ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΑΘΗΝΑ ( ΠΑΛΙΑ ΒΟΥΛΗ), ΣΑΒΒΑΤΟ. 5 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΣΗΦΗ ΜΠΟΥΖΑΚΗ

Η Δημοκρατική Συνεργασία Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης , η Παιδαγωγική Εταιρεία και η Ελληνική ΕταιρείαΙσστορικών της Εκπαίδευσης σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίουτου ολ=μότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Πατρών Σήφη Μπουζάκημε τίτλο "Πανελλήνια Αγωνιστική Συνδικαλιστική ΚίνησηΔασκάλων και Νηπιαγωγών (1974 - 2018) . Αγώνες για τη Δημοκρατία και για την Αλλαγή στην Εκπαίδευση - Θέσεις, Αντιθέσεις, Δράσεις, Συγκρούσεις, Πρόσωπα"  (Εκδ. Πέτρος Κούλης, Πάτρα, 2019)

Η παρουσίαση θα γίνει στην Αθήνα, στην Παλιά Βουλή, το Σάββατο, 5 Οκτωβρίου στις 18.00

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ:
Σταύρος Πετρἀκης, Γραμματέας Πανελλαδικού ΣυμβουλίουτηςΔΗ,ΣΥ  Εκπαιδευττικών Π. Ε. , Γενικός Γραμματέας ΔΟΕ
Θανάσης Κικινής, Πρόεδρος ΔΟΕ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ:
Απόστολος Κακλαμάνης, π. Πρόεδρος Βουλής, π. Υπουργός
Μαριέττα Γιαννάκου, π. Υπουργός
Κώστας Γαβρόγλου, π. Υπουργός, Ομότιμος Καθηγητής ΕΚΠΑ
Βαγγέλης Καραμανωλάκης, Αναπληρωτής Καθηγητής Ιστορίας - Πρὀεδρος Ιστορικού Αρχείου ΕΚΠΑ
Παύλος Χρηστίδης, Δικηγόρος, Εκπρόσωπος Τύπου Κινήματος Αλλαγής

ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΗ:
Σήφης Μπουζάκης

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΟΙΝΟΥ

ΠΡΟΛΟΓΙΖΕΙ - ΣΥΝΤΟΝΙΖΕΙ:
Κωνσταντίνος Μάγνης, Διευθυντής Σύνταξης εφ. 'ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ"

ΣΤΑΣΕΙΣ (ΒΙΒΛΙΟ)

Π. ΠΕΡΑΚΗΣ: ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΗ 
(ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΩΝ "ΣΤΑΣΕΩΝ" ΤΟΥ Β. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ,  ΣΤΙΣ 16.9.19) 

Οι “Στάσεις” λοιπόν, είναι ένα δείγμα της διαφορετικότητας του επαρχιακού Τύπου, της νοοτροπίας εκείνης με την οποία συντάσσονται τα Χανιώτικα νέα στην 50χρονη και πλέον διαδρομή τους. Μιας νοοτροπίας που θέλει τον Τύπο σκεπτόμενο, παρεμβατικό, με ρόλο πολυδιάστατο, με χαρακτήρα (και) παιδευτικό.

                    Παρασκευάς Περάκης

ΦΩΤΟ : Ο Π. Περάκης στο μικρόφωνο. Αρισστερά του ο Μ. Ανδριανάκηςκαι δεξιά του ο Μ. Σελιανάκης (Ίδρυμα "Αγία Σοφία", 16.9.2019)

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΜΙΛΙΑ

Μια από τις βασικές αγωνίες κάθε εφημερίδας, είναι αυτά που γράφει να είναι επίκαιρα. Στην εποχή της ταχείας διάδοσης της είδησης, να καταφέρει δηλαδή το έντυπο, αυτό που θα κρατήσει το πρωί στα χέρια του ο αναγνώστης να είναι υλικό, όσο γίνεται πιο πρωτογενές. Να μην έχει παίξει στα κανάλια και στα ραδιόφωνα, να μην έχει κυκλοφορήσει μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Όταν δε η εφημερίδα είναι και τοπική, υπάρχει και μια δεύτερη αγωνία. Αυτό που θα γραφτεί να αφορά όσο γίνεται περισσότερο το τοπικό κοινό, στο οποίο απευθύνεται το έντυπο. Καλείται δηλαδή μια εφημερίδα, να λειτουργήσει θα λέγαμε σε ένα χωροχρονικό συνεχές. Αυτή τη χωροχρονικότητα της εφημερίδας έρχονται να διαταράξουν – με την καλή έννοια – οι “Στάσεις” του Βαγγέλη Κακατσάκη. Μια στήλη που μας πηγαίνει μια στάση παραπέρα από την είδηση. Γιατί αυτό συνήθως κάνει ο Κακατσάκης στη στήλη του. Παίρνει μια είδηση και πάνω της χτίζει μια ιστορία. Συνδέει το χθες με το σήμερα· ανοίγει τον δρόμο για το αύριο. Η είδηση, συναντά τον πολιτισμό, τη λαογραφία, την παράδοση, τη ντοπιολαλιά που βρίσκει το τελευταίο έντυπο καταφύγιό της στις σελίδες των τοπικών εφημερίδων. Κι όσο πολύπλοκο είναι αυτό για τον μέσο αρθρογράφο, για τον συγγραφέα αυτού του βιβλίου φαντάζει αυτονόητο. Αυτό θα διαπιστώσει κανείς αν ανατρέξει στο αρχείο των Χανιώτικων νέων, με τα οποία συμπορεύεται εδώ και δεκαετίες ο Βαγγέλης Κακατσάκης. 

Οι “Στάσεις” λοιπόν, είναι ένα δείγμα της διαφορετικότητας του επαρχιακού Τύπου, της νοοτροπίας εκείνης με την οποία συντάσσονται τα Χανιώτικα νέα στην 50χρονη και πλέον διαδρομή τους. Μιας νοοτροπίας που θέλει τον Τύπο σκεπτόμενο, παρεμβατικό, με ρόλο πολυδιάστατο, με χαρακτήρα (και) παιδευτικό.

 «Παντού και πάντα συντελείται η Παιδεία» είχε πει ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Πόσω μάλλον στα κείμενα που γράφει στην εφημερίδα ένας δάσκαλος. Για εμάς λοιπόν, στα Χανιώτικα νέα, οι στάσεις είναι κομμάτι της ταυτότητάς μας. Μαζί με την πλειάδα εκλεκτών συνεργατών της εφημερίδας, ο Βαγγέλης Κακατσάκης συμπληρώνει το πάζλ. Μέχρι λοιπόν την επόμενη ιδέα του, κάθε Τρίτη και Παρασκευή θα κάνουμε στάση στη σελίδα 4 της εφημερίδας. Κι εκεί θα διαβάζουμε τις ανησυχίες, τη δική του ματιά για την επικαιρότητα. Ευχή δική μας, ετούτη η συνεργασία ετούτη να συνεχίσει για πολλά πολλά χρόνια.

·         

Αρχή φόρμας

Τέλος φόρμας

ΠΟΙΗΣΗ

ΘΑ ’ΡΘΕΙ ΚΑΙΡΟΣ

Όσοι ξέρετε από δάκρυα,

μη φοβηθείτε για την όποια άλωση.

Μην τρομάξετε για την απουσία των χελιδονιών.

Μην κλάψετε για τα πένθιμα φακιόλια των τραγουδιών.

Θα ’ρθει καιρός,

που θα επιστρέψουν τα χελιδόνια.

Θα ’ρθει καιρός,

που τα τραγούδια θα γίνουν αναστάσιμα.

Μη φοβηθείτε,

όσοι ξέρετε από δάκρυα…

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
("ΚΑΖΟΒΑΡ", Εκδ. "Πυξἰδα της Πόλης", Χανιά 2014)

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΧΑΛΚΙΔΑ (ΟΙΚΙΑ ΒΑΙΛΟΥ), 7 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΑΓΓΕΛΗ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ

Μιας σκέψης δρόμος η απόσταση Χανιά - Χαλκίδα
Με το καλό να βρεθούμε, καλοί μου φίλοι!
Β. Κ.

Ο Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χαλκίδας σε συνεργασία με τον ΔΟΑΠΕΧ , διοργανώνει  ποιητική βραδιά αφιερωμένη στον δάσκαλο – λογοτέχνη Βαγγέλη Κακατσάκη με τίτλο «Ὀπως το ψωμί», που είναι ο τίτλος της τελευταίας ποιητικής του συλλογής  . Η εκδήλωσηση θα λάβει χώρα στην οικία Βαΐλου (έναντι Αγίας Παρασκευής) τη Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2019 και ώρα 19.00. Για τον ποιητή και το έργο του θα μιλήσουν ο πρώην πρόεδρος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος (ΔΟΕ) Χριστόφορος Κορυφίδης και ο δάσκαλος Άρης Αυξωνίδης, ποιήματα του θα απαγγείλουν οι δάσκαλοι Ελένη Μόκα, Ντίνα Παναγιώτου, Κώστας Παπαγεωργίου  και Εριφίλη Βουγιούκα και θα παίξουν οι μουσικοί Λάμπης Σαμαράς  (λαγούτο) και Γιώργος Τσοτάκος (λύρα).

Η ποιητική συλλογή «Όπως το ψωμί», που περιλαμβάνει 55 από τα ποιήματα που γράφτηκαν την τελευταία διετία  έχει ως κυρίαρχο πρόσωπο τον ποιητή. Τον ποιητή  που «σε ρόλο Σίμωνος Κυρηναίου» σηκώνει «την οδύνη του σύμπαντος κόσμου», τον ποιητή που έχει «πατρίδες τις αισθήσεις του» και «πατρίδα την καρδιά του» και  τον ποιητή που επιμένει να επιστρέφει «στον ίσκιο του κυπαρισσιού» του για να «σταυροδένουν»  μαζί «τις μνήμες με τις ρίζες»…

Ο Βαγγέλης Κακατσάκης γεννήθηκε στο Νίππος Αποκορώνου Χανίων από γονείς αγρότες το 1948. Είναι απόφοιτος της Μαρασλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας, σπούδασε στην Πάντειο Σχολή και μετεκπαιδεύτηκε στις Επιστήμες της Αγωγής. Εργάστηκε 3 χρόνια στα ιδρύματα του μακαριστού μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου Γαλανάκη και 36 χρόνια ως δάσκαλος και διευθυντής σχολείου. Από τα μέσα της 10ετίας του 1970, είναι συνεργάτης της εφημερίδας «Χανιώτικα νέα». Έχει ασχοληθεί, για μια 20ετία περίπου, με τον συνδικαλισμό και εξακολουθεί ν’ ασχολείται εδώ και 45 χρόνια με  θέματα πολιτισμού και παράδοσης. Η ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία άρχισε στα πρώτα γυμνασιακά μου χρόνια… Το «Όπως το ψωμί» είναι το τέταρτο ποιητικό του βιβλίο και περιλαμβάνει ποιήματα που έγραψε την τελευταία διετία

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΛΑΙΤΖΑΚΗ - ΜΑΡΙΑ ΚΑΠΟΚΑΚΗ

ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΡΟ ΤΟΥ ΚΑΒΟΥ ΔΡΕΠΑΝΟΥ

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Στον Κάβο Δρέπανο, για να γνωρίσουμε τον Φάρο του, μας πάει σήμερα ο Παιδότοπος, 20 χιλιόμετρα ντολικά των Χανίων και δύο χιλιόμετρα βόρεια του Κόκινου Χωριού. Ξεναγοί μας η μαθήτρια του Γυμνασίου Βάμου Γεωργία Καποκάκη και η δασκάλα της, καθηγήτρια Πληροφορικής (και συνεργάτις της εφημερίδας μας) Ειρήνη Καλαιτζάκη. Λάτρης του Δρέπανου και γενικότερα του αποκορωνιώτικου τοπίου η φίλη μου η Ειρήνη (κι αν το 'χει φωτογραφίσει κι αν έχει γράψει γι΄αυτὀ), λάτρης του, όμως και η μαθήτριά της, το κείμενο της οποίας πήρε το 2ο βραβείο Ρεπορτάζ στον 5ο Παγκρήτιο Διαγωνισμό Δημοσιογραφικών Δεξιοτήτων  για Μαθητές, του Συλλόγου "Τύπος και Ουσία - Λευτέρης Δασκαλάκης". Όσο αγαπούμε πιο βαθιά, τόσο αγαπούμε πιο πλέρια, επιμένει να μας θυμίζει τον λόγο του Ποιητή, η Ειρήνη. Προτίστως στους μαθητές της...

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 1:  Οι φωτογραφίες είναι της Ειρήνης Καλαιτζάκη
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2:  Το μήλο κάτω από τη μηλιά... Πατέρας της Γεωργίας που πηγαίνει, που πηγαίνει εφέτος Β' τάξη (Γυμνάασιο Βάμου) ο αξιωματικὀςτου Πολεμικού Ναυτικού - Υπεύθυνος για το Φαρικό Σύστημα Σπύρος Καποκάκης.

Σας χαιρετώ με αγάπη με όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος

ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΦΑΡΟ ΣΤΟΝ ΚΑΒΟ ΔΡΕΠΑΝΟ

Ο Φάρος είναι ένα αγέρωχο, επιβλητικό, πανέμορφο  και  πετρόκτιστο κτίριο, που βρίσκεται μέσα στη θάλασσα και βοηθάει τους ναυτικούς στα ταξίδια τους. Οι φάροι κατασκευάστηκαν από μία Γαλλική εταιρεία μεταξύ των δεκαετιών 1860 έως 1890.

Ο πρώτος φάρος  στον κόσμο είναι ο Φάρος της Αλεξάνδρειας, ο οποίος χτίστηκε τον 3^ο αιώνα π.Χ. και θεωρείται ένα τα  Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τους φάρους, όταν βρίσκονται στην θάλασσα , για  να εντοπίσουν τους κινδύνους που υπήρχαν σε αυτήν την νύχτα. Χαρακτηριστικό τους γνώρισμα ήταν η φωτοβολία που είχαν. Οι φάροι έχουν αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια. Όταν πρωτοκτίστηκαν, οι φαροφύλακες που ήταν υπεύθυνοι για αυτούς, αναγκάζονταν να παραμείνουν εκεί με τις οικογένειές τους. Αυτό συνέβαινε, επειδή έπρεπε να τροφοδοτούν τους φάρους με κάρβουνο, το οποίο  χρησιμοποιούσαν, για να ανάβουν μία φωτιά στο πάνω μέρος του φάρου. Τα τελευταία χρόνια έχουν  εξελιχθεί πολύ τεχνολογικά, δηλαδή δεν υπάρχουν φωτιές, αλλά λάμπες που δουλεύουν με ρεύμα και μπαταρίες.

Ένα τέτοιο είδος με υψηλή αρχιτεκτονική κτίριο υπάρχει στον τόπο μας στο Δράπανο Αποκορώνου. Ο φάρος κατασκευάστηκε το 1864 από τη Γαλλική Εταιρεία Φάρων και ακόμη στέκεται σε πολύ καλή κατάσταση σε υψόμετρο 50μ, στην κόψη ενός κατακόρυφου γκρεμού. Ο πύργος του φάρου έχει οκταγωνικό σχήμα και το ύψος του είναι 7μ, ενώ δίπλα υπάρχει η πέτρινη κατοικία του φαροφύλακα.

Όπως και οι υπόλοιποι φάροι της Κρήτης, εντάχθηκε στο Ελληνικό φαρικό δίκτυο το 1912, ενώ καταστράφηκε από τους Γερμανούς το 1941, για να ξανακτιστεί το 1948. 

 Για κάθε φάρο κτίριο που υπάρχει στην Ελλάδα υπάρχει και ένας μύθος να τον συνοδεύει.

Σύμφωνα με τον μύθο το 1914 ο Μιντιλάκης αποφάσισε να πάει να ζήσει μόνιμα στον τότε έρημο φάρο Κάβο Δράπανο. Η ζωή του κυλούσε ήρεμα μέχρι ένα βράδυ με φοβερή θαλασσοταραχή, η μοίρα του έπαιξε ένα περίεργο παιχνίδι. Πάνω σ’ έναν βράχο, δίπλα σε ένα ναυάγιο βρήκε μία κοπέλα σε λιπόθυμη κατάσταση με σκισμένα ρούχα. Ήταν η Αϊσέ, μια πανέμορφη Αλγερινή θύμα ναυαγίου. Την έσωσε, τη φρόντισε, την περιέθαλψε και την έκανε γυναίκα του. Μια μέρα η Αϊσέ του ανακοίνωσε ότι θα γίνει μητέρα, κάνοντας τον πολύ ευτυχισμένο. Όμως η μοίρα  είχε αποφασίσει άλλα. Η κοπέλα λίγο πριν από τη γέννα αρρώστησε και πέθανε. Ο φαροφύλακας μην αντέχοντας την απώλεια της, δίνει τέλος στην ζωή του με το κυνηγητικό του όπλο . Σε μια τρύπα κοντά στον φάρο βρέθηκαν οι δυο τους αγκαλιασμένοι από τους  κατοίκους του χωριού.

Ακόμα και σήμερα όποιος συνομιλήσει με κάποιον φαροφύλακα σίγουρα θα έχει να σου διηγηθεί μια συναρπαστική ιστορία από την ζωή

του στον φάρο

Γεωργία  Καποκάκη Α2

Ένας ερημίτης στο Κάβο Δρέπανο των Χανίων

“Κι αρχίζει να γυρίζει ‘κείνη η λάμπα και να ρίχνει το φως της πέρα, μακριά, μέσα στο μαύρο χάος”, έγραφε ο Φώτης Κόντογλου και βούταγε στα εσώψυχα του φαροφύλακα. “Το φως τον ζαλίζει, μα ξαγρυπνά μην τύχη και πάθει τίποτα η μηχανή και σβήσει το φως που δείχνει τον δρόμο στα καράβια. Η ψυχή του γίνεται με τον καιρό σαν πέτρα, σαν τον βράχο που σηκώνει τον φάρο. Στο τέλος γίνεται αδιάφορος για όλα. Δεν λογαριάζει μήτε αρρώστια, μήτε θάνατο…”

Ψυχρή και άδικη πολλές φορές η ζωή, ορθώνει συρματοπλέγματα στις ψυχές των ανθρώπων αλλάζοντας τη ρότα τους και βάζοντας τρικλοποδιά στα όνειρά τους. Θα ‘ταν κοντά στα 1914 όταν ο Μιντιλάκης αποφάσισε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και να αυτοεξοριστεί στον τότε έρημο φάρο του Κάβο Δρέπανο. Χτυπημένος από  μια θύελλα της ζωής, βρέθηκε σ’ έναν τόπο που ολοχρονίς τον μαστιγώνουν αλύπητα τα κύματα μα ποτέ δεν τον λαβώνουν. Σ’ έναν τόπο που ο γέρικος φάρος, γεμίζει τους ανθρώπους με τις αναλαμπές του… ελπίδα. Και μπορεί η ζωή του να κυλούσε ήρεμα… όμως ένα βράδυ με άγρια θαλασσοταραχή και αγέρα που λυσσομανούσε, η μοίρα τού έπαιξε ένα περίεργο παιχνίδι. Εκεί στα απόκρημνα βράχια του ακρωτηριού, ανάμεσα σε τσακισμένα ξύλα και σκισμένα πανιά, αντίκρισε μια κοπέλα σε λιπόθυμη κατάσταση με ξεσκισμένα ρούχα. Ήταν η Αϊσέ… μια πανέμορφη Αλγερινή, που ναυάγησε με το σκαρί του ίδιου της του πατέρα. Συγκλονισμένος, την μάζεψε, την φρόντισε, την περιέθαλψε και όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στα παραμύθια… την έκανε γυναίκα του.

Η ευτυχία του Μιντιλάκη κορυφώθηκε όταν μια μέρα η Αϊσέ του ανακοίνωσε ότι θα γίνει μητέρα. Μα καθώς η μοίρα άλλα πρόσταζε από την αρχή, η κοπέλα λίγο πριν από τη γέννα, αρρώστησε και πέθανε. Ο φαροφύλακας μη μπορώντας να αντέξει τον χαμό της αγαπημένης του, έμεινε για μέρες δίπλα στο άψυχο κορμί της αναζητώντας παρηγοριά στην μεγάλη του συμφορά. Έτσι, τον βρήκαν οι κάτοικοι του διπλανού χωριού όταν τον αναζήτησαν και στάθηκε αδύνατο να απομακρύνουν από κοντά του την νεκρή Αϊσέ. Η αγάπη και ο έρωτας των δυο ερημιτών έσβησαν για πάντα και χάθηκαν μέσα σ’ ένα βράχο σκαμμένο από ανθρώπινο χέρι. Εκεί τους βρήκαν, μέρες αργότερα,  μετά από επίμονη αναζήτηση, αγκαλιασμένους. Ο Μιντιλάκης είχε σκάψει με τα χέρια του έναν βράχο και είχε  τοποθετήσει μέσα στην τρύπα με προσοχή, τη νεκρή αγαπημένη του. Δίπλα της βρισκόταν και εκείνος νεκρός με το κυνηγετικό του όπλο αγκαλιά.

Πάντα οι φάροι, αυτά τα απόμακρα κτίσματα, κρύβουν μια μαγεία. Ίσως το επιβλητικό ανάστημά τους, ίσως η απομόνωσή τους σε κάποια απόκρημνη ακτή, ίσως πάλι το τρεμόπαιγμα του λύχνου μέσα στη σιγαλιά της νύχτας. Σίγουρα όμως αποτελούν μια φωτεινή γέφυρα που ενώνει τους ανθρώπους και συνομιλούν τις νυχτιές με τους καραβοκύρηδες.  Η μοναχική ζωή των ανθρώπων που ζούσαν πάνω στους φάρους έπαιρνε εύκολα τη μορφή μιας ανθρώπινης ιστορίας… άλλες φορές χαρούμενης και άλλες φορές τραγικής.

Ειρήνη Καλαιτζάκη

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο φάρος του Κάβο Δρέπανο βρίσκεται στο ομώνυμο ακρωτήριο, ανατολικά του κόλπου της Σούδας και σε απόσταση 3 χλμ ΒΔ του Κόκκινου Χωριού Αποκορώνου. Ανήκει στο φαρικό σύστημα της Ελλάδας και είναι ένας από τους παλιότερους φάρους αφού χτίστηκε το 1864 από τη Γαλλική Εταιρεία Φάρων, τότε που η περιοχή βρισκόταν υπό την κατοχή των Οθωμανών. Έχει ύψος 7μ και βρίσκεται 50 μ πάνω από τη θάλασσα σ’ ένα κάθετο βράχο.

Είναι πέτρινος και έχει οκταγωνικό σχήμα. Στη νότια πλευρά του είναι χτισμένη η κατοικία του φαροφύλακα. Η φωτοβολία του φτάνει τα 20 ναυτικά μίλα  και κλείνει φέτος τα 151 χρόνια ζωής. Παρατηρώντας κάποιος το ψηλότερο τμήμα του θα διακρίνει την Οθωμανική επιρροή στα αρχιτεκτονικά στοιχεία του.
Με τον νόμο 3028 του 2002 έχει χαρακτηριστεί ως διατηρητέο νεότερο μνημείο. 

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 28. 9. 2019)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΠΕΡΙ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ

«Το πρωί ο Φαέθων έζευξε το άρμα του ήλιου/ και το παρέδωσε στη Chevron, στη BP, στη Shell/ και όταν η γη πυρπολήθηκε/ και η στάθμη της θάλασσας ανήλθε/ ο Ζευς αδυνατούσε να κατανοήσει τον νέο μύθο/ από μακριά αγναντεύοντας/ την παραλία που φάνηκε σαν έκπληξη/ στην τελευταία στροφή/ με το εκκλησάκι μετέωρο πάνω απ’ το λευκό νερό/ έτοιμο να φύγει νότια/ έτοιμο να βυθιστεί μαζί με τους ευκαλύπτους αύτανδρα/ στις θρυμματισμένες λέξεις που έχω καταφύγει». Το ποίημα “Η κλιματική αλλαγή βυθίζει την παραλία της Καραθώνας” του Γιάννη Φίλη (από την ποιητική συλλογή “Μεταφορές του απογεύματος”).

«Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα./ Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί,/ πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων./ Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα/ αντιλαμβάνονται. Η ακοή// αυτών κάποτ’ εν ώραις σοβαρών σπουδών/ ταράττεται. Η μυστική βοή τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων./ Και την προσέχουν ευλαβείς./ Ενώ εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί». Το ποίημα “Σοφοί δε Προσιόντων” του Κ.Π. Καβάφη. Σαν συνέχεια του προηγούμενου. Για να πω ότι ένας απ’ τους σοφούς που “τα προσερχόμενα” εκ των μελλόντων “αντιλαμβάνονται” είναι και ο εξ Ασίνης Αργολίδος ορμώμενος και κατ’ επιλογή Χανιώτης, πρώην πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης, συγγραφέας και ποιητής Γιάννης Φίλης. Με αφορμή την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής του ΟΗΕ για το κλίμα, που άνοιξε τις εργασίες της με μια γεμάτη πάθος και ένταση ομιλία απ’ την έφηβη ακτιβίστρια Γκρέτα Τούνμπεργκ…

«Πώς τολμάτε; Μου κλέψατε τα όνειρά μου και τη παιδική ηλικία μου με τα κενά λόγια σας. Ο κόσμος υποφέρει, πεθαίνει. Ολόκληρα οικοσυστήματα καταρρέουν, βρισκόμαστε στις αρχές ενός μαζικού αφανισμού κι εσείς για το μόνο που μιλάτε είναι για τα χρήματα, για παραμύθια μιας αέναης οικονομικής ανάπτυξης; Πώς τολμάτε;» Τα που είπε, μεταξύ των άλλων, στη σύντομη ομιλία της η περί ης ο λόγος ακτιβίστρια για την κλιματική αλλαγή. «Το θυελλώδες χειροκρότημα που ακολούθησε ήταν ασύμμετρο με τη διάθεση για ανάληψη ουσιαστικής και άμεσης δράσης». Το σχόλιο που έκανε ο Γιάννης Φίλης στο άρθρο του με τίτλο “Ο χρόνος έχει λήξει για το κλίμα” που δημοσιεύθηκε προχθές (Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου) στην εφημερίδα μας. Εκτός από σοφό και από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια…

 «Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα/ κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο/ τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα/ και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.// Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες/ ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο/ τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες/ και το καινούργιο παν να δουν διυλιστήριο.// Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία/ κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα/ τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία/ άδεια κορμιά, σιδερικά, παιδιά κι ελάσματα». Τα που επιμένoυν να μας λένε στο τραγούδι τους “Ο εφιάλτης της Περσεφόνης”, από το 1979, εδώ και 40 χρόνια δηλαδή, ο Νίκος Γκάτσος (στίχοι), ο Μάνος Χατζηδάκης (μουσική) και η Μαρία Φαραντούρη (πρώτη εκτέλεση). Με επωδό και στις τρεις στροφές τους στίχους: «Κοιμήσου Περσεφόνη/ στην αγκαλιά της γης/ στου κόσμου το μπαλκόνι/ ποτέ μην ξαναβγείς». Όνειρο φθινοπωρινής νύχτας ν’ αρχίσει να παίρνει την άγουσα για τον… αγύριστο ο εφιάλτης της Περσεφόνης;

ΤΑ ἙΡΗΜΑ ΟΝΕΙΡΑ" ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΑΡΚΑΚΗ






«Ενας ακόμα ποιητής στη μικρή μας πόλη… Για τον 27χρονο Νίκο Μ. Μαρκάκη, που “έβγαλε” απ’ τις εκδόσεις “Πηγή” την πρώτη ποιητική του συλλογή, “Ερημα όνειρα” ο τίτλος της, ο λόγος. Για μια ιδιαίτερα επιμελημένη έκδοση, που περιλαμβάνει 26 ποιήματα (ποιητικά, πεζά), πρόκειται. Τα διάβασα απνευστί, με το που έφτασε στα χέρια μου και καταχάρηκα. Και γιατί ξέρω τον Νίκο από τότε που γεννήθηκε -φίλοι μου οι γονείς του, ο δάσκαλος Μάρκος Μαρκάκης και η γνωστή συνιδρύτρια του “Κρητικού Σπιτιού” (μαζί με την αξέχαστη Ασπασία Μπικάκη) Ειρήνη Κουμανδράκη. Και ευχαριστήθηκα που “προσέφυγε” στην “τέχνη της ποιήσεως” για να εκφράσει τις “εσωτερικές περιπέτειές” του.
«Ξυπνάς το πρωί και πιστεύεις ότι είσαι μοναδικός/ ή ο τελευταίος αξίας αγάπης άνθρωπος./ Κοιμάσαι το βράδυ και πιστεύεις ότι κατάφερες πολλά/ ή ότι ήταν άλλη μια μέρα που σου πικράνανε την καρδιά./ Τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας./ Ψάχνουμε τα χνάρια στη ζωή μας./ Μέσα σε καρφίτσες στα άχυρα στον σταύλο της ύπαρξής μας./ Ποιος δεν θέλει να αγαπηθεί./ Ποιος δεν θέλει να μισηθεί./ Σαν μια μπάλα που αλλάζει χρώματα της ντίσκο./ Σαν ένα μεταλλαγμένο με χίλια τραγούδια δίσκο./ Η ψυχοδιάθεση όταν η γλώσσα αγγίζει τον ουρανίσκο». Το ποίημα (ποιητικό πεζό) “Πολύχρωμο” του Νίκου Μαρκάκη. Σαν δείγμα της γραφής του.

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 27.9.2019)

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 9 ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΧΘΕΣ*

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

l

Σάββατο, 25 Σεπτεμβρίου 2010

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΖΟΥΣΕΣ ΣΤΗΝ αρχαία Αθήνα, τον 5ο π.χ. αιώνα (λέμε τώρα!) κι ήθελες να γίνεις βουλευτής; Επρεπε, μεταξύ των άλλων, να καταγραφόταν από τις αρμόδιες υπηρεσίες όλη η ακίνητη και κινητή (... μέχρι και τα σανδάλια που φορούσες) ατομική και οικογενειακή περιουσία σου. Ενα το κρατούμενο! Πάμε παρακάτω...

ΑΝ ΚΑΤΑ ΤΗ διάρκεια της θητείας σου πρότεινες να περνούσε νόμος, ο οποίος αποδεικνυόταν οικονομικά ζημιογόνος για την πόλη, κατασχόταν από την καταγεγραμμένη περιουσία σου όλο το ποσό της ζημιάς. Αν δεν έφθανε σου έπαιρναν τα πάντα όλα και σ’ έστελναν να δουλέψεις στα δημόσια έργα. 'Αυθημερόν τελευθησάτω' ήταν η ποινή αν ο νόμος που πρότεινες ζημίωνε και ηθικά την Αθήνα...

ΟΧΙ! ΓΙΑ ΤΟΥΣ υποψήφιους δημάρχους δεν βρήκαν να κυκλοφορεί κάτι σχετικό στο διαδίκτυο, όπου αλίευσα τις παραπάνω πληροφορίες περί βουλευτών. Υποθέτω πάντως, ότι αν όντως ίσχυαν για τους βουλευτές τα παραπάνω θα ίσχυαν και γι’ αυτούς. Μιλάμε για το 'πόθεν έσχες' κι όχι για το 'πόθεν αίσχος'. Καλά το καταλάβατε...

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΥΡΑ βέβαια όλα όσα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, το ξέρω. Σε κάθε περίπτωση πάντως οι αλιευθείσες, με αφορμή το μήνυμα ενός φίλου, πληροφορίες, μόνο του πεταμάτου δεν είναι. Νομίζω!

ΑΥΤΟΝΟΜΑ τοπικά όργανα, το καθένα από τα οποία είχε τον δικό του Δήμαρχο, τη δική του οικονομική διαχείριση, κοινή περιουσία και δικούς του ιερείς και ιέρειες ήταν οι δήμοι στην αρχαία Αθήνα. Μέσα στα καθήκοντά τους η αναγραφή των πολιτών, η συλλογή των φόρων και η εκλογή των δημοσίων υπαλλήλων. Αυτά πληροφοριακά...

ΚΑΙ 'ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΑ' πεταχτά διαθέτει το... κατάστημα! Χρειάζονται κι αυτά, παράδειγμα το προηγούμενο, πότε πότε. Για να θυμούμαστε πολλά και διάφορα και να προβληματιζόμαστε...

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ. Σήμερα (χθες) αλλάζει το φεγγάρι και θα ’χουμε βροχή, μου λέει στο μήνυμα που μου στέλνει (αχ αυτό το φέισμπουκ!) φίλη φ(θ)ανατική αναγνώστρια της στήλης. Στα πρωτοβρόχια λέμε ναι, της απαντώ. Σε όλα τα καλά λέμε ναι, μου ανταπαντά. Τέλος διαλείμματος. Συνεχίζω...

ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΑ δεχούμενα και τα κακά δεχούμενα, λέει η μάνα μου και το εννοεί. Οχι, δεν έρχεται σε αντίθεση αυτό με εκείνο που συνηθίζει να λέει ο γνωστός τοις πάσι εκλεκτός συμπολίτης μας Βασίλης Καλαϊτζής - Μουντάκις, όταν ερωτάται αν είναι καλά. Μην κάνετε περιττάς ερωτήσεις, εγώ είμαι πάντοτε καλά! Αυτό λέει και βεβαίως το εννοεί.

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ Μπουρνάζο, Αθήνα. Κουζουλαμός ήτανε και το τελευταίο σου 'γραμματσάκι' γερω Χαράλαμπε, που μπήκε τσι προάλλες στην εφημερίδα. Δε θα βαρεθώ να το γράφω μέχρι να γενεί. Το δίχως άλλο πρέπει να βγούνε σε βιβλίο τα 'γραμματσάκια' σου. Ακούει κιανείς;

Ο ΛΕΥΚΙΟΣ Κορνήλιος Σύλλας ονομάστηκε απ’ τους ανθρώπους ευτυχής γιατί είχε κερδίσει όλες τις μάχες, είχε γνωρίσει κάθε ηδονή, είχε καταλάβει κάθε εξουσία και ζούσε χωρίς φόβο και χωρίς τύψεις. Πέθανε από εντερική αιμορραγία ένα μόλις έτος αφού απεσύρθη στον ιδιωτικό βίο. Δεν παρέλειψε να υπαγορεύσει ο ίδιος την επιτάφιο επιγραφή του: 'Ουδείς φίλος με εξυπηρέτησε και ουδείς εχθρός με έβλαψε, τον οποίον δεν επλήρωσα εις το ακέραιον'.

'Δύο τρεις νομάτοι τον Κωστή στην κλινική πηγαίνουν,/ σε άθλια κατάσταση ορθό δεν τονε στένουν/ Τον πλησιάζει ένας γιατρός είντα ’χει να ρωτήσει/ μα είδε ότι ήτανε σκνίπα απ’ το μεθύσι./ Τι είπες και τι έφαγες ευγενικά ρωτάει/ Δύσκολα μα ειλικρινά εκείνος τ’ απαντάει./ Ισαμ’ εξήντα ήπια ρακές και μια ελιά ξιδάτη,/ λες να με πείραξε γιατρέ, η ελιά πανάθεμά τη;'.
Το ποίημα 'Εφταιγε η ελιά' του Μπάμπη Γριβάκη

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(Χανιώτικα νέα)

(https://petaxta.blogspot.com/2010/09/blog-post_25.html

*   ΠΡΙΝ ΑΠΟ 9 ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ  ΣΗΜΕΡΑ , ο τίτλος της νέας στήλης στο ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ, κάθε Πέμπτη. Ενίοτε ωστόσο, μπορεί να είναι και ΠΡΙΝ ΑΠΟ 9 ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ  ΧΘΕΣ ή ΠΡΙΝ ΑΠΟ 9 ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΑΥΡΙΟ, αν δεν υπάρχει ανάρτηση για τη συγκεκριμένη ημερομηνία...

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ

ΣΤΑ... ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ

Γράφει ο Γιώργος Κώνστας

Φωτογραφίζοντας τα άστρα, τους πλανήτες σε καταλαμβάνει ένα δέος αντιλαμβανόμενος το απειρολάχιστο της ανθρώπινης ύπαρξης» λέει ο Χρήστος Κοτσάφτης, φίλος της αστρονομικής παρατήρησης και εδώ και χρόνια ενεργά ασχολούμενος την αστροφωτογράφιση.

Ξεκινώντας με κιάλια, μια απλή φωτογραφική μηχανή πλέον έχει φτάσει σε ένα πολύ καλό επίπεδο αποτυπώνοντας εικόνες από νεφελώματα, γαλαξίες και πλανήτες.
Τι ορίζουμε όμως ως αστροφωτογραφία; «Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο για να χαρακτηρίσουμε τη φωτογράφηση ενός τοπίου νυκτερινού ουρανού ή αστρικών ιχνών, μια πλανητική φωτογραφία της Σελήνης, του Κρόνου, του Δία ή μια φωτογραφία του βαθύ ουρανού που η λήψη της αφορά αντικείμενα πέρα από το πλανητικό μας σύστημα και που είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι της αστροφωτογραφίας» εξηγεί ο κ. Κοτσάφτης.
Όπως και οι περισσότεροι ξεκίνησε με την παρατηρησιακή αστρονομία, γρήγορα βρέθηκε στα χέρια του ένα μικρό τηλεσκόπιο και στη συνέχεια τα βήματα ήλθαν μόνα τους. «Για να φωτογραφίσεις τη Σελήνη, ένα σχετικά εύκολο θέμα τι απαιτείται; Μια κάμερα DSLR με ένα 300αρι φακό, ρυθμίζεις το ISO, απλά πράγματα. Όμως αυτό δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια για να έχεις μια καλύτερη ανάλυση στο αντικείμενο σου. Ένας απειροελάχιστος κραδασμός, μια διαταραχή της ατμόσφαιρας θα έχει ως αποτέλεσμα η φωτογραφία σου να μην έχει την καθαρότητα ,τη σωστή ανάλυση που θα ήθελες» σημειώνει ο συνομιλητής μας.
Για το σκοπό αυτό ο ίδιος αλλά και πολλοί φίλοι της αστροφωτογραφίας επενδύουν σε κάμερες, τηλεσκόπια, υπολογιστές και προγράμματα που μπορούν να απεικονίσουν άριστα τα ουράνια σώματα. Το κόστος όπως σημειώνει δεν είναι απαγορευτικό.

ΠΛΑΝΗΤΙΚΕΣ ΚΑΜΕΡΕΣ
«Πλέον υπάρχουν ειδικές κάμερες για πλανητική φωτογράφιση που τραβάνε πάρα πολλές λήψεις το δευτερόλεπτο. Αφού συγκεντρώσεις ένα μεγάλο αριθμό λήψεων τις βάζεις σε ένα πρόγραμμα που έχει τη δυνατότητα να ξεχωρίζει την καλή ανάλυση. Έτσι από τις 1000 μπορεί να κρατήσει τις 150. Αυτές τις 150 θα τις αθροίσει και στο τέλος θα βγει ένα τέτοιο αποτέλεσμα που να μπορείς να διακρίνεις με μεγάλη ευκρίνεια και την παραμικρή λεπτομέρεια πάνω στον πλανήτη ή στο άστρο. Πέρα από την ειδική κάμερα απαιτείται ένα τηλεσκόπιο πάνω στο οποίο θα προσαρμόσεις την κάμερα και μια πλατφόρμα- βάση» τονίζει. Για τους φίλους της αστροφωτογραφίας ο πιο δύσκολος… αντίπαλος είναι η φωτορύπανση για αυτό το λόγο και η φωτογράφιση στις πόλεις είναι σχεδόν απαγορευτική. «Υπάρχουν φίλτρα κατά της φωτορύπανσης που όμως σου κόβουν και πληροφορίες από τις φωτογραφία σου. Στα Χανιά επιδιώκουμε για καλές φωτογραφήσεις να πηγαίνουμε στα Άπτερα ή ακόμα καλύτερα στον Ομαλό» τονίζει ο κ. Κοτσάφτης.

ΤΟ ΝΕΦΕΛΩΜΑ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ
Υπάρχει κάποια φωτογραφία από τις χιλιάδες που έχει τραβήξει που θα την ξεχώριζε είναι το επόμενο ερώτημα μας …«Με ενθουσίασε η φωτογράφιση του νεφελώματος του αετού, η καρδιά του οποίου φωτογραφήθηκε από το διαστημικό τηλεσκόπιο το Hubble. Υπάρχει ένα κομμάτι εκεί που λέγεται “οι πύλες της δημιουργίας”. Κατάφερα να το φωτογραφίσω και για ερασιτεχνική λήψη η απεικόνιση ήταν πάρα πολύ καλή. Υπάρχουν βέβαια και πολλές φωτογραφίες που θα ήθελα να βγάλω και δεν το έχω καταφέρει. Ξέρεις στο βόρειο ημισφαίριο μπορούμε να φωτογραφίσουμε συγκεκριμένα αντικείμενα στον ουρανού ποιος δεν θα θελε να βρεθεί στη Χιλή ή στην Αργεντινή στο νότιο ημισφαίριο και να φωτογραφίσει εκεί τον ουρανό;» απαντάει ο κ. Κοτσάφτης.
Για να ασχοληθεί κανείς με την αστροφωτογραφία το βασικό προσόν είναι… το μεράκι και η αφιέρωση χρόνου ειδικά μάλιστα ο τελευταίος πρέπει να είναι νυκτερινός. «Η κατάλληλη φωτογράφηση είναι πάντα βράδυ απαιτείται ξενύχτι κάτι δύσκολο για κάποιον που θα πρέπει να σηκωθεί νωρίς για να πάει στη δουλειά του. Ομως τα συναισθήματα είναι μοναδικά. Όταν φωτογραφίζεις ένα φωτόνιο και ξέρεις ότι απεικονίζεις κάτι που έγινε πριν από 8.000 χρόνια γιατί τόσο έκανε να φτάσει το φως του στη γη αντιλαμβάνεσαι τη μαγεία του να βλέπεις αντικείμενα αόρατα στο ανθρώπινο μάτι. Βλέποντας το μεγαλείο του ουρανού μας “προσγειώνεσαι”, σε βοηθάει να σκεφτείς λίγο διαφορετικά τη ζωή και την καθημερινότητα σου» καταλήγει ο συνομιλητής μας.
Ο ίδιος παροτρύνει τον κόσμο να ασχοληθεί με την αστροφωτογραφία και την αστρονομία μέσα και από τον “Σύλλογο Φίλων Αστρονομίας Κρήτης” που τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται δυναμικά.

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 24 Σεπτεμβρίου 2019)

αστροφωτογραφίας Χρήστος Κοτσάφτης

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΠΕΡΙ Β.Ο.Α.Κ. (1)







Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης

Eίναι ο Β.Ο.Α.Κ. ένα από τα μεγαλύτερα χρονίζοντα προβλήματα - θέματα που απασχολεί εν συνόλω η Κρήτη; Σίγουρα είναι! Μετά από τόσα χρόνια αναμονής, όπως φαίνεται, έχουν… ωριμάσει πλέον οι συνθήκες επιτέλους(!!!) για να δοθεί μία λύση, η μοναδική για πολλούς, ώστε να φτιαχθεί ένας υπερσύγχρονος νέος οδικός άξονας που θα λύσει πολλά προβλήματα στο νησί και θα είναι ουσιαστικά ένα έργο πνοής για το μέλλον τούτου του τόπου και τους ανθρώπους του! Ουδείς αμφισβητεί ότι η Κρήτη έχει άμεση ανάγκη από τέτοιου είδους έργα, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι αυτά τα 200+ χιλιόμετρα από τη μια μεριά του νησιού ως την άλλη είναι τα πιο αιματοβαμμένα χιλιόμετρα της Ευρώπης! ...Το κύριο μέλημά μας, το οποίο πρέπει να προτάξουμε, θεωρώ ότι είναι να δημιουργηθεί ένας ασφαλής δρόμος για εμάς, τα παιδιά μας και τους φιλοξενούμενούς μας οι οποίοι πραγματικά σοκάρονται από αυτά που βιώνουν όταν “βγουν” στην εθνική μας! Εξάλλου για όποιον έχει οδηγήσει ή έχει μεταφερθεί στους μεγάλους ευρωπαϊκούς δρόμους, αρτηρίες ή ακόμη και σε αυτές που διατρέχουν την απάνω Ελλάδα όπως τις σχετικά πρόσφατα κατασκευασμένες Εγνατία και Ιόνια οδό, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες όταν διατρέχουν την τωρινή “εθνική μας οδό”! Ολα λοιπόν συντελούν στο ότι τώρα επιτέλους θα δούμε να αρχίζει να δημιουργείται αυτός ο νέος οδικός άξονας! Ωστόσο... το θέμα των διοδίων έχει μπει στο τραπέζι με ένθεν κι ένθεν διατυπωμένες απόψεις! Ο γράφων προσώρας κι ενώ έχει κατασταλλαγμένη άποψη για το θέμα των διοδίων, θα παραμείνει στο ουσιαστικό· στο ότι η κατασκευή του Β.Ο.Α.Κ. για πρώτη φορά φαίνεται να μπαίνει στο τραπέζι και φαίνεται ότι θα υλοποιηθεί! Βέβαια, ο άγνωστος χρονικός ορίζοντας αρχής και περαίωσης του όλου έργου είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση! Εμείς ως τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι τα παιδιά μας ή τα εγγόνια μας θα οδηγήσουν σε αυτόν, η γνώμη μου!

Χανιώτικα νέα (Τετάρτη, 25,9.2019)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ!

«Μα γιατί θα φύγουμε μητέρα; Δεν είναι ωραία εδώ; Εδώ κανένας δεν μας πειράζει. Τα παιδάκια μάς αγαπούν. Δεν χαλούν την φωλίτσα μας. Εδώ βρίσκουμε και μυγίτσες και κουνούπια και τρώμε. Γιατί να φύγουμε;» Αυτά είπε στη μητέρα του, μια μεγάλη χελιδόνα, το χελιδονάκι της, όταν αυτή του ανακοίνωσε ότι σε λίγες μέρες έπρεπε να φύγουν. «Αργότερα, παιδάκι μου, εδώ θ’ αρχίσουν παγωνιές και χιόνια. Τα κουνούπια και οι μύγες θα χαθούν. Αν μείνουμε, θα πεθάνουμε από το κρύο και από την πείνα. Εδώ θα γυρίσουμε πάλι την άνοιξη». Η απάντηση της χελιδόνας. «Ακούστε με, αδέλφια. Τώρα που θα φύγουμε έχουμε ταξίδι μακρινό. Εχουμε να περάσουμε πλατιά θάλασσα. Αλλά μη φοβάστε. Εμπρός και πίσω θα πηγαίνουν τα χελιδόνια τα δυνατά. Στη μέση τα αδύνατα. Αν κανένα κουραστεί, θα το πάρουν στη ράχη τους τα δυνατά. Μπορεί να βρεθεί σε κάποιο πλοίο». Τα που τους είπε σε λίγες μέρες ο αρχηγός τους, το πιο δυνατό χελιδόνι, όταν μαζεύτηκαν πάνω στα τηλεγραφικά σύρματα. Το ξεκίνημα έγινε τη νύχτα, τότε που τα γεράκια και οι αετοί κοιμούνται… (Πηγή: Αναγνωστικό Β’ Δημοτικού 1963).

«Δώστε τους θάρρος και δύναμη για να φύγουν ευτυχισμένα προς το “Νοτιά”./ Είναι φτωχά μαζί και πλούσια. Ο,τι έχουν και δεν έχουν είναι ένα τόσο δα κορμάκι σκεπασμένο με φτερά, μα είναι ελεύθερα./ Ντυμένα στα μαύρα με επισημότητα θα μετακομίσουν στην ξένη χώρα./ Βγάλε από τον δρόμο τους τις παγίδες./ Φρόντισε τα αδύνατα./ Βάλε τον ήλιο να τα φωτίζει./ Στρώσε φιλόξενες ακτές, για να ξεκουραστούν./ Κάνε τ’ αστέρια πυξίδες να τα οδηγούν, Παναγιά των μικρών χελιδονιών». Από το ποίημα της Αγγελικής Βαρελλά “Στην Παναγιά των χελιδονιών”.

ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

"Σαγγάριε, θέλω να σε ρωτήσω/ γιατί τα Ελληνόπουλα τα γύρισες οπίσω./ Στη Χίο σφάζουνε τ’ αρνιά στη Σμύρνη τα κριάρια,/ στον φοβερό Σαγγάριο σφάζουν τα παλικάρια…». “Μικρά Ασία χαίρε – Δόξα και συμφορά”, ο τίτλος της μνημειώδους έκδοσης του Κοινωφελούς Ιδρύματος “Αγία Σοφία” και της εφημ. “Χανιώτικα νέα” (16 24σέλιδα στο σχήμα της εφημερίδας) πριν από 20 χρόνια! Εκεί συνάντησα για πρώτη φορά το λυπητερό τραγούδι για τον Σαγγάριο που το τραγουδούσαν όπως επισημαίνει ο μακαριστός, εδώ και 6 χρόνια, μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης, προλογίζοντας ως πρόεδρος του Ιδρύματος, την εν λόγω έκδοση, οι φαντάροι μας που γύρισαν απ’ τη Μικρασία. Η σιωπή του Σαγγάριου, προς απάντηση στον ανώνυμο ποιητή. Πολλά τα αναπάντητα “γιατί”, που επανέρχονται στο κεκλιμένο επίπεδο της μνήμης, προπάντων κάθε Σεπτέμβρη στις επετειακές εκδηλώσεις για τη Μικρασιατική Καταστροφή.

«Τους παράλυτους θα τους βασανίσουν για να φανερώσουν πού έχει κρυμμένα η οικογένεια χρήματα και τιμαλφή. Υστερα θα βάλουν φωτιά. Θα τους κάψουν ζωντανούς. Οπως κάηκε και ο γιατρός Αργυρόπουλος. “Φύγετε εσείς”, είπε στους δικούς του “κι αφήστε με εμένα”. “Τι να με κάνετε; Ενα άχρηστο κορμί είμαι που θα σας γίνω βάρος από την πρώτη στιγμή. Αφήστε με να σας δω για τελευταία φορά που φεύγετε για να ησυχάσει η ψυχή μου”. Τον αγκάλιασαν οι δικοί του, τον φίλησαν αποχαιρετώντας τον». Από το βιβλίο του Βασίλη Τζανακάρη “Δακρυσμένη Μικρασία”.

«Τη μέρα της παραίτησης του Κωνσταντίνου (13 Σεπτεμβρίου 1922) η Αθήνα καταλήφθηκε από τις επαναστατικές δυνάμεις. Η Δέλτα περιγράφει την άφιξη του Πλαστήρα: “Κι εκείνο το μεσημέρι μπήκε ο Πλαστήρας στην Αθήνα, μαύρος, σκονισμένος, σκοτεινός, παλιοντυμένος, αδύνατος, άγριος, με σφιγμένα δόντια και μάτια, όπου έβλεπες την απελπισία”. Οι φωτογραφίες τον απεικονίζουν καβάλα στο άλογό του, τριγυρισμένο από χιλιάδες κόσμο, που ήταν έτοιμος να τον αποθεώσει. Εκείνος όμως τους φώναζε οργισμένος: “Τι ζητωκραυγάζετε; Επιστρέφουμε νικημένοι, κατεστραμμένοι”». Από το βιβλίο “Ελευθέριος Βενιζέλος – Ο άνθρωπος – Ο ηγέτης” (τόμος Β’) του Νικολάου Εμμ. Παπαδάκη (Παπαδή).

«Περάσαμε κάβους πολλούς, πολλά νησιά, τη θάλασσα/ που φέρνει την άλλη θάλασσα, γλάρους και φώκιες./ Δυστυχισμένες γυναίκες κάποτε με ολολυγμούς/ κλαίγανε τα χαμένα τους παιδιά/ κι άλλες αγριεμένες γύρευαν το Μεγαλέξανδρο/ και δόξες βυθισμένες στα βάθη της Ασίας./ Αράξαμε σ’ ακρογιαλιές γεμάτες αρώματα νυχτερινά/ με κελαηδίσματα πουλιών, νερά που αφήνανε στα χέρια/ τη μνήμη μιας μεγάλης ευτυχίας./ Μα δεν τελειώναν τα ταξίδια./ Οι ψυχές τους έγιναν ένα με τα κουπιά και τους σκαρμούς/ με το σοβαρό πρόσωπο της πλώρης/ με τ’ αυλάκι του τιμονιού/ με το νερό, που έσταζε τη μορφή τους». Από το ποίημα “Αργοναύτες” του Γιώργου Σεφέρη.

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 24.9.2019)

’

ΣΤΑΣΕΙΣ (ΒΙΒΛΙΟ)

ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΝΔΡΙΑΝΑΚΗΣ*  ΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ Β. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ
                   (ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ, ΣΤΙΣ 16.9.19))

(ΦΩΤΟ: Από αριστερά: Μιχάλης Ανδριανάκης, Παρασκευάς Περάκης, Μάρκος Σελιανάκης, Αγγέλα Μάλμου, στην παρουσίαση του βιβλίου του Β. Κακατσάκη, στο Ίδρυμα Αγία Σοφία", στις 

Γιατί ο Βαγγέλης δε μπορεί να ησυχάσει αναπαυμένος στις δάφνες του μετά από λαμπρές σπουδές και μια εξαίρετη, μακρά θητεία στη στοιχειώδη εκπαίδευση του τόπου μας και να αρκεστεί στη μεγάλη εκτίμηση των μαθητών του, που του τη δείχνουν με κάθε τρόπο. Ούτε να αποσυρθεί στο Νίππος, όπως θάκαναν άλλοι και να απολαμβάνει το ηλιοβασίλεμα απέναντι στις Μαδάρες για τον εαυτό του-κι αυτό θέλει να το μοιράζεται-γράφοντας που και που και κανένα κείμενο-πεζό, ή ποίημα. Θέλει να είναι πάντα ενεργός-υπερκινητικός θα έλεγα-μέσα στην κοινωνία, να συνεχίζει να διαλέγεται με τα παιδιά, να μιλά για την καθημερινότητα, αιωρούμενος ανάμεσα στο παρελθόν με αγάπη και νοσταλγία και στο παρόν με βαθιά γνώση των πραγμάτων και κριτική διάθεση. 
                                                                                                            Μ. Ανδριανάκης


ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΜΙΛΙΑ
Βαγγέλης Κακατσάκης, «Μια στάση εδώ, μια στάση εκεί»
Ας κάνουμε λοιπόν και εμείς μια ακόμη στις πολλές στάσεις του εδώ και εκεί… Πότε πάνω στην έδρα του δασκάλου, με τα παιδιά απέναντι να τον κοιτάζουν μαγεμένα, πότε σκυμμένο, παλιά με το κοντύλι τώρα με το πληκτρολόγιο, να γράφει για τα αγαπημένα του «Χανιώτικα Νέα», πότε στο ψαλτήρι του Τίμιου Σταυρού να αειδάρει τον παπά Μιχάλη με τη σωστή φωνή του, πότε σε κάποιο αναλόγιο να μιλά για κάποιο θέμα, πότε με το κλαδευτήρι στο χωράφι να φροντίζει τα δεντρά του και πότε στου Κοτσυφογιάννη το καφενείο, ανάμεσα στους αγαπημένους του χωριανούς, να κόβουν και να ράβουν, πίνοντας τη ρακή τους. Και πάντα με την οικογένεια, τη στενή και την ευρύτερη, με τη μάνα του στο ταπεινό αρχοντικό στις Κατούνες και σήμερα στον Άγιο Θανάση, την Ευδοκία και τα παιδιά μικρά και μεγάλα στο σπίτι στα Τσικαλαριά, με τους βασιλικούς και του διακόνου Εύπλου το εικονοστάσι, που το γιορτάζει «κατά που πρέπει» κάθε χρόνο στο σπερνό του αγίου στις 10 του Αυγούστου, τα καλοκαίρια στη θάλασσα κάτω από το Καλάμι, πότε με φίλους και γνωστούς σε εκδηλώσεις και χαροκόπια. Και πανταχού παρών σε χαρές και λύπες.

   Μια φορά δάσκαλος, πάντα δάσκαλος, όπως διδάχθηκα και από το δάσκαλο πατέρα μου, που εκτελούσε και αυτός ευσυνείδητα μέχρι τέλους της ζωής του πολλά από τα παραπάνω καθήκοντα. Γιατί ο Βαγγέλης δε μπορεί να ησυχάσει αναπαυμένος στις δάφνες του μετά από λαμπρές σπουδές και μια εξαίρετη, μακρά θητεία στη στοιχειώδη εκπαίδευση του τόπου μας και να αρκεστεί στη μεγάλη εκτίμηση των μαθητών του, που του τη δείχνουν με κάθε τρόπο. Ούτε να αποσυρθεί στο Νίππος, όπως θάκαναν άλλοι και να απολαμβάνει το ηλιοβασίλεμα απέναντι στις Μαδάρες για τον εαυτό του-κι αυτό θέλει να το μοιράζεται-γράφοντας που και που και κανένα κείμενο-πεζό, ή ποίημα. Θέλει να είναι πάντα ενεργός-υπερκινητικός θα έλεγα-μέσα στην κοινωνία, να συνεχίζει να διαλέγεται με τα παιδιά, να μιλά για την καθημερινότητα, αιωρούμενος ανάμεσα στο παρελθόν με αγάπη και νοσταλγία και στο παρόν με βαθιά γνώση των πραγμάτων και κριτική διάθεση. Και εμείς να απολαμβάνουμε το σπινθηροβόλο πνεύμα του στα τακτικά κείμενά του, αυτά που λέμε επιφυλίδες, στα «Χανιώτικα Νέα», ένα πραγματικό στολίδι για τον τόπο, δημιούργημα του επίσης Αποκορωνιώτη Γιάννη Γαρεδάκη.

  Η ύλη του είναι ποικίλη, αρχίζοντας από τα πιο μικρά, τα πιο καθημερινά, μέχρι τα μεγάλα που βασανίζουν τον κόσμο, ιδωμένα μέσα από μια καθαρή και αδέσμευτη ματιά. Συχνές οι αναφορές του σε θέματα που αφορούν στην Ιστορία τον Πολιτισμό και την Ταυτότητά μας, θέματα που τον απασχολούν και τα αντιμετωπίζει με ευθύνη, αλλά και μια αδιόρατη ανησυχία. Μιλά με συγκίνηση για το πάρσιμο της Πόλης, τον τραγικό ήρωα Δασκαλογιάννη, τους ηρωϊκούς αγώνες των Αποκορωνιωτών, μνημονεύει το Γρηγόρη Αυξεντίου αλλά και τον «ελκόμενο επί κρημνού» ιερομάρτυρα παπά Νικολή Αποστολάκη από το Παϊδοχώρι. Σχολιάζει την κρίση που μαστίζει εδώ και χρόνια τη χώρα μας, επιμερίζοντας όμως ευθύνες και στους καθόλου αθώους, εμάς δηλαδή. Αναδεικνύει το θέμα του μικρού προσφυγόπουλου, του Αμίρ, που δεν κράτησε τελικά την Ελληνική σημαία και τη μικροψυχία κάποιων με ευαισθησία. Αναφέρεται συχνά σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, τις οποίες αξιολογεί και προχωρεί σε σύντομες βιβλιοκρισίες για βιβλία που πήρε. Συχνές οι αναφορές του στις εκδηλώσεις του Εθνικού Ιδρύματος «Ελευθέριος Βενιζέλος», που έχει τη μήτρα του εδώ στην «Αγία Σοφία», του  «Ινστιτούτου Επαρχιακού Τύπου», που ξεδιπλώνει εδώ την πλούσια δραστηριότητά του, και του «Μουσείου Τυπογραφίας», που χάρισαν στον τόπο μας ο Γιάννης και η Ελένη Γαρεδάκη.   Ξεχωρίζω την εκδήλωση για απόδοση τιμής στον άλλο δάσκαλο και λαογράφο, το Σταμάτη Αποστολάκη, όπου και ο ίδιος αποδίδει τον πρέποντα έπαινο και την κριτική του στη μνημειακή δίτομη βιογραφία του Ελευθέριου Βενιζέλου-έργο ζωής θα έλεγα του συνεπαρχιώτη Νίκου Παπαδάκη.   Ξεκινώντας με τη λαϊκή παράδοση για το στύλο που κρατά τη γη και τους καλικάντζαρους που θέλουν να τον κόψουν, γλυκιά ανάμνηση των παιδικών μας αναγνωσμάτων, βγάζει όλη την ανησυχία του για την κλιματική αλλαγή και τους «σύγχρονους καλικάντζαρους», που την εκτρέφουν, πάει ύστερα στο «δικό μας Άι Βασίλη», που τον φαντάζεται, όπως οι παλιοί μας ζευγά, για να καταλήξει στην προτροπή να στηρίξουμε τη σχετική φιλανθρωπική εκδήλωση, που γίνεται κάθε χρόνο στα Χανιά. Επανέρχεται στο θέμα του περιβάλλοντος με τη βιβλιοκρισία του στο μυθιστόρημα του καθηγητή Γιάννη Φίλη «Ημέρες στο Οριέντε».

   Ο Βαγγέλης πάνω από όλα είναι δεμένος με τούτα τα χώματα, είναι ένας εκ πεποιθήσεως Αποκορωνιώτης. Πολύ συχνές οι αναφορές του στην Επαρχία μας, στο Ίδρυμα της «Αγίας Σοφίας», στην προσφορά  και τους ανθρώπους του και προπάντων στο μεγάλο απόντα, το σεβαστό σε όλους μας μακαριστό μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίο Γαλανάκη, με τον οποίο όπως μας λέει ο ίδιος τον συνδέει από πολύ παλιά μια αγαπητική σχέση. Θα έλεγα μάλιστα πως βλέπω και μια ισχυρή επιρροή στην επιλογή των θεμάτων, αλλά και στη στρωτή και κατανοητή διατύπωση, όπου μικρά γεγονότα αναδεικνύονται σε σημεία αναφοράς και ο ωραίος λόγος υποκρύπτει και μια πρόθεση διδαχής μέσα από πράγματα φαινομενικά ετερόκλητα. Αναφέρεται στο Παναποκορωνιώτι-κο Συνέδριο, πριν από δυο χρόνια, με ένα κείμενο-αστραπιαία περιδιάβαση όλης της Επαρχίας και μια καταγραφή των όσων ακολούθησαν. Αναφέρεται συχνά στα χωριά του Αποκόρωνα, παραδόσεις και έθιμα, ιδιαίτερος είναι όμως ο δεσμός του με το Νίππος, κάτι που φέρνει τον αναγνώστη σε ένα κλίμα Παπαδιαμάντη, με τη διαφορά πως εδώ ο ψάλτης δεν είναι μόνο λαμπριάτικος και η σχέση του συγγραφέα με τον τόπο του είναι συνεχώς ζωντανή. Με μεγάλη αγάπη και νοσταλγία φέρνει στη μνήμη του τους

  Ο λόγος του καθαρός, εμπλουτισμένος με κάποιες «εξεζητημένες» λέξεις και ρητά από την αρχαιότητα και τη λαϊκή σοφία με μια γερή δόση από ποίηση, δείχνει την ευρυμάθεια του συγγραφέα και κάνει τα κείμενά του ελκυστικά και στον ειδικό και στον καθημερινό αναγνώστη των «Χανιώτικων Νέων». Δεν είναι όμως τα κείμενα αυτά της εφημερίδας εφήμερα, αλλά διαβάζονται ευχάριστα και ως ευαίσθητα κείμενα.