Δύο δυνατά κείμενα, στο πρώτο απ’ τα οποία (το ποήμα του Βασίλη Χαρωνίτη "Η Ένωση) “πάτησαν” τα παιδιά της Στ1 τάξης του 10ου Δημ. Σχ. Χανίων για να ζωγραφίσουν και να γράψουν μαντινάδες (δείγματα της δουλειάς τους εδώ) αφού το κουβέντιασαν με την και καλή μου φίλη δασκάλα τους, την γνωστή στους αναγνώστες του Παιδότοπου, Ελένη Βορεινάκη, στο πλαίσιο της εργασίας που κάνουν απ’ την αρχή της σχολικής χρονιάς με τίτλο “Η Κοινωνία της Κρήτης: η καθημερινότητα των ανθρώπων στα χρόνια της Ενωσης”.
Δείτε περισσότερα... ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ
Επιμέλεια: Βαγγέλης Θ. 
Η ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Kαλοί μου φίλοι, καλημέρα!
Στην επέτειο των 100 χρόνων από την Ενωση της Κρήτης με την Ελλάδα είναι αφιερωμένος και ο σημερινός Παιδότοπος. Βάσεις του, το ποίημα του καταξιωμένου στο πανελλήνιο, συμπολίτη μας δασκάλου, ποιητή και συγγραφέα Βασίλη Χαρωνίτη “Η Ενωση”, από την υπέροχη ποιητική του σύνθεση “Κρήτης Μεγαλυνάρι”, η οποία μελοποιημένη απ’ τον Γιάννη Μεντζελόπουλο παρουσιάστηκε απ’ την Χορωδία Χανίων και την Παιδική Χορωδία του Βενιζελείου Ωδείου, τις προάλλες στο Πνευματικό Κέντρο της πόλης μας, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης, και το γνωστό κείμενο του Νικολάου Ποριώτη “Ο νεκρός και η σημαία”, το οποίο επίσης ο Βασίλης Χαρωνίτης μάς θύμισε μιλώντας λίγες μέρες νωρίτερα στο Ωδείο, σε μια εκδήλωση για την Ενωση. Δύο δυνατά κείμενα, δηλαδή, στο πρώτο απ’ τα οποία “πάτησαν” τα παιδιά της Στ1 τάξης του 13ου Δημ. Σχ. Χανίων για να ζωγραφίσουν και να γράψουν μαντινάδες (δείγματα της δουλειάς τους εδώ) αφού το κουβέντιασαν με την και καλή μου φίλη δασκάλα τους, την γνωστή στους αναγνώστες του Παιδότοπου, Ελένη Βορεινάκη, στο πλαίσιο της εργασίας που κάνουν απ’ την αρχή της σχολικής χρονιάς με τίτλο “Η Κοινωνία της Κρήτης: η καθημερινότητα των ανθρώπων στα χρόνια της Ενωσης”.
Ποιος είπε ότι δεν εμπνέονται τα παιδιά από τους ποιητές μας και ότι δεν υπάρχουν δάσκαλοι που εμπνέουν τα παιδιά;
Στην επέτειο των 100 χρόνων από την Ενωση της Κρήτης με την Ελλάδα είναι αφιερωμένος και ο σημερινός Παιδότοπος. Βάσεις του, το ποίημα του καταξιωμένου στο πανελλήνιο, συμπολίτη μας δασκάλου, ποιητή και συγγραφέα Βασίλη Χαρωνίτη “Η Ενωση”, από την υπέροχη ποιητική του σύνθεση “Κρήτης Μεγαλυνάρι”, η οποία μελοποιημένη απ’ τον Γιάννη Μεντζελόπουλο παρουσιάστηκε απ’ την Χορωδία Χανίων και την Παιδική Χορωδία του Βενιζελείου Ωδείου, τις προάλλες στο Πνευματικό Κέντρο της πόλης μας, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης, και το γνωστό κείμενο του Νικολάου Ποριώτη “Ο νεκρός και η σημαία”, το οποίο επίσης ο Βασίλης Χαρωνίτης μάς θύμισε μιλώντας λίγες μέρες νωρίτερα στο Ωδείο, σε μια εκδήλωση για την Ενωση. Δύο δυνατά κείμενα, δηλαδή, στο πρώτο απ’ τα οποία “πάτησαν” τα παιδιά της Στ1 τάξης του 13ου Δημ. Σχ. Χανίων για να ζωγραφίσουν και να γράψουν μαντινάδες (δείγματα της δουλειάς τους εδώ) αφού το κουβέντιασαν με την και καλή μου φίλη δασκάλα τους, την γνωστή στους αναγνώστες του Παιδότοπου, Ελένη Βορεινάκη, στο πλαίσιο της εργασίας που κάνουν απ’ την αρχή της σχολικής χρονιάς με τίτλο “Η Κοινωνία της Κρήτης: η καθημερινότητα των ανθρώπων στα χρόνια της Ενωσης”.
Ποιος είπε ότι δεν εμπνέονται τα παιδιά από τους ποιητές μας και ότι δεν υπάρχουν δάσκαλοι που εμπνέουν τα παιδιά;
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Β.Θ.Κ.
Β.Θ.Κ.
Η ΕΝΩΣΗ
Πάθη και πάθη αβάσταχτα, της Κρήτης μας τα πάθη
ανθρώπου γλώσσα πώς να πει, χέρι πώς να τα γράψει
που το μολύβι δεν μπορεί και το χαρτί δεν φτάνει
να παίρν’ από τους Κρητικούς το αίμα αντίς μελάνι.
Πάθη και πάθη αβάσταχτα, της Κρήτης μας τα πάθη
ανθρώπου γλώσσα πώς να πει, χέρι πώς να τα γράψει
που το μολύβι δεν μπορεί και το χαρτί δεν φτάνει
να παίρν’ από τους Κρητικούς το αίμα αντίς μελάνι.
Γενιές τ’ όνειρευτήκανε γενιές τ” αξιωθήκαν
κι είδαν το μισοφέγγαρο στη θάλασσα να πέφτει
την ώρια γαλανόλευκη στο κάστρο του Φιρκά
την Κρήτη την πολύπαθη λαμπρή κι αναστημένη.
κι είδαν το μισοφέγγαρο στη θάλασσα να πέφτει
την ώρια γαλανόλευκη στο κάστρο του Φιρκά
την Κρήτη την πολύπαθη λαμπρή κι αναστημένη.
Σ’ έναν αλλιώτικο χορό πιάστηκε όλ’ η Κρήτη
τον έσερναν αμέτρητοι Καλλίνικοι νεκροί.
Ήταν οι ασπροσκύνητοι πατέρες και παππούδες
που ’ρθαν από τα μνήματα για τη μεγάλη μέρα…
τον έσερναν αμέτρητοι Καλλίνικοι νεκροί.
Ήταν οι ασπροσκύνητοι πατέρες και παππούδες
που ’ρθαν από τα μνήματα για τη μεγάλη μέρα…
Το φλάμπουρο που υψώθηκε δεν ήτανε πανί
ήταν το αίμα της καρδιάς ήτανε οι φωτιές
ήταν το γαλανόλευκο πεθύμιο των αιώνων
ήταν το γάλα των παιδιών και των νεκρών η δόξα.
ήταν το αίμα της καρδιάς ήτανε οι φωτιές
ήταν το γαλανόλευκο πεθύμιο των αιώνων
ήταν το γάλα των παιδιών και των νεκρών η δόξα.
Το φλάμπουρο που υψώθηκε κι ανέμισε στα νέφη
κρυφοί καϋμοί το διάστηκαν, το ύφαναν οι πόθοι
το κέντησαν τα όνειρα, το έθρεψε η ελπίδα
κι ο Βενιζέλος το ’φερε στο κάστρο του Φιρκά.
κρυφοί καϋμοί το διάστηκαν, το ύφαναν οι πόθοι
το κέντησαν τα όνειρα, το έθρεψε η ελπίδα
κι ο Βενιζέλος το ’φερε στο κάστρο του Φιρκά.
Χαρείτε κι ήρθ’ η λευτεριά! Την ένωση χαρείτε!
Γιορτάστε την, γιορτάστε την, τη μέρα τη μεγάλη
Η λύρα παίζει και γλεντά η Κρήτη πέρα ως πέρα
και λάμπ’ η γαλανόλευκη επάνω στο Φιρκά!
Γιορτάστε την, γιορτάστε την, τη μέρα τη μεγάλη
Η λύρα παίζει και γλεντά η Κρήτη πέρα ως πέρα
και λάμπ’ η γαλανόλευκη επάνω στο Φιρκά!
Βασίλης Γ. Χαρωνίτης
Ολοι μαζί φωνάξαμε “Ενωση ή το τέλος”
για να μας φέρει λευτεριά ο Μέγας Βενιζέλος.
Εμμανουέλλα
για να μας φέρει λευτεριά ο Μέγας Βενιζέλος.
Εμμανουέλλα
Πρώτη Δεκέμβρη ήτανε που σώθηκε η Κρήτη
η Ελλάδα μας τραγούδησε ψηλά στον Ψηλορείτη.
Ομαδική
η Ελλάδα μας τραγούδησε ψηλά στον Ψηλορείτη.
Ομαδική
Πρώτη Δεκέμβρη στον Φιρκά υψώθηκ’ η σημαία
των Κρητικών τα όνειρα βρίσκονται στον αέρα.
Ομαδική
των Κρητικών τα όνειρα βρίσκονται στον αέρα.
Ομαδική
Ο νεκρός και η σημαία
«Ενας γέρος Κρητικός εστεκόταν εμπρός στην έπαλξιν του Φιρκά και εκύτταζεν, εκύτταζεν, εκύτταζε την σημαία.
