ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΔΙΔΑΣΚΕ ΑΓΑΠΗ, ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΑΓΑΠΗ

«Δεν υπονοούσε – εννοούσε./ Δεν κατηγορούσε – κατανοούσε./ Δεν αδιαφορούσε – υπερασπιζόταν./ Δεν έδινε εντολές – δίδασκε τρόπους./ Δεν σχολίαζε αστοχίες – εκθείαζε επιτυχίες./ Δεν ζητούσε τα δικά της – δίδασκε τα δικαιώματά σου». Για να χρησιμοποιήσω κάποιους στίχους του δασκάλου – ποιητή Κώστα Καλαπανίδα. Οι μαθητές της “κινούνταν γύρω της σαν μελισσάκι” και οι αναγνώστες της ρουφούσαν τα κείμενά της, τα ποιήματα, τα διηγήματα τ’ άλλα γραφτά της, σαν νέκταρ. Αν την καλούσαμε σ’ ένα ειδικό συνέδριο να μας εξηγήσει πώς τα κατόρθωνε αυτά, «με την αφοσίωση και την αγάπη», θα έλεγε. «Η αγάπη φέρνει αγάπη», θα μας εξηγούσε. Για τη δασκάλα – ποιήτρια ή την ποιήτρια – δασκάλα, αν προτιμάτε, Δέσποινα Μαριανάκη Κουτζόγλου, ο λόγος. Με αφορμή το φευγιό της, τις προάλλες, στο άλλο ημισφαίριο της ζωής. Εν είδει χαιρετισμού κι όχι αποχαιρετισμού. Φεύγουμε εμείς, όλοι φεύγουμε, τα έργα και οι ημέρες μας μένουν. Μιας σκέψης δρόμος η απόσταση της αθανασίας από τον θάνατο.

«Ηταν φωνές πολλών ανθρώπων τα λόγια της». Παραφράζοντας έναν στίχο του Γιώργου Σεφέρη, η διαπίστωση που έκανα, καθώς προετοιμαζόμουν για μια παρουσίαση του σύνολου έργου της, πριν από 15 χρόνια. Υστερα από την περιδιάβαση στις σελίδες των ποιητικών της συλλογών: “Μια ζωή”, “Για σένα”, “Νιολούλουδο”, “Το νήμα” και των συλλογών διηγημάτων της “Το Παρασκιώ” και “Η Πόντια”. Μα και ύστερα από μια μεγάλη κουβέντα που είχαμε μαζί ένα σεπτεμβριανό πρωινό που ευωδίαζε άρμη και βασιλικό, με συντροφιά τα κύματα στο νεοχωρίτικο γυρογιάλι. Για τα ύστερα χρόνια της δεκαετίας του 1930 και τα πρώτα του 1940 τα τόσο δύσκολα, μα και τόσο όμορφα παιδικά χρόνια. Για τα πάντα άγρυπνα μάτια της ψυχής που άνοιγαν διάπλατα στο κάθε ερέθισμα για να το διαφυλάξουν. Για τον πατέρα που τον φώναζαν “δάσκαλο” γιατί έκανε μάθημα στα φτωχόπαιδα της γειτονιάς τις καθημερνές, ενώ τις Κυριακάδες πήγαινε στα χωριά, όπου σύναζε πληροφορίες για τους σταυραετούς της κρητικής ελευθερίας, που αργότερα τις έκανε τραγούδια. Για τα διαβάσματα με τη βοήθεια της φλόγας του καντηλιού των βιβλίων που της προμήθευε η αδερφική της φίλη, η καταξιωμένη διεθνώς σήμερα ποιήτρια, Βικτωρία Θεοδώρου. Για τα πέτρινα χρόνια της Κατοχής και τα ηρωικά της Αντίστασης. Για τις μεγάλες της επιθυμίες να γίνει δασκάλα και να γράφει ποιήματα, παρόμοια μ’ αυτά των ποιητών που θαύμαζε. Για τον “Αγιο Ιωάννη”, τον άνδρα της καρδιάς της και για τους τρεις γιατρούς γιους των. Για το τσίτινο φουστάνι που φορούσε, όταν φοιτούσε στη Ράλειο Ακαδημία. Για τον διορισμό της στην Αμφίπολη των Σερρών και τα μετέπειτα δασκαλικά, μέχρι το 1985, χρόνια στη Μεσολακκιά του Παγγαίου, στο Πιθάρι, στο Αρώνι, στη Σούδα, στα Τσικαλαριά, στη Χρυσοπηγή και τέλος στο 6ο Δημοτικό Σχολείο Χανίων, στο σχολείο της γειτονιάς της, της αγαπημένης της Νέας Χώρας. Για τα εκατοντάδες παιδιά που διάβασε στα 35 χρόνια που ήταν στην έδρα. Για τα “α” της απορίας και τα “ω” του “αγαπώ” που κουβαλούσε και που ήθελε να γίνουν ποιήματα, εκτός απ’ αυτά που “έφτιαχνε” για τις ανάγκες της σχολικής πραγματικότητας. Για τις συνεργασίες με τα αγαπημένα της “Χανιώτικα νέα”. Για το χρέος του ανθρώπου που οφείλει να το κάνει χαρά και να το μοιράζει αντίδωρο στους συνανθρώπους του, μα και για το βαρύ φορτίο του ποιητή που οφείλει να μιλά, προπάντων για λογαριασμό εκείνων που οι φωνές τους δεν ακούγονται…

«Ηταν φωνές πολλών ανθρώπων τα λόγια της»… Διορθώνω σε ενεστώτα και σε Μέλλοντα χρόνο. Είναι και θα είναι φωνές πολλών ανθρώπων τα λόγια της. Εξακολουθεί να διδάσκει αγάπη με τα έργα και τις ημέρες της, τον βίο και την πολιτεία της η κυρία Δέσποινα. Εξακολουθεί να μας λέει “Θαυμάζω”. «Θαυμάζω το δεντρί που αντιστέκεται στη θύελλα,/ για να χαρεί την άνοιξη./ Και το σκαρί το θαλασσοδαρμένο/ στο λιμάνι του!/ Τη μέλισσα που στο κεντρί της/ αψηφά τον θάνατο/ Και την ψυχή νικήτρια του κακού/ στο βάθρο της!».

ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ

ΜΕ ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ "ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ" ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ 

ΑΠΟ ΤΗ  ΒΑΛΙΤΣΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ ΣΤΗ ΒΑΛΙΤΣΑ ΤΟΥ ΕΘΝΑΡΧΗ

 Για δυο βαλίτσες μίλησε ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας της Μελβούρνης Βασίλης Παπαστεργιάδης, στον χαιρετισμό του, στην εκδήλωση μνήμης Ελευθερίου Βενιζέλου, που έγινε στις 13 Νοεμβρίου, στο εκεί Ελληνικό κέντρο, την οποία διοργάνωσαν η τοπική Κρητική Αδελφότητα και το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος”.

H βαλίτσα, που μέσα έβαζαν τα λίγα τους ρούχα και τα πολλά τους όνειρα για μια καλύτερη ζωή οι πρώτοι Έλληνες μετανάστες που έφτασαν στην Αυστραλία (ένας απ’ αυτούς και ο πατέρας του), η πρώτη. Η βαλίτσα με τις παρακαταθήκες του μεγαλύτερου Έλληνα πολιτικού, που έφερε μαζί του το Ίδρυμα “Βενιζέλος” προς τον Ελληνισμό της Αυστραλίας, η δεύτερη.
“Από τη βαλίτσα του μετανάστη στη βαλίτσα του Εθνάρχη”.
Να ο τίτλος ενός απ’ τα κείμενα που θα γράψω για την επίσκεψη του Ιδρύματος στην Αυστραλία, όταν με το καλό επιστρέψουμε στην Ελλάδα, σκέφτηκα ακούγοντάς τον, ενώ ήρθε στο νου μου μια τρίτη βαλίτσα. Αυτή η γεμάτη πίκρα βαλίτσα που έπαιρνε μαζί του ο Βενιζέλος, όταν οι συνθήκες τον ανάγκαζαν, για να το πω ήπια, να πάρει τον δρόμο της ξενιτιάς. Με δεδομένο τον σκοπό της επίσκεψης που ήταν (και με αφορμή την β’ έκδοση της βιογραφίας “Ελευθέριος Βενιζέλος: Ο άνθρωπος – ο ηγέτης” του Νίκου Παπαδάκη), η προβολή του έργου του Ιδρύματος, κυρίως μέσω των εκπαιδευτικών του προγραμμάτων και προπάντων της Μουσειοσκευής.

Από τα Χανιά στη Μελβούρνη

Μακρινή, πολύ μακρινή, άκρα κόσμου, μα και κοντινή ταυτόχρονα για μένα η Αυστραλία. Εκεί ζει η αγαπημένη μου ξαδέλφη, η Δήμητρα, που μεγαλώσαμε μαζί, με την οικογένειά της. Εκεί η Χριστίνα η Κοτσιφάκη, η γειτονοπούλα μου στο Νίππος, επίσης με την οικογένειά της, αλλά και άλλοι πολλοί συγγενείς και φίλοι μου. Μόλις 5-10 δευτερόλεπτα, ο δρόμος που μας χωρίζει, όσο χρειάζεται για να με πάρουν ή να τους πάρω τηλέφωνο. Άλλο πράγμα, ωστόσο, ένα τηλεφώνημα κι άλλο ένα ταξίδι, δεν το συζητώ. Δεν το συζητούσα, μέχρι που, όπως έγραψα στις “Στάσεις”, την Τρίτη 20 Νοεμβρίου, “ερρίφθη”, έτσι όπως “ερρίφθη ο κύβος”.
Στην Αυστραλία, λοιπόν, με συνταξιδιώτες τον γενικό διευθυντή και τον επιστημονικό συνεργάτη του Ιδρύματος, Νίκο Παπαδάκη και Γιώργο Κουκουράκη, αντίστοιχα, το μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Ιδρύματος στην Αττική Σταύρο Νικηφοράκη, μετά της συζύγου του της Χριστίνας, και την Ευδοκία. Στη Μελβούρνη συγκεκριμένα, μετά από ένα πολύωρο ταξίδι, μέσω Αθηνών και Αμπού Ντάμπι, που άρχισε την Πέμπτη 8 Νοεμβρίου γύρω στις 9.30 π.μ. (ώρα Ελλάδας) και τέλειωσε το βράδυ της επόμενης μέρας, στις 7μ.μ. (ώρα Αυστραλίας). Καμία, επιπλέον, ωστόσο, αναφορά σ’ αυτό, όπως και σε πολλά άλλα που είδα, άκουσα και αισθάνθηκα, κατά τις “αυστραλιανές” μου μέρες, άλλωστε. Περιοριστικός ο τίτλος του σημερινού κειμένου, βλέπετε. Αποκλειστικά για τις εκδηλώσεις που έγιναν με τη συμμετοχή ή με διοργανωτή και το Ίδρυμα και τον σκοπό της επίσκεψης, ο λόγος.

Τιμώμενο πρόσωπο ο Ελευθέριος Βενιζέλος










Κατάμεστη από κόσμο, από Έλληνες μετανάστες, κυρίως Κρητικούς, το βράδυ της 10ης Νοεμβρίου, η τεράστια αίθουσα εκδηλώσεων του Κρητικού Χωριού, που βρίσκεται λίγο έξω απ’ τη Μελβούρνη, στην ετήσια συνεστίαση που γίνεται για την επέτειο του Ολοκαυτώματος του Αρκαδίου, με διοργανωτή την τοπική Παγκρήτια Ένωση. “Τιμώμενο πρόσωπο ο Ελευθέριος Βενιζέλος”, θα τονίσει στον χαιρετισμό του ο γενικός διευθυντής του Ιδρύματος Νίκος Παπαδάκης, για να κάνει λόγο στη συνέχεια για τον Ελληνισμό “της αισιοδοξίας και της δημιουργίας” που ανθεί και λουλουδίζει στην πέμπτη Ήπειρο, στον Ελληνισμό που μάς υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες.
“Καράβια πάνε στο γιαλό και γλάροι στον αέρα/ μα δεν μπορώ αγάπη μου να ‘ρχομαι κάθε μέρα”, η μαντινάδα που τραγουδεί ένας απ’ τους τρεις οργανοπαίκτες (Δημήτρης Βερεράκης, Νίκος Λαυρεντάκης και Αντώνης Ηλιού, τα ονόματά τους) που ήρθαν απ’ την Κρήτη για την περίσταση. Στην Κρήτη ο νους όλων, χωρίς καμιά εξαίρεση, ενώ τα Κρητικάκια, παιδιά της 3ης και της 4ης γενιάς, χορεύουν πεντοζάλη. Αυτό μου λένε τα μάτια τους, όπως για παράδειγμα τα μάτια των προέδρων των δυο τοπικών Κρητικών σωματείων, του Οικοδεσπότη Γιάννη Νικολακάκη και του προέδρου της Αδελφότητας Μιχάλη Χουδαλάκη και προπάντων της Δήμητρας και της κόρης της της Νεκταρίας, όπως και της Χριστίνας, που τρέχουν κουτσουνάρι.






“Σαν είναι ο τράος δυνατός, δεν τονε στένει η μάντρα/ ο άντρας κάνει τη γενιά κι όχι η γενιά τον άντρα”. Η μαντινάδα που είπε απαντώντας στην Ελληνική Βουλή για την καταγωγή του ο Εθνάρχης, στον νου μου, ενώ το όνομά του “έπαιζε” διαρκώς στις κουβέντες που έκανα με πολλούς απ’ τους Κρητικούς της Μελβούρνης…

Χαίρε, ω χαίρε ελευθεριά!







“Σε γνωρίζω από την κόψη/ του σπαθιού την τρομερή/ σε γνωρίζω από την όψη/ που με βια μετρά τη γη/ Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη/ των Ελλήνων τα ιερά/ και σαν πρώτ’ αντρειωμένη/ χαίρε ω χαίρε Ελευθεριά”. Κι αμέσως μετά: «Αυστραλοί ας ευφρανθούμε όλοι,/ Επειδή είμαστε νέοι και ελεύθεροι/ Έχουμε τη χρυσή γη και πλούτο για την εργασία μας/ […] Με τόλμη ας ενωθούμε όλοι μαζί/ Για να προοδεύσει η ωραία μας Αυστραλία./ Ας τραγουδήσουμε μετά τις πρώτες στροφές,/ “Προχώρα όμορφη Αυστραλία”!» Ο ελληνικός εθνικός ύμνος και ο ύμνος της Αυστραλίας. Στεντορεία τη φωνή τους τραγουδούν οι Κρητικοί και οι άλλοι Έλληνες της Μελβούρνης μπροστά από το Μνημείο των κοινών αγώνων και θυσιών Ελλήνων και Αυστραλών για τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας, που βρίσκεται μπροστά από την Ιερά Μονή “Άξιον Εστί”, στην περιοχή Northcott. Μετά τη θεία λειτουργία και το μνημόσυνο γι’ αυτούς που τους βρήκε φρικτός θάνατος στο Αρκάδι στα 1866. Ύστερα από τις καταθέσεις στεφάνων από λουλούδια και την απαγγελία μιας ωδής. Για την επέτειο του Ολοκαυτώματος της Μονής Αρκαδίου, πάλι απ’ την Παγκρήτιο Ένωση Μελβούρνης, η εκδήλωση. Κυριακή 11 Νοεμβρίου, λίγο πριν τα ρολόγια της Αυστραλίας δείξουν μεσημέρι. “Ένωσις ή Θάνατος” το σύνθημα κι εκείνης της Επανάστασης, σκέφτομαι, κι ο νους μου πηγαίνει στον Βενιζέλο να χαμογελά, κάτω από τον ίσκιο της Ελληνικής σημαίας, στον Φιρκά…

Να βγει ο Βενιζέλος έξω απ’ τα σύνορα της Ελλάδας






Στην έδρα της Κρητικής Αδελφότητας Μελβούρνης, στο Κρητικό Σπίτι, που βρίσκεται στην περιοχή Brunswick East, αμέσως μετά. Δεσπόζει το άγαλμα του Εθνάρχη στην αυλή του μπροστά απ’ το οποίο γίνεται επιμνημόσυνη δέηση. Μεταφερόμαστε στη μεγάλη αίθουσα των εκδηλώσεων. “Ο Βενιζέλος είναι το σύμβολο του Συλλόγου μας, που αποδεικνύεται από το άγαλμα στο προαύλιό μας. Η Κρητική Αδελφότητα είναι υπερήφανη που συνεργάζεται με το Ίδρυμα του Εθνάρχη”. Τα που τονίζει, μεταξύ των άλλων, ο πρόεδρος της Αδελφότητας Μιχάλης Χουδαλάκης στον χαιρετισμό του. “Επιδίωξή μας να βγει ο Βενιζέλος έξω από τα όρια της Ελλάδας”, υπογραμμίζει στην ομιλία του ο Νίκος Παπαδάκης, και στέκεται ιδιαίτερα στον ερχομό της Μουσειοσκευής στα σχολεία της Ομογένειας. Ακολουθεί η προβολή βίντεο παρουσίασης του Ιδρύματος και της Οικίας – Μουσείου της Χαλέπας και άλλο κινηματογραφικό υλικό. “Πολύ ενδιαφέροντα και διαφωτιστικά αυτά που ακούσαμε και είδαμε”, μου λέει ένας απ’ τους πολλούς Κρητικούς που με πλησίασαν στο τέλος. Κάποιοι απ’ αυτούς δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους καθώς αναθυμούνται τα πάτρια. Κυρίως αυτοί της πρώτης γενιάς που έφυγαν με το “ΠΑΤΡΙΣ”, κι έφτασαν εδώ ταξιδεύοντας από 30 μέχρι 45 μέρες, περνώντας από σαράντα κύματα. Ο καθένας τους και μια ιστορία… Όλων το σώμα εδώ κι η καρδιά τους εκεί που γεννήθηκαν ή εκεί που γεννήθηκαν οι γονείς τους ή και οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους…

Για δεύτερη φορά στο Κρητικό Χωριό










Εκτός προγράμματος η δεύτερη βενιζελική εκδήλωση που έγινε στο Κρητικό χωριό της Μελβούρνης, στην έδρα της Παγκρήτιας Ένωσης δηλαδή, δυο μέρες μετά την πρώτη, τη Δευτέρα 12 Νοεμβρίου. Αποχαιρετιστήρια για τους οργανοπαίκτες και τους δασκάλους του χορού που ήρθαν από την Κρήτη κι έμειναν ένα μήνα για να μάθουν στα Κρητικάκια να χορεύουν, το ένα σκέλος της δικαιολογίας, από τον πρόεδρο της Ένωσης Γιάννη Νικολακάκη. Για να μας ξαναπούν για δεύτερη φορά το “καλώς ορίσατε” το δεύτερο σκέλος. Κρητικής φιλοξενίας του παλιού καλού καιρού και πάλι το ανάγνωσμα! Με κρασί δικό τους, με κρέατα δικά τους, και, βέβαια, με πιλάφι. Πανταχού παρούσα και πάντα πληρούσα κι εδώ η Κρήτη όπως και στο “Κρητικό Σπίτι”, την έδρα της Αδελφότητας, με την οποία οι σχέσεις, να το πούμε αυτό, είναι εγκάρδιες. Κοινό το πάθος τους για τη μετάδοση της “Κρητικής ματιάς” στα Κρητικάκια. Και η αγάπη τους για τον Ελευθέριο Βενιζέλο, επίσης…

Μεγάλης εθνικής σημασίας γεγονός





“Μεγάλης εθνικής σημασίας γεγονός χαρακτηρίζεται η επίσκεψη αντιπροσωπείας του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος” στην Αυστραλία που πραγματοποιείται αυτές τις μέρες. Θερμή η υποδοχή της αντιπροσωπείας από του ομογενείς και προπάντων από τους Κρητικούς. Ιδιαίτερα επιτυχής η παρουσίαση της Βιογραφίας του Εθνάρχη, που έγραψε ο γενικός διευθυντής του Ιδρύματος Νίκος Παπαδάκης, χθες (13 Νοεμβρίου) στην κατάμεστη αίθουσα του Ελληνικού Πολιτιστικού Κέντρου της Μελβούρνης. Για τις γέφυρες ιστορικής μνήμης που θα συνδέουν εφεξής το Ίδρυμα με τους Έλληνες της Αυστραλίας, έκανε λόγο στην αντιφώνησή του ο συγγραφέας που στάθηκε ξεχωριστά στην εισαγωγή του κεφαλαίου “Βενιζέλου” στα σχολεία του απόδημου ελληνισμού”. Τα που έγραψα κι έστειλα μαζί με τρεις φωτογραφίες μέσω του κινητού μου, για δημοσίευση στην εφημερίδα μας (βλ. “Χανιώτικα νέα”, 14/11/18) με το που τέλειωσε η κεντρική εκδήλωση “Μνήμη Ελευθερίου Βενιζέλου” στη Μελβούρνη. Να προσθέσω σ’ αυτά ότι διοργανωτές ήταν η Κρητική Αδελφότητα Μελβούρνης και το Ιδρυμα, ότι χαιρετισμούς απηύθυναν εκτός από τον πρόεδρο της τοπικής Ελληνικής Κοινότητας Βασίλη Παπαστεργιάδη, ο γενικός πρόξενος της Ελλάδας στη Μελβούρνη Δημήτρης Μιχαλόπουλος, ο πρόεδρος της Αδελφότητας Μιχάλης Χουδαλάκης και το μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Ιδρύματος στην Αττική Σταύρος Νικηφοράκης και ότι κεντρικός ομιλητής ήταν ο γνωστός διεθνώς Χανιώτης συγγραφέας και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Περθ Πολυχρόνης Κουτσάκης και συντονιστής ο επιστημονικός συνεργάτης του Ιδρύματος Γιώργος Κουκουράκης που αναφέρθηκε και στη Βιογραφία, αποσπάσματα της οποίας διάβασε ο γράφων. Αυτά μόνο, εντελώς συνοπτικά, γιατί αν ξεσυνοριστώ δε θα με φτάσει το δισέλιδο!
Σημείωση: Σημαντική η συμβολή του Πολυχρόνη (“τρομερό παιδί” τον χαρακτήρισε ο Γιώργος Κουκουράκης) στον ερχομό του Ιδρύματος στην Αυστραλία. Εντυπωσιακή η ομιλία του. Έχει κι αυτός μελετήσει τον Βενιζέλο όσο λίγοι…

Στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ





«Από τους 35 φοιτητές που έχω, οι 28 πήραν εργασία για τον Ελευθέριο Βενιζέλο», μού λέει, μεταξύ των άλλων ο καθηγητής του Τμήματος Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ, Βρασίδας Καραλής, λίγο πριν αρχίσει κι εδώ, το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου, η εκδήλωση μνήμης για τον Εθνάρχη με διοργανωτές την Κρητική Αδελφότητα Σίδνεϊ – Νέας Νότιας Ουαλίας και το Ίδρυμα, σε συνεργασία με το Τμήμα. “Τιμή για τον Ελληνισμό της Αυστραλίας η παρουσία εδώ του Ιδρύματος”, θα υπογραμμίσει στον χαιρετισμό του, για να συμπληρώσει ότι “πρέπει να μάθουν όλοι οι απανταχού Έλληνες ότι “ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν είναι μόνο αεροδρόμιο”…
Εκτός από τον καθηγητή Καραλή, χαιρετισμούς στο με πολλούς φοιτητές πυκνό ακροατήριο απηύθυναν η γενική γραμματέας της Αδελφότητας Δέσποινα Παρλιάρου και το μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Παραρτήματος του Ιδρύματος στην Αττική Σταύρος Νικηφοράκης, για να μιλήσουν στη συνέχεια ο Νίκος Παπαδάκης και ο Γιώργος Κουκουράκης και διαβάσει αποσπάσματα από τη Βιογραφία ο γράφων. Για τις παρακαταθήκες του Εθνάρχη και τη σημασία που θα έχει για την Ομογένεια και ιδιαίτερα για τα Ελληνόπουλα, η γνωριμία μαζί του, κυρίως, μέσω των εκπαιδευτικών προγραμμάτων και της Μουσειοσκευής, μίλησε ο Νίκος Παπαδάκης, μην παραλείποντας να εκφράσει τη συγκίνησή του, αλλά και όλων των μελών της αντιπροσωπείας για τα όσα έζησε (αν) τόσο στη Μελβούρνη, όσο και στο Σίδνεϊ. Για την πρωτόγνωρη εμπειρία της επίσκεψης στην Αυστραλία, έκανε λόγο ο Γιώργος Κουκουράκης, πριν παρουσιάσει με τον δικό του όμορφο τρόπο τη “Βιογραφία του Βενιζέλου”, που έγραψε ο Νίκος Παπαδάκης. 



Κι εδώ έντονα “βενιζελική” η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εκδήλωσης, που έκλεισε με την προβολή κινηματογραφικού υλικού και, βέβαια, με κρητικούς χορούς από το Χορευτικό Συγκρότημα της Αδελφότητας. Κάτω απ’ το άγρυπνο βλέμμα του προέδρου της Ανδρέα Παρλιάρου.

Ο στόχος επετεύχθη





Ιδιαίτερης σημασίας η σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Κυριακής, 18 Νοεμβρίου, στα γραφεία της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας του Σίδνεϊ , με τα μέλη του Δ.Σ. της και εκπαιδευτικούς της Ομογένειας, μετά από μια υπέροχη συγκινητική εκδήλωση “προς τιμήν των Πεσόντων στο Πολυτεχνείο”, για την οποία θα μπορούσα να γράψω, αν είχα χώρο, τα μύρια όσα. Εισηγητής ο επιστημονικός συνεργάτης του Ιδρύματος Γιώργος Κουκουράκης, με θέμα τα εκπαιδευτικά προγράμματα που υλοποιούνται σ’ αυτό.
Ασμένως και με ενθουσιασμό αποδεκτή η πρότασή του για μεταφορά, σε πρώτη φάση, της Μουσειοσκευής στα ελληνικά σχολεία του Σίδνεϊ και η εισαγωγή της στην εκπαιδευτική διαδικασία στη λογική της συμμετοχικής διδασκαλίας.
“Η βαλίτσα του Ελευθερίου Βενιζέλου έρχεται και στο Σίδνεϊ για να γνωρίσουν τα Ελληνάκια της τρίτης και τέταρτης γενιάς, τις παρακαταθήκες του”, σημειώνω στο μπλοκάκι μου.
Κι αμέσως μετά: “Ο στόχος επετεύχθη!”

Από το Σίδνεϊ στα Χανιά
Τρίτη, 20 Νοεμβρίου 2018, ώρα 7 μ.μ. Από το Σίδνεϊ, μέσω Μελβούρνης, Αμπού Ντάμπι και Αθήνα, πάλι στα Χανιά, ύστερα από ένα εναέριο ταξίδι που κράτησε μαζί με τις ενδιάμεσες στάσεις 31 ώρες. Μακρινή, πολύ μακρινή, μα και κοντινή, πολύ κοντινή, μόλις μιας σκέψης δρόμος, η Αυστραλία. Μιας βενιζελικής σκέψης…

Χανιώτικα νέα (28.11.2018) 

http://www.haniotika-nea.gr/stin-afstralia-me-to-idrima-venizelos/

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

Η ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΤΡΑΜΠ



Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης 

Αμφιβάλλει -λέει- ο Τράμπ και το διατυμπανίζει μάλιστα -με κάθε αφορμή όταν του δοθεί ευκαιρία- ότι… υφίσταται κλιματική αλλαγή. Τα γεγονότα, τις εικόνες π.χ. με το λιώσιμο των πάγων, τη μεγάλη ξηρασία σε περιοχές που άλλοτε ήταν εύφορες, αύξηση θερμοκρασίας κ.λπ που αποδεικνύουν αυτήν την αλλαγή, τον αφήνουν παντελώς αδιάφορο ή τα προσπερνάει αμφιβάλλοντας!
Είναι πολλά τα λεφτά και πολλοί οι λόγοι που ακολουθεί την πολιτική που ακολουθεί και για αυτό το τεράστιο θέμα της κλιματικής αλλαγής.
Ετσι συνεχίζει να αμφισβητεί και παραβλέπει τις αναφορές επιστημόνων οι οποίοι παρουσιάζουν στοιχεία αδιάψευστα.
Ο συγκεκριμένος τύπος ζει με τις εμμονές του και τις αντιλήψεις του όπως εξάλλου και πάρα πολλά εκατομμύρια ψηφοφόρων αλλά και οπαδών του ανά τον πλανήτη οι οποίοι τείνουν να πιστεύουν και τα λογής fake news που αναπαράγονται αλλά και τις τακτικές – πολιτικές – αντιλήψεις ανθρώπων όπως ο πλανητάρχης· ενας ιδιότυπος μεσαίωνας υφίσταται στις μέρες μας!
Από την άλλη, οι επιστήμες και οι επιστήμονες με το έργο τους σε πολλές περιπτώσεις τελούν “υπό διωγμόν” με αντίλογο απλουστευμένα επιχειρήματα ή και φράσεις όπως λόγου χάρη αυτή που πολλές φορές ακούγεται από τον Τραμπ: «δεν το πιστεύω».
Αναφορικά με την υπερθέρμανση του Πλανήτη, το μέλλον μας δεν προμηνύεται ευοίωνο, όσο εξακολουθούν οι πολιτικές μεγάλων χωρών όπως των ΗΠΑ! Οσο δεν παραδέχονται τις ευθύνες τους επιμένουν να αυξάνουν τις εκπομπές αερίων που επί εποχής Τραμπ έχουν φτάσει στις υψηλότερες τιμές τους!
Δεν γνωρίζω πώς θα μπορούσε να αντιστραφεί το όλο κλίμα, ωστόσο πολλοί είναι αυτοί που απλά περιμένουν την αποχώρηση του Τραμπ από την διακυβέρνηση των ΗΠΑ, διά εκλογών ή μη(!).

Χανιώτικα νέα (28.11.2018)

http://www.haniotika-nea.gr/i-klimatiki-allagi-ke-i-politiki-tou-trab/

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΜΟΝΑΧΗ ΕΓΝΟΙΑ ΤΟΥ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ

«Τονωτική ένεση για τις ελληνικές σπουδές στην Αυστραλία αλλά και τιμή για τον ίδιο και την ομογένεια, αποτελεί η απόφαση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Σίδνεϊ να ανακηρύξει καθηγητή της Φιλοσοφικής του Σχολής τον Βρασίδα Καραλή. Ο δρ Καραλής είναι ο πρώτος Ελληνας καθηγητής της συγκεκριμένης Σχολής του κορυφαίου αυστραλιανού Πανεπιστημίου και είχε να αντιμετωπίσει έντονο ανταγωνισμό. […] Ο Βρασίδας Καραλής γεννήθηκε στα Κρέστενα του Νομού Ηλείας το 1960 και μεγάλωσε στον Πειραιά. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1983. Από το 1990 διδάσκει ελληνικά και βυζαντινή ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ. Εχει εκδώσει μεταφράσεις έργων βυζαντινής ιστοριογραφίας και μελέτες πάνω στο έργο του Ζήσιμου Λορεντζάτου, του Νίκου Καζαντζάκη και του Διονυσίου Σολωμού. Εχει τυπώσει ένα μεγάλο αριθμό άρθρων πάνω σε έργα και συγγραφείς της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ενώ έχει μεταφράσει στα ελληνικά μυθιστορήματα του Αυστραλού νομπελίστα συγγραφέα Patrick White και έχει εκδώσει πολλά βιβλία, ανάμεσα στα οποία και την ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου». Αυτά από το Διαδίκτυο (www.ilialive.gr, 11.12.2012), ας πούμε, εισαγωγικά.

Ένας απ’ τους πολύ “δυνατούς”, ωραίους Έλληνες της Αυστραλίας, και ο καθηγητής Βυζαντινών και Νεοελληνικών σπουδών Βρασίδας Καραλής. Χάρις σ’ αυτόν η κεντρική εκδήλωση μνήμης για τον Ελευθέριο Βενιζέλο, στο Σίδνεϊ, με διοργανωτές την τοπική Κρητική Αδελφότητα και το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών και Μελετών που έχει το όνομα του Εθνάρχη, στις 16 Νοεμβρίου τ.ε., έγινε στο αμφιθέατρο του εκεί φημισμένου πανεπιστημίου. Τιμή μεγάλη, μα και ευλογία ταυτόχρονα για μένα η γνωριμία μαζί του. «Γοητευτική προσωπικότητα ο Ελευθέριος Βενιζέλος που είναι ο πιο μεγάλος Ελληνας πολιτικός», μου είπε σε κουβέντα που κάναμε, πριν αρχίσει η εκδήλωση, ενώ με έκπληξη παρατηρούσα ότι οι περισσότεροι που κατέφταναν για την εκδήλωση ήταν φοιτητές. «Από τους 35 φοιτητές που ανέλαβαν εφέτος εργασίες, οι 28 ασχολήθηκαν με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και οι υπόλοιποι, πλην ενός, με τον Νίκο Καζαντζάκη και τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο» θα μου πει, λίγο αργότερα, και θα το επαναλάβει στον χαιρετισμό του, αμέσως μετά τη φράση «Ευ παρέστητε» που χρησιμοποίησε για να μας καλωσορίσει. Για να τελειώσει με Διονύσιο Σολωμό και συγκεκριμένα με τους στίχους του από τον “Υμνο εις την Ελευθερία”: «Εάν μισούνται ανάμεσό τους/ δεν τους πρέπει ελευθεριά». Ιδιαίτερα ενδιαφέροντα κι αυτά που μου είπε απαντώντας σε σχετική μου ερώτηση, όταν τέλειωσε η εκδήλωση κι έσπευσα να τον συγχαρώ. Μπορεί η δεύτερη γενιά των Ελλήνων εδώ στην Αυστραλία να ξεχνά, η τρίτη, όμως, ανακάμπτει και η τέταρτη παίρνει φωτιά, στο περίπου τα λόγια του…

«Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου/ στις αμμουδιές του Ομήρου», μάς λέει ο Οδυσσέας Ελύτης στο Αξιον Εστί. «Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, εδώ/ στην άκρα του κόσμου, για την Ελλάδα, Αυστραλία», επιμένει να επαναλαμβάνει καθημερινά, ο Βρασίδας Καραλής. Διδάσκοντας στο αρχαιότερο Πανεπιστήμιό της και στο μεγαλύτερο τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών του κόσμου.

ΟΙ "ΙΣΤΟΡΙΕΣ" ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΕΡΖΗ ΣΤΟ ΚΟΥΜ ΚΑΠΙ

Ένα από τα βιβλία που διάβασα τις προάλλες, επιστρέφοντας από την Αυστραλία, όπου είχα πάει με το Ίδρυμα “Ελευθέριος Βενιζέλος”, ήταν και το “Αν είχα μια Μαρία σε μια σοφίτα – ιστορίες απ’ το παράθυρο”, της Θεσσαλονικιάς ραδιοφωνικής παραγωγού και συγγραφέα Αθηνάς Τερζή, που εκδόθηκε πριν ένα χρόνο απ’ τις εκδόσεις “Πηγή” και θα παρουσιαστεί την ερχόμενη Παρασκευή 30 Νοεμβρίου (ώρα 19.30) στο καφέ Ντεμέκ, που είναι στην παραλία του Κουμ Καπί, “Νοστάλγησα να ταΐσω ένα αγρίμι”, “Οσοι αγαπούν τρώνε βρώμικο ψωμί”, “Ο θυμός μου άγιος και σεισμός”. Και μόνο οι τρεις τίτλοι των τριών απ’ τις 33 ραδιοφωνικές ιστορίες που εμπεριέχονται στο βιβλίο, λένε πολλά. Εγώ πάντως τις διάβασα όλες απνευστί με το μολυβάκι μου ανά χείρας, και δεν το συζητώ ότι θα επανέλθω…

Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο Παναγιώτης Ορφανίδης και η Μαρία Σουρουκίδου (Δίκτυο fm 91,5), ενώ η Μαίρη Μαντζιέρη (Μήνυμα 1077 fm) θα συντονίζει και θα διαβάσει αποσπάσματα από το βιβλίο. Όταν ο ραδιοφωνικός Βορράς συναντά τον ραδιοφωνικό Νότο… Φύσα αέρι, φύσα αέρι…

Χανιώτικα νέα (27. 11.2018)


http://www.haniotika-nea.gr/monachi-egnia-tou-i-glossa-mas/

ΟΠΩΣ ΤΟ ΨΩΜΙ

ΤΟ "ΟΠΩΣ ΤΟ ΨΩΜΙ" ΤΟΥ Β. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ

ΜΙΑ ΣΠΟΝΔΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΠΛΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Γράφει ο Σταύρος Καλαιτζόγλου www.stcloris.gr

Αγαπητέ Βαγγέλη,

Μετά το, περίπου αίσιο, πέρας και της δεύτερης περιπέτειας υγείας μου (βηματοδότης, με επιπλοκές που εξακολουθούν να υπάρχουν), βρήκα την ευκαιρία να εντρυφήσω στην αισθαντική ποιητική σου δημιουργία, «Όπως το ψωμί»…

Μου θύμισε πως, όταν έδινα εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης για τη Φιλοσοφική Σχολή (τμήμα Γαλλικής Φιλολογίας), στο μάθημα των Νέων Ελληνικών -τότε γράφαμε ακόμη «Εκθέσεις Ιδεών» - το θέμα ήταν «Ουκ επ΄ άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος...»*.

Είχα, ων υποψήφιος φοιτητής, ξανανοσταλγήσει, τόσο τον «θερισμό» στα σταροχώραφά μας και το φρεσκοζυμωμένο μυρωδάτο ψωμί, με κρύο νερό, ελιές και ντομάτα,, όσο και τους «καρπούς» από τα ποικίλα θερινά διαβάσμάτα μου στην, έστω σχετικά μικρή ζωή μου στο χωριό. Έτσι αναδύθηκε ένας στοχαστικός λυρισμός στο γραπτό, που μου πρόσφερε έναν ικανό βαθμό εισαγωγής στο Αριστοτέλειο! Είχα βιώσει το  πόσο πολύτιμος είναι ο ιδρώτας των ανθρώπων για το μεροκάματο, αλλά και το πόσο κόπο καταβάλλει ο ποιητής -γενικά ο κάθε δημιουργός «τέχνης»- για να συνθέσει το ωραίο.  

Είχα ζήσει επίσης πολύ έντονα, κυριολεκτικά στο πετσί μου, το σύνθημα «Ψωμί-Παιδεία-Δημοκρατία» στα μέσα της δεκαετίας του 1960, τότε που φοιτητές κυνηγούσαμε το λιγοστό ψωμί (κυριολεκτικά) και αγωνιζόμασταν για τη Δημοκρατία που έλειπε από τη χώρα. Μας την υποσχόταν ο γέρος της Δημοκρατίας, ο Γ. Παπανδρέου τον οποίο λατρεύαμε σαν ημίθεο. Και μας την έφερε έστω και για λίγο χρόνο…

Μα, ποιο είναι το νόημα της ζωής, αν δεν είναι ο αγώνας για βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, ο αγώνας για ψωμί, για μόρφωση και στέγη- και μετά ο «αγώνας» για προσφορά της γνώσης στους άλλους;

Το «Όπως το ψωμί» είναι μια σπονδή στη ζωή των απλών ανθρώπων, αλλά και ένα ποιητικό παιχνίδι με τις λέξεις. Όλη η συλλογή σου είναι ενδιαφέρουσα.

Με εντυπωσίασαν 7 ποιήματα. Τα επισημαίνω, με ελάχιστα σχόλια:

-Ο καντηλανάφτης (σελ. 13)

«Άλλος κανονίζει/ το λάδι στα καντήλια./Αυτός εντολές εκτελεί

Καντηλανάφτης/ σε διατεταγμένη υπηρεσία

 Ο χρόνος.»

• [Ο αμείλικτος χρόνος που απ΄ τη μια χαρίζει και λειαίνει την έμπνευση κι από την άλλη φέρνει το θάνατο]
• 

-Ρητορικές ερωτήσεις (σελ.15)

«Μπορείς να φωνάζεις,/μ’ όλη σου τη δύναμη/τα συνθήματα

Που άλλοι σου υπαγόρευσαν,/πληρωμένε διαδηλωτή

Κάτω απ’ τα πανώ τους;

Μπορείς να ψάλλεις, /με όλη σου την ευλάβεια

Τους ύμνους/που άλλοι έγραψαν,

Ευκαιριακέ ψάλτη,/στ’ αναλόγιά τους;

Μπορείς να τραγουδάς,/μ’ όλο σου το πάθος, τα τραγούδια

Που άλλοι σου παράγγειλαν,/επαγγελματία τραγουδιστή

Με τα μικρόφωνά τους;

Αναφαίρετο δικαίωμα/ στις ρητορικές ερωτήσεις...»

• [Η «στρατευμένη» ζωή μας στο μεροκάματο, ο επιστρατευμένος ποιητής με το κομματικό τραγούδι -poesie engagee-  ή τα εμβατήρια στις παρελάσεις, η εκκλησιαστική ψαλμωδία κ.ά., όλα αυτά εξυπηρετούν άλλους, όχι τον ατόφιο δημιουργό ο οποίος οφείλει να είναι άδολος και ανεξάρτητος για να τα καταγγέλλει όλα]

-Πατρίδα του ποιητή (σελ. 35)

«... μια μικρή δέσμη φωτός,/που μπαίνει από μια ιδέα φεγγίτη/σε μια σκοτεινή φυλακή∙

Η ευωδία του μόνου τριαντάφυλλου,/που βρήκε, όταν ήρθε ο χειμώνας,

στον ρημαγμένο κήπο μιας γιαγιάς∙

το άγγιγμα του χεριού μιας μητέρας,/που θέλει να πάρει τον πυρετό

απ΄το μέτωπο του παιδιού της∙

η γεύση του κοκκινάπιδου στον ουρανίσκο,/που παραμένει για να του θυμίζει

την παιδική του ηλικία...»

• [ «πατρίδες του ποιητή, οι αισθήσεις του»- «πατρίδα του ποιητή, η καρδιά του», τα σύνεργά του, οι αισθήσεις, και φυσικά πατρίδα γενέτειρα του ποιητή, η απλότητα]

-Μυστικός Δείπνος (σελ.40)

«Λάβετε, φάγετε/την αδυναμία της δυνάμεώς μου.

Αυτό είναι το σώμα μου.

Πίετε την δύναμιν της αδυναμίας μου/πάντες.

Αυτό είναι το αίμα μου...»

• [ποίηση «λογοπαικτική», αδυναμία και δύναμη του δημιουργού. Εκφράζει το «σώμα» και την «ψυχή» του ποιητή που τα προσφέρει στον κάθε αναγνώστη του θεία μετάληψη]

-Πορεία (σελ.43)

«Επί τραχείας οδού, μια ζωή, η πορεία του.

Συχνά θλιμμένος, ποτέ θλιβερός.

Πάντα ορθοστατών και ορθοβαδίζων.

Με αναπεπταμένη τη σημαία της ευθύνης.

Επιμένοντας/να καλημερίζει τον ήλιο/και να καλησπερίζει το φεγγάρι.»

• [Ο «εξιδανικευμένος» ποιητής, ο ποιητής της ευθύνης]

-Ιθάκη μου η ποίηση (σελ.53)

«Ιθάκη μου η ποίηση:

Τα πάτρια, η μητρίδα γη,/ το άλφα της απορίας μου.

Εδώ επιστρέφω.

Πολλά και πολύτροπα /τα μικρά και τα μεγάλα ταξίδια μου/εντός, εκτός και επί τ’ αυτά.

Καταδικασμένος να φεύγω...»

• [η έννοια της «φυγής» στους ποιητές, μια έννοια οδυνηρή σε εμπειρίες αλλά θαυμάσια σε δημιουργίες]

-Ενθάδε κείται (Στην Ευδοκία) (σελ. 64)

«Επιμένω να ταξιδεύω/στη θάλασσα των ματιών σου

Κι ας είναι (σ)κουρ(ι)ασμένανη/η πυξίδα του «σ’αγαπώ».

Επιμένω ν’ αναζητώ /ένα σινιάλο σου/για να πιάσω λιμάνι,

Να δέσω επιτέλους τη βάρκα μου.

Ωστόσο, το ξέρω./Ταξιδεύοντας θα’ ρθει/ να με βρει ο θάνατος/μεσοπέλαγα

Ωραίος τόπος τα μάτια σου/για το «ενθάδε κειται»

• [ύμνος στα μάτια, ύμνος στην αγάπη, με την ποίηση διάκι στο ταξίδι της ζωής]

-Στ’ Αγιού Πνευμάτου τις αυλές (σελ.66)

«Εις τσι Κατούνες ήμουνα, στσ’ αυλές τ’ Αγιού Πνευμάτου

Και τα πουλιά ερώτουνα που γύρω μου πετούσαν,

Αν βλέπουν τσοι φευγάτους μας στου ουρανού το δώμα.

Κανένα δεν απάντουνε, κανένα δεν εμίλιε.

Μόνο ένα μικρό πουλί, μια γλυκοποταμίδα,

Είπε πως τσοι αντάμωνε, μόλις η νύχτα πέσει.

Γι αυτό κι ομορφοτραγουδεί»

• [δημοτικαφανής λυρισμός  σε άψογη κρητική διάλεκτο]

… Ευχόμαστε να συνεχίσεις τον δύσκολο αγώνα της ποίησης, το δύσκολο ανέβασμα στον Παρνασσό. Αλλά όσο πιο ψηλά ανεβαίνει κανείς τόσο καλύτερη θέα έχει των πραγμάτων. Επιπλέον, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεται τη μικρότητά του, τη μηδαμινότητα της ύπαρξής του.

 ‘Ερρωσο…

*«Ούκ επ’ άρτω ζήσεται άνθρωπος». Όταν ο Ιησούς Χριστός νήστευε σαράντα ημέρες συνέχεια στην έρημο, ο Διάβολος τον πείραξε, λέγοντας του: «Εάν είσαι υιός του Θεού, ειπέ προς τον λίθον τούτον να γίνη άρτος», δηλαδή «Εάν είσαι ο γιος του Θεού πες σ’ αυτή την πέτρα να γίνει ψωμί». Και ο Χριστός του αποκρίθηκε: «Ούκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ’ επί παντί ρήματι εκπορευομένω διά στόματος Θεού», δηλαδή «Δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος μόνο με ψωμί, αλλά με κάθε λόγο που προέρχεται από το στόμα του Θεού». (Ματθ. Δ4, Λουκ. Δ4)

www.stcloris.gr

ΠΟΙΗΣΗ

ΜΟΥΛΕ* 

(Στον πατέρα μου, 24 χρόνια μετά το φευγιό του στο άλλο ημισφαίριο της ζωής)

Μούλε! Μούλεε! Μούλεεε! Μούλεεεε!

Μούλεεεεε! Μούλεεεεεε! Μούλεεεεεεε!

Εφτά φορές το φώναξα

προσθέτοντας, κάθε φορά,

ένα παραπάνω «ε».

Μόλις το πρωί

το είχα ακούσει απ’ τον πατέρα μου

με ένα μόνο «ε» στο τέλος.

Το είπε στην ξαπλωμένη γριά φοράδα μας

κι αυτή ευθύς,

χωρίς να δυσκολευτεί καθόλου,

σηκώθηκε υπάκουη

να φορέσει το σαμάρι της.

Ήταν η εποχή που μάθαινα τις λέξεις,

ανακαλύπτοντας το βάρος τους.

Η εποχή που ζύγιαζα το βάρος τους,

λέγοντάς τες δυνατά.

Μια λιόκαλη μέρα, άνοιξη καιρού.

Ανάμεσα στα τρία και στα τέσσερά μου χρόνια.

Κι όμως.

Κούφια, άδεια ήταν αυτή η λέξη,

έτσι όπως βγήκε

απ’ τα χείλη μου

το βράδυ εκείνης της ημέρας.

Φαρδιά πλατιά κειτόταν

στις πλάκες της αυλής η γριά φοράδα μας,

χωρίς καμιά διάθεση να σηκωθεί.

«Ψόφησε..!»

είπε με δάκρυα στα μάτια,

λίγο πιο πέρα, ο πατέρας μου.

Ήταν μια καινούρια λέξη^.

πολύ βαρύτερη απ’ το «μούλε».

Και με τα εφτά τα «ε» στο τέλος…

* . Μούλε και μουλέ: Μόριο παρακελευστικό απευθυνόμενο στα άλογα και στα μουλάρια. Κλητική του ουσιαστικού μούλος = νόθος.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ ("Όταν γίνεις ποίημα", ΠΥΞΙΔΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, Χανιά 2013)

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

11ο ΝΗΠ. ΧΑΝΙΩΝ - 11ο ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ
ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ


Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
“Συνεργασίας εγκώμιο και αποτελέσματα”, ο τίτλος του σημερινού Παιδότοπου, που φιλοξενεί ένα κείμενο των Νηπιαγωγών του 11ου Νηπιαγωγείου Χανίων με θέμα “Tο προσφυγικό ζήτημα ως σχέδιο eTwinning στο 11ο Νηπιαγωγείο και Δημοτικό Σχολείο Χανίων”, διανθισμένο με σχετικές φωτογραφίες. Μια δράση, που προάγει τη συνεργασία των σχολείων στην Ευρώπη, μέσω της χρήσης των Τεχνολογιών, Πληροφορίας και Επικοινωνίας (Τ.Π.Ε,), παρέχοντας υποστήριξη, εργαλεία και υπηρεσίες για σχολεία, είναι το eTwinning. Eνα “εμείς”, δηλαδή, στο οποίο συμμετέχουν δάσκαλοι και μαθητές από διάφορα και διαφορετικά σχολεία από διάφορες χώρες. Στο πλαίσιο αυτού του “εμείς” συνεργάστηκαν και τα νηπιάκια του 11ου Νηπιαγωγείου Χανίων με τα παιδιά των Ε2 και Στ2 τάξεων (δάσκαλοί τους ο Στέλιος Χόμπης και ο Γιώργος Κανδαράκης, αντίστοιχα) του 11ου Δημ. Σχ. Χανίων. Ήταν σίγουρα μια όμορφη εμπειρία, τόσο για τους (τις) δασκάλους (-ες) όσο και για τα παιδιά. «Μάς ενδιέφερε το ταξίδι, η διαδρομή και όχι τα βραβεία, που ωστόσο ήρθαν και είναι καλοδεχούμενα», μού είπε εκ μέρους και της διευθύντριας του Νηπιαγωγείου Μαρίας Σκορδίλη, η διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου Μαρία Κληματσάκη. «Χάρη που δε λογίζεται, μηδέ μισθό δεν είναι», της απάντησα, χρησιμοποιώντας μια παλιά κρητική παροιμία. Από καρδιάς τα συγχαρητήριά μου και σ’ αυτές και, βέβαια, σε όλες τις άλλες δασκάλες της Περιφερειακής Ενότητας Χανίων, που διακρίθηκαν για ανάλογες προσπάθειες.
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης δάσκαλος

TO ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΩΣ ΣΧΕΔΙΟ eTwinning ΣΤΟ 11Ο ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΚΑΙ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΧΑΝΙΩΝ

Η κρίση των προσφύγων είναι μια από τις κύριες προκλήσεις της εποχής μας. Εμείς, ως πολίτες του Δυτικού Κόσμου, αντιμετωπίζουμε: την πολυπολιτισμικότητα των σύγχρονων κοινωνιών λόγω της εισροής μεταναστών, προσφύγων και επαναπατριζομένων. Την πολυπολιτισμικότητα του σχολικού χώρου και την ανάγκη διαχείρισης της νέας αναδυόμενης πραγματικότητας. Την αναβίωση των ρατσιστικών και εθνικιστικών κινημάτων σε εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Ως εκπαιδευτικοί σχεδιάσαμε αυτό το πρόγραμμα προκειμένου να  υποστηριχθούν οι μαθητές μας να βιώσουν την ενσυναίσθηση, να αποδέχονται την διαφορετικότητα και να συνειδητοποιήσουν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και επομένως όλοι πρέπει να έχουν πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά και τέλος να συνειδητοποιήσουν το νόημα και την αξία του εθελοντισμού ως μορφή έκφρασης της κοινωνικής αλληλεγγύης και ένταξης.

Όλοι οι εταίροι μας από την Ελλάδα, την Ιταλία και την Τουρκία, έλαβαν μέρος σε όλες τις φάσεις του έργου. Εργαστήκαμε συνεργατικά μία ή δύο φορές την εβδομάδα και οι τηλεδιασκέψεις skype λειτουργούσαν ως διαμορφωτικές αξιολογήσεις για να ελέγξουν τις εκπαιδευτικές μας στρατηγικές, ιδέες και πράξεις. Επιδιώξαμε οι ομάδες διαφορετικών χωρών να εργαστούν από κοινού. Οι μαθητές μας είχαν ενεργό ρόλο σε κάθε στιγμή του έργου.

Για το σχέδιο «Α new friend in our doorsteps- The refugee» συνεργαστήκαμε πέντε σχολεία το σχολικό έτος 2017-2018 για έξι μήνες (Ιαν.- Ιούν. 2018). Τρία από την Ελλάδα, το 11ο Νηπιαγωγείο Χανίων που είναι και ιδρυτής του έργου, το 11ο Δημοτικό Σχολείο Χανίων και το 4ο Δημοτικό Σχολείο Πετρούπολης. Συνιδρυτής του έργου είναι το Istituto Comprensivo III di Anzio, Ιταλικό Δημοτικό Σχολείο στο Άντσιο και εταίρος το Farabi Ilkokulu από την Τούζλα της Κωνσταντινούπολης. Όλα τα σχολεία έχουν συνεργαστεί με επιτυχία στο παρελθόν. Η επιλογή του θέματος υπήρξε συναπόφαση όλων των σχολείων, αναγνωρίζοντας την έκταση και τη σημαντικότητά του. Για την υλοποίηση του σχεδίου χρησιμοποιήσαμε σύγχρονες παιδαγωγικές μεθόδους όπως της βιωματικής διδασκαλίας, της προσομοίωσης (παράσταση κουκλοθεάτρου από ομάδα της καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Κρήτης κας Τζακώστα), της υπόδυσης ρόλου/δραματοποίησης (δραστηριότητες μετά την παράσταση), του καταιγισμού ιδεών (στη φάση σχεδιασμού του έργου), της συνέντευξης (από προσφυγάκι και από εκπρόσωπο της UNHCR), της εργασίας σε ομάδες (διαμορφώνοντας τις ερωτήσεις των συνεντεύξεων) και της χρήσης Τ.Π.Ε. με πολλά εκπαιδευτικά εργαλεία web 2.0.

Αν και σε δύο σχολεία, στο 11ο Νηπιαγωγείο Χανίων και το Istituto Comprensivo III di Anzio ενεπλάκησαν μαθητές- νήπια 4-7 ετών, όλοι οι μαθητές μας συμμετείχαν ενεργά στη μάθηση. Ανακάλυψαν μόνοι τους ένα μεγάλο μέρος της γνώσης αφού εφαρμόστηκε η μέθοδος της βιωματικής μάθησης με τη υποστήριξη στην περίπτωσή μας του Πανεπιστημίου Κρήτης, που προκάλεσε νέα βιώματα στα νήπιά μας. Το σχέδιο ενθάρρυνε την ενεργό συμμετοχή, την έρευνα, την ανακάλυψη (συνέντευξη από πρόσφυγα και εκπρόσωπο  UNHCR). Αναζήτησε και δημιούργησε νόημα στα παιδιά κι όχι απομνημόνευση (π.χ. δικαιώματα παιδιών), κινητοποίησε διανοητικά και συναισθηματικά κάθε μαθητή καθώς η μάθηση βασίζεται στη σχέση και την αλληλεπίδραση της γνώσης και των συναισθηματικών διεργασιών (ιδιαίτερα με τις βιωματικές δράσεις που η καθηγήτρια κα Τζακώστα με την ομάδα της υλοποίησε). Και το πιο βασικό, υποστήριξε το μαθητή να αντιληφθεί το ρόλο των κοινωνικών, οικονομικών ιστορικών, πολιτιστικών παραγόντων στη διαμόρφωση του κοινωνικού γίγνεσθαι και να συνειδητοποιήσει τον τρόπο με τον οποίο οι κοινωνικές συνιστώσες συναντούν την προσωπική τους ιστορία όταν συνειδητοποίησαν ότι η προσφυγιά δεν είναι ένα νέο φαινόμενο και πολλά από αυτά έχουν καταγωγή πρόσφυγα (Postle,1993 · Δεδούλη, 2001).

Την Ημέρα Εορτασμού της Ευρώπης σε τηλεδιάσκεψη μέσω Skype ανταλλάξαμε ευχές μεταξύ μας, παρουσιάσαμε τις ζωγραφιές μας και στη συνέχεια όλοι μαζί εργαστήκαμε από κοινού στο συνεργατικό εργαλείο flockdraw.com, http://flockdraw.com/gallery/view/2409058 ζωγραφίζοντας μνημεία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς καθώς το έτος είναι αφιερωμένο σε αυτήν (https://twinspace.etwinning.net/49829/pages/page/393687). Το έργο ολοκληρώθηκε με τη συμμετοχή όλων των σχολείων στη δημιουργία ενός κόμικ, στο συνεργατικό  εργαλείο flipsnack.com. Το κόμικ σχεδιάστηκε από το 11ο Δημοτικό Σχολείο Χανίων και τα υπόλοιπα σχολεία συμμετείχαμε ζωγραφίζοντας τη σελίδα μας και γράφοντας το κομμάτι της ιστορίας που μας αναλογούσε (https://www.flipsnack.com/mascor/a-refugee-s-story.html)

Το έργο ολοκληρώθηκε με τηλεδιάσκεψη λήξης και αξιολόγησης του.

Για το έργο αυτό η Εθνική Υπηρεσία Υποστήριξης μας βράβευσε με τέσσερις Εθνικές Ετικέτες Ποιότητας και η Κεντρική Υπηρεσία Υποστήριξης στις Βρυξέλες με τέσσερις Ευρωπαϊκές Ετικέτες Ποιότητας αναφέροντας μας:

Συγχαρητήρια! Το σχολείο σας βραβεύθηκε με την Ευρωπαϊκή Ετικέτα Ποιότητας για την τελειότητα της εργασίας σας στο έργο eTwinning "A new friend in our doorsteps- the refugee ". Αυτό σημαίνει πως η εργασία σας, η εργασία των μαθητών και του σχολείου σας έχει αναγνωριστεί στο υψηλότερο Ευρωπαϊκό επίπεδο.
Προχωράμε τώρα για νέο βραβείο, αυτό των Ευρωπαϊκών βραβείων eTwinning και της διάκρισης των σχολείου μας ως eTwinning schools.

ΟΙ ΝΗΠΙΑΓΩΓΟΙ

Μαρία Σκορδίλη. Ελένη Βλησίδη, Μαρία Φωτάκη

Σύμφωνα με τη σελίδα του facebook Etwinning Δυτικής Κρήτης, πανευρωπαϊκή ετικέτα ποιότητας πήραν το 11ο Νηπιαγωγείο, το 11ο Δημοτικό Σχολείο Χανίων με την κα Κληματσάκη Μ., το 14ο Νηπιαγωγείο Χανίων με την κα Παρταλά Δ., το Δημοτικό Σχολείο Ναυστάθμου με την κυρία Λαδά Στ. και έξι ευρωπαϊκές ετικέτες ποιότητας, το Δημοτικό Σχολείο Μάλεμε με την κυρία Λιβιάκη Ά. και το Γυμνάσιο Κουνουπιδιανών με την κα Θεοχάρη Ασπ.

 Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 24.11. 2018)