ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά...




Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης (21 Μαρτίου) η πρόσκληση να επισκεφτώ την Πέμπτη, 23 Μαρτίου, στις 10 το πρωί, ως ποιητής, αλλά και ως δάσκαλος και ως δημοσιογράφος, το Δημοτικό Σχολείο των Εκπαιδευτητρίων Θεοδωροπούλου, στο πλαίσιο των δράσεων φιλαναγνωσίας. Αξέχαστη θα μου μείνει η δυόμιση περίπου ωρών συνάντησή μου με τα παιδιά της Ε’ και Στ’ τάξης και τις δασκάλες τους, τη Στέλλα Γυπαράκη και την Τέρψη Τζανουδάκη, όπως και με τον υπεύθυνο προγραμμάτων του Σχολείου Μανόλη Κουναλάκη. Να χτυπά και να ξαναχτυπά το κουδούνι και να κάνουν πως δεν το ακούνε ούτε οι μαθητές ούτε οι δάσκαλοι… Ευλογία η κουβέντα μαζί τους, για την ποίησή μου και γενικότερα για την ποίηση, για τα κείμενά μου στην εφημερίδα και γενικά για τη δημοσιογραφία, για τις αναμνήσεις μου από τα παιδικά μου χρόνια, και από τη δασκαλική μου σταδιοδρομία. «Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά,/ έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα». Έχει δίκιο ο Διονύσης Σαββόπουλος.

Μπορείς να διδάξεις τα παιδιά, όσο μικρά κι αν είναι, το ο,τιδήποτε, αρκεί να βρεθεί ο έντιμος τρόπος, έχει γράψει στο βιβλίο του “Η διαδικασία της παιδείας”, (στο περίπου τα λόγια του) ο κορυφαίος Αμερικανός ψυχολόγος Τζέρομ Μπρούνερ. Εχει απόλυτο δίκιο. Και να κουβεντιάσεις με τα παιδιά, όσο μικρά κι αν είναι, τα “πάντα όλα”, μπορείς, αν ξέρεις να χρησιμοποιείς έναν “έντιμο” τρόπο. Οπως, αυτόν που ξέρουν να χρησιμοποιούν για παράδειγμα, οι δασκάλες των Πεμπτακιών και των Εκτακιών του προαναφερθέντος Σχολείου, προσεγγίζοντας τη σύγχρονη ποίηση, τα ποιήματά μου “Της ασχήμιας”, “Εμείς”, “Ενας Αλέξανδρος” και “Θα ’ρθει καιρός”, με βάση τα οποία εκπόνησαν καταπληκτικές ομαδικές εργασίες, μια απ’ τις οποίες “Το αλφαβητάρι της ποίησης”.


“Ανοιχτά τα μάτια της ψυχής/ Βασιζόμαστε στα βιώματα της ζωής/ Γράφω ό,τι νιώθω/ Δηλώνω τα συναισθήματά μου/ Ελευθερώνω τη φαντασία μου/ Ζω ξανά στιγμές/ Η ζωή μοιάζει με ποίημα/ Θέλω να ταξιδέψω μακριά/ Ισως να μπορείς να ταξιδέψεις στα βάθη της καρδιάς/ Και παλεύουμε να κάνουμε το σκοτάδι φως./ Λύνοντας τους γόρδιους δεσμούς/ Μοιράζομαι τις σκέψεις μου/ Νικώντας τα εμπόδια της λογικής/ Ξεχνώ τις δυσκολίες της ζωής/ Ονειρεύομαι όσα δεν ονειρεύτηκα ποτέ/ Παίρνω ιδέες από τα βάθη της καριάς/ Ρόδινα όνειρα/ Σπάω τον πάγο της καρδιάς/ Ταξιδεύοντας στα κύματα της φαντασίας/ Υφαίνω με μια κλωστή φορτωμένη ποιήματα/ Φτάνοντας στον ορίζοντα των συναισθημάτων./ Χρώματα αγάπης στη ζωή/ Ψάχνω αυτό που ποτέ δεν βρήκα/ Ωκεανός σκέψεων…” Λίγες λέξεις, βαθιά νοήματα από τα παιδιά της Στ’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου των Εκπαιδευτηρίων “Θεοδωροπούλου”.

Ο,τι καλύτερο! Να είμαι με τα παιδιά μιας σχολικής τάξης για να μου παραδίδουν μαθήματα. Και μαθήματα ποίησης… Και μαθήματα δημοσιογραφίας. Πάντα δηλώνω, όπως αισθάνομαι, αιώνιος μαθητής…

Χανιώτικα νέα (31.03.2017)

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ "ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ"

Παρασκευή, 7 Απριλίου 2017

Συντονιστής: Βαγγέλης Κακατσάκης, δάσκαλος- λογοτέχνης

Το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών "Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος" σας προσκαλεί σττην εκδήλωση που διοργανώνει με θέμα "100 χρόνια από την εισαγωγή της δημοτικής γλώσσας στα σχολεία", την Παρασκευή, 7 Απριλίου και ώρα 18.30 στο Μέγαρο Μητοπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης, στη Χαλέπα Χανίων.

ΟΜΙΛΗΤΕΣ

Χριστόφορος Χαραλαμπάκης, ομ. καθηγητής Γλωσσολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα "Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η Δημοτική Γλώσσα"

Σήφης Μπουζάκης, ομ. καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών, με θέμα: H γλωσσοεκπαιδευτική μεταρρύθμιση 1917-1920: Ένα ανακοπτόμενο άλμα"

Βαρβάρα Περράκη, φιλόλογος, αντιδήμαρχος Πολιτισμού Δήμου Χανίων

Αντώνης Χουρδάκης, Καθηγητής του Παιδ.  Τμ. Δημοτικής Εκπαίδευσης Πανεπιστημίου Κρήτης:  Παρουσίαση του βιβλίου του Σήφη Μπουζάκη "Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η Ελληνική Εκπαίδευση"(εκδόσεις Gutenberg)  

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ: Βαγγέλης Κακατσάκης, δάσκαλος-λογοτέχνης

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

Μια καρέκλα σ' ένα... "διαλυμένο κτήριο";





Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Tον είδα μια καθημερινή, να κάθεται αμέριμνος, φάτσα κάρτα το λιμάνι των Χανίων, φραπεδάκι μιας και ο καιρός είχε βάλει τα καλά του, Μάρτης μήνας…
“Πρώτο τραπέζι πίστα”, δίπλα στην περατζάδα, να χειρονομεί εντόνως, χέρια και ύφος τα… “γνωστά” -καταλαβαίνεις εσύ- να βάζει και να βγάζει τα γυαλιά του, κάποιο πρωινό, μεσούσης της εβδομάδος…
Γνώριμος τύπος από τα παλιά, τότε προ δεκαετιών, τότε που οι δρόμοι μας είχαν πρωτοσυναντηθεί, εγώ στους ατέλειωτους ποδαρόδρομους, στους διαδρόμους των υπηρεσιών και της ατέλειωτης της χώρας μου γραφειοκρατίας, κι εκείνος… πάντα άφαντος από την καρέκλα που του είχανε πει να κάθεται!
Του είχανε πει να κάθεται… Ναι, ακριβώς! Διότι πάντοτε όποτε τον έβρισκα, δήλωνε… αναρμόδιος και μ’ έστελνε να πάω αλλού να βρω την άκρη μου…
Πιτσιρικάς κι εγώ, κι ακάτεχος, και ανήξερος κι ανίδεος, μα με “πόδια κι αντοχές”, να ανεβοκατεβαίνω, να πηγαίνω και να έρχομαι φορές τρεις και δεκατρείς, να χτυπώ τις πόρτες κι άπραγος να φεύγω από τα κτήρια της πατρίδας και των λειτουργών μας! κι αυτά που δικαιούμουν, να μην μπορώ να βρω!
Κι αυτός που του είχαν πει να κάθεται σε κείνη την καρέκλα, δίχως -το ξέρω πια καλά- κάποιο συγκεκριμένο αντικείμενο, δίχως απασχόληση, κάποια στιγμή είδε κι απόειδε, το σήκωσε το μπαϊράκι, ένιωσε πως δυσκολεύεται στο καθισιό, δυσκολεύεται να δικαιολογεί την παρουσία του και τίποτα να μην κάνει, και το ’ριξε στις βόλτες… Πότε στα κρυφά, πότε στα φανερά, κάποτε απόμερα ενίοτε κεντρικά!
…Και πέρασαν τα χρόνια, πάνε οι καιροί, το συνήθισε, τον συνήθισαν, τον συνηθίσαμε! Τον συνηθίσαμε;
…Τοούτον τον ίδιο συνάντησα πριν από καιρό σε κάποια άλλη υπηρεσία! Τον αναγνώρισα κι εκείνος όχι! Τα χρόνια έχουν περάσει, η αλλοτινή επιτηδευμένη ευγένεια… χαμένη! Ούτε μια πληροφορία πού να απευθυνθώ δεν μου εδόθη υπ’ αυτόν! Εφυγα κατόπιν εντολής του από το γραφείο, κι έκλεισα και την πόρτα πίσω μου όπως μου είπε και με ύφος! Τι να πεις; Γιατί να πεις;
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, στο τώρα, κι είπα χάριν της γνωριμίας μας να του αφιερώσω το παρόν! Ισως και να το διαβάσει, όπως θα πίνει τον καφέ του και θα χειρονομεί! Ισως και να φιλοτιμηθεί να αλλάξει, να συνειδητοποιήσει πως το κτήριο που άφησε, γέμισε από ανθρώπους που τον περιμένουν να… λειτουργήσει!

Χανιώτικα νέα (29.03.2017)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Ξύπνα, καημένε γέροντα....

«Τρεις καπετάνιοι κάθουνται εις τον προφήτ’ Ηλία/ και κλαίγουνε λυπητερά το γέρο Βενιζέλο:/ “Ξύπνα, καημένε γέροντα και μη βαροκοιμάσαι,/ και πήραν Φράγκοι το Μωριά κι οι Γερμανοί την Κρήτη/ κι εσύ κοιμάσαι αμέριμνος”». Το γνωστό ριζίτικο (βλ. Σταμάτης Α. Αποστολάκης: “Ριζίτικα τα δημοτικά τραγούδια της Κρήτης”, Χανιά 2010) επανέρχεται συχνά – πυκνά τούτο τον μήνα στο νου μου. Και το νεοριζίτικο του Νίκου Ψαρού, να το πω “λευκωρείτικο, όπως το θέλει η ψυχή του που βρίσκεται στη Χώρα των Μακάρων. «Τρεις καπετάνιοι σμίξανε σε μια μηλιά ’πό κάτω/ και κάτσανε και κλαίγανε τον γέρο Βενιζέλο:/ – Πού ’σαι καημένε γέροντα… κι οι κόποι σου χαθήκαν». Κι αν αναζητιέται όταν περνά δύσκολες μέρες η πατρίδα μας ο Εθνάρχης.

“Μεγάλος είσαι/ Κι αν περιμένεις/ γύρω ο λαός σου γνωρίζοντάς σε,/ βάγια να στρώνει για να διαβαίνεις,/ παιδί που θα ’σαι !/ Μεγάλος είσαι/ κι αν το πιστεύεις/ το μίσος που έρπει γυρεύοντάς σε,/ πως δε θεριεύει κι όσο θεριεύεις/ παιδί που θα ’σαι./ Μεγάλος είσαι/ και θα πεθάνεις,/ και θα σου φτύνει/ κι ο τιποτένιος κι ο πεχλιβάνης την τρανοσύνη./ Και θα πεθάνεις. / Κι άλλο, το αστέρι της τρανοσύνης σου, δε θα γίνει/ παρά κεράκι σε παιδιού χέρι/ να τρεμοσβήνει./ Μόνο το ανάθεμα που θα στήσει/ μια οργή στον ίσκιο, στα κόκκαλά σου,/ θα πάει σε ψήλος/ που θα θυμίζει το ανάστημά σου». Τα που έγραψε για τον Εθνάρχη στο ποίημά του “Μεγάλος είσαι”, ο Κωστής Παλαμάς.

«Ο προκείμενος νεκρός ήτο ένας αληθινός άνδρας, με θάρρος μεγάλο, με αυτοπεποίθησιν και δι’ εαυτόν και διά τον λαόν, τον οποίον εκλήθη να κυβερνήση. Ίσως έκαμε πολλά σφάλματα, αλλά ποτέ δεν του απέλειψε το θάρρος, ποτέ δεν υπήρξε μοιρολάτρης, διότι ποτέ δεν επερίμενε από την μοίραν να ιδή την χώραν του προηγμένην. Αλλά έθεσε εις την υπηρεσίαν της, όλον το πυρ που είχε μέσα του, κάθε δύναμιν ψυχικήν και σωματικήν». Τα που είναι γραμμένα στον τάφο του, “συνθεμένα” απ’ τον ίδιο τον Ελευθέριο Βενιζέλο, εν είδει επικηδείου, τέσσερα χρόνια πριν απ’ τον θάνατό του.

Μήνας του Ελευθερίου Βενιζέλου, κατ’ εξοχήν ο Μάρτης. Στις 10 του μήνα το 1905 η Επανάσταση του Θερίσου που τον ανέδειξε. Στις 18 του μήνα, το 1936, ο θάνατός του στο Παρίσι… Πώς να μην τον θυμούμαστε!



Η αλληλογραφία μας
Δημήτρη Δαμασκηνό, φιλόλογο – συγγραφέα, Χανιά:







Εχουν αράξει και στις όχθες της δικής μου καρδιάς όπως και της δικής σου τα βιβλία του Μενέλαου Λουντέμη. Παραμένω πάντα, όπως κι εσύ, θαυμαστής του έργου του. Ενας επιπρόσθετος λόγος να σε συγχαρώ για το 500 σελίδων, ιδιαίτερα επιμελημένο και με πλούσιο φωτογραφικό υλικό, βιβλίο σου “Τα πλοία άραξαν στην όχθη της καρδιάς μας: Ενα δοκίμιο – μελέτη για τη ζωή και το έργο του Μενέλαου Λουντέμη”, που κυκλοφορήθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις “Ραδάμανθυς” και είχες την καλοσύνη να μου το στείλεις. Το βιβλίο του Δ. Δαμασκηνού, αποτέλεσμα χρόνιας ιστορικής και λογοτεχνικής έρευνας, περιγράφει τη ζωή και το έργο του Μενέλαου Λουντέμη: Ο άνθρωπος, ο δημιουργός, ο φιλόσοφος, ο πολιτικός, ο δεσμώτης, ο πρόσφυγας. Η διαδρομή του, ένα ταξίδι πάνω από την άβυσσο, γίνεται ο καμβάς, όπου πάνω αποτυπώθηκαν οι εικόνες μεγαλείου αλλά και τραγωδίας, ενός ολόκληρου λαού. Τα που γράφει ο συγγραφέας Χ. Τσαντής στο οπισθόφυλλο. Κι αν μου άρεσε! Απνευστί, μέσα σε μια μέρα, όπως διάβαζα τα βιβλία του αγαπημένου μας συγγραφέα (“Τα πλοία δεν άραξαν”, “Ενα παιδί μετράει τ’ άστρα”, “Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος”, “Το ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα”, κ.λπ.) το διάβασα. Κι αν εντυπωσιάστηκα! Ανθός αγάπης, καρπός γνώσης μα και προϊόν αντικειμενικότητας η δουλειά σου! Προσυπογράφω και με τα δυο μου χέρια! Εχουν θέση τα κείμενα του Λουντέμη στα σχολικά βιβλία του Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου!


Ελένη Ψαρού, Χανιά:

Και ένα είδος “ευαγγελίου”, για μένα, όπως και για πολλούς άλλους, το βιβλίο του (και δικού μας) αγαπημένου, συζύγου σας Νίκου Ψαρού “Λευκωρείτικα – Ριζίτικα – Ρίμες – Μαντινάδες” που εκδόθηκε, μετά το φευγιό του για το άλλο ημισφαίριο της ζωής, με πρόλογο των παιδιών σας, του Σταύρου, του Σήφη και του Γιώργου, πέρσι. Θα επανέρχομαι συχνά σ’ αυτό. Και στα με πολλή γνώση και “πιτήδειο” τρόπο γραμμένα “εισαγωγικά προλεγόμενά” του και βέβαια στους στίχους του, κάνοντας αρχή από σήμερα. «Κάθε νεκρός κι νύχτα του κι ο ήλιος τη δική του/ να δεις και πώς φωτίζεται τ’ άλλο μισό του κόσμου». Για τον Νίκο Ψαρό, σαν να το ’γραψε ο ποιητής Γ. Γεωργούσης…

Χανιώτικα νέα (28.03.2017)

         

ΧΡΥΣΑ

ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΡΡΙΜΜΕΝΑ





Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη

2.416 χρόνια από τη δίκη του Σωκράτη, 183 χρόνια από τη δίκη του Κολοκοτρώνη και το κακό τρίτωσε με τον Σώρρα. Μη δείτε άνθρωπο σοβαρό, αμέσως να πέσετε να τον φάτε. Ολοι στη συγκέντρωση συμπαράστασης.
***
Τιμής ένεκεν στον παραιτηθέντα Κιμούλη από το Ιδρυμα Σ. Νιάρχος, η Λυρική θα ανεβάσει την παράσταση «Άρχισαν τα όργανα».
***
Μεγάλο δίλημμα αντιμετώπισε ο Καμμένος αν στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου έπρεπε να εμφανισθεί σαν Νικηταράς ο Τουρκοφάγος ή σαν Μπουμπουλίνα πάνω σε φρεγάτα.
***
Νέο τηλεπαιχνίδι ετοιμάζει ο Αντένα. Μετά το χωρισμό του ζεύγους Κυριακού, το έπαθλο του νικητή θα είναι η επιμέλεια του Μάικ του Φασολάκη.
***
Σε μυστική συνάντηση, η Βελκουλέσκου φέρεται να είπε στον Ερντογάν : «Μου χαλάς την πιάτσα, Ταγίπ. Πάψε να απειλείς τους Ελληνες. Εγώ φτάνω και περισσεύω».
***
Βρε Άδωνι, μιας και πουλιέται φτηνά η Ελλάδα, κράτησέ μου τη Θεσσαλονίκη που έχει νόστιμες μπουγάτσες και τρίγωνα.
****
Η αυθεντική δήλωση της Γιάννας Αγγελοπούλου : «Σας φέσωσα με τόσα εκατομμύρια των Ολυμπιακών Αγώνων και σεις μου αφαιρέσατε το διπλωματικό διαβατήριο και με καταδικάσατε να ταξιδεύω με την πλέμπα. Ουστ, να μου χαθείτε αχάριστοι».
***
Με τα νέα μέτρα, οι συντάξεις θα περιλαμβάνουν φιλικό χτύπημα στην πλάτη και χαρτζιλίκι για ένα φασκόμηλο το χειμώνα και μια μπίρα το καλοκαίρι.
***
Ο Κόπολα πρόκειται να σκηνοθετήσει την Πέμη Ζούνη στη θεατρική μεταφορά του Αποκάλυψη τώρα. Οι φωτογραφίες πάντως από το Βιετνάμ στο δελτίο τύπου είναι όλες γνήσιες.
***
Βίσση, Καρβέλας και Κωστόπουλος μαζί σε talent show. Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα.
***
Η διαπραγμάτευση θυμίζει εκείνο τον παλιό διάλογο μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου: «Εσύ θα παριστάνεις ότι δουλεύεις κι εγώ θα παριστάνω ότι σε πληρώνω».
***
Το ΠΑΣΟΚ θέλοντας να απαλλαγεί από τον ήλιο, αναζητά νέο σήμα που να καλύπτει όλες τις συνιστώσες της Κεντροαριστεράς. Γιατί δεν βάζει τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα;
***
Η επόμενη βόμβα -πακέτο θα έχει προορισμό το σπίτι του Μοντεσκιέ και αποστολέα τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
***
Οσο για τον Κικίλια τι να πεις; Ο Μπιν Λάντεν μπροστά του ήταν λυκόπουλο.
***

Αλλάζει ονομασία το Ποτάμι. Εφεξής θα λέγεται «Η αποξήρανση της Κωπαϊδας».
***
Επίτηδες χάνουμε, δήλωσαν οι Μαχητές. Αφήνουμε τους Διάσημους να τρώνε για να ανεβάσουν χοληστερίνη.
***
Μετά απ’ όλα αυτά, να μαζευτούμε μια μέρα και να κάνουμε ομαδική απόπειρα ευτυχίας.

ΠΟΙΗΣΗ

ΤΙΤΙΒΙΣΜΑΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΩΝ

Όλοι οι ποιητές μας σήμερα παρόντες

στην καθιερωμένη εαρινή τους σύναξη,

την επαύριο της εθνικής μας εορτής,

υπό την βασιλικήν δρυν του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

«Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί  εθνικόν

ότι είναι αληθές.»

Από τον Διονύσιο Σολωμό,

που διευθύνει, δικαιωματικά, τις εργασίες,

η υπενθύμιση.

«Στης πολιτείας της μάντρας οι λύκοι,

παντού οι λύκοι»,

ξεσπαθώνει ο Κωστής Παλαμάς.

«Τιμή σ’ εκείνους όπου στη ζωή τους,

ώρισαν και  φυλάγουν Θερμοπύλες»,

αποφαίνεται ο Κωνσταντίνος Καβάφης.

«Όπου και να ταξιδέψω,

η Ελλάδα με πληγώνει»,

παραπονείται ο Γιώργος Σεφέρης.

«Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου»,

υπογραμμίζει ο Οδυσσέας Ελύτης.

 «Την Ρωμιοσύνη μην την κλαις»,

βροντοφωνάζει ο Γιάννης Ρίτσος.

Τιτιβίσματα χελιδονιών

Οι στίχοι των ποιητών μας…

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

(Αδημοσίευτο)

ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ

ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΓΓΕΛΗ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ
ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης (21 Μαρτίου) οι μαθητές κι οι μαθήτριες της Ε’ και Στ’ τάξης των Εκπαιδευτηρίων Θεοδωρόπουλου φιλοξένησαν στην τάξη τους τον παιδαγωγό, λογοτέχνη, αλλά και δημοσιογράφο κ. Βαγγέλη Κακατσάκη. Οπως σημειώνουν οι δάσκαλες των τάξεων Στέλλα Γυπαράκη, Τερψιχόρη Τζανουδάκη, «τις προηγούμενες ημέρες τα παιδιά ασχολήθηκαν με ποιήματα από τις ποιητικές του συλλογές “ΚΑΖΟΒΑΡ” και “Oταν γίνεις ποίημα”. Πιο συγκεκριμένα, εργάστηκαν πάνω στα ποιήματα “Της ασχήμιας”, “Εμείς”, “Eνας Αλέξανδρος” και “Θα ‘ρθει καιρός”, με βάση τα οποία εκπόνησαν ομαδικές εργασίες.
Οι μαθητές της Ε’ τάξης εικονογράφησαν το ποίημα “Της ασχήμιας” και κατέγραψαν διάφορα αποφθέγματα που εμπνεύστηκαν από αυτό.
Ταυτόχρονα δημιούργησαν ένα βιβλίο με την εικονογραφημένη ιστορία, καθώς κι ένα βίντεο, στο οποίο απαγγέλουν οι ίδιοι το ποίημα σε αντιστοίχιση με τις ζωγραφιές τους.
Με τη σειρά τους, οι μαθητές της Στ’ τάξης, αφού μελέτησαν τα ποιήματα, εξέφρασαν τα συναισθήματά τους και τις σκέψεις τους σχετικά με την ποίηση. Eτσι προέκυψε το “Αλφαβητάρι της ποίησης”, το οποίο παρουσιάστηκε και σε ηλεκτρονική μορφή με τις φωνές των μαθητών.
Ακόμη, τα παιδιά έγραψαν επιστολές προς τον “άγνωστο” αναγνώστη, ο οποίος είναι άνθρωπος της καθημερινής εποχής με τις δυσκολίες και τα προβλήματά του, δίνοντας συμβουλές επηρεασμένες από τα διδάγματα των ποιημάτων. Τέλος, ζωγράφισαν τις εικόνες που τους δημιουργήθηκαν κατά τη μελέτη των ποιημάτων.
Χαρακτηριστική ήταν η φράση που χρησιμοποίησε ο κ. Βαγγέλης κι αποτέλεσε ερέθισμα για την έναρξη της συζήτησης:
«Φυτεύοντας περισσότερες τριανταφυλλιές, έχουμε περισσότερα τριαντάφυλλα».
Ο ίδιος από την αρχή κέρδισε το ενδιαφέρον των μαθητών, το οποίο κράτησε αμείωτο μέχρι τέλους, ενώ τα λόγια του αποτέλεσαν δίδαγμα για εκείνα.
Στην πορεία της συζήτησης τα παιδιά διατύπωσαν πολλές ερωτήσεις που είχαν προετοιμάσει, με αφορμή το έργο και την τριπλή ιδιότητά του
Πριν μας αποχαιρετήσει, μας αφιέρωσε ποιητικές του συλλογές, όπως και το βιβλίο του “Στα πεταχτά”,  μαζί με τις ευχές του για καλή συνέχεια στο έργο μας. Η συνάντηση αυτή θα μείνει χαραγμένη στις καρδιές όλων μας.

Χανιώτικα νέα (25.03.2017)

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

 Ε1 ΤΑΞΗ 10ου ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ
Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΑΝΑΡΓΥΡΟΥΣ ΤΟ 1821



Τη φετινή γιορτή για την επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821 τη γιορτάσαμε στην τάξη με μια προσεκτική ματιά στην τοπική ιστορία. Καλή η επανάσταση στο Μοριά αλλά και εδώ στα Χανιά δεν υστερούσαμε σε αντρειοσύνη. Μελέτησαν λοιπόν οι μαθητές μας τις συνθήκες που επικρατούσαν στο νησί την άνοιξη του 1821 , αλλά και τα περιστατικά που έλαβαν χώρα στα Χανιά από τον Απρίλη έως και το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου… έμαθαν για τον μαρτυρικό θάνατο του Μελχισεδέκ Δεσποτάκη στον πλάτανο της Σπλάντζιας, για τους Γερλήδες των Χανιών αλλά και τους λινοβάμβακους, τους κρυπτοχριστιανούς δηλαδή. Μέσα από τα παιδικά μάτια οι ιστορίες αποκτούν μια άλλη διάσταση όπως και οι ίδιοι θα διαβάσετε… Και μία ιστορία από όλες (πηγή μας το διήγημα του Βαγγέλη Κακατσάκη “Ανάσταση”) μας έκανε την πιο τρανή εντύπωση. Οι μαθητές θα σας πάρουν λοιπόν από το χέρι και θα σας πάνε στη Σπλάντζια, θα σας οδηγήσουν μέσα στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων για να ζήσετε μαζί τους ένα αλλόκοτο γεγονός. Ήμασταν κι εμείς εκεί τη νύχτα της Ανάστασης του 1821 με τη φαντασία μας, μας λένε το καθένα με τον δικό του τρόπο…
Ελένη Βορεινάκη
δασκάλα


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Κατά τη δασκάλα και οι μαθητές της… Να τους χαίρεσαι Ελένη και να σε χαίρονται! Πολλά έχεις να τους μάθεις και πολλά έχουν να σου μάθουν. Συγχαρητήρια, παιδιά, και καλή πρόοδο! Καλό Σαββατοκύριακο και χρόνια πολλά για την εθνική μας γιορτή σε όλους!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος

Μεταστροφή
Το βράδυ της Ανάστασης του 1821 είχαμε μαζευτεί κάμποσοι στον ναό των Αγίων Αναργύρων στην Σπλάντζια. Είχε βγει ο παπάς στην Πύλη και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και βλέπουμε όλοι έναν Τούρκο ψηλό, μεγαλόσωμο. Μαζευτήκαμε όλοι σε μια μεριά και κλείσαμε τα μάτια. Νομίζαμε ότι ήρθε το τέλος. Εκείνος προχώρησε πέταξε κάτω τα άρματα του και πάτησε το φέσι του.
«Δε με λένε Χουσεΐν Αγά», φώναξε, «αλλά Μιχάλη» και μετά είπε σε όλους, «Χριστός Ανέστη». Η έκπληξη μας ήταν μεγάλη!!! Μερικοί έλεγαν πως έγινε θαύμα ενώ άλλοι κοιτούσαν με το στόμα ανοικτό. Ο Μιχαήλ όλη την υπόλοιπη μέρα πήγαινε από σπίτι σε σπίτι, έμπαινε μέσα στα σπίτια και μπροστά στα κατάπληκτα μάτια των ανθρώπων φώναζε «Χριστός Ανέστη» για να το μάθουν όλοι. Πολλοί άνθρωποι στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ήταν σαν αυτόν. Κρυπτοχριστιανοί. Αυτοί βοηθούσαν τους Ελληνες κρυφά.
Φωτεινή Καραβιτάκη









Η διπλή ταυτότητα
Τώρα που πλησιάζει το Πάσχα θυμάμαι τότε που ήμουν στην εκκλησία στην Σπλάντζια και προσκυνούσα. Ξαφνικά, άνοιξε η πόρτα και ένας δίμετρος άντρας, οπλισμένος βαριά μπήκε μέσα. Ολοι φοβόμασταν μήπως μας σκοτώσει. Οσοι ήταν κοντά στην πόρτα μπόρεσαν να φύγουν. Τελικά είδα κάτι που δεν το ’χα ξαναδεί. Ο Τούρκος πέταξε τα όπλα του, έβγαλε το φέσι του, το πέταξε κάτω και είπε: «Δε με λένε Χουσεΐν  Αγά αλλά Μιχάλη Κουρμούλη». Οταν το άκουσα τα έχασα στην αρχή. Μετά όμως κατάλαβα ότι είχε διπλή ταυτότητα και ένιωθα περήφανος που ένας άντρας βάζει τη ζωή του σε κίνδυνο για την πατρίδα του.
Μιχάλης Τσιλιμιγκάκης

Ενα αλλιώτικο βράδυ Ανάστασης
Ναι είναι ένα γεγονός που θυμάμαι πεντακάθαρα. Βράδυ της Ανάστασης ήταν το ’21. Ηταν μια από τις πρωτόγνωρες εμπειρίες της ζωής μου και αξίζει πιστεύω να σας την διηγηθώ. Οπως σας είπα ήταν βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου και οι περισσότεροι χριστιανοί βρίσκονταν στις εκκλησίες για την ανάσταση, μαζί τους ήμουν και εγώ. Ολοι στεκόμασταν όρθιοι στο Ναό των Αγίων Αναργύρων. Η λειτουργία ξεκίνησε όπως πάντα και όλοι νομίζαμε ότι θα ήταν ένα συνηθισμένο βράδυ. Ολα πήγαιναν καλά  και λίγο πριν πει ο παπάς το «Χριστός Ανέστη», άνοιξε με ένα σπρώξιμο η πόρτα του ναού.
Ολοι ξαφνιάστηκαν!!! Μέσα μπήκε ένας δίμετρος Τούρκος σωστό γομάρι. Τότε όλοι κοκάλωσαν. Ο άντρας που εισέβαλε στο ναό φορούσε πλούσια ρούχα, σημάδι πως ήταν κάποιος υψηλός αξιωματούχος πιθανόν ένας αγάς. Ακόμα ήταν πάνοπλος, πράγμα που φανέρωνε ότι ήταν αρχηγός ομάδας οπλισμένων στρατιωτών που θα έκαναν επίθεση. Αυτή η σκέψη τους πάγωσε όλους. Φοβήθηκαν ότι ήρθε το τέλος τους. Οσοι βρίσκονταν κοντά στην πόρτα έτρεξαν να το σκάσουν. Οσοι δεν είχαν τρόπο διαφυγής, αγκάλιασαν τα παιδιά τους για να τα προστατέψουν. Εγώ ξαφνιάστηκα τόσο που έμεινα ακίνητη. Τότε τα πράγματα πήραν μια τροπή που κανείς δεν περίμενε. Ο Τούρκος έκανε κάτι αναπάντεχο. Εβγαλε το φέσι του που ήταν το σύμβολο της καταγωγής του και το άφησε στο πάτωμα. Επειτα έσκυψε το κεφάλι και έκανε με ευλάβεια το σταυρό του. όλοι έμειναν άφωνοι. Τέλος έγινε κάτι εξίσου αξιοσημείωτο. Ο επιβλητικός άντρας φώναξε με όλη του τη δύναμη «Από σήμερα δεν είμαι ο Χουσεΐν αγάς αλλά ο Μιχάλης Κουρμούλης». Μετά από αυτό η λειτουργία συνεχίστηκε κανονικά.Ε μαθα μετά κάτι που με έκανε πολύ χαρούμενη. Ο Μιχάλης Κουρμούλης πήγε στα βουνά και πολέμησε τους Τούρκους. Ηγήθηκε σε πολλές μάχες και έδωσε έναν αέρα λευτεριάς στο νησί μας…
Νεφέλη Φαντριδάκη

Κρητικός στην καρδιά και στην ψυχή
Ηταν Ανάσταση και ήμουν στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων. Ο παπάς έψελνε και είχαν μείνει μόλις λίγα λεπτά για να τελειὠσει. Ξαφνικά ακούσαμε βαριά βήματα. Ολοι είχαμε τρομοκρατηθεί και κυρίως εγώ, που παραλίγο να φύγω από την εκκλησία. Ενας ψηλός άντρας μπήκε μέσα. Με αργές κινήσεις έβγαλε το φέσι του το ποδοπάτησε και έβγαλε και δυο κουμπούρια, που τα ακούμπησε σε ένα τραπεζάκι που ήταν δίπλα του. Ηρεμος χωρίς καμιά ανησυχία, έκανε το σταυρό του και με σταθερά βήματα προχώρησε να μεταλάβει. Εγώ είχα κοντέψει να λιποθυμήσω. «Βρε μήπως το κάνει έτσι και μετά αρπάξει τα κουμπούρια και μας σκοτώσει όλους εδώ μέσα» σκέφτηκα. Ο άντρας, είχε ένα άγριο ύφος αλλά σιγά σιγά στα χείλη του άρχισε να σχηματίζεται ένα γλυκό χαμόγελο. «Χριστός Ανέστη, Χριστιανοί». Όλοι απορημένοι αλλά και μια μυστηριώδη ευτυχία κοιτούσαν το πρόσωπο του άντρα. «Δεν είμαι από σήμερα ο Χουσεΐν Αγάς αλλά ο Μιχάλης ο Κουρμούλης, Κρητικός στην καρδιά και στην ψυχή όπως και εσείς…».
Ιωάννα Μαλεκάκη


Επανάσταση το 1821 στην Κρήτη, ναι ή όχι;;;







Το 1821 υπήρχαν στο νησί περίπου 260.000 κάτοικοι. Από αυτούς ένα μεγάλο μέρος ήταν μουσουλμάνοι (περίπου 120.000) και μάλιστα από αυτούς οι 20.000 ήταν καλά οπλισμένοι. Αυτοί ήταν Τούρκοι ή Τουρκοκρητικοί που εξισλαμίστηκαν την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Μάλιστα ήταν φανατικότεροι από τους ίδιους τους Τούρκους.
Ο χριστιανικός πληθυσμός ζούσε σε καθεστώς καταπίεσης και τρομοκρατίας. Οι τούρκικες διοικήσεις Χανίων, Ρεθύμνου και Μεγάλου Κάστρου, με δύο σώματα γενιτσάρων χειροτέρευαν την κατάσταση. Λόγω της καταπίεσης οι μυημένοι στην Φιλική εταιρεία ήταν ελάχιστοι με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ψυχολογική και ιδεολογική προετοιμασία για τον αγώνα της λευτεριάς. Το νησί της Κρήτης είναι απομακρυσμένο από την άλλη Ελλάδα, πράγμα που δυσκολεύε την επικοινωνία με την υπόλοιπη Ελλάδα και την αποστολή βοήθειας. Ακόμα γύρω από το νησί έπλεε ο στόλος της Αιγύπτου που έκλεινε σε κλοιό το νησί. Από όλα αυτά καταλαβαίνουμε ότι η επιτυχία μιας επανάστασης στο νησί θα ήταν αδύνατη. Παρόλα αυτά, ναι, οι Κρητικοί επαναστάτησαν μαζί με τους άλλους Έλληνες και το 1821.
Κάλλια Σταματάκη


Χανιώτικα νέα (25.03.2017)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

«Εσείς, ω αθάνατοι ψυχαί των ελευθέρων προγόνων μου! ενδυναμώσατε τώρα τον ζήλον μου με τα ηρωικά σας εντάλματα, διά να εκφράσω, καθώς πρέπει, τα της ελευθερίας κάλλη εις τους απογόνους σας. Και συ, ιερά Πατρίς, εγκαρδίωσον και στερέωσον την προς σε αγάπην μου, με την ενθύμησιν των παλαιών τερατουργημάτων σου, δια να παραστήσω με σαφήνειαν εις τα τέκνα σου τας φοβεράς χρείας σου, και να ενθουσιάσω τας ελληνικάς των καρδίας με τον θείον σου έρωτα». Ανωνύμου του Ελληνος:”Ελληνική Νομαρχία ήτοι Λόγος περί ελευθερίας”.

«Ως πότε παλικάρια να ζώμεν στα στενά/ μονάχοι σαν λιοντάρια στις ράχες στα βουνά;/ Σπηλιές να κατοικούμεν, να βλέπομεν κλαδιά,/ να φεύγομ’ απ’ τον κόσμο για την πικρή σκλαβιά;/ Να χάνομεν αδέλφια, Πατρίδα και γονείς,/ τους φίλους τα παιδιά μας κι όλους του συγγενείς./ Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή/παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Ρήγα Φεραίου: “Ο θούριος”.

«Η ώρα ήλθεν, ω Ανδρες Ελληνες! Προ πολλού οι λαοί της Ευρώπης, πολεμούντες υπέρ των ιδίων δικαιωμάτων και ελευθερίας αυτών, μας επροσκάλουν εις μίμησιν. Αυτοί καίτοι οποσούν ελεύθεροι, επροσπάθησαν όλαις δυνάμεσι να αυξήσωσι την ελευθερίαν, και δι’ αυτής πάσαν αυτών την ευδαιμονίαν. Οι αδελφοί μας και φίλοι είναι παντού έτοιμοι. Οι Σέρβοι, οι Σουλιώται, και όλη η Ηπειρος, οπλοφορούντες μας περιμένωσιν. Ας ενωθώμεν λοιπόν με ενθουσιασμόν! Η Πατρίς μας προσκαλεί». Αλεξάνδρου Υψηλάντη: Προκήρυξις “Μάχου υπέρ πίστεως και Πατρίδος!”

«Ελάτε να ζεστάσωμεν/ Τα χέρια μας στα σπλάχνα/ Οσων θυσίας προσφέρουσιν/ Εις τον Σταυρόν και σέβονται/ Αγίων εικόνας./ Ελάτε, ελάτε, ο κόπος/ Αν μας καταδαμάσει/ Επί σωρούς σφαγμένων/ Καθίζοντας,/ ανάπαυσιν/ θέλομεν εύρει./ Τα ρόδα της Ελλάδος/ Εις το αίμα της βαμμένα/ θέλει φανούν τερπνότατον/ Δώρον, των γυναικών μας/ Κ’ έργον ηρώων». Ανδρέα Κάλβου: “Τα ηφαίστεια”.

«Το δε στρατόπεδο ομοίαζε εις αύτη την περίσταση χωρικό πανηγύρι. Ελειπεν όμως από το στρατόπεδο η πειθαρχία, διότι όλοι οι χωρικοί, όσοι εμαζώχθησαν δεν είχαν πλέον τον Τούρκο αφέντη εις το κεφάλι τους.[…] Οι δε καπεταναίοι εις την αρχή, εμεταχειρίζοντο τους στρατιώτας ως αδελφούς των, επειδή επροσπάθουν να τους μάθουν εις την αρχή τι θα ειπεί Επανάστασις και ακόμη ουδέ εγνωρίζοντο ποίοι ήσαν οι ανώτεροι». Φωτάκου: “Απομνημονεύματα”.

«Προύχοντες και Ηγεμόνες./ Οι του γένους κηδεμόνες!/ Αγαπάτε την Ελλάδα,/ Προσκυνείτε την Παλλάδα!/ Μεθ’ υμών η ομονοία!/ Ζήτω η φιλογενία!/ Εμποροι μικροί μεγάλοι,/ Ωσπερ Ζωσιμάδαι άλλοι,/ Δείξατε την προθυμίαν. Εις Ελλάδος Θεραπείαν./ Διατί φιλαργυρία;/ Ζήτω η φιλογενία!». Κων. Νικολόπουλου: “Ωδή υπέρ της Ελλάδος”.

«Οχι τα κλαριά να μας κόψεις, όχι τα δένδρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψε, μόνον πέτρα επάνω στην πέτρα να μη μείνει, εμείς δεν προσκυνούμεν· τι τα δένδρα μας αν τα κόψεις και τα κάψεις, την γην δεν θέλει την σηκώσεις και η ίδια γης που τα έθρεψε, αυτή η ίδια γη μένει δική μας και τα ματακάνει. Μόνον ένας Ελληνας να μείνει, πάντα πολεμούμε και μην ελπίζεις πως την γην μας θα την κάμεις δική σου, βγάλτο από το νου σου». Γεωργίου Τερτσέτη: “Υπομνήματα Θ. Κολοκοτρώνη”.

«Ποιοί είν’ αυτοί που πλησιάζουν/ με πολλή ποδοβολή,/ κι’ άρματ’, άρματα ταράζουν;/ Επετάχτηκες εσύ./ Α! Το φως που σε στολίζει/ Σαν ηλίου φεγγοβολή,/ Και μακρόθεν σπινθηρίζει/ Δεν είναι, όχι, από τη γη./ Λάμψιν έχει όλη φλογώδη/ Χείλος, μέτωπο, οφθαλμός·/ Φως το χέρι, φως το πόδι,/ κι’ όλα γύρω σου είναι φως». Διονύσιου Σολωμού: “Ο ύμνος εις την Ελευθερίαν!”

«Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγει ούτε ο δυνατός “εγώ” ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς “εγώ”; Οταν αγωνιστεί μόνος του και φκειάσει ή χαλάσει, να λέγει “εγώ”· όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκειάνουν, τότε να λένε “εμείς”. Είμαστε εις το “εμείς” κι όχι εις το “εγώ”. Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλομεν να φκειάσομεν χωριό, να ζήσομεν όλοι μαζί”. Γιάννη Μακρυγιάννη “Απομνημονεύματα”.

Χανιώτικα νέα (24.03,2017)

ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ

ΣΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης (21 Μαρτίου) η πρόσκληση να επισκεφτώ , σήμερα, Πέμπτη, 23 Μαρτίου, στις 10 το πρωί, ως ποιητής, αλλά και ως δάσκαλος και ως δημοσιογράφος, το Δημοτικό Σχολείο των ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ, στο πλαίσιο των δράσεων φιλαναγνωσίας.

Αξέχαστη θα μου μείνει η δυόμιση ωρών περίπου συνάντηση μου με τα παιδιά και τις δασκάλες τους, την Στέλλα Γυπαράκη και την Τέρψη Τζανουδάκη, όπως και με τον υπεύθυνο Προγραμμάτων του Σχολείου Μανόλη Κουναλάκη.  Να χτυπά και να ξαναχτυπά το κουδούνι και να μη θέλουν να το ακούσουν ούτε οι μαθητές ούτε οι δάσκαλοι..... Ευλογία η κουβέντα μαζί τους, για την ποίηση μου και γενικότερα για την ποίηση, για τα κείμενά μου στην εφημερίδα και γενικά για τη δημοσιογραφία, για τις αναμνήσεις μου από τα παιδικά μου χρόνια και τη δασκαλική μου ζωή...

"Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά\ έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!" Έχει δίκιο ο Διονύσης Σαββόπουλος...

ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΜΙΚΡΗ ΓΕΥΣΗ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ....
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

Προσεχώς περισσότερα....

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

Αλέξη... ρίχτο!

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Αυτό το θέμα με τη διαπραγμάτευση, έχει καταντήσει γελοίο! Αυτό το: «η συμφωνία κλείνει από ώρα σε ώρα, από στιγμή σε στιγμή, από Εurogroup, σε Εurogroup, και από μήνα σε μήνα», με ανησυχεί!
Κάτι τι μου θυμίζει από τα παλιά! Τότε που “τους είχαμε στο χέρι”, που “τους παίζαμε στα δάχτυλα”, τότε που τέτοιες μέρες ο Γιάνης είχε κατέβει στην πόλη μας για την παρέλαση… και του κάναμε τεμενάδες!
…Μου θυμίζει και τι δεν μου θυμίζει!!!
Αλίμονο, έχουμε περάσει από αυτόν τον δρόμο κι άλλη φορά, τότε με λιγότερα μνημόνια στην πλάτη αλλά με τα μυαλά στα κάγκελα γιατί είχαμε πειστεί ότι τελικά θα μας λυπηθεί το σύμπαν και θα συνωμοτήσει υπέρ του περιούσιου λαού! Ελα μου όμως που ο περιούσιος λαός παραδίδει τις τύχες του σε ανάξιους!
Κανείς δεν μας φταίει, παρά εμείς οι ίδιοι!
…Τούτες οι μέρες κάτι μου θυμίζουν· τότε που και πάλι φτάσαμε τον κόσμο στο χτένι! Διότι πάντοτε ο κόμπος φτάνει στο χτένι και αυτό σπάει!
Κάπως έτσι είχαν τα πράγματα και πριν από δυο χρόνια, τότε που δεν ξέραμε, τότε που ήμασταν ακάτεχοι, άγουροι, και -όπως μετά από λίγο αποδείχθηκε- ψευδοεπαναστάτες (ή κολοτούμπες επί το λαϊκότερον).
Τότε είχαμε οδηγηθεί και πάλι πάνω στην ξέρα, στα capital control που ακόμη μας ταλανίζουν με όλα τα “παρελκόμενά” τους. Ολα αυτά, θα ’πρεπε να μας κάνουν σοφότερους, ίσως και φρονιμότερους με την έννοια του συνετού, του γνωστικού.
Κάτι τέτοιο, ωστόσο, δεν διαφαίνεται! Εχω την αίσθηση ότι παρότι “πάθαμε” δεν “μάθαμε”. Και πλέον το παιχνίδι έχει φύγει από τα χέρια μας!
Το μη κλείσιμο μιας συμφωνίας, η αδυναμία μας να φτάσουμε σε αυτήν, καταμαρτυρεί τη δεινή μας θέση!
…Στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη “Ολα είναι δρόμος”, υπάρχει μια καταπληκτική σκηνή με τον ηθοποιό Γιώργο Αρμένη (είχε κερδίσει το βραβείο α’ αντρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), όπου δίνει εντολή σε ένα εκσκαφέα να γκρεμίσει ένα μαγαζί (σκυλάδικο) -που μόλις είχε αγοράσει- από τον ιδιοκτήτη του, με την κραυγή – ατάκα “Ηλία ρίχτο” που επαναλάμβανε ώσπου ξεκίνησε ο εκσκαφέας.
Δεν ξέρω αν πρέπει να αναφωνήσουμε όλοι εμείς που είμαστε “ιδιοκτήτες”(!) του μαγαζιού, στον οδηγό Αλέξη: “Αλέξη ρίχτο”! Και βέβαια δεν εννοούμε το καράβι – Ελλάδα στην ξέρα!

Χανιώτικα νέα (22.03.2017)
         

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Το δάσος των ποιητών μας




Εκδήλωση -συνομιλία με την ποίηση τεσσάρων Κρητών ποιητών, του Δημήτρη Περοδασκαλάκη απ’ το Λασίθι, της Βούλας Επιτροπάκη απ’ το Ηράκλειο, της Νατάσας Χατζηδάκη από το Ρέθυμνο και της Ελένης Μαρινάκη από τα Χανιά, με διοργανωτές το Κέντρο Κρητικής Λογοτεχνίας και την Περιφερειακή Ενότητα Χανίων χθες στο Πνευματικό Κέντρο. Τιμητική εκδήλωση για τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο σήμερα στον χώρο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης. Αφιέρωμα στον Οδυσσέα Ελύτη, επίσης σήμερα, στο ιστορικό “καφέ – Κήπος” με συντονίστρια τη Στέλλα Αλιγιζάκη και με τη συμμετοχή του Γρηγόρη Βαλτινού, του Μιχάλη Αεράκη, του Γιάννη Γιαννακάκη, της Ελευθερίας Κοκοτσάκη και της ομάδας “Passepartout”. Διήμερη μουσική εκδήλωση, σήμερα και αύριο, με τίτλο “Ο Μίκης της Ποίησης και των Τραγουδιών” από το Μουσικό Σύνολο Χανίων στο Ωδείο, με ερμηνευτές, μεταξύ άλλων, τον Βασίλη Λέκκα, τη Δέσποινα Δρακάκη και τον Τάσο Ψαλιδάκη. Τέσσερις εκδηλώσεις στην πόλη μας, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης που γιορτάζουμε σήμερα, 21 Μαρτίου, πρώτη ημέρα της άνοιξης…

«Οπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί/ όπου και να θολώνει ο νους σας/ μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό/ και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη», μας προτρέπει ο Οδυσσέας Ελύτης στο “Οικόπεδο με τις τσουκνίδες” από το “Άξιον εστί”. Και τον ίδιο, και Κωστή Παλαμά και Κωνσταντίνο Καβάφη και Γιώργο Σεφέρη και Γιάννη Ρίτσο, και όλους τους ποιητές μας, μείζονες και ελάσσονες, να μνημονεύουμε! Παραπλήσιανε τελευταία το κακό που μας βρίσκει, έχει παραθολώσει ο νους μας και «η λαλιά που δεν ξέρει από ψέμα/ θ’ αναπαύσει το πρόσωπο του μαρτυρίου/ με το λίγο βάμμα του γλαυκού στα χείλη»…

“Περιδιαβαίνω στο χλοερό δάσος/ Των ποιητών, ξεχνιέμαι…/ Κανένα αστροπελέκι του χρόνου δεν το απειλεί./ Καμιά ξηρασία./ Ξαποσταίνω στο γέρικο πλατάνι του Παλαμά./ Υπό την βασιλική δρυν του Παπαδιαμάντη./ Τον ευκάλυπτο του Εμπειρίκου./ Το μοναχόδενδρο του Ελύτη./ Την ελιά του Μαβίλη./ Το κυπαρίσσι του Παπαδίτσα./ Το δάσος λέξεων του Κατσαρού./ Το αγέρωχο καραγάτσι του Αναγνωστάκη./ Την καρυδιά με τον βαρύ ίσκιο του Σεφέρη./ Το μαυροδάσος του Μέσκου./ Κι ανάμεσά τους εμείς οι νεότεροι./ Ταπεινοί θάμνοι οι περισσότεροι./…” Από το ποίημα “Το δάσος του Γιάννη Κουβαρά.



Τα “Σπίτια της Καρδιάς” της Αγγελικής Κίτσου

Υστερα από το Ηράκλειο, στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου, και την Αθήνα, στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, και στην πόλη μας, στο Νεώριο Μόρο, όπου στεγάζεται ο Ιστιοπλοϊκός Όμιλος Χανίων, η έκθεση φωτογραφίας και η παρουσίαση του βιβλίου – λευκώματος με θέμα “Σπίτια της καρδιάς” της Αγγελικής Κίτσου – Μαγαράκη. Πάντα άξιοι οι άνθρωποι της ιδιαίτερα δραστήριας Αδελφότητας Μικρασιατών Ν. Χανίων, με επικεφαλής την πρόεδρό τους Στέλλα Γκοτζάνη – Χαριτάκη, όπως και η σε ρόλο συντονίστριας καλή μου φίλη Αργυρώ Χανιωτάκη – Σμυρλάκη, που είχαν την ευθύνη της διοργάνωσης. Ευλογημένη η στιγμή της απόφασής τους…

Κοσμοπλημμύρα στο Νεώριο Μόρο, στην παρουσίαση των “Σπιτιών της καρδιάς” το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, 15 Μαρτίου (η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι 22 Μαρτίου), διάχυτη η συγκίνηση στην όλη ατμόσφαιρα. Εργα ζωής για την Αγγελική το βιβλίο της, ένα ιδιαίτερα καλαίσθητο λεύκωμα 500 σελίδων και οι 400 τόσες φωτογραφίες της. Όνειρα ζωής που πήραν σάρκα και οστά, ύστερα από 11 ταξίδια της δασκάλας – συγγραφέα – φωτογράφου μικρασιάτισσας από πατέρα και μητέρα Αγγελικής Κίτσου. Σταλαγμίτες και σταλακτίτες μνήμης. Για εκείνην, από μια πατρίδα που δεν γνώρισε, που την κουβαλούσε, όμως, ακέραια στο νου και στην καρδιά της. Για τις κόρες της και σ’ όλες τις κόρες και τους γιους που έχουν ρίζες από τις “αλησμόνητες πατρίδες”. Όπως τις γυναίκες της Αδελφότητας που τραγούδησαν διανθίζοντας την παρουσίαση. Και, βέβαια, για τους όπου γης Ελληνες, που επιμένουν να θυμούνται!

«Σπίτια των αλησμόνητων πατρίδων, σπίτια πετρολάλητα από την Κωνσταντινούπολη και την Ανατολική Θράκη, από την Προποντίδα, τη Βιθυνία και τον Πόντο μέχρι τη Νότια Μικρασία, από την Καππαδοκία μέχρι τις “αμμουδιές του Ομήρου”, σας ονειρεύτηκα, σας γνώρισα, αφουγκράστηκα τη σιωπή σας, σας ένιωσα και τώρα σας εμπιστεύομαι την καρδιά μου», γράφει στο τέλος του προλόγου του βιβλίου της η συγγραφέας. Κι εμείς όλοι όσοι “μεταλάβαμε” στο Νεώριο του Μόρο, απ’ το δισκοπότηρο της δικής σου συγκίνησης, τα ονειρευτήκαμε, τα γνωρίσαμε και τ’ αγαπήσαμε, Αγγελική!

Χανιώτικα νέα (21.03.2017)

ΧΡΥΣΑ

Πατριδογνωσίας το ανάγνωσμα

Γράφει ι Χρύσα Κακατσάκη

Όταν οι εθνικές καρπαζιές, χρόνια τώρα, διαδέχονται η μία την άλλη, τότε παίρνεις μολύβι και χαρτί και κάνεις ταμείο.

[..]Η δική μου  Ελλάδα  ισορροπεί σαν ακροβάτης ανάμεσα σ’ Ανατολή και Δύση και ακούει βερεσέ αυτούς που με τόση ευκολία ξεστομίζουν εκείνο το απόλυτο και κατηγορηματικό «ανήκομεν». Μυρίζει Καβάφη, αποδημίες και μεταναστεύσεις, απελευθερωτική εξωστρέφεια και όχι κλειστοφοβικά σύνδρομα. Στη δική μου Ελλάδα το ζεϊμπέκικο το χορεύουν μόνο άντρες, σκυφτοί, σε μια συνομιλία με τα έγκατα των συσσωρευμένων ερωτικών νταλκάδων και όχι φιγουρατζήδες με απωθημένα μπαλαρίνας για να εισπράττουν παλαμάκια. Έχει σουβλατζίδικα και όχι souvlakerie. Μερακλώνει με τις πενιές του Βαμβακάρη και του Τσιτσάνη και όχι με τα σκυλάδικα. Στους δρόμους της βαδίζει αλά μπρατσέτα ο Μέγας Ανατολικός του Εμπειρίκου και ο Μεγάλος Ερωτικός του Χατζιδάκι. Τις αρχαιότητες τις φροντίζει με μητρική στοργή ο σαλός από την Ελευσίνα στην «Αγέλαστο Πέτρα» του Κουτσαφτή και όχι οι τα φαιά φορούντες και περί ηθικής λαλούντες. Περιλαμβάνει στα λεξικά της τις αμετάφραστες λέξεις της λεβεντιάς και του φιλότιμου και στη δισκοθήκη της την περηφάνια στη φωνή του Μπιθικώτση, το λυγμό του Καζαντζίδη, την οικουμενικότητα του Μίκη και τους καλαματιανούς του Σκαλκώτα. Η ποίηση βρίσκει την καλή και τη γλυκιά της ώρα στις κρητικές μαντινάδες, στα ηπειρώτικα μοιρολόγια και στους νησιώτικους μπάλους. Κάπου εκεί εκφράζεται και μια από τις πιο αρχέγονες μορφές συλλογικότητας με το πάνδημο πένθος και το ομαδικό ξεφάντωμα των πανηγυριών.
Η δική μου Ελλάδα πόρρω απέχει από τη γραφικότητα των τουριστικών καρτ ποστάλ με τους βασιλικούς στα παραθύρια, τις ασβεστωμένες αυλές και τα ερημικά ξωκλήσια. Δεν στέκεται στη γαλάζια κουνουπιέρα του ουρανού ούτε στα καλοσιδερωμένα σεντόνια της θάλασσας. Φυλάσσει στις θυρίδες της μνήμης τα παραπήγματα των εξόριστων στα ξερονήσια. H πυξίδα σημαδεύει μονίμως την Ιθάκη και όχι τη Μύκονο. Μειδιά στις γελοιογραφίες του Μποστ και του Αρκά και ανασαίνει στις ώχρες του Κόντογλου και στις γεωμετρίες του Μόραλη. Έχει στα καφενεία της ψάθινες καρέκλες και όχι πλαστικές και στα τραπεζάκια τους κελαρύζουν ισοβίως τα ζάρια του ταβλιού, στα διαλείμματα πολιτικών τσακωμών ανάμεσα σε τρικουπικούς και δηληγιαννικούς, βενιζελικούς και φιλοβασιλικούς, μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Λίγο πιο κάτω, στις λαϊκές της αγορές πουλάνε ευωδιαστά λεμόνια από τη Λακωνία και όχι κίτρινα λουστραρισμένα μπαλονάκια από την Αργεντινή. Η δική μου Ελλάδα φυλάσσει στο σεντούκι με τα προικιά της την τσαχπινιά στο βλέμμα του Καραγκιόζη και όχι τις κωλοτούμπες του Χατζατζάρη και στο κελάρι της κρασί από τα πιθάρια του Μίνωα. Ταυτίζεται, δηλαδή, με την αναζήτηση της ελληνικότητας, όπως την οραματίστηκε η γενιά του ‘30. Όχι σαν μια ηδονική αυταπάτη ή απλά ένα πνευματικό αντίβαρο στην καταβαράθρωση της Μεγάλης Ιδέας, αλλά σαν τη σωστή κίνηση ενός ψύχραιμου ναυαγού που πιάστηκε από τη σανίδα της τέχνης και του πολιτισμού για να βγει στη στεριά.
Στην άλλη όψη του νομίσματος, βρίσκεται εκείνη του ρεαλισμού. Γεννηθήτω τόπος με αετόμορφα ψηλά βουνά, θαλασσοφαγωμένους βράχους και ακατάλυτο φως, είπε ο Θεός. Και εγένετο Ελλάδα. Τσιμέντο να γίνει, αποφάσισε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και τσιμέντο έγινε. Γεννηθήτω μεζονέτα, πρόσταξε ο νεοπλουτισμός και εγένετο μεζονέτα. Με δανεικά βεβαίως βεβαίως. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι οι Ευρωπαίοι άρχισαν να μας παίρνουν στα σοβαρά το 1824, όταν μας έδωσαν το πρώτο δάνειο οι Εγγλέζοι. Μόνο που προσωπικά δεν ξέρω κανέναν Έλληνα πολιτικό (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) ο οποίος να έχει ιδιαίτερη κλίση στη σοβαρότητα. Έκτοτε, στο σώμα αυτής της χώρας ασέλγησαν κατά συρροήν και ασυστόλως Άγγλοι, Γάλλοι Πορτογάλοι, εγχώριοι αετονύχηδες και διεθνή αρπακτικά. Μια χώρα- Μήδεια και αυτή από τη μεριά της, που όμως δεν έχει καν το κουράγιο να σκοτώσει τα παιδιά της μια κι έξω, αλλά τα ροκανίζει αργά και βασανιστικά. Και κώνειο κερνάει.. έτσι για να τηρείται η παράδοση με τον Σωκράτη. Προβάλλει σε σινεμασκόπ την ταινία «Ο κλέψας του κλέψαντος». Πρώτη αυτή κλέβει τους πολίτες, μετά οι πολίτες ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί το παγκάρι. Σε απόσταση αναπνοής τα βάθρα από τα βάραθρα, η φουστανέλα από τον Αρμάνι, οι θυμικές καταιγίδες από τις ναυαγοσωστικές προθέσεις, ο οίστρος της ζωής από τον φόβο του θανάτου.
Έχει όμως και άλλα «αξιοθέατα». Τη Λερναία Ύδρα της γραφειοκρατίας, μια διαχρονικά χαίνουσα πληγή, που απομυζά κάθε ικμάδα αντοχής στο παράλογο. Τα δένδρα που πληγώναμε στις Σκουριές και στα καμένα δάση. Τα μετάλλια αυτών που στέκονται στις ουρές των νοσοκομείων για ένα ράντσο. Τα κορνιζαρισμένα πτυχία των νέων στην αχανή γκαλερί της ανεργίας. Ακόμη και το αρχαίο της παρελθόν το καπηλεύεται με τους όρους του πιο άθλιου μάρκετινγκ. Σαν μια ακάλυπτη επιταγή που σχεδόν τίποτα δεν κράτησε από την παρακαταθήκη των ένδοξων προγόνων. Η αξιοκρατία, για την οποία μιλούσε ο Περικλής στον «Επιτάφιο», αντικαταστάθηκε από τη δικτατορία των μετρίων, οι δημοκρατικοί θεσμοί που υπήρξαν η πεμπτουσία της πόλης- κράτους μετατράπηκαν σε κενά νοήματος και από τα παραθυράκια του νόμου τρυπώνει ο τυχοδιωκτισμός, οι αρπαχτές, η διαφθορά και η προχειρότητα. Πουθενά η Τίσις και η Νέμεσις για να τιμωρηθούν εκείνοι που επράξαν το κακό. Κι όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι και αδυνατεί να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού της, τότε καιροφυλακτεί με περισσή αδημονία ώστε να καρπωθεί κάποια καλλιτεχνική ή αθλητική διάκριση που θα της φέρουν για πεσκέσι τα τέκνα της από το εξωτερικό. Ποτέ δεν βοήθησε τους πολίτες της να ξεπεράσουν αυτό το δεινό οξύμωρο ανάμεσα στην αγάπη για την πατρίδα και την απέχθεια προς το κράτος.
Ποια Πυθία, λοιπόν, θα μας πει αν στο φυλετικό αίνιγμα αυτού του τόπου υπερτερεί το ανάδελφο έθνος ή η ιστορική φάρσα. Όσο στη βυζαντινή αντιφωνία ο αριστερός ψάλτης Γ. Ρίτσος βροντοφωνάζει «τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις» τόσο δεξιός Γ. Σεφέρης ψιθυρίζει «όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει». Πάνω εκεί ωστόσο, να σου πετιέται το DΝΑ του διονυσιασμού, που καταπίνει τις πίκρες και τις αδικίες και στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα αντιτάσσει τους ήχους ενός ευφρόσυνου τσιφτετελιού, που όλα τα αθωώνει και όλα τα ξεπλένει.
«Βγάζω φλας αλλά δεν στρίβω, τη ζωή μου προσπερνάω
και ώπα είπα λέω, ώπα κοίτα με γελώ, δεν κλαίω».

ΕΥΔΟΚΙΑ

"Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ" ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ






Όπως και στα Χανιά, όπου δόθηκαν τέσσερις  παραστάσεις, τρεις στο Πνευματικό Κέντρο και μία στο 7ο Γυμνάσιο...

Απόλυτα επιτυχημένες και στο Ηράκλειο οι δυο τελευταίες(;) παραστάσεις του έργου "Ο Βασιλιάς των Ονείρων" της Ευδοκίας Σκορδαλά- Κακατσάκη που δόθηκαν χθες Σάββατο, 18 Μαρτίου στο πλαίσιο των 'Πολιτιστικών Αγώνων Ηρακλείου 2017", στον Θεατρικό Σταθμό της Πόλης, από τον Σύλλογο των Φίλων Θεάτρου Χανίων, σε σκηνοθεσία της Μαρίας Ραμουτσάκη, μουσική επιμέλεια της Ελένης Καρμπαδάκη, σκηνικά - κοστούμια της Μικέλας Παπαδουλάκη, χορογραφία  της Βασιλικής Ντουντουλάκη και με πρωταγωνιστές στον ρόλο του Βασιλιά τον  Κώστα Βερονίκη και στον ρόλο του Μαύρου Καβαλάρη τον και πρόεδρο του Συλλόγου Νάσο Αθανασόπουλο.*



Έκδηλα συγκινημένη στο τέλος των παραστάσεων η Συγγραφέας ευχαρίστησε όλες και όλους που συμμετείχαν στην όμορφη αυτή προσπάθεια του εμείς, κάτω από τη σημαία του Συλλόγου των Φίλων Θεάτρου Χανίων, και βέβαια τον κόσμο που αθρόως προσήλθε, με εισιτήριο τρόφιμα μακράς διάρκειας και φάρμακα για την ενίσχυση του Κοινωνικού Παντοπωλείου της Αντιπεριφέρειας Ηρακλείου και του Κοινωνικού Ιατρείου Φαρμακευτικήε Αλληλεγγύης Ηρακλείου.



* ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ


Απόδοση Σεναρίου - Σκηνοθεσία: Μαρία Ραμουτσάκη....
Ειδικά Εφέ- Γραφικά: Εβίνα Μπασιά.
Μακιγιάζ: Ξένια Ζάχου.
Μουσική επιμέλεια: Ελένη Καρμπαδάκη.
Σκηνικά - Κοστούμια: Μικέλα Παπαδουλάκη.
Κατασκευή σκηνικών: Έλενα Αθανασοπούλου - Χριστίνα Βεριβάκη -
Γιούλα Κανιτσάκη - Ντένια Καραβασιλειάδη - Σοφία Κοκολογιάννη -
Εύα Κουκουράκη - Γιάννης Πατούρας - Μαρία Ραμουτσάκη.
Κατασκευή αλόγου: Αμαλία Καρκούλια.
Φωτογραφία: Δημήτρης Μπαρούνης.
Χορογραφίες: Βασιλική Ντουντουλάκη - Jazz Train Studio.

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης):

Ύπνος: Σπύρος Κοσμάς.
Ξύπνιος: Γιάννης Πατεράκης.
Αφηγήτρια: Σοφία Κοκολογιάννη.
Ονειράκια: Δέσποινα Τραχαλάκη - Γιούλα Κανιτσάκη - Χριστίνα Βεριβάκη - Γιώργος Τακτικάκης - Χρυσούλα Ψυλλάκη.
Βασιλιάς των Ονείρων: Κώστας Βερονίκης.
Βρύση: Έλενα Αθανασοπούλου.
Ναυτικός: Γιάννης Πατεράκης.
Κορίτσι του πολέμου: Βενετία Κοντογιάννη.
Γυναίκα: Αθηνά Καπνισάκη.
Άνδρας: Σπύρος Κοσμάς.
Τυφλή Γυναίκα: Ντένια Καραβασιλειάδη.
Εφιάλτης: Νάσος Αθανασόπουλος.
Κακά Όνειρα: Λίνα Κελαϊδή - Μικέλα Παπαδουλάκη.

Πουλιά που τραγουδούν: Αθηνά Καπνισάκη (κιθάρα- φώνη) - Ειρήνη Κουφογιαννάκη - Μαρία Παπαδογιάννη - Βενετία Φλεμετάκη - Τόνια Φραγκιουδάκη.

Θα ακουστεί "Το τραγούδι των Πουλιών", σε σύνθεση της Μαρίας Παπαδογιάννη και στίχους της Δέσποινας Τραχαλάκη, που γράφτηκε ειδικά για την παράσταση.

Πουλιά που χορεύουν: Μίνα Κόρακα - Ιωάννα Κούρπα - Μιχαέλα Περράκη - Νεκταρία Σταματουλάκη.

ΠΟΙΗΣΗ

ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ 1880 - Πίνακας του Γιώργου Ροϊλού

Πατρίδα του ποιητή
το τραγούδι ενός σπουργίτη,
που χορταίνει μ’ άλλους εφτά την πείνα του
σε μια ρώγα από σταφύλι.

Πατρίδα του ποιητή

μια τόση δα δέσμη φωτός,
που μπαίνει από έναν μικροσκοπικό φεγγίτη
μιας σκοτεινής φυλακής.

Πατρίδα του ποιητἠ

η ευωδία του μόνου τριαντάφυλλου
που βρήκε ο χειμώνα
στον απέραντο τριανταφυλλώνα.

Πατρίδα του ποιητή

το άγγιγμα του χεριού της μητέρας,
που θέλει να πάρει τον πυρετό
από το μέτωπο του παιδιού της

Πατρίδα του ποιητή

η γεύση του κοκκινάπιδου στον ουρανίσκο,
που παραμένει να του θυμίζει
την παιδική του ηλικία.

Πατρίδες του ποιητή οι αισθήσεις του.
Πατρίδα του ποιητή η καρδιά του.

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

(αδημοσίευτο)

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

3ο ΔΗΜ. ΣΧ. ΚΙΣΑΜΟΥ

ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΦΕΤΙΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΘΡΑΝΙΟΥ




Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Τρία απ’ τα πρώτα φετινά “μυστικά του θρανίου”, έτσι όπως είναι γραμμένα στο τελευταίο (18ο) τεύχος του ομώνυμου περιοδικού του 3ου Δημ. Σχ. Κισάμου, συν τον πίνακα περιεχομένων όλων των πρώτων φετινών μυστικών, φιλοξενούνται στον σημερινό Παιδότοπο. Σαν δείγματα μιας πραγματικά εξαιρετικής προσπάθειας που συνεχίζεται με ενθουσιασμό και υπευθυνότητα “με γνώση και με τρόπο” από δασκάλους και μαθητές για 9η συνεχή σχολική χρονιά. «Είμαστε χαρούμενοι γιατί καταφέραμε να εκπληρώσουμε ένα όνειρό μας, την έκδοση του 18ου τεύχους», μας λένε, μεταξύ των άλλων, στον πρόλογό τους οι μαθητές και οι δάσκαλοι του Σχολείου, με πρώτο βέβαια τον και καλό μου φίλο διευθυντή τους Αντώνη Σπανουδάκη, που είχε την καλοσύνη να μου το στείλει μαζί με το προηγούμενο τεύχος. Να δηλώσω κι εγώ τη χαρά μου και να σας συγχαρώ, καλά μου Καστελλιανάκια και αγαπημένοι μου συνάδελφοι! Υπόδειγμα μαθητικού περιοδικού τα “Μυστικά” σας, που κι αν έχουν φιλοξενηθεί στον Παιδότοπο! Καλή συνέχεια!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος

Επίσκεψη στο Μουσείο
της Ελεύθερνας

Το Νοέμβριο επισκεφθήκαμε το Μουσείο της Αρχαίας Ελεύθερνας. Το μουσείο αυτό εγκαινιάστηκε το καλοκαίρι από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και περιμέναμε με ανυπομονησία όλα τα παιδιά να το δούμε από κοντά.
Ξεκινήσαμε το πρωί τα παιδιά της Πέμπτης και της Εκτης τάξης. Τα παιδιά της Τρίτης και της Τετάρτης είχαν πάει άλλη ημέρα. Η διαδρομή ήταν αρκετά μακρινή αλλά όμορφη. Το μουσείο βρίσκεται στο νομό Ρεθύμνου, κοντά στη Μονή Αρκαδίου.
Μόλις φτάσαμε, κατεβήκαμε από το λεωφορείο και το κοιτάξαμε μαγεμένοι. Το κτήριο είναι χτισμένο σ’ ένα ψηλό μέρος, μέσα σε ελιές. Είναι μοντέρνο και περιμέναμε με αγωνία να μπούμε μέσα.
Οι υπεύθυνοι του μουσείου μας καλωσόρισαν χαρούμενοι. Μας μοίρασαν από ένα μαξιλάρι και ένα πινακάκι. Μας παρακάλεσαν να κάνουμε ησυχία και να καθίσουμε στα μαξιλαράκια μας.
Επειτα μας έδειξαν ένα στρογγυλό πράγμα που άστραφτε. Ο κύριος που μας τα εξηγούσε μας ρώτησε τι ήταν. Εμείς όλοι σχεδόν απαντήσαμε πως ήταν ασπίδα. Νομίζαμε μάλιστα ότι ήταν χρυσή επειδή άστραφτε. Ομως δεν ήταν χρυσή αλλά χάλκινη και ότι δεν ήταν ασπίδα αλλά καπάκι ενός σκεύους που μέσα φύλαγαν τη στάχτη των νεκρών πολεμιστών. Οπως η ασπίδα τους προστάτευε τη ζωή όταν πολεμούσαν, έτσι τους φύλαγε και όταν πέθαιναν στον πόλεμο. […]
Υπήρχε και κάτι άλλο, πολύ ωραίο και μας έκανε μεγάλη εντύπωση.
Ενα γυναικείο άγαλμα που ένα ακριβώς ίδιο βρίσκεται σε ευρωπαϊκό μουσείο. Τα αγάλματα αυτά τα ονόμασαν “Δίδυμες κόρες” γιατί οι έρευνες έδειξαν ότι κατασκευάστηκαν από το ίδιο υλικό, την ίδια εποχή. Η πέτρα από την οποία κατασκευάστηκαν και τα δύο αγάλματα ήταν από την περιοχή της Ελεύθερνας.
Είδαμε, επίσης, σε μία μεγάλη προθήκη μια αναπαράσταση για το πώς έκαιγαν τους νεκρούς και πώς έβαζαν τη στάχτη σε ειδικά σκεύη, τα οποία σκέπαζαν με στρογγυλά καπάκια που έμοιαζαν με ασπίδες. Οταν κατασκεύαζαν αυτά τα καπάκια ήταν γυαλιστερά και χρυσαφένια, όσο όμως περνούσε ο καιρός άλλαζαν χρώμα και πρασίνιζαν γιατί ήταν κατασκευασμένα από χαλκό.
Στη συνέχεια μας έδειξαν σε μια μεγάλη οθόνη τη νεκρόπολη της Ελεύθερνας, όπου βρέθηκαν όλες οι αρχαιότητες και με τις ανάλογες εικόνες την έφτιαξαν όπως ακριβώς ήταν.
Τελειώνοντας η ξενάγηση, ευχαριστήσαμε τους υπεύθυνους, οι οποίοι μας είπαν ότι μπορούμε να πάρουμε τις εργασίες που συμπληρώσαμε για να θυμόμαστε το μουσείο και ότι ήμασταν το πρώτο σχολείο από όλη την Κρήτη που τους επισκεφθήκαμε.
Θα ήθελα πολύ να ξαναπάω γιατί αυτό το μουσείο έχει κάτι το διαφορετικό. Φυσικά ποτέ δε θα είναι ίδιο, αφού κάθε χρόνο θα ανανεώνεται και θα συμπληρώνεται από νέα ευρήματα.
Χαραλαμπάκης Γιώργος, Τάξη Ε’


Το τραγούδι μας για τα τροχαία ατυχήματα





Η πρόταση έγινε από τον κύριο Αντώνη. Ο κύριος Γιώργος, η κυρία Λίτσα και εμείς δεχτήκαμε με χαρά. Το θέμα μας; Τα τροχαία ατυχήματα και η πρόληψη τους.
Καθίσαμε, συζητήσαμε, συγκεντρώσαμε τις απόψεις μας και καταλήξαμε στον τίτλο του τραγουδιού. Στη συνέχεια, σιγά – σιγά σχεδιάσαμε τους στίχους με βάση την απροσεξία των ανθρώπων που οδηγούν στο δρόμο χωρίς να υπολογίζουν τον κίνδυνο που πάντα τους ακολουθεί.
Οι στίχοι του τραγουδιού μιλάνε για μια τετραμελή οικογένεια που ταξίδευε με ένα πατέρα – οδηγό απρόσεχτο. Ένα πατέρα – οδηγό που δεν τηρούσε τους κανόνες του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Αυτό όμως είχε σαν αποτέλεσμα όλη η οικογένεια να υποστεί τις ανάλογες συνέπειες.
Σιγά – σιγά αρχίσαμε να δίνουμε στο τραγούδι μουσική και ρυθμό.
Την ενορχήστρωση έκανε ο κύριος Γιώργος Δημόπουλος και μετά -από αρκετή προσπάθεια το παρουσιάσαμε στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δήμου Κισάμου σε εκδήλωση για την πρόληψη των τροχαίων ατυχημάτων.
Πετράκη Νικολέτα
Τάξη Ε’

…Το τραγούδι μας!!!

Μπαμπά μην τρέχεις
Σου ‘λεγα μπαμπά μην τρέχεις
μου ‘λεγες ότι προσέχεις …
να μην ανησυχώ.
Σου ‘λεγα να βάζεις ζώνη
σαν κερί η ζωή τελειώνει…
δεν το ‘ξερες αυτό;
Πάντα γρήγορα να φτάσεις
όλους να τους προσπεράσεις …
τι κέρδισες μ’ αυτό;
Σ’ έβλεπα συχνά να πίνεις
Σημασία να μη δίνεις …
πώς το ‘κανες αυτό;
Μ’ ακούτε που σας τραγουδώ; Θυμάμαι, κλαίω και πονώ.
Μ’ ακούτε που σας τραγουδώ;
Να μην πονέσετε ως πόνεσα εγώ.

Χανιώτικα νέα (18.03.2017)
Μ’ ακούτε που σας τραγουδώ;
Σας το φωνάζω γιατί σας αγαπώ.


Επίσκεψη στο Ναυτικό Μουσείο Χανίων



Τον Νοέμβριο, τα παιδιά της πρώτης και της δευτέρας τάξης, πήγαμε στα Χανιά. Επισκεφθήκαμε την παλιά πόλη και το Ναυτικό Μουσείο.
Το πρωί, ανεβήκαμε στο λεωφορείο, καθίσαμε στις θέσεις μας και βάλαμε τις ζώνες μας. Λέγαμε αστεία, κουβεντιάζαμε και γελάγαμε μέχρι που φτάσαμε.
Οταν φτάσαμε, καθίσαμε και φάγαμε το φαγητό μας. Μετά κάναμε περίπατο και γνωρίσαμε την παλιά πόλη και είδαμε το παλιό λιμάνι μα τον παλιό φάρο του. Μας έκαναν εντύπωση τα στενά δρομάκια που περπατήσαμε. Στη συνέχεια επιστρέψαμε και μπήκαμε στο Ναυτικό Μουσείο. Μας ξενάγησε μια κοπέλα και είδαμε πολλά πράγματα, όπως: Προπέλες, άγκυρες, τορπίλες, μινιατούρες, καράβια, κοχύλια και διάφορα ψάρια.
Μετά μπήκαμε και σε ένα χώρο που έμοιαζε σαν να ήμασταν σε υποβρύχιο.
Στο τέλος ζωγραφίσαμε.
Φεύγοντας και πριν μπούμε στο λεωφορείο να γυρίσουμε πίσω, περάσαμε και από ένα μνημείο που φαινόταν ένα χέρι. Οπως μας εξήγησαν οι κυρίες μας ήταν ένα μνημείο για να μας θυμίζει το πλοίο “ΗΡΑΚΛΕΙΟ” που βούλιαξε παλιά, ενώ ταξίδευε για την Αθήνα. Η εκδρομή μας αυτή ήταν πολύ ωραία.
Γεωργακάκης Δημήτρης, Γεωργιλάς Κων/νος, Διαμαντάκη Ελευθερία, Κλωστράκης Γεώργιος, Κουφάκης Μ. Γιάννης, Κουφάκης Ν. Γιάννης, Λεκοτονετάκης Κων/νος, Λουκάκης Παναγιώτης, Μαραθάκης Γιάννης, Μπαργιωτάκης Μανώλης, Μπατσάκης Απόστολος, Μυλωνάκη Βασιλεία, Πετράκη Ζωή.
Τάξη: Β’