Θυμάσαι, δάσκαλε, που γιορτάσαμε, τη Μάχη της Κρήτης στο μνήμα του παππού μου; Μου είπε η Γεωργία, ένα από τα εγγόνια του Δημήτρη Βαβουλέ, πάλι στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων, μετά το τέλος της παρουσίασης του μοναδικού στο είδος του βιβλίου – λευκώματος με τίτλο “Εις μνημόσυνο αιώνιο – Θύματα Μάχης Κρήτης και Κατοχής από και στον Νομό Χανίων” του θείου της Νίκου Βαβουλέ. Ρητορικό, βέβαια, το ερώτημά της. Είμαι σίγουρος ότι η Γεωργία ξέρει πως και ο δάσκαλός της, όπως όλοι οι δάσκαλοι που λειτουργούν και λειτουργούνται στον ναό της μνημοσύνης, δεν έχει δικαίωμα στη λήθη. Της χαμογελώ πλατιά, όπως τότε που κατέθετε, με άκρα σοβαρότητα, με τα ξαδέλφια της, τον Νεκτάριο, τον Παναγιώτη, τον Παντελή και τον Κωστή, το λουλουδένιο στεφάνι. Εχουν αρχίσει να ασπρίζουν και τα δικά της μαλλιά…
Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
«Οσο γνωρίζω πιο πλατιά, τόσο αγαπώ πιο πλέρια». Οταν ο φίλος σχολικός σύμβουλος, Χάρης Στρατιδάκης, μου έκανε τη μεγάλη τιμή να μου ζητήσει να μιλήσω στους δασκάλους της Περιφέρειάς του, χθες πρώτη μέρα της Διημερίδας για τον πολιτισμό της Κρήτης στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, που άρχισε χθες στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων, μαζί με τους εκλεκτούς, επίσης συνταξιούχους συναδέλφους μου, τον Σταμάτη τον Αποστολάκη, τον Τάσο τον Κόλλια και τον Βασίλη τον Χαρωνίτη, τον στίχο του Ποιητή, πρωτοσκέφτηκα. Τι καλύτερος τίτλος για να στεγάσει όλα όσα κατά δύναμη, ως δάσκαλος της έδρας και ως διευθυντής σχολείου, με τους κατά καιρούς μαθητές μου και συνεργάτες μου, έπραξα, λειτουργώντας το «εμείς» και που εν είδει κινηματογραφικής ταινίας ήρθαν στο μυαλό μου, αναθιβάλοντας τα 36 χρόνια της δασκαλικής μου πορείας, σχετικά με το θέμα! Συν τα της εμπειρίας μου απ’ τα 18 και χρόνια ευθύνης μου της σελίδας του “Παιδότοπου” των “Χανιώτικων νέων”…
«Οσο γνωρίζω πιο πλατιά, τόσο αγαπώ πιο πλέρια». Οταν ο φίλος σχολικός σύμβουλος, Χάρης Στρατιδάκης, μου έκανε τη μεγάλη τιμή να μου ζητήσει να μιλήσω στους δασκάλους της Περιφέρειάς του, χθες πρώτη μέρα της Διημερίδας για τον πολιτισμό της Κρήτης στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, που άρχισε χθες στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων, μαζί με τους εκλεκτούς, επίσης συνταξιούχους συναδέλφους μου, τον Σταμάτη τον Αποστολάκη, τον Τάσο τον Κόλλια και τον Βασίλη τον Χαρωνίτη, τον στίχο του Ποιητή, πρωτοσκέφτηκα. Τι καλύτερος τίτλος για να στεγάσει όλα όσα κατά δύναμη, ως δάσκαλος της έδρας και ως διευθυντής σχολείου, με τους κατά καιρούς μαθητές μου και συνεργάτες μου, έπραξα, λειτουργώντας το «εμείς» και που εν είδει κινηματογραφικής ταινίας ήρθαν στο μυαλό μου, αναθιβάλοντας τα 36 χρόνια της δασκαλικής μου πορείας, σχετικά με το θέμα! Συν τα της εμπειρίας μου απ’ τα 18 και χρόνια ευθύνης μου της σελίδας του “Παιδότοπου” των “Χανιώτικων νέων”…
ΑυτΟ, μέχρι που άρχισα να ανασκαλεύω τα χαρτιά μου κι έπεσα πάνω σ’ ένα παλιό κείμενό μου (πρώτη δημοσίευση στα “Χανιώτικα νέα” στις 20 Μαΐου 1977) για την “Κουβέντα με έναν ήρωα” ο λόγος, που περιέγραφε ένα από τα πρώτα αγγίγματά μου με το πάντα ζωντανό σώμα της τοπικής μας ιστορίας και του τοπικού μας πολιτισμού. Αλλαγή τίτλου. Ο κύβος ερρίφθη! Και γιατί η Διημερίδα γίνεται λίγο πριν αρχίσουν οι καθιερωμένες εκδηλώσεις για την επέτειο της Μάχης της Κρήτης, όταν οι Κρητικοί βροντοφωνάξανε στους Γερμανούς εισβολείς εκείνο το: «Δεν την πατείτε εσείς, μωρέ, την Κρήτη, ανάθεμά σας!». Και γιατί (πώς να το κρύψω;) δεν μπόρεσα να αντισταθώ, πάντα δάσκαλος ων, στη νοσταλγία, “Κουβέντα με έναν ήρωα – Η ιστορία μιας ιστορίας και άλλα τινά”, ο τίτλος, λοιπόν!
ΟΥτως ή άλλως, άλλωστε, εξ όνυχος ο όποιος λέων! Και για την πλέρια αγάπη που έχει σαν προϋπόθεσή της την πλατιά γνώση, ισχύει αυτό! Εξομολογούμαι. Αν δεν έγραφα αυτό το κείμενο, αν δεν κουβέντιαζα έτσι όπως κουβέντιασα με τον ήρωά μου δηλαδή, θα ήμουν ξάγρυπνος ακόμα. Η σκέψη που έκανα, όταν το ξαναδιάβασα τις προάλλες. Χείμαρρος ασυγκράτητος οι αναμνήσεις από την ιστορία της ιστορίας…
ΜΑης του 1976. Ιδού εγώ, νεοδιόριστος δάσκαλος στις Στροβλές Σελίνου, μαζί με τους 36 μαθητές μου κι όλους τους χωριανούς, γύρω από τον τάφο του Δημήτρη Βαβουλέ, στον Αγιο Μάμα. Συγκίνησις μέχρι δακρύων. Μάης του 1977, έναν χρόνο μετά. Ιδού πάλι εγώ δάσκαλος στα Πλακάλωνα Κισάμου, εν μέσω άλλων μαθητών και όλων των Πλακαλωνιωτών, να καταθέτουμε δάφνινο στεφάνι, εκεί όπου ο ενενηντάχρονος γέροντας Γεώργιος Καρτάκης μας υπέδειξε ότι έπεσε υπέρ πατρίδος ο Στροβλιανός ήρωας. Και πάλι συγκίνησις μέχρι δακρύων. Ιδιαίτερα για τον δάσκαλο που είχε κουβεντιάσει μόλις το προηγούμενο βράδυ, με τον ήρωά του.
Θυμάσαι, δάσκαλε, που γιορτάσαμε, τη Μάχη της Κρήτης στο μνήμα του παππού μου; Μου είπε η Γεωργία, ένα από τα εγγόνια του Δημήτρη Βαβουλέ, πάλι στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων, μετά το τέλος της παρουσίασης του μοναδικού στο είδος του βιβλίου – λευκώματος με τίτλο “Εις μνημόσυνο αιώνιο – Θύματα Μάχης Κρήτης και Κατοχής από και στον Νομό Χανίων” του θείου της Νίκου Βαβουλέ. Ρητορικό, βέβαια, το ερώτημά της. Είμαι σίγουρος ότι η Γεωργία ξέρει πως και ο δάσκαλός της, όπως όλοι οι δάσκαλοι που λειτουργούν και λειτουργούνται στον ναό της μνημοσύνης, δεν έχει δικαίωμα στη λήθη. Της χαμογελώ πλατιά, όπως τότε που κατέθετε, με άκρα σοβαρότητα, με τα ξαδέλφια της, τον Νεκτάριο, τον Παναγιώτη, τον Παντελή και τον Κωστή, το λουλουδένιο στεφάνι. Εχουν αρχίσει να ασπρίζουν και τα δικά της μαλλιά…
Μου δημιουργείται έντονα η επιθυμία να τη ρωτήσω αν θυμάται τη φράση που είχα πει εν είδει επιλόγου στο τέλος εκείνης της εκδήλωσης, μετά το Χριστός Ανέστη που έψαλε στεντορεία τη φωνή ο παπα-Παντελής και την οποία χρησιμοποίησα αργότερα σ’ ένα ποίημά μου. Δεν το κάνω. Δεν μπορεί παρά να τη θυμάται, σκέφτομαι. Είναι και των μαθητών, για να μην πω προπάντων των μαθητών, προνόμιο οι θύμησες. Την κοιτάζω ίσια στα μάτια και διαβάζω ολόκληρο το ποίημα.
Θυμάσαι, δάσκαλε, που γιορτάσαμε, τη Μάχη της Κρήτης στο μνήμα του παππού μου; Μου είπε η Γεωργία, ένα από τα εγγόνια του Δημήτρη Βαβουλέ, πάλι στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων, μετά το τέλος της παρουσίασης του μοναδικού στο είδος του βιβλίου – λευκώματος με τίτλο “Εις μνημόσυνο αιώνιο – Θύματα Μάχης Κρήτης και Κατοχής από και στον Νομό Χανίων” του θείου της Νίκου Βαβουλέ. Ρητορικό, βέβαια, το ερώτημά της. Είμαι σίγουρος ότι η Γεωργία ξέρει πως και ο δάσκαλός της, όπως όλοι οι δάσκαλοι που λειτουργούν και λειτουργούνται στον ναό της μνημοσύνης, δεν έχει δικαίωμα στη λήθη. Της χαμογελώ πλατιά, όπως τότε που κατέθετε, με άκρα σοβαρότητα, με τα ξαδέλφια της, τον Νεκτάριο, τον Παναγιώτη, τον Παντελή και τον Κωστή, το λουλουδένιο στεφάνι. Εχουν αρχίσει να ασπρίζουν και τα δικά της μαλλιά…
Μου δημιουργείται έντονα η επιθυμία να τη ρωτήσω αν θυμάται τη φράση που είχα πει εν είδει επιλόγου στο τέλος εκείνης της εκδήλωσης, μετά το Χριστός Ανέστη που έψαλε στεντορεία τη φωνή ο παπα-Παντελής και την οποία χρησιμοποίησα αργότερα σ’ ένα ποίημά μου. Δεν το κάνω. Δεν μπορεί παρά να τη θυμάται, σκέφτομαι. Είναι και των μαθητών, για να μην πω προπάντων των μαθητών, προνόμιο οι θύμησες. Την κοιτάζω ίσια στα μάτια και διαβάζω ολόκληρο το ποίημα.
«Αθανασία (1941) Αντί για ψωμί τις μέρες αυτές/ δείπνησαν την λεβεντιά./ Ήπιαν το κρασί της δόξας./ Έτσι χορτάτους τους βρήκε ο θάνατος./ Η Κρήτη φόρεσε το μαύρο τσεμπέρι της/ και έψαλλε το “Χριστός Ανέστη”/ Ο θάνατος εκείνος ονομάστηκε/ Αθανασία».
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (15.05.2015)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-295/#ixzz3aCuQW92U
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου