ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΟΥ ΗΡΘΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ
Γράφει η Ευδοκία Σκορδαλά-Κακατσάκη
«Γιαγιά μου, θες να σου πω το Χιόνια στο καμπαναριό;», με ρωτά ξαφνικά, πέφτοντας στην αγκαλιά μου, η μικρή Ευρυδίκη. Και χωρίς να περιμένει απάντηση, αρχίζει να τραγουδά! Χαμογελώ, κλείνω τα μάτια, και… κοίτα να δεις, στο πι και φι ξαναγίνομαι παιδί!
Και βρίσκομαι χιλιάδες μίλια μακριά από δω. Στην Σαμοθράκη. Στο μικρό χωριό μου, που τυλιγμένο στην απέραντη σιγαλιά, την άσπιλη λευκότητα, την αστραφτερή φρεσκάδα του χιονιού, προσμένει τα Χριστούγεννα. Πηγαίνω στην Δευτέρα Δημοτικού. Κι έχω χαρά που είμαι η Παναγίτσα στη γιορτή του Σχολείου… Χαρά, γιατί έμαθα πώς οι άγγελοι ανεβοκατεβαίνοντας στον ουρανό τη νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός, έλεγαν το όνομά μου! Χαρά, γιατί η δασκάλα μας είπε, πως ο Χριστός, που γεννιέται κάθε χρόνο, πάντα ψάχνει σπίτι για να γεννηθεί… και χτυπά τις πόρτες των… φτωχών ανθρώπων, γιατί κι Εκείνος ήταν φτωχός… πιο φτωχός κι από τους φτωχούς! Σκέφτηκα ακούγοντάς την, πως μπορεί τούτα τα Χριστούγεννα να έρθει ο Χριστός στο δικό μας σπίτι! Κι αποφάσισα να ξενυχτήσω για να Τον περιμένω… Παραμονή Χριστουγέννων. Νύχτα βαθιά. Μια γλυκιά προσμονή με κρατά ξύπνια. Τον περιμένω! Αν έρθει, θ’ ακούσω το χτύπημά Του, θα Του ανοίξω την πόρτα μας, θα Τον υποδεχτώ!… Με το χάραμα, ακούγεται η καμπάνα της Παναγιάς. Η μαμά μου, από ώρα σηκωμένη, με σκουντά απαλά. «Έλα, μάτια μου! Χριστός γεννιέται! Πρέπει να ετοιμαστούμε για την εκκλησία!», λέει χαρούμενα. Πού τη βρίσκει τη χαρά; Είμαι λυπημένη που δεν ήρθε!… Στην εκκλησιά δεν προσέχω καθόλου τον παπά Γιώργη, ούτε τους ψάλτες! Έχω καρφώσει το βλέμμα μου στην Πέλα, την συμμαθήτριά μου. Και τι δεν θα ‘δινα ν’ αλλάξω το καινούργιο φανελένιο λουλουδάτο φουστάνι μου, το ξεθωριασμένο μάλλινο παλτό μου, τις πλεχτές κάλτσες, τα τερλίκια και τις γαλότσες μου με το χιονάτο λούτρινο παλτό της, το μπλε βελούδινο με το κάτασπρο δαντελένιο γιακαδάκι φουστάνι της, τα αστραφτερά λουστρινένια παπούτσια της! Λαχταρώ να είμαι στη θέση της! Κι ας μην έρθει ποτέ ο Χριστός στο σπίτι μας!… «Γιαγιά μου, σου άρεσε το τραγούδι μου;» ρωτά η Ευρυδίκη, επαναφέροντάς με στην… τάξη! Κι όμως, ήρθε ο Χριστός, εκείνα τα Χριστούγεννα στο σπίτι μας, συλλογιέμαι. Ήταν ο Μιχαλιός. Ο πιο φτωχός από τους φτωχούς του χωριού! Τον βρήκαμε, γυρίζοντας από την εκκλησιά, στα σκαλοπάτια του σπιτιού μας. Ξεπαγιασμένο, λυπημένο, νηστικό! Η μάνα μου τον καλοδέχτηκε. Μοιραστήκαμε μαζί του τη σούπα μας, το ψωμί μας, τη ζεστασιά του τζακιού μας! Την βαθιά, την αληθινή χαρά των Χριστουγέννων!
Και βρίσκομαι χιλιάδες μίλια μακριά από δω. Στην Σαμοθράκη. Στο μικρό χωριό μου, που τυλιγμένο στην απέραντη σιγαλιά, την άσπιλη λευκότητα, την αστραφτερή φρεσκάδα του χιονιού, προσμένει τα Χριστούγεννα. Πηγαίνω στην Δευτέρα Δημοτικού. Κι έχω χαρά που είμαι η Παναγίτσα στη γιορτή του Σχολείου… Χαρά, γιατί έμαθα πώς οι άγγελοι ανεβοκατεβαίνοντας στον ουρανό τη νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός, έλεγαν το όνομά μου! Χαρά, γιατί η δασκάλα μας είπε, πως ο Χριστός, που γεννιέται κάθε χρόνο, πάντα ψάχνει σπίτι για να γεννηθεί… και χτυπά τις πόρτες των… φτωχών ανθρώπων, γιατί κι Εκείνος ήταν φτωχός… πιο φτωχός κι από τους φτωχούς! Σκέφτηκα ακούγοντάς την, πως μπορεί τούτα τα Χριστούγεννα να έρθει ο Χριστός στο δικό μας σπίτι! Κι αποφάσισα να ξενυχτήσω για να Τον περιμένω… Παραμονή Χριστουγέννων. Νύχτα βαθιά. Μια γλυκιά προσμονή με κρατά ξύπνια. Τον περιμένω! Αν έρθει, θ’ ακούσω το χτύπημά Του, θα Του ανοίξω την πόρτα μας, θα Τον υποδεχτώ!… Με το χάραμα, ακούγεται η καμπάνα της Παναγιάς. Η μαμά μου, από ώρα σηκωμένη, με σκουντά απαλά. «Έλα, μάτια μου! Χριστός γεννιέται! Πρέπει να ετοιμαστούμε για την εκκλησία!», λέει χαρούμενα. Πού τη βρίσκει τη χαρά; Είμαι λυπημένη που δεν ήρθε!… Στην εκκλησιά δεν προσέχω καθόλου τον παπά Γιώργη, ούτε τους ψάλτες! Έχω καρφώσει το βλέμμα μου στην Πέλα, την συμμαθήτριά μου. Και τι δεν θα ‘δινα ν’ αλλάξω το καινούργιο φανελένιο λουλουδάτο φουστάνι μου, το ξεθωριασμένο μάλλινο παλτό μου, τις πλεχτές κάλτσες, τα τερλίκια και τις γαλότσες μου με το χιονάτο λούτρινο παλτό της, το μπλε βελούδινο με το κάτασπρο δαντελένιο γιακαδάκι φουστάνι της, τα αστραφτερά λουστρινένια παπούτσια της! Λαχταρώ να είμαι στη θέση της! Κι ας μην έρθει ποτέ ο Χριστός στο σπίτι μας!… «Γιαγιά μου, σου άρεσε το τραγούδι μου;» ρωτά η Ευρυδίκη, επαναφέροντάς με στην… τάξη! Κι όμως, ήρθε ο Χριστός, εκείνα τα Χριστούγεννα στο σπίτι μας, συλλογιέμαι. Ήταν ο Μιχαλιός. Ο πιο φτωχός από τους φτωχούς του χωριού! Τον βρήκαμε, γυρίζοντας από την εκκλησιά, στα σκαλοπάτια του σπιτιού μας. Ξεπαγιασμένο, λυπημένο, νηστικό! Η μάνα μου τον καλοδέχτηκε. Μοιραστήκαμε μαζί του τη σούπα μας, το ψωμί μας, τη ζεστασιά του τζακιού μας! Την βαθιά, την αληθινή χαρά των Χριστουγέννων!
Χανιώτικα νέα (23.12.2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου