ΠΟΙΗΣΗ

ΤΑ ΚΕΡΙΑ*
(Στον Νέστορα Κυρούδη)

 Τόσα κεριά όσα τα παιδιά της

-παιδιά της κι οι νύφες κι οι γαμπροί της-

συν ένα ακόμη.

Τόσα άναβε στο μανουάλι, όταν πήγαινε

στην εκκλησία, η μάνα μου.

Μου άρεσε να τη βλέπω,

ν’ ανοίγει το πορτοφολάκι της,

να βγάζει τα χρήματα

και να τ’ αφήνει στο παγκάρι.

Μα πιο πολύ μου άρεσε,

όταν την έβλεπα να πηγαίνει

σιγομουρμουρίζοντας στο στασίδι της:

«Να ’χουνε την υγειά τους,

τα παιδιά μου και τα παιδιά του κόσμου,

Παναγία μου!».

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ ( "΄Οταν γίνεις ποίημα". εκδ. "Πυξίδα της Πόλης", Χανιά 2013)

* "Σήμερα, Βαγγέλη, έκανα ένα από τα καλύτερα μαθήματα Θρησκευτικών. Ήμουν στη Δ΄ τάξη και το 1ο μάθημα αφορούσε την προσευχή. Ξαφνικά μου 'ρθαν στο νου τα Κεριά σου . Δεν έχασα καιρό, μίλησα στα παιδιά, για τη γνωριμία μας, την Κρήτη, τα Χανιά, τα Κεριά. Τους ανέγνωσα το ποίημα, το έγραψα στον πίνακα , το αντέγραψαν στο τετράδιό τους, το δραματοποιήσαμε και τέλος για το σπίτι συμφωνήσαμε να ζωγραφίσουν μια δική τους εικόνα κάτω από τον γραπτό λόγο...Το χάρηκα πολύ. Ευχαριστώ Σε κι αγαπώ Σε! Όπως λες!"

Αυτά έγραψε σε μήνυμα που μου έστειλε πριν λίγες μἐρες, ο φίλος ( συναντηθήκαμε μια φορά όλη κι όλη τον Απρίλιο του 
, στη Αλεξανδρούπολη) Νέστορας Κυρούδης , διευθυντής Δημ. Σχ, στο Διδυμότειχο. Με αφορμή το μήνυμά του η σημερινή ανάρτηση. 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ  ΣΤΟ ΡΑΔΙΟ - ΜΑΡΤΥΡΙΑ

Τιμή και χαρά για μένα που εγκαινίασα τον νέο κύκλο των θαυμάσιων εκπομπών* της Ανδρονίκης Κοκοτσάκη για τον πολιτισμό του τόπου μας στον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Μητρόπολης Κυδωνίας και Αποκορώνου ΡΑΔΙΟ - Μαρτυρία.  Ιδαίτερα ενδιαφέρουσα η κουβέντα που κάναμε, ξεκινώντας από την έκδοση της ποιητικής μου συλλογής «ΟΠΩΣ ΤΟ ΨΩΜΙ», που ως γνωστό θα παρουσιαστεί στην Αθήνα, στην Κρητική Εστία (Στράβωνος 12, Παγκράτι) , στις 13 Οκτωβρίου, ημέρα Σάββατο και ώρα 7 μ. μ. Από καρδιάς οι ευχαριστίες μου. Πάντα ωραία ως Ελληνίδα, πάντα άξια, Ανδρονίκη!

·       ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΕΝ ΚΙΝΗΣΕΙ, ο τίτλος της εκπομπής που μεταδίδεται κάθε Σάββατο, στους 95,5 στα FM

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠ\ΚΩΝ Ν. ΧΑΝΙΩΝ

"ΤΑ ΧΑΝΙΩΤΑΚΙΑ " ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥΣ

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!

Εξακολουθούν να έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά των Χανιωτακιών, “Τα Χανιωτάκια”, το μαθητικό περιοδικό του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. του Νομού μας, που διανύει ήδη το 36ο(!) έτος της ηλικίας του. Ύστερα απ’ την εμπεριστατωμένη περιδιάβαση στις 64 μεγάλου σχήματος, ιδιαίτερα επιμελημένες, σελίδες του τελευταίου, με αριθμό 79 (Χειμώνας – Άνοιξη 2018), τεύχος του η διαπίστωση. Εκ των ων ουκ άνευ ότι καταχάρηκα! Και γιατί ήμουν ένας απ’ τους βασικούς εμπνευστές και δημιουργούς των (νονός του τίτλου ο γνωστός δάσκαλος – λαογράφος Σταμάτης Αποστολάκης) τον Φλεβάρη του 1982, όντας γενικός γραμματέας του Συλλόγου Δασκάλων Ν. Χανίων. Κυρίως, όμως, γιατί “δεν αποπαίδισεν ο κλάδος”… Ο,τι καλύτερο να διαπιστώνεις πως τα “πατήματα” των χθεσινών, στους οποίους εσύ ανήκεις, αποτελούν “γεφύρια” για τους σημερινούς! Γεφύρια που θα γίνουν με τη σειρά τους πατήματα για νέα γεφύρια… Από καρδιάς τα συγχαρητήρια μου στα μέλη της συντακτικής επιτροπής, στη Στέλλα Σουχλάκη και στην Χαριτίνη Ιορδανίδου, που είχαν και την ευθύνη της επιμέλειας, όπως και στις Μαριλένα Αγγελάκη, Χρύσα Γασπαρίδου, Αννα Δαβράδου, Κωνσταντίνα Κληρονόμου, Βέρα Κοντού και στον Αντώνη Φουντουλάκη… Και βέβαια, στα Χανιωτάκια, τα καλά φιλαράκια… συγγραφείς και ζωγράφους των “Χανιωτακιών”. Και σ’ αυτά που δεν χώρεσαν οι εργασίες των…
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος

Περιεχόμενα
Πρόλογος………………………………….1
Ματιές στους δρόμους……………2
Κόκκινη κλωστή………………………..3
Του κόσμου τα περίεργα………….8
Δραστηριότητες σχολείων………..9
Μαντινάδες – Ποιήματα…………..25
Εικαστικές προτάσεις ………………29
Ξενόγλωσσα……………………………….37
Συνταγές……………………………………..39
Μικρός αθλητής…………………………42
Κόμικς………………………………………….44
Ελάτε να παίξουμε    …………………….46
Λίστες…………………………………………..62

Χανιωτάκια μας αγαπημένα…
Να ‘μαστε και πάλι μαζί στο περιοδικό της φετινής μας χρονιάς!!! Ενα τεύχος διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα, μια και τα θέματά του δεν προτάθηκαν από τη συντακτική επιτροπή, αλλά ήταν ανοιχτά και επιλέχθηκαν από όλους εσάς. Σας ευχαριστούμε για τις πρωτότυπες και πολύχρωμες εργασίες που μας στείλατε!!!
Για την προετοιμασία του τεύχους αυτού καθώς και της πρόσκλησης που λάβατε στην αρχή της χρονιάς, συνεργάστηκαν μαθητές και μαθήτριες του Δημοτικού Σχολείου Γερανίου. Αυτοί αποτέλεσαν τη συντακτική επιτροπή των παιδιών αυτού του τεύχους και μας φιλοξένησαν στο σχολείο τους. Τους ευχαριστούμε ιδιαίτερα!!!
Γενικότερα, όλοι οι μαθητές και οι μαθήτριες που απέστειλαν εργασίες και συνέβαλαν έτσι στη δημιουργία του νέου τεύχους ήταν πραγματικά υπέροχοι για άλλη μια φορά!!!
Με αγάπη, δημιουργικότητα και φαντασία συνεχίζουμε να δίνουμε ζωή και όραμα στο περιοδικό μας, με μόνη μας επιθυμία να έχει για πάντα μια θέση στην καρδιά σας!!!
Με όλη μας την αγάπη,
Καλή Ανάγνωση!
Η Συντακτική Επιτροπή των Δασκάλων

Τα παιδιά του Αρίωνα
Την προηγούμενη Κυριακή πήγα να παρακολουθήσω τους αθλητικούς αγώνες που έκανε ένας σύλλογος με παιδιά με αναπηρία.
Ήταν η πρώτη μου φορά που θα ερχόμουν τόσο κοντά με αυτά τα παιδιά.
Στην αρχή τα παιδιά έπαιζαν μεταξύ τους. Το παιχνίδι έμοιαζε με μπόουλινγκ όπου τα παιδιά έπρεπε να ρίχνουν μια μπάλα, όσο πιο κοντά μπορούν στην μπάλα στόχο. Κάθε παιδί την έριχνε με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα με την αναπηρία του. Αφού έπαιξαν μόνα τους μας κάλεσαν να παίξουμε και εμείς μαζί τους. Στην αρχή ήμουν λίγο αγχωμένη και αμήχανη. Ομως είδα ότι αυτά τα παιδιά με βοήθησαν να ξεπεράσω την αμηχανία μου. Κατάλαβα ότι δεν πρέπει να τα παρατάμε ό,τι και αν συβαίνει στη ζωή μας.
Ηταν μια ωραία εμπειρία για εμένα και με βοήθησε να καταλάβω ότι στη ζωή οι δυσκολίες είναι για τις ξεπερνάμε.
Αντωνία Παπαηλιάκη
Ε’, 2ο Δ.Σ. Κουνουπιδιανών

Κόκκινη κλωστή
Μια νύχτα ξύπνησα ξαφνικά από έναν θόρυβο. Εξω από το παράθυρό μου ήταν ένας όμορφος άσπρος Πήγασος με κέρατο και με πολύχρωμα μαλλιά που έβγαζαν χρυσόσκονη. Βγήκα έξω και μου μίλησε. Τρόμαξα λίγο όταν είπε: «Ελα μαζί μου, αλλά μάζεψε τα πράγματά σου…». Εγώ τον άκουσα και άρχισα να μαζεύω όλα τα πράγματα μου σε μία μαγική βαλίτσα που χωρούσε τα πάντα. Μετά βγήκα έξω και με πήρε γρήγορα και έφυγε σαν σφαίρα σε ένα ουράνιο τόξο. Εκλεισα τα μάτια μου. Οταν άνοιξα τα μάτια μου είδα πως ήμουν σε έναν κόσμο από τεράστια λουλούδια και ουράνια τόξα. Το χώμα ήτανε γεμάτο με γλυκά, τα σύννεφα ήτανε από μαλλί της γριάς. Ο Πήγασος με κατέβασε σε ένα τεράστιο παλάτι από σύννεφα.
Μπήκα μέσα στο παλάτι και είδα τη βασίλισσα των μονόκερων. Με κοίταξε και έφυγε αφού είπε στους φρουρούς: «Να έρθει να φάει μετά μαζί μας». Εγώ καθόμουν εκεί σε έναν καναπέ από πούπουλα, όταν με ρώτησαν οι φρουροί, άμα θέλω να πάω να φάω. Εγώ δέχτηκα και πήγα να φάω. Το τραπέζι ήταν γεμάτο γλυκά και τσάι. Ηπια το τσάι πριν αρχίσω το φαγητό! ΜΠΑΜ! Κοιμήθηκα. Οταν ξύπνησα ο Πήγασος που με πήρε, άρχισε να χοροπηδάει. Τον ρώτησα τι έπαθε και μου είπε: «Κοίτα στον καθρέπτη». Οταν κοίταξα ήμουν ένας άσπρος Πήγασος με ξανθά μαλλιά που έβγαζαν χρυσόσκονη… Ακούσαμε έναν ήχο από έξω και κάποιον να φωνάζει. Βγήκαμε έξω και είδαμε τον Πινόκιο να τον κυνηγάει ένα λιοντάρι από λουλούδια.
Αρχίσαμε να γελάμε, αφού το λιοντάρι ήταν ένα μικρό λιονταράκι που ήθελε να παίξει. Εγώ προσπάθησα να πετάξω για να του πω πως δεν δαγκώνει, αλλά έπεσα, αφού δεν ήξερα να πετάω και όλοι άρχισαν να γελάνε.
Ξαφνικά, άκουσα μια φωνή να φωνάζει το όνομά μου πολύ δυνατά. Ανοιξα τα μάτια μου και κατάλαβα πως ήταν ένα όνειρο. Ηταν η μάνα μου, που φώναζε να ξυπνήσω.
Αναστασία Σβίζη, Ε’ Δ.Σ. Γερανίου

Ματιές στους δρόμους
Κάθε μέρα η μαμά, αφού πάρουμε το πρωινό μας και πλύνουμε τα δόντια μας, μας πηγαίνει στο σχολείο και το μεσημέρι, όταν τελειώσουμε τα μαθήματα του σχολείου, έρχεται με το αυτοκίνητό της και μας επιστρέφει στο σπίτι κάνοντας το δρομολόγιο αυτό μέρες – μήνες – χρόνια! Ολα μου φαίνονται ίδια στη διαδρομή αυτή (σπίτι – σχολείο). Προχθές που ήταν καλή μέρα και είχε καλό ήλιο ο μπαμπάς ήθρε το μεσημέρι στο σχολείο για να μας πάρει και να γυρίσουμε στο σπίτι. Βγαίνοντας από την πόρτα του σχολείου και βλέποντας του μπαμπά, δεν είδαμε πουθενά το αυτοκίνητό μας. Τότε ρώτησα τον μπαμπά μου: «Μπαμπά πως θα επιστρέψουμε στο σπίτι μας;» και αυτός μας απάντησε: «Με τα πόδια. Καιρός να ανακαλύψουμε τη γειτονιά μας (το σπίτι μας είναι κοντά στο σχολείο)». Ξεκινώντας με τα πόδια για το σπίτι περάσαμε από το σπίτι της κυρίας Μαρίας, στο οποίο η αυλή ήταν γεμάτη με γλάστρες με πολλά είδη λουλουδιών.
Παρατηρώντας τα, γεύτηκα μια όμορφη εικόνα από χρώματα και μυρωδιές, αναστατώθηκα, σχεδόν ταράχτηκα τότε. Δε φανταζόμουν ότι υπήρχε ένας μικρός θησαυρός δίπλα στο σχολείο μου.
Προχωρώντας πιο κάτω είδαμε τον φούρνο του κυρίου Παντελή, άλλες ομορφιές εκεί. Μυρίζοντας το φρεσκοψημένο ψωμί μου ήρθε μια μεγάλη επιθυμία για φαγητό. Ηταν πολύ όμορφες οι μυρωδιές αυτές. Λίγο πιο κάτω που ήταν το σπίτι μας, ο μπαμπάς συνάντησε  τον γείτονά μας, τον κύριο Μιχάλη, που και εκείνος επέστρεφε με τα παιδιά του από το σχολείο. Σταμάτησαν και οι δύο για λίγο και αντάλλαξαν λέξεις από αυτές που λένε οι μεγάλοι άνθρωποι μεταξύ τους. Τα πρόσωπά τους ήταν χαρούμενα και γελαστά. Φαίνονταν και οι δύο χαρούμενοι. Μετά αποχαιρετιστήκανε και συνεχίσαμε για το σπίτι. Ανεβαίνοντας τη σκάλα του σπιτιού μας προβληματίστηκα και σκεπτόμουν πόσο όμορφα πράγματα μπορεί κανείς να συναντήσει στη γειτονιά του περπατώντας γύρω από αυτήν…
Παναγιώτης Μαυρίδης Ε2’
1ο Δ.Σ. Μουρνιών

 Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 29.09.2018)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΟΤΑΝ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΜΑΖΙ ΣΧΟΛΕΙΟ

ΦΩΤΟ: Η τελευταία συνάντηση των συμμαθητών

 «Ξανακλείνω με βιασύνη τα μάτια θέλοντας να συνεχίσω την περιπλάνησή μου στα παλιά και το μυαλό μου γυρίζει αυθόρμητα πενήντα ακριβώς χρόνια πίσω στο “δικό μας” Σχολείο. Το Γυμνάσιο Βάμου Χανίων. Εικόνες, συναισθήματα, ήχοι, μυρωδιές, λέξεις, στήνουν χορό στη μνήμη μου χτυπώντας τις πιο ευαίσθητες χορδές της καρδιάς μου».

«Οι “οδοιπόροι” ξεκίναγαν αξημέρωτα από τα χωριά τους, με κάθε είδους καιρικές συνθήκες, για να είναι στην ώρα τους στο σχολείο και μετά την ημερήσια λήξη των μαθημάτων έπαιρναν τον δρόμο της επιστροφής, που σε πολλές περιπτώσεις ήταν πάνω από δυο ώρες δρόμο. Συνήθως είχαν κάποιο σημείο συνάντησης στην άκρη του χωριού τους και συνέχιζαν ομαδικά τον δρόμο τους. Παλαιότεροι μαθητές σε διηγήσεις τους μάς ανέφεραν ότι επειδή δεν είχαν ευχέρεια να αγοράσουν δεύτερο ζευγάρι παπούτσια, οδοιπορούσαν ξυπόλυτοι και φορούσαν τα παπούτσια τους μόνο όταν έφθαναν στο σχολείο».

«Οσοι μπορούσαν αγόραζαν και τη δερμάτινη σχολική τους τσάντα, που συνήθως την είχαν για όλα τα γυμνασιακά τους χρόνια. Οι υπόλοιποι χρησιμοποιούσαν χειροποίητες πάνινες τσάντες ή “βουριάλια”, όπως έλεγαν τα υφαντά σακίδια που κρέμαγαν στην πλάτη. Δεν ήταν ακόμη λίγες οι φορές που κάποιοι, ειδικά από τους οδοιπόρους, προκειμένου να αποφύγουν το βάρος των βιβλίων κρατούσαν στο χέρι τα εντελώς απαραίτητα».

«Φυσικά δεν υπήρξε περίπτωση για “μπούλινγκ” με τη σημερινή του έννοια. Αν και το ταξίδι των σχολικών χρόνων έληξε προ πολλού και η ζωή μας μπήκε σε μια άλλη διάσταση, παραμένουν βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μας ξεκάθαρες εικόνες και συναισθήματα από καθηγητές που μάς ενέπνευσαν, από διαδικασίες και κανόνες, που αν και ήταν πιο αυστηροί απ’ ό,τι σήμερα, πιστεύω πως μάς ωφέλησαν, από ευγενική άμιλλα, από αξίες και ιδανικά που καλλιεργήθηκαν. Τώρα πια ξέρουμε πως εκεί μάθαμε να σεβόμαστε και να προσφέρουμε, να διεκδικούμε σε λογικά πλαίσια, να επιμένουμε και να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με υπομονή, ταπεινότητα και εγκράτεια».

«Τα ευτράπελα βέβαια δεν έλειπαν κατά τη διάρκεια των μαθημάτων. Μια φορά, πρέπει να ήταν στην πρώτη τάξη, είχαμε μαθηματικό κάποιον Λουλάκη. Σχετικά μεγάλης ηλικίας αλλά καλός και ευχάριστος καθηγητής. Κάποτε μάς είχε βάλει πρόχειρο διαγώνισμα στη Γεωμετρία και απ’ ό,τι φαίνεται δεν τα είχαμε πάει καλά γενικά. Την επόμενη φορά λοιπόν που είχαμε Γεωμετρία ήταν πολύ θυμωμένος και μάς τα έψαλλε. Στο τέλος μάς παρουσίασε ένα γραφτό, χωρίς να μας πει το όνομα του μαθητή, στο οποίο ο διαγωνιζόμενος συμμαθητής μας, αφού είχε χαράξει, αρκετούς κύκλους με τον διαβήτη έγραφε στο τέλος παραποιώντας την αρχαία ρήση: “Μη μου τους κύκλους τάραττε, Λουλή (Λουλάκη) θεοκατάρατε”…»

«Τις τελευταίες ημέρες πριν το τέλος της γυμνασιακής μας ζωής κουβεντιάζαμε για το ενδεχόμενο μελλοντικών μας συναντήσεων, όπως κάνουν πολλοί απόφοιτοι σχολείων. Συμφωνήσαμε να κάνουμε κάποιες συναντήσεις στον Βάμο […] Έτσι πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντησή μας στις 16.8.1981, μετά από 13 χρόνια από την αποφοίτησή μας. Δεν καταφέραμε να έχουμε “απαρτία” αλλά οι παρόντες ανεβήκαμε με λαχτάρα στην παλιά μας την τάξη, σαν τα χελιδόνια που επιστρέφουν στην γνώριμη φωλιά τους».

“Οταν πηγαίναμε μαζί σχολείο”, ο τίτλος του ξεχωριστού, 132, διανθισμένων με πλούσιο φωτογραφικό υλικό, σελίδων, βιβλίου που έγραψε (εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, Αθήνα 2018) ο εκ Φρε Αποκορώνου ορμώμενος, αντιπρόεδρος της Διεθνούς Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, ποιητής Γιώργος Γιακουμινάκης (Βαγιωνιάς). “50 χρόνια μετά ο υπέρτιτλός του”… Απ’ αυτό και με αφορμή την παρουσίασή του, που έγινε στις 19 Αυγούστου τ.ε. στο Γυμνάσιο Βάμου, σε συνάντηση των συμμαθητών, τα παραπάνω αποσπάσματα. Ό,τι κι αν έγραφα εγώ, παρουσιάζοντάς το στις σημερινές Στάσεις, “φτωχό” θα ήταν, σκέφτηκα. Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς για την ξενάγηση στα λημέρια των κοινών (δυο χρόνια μεγαλύτερος εγώ) γυμνασιακών μας χρόνων! Πάντα άξιος!

Χανιώτικα νέα (28,09.2018)

ΔΙΑΦΟΡΑ

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΝΟΙΑΣΟΥ ΚΑΙ ΓΥΜΝΑΣΟΥ






Γράφει ο Θεοκλής Ευ. Κακατσάκης*

Ισως κάποιοι να θυμούνται αυτό το διαφημιστικό σλόγκαν παλιάς γνωστής αλυσίδας γυμναστηρίων. Θα συμφωνήσω απόλυτα με αυτήν την φράση .Α Π Ο Λ Υ Τ Α
Με αυτό που διαφωνώ είναι ο τρόπος που ορισμένοι προσπάθησαν να πλασάρουνε τότε την γυμναστική.
Πρεπει να ήταν γυρω στα μεσα του 1990 τότε που αρκετός κόσμος πήγε στα γυμναστήρια βλέποντας την συγκεκριμένη διαφήμηση.
Τότε ήταν για μένα η μεγάλη ευκαιρία .Να περάσει η γυμναστική σαν τρόπος ζωής και όχι σαν ένα μερος του life style, σαν γκλαμουριά (λέξη κι αυτή) Μεγάλος λάθος.
Υπαρχουν παρα πολύ τροποί για να γυμναστης, να ασκηθείς.Να βγεις έξω για περπάτημα, για τρεξιμο,για κολύμπι,να παιξεις ρακετες στην παραλια,να πας γυμναστηριο,να βγαλεις βόλτα τον σκύλο σου(αν εχεις εεε), να παιξεις μπασκετ,να παιξεις μπάλα σε κάααποιοα πυλωτη με τον γιο σου το Βαγγέλη(τυχαιό?).Χίλια δυο πράγματα μου έχονται στο νου. Απλα πρέπει να υπάρχει θέληση.
Μου λένε κατά καιρο φίλοι μου ότι δεν έχουν χρονο για τετοια πράγματα.Και τους απαντω απλά .Η εβδομάδα έχει 168 ώρες. ,νομίζω ότι μπορείς να βρεις 3 ώρες την εβδομάδα να αφιερώσης στον εαυτό σου.Δες το σαν μια επενδυση, Σαν ένα πολυτιμο δωρο που μπορει να σου κοστισει λιγα ευρω ή και κατι παραπάνω ή και τιποτα
.Εσυ διαλέγεις
Το σίγουρο είναι οτι θα κάνεις απόσβεση άμμεσα αλλά και σε βάθος χρόνου,αφου η γυμναστική σε βοηθάει και ψυχολογικά και σωματικά.
Σίγουρα για κάποιον που που δεν έχει ασχοληθει ποτέ με την γυμναστική θα αναρώτηθει αν μπορεί να τα καταφέρει.Αν είναι εύκολο.
Κάθε αρχή και δύσκολη?Οχι απαραίτητα.Απλώς στην αρχή κάποιος που δεν ξέρει πρέπει να πάρει την βοήθεια κάποιου ειδικού(γυμναστή) και σίγουρα αν ανήκετε στις ομάδες υψηλού κινδύνου καλό θα ήταν να συμβουλευτείτε τον γιατρό σας και να κάνετε καποιες απαραιτητες ιατρικες εξετάσεις
Ποτέ δεν έιναι αργά.
Πριν μερικές μέρες ο Vitorio Colo αυτοκτόνησε γιατί δεν μπορούσε να αθληθείτε πια.Ο σούπερ παππούς όπως τον αποκαλόυσαν ήταν 101χρονών και αυτοκτονησε επειδή δεν μπορούσε να είναι πια ανταγωνιστικός.Ασχολιόταν με τον κλασσικό αθλητισμόκαι στα 93 του είχε επίδοση στα 100μ 16 δευτερολεπτα!!!! και στο άλμα εις μήκος. 3 μετρα !!!
Βέβαια και δεν σας λέω να φτάσετε σε αυτό το σημείο αλλα θέλω να τονίσω οτι ποτέ δεν είναι αργά για να ξεκινήσετε να γυμνάζεστε. Και οτι η γυμναστική δεν έχει ηλικία
Τα οφέλει που θα αποκομίσετε θα είναι πολλαπλά,σωτήρια σε κάποιες περιπτώσεις.
Μείωση του αγχους,βελτίωση ανοσοποιητικου συστήματος,χάσιμο λίπους,βελτιωμένη στάση σώματος,μείωση καρδιακών παθήσεων,βελτίωση στεφανιαίας κυκλοφορίας και των λειτουργιών της καρδιάς,αυξάνει το επίπεδο της φυσικής σας δύναμης και πολλά άλλα .Αλλά το κυριότερο προλαμβάνει τους γιατρούς,έιναι το προληπτικό σας ΄φαρμακο.
Η γυμναστική είναι τρόπος ζωής,είναι μια συνήθεια καθημερινή.Ισως κοποιοι μετα απο αυτο το αρθρο μου πιστέψουν οτι πράγματι ποτέ δεν είναι αργά και δώσουν μια ευκαιρία στον ευατό τους για καλύτερη και πιο ποιοτική ζωή Πρέπει να μπει στο καθημερινό σας προγραμμα ,όπως τόσες άλλες καθημερίνες συνήθειες.
Η αρχαίοι ημών προγόνοι κάτι παραπάνω πρέπει να ξέρανε που ειχαν αναγάγει την γυμναστικη σε επιστήμη
Και όπως έγραψά και στην αρχή

Για σένα νοιάσου και γυμνάσου.

*  Καθηγητής Φυσικής Αγωγής
Personanal Trainer
Aerobic - Weight – Fithness -Pilates - Body pump - Bootcamp Istructor
fb:Θεοκλής Κακατσάκης
e-mail:k_theoklis@hotmail.com

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΤΑ  ΧΑΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ - ΘΑ ΤΑ ΔΩ ΕΓΩ Ή ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΔΩ

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ, Κακατσάκης
«Να ζει κανείς ή να μη ζει;». Αυτό το ’χε πει ο Amlet του Ουίλιαμ Σέξπηρ, αλλά μιας κι ο λόγος για ερωτηματικά είπα να το παραθέσω και να το τροποποιήσω: Θα ζω εγώ ή δεν θα ζω όταν τα Χανιά προχωρήσουν σε ένα άλλο στάδιο, εκείνο που θα θέλαμε όλοι να προχωρήσουν· να γίνουν μια πόλη φιλική, σύγχρονη στους κατοίκους της και στους επισκέπτες της!

Είναι τα Χανιά του μέλλοντός μας εντός των σχεδίων των μελλοντικών μας δημάρχων; Ιδού η απορία!
…Ουδείς μπορεί να γνωρίζει τα μελλούμενα, ωστόσο οι παρελθοντικές μέθοδοι που εν πολλοίς ακολουθούνται από μας τους Χανιώτες, δεν έχουν αφήσει τούτη την πόλη να αναπνεύσει.
«Ζητούμενο για τα Χανιά τα έργα πνοής». Αυτό επισημαίνει σε ανακοίνωσή της η Ενωση Τουριστικών Καταλυμάτων του Νομού. Στην συγκεκριμένη ανακοίνωση (βλ. σελ. 13), εκτός άλλων γίνεται σύγκριση και με τις άλλες πόλεις της Κρήτης το Ρέθυμνο και το Ηράκλειο οι οποίες «κατά καιρούς ευτύχησαν να έχουν δημάρχους που άφησαν έργα στη θητεία τους συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της εικόνας αλλά και της οικονομικής ζωής της πόλης τους».
Εδώ βέβαια οφείλω μια σημείωση η οποία έχει να κάνει με την ίδια την ιδιοσυγκρασία του Χανιώτη ο οποίος ψηφίζει τους αρχομένους του· η εικόνα της κοινωνίας εν πολλοίς αποτυπώνεται στους επικεφαλής της· αξίωμα είναι αυτό!
Δεν ξέρω τελικά τι μας κατατρώγει εδώ, τι να ’ναι αυτό που μας συμβαίνει και δεν μπορούμε “να οραματιστούμε από κοινού” και να δημιουργήσουμε ή και να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα τούτης της πόλης!
«Είναι τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα», λένε κάποιοι, είναι «η διαφορετικότητα της “χανιώτικης μαθιάς” και οπτικής» λένε κάποιοι άλλοι!
Ενδεχομένως οι ίδιοι Χανιώτες και η καπετανοσύνη που μας χαρακτηρίζει ακόμη και στις πιο απλές “συναναστροφές” και “πράξεις”, να λειτουργούν ανασταλτικά για την προς τα μπροστά πορεία των Χανιών!
Τελικά: «Θα ζω εγώ ή δεν θα ζω για να ιδώ ή τα Χανιά που ονειρεύομαι; Ιδού η απορία».
Καλή… προεκλογική περίοδο σε όλους!

Χανιώτικα νέα (26.09.2018)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΓΙ  ΑΥΤΑ  ΠΟΛΕΜΗΣΑΜΕ...

«Είχα δυο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο ατόφια – φαίνονταν οι φλέβες, τόση εντέλειαν είχαν. Οταν χάλασαν τον Πόρον, τα ‘χαν πάρει κάτι στρατιώτες, και στ’ Αργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων, χίλια τάλαρα γύρευαν. […] Πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα: “Αυτά και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μην καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι’ αυτά πολεμήσαμε”». Αυτά απ’ τον Γιάννη Μακρυγιάννη στ’ “Απομνημονεύματά” του.

Ο λόγος στον Γιώργο Σεφέρη, από τον πολεμιστή στον ποιητή. Οπως τον συναντούμε στις “Δοκιμές” του, στο δοκίμιο “Ενας Ελληνας – ο Μακρυγιάννης”. Ως σχόλιο στα παραπάνω. «Καταλαβαίνετε δε μιλά ο Λόρδος Μπάιρον, μήτε ο λογιότατος, μήτε ο αρχαιολόγος· μιλά ένας γιος τσοπάνηδων της Ρούμελης με το σώμα γεμάτο πληγές. “Γι’ αυτά πολεμήσαμε”. Δεκαπέντε χρυσοποίκιλτες ακαδημίες δεν αξίζουν την κουβέντα αυτού του ανθρώπου. Γιατί μόνο σε τέτοια αισθήματα μπορεί να ριζώσει και ν’ ανθίσει η μόρφωση του Γένους. Σε αισθήματα πραγματικά και όχι σε αφηρημένες έννοιες περί του κάλλους των αρχαίων ημών προγόνων ή σε καρδιές αποστεγνωμένες που έχουν πάθει καταληψία από το φόβο του χύδην όχλου».

«Την έντονη ανησυχία του για την εκχώρηση μνημείων των Χανίων, εκφράζει και ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, καθώς μεταξύ αυτών που περιλαμβάνονται σε σχετικό κατάλογο βρίσκονται, όπως καταγγέλλει, τμήματα της ενετικής τάφρου και των οχυρώσεων, το νέο Αρχαιολογικό Μουσείο, το Εθνικό Μουσείο “Ελευθέριος Βενιζέλος” και το Ιστορικό Αρχείο Κρήτης. Ωστόσο, ερώτημα παραμένει το κατά πόσο οι τελευταίες εξελίξεις προβληματίζουν τους άρχοντες και παράγοντες του τόπου, οι οποίοι μέχρι χθες δεν είχαν πάρει θέση. Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων δεν θα επιτρέψει την παραχώρηση αρχαιολογικών χώρων και μνημείων ως εγγύηση δανείου του δημοσίου χρέους για έναν ολόκληρο αιώνα, με άγνωστη εν τέλει έκβαση». Αυτά από πρόσφατο (19.9.2018) ρεπορτάζ (με πληροφορίες από ΑΠΕ – ΜΠΕ) των “Χανιώτικων νέων” με τίτλο “Ανησυχία για το ξεπούλημα μνημείων του Ν. Χανίων”. Με υπέρτιτλο “Και από τον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων” και με το… μετέωρο ερώτημα από κάτω: “Πόσο προβληματίζονται οι άρχοντες και οι παράγοντες του τόπου;”

«Καημένε Μακρυγιάννη να ’ξερες γιατί τζάκισες το χέρι σου./ Το τζάκισες για να χορεύουν σέικ τα κωλόπαιδα». Πάντα με προβλημάτιζαν οι παραπάνω στίχοι του Ντίνου Χριστιανόπουλου…

Νοσταλγίας το ανάγνωσμα

«Στον στάβλο ήρθ’ απόψε το φεγγάρι…/ Εκοίταξεν απ’ το παράθυρό του,/ είδε την αγελάδα, το μοσκάρι,/ το βόδι που μασούσε το σανό του./ Στον κήπο μας ανήσυχα γλιστρούσε,/ ανέβηκεν επάνω στη συκιά μας,/ εμέτρησε τα λίγα πρόβατά μας/ είδε το γάιδαρό μας και γελούσε./ Πήγε στ’ αμπέλι, πήγε στο λιοστάσι,/ άκουσε τα κουδούνια απ’ το κοπάδι,/ χωρίς κουβά κατέβη στο πηγάδι/ κι ήπιε πολύ νερό να ξεδιψάσει./ Στης λεύκας μας τα φύλλα παιχνιδίζει/ στον ουρανό τον καθαρό ανεβαίνει./ Μια χήνα το κοιτάζει σαστισμένη/ κι ο σκύλος μας ακόμα το γαβγίζει». Το ποίημα “Αγροτικό” του Ζαχαρία Παπαντωνίου.
Δυο μέρες μετά τη φετινή φθινοπωρινή ισημερία η πανσέληνος του Σεπτέμβρη. Σήμερα, λίγο πριν το χάραγμα, στις 5:48, στον άξονα Κριού – Ζυγού. Ολημερνίς της μέρας και προπάντων, ολονυκτίς της νύκτας, θα έχει “κράτος κι εξουσία” στον ουράνιο θόλο ο Φέγγαρος -έτσι λέγαμε στα μικράτα μου την Πανσέληνο. Από εκείνα τα χρόνια και το παραπάνω ποίημα. Αλλη εποχή οι εικόνες του. Νοσταλγίας το ανάγνωσμα… Ήταν και η φωτογραφία του φίλου μου του Χρήστου του Κοτσαύτη που την… ξύπνησε!

Χανιώτικα νέα (Τρίτη. 25.09.208)

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ

ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΣΕΝΚ

ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

Γράφει η Έλια Κουμή*

Ενας από τους πρωτεργάτες του Μουσείου Τυπογραφίας, ο Κορνήλιος Σενκ, τυπογράφος από την Ολλανδία, πέρασε χθες το κατώφλι του μουσείου.
H  πρώτη φορά που επισκέφθηκε την Κρήτη και το μουσείο ήταν το 2005 και έκτοτε ερχόταν στα Χανιά κάθε χρόνο, ανελλιπώς μέχρι το 2010, για να επισκεφθεί τον “αδελφό” του Γιάννη Γαρεδάκη και το Μουσείο Τυπογραφίας.
Γιατί ο Κορνήλιος Σενκ ήταν ένας από τους ανθρώπους που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο κατά τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του, συμβάλλοντας στην ανεύρεση μηχανημάτων από τη βόρεια Ευρώπη, χαρακτηριστικών της εξέλιξης της τυπογραφίας μέσα στο χρόνο, τα οποία στη συνέχεια αγοράστηκαν από το μουσείο.
Ο ίδιος, 86 ετών σήμερα, ξεκίνησε την ενασχόλησή του με την Τυπογραφία σε ηλικία 16 ετών και στη συνέχεια εργάστηκε σε μεγάλα τυπογραφεία μέχρι τα 32, όπου ξεκίνησε τη δική του εταιρεία στο Λέιντεν της Ολλανδίας. Η αγάπη του για την τέχνη της τυπογραφίας τον οδήγησε στη δημιουργία ειδικών, καλλιτεχνικών εκδόσεων και στη συλλογή ιστορικών τυπογραφικών αντικειμένων, μηχανημάτων και εκδόσεων, που αργότερα αποτέλεσαν τα εκθέματα του δικού του Μουσείου Τυπογραφίας που άνοιξε στο Λέιντεν το 1997. Δυστυχώς, η πραγματικότητα στην Ολλανδία δεν είναι τόσο διαφορετική απ’ ότι στην Ελλάδα και το μουσείο ελλείψει χρηματοδότησης και στήριξης από την πολιτεία έκλεισε το 2005.
Ηταν η συγκυρία, ή κάποιος “δαίμων του τυπογραφείου” που έφερε τα δύο μουσεία κοντά και, όπως ανέφερε ο ίδιος στη συζήτησή μας, «το μουσείο μου δεν χάθηκε, αλλά απέκτησε μια νέα ζωή στα Χανιά, βασισμένη στις ίδιες αρχές, της αγάπης προς την τυπογραφία και την ιστορία της αλλά και προς τη νέα γενιά, που εδώ έχει τη δυνατότητα να μάθει πως άρχισαν όλα…».
Για την πρώτη του συνάντηση με τα Χανιά, το μουσείο και τους ανθρώπους του, ο κ. Σενκ αναφέρει: «Ηρθα στα Χανιά για πρώτη φορά το 2005 και το τοπίο είναι τόσο διαφορετικό. Στην Ολλανδία όλα είναι επίπεδα και εδώ μου άρεσαν πολύ τα βουνά κυρίως όμως εντυπωσιάστηκα από τον χαρακτήρα των ανθρώπων. Γνώρισα τον Γιάννη και την Ελένη (Γαρεδάκη) και τους αγάπησα, είναι τόσο φιλικοί, τόσο ανοιχτοί και ευγενικοί άνθρωποι, αισθάνομαι τον Γιάννη σαν αδελφό μου».
«Οταν κάποια στιγμή, τα πρώτα χρόνια, με ρώτησε ο Γιάννης τι ακόμα λείπει από το μουσείο, του είπα ένα ξύλινο πιεστήριο, όπως αυτά που χρησιμοποιούσαν την εποχή του Γουτεμβέργιου. Βρήκα κάποια σχέδια στις ΗΠΑ, του τα έστειλα και την επόμενη φορά που ήρθα το ξύλινο πιεστήριο βρισκόταν ήδη μέσα στο μουσείο. Πρόκειται για μια εξαιρετική κατασκευή (του Χανιώτη μηχανουργού Μανώλη Μπενιουδάκη), ανώτερο από όλα τα αντίστοιχα αντίγραφα που έχω δει σε άλλα ευρωπαϊκά μουσεία. Τα ξύλινα πιεστήρια χρησιμοποιήθηκαν από την εποχή του Γουτεμβέργιου (1450) μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα, που άρχισαν να κατασκευάζονται από μέταλλο».
Λόγοι υγείας κράτησαν τον κ. Σενκ κράτησαν μακριά τα τελευταία χρόνια. Κατάφερε όμως να ταξιδέψει στα Χανιά με τη συνοδεία της κόρης του Γιόλα για να επισκεφθεί το μουσείο για μία ακόμα φορά, και βέβαια, δεν ήρθε με άδεια χέρια. Το δώρο του, ένα πολύτιμο 24σέλιδο αρχέτυπο τυπωμένο στη Βενετία το 1495 ήρθε να συμπληρώσει τη συλλογή σπάνιων εκδόσεων του Μουσείου Τυπογραφίας.









«Ηθελα να έρθω μία τελευταία φορά για να δω πόσα έχει πετύχει το μουσείο και είναι πράγματι θαυμαστά» αναφέρει χαρακτηριστικά. «Η δεύτερη πτέρυγα του μουσείου, η εικαστική έκθεση με την Ιστορία της Γραφής, ο διαγωνισμός αφίσας με συμμετοχές από όλο τον κόσμο, αυτό το μουσείο είναι ένα πραγματικό δώρο για την Κρήτη. Βλέπω το όνειρό μου να γίνεται πραγματικότητα, ακόμα και στην άλλη άκρη της Ευρώπης και αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά. Τα συναισθήματα που έχω όταν βρίσκομαι εδώ, με ξεπερνούν, δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να γίνει τέτοια δουλειά. Είναι ένα τόσο όμορφο μουσείο και τόσο ολοκληρωμένο που δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι περήφανος που είμαι μέρος αυτής της προσπάθειας».

Χανιώτικα νέα (19.09.2018)

* Διευθύντρια του Μουσείου Τυπογραφίας Γιάννη και Ελένης Γαρεδάκη

ΠΟΙΗΣΗ

ΣΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

Ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη το σαπιοκάραβό τους…

Θα περάσει το στενό τους, με  μικρές   απώλειες, όπως λέει το σενάριο.

Όμως,

λίγο ακόμα, πολύ λίγο, θα κρατήσει το ταξίδι.

Στο στούντιο

έχει ήδη γραφτεί

το επόμενο επεισόδιο

μ’ εκείνον πρωταγωνιστή, τελευταίο σύντροφο του Οδυσσέα.

Πάλι ξεμένει από δουλειά. Πάλι στο ταμείο ανεργίας…

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ

"ΟΠΩΣ ΤΟ ΨΩΜΙ", (Πυξίδα της Πόλης, Χανιά, 2018)

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

36ο ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΧΑΝΙΩΝ

Ο ΤΖΑΚ ΠΑΤΑΤΑΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας πειρατής που τον έλεγαν Τζακ Πατατάκη. Ο Τζακ Πατατάκης ήταν πάντα χαρούμενος και γελαστός. Αγαπούσε τη μουσική, τα χρώματα, τα ψαράκια και τις κριτσανιστές τηγανητές πατάτες. Ζούσε…»
Αρχή του παραμυθιού καλημέρα σας! Η αρχή μιας παραμυθοϊστορίας που δημιούργησαν τα περυσινά παιδιά του 36ου Νηπιαγωγείου Χανίων έχοντας ως εμψυχώτριες τη δασκάλα τους, τη γνωστή μας και από άλλες εργασίες μαθητών της, Μαρία Παπουτσάκη και την επίσης γνωστή μας συγγραφέα παιδικών βιβλίων και καλή μου φίλη Λιάνα Δενεζάκη. Ενός παραμυθιού με τίτλο “Το κλειδί της ευτυχίας” που δημιουργήθηκε με αφορμή το επιτραπέζιο εκπαιδευτικό παιχνίδι “Παραμυθοκάρτες – Ιστορίες από το Νησί της Φαντασίας” του Μάνου Κρόκου σε εικονογράφηση της Λιάνας Δενεζάκη, και που έγινε βιβλίο (και τι βιβλίο!) απ’ τις εκδόσεις “Κίτρινο πατίνι”. Τι όμορφη είναι η παρέα των μικρών παιδιών που ξέρουν να σηκώνουν όταν έχουν τη βοήθεια των μεγάλων, το βραβείο της αλληλεγγύης και να βρίσκουν το κλειδί της αγάπης!.
Συγχαρητήρια Μαρία! Συγχαρητήρια, Λιάνα!

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος

Σημείωση: Εντυπωσιακά τα κουτιά με τις παραμυθοκάρτες (ιστορίες από το νησί με μουσούδες) που δημιούργησαν η Λιάνα Δενεζάκη με τον Μάνο Κρόκο. Κι αν εξάπτουν τη φαντασία των παιδιών κι αν αναπτύσσουν τον προφορικό και αφηγηματικό τους λόγο! Κι αν εμπλουτίζουν τη φαντασία τους και τη δημιουργική τους σκέψη!

Οταν ξεκίνησε το σχολείο το Σεπτέμβριο γνωρίσαμε μια κυρία που έλεγε παράξενα πράγματα. Μας έλεγε και μας λέει ακόμα ότι έχουμε δύο εαυτούς. Εναν καλό και έναν κακό. Οτι πρέπει να ξυπνάμε κάθε πρωί και πριν από όλα να ανοίγουμε το παράθυρο και να λέμε καλημέρα όμορφη μέρα. Να φοράμε ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο κι έτσι έχουμε μια όμορφη χαμογελαστή μέρα. Γινόμαστε ο μάγος της ζωής μας. Ετσι ξεκλειδώνουμε και το σεντούκι με την κόκκινη καρδιά που έχουν ξεχάσει κάποιοι πολύ βαθιά στην καρδιά τους και τους το ξαναθυμίζουμε. Ετσι όλοι μαζί ανακαλύπτουμε ξανά το θησαυρό της φιλίας, της αγάπης, της καλοσύνης.
Λίγο πριν το Πάσχα ήρθε και μια άλλη κυρία, συγγραφέας, η κυρία Λιάνα που πέτυχε Διάνα.
– Κυρία Δενεζάκη γιατί χαμογελάς τόσο πολύ;
– Είσαι και εσύ παιδί;
Η κυρία μας, μας λέει ότι εμείς θα σώσουμε τον κόσμο αν δε ξεχάσουμε ποτέ ότι πάντα θα είμαστε και παιδιά!!!
– Ετσι είναι οι συγγραφείς; χαμογελαστοί – φωτεινοί – αγαπητοί; Ε λοιπόν κυρία Λιάνα και κυρία μας, καλώς ήλθατε στην παρέα μας -των μικρών παιδιών- που δεν είναι τυχαίο ότι κάθε μέρα το πρώτο βραβείο που σηκώνουν είναι το βραβείο της αλληλεγγύης, γιατί εμείς τα μικρά παιδιά ξέρουμε τι σημαίνει η λέξη «σ’ αγαπώ φίλε μου».

Τα παιδιά του 36ου Νηπιαγωγείου Χανίων

Μια φορά κι έναν καιρό… ήταν ένας πειρατής που τον έλεγαν Τζακ Πατατάκη. Ο Τζακ Πατατάκης ήταν πάντα χαρούμενος και γελαστός. Αγαπούσε τη μουσική, τα χρώματα, τα ψαράκια και τις κριτσανιστές τηγανητές πατάτες. Ζούσε σε ένα κάστρο που βρισκόταν πάνω στο καράβι του. Με το πλήρωμά του ταξίδευαν στις θάλασσες και τους ωκεανούς.
Κάποτε ο Τζακ και το πλήρωμά του ανακάλυψαν έναν χάρτη, που τους οδήγησε σε έναν θησαυρό αλλιώτικο από τους άλλους. Ήταν ένα σεντούκι που απ’ έξω έμοιαζε συνηθισμένο, μόνο που μέσα δεν ήταν γεμάτο με διαμάντια, χρυσές λίρες ή κοσμήματα.
Ο θησαυρός αυτός χάριζε χαμόγελα κι αγάπη. Ξεκλείδωνε τις καρδιές και τις έκανες γλυκές κι απαλές σαν παγωτό φράουλα. Το κακό, όμως, ήταν πως ο Τζακ δεν είχε το κλειδί που άνοιγε το σεντούκι. Κι αυτό το σεντούκι δεν ανοίγει διαφορετικά!
Ο Τζακ, βλέπετε, είχε έναν ορκισμένο εχθρό, τη μάγισσα Νευραλγήσιους, η οποία κρατούσε το κλειδί. Κάποτε το σεντούκι της ανήκε, όμως το έχασε, ώσπου έμαθε ότι το βρήκε ο Πατατάκης, και τώρα ήθελε να του το αρπάξει. Αυτή η μάγισσα έφτιαχνε φίλτρα από πιπέρι, θυμό, νύχια δράκου, σάλιο φιδιού και ζήλια. Ηθελε να μην ανοίξει ποτέ κανείς το σεντούκι. Γι’ αυτό έβαλε στόχο της τον Τζακ.
Ο πειρατής ήταν πολύ στεναχωρημένος, που δεν μπορούσε να βρει το κλειδί που θα άνοιγε το σεντούκι. Για καλή του τύχη, μπροστά του εμφανίστηκε η μάγισσα Μεγαλοκαλόκαρδη
Εκείνος την είδε και χαμογέλασε. Ήξερε πως θα τον βοηθούσε! Οπως κι έγινε!
Μόλις η Μεγαλοκαλόκαρδη έμαθε τι είχε συμβεί, πέταξε με τη σκούπα της για την Παραμυθοχώρα. Εκεί, συνάντησε την Κοκκινοσκουφίτσα, τη Σταχτοπούτα και όλους τους ήρωες των παραμυθιών.
Μάλιστα, το Ασχημόπαπο της χάρισε ένα πούπουλο από τα φτερά του, ο Πινόκιο ένα από τα καπέλα του και οι νάνοι ένα αρκουδάκι. Η Μεγαλοκαλόκαρδη τους ευχαρίστησε και γύρισε πίσω στο καράβι του Τζακ τραγουδώντας!
«Με αυτό το πούπουλο, θα τη γαργαλήσουμε. Το καπέλο θα της το χαρίσουμε. Και, το αρκουδάκι θα της πούμε να το παίρνει αγκαλιά πριν κοιμηθεί, για να βλέπει πάντα όμορφα όνειρα», είπε η Μεγαλοκαλόκαρδη στον πειρατη κι έφυγαν για να συναντήσουν τη μάγισσα Νευραλγήσιους
Δεν άργησαν να τη βρουν και να κάνουν πράξη τα σχέδιά τους. Στην αρχή, όταν τη γαργάλησαν, εκείνη νευρίασε πολύ, αλλά μετά ξεκαρδίστηκε στα γέλια. Κι έτσι όπως είχε φτιάξει η διάθεσή της, όταν της χάρισαν το καπέλο, το φόρεσε αμέσως, και μόλις της έδωσαν το αρκουδάκι, τους ευχαρίστησε ενθουσιασμένη.
Το άλλο πρωί η μάγισσα Νευραλγήσιους ξύπνησε χαρούμενη. Τόσο όμορφα όνειρα είχε δει, που ζήτησε από τον πειρατή και τη Μεγαλοκαλόκαρδη να γίνουν φίλοι. Μάλιστα, τους πρότεινε να ανοίξουν μαζί το σεντούκι και να μοιράσουν το θησαυρό σε όλο τον κόσμο.
Οι δυο μάγισσες έγιναν αχώριστες. Εφτιαχναν φίλτρα που σκορπούσαν καλοσύνη, κι ο Τζακ Πατατάκης μοίραζε τους θησαυρούς που έβρισκε σε όποιον είχε ανάγκη. Για να γιορτάσουν τη φιλία τους διοργάνωσαν ένα μεγάλο πάρτι!

Από τότε και μετά έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!

Τα παιδιά  που δημιούργησαν και
εικονογράφησαν αυτό το βιβλίο!

ΒΡΑΓΙΑ  ΡΕΪΝΑ                                                   ΒΑΜΒΑΚΑΚΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΞΕΖΩΝΑΚΗ  ΗΛΕΚΤΡΑ                                          ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ  ΕΥΘΥΜΙΑ
ΚΟΥΝΤΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ                                            ΚΟΥΚΟΥΛΑ  ΜΑΡΓΙΑΝΝΑ
ΛΕΔΑΚΗΣ  ΙΩΑΝΝΗΣ                                           ΛΙΟΔΑΚΗ  ΗΛΙΑΝΑ
ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ                                ΜΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ
ΣΙΝΑΝΙ  ΑΡΓΙΕΤΑ                                                   ΠΑΠΑΦΙΛΙΠΠΑΚΗ ΜΑΡΙΑ
ΤΡΟΧΑΛΑΚΗΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ                                    ΣΚΑΡΑΚΗΣ ΕΥΤΥΧΗΣ
ΤΣΙΣΚΑΚΗΣ ΕΥΤΥΧΗΣ                                            ΧΑΜΠΑ ΗΛΙΑΝΑ-ΕΥΤΥΧΙΑ
ΧΑΣΙΩΤΗ  ΜΑΡΙΑ                                                   ΧΑΤΖΗΜΙΧΕΛΑΚΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ
ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΝΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΝΗΠΙΑΓΩΓΟΣ
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗ-ΧΑΜΗΛΑΚΗ

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 22.09.2018)

παιδότοπος

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΣΤΗ ΜΙΚΡΗ ΜΑΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ

Καλή χρονιά, Μαρία, μικρό κοριτσάκι της διπλανής μου πόρτας, που τώρα και κάμποσες μέρες είσαι μαθήτρια της Πρώτης Δημοτικού. Με θυμάσαι; Είμαι ο κύριος που συναντηθήκαμε προχθές το πρωί μπροστά στο ασανσέρ κι όταν σου χαμογέλασα, μου ‘πες όλο καμάρι και στα γρήγορα: «Πηγαίνω στην πρώτη τάξη!». Είχες στην πλάτη μια τεράστια τσάντα γεμάτη με βιβλία και τετράδια, μολύβια και γομολάστιχες, ψαλιδάκια και μαρκαδόρους, ενώ στο μικρό σου τσουλούφι κρέμονταν κάμποσα μικρά γελαστά ερωτηματικά, οι δικές σου απορίες, τα δικά σου “θέλω”. Σ’ ακολούθησα δίχως να με βλέπεις, μέχρι την πόρτα του σχολειού και κατάλαβα πόσα πολλά πράγματα είχες μάθει στα έξι σου χρόνια. Να χαμογελάς στ’ άλλα παιδιά που συναντάς, να μιλάς μαζί τους παίζοντας με τις λέξεις, να ’χεις την έγνοια να φθάσεις νωρίς. Θα μπορείς αλήθεια, Μαρία, ύστερα από δέκα χρόνια να χαμογελάς, να μιλάς και να γνοιάζεσαι; Θα ’χουν πλησιάνει τότε τα ερωτηματικά του τσουλουφιού σου ή θα ’χουν γίνει παγωμένα αποσιωπητικά, μικρές τελείες που θα ’χουν φράξει τις εξώπορτες της ψυχής σου και τα πορτοπαράθυρα του μυαλού σου; Αυτά σκεφτόμουν βλέποντάς σε να μπαίνεις στη μεγάλη τσιμεντένια αυλή, εκεί όπου, μαζί με τ’ άλλα παιδιά θα περίμενες το χτύπημα του κουδουνιού.

Ύστερα θυμήθηκα τα λόγια ενός μεγάλου ποιητή, του Khalil Gibran, που κι εγώ πιστεύω πως «μπορείς να δώσεις την αγάπη σου, όχι, όμως και τις ιδέες σου, γιατί έχουν δικές τους…». Κι ακόμα ότι «μπορείς να δώσεις μια στέγη στο σώμα τους, όχι όμως και στην ψυχή τους, γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που εσύ δεν μπορείς να επισκεφθείς ούτε και στα όνειρά σου». Αλήθεια, πότε μπόρεσα εγώ να ονειρευτώ το δικό σου σχολειό, Μαρία; Εκείνο το μεγάλο αργαστήρι της χαράς που γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη φωλιά χελιδονιών και παρτιτούρα τραγουδιού, που μόνο εσύ ξέρεις να διαβάζεις. Εκείνο τ’ ορθάνοιχτο παραθύρι της ζωής, που δεν ανοιγοκλείνει κατά παραγγελία, όταν η στριγκιά φωνή του όποιου κουδουνιού το επιβάλλει. Εκείνο το υπέροχο τόξο του αύριο, απ’ το οποίο περιμένεις την εκτόξευσή σου σαν ολοζώντανο βέλος…

Ωστόσο, το κουδούνι είχε κιόλας χτυπήσει κι εσύ πρέπει να τρέξεις να μπεις στη γραμμή. Δεν τρέχεις, όμως, ούτε καν περπατάς. Είναι στη μέση κι αυτή η “καλημέρα”, που μόλις είπες σ’ εκείνο το δειλό, ξανθό αγοράκι, μια καλημέρα που δεν πρόλαβε ν’ απαντηθεί. Βλέπω το προσωπάκι σου χαλασμένο. Κι είναι σαν ν’ αναποδογύρισαν τα ερωτηματικά του τσουλουφιού σου και να ήρθαν πάνω τα κόμματα και κάτω οι τελείες. Ισως αυτά να είναι το σήμα της αντίστασης των σημερινών παιδιών, όταν συνειδητοποιούν ότι το σχολειό του μυαλού τους είναι αδύνατο να χωρέσει μέσα στους ήχους ενός κουδουνιού. Ισως, όμως, αυτά τα αναποδογυρισμένα ερωτηματικά σου, να είναι και οι δημιουργοί της απορίας μου. Μιας απορίας που αδειάζει απ’ το πηγάδι του μυαλού μου και το τελευταίο “πρέπει” που ξώμεινε. Της απορίας ενός άπορου ποιητή που υψώνει το δεξί του χέρι για να σου στείλει όλη την αγάπη του, μικρή Μαρία της Πρώτης.

Σημείωση: “Σ’ ένα Πρωτάκι”, ο τίτλος του περιεχομένου της σημερινής πρώτης Στάσης, όταν πρωτοδημοσιεύθηκε στη στήλη “Ακροθιγώς” πριν από 18 χρόνια. (βλ. “Χανιώτικα νέα”, 29 Σεπτεμβρίου 1999). Με αφορμή μια τυχαία συνάντησή μου, τις προάλλες με τη Μαρία, η αναδημοσίευση. Σαν νερό που κυλάει περνούν τα χρόνια!..

"ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ"

Φθινοπωρινή ισημερία εν όψει! Πιστός στο ραντεβού του, όπως εκατομμύρια χρόνια, θα ευθυγραμμιστεί κάποια στιγμή τις επόμενες ώρες, παράλληλα σε ορθή γωνία ο άξονας της γης με τον άξονα του ήλιου και θα έχουμε ίση διάρκεια ημέρας και νύχτας. Το φθινόπωρο για μας τους… Βορειοημισφαιρίτες, αρχίζει. Καιρός για περισυλλογή. Καλό φθινόπωρο, καλό χειμώνα, καλή άνοιξη και καλό καλοκαίρι! Πάντα πιστές στα ραντεβού τους οι εποχές! Κι όταν εμείς απουσιάζουμε…

«Τώρα η γνωστή ψύχρα/ κι όλα φεύγουν./ Ζέστες, πουλιά, η διάθεση για φως./Φεύγουν τα πουλιά, ακολουθούν τα λόγια,/ η μια ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη/ με λύπη αυτοδίδακτη./ Ηδη αποσυνδέθηκε το φως από την επανάπαυση/ κι από τις καλημέρες σου./ Τα παράθυρα ενδίδουν./ Το χέρι του μεταβλητού κλείνει τα τζάμια,/ άλλοι λεν ως την άνοιξη,/ άλλοι φοβούνται διά βίου./ Κι εσύ τι κάθεσαι;/ Καιρός να μπεις κι εσύ στα αλλαγμένα./ Να γίνεις ό,τι αναρωτιόμουν πέρυσι:/ “ποιος ξέρει τ᾿ άλλο μου φθινόπωρο;”/ Καιρός να γίνεις “τ’ άλλο μου φθινόπωρο”.» Από το ποίημα “Αποδημητικές καλημέρες” της Κικής Δημουλά.

ΟΠΩΣ ΤΟ ΨΩΜΙ

ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΣΤΙΑ ΑΘΗΝΩΝ, ΣΤΙΣ 13 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ Β. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ "ΟΠΩΣ ΤΟ ΨΩΜΙ"

Και στην Αθήνα, μετά την Κἰσαμο, τα  Χανιά και τη Βέροια, και συγκεκριμένα στην Κρητική Εστία, (Στράβωνος 12, Παγκράτι) θα παρουσιαστεί το Σάββατο 13 Οκτωβρίου (ώρα 7 μ. μ.)  η ποιητική συλλογή του χανιώτη δασκάλου, λογοτέχνη και δημοσιογράφου Βαγγέλη Θ. Κακατσάκη «Όπως το ψωμί», που κυκλοφορήθηκε τη φετινή χρονιά από τις εκδόσεις «Πυξίδα της Πόλης» και έχει ήδη αποσπάσει πολλές και ιδιαίτερα εγκωμιαστικές κριτικές.

Την παρουσίαση διοργανώνουν η Παγκρήτιος Ένωσις, η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών και η Ομοσπονδία Σωματείων Αποκορώνου σε συνεργασία  με την Παγκρήτια Δημοσιογραφική Ένωση, τον Σύνδεσμο Νιππιανών Αττικής «Ο Τίμιος Σταυρός» και τις εκδόσεις «Πυξίδα της Πόλης» και με την υποστήριξη του Παραρτήματος Αττικής του Ιδρύματος «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος».

Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο δικηγόρος -  πρώην πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών Αυγερινός Ανδρέου και ο επιτ. σχολικός σύμβουλος – λογοτέχνης  Νίκος Νικολόπουλος.

Ποιήματα θα διαβάσει η συγγραφέας Ευδοκία Σκορδαλά – Κακατσάκη

Η εκδήλωση, την οποία θα συντονίζει ο δημοσιογράφος – ραδιοφωνικός παραγωγός Γιάννης Κριαράκης, θα πλαισιωθεί με ένα μελοποιημένο ποίημα της συλλογής από τον Σταμάτη Κραουνάκη και δύο από τον Χρήστο Κοτσαύτη.

Οπτικοποίηση του Λόγου από τη συγγραφέα – θεατρολόγο Αγγέλα Μάλμου

Η ποιητική συλλογή «Όπως το ψωμί», που περιλαμβάνει 55 από τα ποιήματα που γράφτηκαν την τελευταία διετία  έχει ως κυρίαρχο πρόσωπο τον ποιητή. Τον ποιητή  που «σε ρόλο Σίμωνος Κυρηναίου» σηκώνει «την οδύνη του σύμπαντος κόσμου», τον ποιητή που έχει «πατρίδες τις αισθήσεις του» και «πατρίδα την καρδιά του» και  τον ποιητή που επιμένει να επιστρέφει «στον ίσκιο του κυπαρισσιού» του για να «σταυροδένουν»  μαζί «τις μνήμες με τις ρίζες»…

Ο Βαγγέλης Κακατσάκης γεννήθηκε στο Νίππος Αποκορώνου Χανίων από γονείς αγρότες το 1948. Είναι απόφοιτος της Μαρασλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας, σπούδασε στην Πάντειο Σχολή και μετεκπαιδεύτηκε στις Επιστήμες της Αγωγής. Εργάστηκε 3 χρόνια στα ιδρύματα του μακαριστού μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου Γαλανάκη και 36 χρόνια ως δάσκαλος και διευθυντής σχολείου. Από τα μέσα της 10ετίας του 1970, είναι συνεργάτης της εφημερίδας «Χανιώτικα νέα». Έχει ασχοληθεί, για μια 20ετία περίπου, με τον συνδικαλισμό και εξακολουθεί ν’ ασχολείται εδώ και 45 χρόνια με  θέματα πολιτισμού και παράδοσης. Η ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία άρχισε στα πρώτα γυμνασιακά μου χρόνια… Το «Όπως το ψωμί» είναι το τέταρτο ποιητικό του βιβλίο και περιλαμβάνει ποιήματα που έγραψε την τελευταία διετία