Ένα ματσάκι βιόλες για την Ασπασία
«Σαν να κρατείς ένα ματσάκι βιόλες. Ετσα θα κρατείς τη λύρα».
Μάθημα πρώτο στο καμαράκι το μικρό στο πάνω Κουμ – Καπί, εκεί που ζούσε η Ασπασία. Λίγο πιο κάτω από το σπίτι μας…
Το ’χα βάλει πείσμα να μάθω λύρα, κι έστηνα -παιδάκι δημοτικού- καρτέρι κάθε τρεις και λίγο, στα γύρω δρομάκια πότε θα τη δω να γυρνά στο σπίτι της για να μου ξεκινήσει τα μαθήματα. Διότι εκείνη το ’χε πει «όποτε με δεις έλα να ξεκινήσουμε». Μια – δυο – τρεις απόπειρες, η στιγμή εκείνη επιτέλους, κάποτε έφτασε.
Κι έτσι ένα απόγευμα βρέθηκαμε μαζί με τη μαμά μου στο δρομάκι της, έξω από το σπιτάκι της.
Βρεθήκαμε μέσα στο καμαράκι. Εκείνη άρπαξε μια λύρα. Την έπιασε στο δεξί της χέρι.
«Ετσα θα τη κρατείς. Σαν να κρατείς ένα ματσάκι βιόλες», μου είπε και μου την έδωσε. Κι εγώ έπιασα -νομίζω πως θα ’τανε η δεύτερη φορά στη ζωή μου- τη λύρα προσπαθώντας να μη τη σπάσω. Την κράτησα όπως κρατούν ένα ματσάκι βιόλες, μα νομίζω πως γρήγορα της την έδωσα πίσω. Αυτή έπιασε τότε το δοξάρι και άρχισε να παίζει, δεν θυμάμαι τον σκοπό. Κι εμείς ακούγαμε. Μικρό το δωμάτιο, πολιοφορτωμένο αντικείμενα, χρώματα, γέμισε από τις δοξαριές που ακούγονταν κι απ’ έξω, ήταν δεν ήταν κλειστο το παραθυράκι του.
Αντηχούσε στον ασπροασβεστωμένο τοίχο τής απέναντι αυλής κι επέστρεφε στ’ αυτιά μέσα στο σώμα…
Κι έπειτα: μάθημα πρώτο “Ενα νερό κυρά Βαγγελιώ”. Εβλεπα τα δάκτυλά της ανάμεσα στις χορδές, τα νύχια να τις ακουμπούν, το δοξάρι να πηγαινοέρχεται. Ολα μαγικά μπροστά μου, μα κείνο το «ματσάκι βιόλες» όπως ακούστηκε από τη γλυκιά βραχνάδα της φωνής της, νομίζω πως μου ’καμε την μεγαλύτερη εντύπωση.
Τα λουλούδια κι η λύρα, η “συμπεριφορά” προς αυτά, ο τρόπος και η “θωριά” ενός ανθρώπου που σίγουρα νιώθει κι αγαπά τ’ άψυχα αντικείμενα… Ή μήπως τελικά υπάρχει ψυχή μέσα σε αυτά; Σκέψεις κι ερωτηματικά που με την πάροδο των χρόνων απαντήθηκαν καθώς μεγάλωνα.
Η ψυχή της λύρας, ο οργανοπαίκτης που με πάθος προσφέρει τη δική του ψυχή στο κομμάτι που παίζει…
Ολα αυτά και όχι μόνο αυτά πρέσβευε στα μάτια μου η Ασπασία Παπαδάκη, που πολλές φορές έπαιξε σκοπούς να τους χορέψουμε, στην ομάδα των μικρών του Λυκείου Ελληνίδων, με δάσκαλο τον Γιάννη τον Αγιασμενάκη…
Ενα πρόσωπο τόσο οικείο και συνάμα τόσο… ιστορικό από τότε ήδη.
Μια αρχόντισα της λύρας, της κρητικής μουσικής, της κρητικής παράδοσης…
Μάθημα πρώτο στο καμαράκι το μικρό στο πάνω Κουμ – Καπί, εκεί που ζούσε η Ασπασία. Λίγο πιο κάτω από το σπίτι μας…
Το ’χα βάλει πείσμα να μάθω λύρα, κι έστηνα -παιδάκι δημοτικού- καρτέρι κάθε τρεις και λίγο, στα γύρω δρομάκια πότε θα τη δω να γυρνά στο σπίτι της για να μου ξεκινήσει τα μαθήματα. Διότι εκείνη το ’χε πει «όποτε με δεις έλα να ξεκινήσουμε». Μια – δυο – τρεις απόπειρες, η στιγμή εκείνη επιτέλους, κάποτε έφτασε.
Κι έτσι ένα απόγευμα βρέθηκαμε μαζί με τη μαμά μου στο δρομάκι της, έξω από το σπιτάκι της.
Βρεθήκαμε μέσα στο καμαράκι. Εκείνη άρπαξε μια λύρα. Την έπιασε στο δεξί της χέρι.
«Ετσα θα τη κρατείς. Σαν να κρατείς ένα ματσάκι βιόλες», μου είπε και μου την έδωσε. Κι εγώ έπιασα -νομίζω πως θα ’τανε η δεύτερη φορά στη ζωή μου- τη λύρα προσπαθώντας να μη τη σπάσω. Την κράτησα όπως κρατούν ένα ματσάκι βιόλες, μα νομίζω πως γρήγορα της την έδωσα πίσω. Αυτή έπιασε τότε το δοξάρι και άρχισε να παίζει, δεν θυμάμαι τον σκοπό. Κι εμείς ακούγαμε. Μικρό το δωμάτιο, πολιοφορτωμένο αντικείμενα, χρώματα, γέμισε από τις δοξαριές που ακούγονταν κι απ’ έξω, ήταν δεν ήταν κλειστο το παραθυράκι του.
Αντηχούσε στον ασπροασβεστωμένο τοίχο τής απέναντι αυλής κι επέστρεφε στ’ αυτιά μέσα στο σώμα…
Κι έπειτα: μάθημα πρώτο “Ενα νερό κυρά Βαγγελιώ”. Εβλεπα τα δάκτυλά της ανάμεσα στις χορδές, τα νύχια να τις ακουμπούν, το δοξάρι να πηγαινοέρχεται. Ολα μαγικά μπροστά μου, μα κείνο το «ματσάκι βιόλες» όπως ακούστηκε από τη γλυκιά βραχνάδα της φωνής της, νομίζω πως μου ’καμε την μεγαλύτερη εντύπωση.
Τα λουλούδια κι η λύρα, η “συμπεριφορά” προς αυτά, ο τρόπος και η “θωριά” ενός ανθρώπου που σίγουρα νιώθει κι αγαπά τ’ άψυχα αντικείμενα… Ή μήπως τελικά υπάρχει ψυχή μέσα σε αυτά; Σκέψεις κι ερωτηματικά που με την πάροδο των χρόνων απαντήθηκαν καθώς μεγάλωνα.
Η ψυχή της λύρας, ο οργανοπαίκτης που με πάθος προσφέρει τη δική του ψυχή στο κομμάτι που παίζει…
Ολα αυτά και όχι μόνο αυτά πρέσβευε στα μάτια μου η Ασπασία Παπαδάκη, που πολλές φορές έπαιξε σκοπούς να τους χορέψουμε, στην ομάδα των μικρών του Λυκείου Ελληνίδων, με δάσκαλο τον Γιάννη τον Αγιασμενάκη…
Ενα πρόσωπο τόσο οικείο και συνάμα τόσο… ιστορικό από τότε ήδη.
Μια αρχόντισα της λύρας, της κρητικής μουσικής, της κρητικής παράδοσης…
Χανιώτικα ν'εα (13.01.2015)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/ena-matsaki-violes-gia-tin-aspasia/#ixzz3x8IpsEWM
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου