«Εσείς, ω αθάνατοι ψυχαί των ελευθέρων προγόνων μου! ενδυναμώσατε τώρα τον ζήλον μου με τα ηρωικά σας εντάλματα, διά να εκφράσω, καθώς πρέπει, τα της ελευθερίας κάλλη εις τους απογόνους σας. Και συ, ιερά Πατρίς, εγκαρδίωσον και στερέωσον την προς σε αγάπην μου, με την ενθύμησιν των παλαιών τερατουργημάτων σου, δια να παραστήσω με σαφήνειαν εις τα τέκνα σου τας φοβεράς χρείας σου, και να ενθουσιάσω τας ελληνικάς των καρδίας με τον θείον σου έρωτα». Ανωνύμου του Ελληνος:”Ελληνική Νομαρχία ήτοι Λόγος περί ελευθερίας”.
«Ως πότε παλικάρια να ζώμεν στα στενά/ μονάχοι σαν λιοντάρια στις ράχες στα βουνά;/ Σπηλιές να κατοικούμεν, να βλέπομεν κλαδιά,/ να φεύγομ’ απ’ τον κόσμο για την πικρή σκλαβιά;/ Να χάνομεν αδέλφια, Πατρίδα και γονείς,/ τους φίλους τα παιδιά μας κι όλους του συγγενείς./ Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή/παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Ρήγα Φεραίου: “Ο θούριος”.
«Η ώρα ήλθεν, ω Ανδρες Ελληνες! Προ πολλού οι λαοί της Ευρώπης, πολεμούντες υπέρ των ιδίων δικαιωμάτων και ελευθερίας αυτών, μας επροσκάλουν εις μίμησιν. Αυτοί καίτοι οποσούν ελεύθεροι, επροσπάθησαν όλαις δυνάμεσι να αυξήσωσι την ελευθερίαν, και δι’ αυτής πάσαν αυτών την ευδαιμονίαν. Οι αδελφοί μας και φίλοι είναι παντού έτοιμοι. Οι Σέρβοι, οι Σουλιώται, και όλη η Ηπειρος, οπλοφορούντες μας περιμένωσιν. Ας ενωθώμεν λοιπόν με ενθουσιασμόν! Η Πατρίς μας προσκαλεί». Αλεξάνδρου Υψηλάντη: Προκήρυξις “Μάχου υπέρ πίστεως και Πατρίδος!”
«Ελάτε να ζεστάσωμεν/ Τα χέρια μας στα σπλάχνα/ Οσων θυσίας προσφέρουσιν/ Εις τον Σταυρόν και σέβονται/ Αγίων εικόνας./ Ελάτε, ελάτε, ο κόπος/ Αν μας καταδαμάσει/ Επί σωρούς σφαγμένων/ Καθίζοντας,/ ανάπαυσιν/ θέλομεν εύρει./ Τα ρόδα της Ελλάδος/ Εις το αίμα της βαμμένα/ θέλει φανούν τερπνότατον/ Δώρον, των γυναικών μας/ Κ’ έργον ηρώων». Ανδρέα Κάλβου: “Τα ηφαίστεια”.
«Το δε στρατόπεδο ομοίαζε εις αύτη την περίσταση χωρικό πανηγύρι. Ελειπεν όμως από το στρατόπεδο η πειθαρχία, διότι όλοι οι χωρικοί, όσοι εμαζώχθησαν δεν είχαν πλέον τον Τούρκο αφέντη εις το κεφάλι τους.[…] Οι δε καπεταναίοι εις την αρχή, εμεταχειρίζοντο τους στρατιώτας ως αδελφούς των, επειδή επροσπάθουν να τους μάθουν εις την αρχή τι θα ειπεί Επανάστασις και ακόμη ουδέ εγνωρίζοντο ποίοι ήσαν οι ανώτεροι». Φωτάκου: “Απομνημονεύματα”.
«Προύχοντες και Ηγεμόνες./ Οι του γένους κηδεμόνες!/ Αγαπάτε την Ελλάδα,/ Προσκυνείτε την Παλλάδα!/ Μεθ’ υμών η ομονοία!/ Ζήτω η φιλογενία!/ Εμποροι μικροί μεγάλοι,/ Ωσπερ Ζωσιμάδαι άλλοι,/ Δείξατε την προθυμίαν. Εις Ελλάδος Θεραπείαν./ Διατί φιλαργυρία;/ Ζήτω η φιλογενία!». Κων. Νικολόπουλου: “Ωδή υπέρ της Ελλάδος”.
«Οχι τα κλαριά να μας κόψεις, όχι τα δένδρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψε, μόνον πέτρα επάνω στην πέτρα να μη μείνει, εμείς δεν προσκυνούμεν· τι τα δένδρα μας αν τα κόψεις και τα κάψεις, την γην δεν θέλει την σηκώσεις και η ίδια γης που τα έθρεψε, αυτή η ίδια γη μένει δική μας και τα ματακάνει. Μόνον ένας Ελληνας να μείνει, πάντα πολεμούμε και μην ελπίζεις πως την γην μας θα την κάμεις δική σου, βγάλτο από το νου σου». Γεωργίου Τερτσέτη: “Υπομνήματα Θ. Κολοκοτρώνη”.
«Ποιοί είν’ αυτοί που πλησιάζουν/ με πολλή ποδοβολή,/ κι’ άρματ’, άρματα ταράζουν;/ Επετάχτηκες εσύ./ Α! Το φως που σε στολίζει/ Σαν ηλίου φεγγοβολή,/ Και μακρόθεν σπινθηρίζει/ Δεν είναι, όχι, από τη γη./ Λάμψιν έχει όλη φλογώδη/ Χείλος, μέτωπο, οφθαλμός·/ Φως το χέρι, φως το πόδι,/ κι’ όλα γύρω σου είναι φως». Διονύσιου Σολωμού: “Ο ύμνος εις την Ελευθερίαν!”
«Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγει ούτε ο δυνατός “εγώ” ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς “εγώ”; Οταν αγωνιστεί μόνος του και φκειάσει ή χαλάσει, να λέγει “εγώ”· όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκειάνουν, τότε να λένε “εμείς”. Είμαστε εις το “εμείς” κι όχι εις το “εγώ”. Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλομεν να φκειάσομεν χωριό, να ζήσομεν όλοι μαζί”. Γιάννη Μακρυγιάννη “Απομνημονεύματα”.
Χανιώτικα νέα (24.03,2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου