ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΕΝΕ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Διαβάζεις τα ημερολόγια εκείνων που με το χαμόγελο στα χείλη έσπευσαν στο προσκλητήριο της Ιστορίας και ξεκάθαρα βλέπεις μπροστά σου τις συνθήκες εκείνων των ημερών, των δύσκολων καιρών! Κι έπειτα προσπαθείς να μεταφέρεις τις έννοιες της Ελευθερίας, της πατρίδας, της ανελευθερίας, του χρέους στα σημερινά παιδιά σου που δεν γνωρίζουν, δεν μαθαίνουν, δεν… πληροφορούνται!
Μάταιος κόπος; Αλλες εποχές, άλλα ήθη; Ολα τούτα μαζί;
Ισως! Ισως και να ’ναι έτσι! Ωστόσο «λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να τη ξαναζήσει», σκέφτεσαι!
…Παρακολουθώντας την παρέλαση στην πόλη μας, αναρωτήθηκα αν αυτή αποτελεί τη μοναδική πια υπόμνηση του γεγονότος! Μια αφορμή να βγούμε στους δρόμους μαζί και να ακούσουμε κάποιους μεταξύ άλλων και κάποιους κυρίως μεγάλους σε ηλικία να αναφέρονται στα γεγονότα εκείνων των ημερών και να ανοίγουν κουβέντα μπροστά στα παιδιά που αναζητούν πολλά από αυτά απαντήσεις! …Οι Ελληνες είπαν ΟΧΙ! Αυτό πρέπει να το προτάξουμε! Συνεχώς να υπογραμμίζουμε τούτη την αντίσταση του λαού στη λαίλαπα του Φασισμού, του Ναζισμού! Το οφείλουμε στην Ιστορία μας! Οφείλουμε να θυμούμαστε! Διότι αυτή είναι η ιστορία τούτου του τόπου!
Οι Ελληνες είπαν τότε εκείνες τις ημέρες ΟΧΙ, και αντιστάθηκαν σε μια καλοκουρδισμένη μηχανή αλλά και στην προπαγάνδα που είχε κατακτήσει λαούς και χώρες στην Ευρώπη!
Το ερώτημα σήμερα είναι η δική μας στάση απέναντι σε τέτοιες τακτικές που προσπαθούν να αναβιώσουν φαντάσματα και πολιτικές μίσους και φανατισμού! Πόσο δυνατοί είμαστε ώστε να μπορέσουμε να αντισταθούμε στους κινδύνους της σύγχρονης εποχής;
Διαβάζοντας για την άνοδο της ακροδεξιάς απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, συνειδητοποιείς πως και πάλι η δική μας στάση θα πρέπει να είναι κατά πολύ διαφορετική, αντίθετη με τη ροή που δυστυχώς έχει πάρει το ποτάμι της σύγχρονης Ιστορίας.

Χανιώτικα νέα (31.10.2019)

http://www.haniotika-nea.gr/i-ellines-lene-ochi-ke-tote-ke-simera/

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

«Μιλάμε για το βιβλίο», με τον Διονύση Λεϊμονή
🗓 Σάββατο 20 Οκτωβρίου ⏰ 10:15' - 11:15'
🎙 ΡΑΔΙΟ 1 (102,5 FM) 💻 Live: https://goo.gl/7KpjGa
Βάλτο στο ημερολόγιό σου: https://goo.gl/AKkN5H

Αυτό το Σάββατο, μιλάμε...

⏺ ...με τη συγγραφέα Εύη Τσιτιρίδου (Evi Tsitiridou) και για το βιβλίο της, «Το αλφαβητάρι των ποιημάτων» (εικονογράφηση Έφης Κοκκινάκη, Efi Kokkinaki, Efi Kokkinaki), από τις Εκδόσεις Βάρφη...

⏺ ...με τη συγγραφέα Ευτυχία Γιαννάκη (Eftychia Giannaki) και για το νέο της μυθιστόρημα, «Πόλη στο φως», από τις Εκδόσεις Ίκαρος - Ikaros Publishing...

⏺ ...με τον Χανιώτη ποιητή Βαγγέλη Κακατσάκη (Βαγγέλης Κακατσάκης) και για τη νέα του ποιητική συλλογή, «Όπως το ψωμί», από τις Εκδόσεις Πυξίδα...
_____________
Χορηγοί της εκπομπής:
⏺ Εκδόσεις Γράφημα, Θεσ/νίκη, www.grafima.com.gr, grafima@grafima.com.gr
⏺ Ξενοδοχείο Κυψέλη, Βόλος, www.hotelkipseli.gr, info@hotelkipseli.gr

Συντονιστείτε… https://goo.gl/7KpjGa

«Μιλάμε για το βιβλίο» με τον συγγραφέα Διονύση Λεϊμονή (Dionisis Leimonis) και φέτος στο Ράδιο 1 του Βόλου, ένα ραδιόφωνο που αγαπάει το βιβλίο, τις Τέχνες και τον Πολιτισμό.

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΕΛΙΤΣΑΣ, ΤΗΣ ΜΑΚΡΥΛΙΤΣΑΣ

Μια ελιά, μια μικρούλα ελιά, μια ελιά παιδίσκη, η Μακρυλιά. Ενα κακορίζικο πλάσμα με λεπτό κορμό, εκεί γύρω στα 20 εκατοστά του μέτρου, και με καμιά εικοσαριά όλα κι όλα φύλλα, που κατά τα φαινόμενα μια την πότιζαν και τρεις την ξεχνούσαν. Μια μετανάστις από τη Μεσόγειο που περίμενε υπομονετικά στο γλαστράκι της, στο τμήμα του τεράστιου σούπερ μάρκετ, που βρίσκεται στην καρδιά του Λουξεμβούργου, αγοραστή. Εκεί, τα τέλη του περασμένου Μάη, τη συνάντησε ο Γιώργος ο Ελληνας που η τύχη του τον έριξε στα λουξεμβουργιανά εδάφη, υπάλληλο σε κάποια τράπεζα. «Μόνος εγώ, μόνη αυτή», σκέφτηκε και την αγόρασε – στα πέντε ευρώ από τα είκοσι είχε “φυλλορροήσει” η αξία της. «Θα σε λέω Μακρυλιά, γιατί Μακρυλιά λένε το χωριό του πατέρα μου, στην Κρήτη, εντάξει;». Οι πρώτες λέξεις που της είπε, μέσα στο αυτοκίνητο – στη θέση του συνοδηγού την είχε βάλει. «Μη φοβάσαι, θα επιβιώσουμε!», οι δεύτερες, για να στήσει στη συνέχεια ψιλή κουβέντα μαζί της. Ελεγε αυτός, άκουγε, κουνώντας τα φυλλαράκια της, η ελίτσα η Μακρυλίτσα. Ολη την ιστορία της ζωής του, της πολυτάραχης ζωής του, της είπε…

«Οχι, δεν θα σ’ αφήσω να πεθάνεις, μη φοβάσαι», είπε ο Γιώργος ο Ελληνας στη θετή του κόρη, την ελίτσα την Μακρυλίτσα, αργά το βράδυ της έβδομης μέρας του ερχομού της, όταν γυρίζοντας στο σπίτι του τη βρήκε σε κακό χάλι, μόλις τρία φυλλαράκια της είχαν απομείνει. Ανησυχούσε, ωστόσο και συνέχισε να παίρνει και να ξαναπαίρνει τηλέφωνο τους γονείς του στα Χανιά για οδηγίες. Ναι, την έβαλα σε μια μεγαλύτερη γλάστρα… Ναι, την έβγαλα από το μπάνιο στο μπαλκόνι… Ναι της έβαλα λίπασμα… Ναι την ποτίζω μέρα παρά μέρα, σας είπα… Την αγαπάω μπαμπά, πολύ την αγαπάω και της κουβεντιάζω, μαμά…

Ναι, την αγαπούσε πολύ την ελίτσα του, τη Μακρυλίτσα του, η περίληψη της πατρίδας του ήταν και δεν την άφησε να πεθάνει, ο Γιώργος ο Έλληνας… Χαράς ευαγγέλια λοιπόν γι’ αυτόν ένα πρωινό, πρώτες του Ιούλη ήταν, όταν την είδε να πετά “ματάκια”. Ματάκια που γίνονταν μέρα με τη μέρα φυλλαράκια. Αρχισε να τη φαντάζεται δέντρο, όπως αυτά του πατέρα του στη Μακρυλιά, μια φορτωμένη με καρπό ελιά και να κάθεται στον ίσκιο της. «Εδώ στον ίσκιο μου από κάτω ήρθε ο Χριστός ν’ αναπαυθεί/ κι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά του λίγο προτού να σταυρωθεί./ Το δάκρυ της δροσιά αγιασμένη έχει στη ρίζα μου χυθεί,/ είμαι η ελιά η τιμημένη». Μέχρι δακρύων η συγκίνησή του όταν θυμήθηκε τους στίχους απ’ το ποίημα του Κωστή Παλαμά που του άρεσε να το απαγγέλει στα δέκα του χρόνια…

Και, βέβαια, θα πάρω πρώτη και καλύτερη μαζί μου, τώρα που θα φύγω απ’ το Λουξεμβούργο και θα πάω για ένα μήνα στα Χανιά, τη Μακρυλίτσα! Η πρώτη σκέψη που έκαμε ο Γιώργος ο Ελληνας. «Και θα τη φυτέψω στον κήπο μας», η δεύτερη. «Και θα επιστρέφω στον ίσκιο της, κάποια στιγμή για πάντα», η τρίτη και δάκρυσε. Ετσι δακρυσμένος την αποχαιρέτησε. “Ραντεβού στα Μεγάλα Χωράφια, καλή μου της είπε”, ενώ την παρέδιδε, μαζί με όλα τα “συμπράγκαλά” του, στο Γραφείο Μεταφορών. Να μην πάθει τίποτε, δυο βδομάδες μέσα στο σκοτάδι, η αγωνία του…

Τελικά, όλα πήγαν καλά… Λίγες μέρες μετά απ’ αυτόν, την εβδομάδα που πέρασε, μαζί με το νοικοκυριό του, έφτασε και η ελιά του, η ελίτσα του, η Μακρυλίτσα του… Ταλαιπωρήθηκε η καημενούλα, αλλά έφτασε. Ιεροτελεστία χαρακτήρισε το φύτεμά της, που θα γίνει σύντομα, η μητέρα του Γιώργου, που ένιωσε την ανάγκη να μοιραστεί μαζί μου την ιστορία της ελίτσας της Μακρυλίτσας (φωτ.) που θ’ αξιωθεί να βρει χώμα και νερό στα πατρογονικά της…

Χανιώτικα νέα (30.10.2018)

ΟΠΩΣ ΤΟ ΨΩΜΙ

ΑΠΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΓΝΩΣΕΩΝ

Για τον Βαγγέλη Κακατσάκη: «Αναζητητή και διακινητή γνώσεων, τολμώ να παροτρύνω»

Γράφει ο Παντελής Χίνος*

Αξιοποίησε τα χαρίσματά σου, που είναι απόκτηση και διάχυση γνώσεων. Είναι αναγκαία στη ζωή μας, όπως το ψωμί.
Οι αναγνώστες σου λέγουν: Δάσκαλε που διδάσκεις χωρίς σταματημό. Κριτή και αξιολογητή των χρόνων που πέρασαν. Οραματιστή των χρόνων που έρχονται. Κοινωνικό τέκνο της ανάγκης για μια καλύτερη κοινωνία. Ταξιδευτή της ζωής, φωτογραφίζεις τον εσώκοσμό σου, μέσα από κατανοητές ποιητικές εκφράσεις. Βοηθάς τους αναγνώστες σου, να κάνουν σωστές επιλογές πορείας, στα σταυροδρόμια της ζωής των. Το ψωμί διαπλάθει υγιή οργανισμό. Οι γνώσεις και η ανθρωπιά διαμορφώνουν πνευματική και κοινωνική πρόοδο. Υπόσχονται πολλά προς αυτή την κατεύθυνση.
Οι γνώσεις με ποιητικές διατάξεις, δίνουν ζωή στη ζωή μας. Οι ποιητικές, με γνώσεις, διαβλέψεις, αναπτερώνουν τις ελπίδες μας. Θεραπεύουν τα τραύματα, που έχουμε υποστεί και δυναμικά συμβάλλουν στο χτίσιμο μιας κοινωνίας, χρησιμοποιώντας αξιακά υλικά με αντοχή.
Βαγγέλη Κακατσάκη, σε παρακολουθώ, όσο ο χρόνος μού το επιτρέπει στα πνευματικά, κοινωνικά, πολιτιστικά δρώμενα, διαβάζοντας τα γραφόμενά σου και ακούοντας τα λεγόμενά σου. Κατανοώ και αφομοιώνω όσα οι νοητικές μου ικανότητες το επιτρέπουν. Ως αναζητητής γνώσεων, γίνομαι απαιτητικός σ’ αυτούς που μπορούν να μας τις δώσουν, και πιεστικός σ’ αυτούς που τις έχουν ανάγκη να τις αναζητούν.
Βαγγέλη Κακατσάκη, τώρα που μεγάλωσε και έγινες ηλικιακά παππούς, έμπειρος σε γενόμενα, τρέχοντα και διαβλεπόμενα, μήπως, λέω μήπως, θα πρέπει να γράψεις και το ειδικό βιβλίο για τη ΜΑΝΑ, το ιερότερο όνομα όλων μας στη ζωή. Μάνα είναι μία για όλες μας τις αξίες, που έχουμε αποκτήσει. Τολμώ να σε παροτρύνω, γιατί πιστεύω ότι μπορείς. Τόλμη χρειάζεται που την έχεις. Πιστεύω στα χαρίσματά σου. Ποτέ δεν είναι αργά.

Ο φιλικά προσκείμενος
Παντελής Χίνος

Ωραίος άνθρωπος "ο φιλικά προσκείμενος" και "αναζητητής και διακινητής γνώσεων", κατά δήλωσή του, ο γνωστός σ' όλους τους Χανιώτες έμπορος ενδυμάτων και κεντημάτων Παντελής Χίνος! Το ευχαριστώ εκ βαθέων για τα όσα έγραψε, έτσι όπως αγαπητικά τα έγραψε,  για μένα στα Χανιώτικα νέα (25.10.2018) . Να γράψω ειδικό βιβλίο για τη ΜΑΝΑ η προτροπή του... Έχει σίγουρα υπόψη του και τα δημοσιεύματα μου για τη μάνα μου...

ΠΟΙΗΣΗ

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΚΑΜΑ

 

Θα κουβαλήσω

μέχρι το αύριο τη σημαία μου

και θα την καρφώσω

καταμεσής στην καρδιά του.

Ας πούνε, ό,τι θέλουν!

Εγώ θα ξέρω,

γιατί το έκαμα!

 ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ

(ΚΑΖΟΒΑΡ, Γ'Έκδοη,  Χανιά 2014)

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΣΤ2 ΤΑΞΗ 5ου ΔΗΜ. ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΧΑΝΙΩΝ

ΜΕΘΥΣΤΕ ΜΕ ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ!

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Στην κεντρική θέση του σημερινού Παιδότοπου, το γνωστό τετράστιχο ποίημα του Κωστή Παλαμά για την 28η Οκτωβρίου 1940 που τελειώνει με τον στίχο: “Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα”. Γύρω απ’ αυτό τέσσερα ακόμα ποιήματα σπουδαίων ποιητών μας (του Aγγελου Σικελιανού, του Σπ. Παναγιωτόπουλου, του Τίμου Μωραϊτίνη, του Σωτήρη Σκίπη) για την ημέρα εκείνη και τις ημέρες που ακολούθησαν, διανθισμένα με ζωγραφιές παιδιών, της Στ2 τάξης του 5ου Δημ. Σχ. Χανίων. Παραμονή της Εθνικής μας Επετείου σήμερα και… όταν οι ποιητές μας εμπνέονται από το Eπος του Σαράντα… Μα και όταν τα σημερινά Ελληνόπουλα εμπνέονται απ’ τα ποιήματα των ποιητών μας για το Eπος του Σαράντα…
Εκ βαθέων οι ευχαριστίες μου στη δασκάλα της τάξης καλή μου συναδέλφισσα, Τόνια Σκουλά, όπως και στη διευθύντρια του αγαπημένου μου Σχολείου της Νέας Χώρας Δωροθέα Μαζοκοπάκη.

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος

ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΟ

«Αυτό κρατάει ανάλαφρα μεσ’ την ανεμοζάλη
το από του κόσμου τη βοή πρεσβυτικό κεφάλι,
αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα:
Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα!»

Κωστής Παλαμάς

ΞΑΝΑΝΘΙΣΑΝ ΟΙ ΔΑΦΝΕΣ

Της δάφνης ξανανθίσαν τα κλωνάρια
απάνω στης Ηπείρου τις πλαγιές,
τα νέα για να στολίσουν παλληκάρια,
που απ’ όλες της Ελλάδος τις μεριές
τραβούν μ’ ορμή, με θάρρος και μ’ ελπίδα
για να δοξάσουν τη γλυκιά Πατρίδα.

