Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Η πρόκληση να είμαστε γονείς…
Κατάμεστο από κόσμο, από “γνοιασμένους” θεατές, (ένας απ’ αυτούς κι εγώ), το θέατρο “Κυδωνία”, της Εταιρείας Θεάτρου “Μνήμη”, επί της οδού Υψηλαντών της Πόλης μας και το βράδυ της περασμένης Κυριακής 5 Φεβρουαρίου, όπου η παράσταση του έργου του Τζεϊμς Φριτς “4 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα” σε μετάφραση του Δημήτρη Κιούση και σε σκηνοθεσία – σκηνογραφία του Μιχάλη Βιρβιδάκη. Οπως ήταν, σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, σε όλες τις προηγούμενες παραστάσεις που δόθηκαν απ’ τις 15 Δεκεμβρίου 2016, και σίγουρα θα είναι και στις τρεις τελευταίες που θα δοθούν σήμερα Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου (ώρα 9.30μ.μ.), αύριο Σάββατο 11 Φεβρουαρίου (ώρα 9:30μ.μ.) και μεθαύριο Κυριακή 12 Φεβρουαρίου (ώρα 8μ.μ.). Ποιητικά ποιοτική και ποιοτικά ποιητική και αυτή η δουλειά του “βιρβιδάκειου εμείς”, όπως και όλες οι προηγούμενες άλλωστε. Τον εαυτό του σέβεται πρωτίστως ο Βιρβιδάκης, μου είπε στο τέλος της παράστασης μια φίλη, που κι αν ξέρει από θέατρο…
«Τα “4 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα” είναι βασικά ένα αστυνομικό θεατρικό έργο, όπου μια αναστατωμένη μητέρα -η Ντάι- παίζει τον ρόλο του ντεντέκτιβ. Το έργο παρουσιάζει την ιστορία της, καθώς η Ντάι προσπαθεί να ξεμπλέξει τα νήματα που αφορούν μια κατηγορία που έχει διατυπωθεί εναντίον του γιου της Τζακ. Εμείς, ως θεατές, την ακολουθούμε σ’ αυτόν τον λαβύρινθο, όπου ανακαλύπτει όλο και πιο πολλά μυστικά που αφορούν τον γιο της». Τα που γράφει, στο σημείωμά του για την παράσταση του θεάτρου “Κυδωνία” στα Χανιά ο συγγραφέας για να συνεχίσει: «Το έργο γράφτηκε σε μια περίοδο όπου με απασχολούσαν πολυ οι σχέσεις γονιών και παιδιών, τη στιγμή που αυτά εισέρχονται στην ενηλικίωση… Η πρόκληση να είμαστε γονείς… Ιδιαίτερα επίκαιρη σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η φράση του νεοαντλεριανού ψυχολόγου Ρούντολφ Ντράικωρς που την έβαλε σαν τίτλο στο πιο γνωστό βιβλίο του!
«Εστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας…» Και ο ορισμός του Αριστοτέλη στον νου μου ενώ παρακολουθούσα δίχως ανάσα, και με συνεχώς κλιμακούμενο ενδιαφέρον, όπως όλοι οι θεατές άλλωστε
-μύγα να περνούσε θ’ ακουγόταν- την εξέλιξη της ιστορίας με πάντα απόντα τον πρωταγωνιστή της τον Τζακ από τη σκηνή. Όλα καλά, όλα ωραία στο τέλος; «Αυτός, καλά τα πήγε», η τελευταία ατάκα της μητέρας του, της Ντάι. Ούτε γάτα ούτε ζημιά; Ο γέγονεν, γέγονεν; Δίχως τιμωρία το “έγκλημά” του, όπως και το “έγκλημα” του πατέρα του, ν’ ανεβάσει στο Διαδίκτυο το διαρκείας “4 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα” βίντεο που δείχνει την “πράξη” του; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Η ζωή πάντως συνεχίζεται. Με τους γονείς να μην καταλαβαίνουν ή να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πώς παίζεται το παιχνίδι τη σήμερον ημέρα, όντας πάντα… εντός εκτός και επί τα αυτά. Οπως και η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, άλλωστε… Δεν υπάρχει “κάθαρση” με την έννοια που δίνει ο Αριστοτέλης, στα καλά σύγχρονα θεατρικά έργα όπως αυτό του Τζέιμς Φριτς, μου είπε η φίλη μου. Για να συμπληρώσει αμέσως μετά: Αυτό δεν σημαίνει οτι δεν παιδαγωγούν, ίσα ίσα… Τι πρόκληση κι αυτή να είμαστε γονείς, σήμερα!
Ο ένας καλύτερος απ’ τον άλλο, ο καθένας στο πετσί του ρόλου του, οι ηθοποιοί της παράστασης, η Ντία Κοσκινά (Ντάι), ο Γιώργος Γελαλής (Ντέιβιντ) ο Μιχάλης Τακτικάκης (Νικ) και η Κατερίνα Μαντίλ (Κάρα). Οχι όμως, μόνο γι’ αυτούς τα παρατεταμένα και ιδιαίτερα θερμά χειροκροτήματα στο τέλος της παράστασης. Δικαιούχοι και όλοι οι άλλοι του “βιρβιδάκειου εμείς”, που δούλεψαν γι’ αυτήν. Κατ’ εξοχήν ο Μιχάλης Βιρβιδάκης, αλλά και η Μαρία Μπατάνα (αισθητική της παράστασης), ο Δημήτρης Ιατρόπουλος (σύνθεση ήχων) η Γαλάτεια Σαραντάκου (φωτισμοί) ο Αιμίλιος Καλογερής και ο Εμμανουήλ Στεφανουδάκης (βοηθοί σκηνοθέτη) και βέβαια η Λίλα Τρουλινού ως υπεύθυνη του “συλλεκτικού” βιβλίου – προγράμματος και της επιμέλειας των κειμένων του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου