Ακόμα η Ύδρα του Κακού μ’ αμέτρητα πλοκάμια\ αμέτρητα γυμνά σπαθιά τη Σφαίρα φοβερίζει\ και δεν αφήνει σπιθαμή να τη φωτίζει ο ήλιος!\ Άμποτε οι Φαέθοντες κάποτε να πληθύνουν\ απ’ τους χυδαίους την Κάζοβαρ για πάντα να λυτρώσουν\ και κάθε πόλη όπου γης να λυτρωθεί μαζί της…
ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΗ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΔΑΚΗ
Δείτε περισσότερα... ΚΑΖΟΒΑΡ (Γ' Έκδοση) 4
Γράμμα σ' έναν φίλο
Γράφει η ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΗ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΔΑΚΗ
Φίλε, θερμό χαιρετισμό, το ποιημ’ αυτό σου πέμπω,
π’ ο στεναγμός της Κάζοβαρ τη λύρα μου οδηγούσε
από τα βάθη της καρδιάς στο φως να τ’ ανασύρει
ανάκατο την ομορφιά και την πικρή του γεύση…
Αρχόντισσα η Κάζοβαρ κι αρχοντικά ντυμένη
(εύκολα οι αρχόντισσες τον πόνο τους δε δείχνουν!)
μη μαρτυρά η όψη της πως είναι σκλαβωμένη…
Ωρα πολλή την κράτησα κλειστή στα δυο μου χέρια
και της καινούργιας όψης της την ομορφιά τρυγούσα.
Τώρα το εξώφυλλο γυρνώ την όψη πίσω αφήνω
κι έτοιμη σαν από καιρό για τούτο το σεργιάνι,
στους δρόμους, στις πλατείες της, στις φτωχογειτονιές της
αρχίζω να φυλλομετρώ… Αρχίζω να θυμάμαι…
Μιαν αλλαγή περίμενα προς τη μεριά του ήλιου
μέσα στα είκοσι επτά που τις χωρίζουν χρόνια
-πρώτη ως τρίτη έκδοση- μα γελασμένη βγήκα!
Ακόμα παραμένουνε αφεντικά οι χυδαίοι
στην όμορφη την Κάζοβαρ κι ασχήμια τη γεμίζουν,
τα πάντα βεβηλώνοντας, χωρίς ντροπή και φόβο.
Τη ρήγισσα την Ανθρωπιά στη λάσπη την κυλούνε
κι έχουν τον πήχυ της Τιμής στο χώμα κατεβάσει…
Ακόμα τα κυκλάμινα στο δείλι σταυρωμένα
απ’ τους χυδαίους του καιρού, του σκοταδιού μαστόρους
αγάπησαν την Ομορφιά και δεν την απαρνιούνταν!
Ακόμα η ίδια σκοτεινιά σ’ όλη τη Γη πλανιέται
στην πόλη σου, στην πόλη μας, στις γειτονιές του κόσμου.
Ακόμα η Ύδρα του Κακού μ’ αμέτρητα πλοκάμια
αμέτρητα γυμνά σπαθιά τη Σφαίρα φοβερίζει
και δεν αφήνει σπιθαμή να τη φωτίζει ο ήλιος!
Άμποτε οι Φαέθοντες κάποτε να πληθύνουν
απ’ τους χυδαίους την Κάζοβαρ για πάντα να λυτρώσουν
και κάθε πόλη όπου γης να λυτρωθεί μαζί της…
Μα ως τότε Συ, μη σταματάς, με το σπαθί του λόγου
και με τη φλόγα της καρδιάς τη σκοτεινιά να διώχνεις!
Μέχρι ν’ αλλάξουν οι καιροί…
ανάκατο την ομορφιά και την πικρή του γεύση…
Αρχόντισσα η Κάζοβαρ κι αρχοντικά ντυμένη
(εύκολα οι αρχόντισσες τον πόνο τους δε δείχνουν!)
μη μαρτυρά η όψη της πως είναι σκλαβωμένη…
Ωρα πολλή την κράτησα κλειστή στα δυο μου χέρια
και της καινούργιας όψης της την ομορφιά τρυγούσα.
Τώρα το εξώφυλλο γυρνώ την όψη πίσω αφήνω
κι έτοιμη σαν από καιρό για τούτο το σεργιάνι,
στους δρόμους, στις πλατείες της, στις φτωχογειτονιές της
αρχίζω να φυλλομετρώ… Αρχίζω να θυμάμαι…
Μιαν αλλαγή περίμενα προς τη μεριά του ήλιου
μέσα στα είκοσι επτά που τις χωρίζουν χρόνια
-πρώτη ως τρίτη έκδοση- μα γελασμένη βγήκα!
Ακόμα παραμένουνε αφεντικά οι χυδαίοι
στην όμορφη την Κάζοβαρ κι ασχήμια τη γεμίζουν,
τα πάντα βεβηλώνοντας, χωρίς ντροπή και φόβο.
Τη ρήγισσα την Ανθρωπιά στη λάσπη την κυλούνε
κι έχουν τον πήχυ της Τιμής στο χώμα κατεβάσει…
Ακόμα τα κυκλάμινα στο δείλι σταυρωμένα
απ’ τους χυδαίους του καιρού, του σκοταδιού μαστόρους
αγάπησαν την Ομορφιά και δεν την απαρνιούνταν!
Ακόμα η ίδια σκοτεινιά σ’ όλη τη Γη πλανιέται
στην πόλη σου, στην πόλη μας, στις γειτονιές του κόσμου.
Ακόμα η Ύδρα του Κακού μ’ αμέτρητα πλοκάμια
αμέτρητα γυμνά σπαθιά τη Σφαίρα φοβερίζει
και δεν αφήνει σπιθαμή να τη φωτίζει ο ήλιος!
Άμποτε οι Φαέθοντες κάποτε να πληθύνουν
απ’ τους χυδαίους την Κάζοβαρ για πάντα να λυτρώσουν
και κάθε πόλη όπου γης να λυτρωθεί μαζί της…
Μα ως τότε Συ, μη σταματάς, με το σπαθί του λόγου
και με τη φλόγα της καρδιάς τη σκοτεινιά να διώχνεις!
Μέχρι ν’ αλλάξουν οι καιροί…
*Στον Βαγγέλη Θ. Κακατσάκη, που επανέκδωσε
την ποιητική του σύνθεση ΚΑΖΟΒΑΡ
την ποιητική του σύνθεση ΚΑΖΟΒΑΡ
Χανιώτικα νέα (24.05.2014)
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου