«Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου, Κύριε, η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις…». Ο δικός μου Ιορδάνης βρίσκεται πάντα στο Νίππος, καταμεσίς στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, κάτω απ’ τον μεγάλο πολυέλαιο. Εδώ παλιότερα σε μια τενεκεδένια λεκάνη και τα τελευταία χρόνια σε μια μικρή κολυμπήθρα βαφτίζεται κάθε χρόνο ο Χριστός. Εδώ βαφτίστηκε κι εφέτος απ’ τον παπά Μιχάλη, ενώπιον του περιεστώτος λαού, των ενοριτών του, που όπως κάθε χρόνο, την ημέρα των Θεοφανίων, πάντα γεμίζουν την εκκλησία. Αυτό δα έλειπε… να λείπω.
«Ευφράνθητι έρημος διψώσα, αγαλλιάσθω έρημος και ανθείτω ως κρίνον…». Είμαι ένας απ’ αυτούς που επιμένουν να επιστρέφουν στη γενέθλια γη κάθε καλήν ημέρα, για να πάρουν, όπως τον Ανταίο δυνάμεις, για τη συνέχεια. Στα πατρογονικά μας, για προσκύνημα, στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού για να λειτουργηθούμε, στην πλατεία του Αϊ Γιώργη και στο καφενείο του Κοτσιφογιάννη, για να λειτουργήσουμε το κοινωνείν και, βέβαια, στο Κοιμητήρι του Αγιού Αθανάση για να χαιρετίσουμε τους πεθαμένους μας. Ερημος που διψά και που ανθίζει σαν κρίνο η ψυχή μας και το χωριό μας. Μπορούμε να δώσουμε κι αυτές τις ερμηνείες στην προφητεία του Ησαΐα, που διαβάζεται στην τελετή του Μεγάλου Αγιασμού.
Τω καιρώ εκείνω, ήλθεν ο Ιησούς από Ναζαρέτ της Γαλιλαίας… Ολη η βάφτιση του Χριστού σαν σε κινηματογραφική ταινία. Να ο Χριστός, ο Ιωάννης, τα νερά του ποταμού που πάνε ξανάστροφα, οι ανοιχτοί ουρανοί, το άγιο πνεύμα “εν είδει περιστεράς”, ο Θεός ο ίδιος… Οπως τότε, τω καιρώ εκείνω. «Να ’μουν του σταύλου εν’ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι,/ την ώρα π’ άνοιγε ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι», μας λέει ο Κωστής Παλαμάς για λογαριασμό ενός παιδιού. Να ’ταν μια σταγόνα νερού στον Ιορδάνη, την στιγμή της βάφτισης του Χριστού, η επιθυμία ενός παιδιού που πολύ του άρεσε το ποίημα του Παλαμά “τω καιρώ εκείνω”…
Ο Βασιλιάς των Ονείρων
«Ενας αλλιώτικος Βασιλιάς, καλόκαρδος, ειρηνικός και σοφός, χωρίς παλάτια και χρυσάφια, δίχως όπλα και σπαθιά, βασιλεύει στην Ονειρούπολη! Μονάχο του βιος μια βρύση μαγική που σταλάζει φως, χαρά, αγάπη και ό,τι άλλο λαχταρά η ψυχή μικρών και μεγάλων! Κάθε σούρουπο, ο Βασιλιάς ανοίγει τη βρύση του μ’ ένα κλειδάκι και τα Ονειρα γεμίζουν τα τάσια τους με τα υπέροχα υλικά της. Μια μέρα έρχεται στην Ονειρούπολη ένας μαύρος καβαλάρης και ζητά από τον Βασιλιά το κλειδί της βρύσης. Εκείνος αρνείται να του το παραδώσει…» Από το εξώφυλλο του παραμυθιού της Ευδοκίας Σκορδαλά – Κακατσάκη “Ο βασιλιάς των Ονείρων”.
Όταν θέλουμε κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχουμε… Στον απόηχο των τεσσάρων παραστάσεων του Βασιλιά των Ονείρων” που έδωσε ο Σύλλογος Φίλων Θεάτρου Χανίων (τρεις τελικά στο κατάμεστο και τις τρεις, Πνευματικό Κέντρο της πόλης και μία στο 7ο Γυμνάσιο) με κοινωνικό εισιτήριο, η φράση αυτή του Πάολο Κοέλιο στο νου μου. Να δώσουν χαρά στα παιδιά, και σ’όλους όσοι αισθάνονται παιδιά, κι εφέτος χριστουγεννιάτικα, ήθελαν το ήθελαν πολύ, οι φίλοι του Θεάτρου που λειτουργούν και λειτουργούνται στο “εμείς” του Συλλόγου τους. Κι αν δούλεψαν αμέτρητες εργατοώρες, καταθέτοντας την ψυχή τους γι’ αυτό, ως ιππότες στην υπηρεσία του καλού! Κι αν έλαμπαν τα πρόσωπά τους στο τέλος κάθε παράστασης!
Ο κόσμος μας δεν είναι μονοσήμαντος, αέναη η μάχη του καλού και του κακού, η αλήθεια του Βασιλιά των Ονείρων. Και υπηρέτες της αλήθειας ο Νάσος Αθανασόπουλος, η Μαρία Ραμουτσάκη, με τη μεγάλη παρέα τους, που γράφει την δική της ιστορία στην μικρή μας πόλη…
Χανιώτικα νέα (10.01.2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου