράτωρ/ γιατί γυμνός αρχηγός των γυμνών/ ποτέ δεν υπήρξε χωρίς να ντυθεί./ Όταν λέω τους γύρω μου ελεύθερους/ ξέρουν πως υποταγή πρέπει να δείξουν/ γιατί βέβαια μόνον τον πιο αδίστακτο/ θα περιστοίχιζαν όσοι λέγονται έξυπνοι./ Μόλις πάλι ακούσω παράφωνα εγκώμια/ αμέσως συγχαίρω τον καλλιτέχνη/ γιατί ποιος τολμά να αμφισβητήσει/ τον διαρκή θρίαμβο της κολακείας./ Νομίζουν πως γυμνούς δεν βλέπω/ πως ευφυΐα θεωρώ την υποταγή/ ενώ δεν έχω το παραμικρό γούστο/ και τότε πάλι αλλάζω τα πάντα./ Γιατί είμαι ο αυτοκράτωρ”.
Το ποίημα “Αυτοκράτωρ” του Γιώργου Χουλιάρα.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (24.10.2013)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/%cf%83%cf%84%ce%b1-%cf%80%ce%b5%cf%84%ce%b1%cf%87%cf%84%ce%ac-5/#ixzz2icyBfndL

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ...

Νομίζω ότι πολύ πριν συνειδητοποιήσω(!) τη μουσική, τραγουδούσα, σιγοψιθύριζα τα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα!
Δείτε περισσότερα ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ...
Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης

Μίμης Πλέσσας... η μουσική

Κι ίσως η παραπάνω πρόταση – διαπίστωση να μην είναι απολύτως αληθινή κι αυτό γιατί ανάμεσα στις μουσικές που γεννούσαν αισθήματα και συναισθήματα, παράλληλα – συγχρόνως εντός μου κατακάθιζαν ως πέπλο ανάλαφρο που περιτύλιγε την ψυχή μου οι ίδιες οι “φωνές” που άκουγα από ραδιοφώνου να τραγουδούν και να με συνεπαίρνουν: Ξυλούρης, Μπιθικώτσης, Καζαντζίδης, Μαρινέλλα…! Ωστόσο δεν παύει να απέχει πολύ από μια ακόμη αλήθεια…  που στο πέρασμα των χρόνων συνειδητοποιεί κάποιος ότι αποτελεί βάση ακόμη και για τον ίδιο τον χαρακτήρα του!
…Θα ’μουν δε θα ’μουν 7-8 -σαν τώρα το θυμάμαι- στο σπίτι του Χρήστου του παιδικού μου φίλου, βρέθηκα πιασμένος στο δίχτυ που ’χε απλώσει στο σαλόνι τους η φωνή του Πουλόπουλου, μια απόλυτη αιχμαλωσία ανάμεσα στους ήχους των μπουζουκιών της εισαγωγής του Αγάλματος… που  ο ανεπαίσθητος ήχος της βελόνας του πικ απ, την έκανε ακόμη πιο γοητευτική στα έγκατα της παιδικής μου καρδιάς!
Ηταν η φωνή, ήταν η μουσική, σίγουρα ο στίχος!
Δίχως να θέλω να ξεχωρίσω ένα από τα παραπάνω, σήμερα θα μείνω στη μουσική…
Στο ηχόχρωμα που με τον καιρό άρχισα να ξεχωρίζω ασυνείδητα ανάμεσα σε όλες τις άλλες μουσικές… Μια ξεκάθαρη ονειροφαντασία που σε συνεπαίρνει στα βρόχια της, η μουσική του Πλέσσα.
Αδύνατη η αναφορά απ’ εδώ των εκατοντάδων τραγουδιών που φέρουν την υπογραφή αυτού του μεγάλου μουσικού μας. Εξάλλου κάτι τέτοιο δεν είναι ο στόχος του παρόντος· στόχος ιδιαίτερος εξάλλου δεν υπάρχει.
Μια εκ βαθέων εξομολογητική απόπειρα είναι το παρόν που κατέγραψα όταν έμαθα πως ο Μίμης Πλέσσας θα βρίσκεται στην πόλη μας αυτό το Σάββατο 26 Οκτωβρίου, στον δημοτικό Κήπο για να μας χαρίσει λίγη από την πανδαισία χρωμάτων – συναισθημάτων διά της μουσικής του!
Και πόσο πολύ τούτα τα χρώματα μιας άλλης εποχής, μιας άλλης Ελλάδας λείπουν στις μέρες μας! Πόσο ανάγκη έχουμε να ξανανιώσουμε τα συναισθήματα που όλες αυτές οι μουσικές και τα τραγούδια γεννούσαν! Ή μήπως τελικά τα συναισθήματα ήταν εκείνα που δημιουργούσαν στη μήτρα τους την ίδια τη μουσική;
Οσο δύσκολο είναι να απαντηθούν τούτα τα ερωτήματα, τόσο εύκολη είναι η διαπίστωση πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, τα τραγούδια του Πλέσσα θα συντροφεύουν τη νεότητα τούτου του τόπου… στο διηνεκές!

Χανιώτικα νέα (23.10.2013)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/%ce%bc%ce%af%ce%bc%ce%b7%cf%82-%cf%80%ce%bb%ce%ad%cf%83%cf%83%ce%b1%cf%82-%ce%b7-%ce%bc%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%b9%ce%ba%ce%ae/#ixzz2iX9uoyyX

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΕΧΟΥ-ΜΕ πλε-ό-να-σμα, έ-χου-με πλε-ό-να-σμα, έ-χου-με πλε-ό-να-σμα!… Ωρες είναι να βγει στους δρόμους εν σώματι η κυβέρνηση και να πανηγυρίζει. Πολλά έχουν να δουν ακόμα τα μάτια μας και ν’ ακούσουν τ’ αφτιά μας!

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ του νέου ιδιόκτητου γραφείου του, που βρίσκεται επί της οδού Αποκορώνου και Πλαστήρα 4 (Στοά Βαρδινογιάννη), πραγματοποίησε, λέει, ο Σύνδεσμος Πολιτικών Συνταξιούχων του Νομού μας, προχθές. Ας αρχίσω και μια φορά απ’ τα λεγόμενα “ψιλά” της εφημερίδας σκέφτηκα. Μέρες τώρα ήθελα να κλείσω τη στήλη με το ποίημα “εκδρομή συνταξιούχων” της Μαίρης Γυφτάκη, για να είμαι ειλικρινής. Αχ αυτές οι εκδρομές των συνταξιούχων…

ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ! Μόνο συνταξιούχος δεν αισθάνεται ο φίλος μου ο γερω – δάσκαλος. Γεμάτη, ξετρουλιαχτή, η μέρα του. Και 48 ώρες να ’χε το 24ωρο, δεν θα του έφταναν, λέει, για να κάνει όλα όσα θέλει να κάνει.

ΕΧΟΥ-ΜΕ πλε-ό-να-σμα, έ-χου-με πλε-ό-να-σμα, έ-χου-με πλε-ό-να-σμα!… Ωρες είναι να βγει στους δρόμους εν σώματι η κυβέρνηση και να πανηγυρίζει. Πολλά έχουν να δουν ακόμα τα μάτια μας και ν’ ακούσουν τ’ αφτιά μας!

ΜΕ ΤΙΣ ΚΛΟΤΣΙΕΣ έδιωξε την τρόικα εξωτερικού η τρόικα εσωτερικού. Ως εδώ και μη παρέκει! Να πας στον αγύριστο, είσαι μελανή σελίδα στην ιστορία της πατρίδας μας είπε η δεύτερη, στην πρώτη, που τι να κάνει έφυγε σαν βρεγμένη γάτα. Μέχρι και αυτό το σενάριο θα μας πούνε ότι παίζει…

ΑΣΤΕΙΑ χαρακτήρισε ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας τη μαρτυρία ενός άνδρα ότι η σύζυγός του αναγκάστηκε να κάνει έκτρωση, όταν έμειναν και οι δύο άνεργοι. «Με την πολιτική τους σκοτώνουν τον λαό μας και το διασκεδάζουν», γράφει σε σχετικό σχόλιό του “ο βοριάς” στη στήλη του “9 μποφόρ” (βλ. εφημ. “Χριστιανική”, Πέμπτη 10 Οκτ. 2013). Για να συμπληρώσει. «Ετσι, όπως πάμε δεν θ’ αργήσουμε να δούμε τα αποτελέσματα. Η Βουλγαρία πριν την πτώση του “υπαρκτού” είχε πληθυσμό  8.200.000. Η κρίση που ακολούθησε την έφερε κάτω από τα 7, της μεταναστεύσεως συνεπικουρούσης».

“ΓΙΑ Καμβυσέλλη βράβευσε ο πρόεδρος Ομπάμα/ η οικογένεια αυτή είναι απ’ άλλο κράμα”. Το καλό να λέγεται για ν’ ακούεται. Αυτής της άποψης οπαδός είναι ο Εννιαχωριανός (Γιάννης Μαλαξιανάκης). Με το που έμαθε, λοιπόν, ότι ο πρωτανιψιός του και εκλεκτού συνεργάτη της εφημερίδας μας, συγγραφέα Γιώργου Καμβυσέλλη, Μανώλης Καμβυσέλλης, που διαπρέπει στην Αμερική, βραβεύτηκε απ’ τον πρόεδρο Ομπάμα για τις επιστημονικές του έρευνες που έχουν σχέση με τα γονίδια, τα χρωμοσώματα και την κληρονομικότητα “στέλειωσε”, χωρίς δεύτερη σκέψη τη μαντινάδα. Αυτά προσώρας με την υποσημείωση ότι οι Καμβυσέλληδες είναι απ’ την Αντισσα της Λέσβου και ότι ο Γιώργος Καμβυσέλλης κατοικοεδρεύει εδώ και κάποια χρόνια στο Σφηνάρι Κισάμου και δηλώνει με περηφάνια Σφηναριώτης. Τιμή μας!

ΓΙΩΡΓΗ Νικάκη, εκδότη, διευθυντή εφ. “Επίκαιρα”, Νέα Σμύρνη: Θέλω και διά της στήλης να σ’ ευχαριστήσω, εκτός των άλλων, και για τη χαρά που μου έδωσες να γνωρίσω στην έντυπη μορφή τους τα “Επίκαιρα”. Ωραία με όλη τη σημασία της λέξης και ως προς την εμφάνιση και ως προς το περιεχόμενο η 24σέλιδη έγχρωμη εβδομαδιαία, εφημερίδα σου, που βρίσκεται ήδη στο 14ο έτος κυκλοφορίας, καλύπτοντας τη Νέα Σμύρνη, τον Νέο Κόσμο, τη Δάφνη, τον Αγιο Δημήτριο, το Παλαιό Φάληρο και τη Γλυφάδα. Να συνεχίσεις να δίνεις τον αγώνα σου, μαζί με τους άξιους συνεργάτες σου, με κρη(ι)τική ευθύνη, η ευχή μου!

ΟΤΑΝ ο Σατωμπριάν ρωτήθηκε από κάποιον για το ποια ήταν η γνώμη του για την περιφρόνηση είπε: “Μη σπαταλάτε την περιφρόνησή σας. Υπάρχει μεγάλος αριθμός ανθρώπων που τη χρειάζεται”. (Πηγή: http:\\gnosesthe.blogspot.com)

“Παλιά τραγούδια στο ραδιόφωνο του πούλμαν/ Μεσήλικες περιποιημένοι και γκρινιάρηδες/ μοιάζει σαν να λικνίζουν της ζωής τους/ ακόμα μιαν -αλλιώτικη ελπίζουν- μέρα/ Στη γαλαρία του χρόνου, γέλια, ανέκδοτα, τραγούδια/ μαύρες ποδιές, ετών δεκατεσσάρων/ Το επεράσαμε όμορφα να σκίζει τον αέρα/ στη φαντασία ολόφωτο το αύριο κι ας τρομάζει/ στο «τώρα» όλα επίπεδα κι οι εξάρσεις μια πορεία/ ανίας στης επιστροφής την τελική ευθεία/ Το δεκατέσσερα με κόπο προσπαθούν να βρουν/ πόσες φορές στην ηλικία τους χωράει”.
Το ποίημα “Εκδρομή συνταξιούχων” της Μαίρης Γυφτάκη.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (22.10,2013)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/%cf%83%cf%84%ce%b1-%cf%80%ce%b5%cf%84%ce%b1%cf%87%cf%84%ce%ac-4/#ixzz2iRK8qOMq