Ο βάρβαρος εχθρός τώρα ας το μάθη
κι ας φύγει ντροπιασμένος, ταπεινός!
Η δάφνη στην Ελλάδα δεν ξεράθη,
της Λευτεριάς δε σβήστη ο αυγερινός.
Κρατεί η Ελλάδα κλώνο ελιάς, μα ξέρει
να σπέρνη κεραυνούς με το άλλο χέρι.
Σπ. Παναγιωτόπουλος

Η ΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ

Χτυπάει η καμπάνα… Πόλεμος! Βουίζει το χωριό.
Περήφανες υψώνουνται σημαίες στον αγέρα.
Σκύβουν λεβέντες και φιλούν το χέρι το δεξιό
της μάνας, του πατέρα.

Το τρέμουλο απ’ τη φωνή να κρύψουν οι γονιοί
μάταια πασκίζουν, όταν λεν: «Παιδιά με την ευχή μας».
Κι αυτοί αποχαιρετώντας τους ξεσπούν σε μια ιαχή:
«η Νίκη είναι δική μας!»

Σωτήρης Σκίπης

ΕΜΠΡΟΣ

Για τη νίκη εμπρός
είν’ ο δρόμος λαμπρός.
Νά η Δόξα που ανοίγει στη μάχη
τα χρυσά της φτερά
σαν μιαν άλλη φορά,
στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη.

Και αν είν’ σκοτεινιά
και βαρειά καταχνιά
κι αν η νύχτα δεν έχει φεγγάρι,
λαμπρό φως οδηγεί
στην δαφνόσπαρτη γη,
ο δαυλός του Κανάρη.
Τίμος Μωραϊτίνης

ΟΜΠΡΟΣ

Ομπρός!
Με ορθή μεσούρανη
της λευτεριάς τη δάδα,
ανοίγεις δρόμο,
Ελλάδα,
στον Ανθρωπον!
Ομπρός!

Ορμάνε πρώτοι
οι Έλληνες,
κι όλοι οι λαοί σιμά σου
-μεγάλο τ’ όνομά Σου-
βροντοφωνάν:
«Ομπρός!»

Ομπρός
να γίνουμε ο τρανός
στρατός που θα νικήση
σ’ Ανατολή και Δύση
το μαύρο φίδι, ομπρός.

Ομπρός,
κ’ η Ελλάδα σκώθηκε
και διασκορπάει
τα σκότη…
Ανάστα η Ανθρωπότη,
κι ακλούθα την!
Ομπρός!
Αγγ. Σικελιανός

Χανιώτικα νέα (27.10.2018)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΩΠΟΥ ΚΑΙ ΟΠΙΣΘΟΧΩΡΗΣΗΣ

[…] Μετά ένα μήνα πεζοπορία φθάσαμε εις την Κλεισούρα βράδυ. Σκοτίδι, δεν άκουγες παρά μόνο μουγκρητό. Aλλος το πόδι, άλλος χέρια. Μείναμε κείνο το βράδυ εκεί. Εγώ έστρωσα κλαδιά εις ένα ρυάκι που έτρεχε νερό και εκοιμήθηκα. Το άλλο βράδυ τραβήξαμε εις τα υψόμετρα Τρεμπεσίνα. Εκατασκηνώσαμεν εκεί και μάς τρέλαναν με τους βομβαρδισμούς. Δεν είχαμε τίποτα να φάμε. Εγώ τέσσερις μέρες δεν έβαλα τίποτα εις το στόμα μου παρά μόνο χιόνι. Συνάντησα κάποιον χωριανό λοχαγόν που έκανε διανομή γαλέτας, μα δε μου έδωσε.

Με πήγαινε αίμα. Eνα βράδυ κατά τις 11 μάς πήρε ένας ανθυπολοχαγός να πάμε εις το προκεχωρημένο φυλάκιο με υψόμετρο 2500 μ. Εβαδίζαμε εις τα σκοτεινά. Ο ανθυπολοχαγός ήτο πολύ δειλός και δεν επροχώρα. Εμπρός υπήρχε μεγάλη ανεμοθύελλα και χιόνι περίπου 3-4 μέτρα. Μετά μεγάλη ταλαιπωρία φθάσαμε. Βρήκαμε εκεί ένα ταγματάρχη μέσα σε ένα αντίσκηνο που σε 10 λεπτά έπρεπε να το ξεχιονίσει. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να κάνουμε τίποτε. Οι Ιταλοί ήταν από δίπλα, αλλά ήταν τόσο δυνατός ο αέρας που ήταν όλα αδύνατα. Εγυρίσαμε πίσω αλλά μες στα όλα. Εκαρφώναμε μες στο χιόνι. Δεν ημπορούσαμε να βαδίσομε. Μας είπε ο αξιωματικός να κόβομε το χιόνι, να κάνουμε σκαλοπάτια, αλλά αυτό χωρίς αποτέλεσμα. Εγώ έτυχε να μείνω τελευταίος. Είχα βουτήξει μέχρι τη μέση εις το χιόνι. Εφώναζα αλλά ποιός να με βοηθήσει; Στην απελπισία μου, εδίπλαρα το σώμα μου και καθώς ήταν κατήφορος κατόρθωσα να φτάσω παρακάτω. Με περίμενε ένας συνάδελφος και εγυρίσαμε πίσω.

Φύγαμε από εκεί πήγαμε εις ένα χωριό, Πορκοράνη. Πιο πάνω έμενε η Μεραρχία σε μια σπηλιά που εμείς πηγαίναμε την ημέρα. Την νύχτα μέναμε εις το χωριό, αλλά εκοιμόμαστε μες στις λάσπες. Εγώ έπαθα κρυοπαγήματα. Πήγα στον γιατρό και δεν μου έδωσε τίποτα. Εγώ δεν ημπορούσα να κινηθώ καθόλου […].

Εις το διπλανό χωριό βρήκα τον γιατρό που αυτός έδωσε ενδιαφέρο. Μου έδωσε φάρμακο, ειδικό σαπούνι κι έτσι κατόρθωσα να γίνω καλά. Μια μέρα ήλθον τα αεροπλάνα και εβομβάρδισαν το χωριό. Δεν υπήρχε κανείς παρά μόνο εγώ. Δεν έμεινε τίποτα, μαγειρεία, αποθήκες. Εγώ επρόλαβα, κρύφτηκα πίσω από έναν τοίχο. Δεν έπαθα σχεδόν τίποτα. Μετά λίγες μέρες πήγα και εγώ εις τη σπηλιά με δυο συναδέλφους αλλά εδιαφωνήσαμε από ποιά μεριά να πάμε. Εγώ πήγα από όπου ήθελα. Μόλις έφθασα εις την σπηλιά φέρνανε βαριά τραυματίες. Χέρια, πόδια… Μη φανταστείτε τις ψείρες που είχαμεν…

Και ας αφήσομεν τώρα όλα, ας πάμε εις τη οπιστοχώρηση. Ξαφνικά μαθαίνομε πως οπιστοχωρούμε. Εμείς με τον λόχο μας οπιστοχωρούμε κανονικά και συγκεντρωμένα, μέχρι από Γιάννενα κοντά. Είχαμε σταματήσει λίγο να ξεκουραστούμε, να μαγερέψουμε να φάμε. Ετοιμαζόμαστε να μαγερέψουμε αλλά εκείνη την ώρα ήλθαν δυο ιππείς και μας είπαν όσο μπορούμε να τρέχομε. Εκεί μας υποχρέωσαν και αφήσαμε τα όπλα. Περάσαμε από πολλά μέρη, Μεσολόγγι, Ναύπακτος. Περάσαμε εις τον Ψαθόπυργον. Εκεί συνάντησα και τον μακαρίτη αδελφό μου Μ. Μάς διέσπασαν εις την Πελοπόννησον. Εμάς, με άλλους, με τον αδελφό μου, μας πήγαν εις τα Κρέσταινα Ηλείας […]

Σημείωση: Κάποια αποσπάσματα απ’ τη “βιογραφία” του πατέρα μου Θεοκλή Αντ. Κακατσάκη (το μεγαλύτερο μέρος της αναφέρεται στον πόλεμο του 1940) πέρυσι, παραμονή της 28ης Οκτωβρίου. Κάποια αποσπάσματα από ένα άλλο γραφτό του για τον πόλεμο εκείνο (το έγραψε το 1975 σε ηλικία 66 ετών) εφέτος, προπαραμονή της Εθνικής μας επετείου. Δίχως καμιά “κορώνα” κι αυτό το γραφτό του. Το ίδιο λιτό ύφος, ο ίδιος μικροπερίοδος απαρτισμένος λόγος. Εντάξει, διόρθωσα τα ορθογραφικά λάθη κι έβαλα τις τελείες, όπου τις ήθελες, πατέρα!

Χανιώτικα νέα (26.10. 2018)


http://www.haniotika-nea.gr/meres-metopou-ke-opisthochorisis/

ΣΤΑΣΕΙΣ (ΒΙΒΛΙΟ)

ΚΑΙ ΟΙ "ΣΤΑΣΕΙΣ" ΒΙΒΛΙΟ...

Το βιβλίο μου με τίτλο ¨Μια στάση εδώ, μια στάση εκεί - Επιλογή από το 2017", είναι έτοιμο για εκτύπωση...  Και, βέβαια, θα είναι έκδοση της εφημερίδας "Χανιώτικα νέα", όπως και το βιβλίο μου "Στα πεταχτά - Επιλογή από το 2013", άλλωστε. 

Να 'ναι καλά ο Γιἀννης ο Γαρεδάκης και όλοι οι άλλοι συντελεστές του ΕΜΕΙΣ  του βιβλίου των ΣΤΑΣΕΩΝ, την ευθύνη των διορθώσεων του οποίου είχε η Χριστίνα Τζομπανάκη...

Στη φωτογραφία οι ΣΤΑΣΕΙΣ όπως τις φαντάστηκε και τις φιλοτέχνησε η Αγγέλα Μάλμου, και βρήκαν τη θἐση τους στο εξώφυλλο, που επίσης είναι έτοιμο...  

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΟΙ ΦΑΚΕΛΟΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ - Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ




Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
[Παραδίδονται σήμερα από τον πρόεδρο της Βουλής, κ. Βούτση στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο και τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, οι πρώτοι τέσσερις τόμοι του “Φακέλου της Κύπρου”].
Ενα διαχρονικό αίτημα που θεωρείτο θέμα ταμπού και συγχρόνως επτασφράγιστο μυστικό… επί χρόνια. Ενα θέμα για το οποίο τόσο εδώ στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο υπήρxαν έντονες αντιπαραθέσεις μεταξύ πολιτικών, κομμάτων αλλά και των απλών πολιτών.
…Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά, λοιπόν, ήρθε η ώρα να μαθευτεί η αλήθεια! Η αλήθεια που είναι σκληρή αλλά και αδιαμφισβήτη.
«Οι τόμοι του “Φακέλου της Κύπρου” θα επιδοθούν και στους αρχηγούς των κοινοβουλευτικών κομμάτων, ενώ το υλικό θα αναρτηθεί στον διαδικτυακό τόπο της Βουλής, όπου θα είναι διαθέσιμο σε κάθε πολίτη», διαβάσαμε στον Τύπο.
Το ερώτημα αν είμαστε έτοιμοι να έλθουμε αντιμέτωποι με ένα από τα πλέον σημαντικά θέματα της ιστορίας μας είναι έτοιμο να απαντηθεί… τώρα 44 χρόνια μετά!
Ωστόσο παρόλο που διαβιούμε σε μια εντελώς διαφορετική εποχή απ’ εκείνη του Αττίλα του ’74, τα γεγονότα συνεχίζουν να επηρεάζουν τις ζωές μας λίγο ή και πολύ!
Κυρίως επηρεάζουν τις ζωές των απλών ανθρώπων που κουβαλούν πάνω τους τις επιπτώσεις και τις πληγές του παρελθόντος! Είναι κάτι το οποίο δεν… λειτουργεί έτσι για πολλούς από τους πολιτικούς.
Ειδοποιός η διαφορά λοιπόν ότι «ο λαός δεν ξεχνά». Δεν έχουμε ξεχάσει, τη Μικρασία τη Σμύρνη, την Πόλη… κ.λπ.!
Ο λαός δεν ξεχνά εν αντιθέσει με κείνους τους πολιτικούς που -λόγω της θέσης τους(;) δίκαια κι άδικα, εν γνώσει τους ή μη, συνειδητά ή ασυνείδητα- διαχειρίζονται τα μεγάλα ζητήματα της χώρας, μην έχοντας κατά νου την απλότητα της λαϊκής ψυχής!
Κυρίως η Ιστορία δεν ξεχνά, κι ας επιχειρούν διάφοροι “ισχυροί” -έχοντας τα μέσα- με ενέργείες του να γράψουν την ιστορία κατά πως τους συμφέρει και για ίδιον όφελος!
Η Ιστορία έχει το προνόμιο να περιμένει· όλα είναι υπό κρίση και τελικά μόνο ο χρόνος είναι εκείνος που μπορεί να κρίνει τους απλούς και τους “μεγάλους”! Η Ιστορία και μόνον έχει αυτή τη δυνατότητα να τοποθετεί στο ανάλογο βάθρο τους τεθνεώτας!
Από την άλλη ο λαός δεν ξεχνά! Κι όπως ήρθε τώρα η ώρα να ανοιχτούν οι φάκελοι της Κύπρου, έτσι μετά από πολλά χρόνια θα μαθευτούν και οι αλήθειες για το σήμερα!
Ο λαός δεν ξεχνά· τι μεγαλύτερη απόδειξη ότι κανένας δεν έχει ξεχάσει το θέμα για το Μακεδονικό, 26 χρόνια μετά το ’92 οπότε και μας είχε απασχολήσει!

Χανιώτικα νέα (24.10.2018)

http://www.haniotika-nea.gr/i-fakeli-tis-kiprou-i-istoria-den-xechna/

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΣΑΝ ΧΘΕΣ, ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΕΦΤΑ ΧΡΟΝΙΑ..

Πριν από εφτά χρόνια… Σαν χθες, Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011. Ολα, έβαιναν καλώς εναντίον μας, για να χρησιμοποιήσω ελαφρά παραφρασμένο, τον τίτλο ενός βιβλίου του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, ωστόσο εμείς αγρόν είχαμε αγοράσει… Για να δούμε, όμως, τι έγραφα εκείνη την ημέρα “Στα πεταχτά”… Και για να ικανοποιηθεί ο φίλος μου ο Γιάννης Μαλαξιανάκης, ο γνωστός στους αναγνώστες της εφημερίδας μας Εννιαχωριανός, που δεν μπορεί, λέει, να ξεχάσει τη στήλη εκείνη. Πάμε!

«ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ όλων όσα έγιναν εντός και εκτός Βουλής την Τετάρτη και την Πέμπτη, και χθες, παραμονή μιας ακόμα Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Υπό τη σκιά του θανάτου ενός συμπολίτη μας. Κάτω από το βάρος μιας διάχυτης απαισιοδοξίας. Ολο και πιο άδειο φαίνεται μέρα με τη μέρα το ποτήρι. ΟΤΑΝ ΜΑΛΩΝΟΥΝ τα βουβάλια την πληρώνουν κατ’ αρχήν τα βατράχια. Ολόκληρη διάλεξη, τρόπος του λέγειν, μ’ αυτό το θέμα, μου έκαμε χθες ο φίλος μου ο γερω δάσκαλος, που στάθηκε ξεχωριστά, ωστόσο, και στην αλληλοεξόντωση των βατράχων. Δεν τους φτάνουν τα βουβάλια…

“ΔΕ ΜΕ ΕΚΠΛΗΣΣΕΙ η πρόταση για επιτήρηση”, έγραψε προχθές σχολιάζοντας το σχετικό “πεταχτό” στη σελίδα μου στο φέισμπουκ, ο και συνεργάτης της εφημερίδας μας, καλός φίλος απ’ τις Βρυξέλλες Παναγιώτης Αλεβαντής: “Ο Εθνικός μας Υμνος την προβλέπει σαφώς”, συμπληρώνει, παραθέτοντας το τετράστιχο: “Μην ειπούν στον στοχασμό τους. Τα ξένα έθνη αληθινά/ εάν μισούνται ανάμεσά τους/ δεν τους πρέπει ελευθεριά”. Για να επισημάνει στο τέλος: “Ο πληθυντικός (θα μπορούσε να) αναφέρεται φυσικά στα κόμματα”. “Το ΕΘΝΟΣ πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν, ό,τι είναι αληθές”. Λόγια του Διονυσίου Σολωμού κι αυτά. Στα αζήτητα δυστυχώς…

ΠΥΡΡΕΙΑ η προχθεσινή νίκη (λέμε τώρα) της Κυβέρνησης. Μέχρις εδώ και μη παρέκει οι μάχες οπισθοφυλακών. Οι στρατιώτες αρνούνται να πολεμήσουν άλλο. “ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ αξιώσει ο Θεός, και γρήγορα για δώρο/ την τρόικα στο σπίτι σου να ‘χεις κουμανταδόρο”. Μαύρο χιούμορ από τον μαντιναδολόγο μας, τον Ηλία τον Σταματάκη.

ΝΕΚΡΟΣ ο Μουαμάρ Καντάφι που κρυβόταν από υπόνομο σε υπόνομο. Κι όμως μέχρι χθες, άντε προχθές, συναγελαζόταν με τους ισχυρούς του Πλανήτη. “ΟΤΑΝ Ο ΔΑΙΜΩΝ αποφασίζη να σε σύρη προς την καταστροφή σου, δεν σε ωθεί προς αυτήν, σε έλκει”. Από τη “Χρυσή Διαθήκη” του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.

ΜΙΝΩΑ Ι. ΣΟΦΟΥΛΗ, συγγραφέα, Χανιά: Σας ευχαριστώ πολύ που με συμπεριλάβατε στους αποδέκτες του βιβλίου σας “Περασμένα και τωρινά” (Χανιά 2009). Εσείς αποδεικνύεστε περισσότερο απ’ τον καθένα και “ριζίτης του Αποκόρωνα” και “μαχητής της πένας”. Διάβαζα και διαβάζω, πάντα με πολύ ενδιαφέρον τα άρθρα σας, ιδιαίτερα τα ιστορικά, στον τοπικό Τύπο. Καταχάρηκα που κάποια απ’ αυτά αξιωθήκατε να τα κάμετε βιβλίο. Ενα τόσο επιμελημένο βιβλίο!

Όταν οι Μυτιληναίοι προσέφεραν στον Πιττακό τη μισή περιοχή του Σιγείου στον Ελλήσποντο, για την οποία είχε αγωνιστεί και νίκησε ως επικεφαλής τις αθηναϊκές δυνάμεις, δε δέχτηκε την προσφορά, αλλά καθόρισε ίσο μερίδιο για τον καθένα που είχε πολεμήσει. “Το ίσο είναι περισσότερο απ’ το περισσότερο”, τους είπε.

“Το δίχως άλλο ζείτε σε σκοτεινούς καιρούς. Βλέπετε τον άνθρωπο/ να τον έχουν παίγνιο δαιμονικές δυνάμεις./ Οι ηλίθιοι μονάχα ζουν ανέμελοι. Και πάνε του χαμού/ όσοι είναι ευκολόπιστοι. Τι ήτανε οι κατακλυσμοί/ της σκοτεινής προϊστορίας μπροστά στις συμφορές/ που σήμερα χτυπούν τις πολιτείες μας;/ Και τι ήταν οι κακές σοδειές/ μπρος στην ανέχεια που μας δέρνει ανάμεσα σε τόση αφθονία;” Από το ποίημα “Για την κρίση” του Μπέρτολτ Μπρεχτ. (Μετάφραση Μάριου Πλωρίτη)».

Αυτά!.. Τα γραπτά μένουν… Scripta manent που έλεγαν οι Λατίνοι. ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ! Και στις “Στάσεις”, όπως “Στα πεταχτά”…

Χανιώτικα νέα ( 23.10.2018)

ΟΠΩΣ ΤΟ ΨΩΜΙ

Ο Βαγγέλης Κακατσάκης, απ' όσο ξέρω, είναι της ουσίας, γι' αυτό και καλός ποιητής. Και όταν τον βλέπω, ακούω γι' αυτόν ή διαβάζω τα κείμενά του, έχω μέσα μου τα εργαλεία για την ερμηνεία της σκέψης του. Είναι ένας ερημίτης, εραστής της Παιδείας και της Αλήθειας: δηλαδή, το ίδιο (θα μπορούσαμε να το αντιστρέψουμε): της Αλήθειας και της Παιδείας.

                                 Αυγερινός Ανδρέου

    Πρώην πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

«ΟΠΩΣ ΤΟ ΨΩΜΙ»

ΠΑΡΟΥΣΊΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΉΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ  "ΌΠΩΣ ΤΟ ΨΩΜΙ" ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΣΤΊΑ ΣΤΙΣ 13 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2018

ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ*

Κυρίες και Κύριοι,

          Τον κρητικό  πνευματικό άνθρωπο Βαγγέλη Κακατσάκη γνώρισα πριν 10 ακριβώς χρόνια στο λογοτεχνικό συνέδριο της Βεργίνας, το οποίο έγινε με τη συμμετοχή της ιστορικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της οποίας τότε ήμουν Γενικός Γραμματέας, του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και άλλων πολλών φορέων. Εκτιμήσας την λογοτεχνική του αξία, το εξαίρετο ήθος του και την ευψυχία του, πλάι στην Κρητική λεβεντιά, ζήτησα απ' αυτόν να εγγραφεί μέλος της  Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ.), όπερ απεδέχθη ασμένως. Έκτοτε έχουμε συνδεθεί με φιλία, δίνουμε μαζί λογοτεχνικούς αγώνες και ανοίγουμε διαύλους πνευματικών δημιουργιών, για τον αναβαθμό του ανθρώπου, για το ύψωμα της δημιουργίας,  για την δικαίωση του απλού αγνωνιζομένου ανθρώπου και για την απονεύρωση των μυλόπετρων του κακού, που λιώνουν και τσακίζουν το δίκιο.

          Όλα καλά, εκτός από ένα δικό μου παράπονο:

          Είναι που δεν κατάλαβε ο φίλος μου Βαγγέλης ότι πρέπει ν΄ανακηρυχθώ επίτιμος δημότης ενός μικρού χωριού της Κρήτης, μετά από τόσες μελέτες, άρθρα και ομιλίες μου για το πρωτοφανέρωτο κρητικό πνεύμα, το υπερήφανο και αδούλωτο, που όμοιό του “ουκ έστιν εν τω κόσμω τούτω”. Και να φωνάζω σε κάθε ομιλία μου ότι ο Θεός έκτισε τον Κόσμο την μία ημέρα και την άλλη ημέρα, ξεκούραστος, έκτισε την Κρήτη και την Ήπειρο!

          Αγαπητοί φίλοι,

Φυσικά αστεϊζομαι, δεν θεωρώ ότι δικαιούμαι μια τέτοια μεγάλη τιμή.

          Βαγγέλης Κακατσάκης, λοιπόν.

          Τι να πρωτοπούμε, τι να πούμε για τον λογοτέχνη αυτόν, ο οποίος άρχισε σαν λογοτεχνική κατάκρυα βρύση, όπως λέει και το γνωστό Ριζίτικο τραγούδι, έγινε λογοτεχνικός χίμαρρος, μετεξελίχτηκε σε λογοτεχνικό ποταμό, σε πλατειά θάλασσα και τώρα απλώνεται στον λογοτεχνικό ωκεανό; Από τα πολλά λόγια που θα είχαμε να πούμε, θα περιορισθούμε στα λίγα, τα οποία χωρούν στον μικρό χρόνο της αποψινής εκδήλωσης.

          Αγαπητοί φίλοι,

          Όταν πέθανε ο τρισμέγιστος Ελευθέριος Βενιζέλος, αυτός “που δεν της χάλασε ποτέ της λευτεριάς χατήρι”, στις αρχές του 1936, πολιτικοί και απλός κόσμος μαζεύτηκαν στο Κρητικό πατρικό του σπίτι. Μεταξύ αυτών και ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου. Όταν του έδειξαν το μικρό δωματιάκι, που ζούσε μικρός ο Εθνάρχης, είπε την σπουδαία φράση: “Μικρή φωλιά, μεγάλος αητός!”. Ωστόσο, η Κρήτη έχει και άλλες μικρές φωλιές, απ' τις οποίες πέταξαν κι άλλοι μεγάλοι αητοί. Από μια τέτοια μικρή φωλιά του Νίππου Αποκορώνου Χανίων, πέταξε ο Βαγγέλης Κακατσάκης, που απόψε τιμούμε.

          Ο Βαγγέλης Κακατσάκης, απ' όσο ξέρω, είναι της ουσίας, γι' αυτό και καλός ποιητής. Και όταν τον βλέπω, ακούω γι' αυτόν ή διαβάζω τα κείμενά του, έχω μέσα μου τα εργαλεία για την ερμηνεία της σκέψης του. Είναι ένας ερημίτης, εραστής της Παιδείας και της Αλήθειας: δηλαδή, το ίδιο (θα μπορούσαμε να το αντιστρέψουμε): της Αλήθειας και της Παιδείας. Βαδίζει ορθός και αταλάντευτος- εις πείσμα του ξεπεσμένου καιρού μας. Λοιπόν, το πράγμα είναι απλό: αν δεν έχεις σκεφθεί, αν δεν έχεις ταλανισθεί, αν δεν έχεις παλέψει, αν δεν έχεις αδικηθεί, αν δεν έχεις νοσταλγήσει, αν δεν έχεις αγαπήσει -πρόσωπα και πράγματα- δεν μπορείς να διδάξεις, δεν μπορείς να γράψεις. Αλλά ο Βαγγέλης τάχει κάνει όλα αυτά και τούτο βγαίνει στο έργο του. Λέει την αλήθεια, ερευνά την αλήθεια, πασχίζει για την αλήθεια.

           Η αναζήτηση της αλήθειας συνήθως αποφεύγεται. “Αταλαίπωρος τοις πολλοίς η ζήτησις της αληθείας και εις τα ετοίμα  μάλλον τρέπονται”. Θουκυδίδης, Α, 20,20.  Δεν ενδιαφέρονται οι πολλοί γι' αυτήν. Καμώνονται οι άνθρωποι ότι θέλουν να μάθουν την αλήθεια, ενώ στην πραγματικότητα τους ενοχλεί και την παραμερίζουν. “... λέγει αυτώ ο Πιλάτος, τι εστίν αλήθεια, και τούτο επών πάλιν εξήλθε προς τους Ιουδαίους”, ( κατά Ιωάννην, ΙΗ', 38).

          Κυρίες και Κύριοι,

          Από τα χρόνια του Ομήρου μέχρι τα σημερινά οι Κρήτες ποιητές, λόγιοι και λαϊκοί, που δομούν τα δημώδη άσματα, ταξιδεύουν, πλοηγούν και πλοηγούνται στα ίδια ιδεολογικά και πολιτιστικά στοιχεία, ακόμη δε αναπλέκονται σε φράσεις σχεδόν ίδιες. Στην ασπίδα του Αχιλλέα, στην Ιλιάδα έχουμε:

“ Βάζει τη γης, τη θάλασσα, βάζει τα ουράνια πάνω,

βάζει τον ήλιο τον ακούραστο, τ' ολόγιομο φεγγάρι”.

Και στο ριζίτικο τραγουδι έχουμε:

“ Κόρη γαϊτάνι έπλεκε χρόνους και πέντε μήνες,

μέσα 'πλεκε τον ουρανό τ' άστρα και το φεγγάρι,

μέσα 'πλεκε τη θάλασσα, κάτεργα και καράβια”.

          Εισερχόμεθα τώρα στο νέο, αξιόλογο βιβλίο του Βαγγέλη Κακατσάκη, με τον τίτλο “ Όπως το ψωμί”, το οποίο μερικώς θα προσεγγίσουμε, γιατί οι προεκτάσεις του είναι μεγάλες ασφαλώς. Διάβασα και μελέτησα το βιβλίο αυτό του ακάματου φίλου μου. Μού άρεσε η δομή του, η γλώσσα του, οι ιδέες του και η τέχνη του. Λογοτεχνία χωρίς ιδέες είναι ένα σώμα χωρίς ψυχή, δηλαδή ένα πτώμα, είπε πριν 175 χρόνια ο μεγαλύτερος κριτικός λογοτεχνίας και ίσως του κόσμου Βησσαρίων Μπιελίνσκι. Και συνέχισε, αλλά και ιδέες να έχει δεν σώζεται, εάν δεν είναι έντεχνο. Το βιβλίο ετούτο σώζεται, γιατί και ιδέες έχει και έντεχνο είναι. Λόγος απλός και ανεπιτήδευτος, συμπυκνωμένος και ενίοτε αμφίσημος.

           Έδωσαν κάποτε στον Σωκράτη ένα βιβλίο του σκοτεινού Εφεσίου φιλοσόφου, Ηρακλείτου και όταν το διάβασε είπε: Όσα κατάλαβα είναι σπουδαία, φαντάζομαι ότι σπουδαία θα είναι και όσα δεν κατάλαβα.

          Ας μην γελιόμαστε, αγαπητοί φίλοι. Στην ποίηση μεγαλύτερη αξία έχουν αυτά, που ο ποιητής δεν μας τα λέει, που τα υπονοεί, τα κεντρίζει μόνο, τα θεωρεί γνωστά, σιγεί και τα αφήνει τέλος να τα ψηλαφήσουμε ανάμεσα από τις γραμμές ή πίσω απ' αυτές. Ας θυμηθούμε δύο στίχους από την “Ελένη” του Σεφέρη. Ο πρώτος: “Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων”. Ο στίχος αυτός υποκρύπτει ολόκληρο τον μύθο της αηδόνας και της χελιδόνας, που θέλει κανείς σελίδες να τον γράψει και αποδώσει. Ο δεύτερος; “ τ' είναι Θεός, τι μη Θεός και τι ανάμεσά τους;”. Ο στίχος αυτός, που είναι δάνειος από την “Ελένη” του Ευριπίδη ( τι το θείο, τι το μη θείο, τι το μέσον;), κρύβει ολόκληρα φιλοσοφικά θεωρήματα, για τα οποία θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες. Ο ποιητής, όμως τέλεψε με αυτά με έναν στίχο κι άφησε εμάς στους δικούς μας στοχασμούς.

          Προσπάθησε επιτυχώς ο ποιητής Βαγγέλης Κακατσάκης, να καλλιεργήσει την ψυχή μας ασμένως και δαψιλώς. Ιχνηλατεί την σύγχρονη κοινωνία και καταγράφει τα τρωτά της με μαχητική διάθεση διόρθωσης. Καταγράφει, αξιολογεί, ορθοτομεί, υποδεικνύει, ραπίζει, ριπίζει. Ο Επίκτητος σημείωσε: “ Άμεινον γαρ εν μικροίς οικήμασιν μεγάλας οικείν ψυχάς ή μεγάλαις οικίαις ταπεινά φωλεύειν ανδράποδα”! ( Θα ευεργετήσεις πολλαπλά την πόλη όχι υψώνοντας τους ορόφους, αλλά καλλιεργώντας τις ψυχές. Προτιμότερο σε μικρά σπιτάκια να κατοικούν αγέρωχες, περήφανες ψυχές, παρά σε πολυτελή οικοδομήματα να κατοικούν ανδράποδα- εξαχρειωμένοι άνθρωποι).

          Πολύ καλό είναι το ποίημα “Παιγνίδι με τις λέξεις”. Γράφει:

“Η κραυγή της σιωπής.

Η σιωπή της κραυγής.

Η κραυγή του θανάτου.

Η σιωπή του θανάτου”.

          Στη σελίδα 35 του βιβλίου εύρηται το ποίημα “ Πατρίδα του ποιητή”. Μας αναφέρει εκεί κάποιες πατρίδες του ποιητή και κλείνει:

“Πατρίδες του ποιητή οι αισθήσεις του.

Πατρίδα του ποιητή η καρδιά του.”

Αυτές στ' αλήθεια είναι οι πατρίδες του ποιητή. Κι άλλες, όμως, οι οποίες πυραμιδώνουν, πυργώνουν και μετεωρίζουν το συνειδός του ανθρώπου, όπως:

Το ουράνιο τόξο, του οποίου η μία του άκρη ακουμπάει στις παρυφές του δρόμου προς την Εμμαούς ή τη Δαμασκό κι η άλλη καθρεπτίζεται πέρα απ' την όχθη της λίμνης. Ένα κυκλάμινο ή ένα λευκό κρίνο στη σχισμάδα του βράχου. Μια δροσσταλιά στης Γεδρωσίας τ' άτυχα μέρη. Το χαμόγελο του διαβάτη στις όχθες του Νείλου. Η αέρινη στράτα για αντάμωμα της περπατησιάς της Κλεοπάτρας. Η αχτίδα του ήλιου που δύει και φωτίζει ένα σύννεφο. Πολλές και ξεχωριστές οι πατρίδες του ποιητή, του δρομοδείκτη της αρετής και του καλού.

          Στη σελίδα 39 το συμβολικό και αμφίσημο ποίημα με τίτλο “ Σε ιστορικό ενεστώτα”. Κάποιοι στίχοι:

“Πέραν του χειμάρρου των Κέδρων,

όπου ην κήπος”,

βρίσκεται να προσεύχεται

ο Χριστός κάθε Μεγάλη Πέμπτη!

Στ' αλήθεια, ο πέραν του χειμάρρου των Κέδρων κήπος, που μας ιστορεί ο Ιωάννης, ΙΗ΄1, που εδέχθη ο Χριστός το φίλημα του Ιούδα, για να τον αναγνωρίσει η σπείρα, είναι ο τόπος του μαρτυρίου, των δακρύων και του αθώου αίματος όλων των απλών και δικαίων ανθρώπων. Εκεί δικάζονται άδικα απ' τους δυνατούς και από τους ευεργετηθέντες φίλους τους. Εκεί τους αρνείται ο Πέτρος τρις, πριν λαλήσει ο πετεινός, εκεί χαίρονται οι εχθροί του, οι φίλοι του λίγου, του άδειου και του τίποτε.

          Στη σελίδα 46 του βιβλίου δημοσιεύεται το καλύτερο ποίημα της ποιητικής συλλογής αυτής, υπό τον τίτλο “Τιτιβίσματα χελιδονιών”. Τέτοια ποίηση, αγαπητοί φίλοι, την τιμώ, την σέβομαι και την προσκυνώ! Ο ποιητής πήρε φράσεις μεγάλων ποιητών μας και τις παρομοίωσε με τιτιβίσματα χελιδονιών στην καθιερωμένη εαρινή τους σύναξη, όπως λέει. Του Σολωμού, του Παλαμά, του Καβάφη, του Σεφέρη, του Ρίτσου, του Ελύτη, του Καζαντζάκη. Ο χρόνος δεν είναι μαζί μου, για να μπορέσω ν' αναλύσω όλες αυτές τις ρήσεις των ποιητών μας και θα σταθώ, ως εκ τούτου σε μία:

“Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις,

εκεί που πάει να σκύψει”,

έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος. Μας λέει ο ποιητής ότι η Ρωμιοσύνη είναι ακατάλυτη και ανεξάλειπτη. Η έννοια της Ρωμιοσύνης στην ποίηση εμφανίζεται το πρώτον το 1885 σε ποίημα του Παλαμά για την Κύπρο. Βρίσκουμε:

“ Εσύ κρυφοζωντάψες ωραίο νησί καια φύλαξες,

εσύ τα προσκυνάς της Ρωμιοσύνης τα είδωλα...”.

          Δέκα χρόνια αργότερα, το 1895, ο Βασίλης Μιχαηλίδης στην Κύπρο δημοσιεύει το πολύστιχο ποίημά του με τίτλο: “ Η 9η Ιουλίου του 1821 εν Λευκωσία (Κύπρου) ή το τραούδιν του Κυπριανού”. Εκεί βρίσκουμε:

“- Η Ρωμιοσύνη έν φυλή συνότζαιρη του κόσμου,

κανένας δεν ευρέθηκεν για να την ι-ξηλείψει,

κανένας γιατί σσέπει την που τα 'ψη ο Θεός μου.

Η Ρωμιοσύνη εννά χαθεί, όντας ο Κόσμος λείψει!”.

Και σε δική μας απόδοση στην νεοελληνική γλώσσα:

“Η Ρωμιοσύνη είν' φυλή σύγχρονη με τον κόσμο,

κανένας δεν ευρέθηκε για να την εξαλείψει,

κανείς γιατί από ψηλά την σκέπει ο Θεός μου.

Η Ρωμιοσύνη θα χαθεί όταν ο κόσμος λείψει!”.

          Αργότερα (1955) ο Σεφέρης χρησιμοποιεί για πρώτη και μοναδική φορά στην ποίησή του την έννοια Ρωμιοσύνη:

“ Για μας ήταν άλλο πράγμα ο πόλεμος για την πίστη

του Χριστού

και για την ψυχή του ανθρώπου καθισμένη στα γόνατα

της Υπερμάχου Στρατηγού,

που είχε στα μάτια ψηφιδωτό τον καημό της Ρωμιοσύνης,

εκείνου του πέλαγου τον καημό σαν ήβρε το ζύγιασμα

της καλοσύνης”.

          Στη Ρωμιοσύνη αναφέρεται και ο Κύπριος ποιητής Κώστας Μόντης (1975).

          Τέλος, ο Γιάννης Ρίτσος σε ένα “λιανοτράγουδο της πικρής πατρίδας” αναφέρεται στην Ρωμιοσύνη:

“Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις, εκεί που πάει να σκύψει

με το σουγιά στο κόκκαλο, με το λουρί στο σβέρκο.

Νάτη, πετιέται αποξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει

και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου”.

          Ο πρώτος στίχος του τραγουδιού αυτού ίσως ακουμπάει στο γνωστό ριζίτικο ταργούδι:

“Τον αντρειωμένο μην τον κλαις όντε κι αν αστοχήσει,

μ' αν αστοχήσει μια και δυο πάλ' αντρειωμένος είναι”.

          Στη σελίδα 48 του βιβλίου βρίσκουμε ένα ποίημα, υπό τον τίτλο:

“ Αυτό το υπέροχο -μας-”, ποίημα που φαντάζει απλό, αλλά είναι τρανό, ακριβώς γι΄αυτά, που υπονοούνται ή υφέρπουν. Ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ειρηναίος Αθανασιάδης βάζει στο τέλος λέξεων με ειδικό βάρος το “μας”. Η Κρήτη μας, η Ελλάδα μας κ.ο.κ.

          Αυτό το “μας” λέει ο ποιητής είναι μία πλατεία ευθύνης. Και εμείς σημληρώνουμε: Στην πλατεία αυτή, στο αλώνι αυτό χωρούν, περνοδιαβαίνουν και ορχούνται όλοι οι άξιοι της πατρίδας. Εκεί, στο “μας” αυτό και η λεβεντιά των παιδιών της Κρήτης που αποτελεί την καρδιά και τους πνεύμονες της ελευθερίας των Ελλήνων. Δεν υπάρχει άλλο κομμάτι της Ελληνίδος γης ή άλλο υποσύνολο του Γένους των Ελλήνων, που τα τελευταία 600 χρόνια να προσφέρει διαρκώς θυσίες στο βωμό της εθνικής ανεξαρτησίας, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Η παρουσία των Κρητών στις επάλξεις του του Γένους των Ελλήνων, στις βίγλες του ηρωϊσμού, της υπέρτατης θυσίας και του ολοκαυτώματος, είναι αδιάλειπτη. Ενώ τα πάντα χάθηκαν την αποφράδα ημέρα της 29ης Μαΐου 1453 και η “Πόλις εάλω”, οι ντάπιες των Κρητικών δεν έπεφταν. Αναγκάστηκε ο Μωάμεθ Β', ο Πορθητής, να παρέμβει ο ίδιος, να επιτρέψει στους μαχητές της ελευθερίας αυτούς, με τα όπλα τους να φύγουν για την Κρήτη και τότε σταμάτησε η μάχη.

          Στο πλατύ αυτό αλώνι, ο Μάρκος Τζανής, ο Γιάνναρης, ο Δασκαλογιάννης, ο Χατζημιχάλης, ο Χαιρέτης, ο ηγούμενος Γαβριήλ, ο Κατεχάκης, ο Γύπαρης, οι επαναστάτες του Θερίσου, του Μπιζανίου οι εθελοντές μαχητές, οι πολεμιστές της Μάχης της Κρήτης και της Αντίστασης. Παντού, σε κάθε περίσταση οι Κρήτες στους αγώνες, με το φλογερό μήνυμα:

“Απού 'χει άρματα ας βαστά κι απού δεν έχει ας εύρει”.

          Στην πλατεία αυτή και η σκιά του μαθητή εκείνου από το Μεσολόγγι, που μας ιστορεί ο Παλαμάς. Λίγο μετά από το Αρκάδι κάποιος δάσκαλος κτύπησε με τον χάρακα στα χέρια έναν αδιάβαστο μαθητή και ο μικρός του είπε: - Δάσκαλε, μην με βαράς, θα πάω στην Κρήτη να πολεμήσω και θα σκοτωθώ!

          Στο αλώνι αυτό, στην πλατεία αυτή, θα διαβούν και τα Ελληνόπουλα, τα οποία στο εγγύς ή απώτερο μέλλον θα αποκαταστήσουν με νόμιμα μέσα την δεινώς τρωθείσα τιμή της Μακεδονίας μας, εθνικής ολιγωρίας ένεκεν τουλάχιστο.

         


Περαίνων την ομιλία μου, θέλω να σημειώσω κάτι που το αξίζει ο ποιητής Βαγγέλης Κακατσάκης. Ότι, δηλαδή, δεν βρίσκεται κάπου ανάμεσα Λιτοχώρου, Ενιππέα κάποιας βουνοκορφής του Ολύμπου. Βρίσκεται κοντά στην κορυφή του Ολύμπου και ατενίζει τον Μύτικα κοντά στα 2917 μέτρα. Και δεν λέω ότι βρίσκεται ακριβώς εκεί, στην ψηλότερη κορυφή, γιατί γνωρίζω ότι ακόμη γράφει και θα μας δώσει και άλλα έργα.

          Και κάτι ακόμη. Συμπληρώνοντας τη ρήση του Οδυσσέα Ελύτη, λέμε: “ Όταν τα πράγματα είναι δύσκολα μέμνησο Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, Γιάννη Μακρυγιάννη και Βαγγέλη Κακατσάκη ”!

          Αγαπητοί φίλοι,

          Στην αρχαία Κόρινθο ένας ομιλητής κούρασε τους ακροατές του. Ο Διογένης καθόταν στις πρώτες θέσεις και είδε το τελευταίο χαρτί του ομιλητή. Γύρισε ανάστροφα προς τον κόσμο και είπε: “Αδέλφια, σωθήκαμε, πιάσαμε λιμάνι!”

          Πιάσαμε λιμάνι και εμείς και  εσείς λυτρωθήκατε!

          Φίλε Βαγγέλη,

'Ερρωσο και περαιτέρω δημιούργει!

          Ευχαριστώ που με ακούσατε.

* Αυγερινός Ανδρέου

Δικηγόρος, πρώην Πρόεδρος της Εταιρίας

                    Ελλήνων Λογοτεχνών

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

 ΟΛΟΗΜΕΡΟ ΤΜΗΜΑ ΔΗΜ. ΣΧ. ΜΑΛΕΜΕ

ΠΑΜΕ ΠΟΛΩΝΙΑ ΜΕ ΞΕΝΑΓΟ ΤΗ ΒΙΚΤΩΡΙΑ

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!

Πάντα ανοιχτη η “πρόσκληση” που απηύθυνε ένα από τα παιδιά του Δημ. Σχ. Μάλεμε, η Βικτώρια Γιακούμπιετς, με τη λήξη της περασμένης σχολικής χρονιάς να επισκεφθούμε την πατρίδα της, την Πολωνία. Στο τέλος μιας εργασίας της που έχει φτάσει καιρό τώρα, στον Παιδότοπο. Στην τρίτη τάξη του Δημ. Σχ. Μάλεμε πήγαινε πέρυσι η Βικτώρια κι ένιωσε μεγάλη χαρά, όταν κάποιες Δευτέρες στο Ολοήμερο Τμήμα (δάσκαλος ο γνωστός μας Μύρων Παναγιωτάκης) παρουσιάστηκαν οι ομορφιές και τα κάστρα της χώρας της κι ένα πρωϊνό έγινε ένα σχετικό αφιέρωμα… Για την Πολωνία, λοιπόν, ο λόγος, στον σημερινό Παιδότοπο…
Ευχαριστούμε κύριε Μύρωνα και Βικτώρια. Ευχαριστούμε παιδιά του Ολοήμερου τμήματος του Δημ. Σχολείου Μάλεμε!

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος

Με λένε Βικτώρια και πηγαίνω στη Γ’ τάξη του Δημοτικού Σχολείου Μάλεμε και είμαι από τη φανταστική Πολωνία.” Κάποιες Δευτέρες στο ολοήμερο τμήμα του σχολείου μας παρουσιάστηκαν οι ομορφιές και τα κάστρα της Πολωνίας κι ένα πρωινό στην αυλή αφιερώσαμε λίγο χρόνο πάλι για την Πολωνία.
Φέτος γιορτάσαμε τις Σέρρες, τη Σλοβακία και την Πολωνία. Η Πολωνία είναι πολύ μεγάλη και πράσινη χώρα με μεγάλα βουνά, ποτάμια, λίμνες αλλά και παραλίες. Βέβαια τον χειμώνα κάνει πολύ κρύο με πολλά χιόνια και το καλοκαίρι δεν είναι τόσο ζεστό όπως στην Ελλάδα.





Οι Πολωνοί αγαπούν πολύ την Ελλάδα και κάθε καλοκαίρι έρχονται για διακοπές. Αγαπούν πολύ και την Κρήτη.
Οι περισσότεροι Ελληνες ξέρουν την Κρακοβία γιατί εκεί πηγαίνουν οι περισσότεροι τουρίστες. Όμως η Πολωνία έχει κι άλλα ωραία μέρη όπως το Πόζναν, το Γκτανσκ, το Λούμπλιν, το Βρότσλαβ και άλλα.
Η Πολωνία έχει και πολύ ωραία μέρη για να κάνει κάποιος σκι. Αυτό το μέρος είναι τα βουνά Τάτρα δίπλα στη Σλοβακία. Από το Ζακοπάνε ξεκινούν μονοπάτια που φτάνουν τα 300 χιλιόμετρα και εκεί βρίσκεται και το φανταστικό κάστρο του Niedzica.
Το αγαπημένο μέρος του κυρίου Μύρωνα είναι η περιοχή της Ματζουρίας με λίμνες, ποτάμια, ποταμόπλοια, ξύλινα σπιτάκια δάση, μανιτάρια, βατόμουρα και μύρτιλλα.
Στην Κρακοβία υπάρχει κι εκεί κάστρο, σπηλιά δράκου κι ένα τεράστιο πάρκο με κήπους, κύκνους και πάπιες. Αμα έχετε παιδιά να πάτε και σε ένα κτήριο με παπαγάλους. Τους κρατάς και τους ταΐζεις.
Τα Χριστούγενα η πλατεία της Κρακοβίας στολίζεται και γίνεται διαγωνισμός Φάτνης. Στην Πολωνία υπάρχουν αλατωρυχεία (Βιελίτσκα) όπου οι εργάτες έχουν στολίσει φανταστικά αγάλματα.
Το μεγαλύτερο κάστρο της Ευρώπης βρίσκεται στη Βόρεια Πολωνία και είναι το Μάλμπορκ. Είναι χτισμένο από τούβλα.
Μη νομίζετε όμως ότι δεν μπορείτε να κάνετε μπάνιο στην Πολωνία. Με ποδήλατο πηγαίνετε σε λίμνες, ποτάμια αλλά και στις τρεις ενωμένες πόλεις Γκτύνια – Σοπότ – Γκτανσκ ή στο Debki.
Σε κάποιες παραλίες κολυμπώντας μπορείτε να περάσετε στη… Γερμανία και να γυρίσετε πάλι πίσω.
Με ποδήλατο διασχίζεις όλη την Πολωνία από το Κατοβίτσε μέχρι το Γκτανσκ.
Η Πολωνία έχει λαχταριστά γλυκά και φαγητά όπως το πιερόγκι (pierogi) γεμιστά ζυμαρικά με κρέας και τυριά, τα κλούσκι που φτιάχνονται από πουρέ πατάτας που είναι στρογγυλά με μια τρυπούλα στη μέση, οι σούπες από λάχανο, παντζάρια και η σούπα ζούρεκ (zurek) με λαχανικά και λουκάνικα.





Η Βαρσοβία είναι η πρωτεύουσα της Πολωνίας. Είναι χτισμένη στον ποταμό Βιστούλα με πλατείες, ωραίες γειτονιές όπως η Praga, μουσεία όπως του Κοπέρνικου, πάρκα όπως το Λαζένκι, εκκλησίες και άλλα.
Αγαπημένοι φίλοι μου στην Πολωνία είναι ο Μπόλεκ κι ο Λόλεκ. Δύο φίλοι που κάνουν εκδρομές και αστεία αλλά είναι πάντα φίλοι και βοηθούν ο ένας τον άλλο κι ένα σκυλάκι ο Ρέξιο (Reksio) που ζει πολλές περιπέτειες με τα άλλα ζωάκια – φίλους του.
Σας ευχαριστώ πολύ κι ελπίζω να σας δω στην Πολωνία.
Βικτώρια Γιακούμπιετς

Πολωνία (πληροφορίες)
H Πολωνία είχε και έχει πάντα πολλούς επιστήμονες συγγραφείς, ποιητές, αστρονόμους, μουσικούς, αθλητές και ιστορικά πρόσωπα. Ο Νικόλαος Κοπέρνικος ήταν ο πιο διάσημος αστρονόμος κι ο Φρεντερίκ Σοπέν από τους σπουδαιότερους μουσικούς πιανίστες.
Φρεντερίκ Σοπέν λέγεται κι ένα από τα αεροδρόμια της Βαρσοβίας.
Η Πολωνία δυόμισι φορές μεγαλύτερη από την Ελλάδα 312.679 τ.χ. και 38,5 εκ. κατοίκους ανάμεσα στη Γερμανία, Τσεχική Δημοκρατία, Σλοβακία, Ουκρανία, Λευκορωσία, Λιθουανία, Ρωσική Ομοσπονδία ανήκει στην Ε.Ε., έχει νόμισμα το ζλότι, ευγενικούς ανθρώπους, φανταστική ιστορία και πρέπει όλοι να την επισκεφτούν.

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 20.10.2018)΄

http://www.haniotika-nea.gr/pame-polonia-me-xenago-ti-viktoria/