ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΜΕ ΤΑ ΠΕΜΠΤΑΚΙΑ ΤΟΥ 8ου ΔΗΜ. ΧΑΝΙΩΝ

Τους το υποσχέθηκα δίχως δεύτερη σκέψη. Οποτε θέλετε να έρθω στην τάξη σας, τους είπα σαν επιστέγασμα της κουβέντας που κάναμε. Για τα παιδιά της Ε1 τάξης του 8ου Δημ. Σχολείου Χανίων που ήρθαν με τους γονείς τους, ύστερα από πρωτοβουλία του δασκάλου τους Βαγγέλη Παγωνίδη για να παρακολουθήσουν, κρατώντας σημειώσεις, την παρουσίαση της ποιητικής μου συλλογής “Οπως το ψωμί” στις 5 Μαΐου στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων ο λόγος. Αγιού μην τάξης τάξιμο και κοπελιού κουλούρι; Οχι ακριβώς… Οσο το ήθελαν αυτά και ο δάσκαλός τους να πάω στην τάξη τους, άλλο τόσο το ήθελα κι εγώ… Ρούχο κολλημένο απάνω μου, δεν το κρύβω, το δασκαλίκι!

«Με τα παιδιά της Ε1 τάξης του 8ου Δημ. Σχολείου Χανίων σήμερα το πρωί για δύο ώρες. Τι ευλογία κι αυτή στον απόηχο της παρουσίασης της ποιητικής μου συλλογής. Να μιλάμε για τις εντυπώσεις τους… Να παρουσιάζουν με τον δικό τους αγαπητικό τρόπο τα ποιήματά μου. Να μου διαβάζουν τα δικά τους ποιήματα… Να ρωτούν, να ρωτούν, να ρωτούν… Να χτυπά το κουδούνι και να μην το ακούνε… Κατά το δάσκαλο το φίλο μου, τον Βαγγέλη Παγωνίδη και οι μαθητές του», τα που έγραψα στο Ιστολόγιο μου και στη σελίδα μου στο βιβλίο των Προσώπων, στις 24 Μαΐου, μόλις γύρισα, έμπλεος συγκίνησης, στο σπίτι, μετά την επίσκεψη. Για να συμπληρώσω: «Σας ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου, καλά μου Πεμπτάκια του Ογδόου! Για όλα! Για την υποδοχή σας με τη λύρα και μαντινάδες. Για την προσέγγιση που κάνατε στα ποιήματά μου. Για τις ερωτήσεις σας… Για την ευγένειά σας… Για την αισιοδοξία που μου χαρίσατε… Και για τον πίνακα με το πορτρέτο μου, που φιλοτέχνησες, Νίκο Μυλωνάκη, με τη μαμά σου, τη Χριστίνα Βακάκη, μαθήτριά μου στο Δημ. Σχ. Στροβλών Σελίνου, τα πρώτα χρόνια της Υπηρεσίας μου, ευχαριστώ!».

«Πολλοί συνάδελφοι ρωτούσαν τι κάναμε μέσα στην τάξη και πώς το κάναμε, αν τα παιδιά μπορούσαν σ’ αυτή την ηλικία να παρακολουθήσουν ποίηση, αν ήταν ήσυχα, αν, αν…». Τα που έγραψε στην αρχή του μηνύματος που μου έστειλε (μαζί με πλούσιο σχετικό υλικό) για να με ευχαριστήσει ο Δάσκαλος των παιδιών. Για να προσθέσει, μεταξύ των άλλων: «Το σίγουρο είναι ότι ήταν ΑΞΕΧΑΣΤΟ όλο αυτό που βιώσαμε»… Και για μένα, συμπληρώνω.

Μια μη αναμενόμενη ευλογία

Μη αναμενόμενη ευλογία (μου ανακοινώθηκε μάλιστα μόλις την παραμονή) η χειροθεσία μου σε Αναγνώστη για την όποια προσφορά μου ως ιεροψάλτη στην Ενορία του χωριού μου, στην εκκλησία της καρδιάς μου, στο Αγιο Πνεύμα του Νίππους, ανήμερα της Χάρης Του, μετά τη Θεία Λειτουργία. Πολλές και θερμές οι ευχαριστίες μου στον σεβασμιότατο μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου κ. Δαμασκηνό για την ξεχωριστή αυτή διάκριση, όπως και για τα καλά λόγια που είπε για το πρόσωπό μου και βέβαια τον αγαπητό μου παπά-Μιχάλη Χριστουλάκη, εφημέριο της Ενορίας μας, για την πρόταση.

Αιωνία η μνήμη των γονέων μου Θεοκλέους και Δέσποινας, όπως και του μακαριστού παπά Χρίστου Χριστουλάκη που με “ανέβασε” 10 χρονών παιδάκι στο ψαλτήρι του Τιμίου Σταυρού για να ψάλλω μαζί και με άλλα παιδιά “Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου”.

«Το επ’ εμοί ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ», για να χρησιμοποιήσω τη φράση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, δε θα πάψω να ψάλλω με την ταπεινή μου φωνή στις εκκλησίες του χωριού μου, προς δόξαν Θεού…

Χανιώτικα νέα (01.06.2018)