Είχε βγάλει το μαντήλι της κεφαλής του, ο ήλιος τον έψηνε – και αυτός, ακουμπημένος, στο προπέτασμα του μώλου, εκύτταζεν, εκύτταζε την σημαία…
Ητο η δευτέρα ημέρα της επάρσεώς της, η τρίτη ημέρα μετά τήν λήξιν της διεθνούς Κατοχής.
Τον αντελήφθησαν δύο-τρεις περαστικοί. Εξαναπέρασαν αργότερα – και αυτός εκύτταζεν, εκύτταζε την σημαία.
«Τι τηνέ θωρείς, καπετάνιε, τη σημαία; Δεν την εχόρτασες να τηνέ θωρής; Δεν την είδες εχτές!», τον ερώτησεν ένας.
«Την είδα, παιδί μου· την είδα χτες για τον απατό μου! Σήμερα… σήμερα τηνέ θωρώ για άλλονε, για ένα σύντεκνό μου, που λαβώθηκε στα ’97 και πέθανε από την πληγή. Πριν να ξεψυχήση, όμως, απλώνοντας τη χέρα του κατά τα Χανιά, επρόφτασε και μου είπε: “Αν εσύ ζήσης, σύντεκνε, κι’ αξιωθής να δης τη σημαία μας να στηθή ε τ σ ά, στην ντάπια, να πας να τηνέ δης, να τηνέ καλοδής, και νά ’ρθης στό μνήμα μου να μου φωνάξης δυνατά:
Τήν είδα, σύντεκνε! Κι εγώ, έννοια σου, και θα σ’ άκούσω”».
Εσώπασεν ο γέρω Κρητικός, κυττώντας πάντα την σημαία· και αυτοί που τ’ άκουσαν εδάκρυσαν. Και τα δάκρυα έσβυσαν την περιέργειαν, να μάθουν το όνομα του γέρου και το όνομα του συντέκνου του.
«Ποιος ήταν ο γέρω καπετάνιος;» ερώτησα ένα που μου έλεγε το γεγονός, μετά πάροδον δύο εβδομάδων.
«Δεν το κατέχω. Δεν εσυλλογίστηκα να τον ρωτήσω. Εφύγαμε…
Εφυγαν και ο γέρος εκύτταζε, εκύτταζε…
«Ενας γέρος Κρητικός εστεκόταν εμπρός στην έπαλξιν του Φιρκά και εκύτταζεν, εκύτταζεν, εκύτταζε την σημαία.
Είχε βγάλει το μαντήλι της κεφαλής του, ο ήλιος τον έψηνε – και αυτός, ακουμπημένος, στο προπέτασμα του μώλου, εκύτταζεν, εκύτταζε την σημαία…
Ητο η δευτέρα ημέρα της επάρσεώς της, η τρίτη ημέρα μετά τήν λήξιν της διεθνούς Κατοχής.
Τον αντελήφθησαν δύο-τρεις περαστικοί. Εξαναπέρασαν αργότερα – και αυτός εκύτταζεν, εκύτταζε την σημαία.
«Τι τηνέ θωρείς, καπετάνιε, τη σημαία; Δεν την εχόρτασες να τηνέ θωρής; Δεν την είδες εχτές!», τον ερώτησεν ένας.
«Την είδα, παιδί μου· την είδα χτες για τον απατό μου! Σήμερα… σήμερα τηνέ θωρώ για άλλονε, για ένα σύντεκνό μου, που λαβώθηκε στα ’97 και πέθανε από την πληγή. Πριν να ξεψυχήση, όμως, απλώνοντας τη χέρα του κατά τα Χανιά, επρόφτασε και μου είπε: “Αν εσύ ζήσης, σύντεκνε, κι’ αξιωθής να δης τη σημαία μας να στηθή ε τ σ ά, στην ντάπια, να πας να τηνέ δης, να τηνέ καλοδής, και νά ’ρθης στό μνήμα μου να μου φωνάξης δυνατά:
Τήν είδα, σύντεκνε! Κι εγώ, έννοια σου, και θα σ’ άκούσω”».
Εσώπασεν ο γέρω Κρητικός, κυττώντας πάντα την σημαία· και αυτοί που τ’ άκουσαν εδάκρυσαν. Και τα δάκρυα έσβυσαν την περιέργειαν, να μάθουν το όνομα του γέρου και το όνομα του συντέκνου του.
«Ποιος ήταν ο γέρω καπετάνιος;» ερώτησα ένα που μου έλεγε το γεγονός, μετά πάροδον δύο εβδομάδων.
«Δεν το κατέχω. Δεν εσυλλογίστηκα να τον ρωτήσω. Εφύγαμε…
Εφυγαν και ο γέρος εκύτταζε, εκύτταζε…
Νικόλαος Ποριώτης
Χανιώτικα νέα (07.12. 2013)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Εκ παραδρομής στην εφημερίδα αντί για 10ο που είναι το σωστό γράφτηκε 13...
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/enosi-tis-kritis-tin-ellada-2/#ixzz2mtNPdIn8
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου