ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΛΥΚΕΙΟ ΒΟΥΚΟΛΙΩΝ - ΛΥΚΕΙΟ ΣΟΥΔΑΣ - 2ο ΕΠΑΛ ΧΑΝΙΩΝ

ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΧΟΡΕΨΑΜΕ, ΑΡΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΑΜΕ
Φίλες και φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!

Κι εμείς χορέψαμε και το ευχαριστηθήκαμε… Κι εμείς χορέψαμε και οδηγηθήκαμε σ’ έναν κόσμο μαγικό… Κι εμείς χορέψαμε και ζήσαμε πρωτόγνωρες εμπειρίες…. Κι εμείς χορέψαμε, άρα επικοινωνήσαμε! Αυτό μας λένε σήμερα, μέσα από τις ομαδικές εργασίες τους, κάποια από τα παιδιά του Λυκείου Βουκολιών, του Λυκείου Σούδας και του 2ου ΕΠΑΛ Χανίων που συμμετείχαν στο εγκεκριμένο από το Υπουργείο Παιδείας Πρόγραμμα “Χορεύω άρα επικοινωνώ”. Υστερα από τα παιδιά του Γυμνασίου Βρυσών Αποκορώνου και του 1ου Γυμνασίου Χανίων, οι εργασίες των οποίων, για τη συμμετοχή τους στο ίδιο πρόγραμμα, μαζί με το εισαγωγικό σημείωμα της υπεύθυνης Σχολικών Δραστηριότητων Δ.Δ.Ε. Χανίων Αρετής Μαρματάκη, φιλοξενήθηκαν στη στήλη, στις 5 Μαΐου τ.ε.
Από καρδιάς τα συγχαρητήριά μου και στα παιδιά αυτά που επίσης ήταν υπέροχα! Πάντα να ευχαριστιέστε μ’ αυτά που κάνετε και να ζείτε πρωτόγνωρες εμπειρίες με τη συμπαράσταση των δασκάλων σας, καλά μου Βουκολιανάκια, Σουδιανάκια και Χανιωτάκια!

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος

2ο ΕΠΑΛ ΧΑΝΙΩΝ: Κάναμε κάτι που το θέλαμε…






Ηταν μια μοναδική εμπειρία και νιώθω πολύ τυχερή! είπε η Αλεξία και ο Φίλιππος συμπλήρωσε… υπήρχαν δυσκολίες αλλά όταν είμαστε ενωμένοι μπορούμε να πετύχουμε… και η Παναγιώτα: μου δόθηκε η ευκαιρία να χορέψω σε μια μεγάλη σκηνή και να γνωρίσω τους εξαιρετικούς χορογράφους που ανέλαβαν το Σχολείο μας και η Ιωάννα… είχαμε τους καλύτερους χορογράφους και αυτό μας έβγαλε ασπροπρόσωπους! Και η Μαρία συμπληρώνει: ένα μεγάλο ευχαριστώ και μπράβο στους αγαπημένους μας χορογράφους Ελενα Σταυροπούλου και Αλέξανδρο Λασκαράτο!
Ο Χρήστος… Ημουνα πολύ χαρούμενος, όλο αυτό ήταν πολύ ωραίο και κάπως παράξενο για μένα που δεν έχω ξαναχορέψει, κάναμε μια ωραία χορογραφία χάρη στους χορογράφους μας που ήταν τέλειοι σε όλα, μας στήριζαν και μας βοηθούσαν πάντα! Χορέψαμε εδώ στα Χανιά και ήταν τρομερή εμπειρία και περιμέναμε πώς και πώς να πάμε Αθήνα… Γνώρισα φίλους, φίλες παιδιά που δεν ήξερα και χαίρομαι γι’ αυτό! Πήγαμε Αθήνα… όταν πήγαμε να χορέψουμε, να βγούμε στην σκηνή είχα τόσο άγχος!! …όταν βγήκα είχε πολύ κόσμο και φώτα παντού, ήταν λίγο περίεργα… όλα τα βλέμματα να είναι πάνω σου. Αλλά με την ομάδα που είχαμε και με την καλή μας συνεργασία τα καταφέραμε, πήραμε το πιο δυνατό χειροκρότημα και αυτό μας έδωσε πολλή δύναμη..! Τέλος να ευχαριστήσω τις καθηγήτριες μας που ήταν μαζί μας παντού και μας πρόσεχαν… Και τους χορογράφους που μας έμαθαν όλα αυτά τα πράγματα και αφιέρωσαν όλο αυτό τον χρόνο για μας… Επίσης να ευχαριστήσω το Ιδρυμα Ωνάση για όλο αυτό που κάνει και προσπαθεί να βγάλει παρά έξω… και που μας έδωσε αυτήν την ευκαιρία να κάνουμε κάτι διαφορετικό και κάτι που το θέλαμε όλα τα παιδιά!! Dancing to connect!
Ρία, Γιώργος, Άννα, Αιμίλιος, Μάριος,
Μιχάλης, Βασίλης, Παναγιώτης, Ρομπέρτα,
Ελένη, Τάσος, Ντέβη (2ο ΕΠΑΛ Χανίων)

Λύκειο και Γυμνάσιο Βουκολιών: Ηταν μια  εμπειρία ζωής…

[… ]Στην αρχή, όλα τα φανταζόμασταν τελείως διαφορετικά. Πιστεύαμε, ότι απλώς οι χορευτές θα μας είχαν έτοιμη μια χορογραφία και εμείς θα έπρεπε μόνο να την εκτελέσουμε. Στη συνέχεια, όμως τα πάντα ανατράπηκαν. Μέσα σε αυτές τις 9 ημέρες μάς έμαθαν ένα σωρό καινούργια πράγματα, όπως τον τρόπο να ελέγχουμε το σώμα μας, να εκμεταλλευόμαστε τον χώρο και να σχεδιάζουμε τη δική μας χορευτική διαδρομή σε αυτόν. Μας δίδαξαν επίσης, ότι το να χορεύεις δεν σημαίνει μόνο να κινείσαι σε όρθια στάση αλλά και να κυλιέσαι στο πάτωμα και να κάνεις άλματα προσπαθώντας να φτάσεις τον ουρανό. Και τέλος, το πιο σημαντικό πράγμα που μας δίδαξαν, είναι ότι πρέπει να βλέπουμε τις κινήσεις των συγχορευτών μας, να προσπαθούμε να τις ολοκληρώνουμε και να μπορούμε να προβλέπουμε τι επρόκειτο να κάνει ο άλλος με ένα μόνο βλέμμα, χωρίς λόγια, δημιουργώντας έτσι το δικό μας ξεχωριστό παραμύθι.
Μετά, λοιπόν, από πολύωρες πρόβες, ιδιαίτερες δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε καθώς ήμασταν παιδιά από το Γυμνάσιο και το Λύκειο, αλλά και αξέχαστες στιγμές γέλιου, η μεγάλη ημέρα έφτασε! Ηταν πια καιρός να ξεπεράσουμε τους φόβους μας και το τρακ της σκηνής και να παρουσιάσουμε τη χορογραφία για την οποία δουλεύαμε όλον αυτόν τον καιρό. Και πράγματι, έτσι κι έγινε. Μόλις πατήσαμε το πόδι μας στη σκηνή, μας κατέκλυσε ένα πλήθος συναισθημάτων όπως αγωνία και ανησυχία μήπως δεν κάνουμε τους καθηγητές και τους χοροδιδασκάλους μας περήφανους, αλλά ταυτόχρονα και ευτυχία καθώς ξέραμε ότι όλο το σχολείο μάς στήριζε και μάς εμπιστευόταν. Στο τέλος, λοιπόν της παράστασης η χαρά μας ήταν απερίγραπτη. Ολοι μας έδωσαν συγχαρητήρια και εμείς με τη σειρά μας ευχαριστήσαμε τους δασκάλους του χορού για όλα αυτά που είχαν κάνει για μας. Και κάπως έτσι τελείωσε η παράσταση στο Παλιό Τελωνείο Χανίων. Το μόνο που μας είχε απομείνει να κάνουμε ήταν η παράσταση  στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση στην Αθήνα.
Οι πρόβες που ακολούθησαν χωρίς τους χοροδιδασκάλους, παρόλο που πιστεύαμε πως θα αντιμετωπίζαμε προβλήματα συντονισμού, αποδείχτηκαν πολύ καλές, αφού μας ένωνε όλους η ίδια επιθυμία, που δεν ήταν άλλη από το να τους κάνουμε περήφανους όλους και στην Αθήνα. Πέρασε ο καιρός και χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, όπου ξανασυναντήσαμε τους χοροδιδασκάλους μας και η χαρά που ξαναβλεπόμαστε ήταν μεγάλη και από τις δύο πλευρές. Πάλι υπήρχαν ανάμεικτα συναισθήματα, όμως ο ενθουσιασμός είχε εκτοξευθεί στα ύψη, ενώ η αγωνία είχε μειωθεί σημαντικά.
Αυτό το πρόγραμμα ήταν μία εμπειρία ζωής που εκτός από το να χορεύουμε μάς έμαθε και να συνεργαζόμαστε και να βρίσκουμε τρόπους να ανακαλύπτουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Για αυτήν, λοιπόν, την καταπληκτική εμπειρία θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τις καθηγήτριες μας Αρετάκη Στεφανία και Κωνσταντινοπούλου Μαρία, τους χοροδιδασκάλους Άρη Παπαδόπουλο και Μάρθα Πασακοπούλου, την πρεσβεία των Η.Π.Α., τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, τη Δ.Δ.Ε Χανίων και την Περιφέρεια Κρήτης για την οργάνωση και υλοποίηση του προγράμματος και το Δήμο Πλατανιά για την παραχώρηση της αίθουσας που πραγματοποιήθηκαν οι πρόβες.

Γεωργία Κουβαριτάκη, Άρτεμις Ντουρουντάκη,
Θάλεια Μαρινάκη (Λύκειο και Γυμνάσιο Βουκολιών)

Λὐκειο Σούδας: Δεθήκαμε μέσω του χορού…

[… ] Το πρόγραμμα αφορούσε τον σύγχρονο χορό. Για μας αυτό ήταν μια πρόκληση. Μας έδωσε τη δυνατότητα να μάθουμε να ελέγχουμε το σώμα μας, αλλά και να εξοικειωθούμε με την ελεύθερη κίνηση. Με έκπληξη αντιληφθήκαμε ότι δεν απαιτούνταν γνώσεις τεχνικής, αλλά κυρίως φαντασία, προθυμία, ομαδικότητα και πειθαρχία για αποτελεσματική δουλειά.
Η ομάδα μας αποτελούνταν από 22 παιδιά, όλοι μαθήτριες και μαθητές της Α΄ Λυκείου. Αν και από άλλα τμήματα δεθήκαμε μεταξύ μας, παρότι αρχικά κάποιοι από μας ούτε καν μιλιόταν. Αυτό ήταν ένα δύσκολο κομμάτι όμως με τον καιρό και μέσω του χορού, δεθήκαμε! Δημιουργήσαμε καινούργιες, γερές φιλίες και η συνεργασία όπως και η αλληλοβοήθεια ήταν συστατικά στοιχεία της όλης διαδικασίας.
Οι εκπαιδευτές μας, Αντώνης Στρούζας και Κάντυ Καρρά ήταν πρόθυμοι σε όλη την διάρκεια της διαδικασίας να μας μάθουν, να μας εξηγήσουν και να λύσουν τις απορίες μας, όπως επίσης και να τελειοποιήσουν το υλικό που τους δίναμε, κάτω από τις κατευθύνσεις τους, κάνοντας τις απαραίτητες διορθώσεις. Προσέγγιζαν την έννοια του χορού με ένα τρόπο μοναδικό μεταφέροντάς μας το αίσθημα της αξίας της κάθε μιας απλής και πηγαίας κίνησης. Ηταν απλά υπέροχοι!
Κατά τη διάρκεια του προγράμματος δουλεύαμε σε εντατικούς ρυθμούς, πράγμα πολύ κουραστικό, όμως όλοι συμφωνήσαμε ότι το αποτέλεσμα από όλη αυτήν την εμπειρία άξιζε και τις στιγμές κούρασης και πόνου που άλλωστε μειονεκτούσαν σε σχέση με αυτές της χαράς και της ικανοποίησης. Κάναμε πράγματα που δεν είχαμε ποτέ δοκιμάσει και το ενδιαφέρον μας παρέμενε αμείωτο καθ’ όλη τη διάρκεια των προβών σπάζοντας τη ρουτίνα του σχολείου.
Τις πρώτες μέρες ήμασταν αρκετά παραξενεμένοι με τον τρόπο που οι εκπαιδευτές μας, μας ζητούσαν να δουλέψουμε. Φανταζόμασταν κάτι τελείως διαφορετικό. Υποθέταμε πως θα δουλεύαμε πάνω σε μια προσχεδιασμένη χορογραφία. Τελικά ολόκληρη η χορογραφία συντέθηκε από τις “mini” χορογραφίες που οι ίδιοι από προσωπικές εμπειρίες ή από διάφορα ερεθίσματα που μας έδιναν οι δάσκαλοι του χορού συνθέταμε, δίχως να το ξέρουμε!
Τέλος φτάσαμε στις δύο παραστάσεις, στα Χανιά και στην Αθήνα. Η αγωνία στην πρώτη παράσταση ήταν μεγαλύτερη καθώς εκτιθέμεθα σε δικούς μας ανθρώπους, γονείς, φίλους, συγγενείς. Και η συγκίνηση το ίδιο. Οταν χορέψαμε νιώσαμε κάτι μαγικό. Αλλά και η παράσταση στην Αθήνα είχε τη δική της γοητεία. Χορέψαμε σε ένα θέατρο καταπληκτικό. Τελικά ζήσαμε μια αξέχαστη εμπειρία που οπωσδήποτε, αν μπορούσαμε, θα επαναλαμβάναμε.

Σοφία Βελιγράκη, Μαριάννα Βερυκάκη, Αντώνης
Κουκλάκης, Θεοφανία Μέριανου (Λύκειο Σούδας)