ΠΡΙΝ ΑΠΟ 9 ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΧΘΕΣ

Σάββατο, 11 Δεκεμβρίου 2010

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

'AΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ζει μέσα στην κριτική:/ Μαθαίνει να κατακρίνει/ Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα:/ Μαθαίνει να καυγαδίζει/ Aν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνία:/ Μαθαίνει να είναι ένοχο/ Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση:/ Μαθαίνει να είναι υπομονετικό/ Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο:/ Μαθαίνει να εκτιμά/ Αν ένα παιδί ζει μέσα στη δικαιοσύνη:/ Μαθαίνει να είναι δίκαιο/ Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια:/ Μαθαίνει να πιστεύει/ Αν ένα παιδί ζει μέσα στην επιδοκιμασία:/ Μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση/ Αν ένα παιδί ζει μέσα στην παραδοχή και φιλία:/ Μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο'.
(R. Russel)

ΚΑΛΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, δεν λέω. Τι διαπιστώνουμε, όμως, όταν ένα παιδί ζει μέσα στην απόλυτη φτώχεια; Τι διαπιστώνουμε, όμως, όταν ένα παιδί κακοποιείται; Τι διαπιστώνουμε, όμως, όταν ένα παιδί στερείται την εκπαίδευση; Τι διαπιστώνουμε, όμως, όταν ένα παιδί εξαναγκάζεται να δουλεύει;

ΔΕΝ ΜΙΛΑΩ μόνο για το δικό μας παιδί. Για το κάθε παιδί ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, θρησκείας και εθνικότητας μιλάω. Τέτοια εντολή πήρα απ’ τον φίλο μου τον γερω - δάσκαλο. Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού σήμερα!

'ΕΓΩ, ΒΕΒΑΙΑ, είμαι κατά των μεμονωμένων ημερών και τους εντυπωσιακούς εορτασμούς τους, οι οποίοι παραπέμπουν σε λήθη τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου', μου γράφει στη σελίδα μου στο φέισμπουκ, όπου βάζω κάθε μέρα τα 'Πεταχτά', στις 3 Δεκεμβρίου, η και τακτική αναγνώστρια και εθελόντρια Χρυσούλα Καζάκου, με αφορμή την Ημέρα για τα Ατομα με Ειδικές Ανάγκες. Υπάρχει κάποιος που να μην είναι κατά στη θεωρία; Γιατί στην πράξη...

'ΑΣ ΑΝΑΨΟΥΜΕ το κεράκι μας σήμερα κι ας φροντίσουμε να φωτίζει και τις 365 μέρες του χρόνου. Σήμερα περισσεύει. Θ’ ανάψουν πολλά και θα σβήσουν τα περισσότερα'. Το σχόλιο που έκανε, πάλι στη σελίδα μου στο φατσοβιβλίο την ίδια ημέρα, ο συντ. δάσκαλος Γιάννης Τζεμανάκης, που πρόσφερε, όσο λίγοι, στην Ειδική Αγωγή. Και για τη σημερινή μέρα ισχύουν αυτά...

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ για το δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974 ονομάστηκε η οδός 8ης Δεκεμβρίου της πόλης μας, όπως γράφουν άλλωστε και οι πινακίδες επί της οδού. Να ’ναι καλά τόσο η προϊσταμένη του Ιστορικού Αρχείου Κρήτης Ζαχαρένια Σημανδηράκη όσο και η επίσης φίλη Σοφία Χατζή, που το επεσήμαναν με πολλή ευγένεια στη σελίδα μου στο φέισμπουκ. Θα ’πρεπε να έχω κάνει τη διευκρίνιση ότι χρησιμοποίησα τη λέξη 'οδός' μεταφορικά σε χθεσινό 'Πεταχτό'...
'
ΠΑΡΑ ΤΑ ΔΙΕΘΝΗ κείμενα προστασίας των παιδιών, που σε πολλές χώρες αποτελούν κενό γράμμα, εκατομμύρια παιδιά εξακολουθούν να υποφέρουν από τη φτώχεια και να στερούνται της στοιχειώδους σχολικής εκπαίδευσης, εκατοντάδες χιλιάδες υφίστανται τις τραγικές συνέπειες συρράξεων και οικονομικού χάους, δεκάδες χιλιάδες ακρωτηριάζονται στους πολέμους και πολλά ακόμα ορφανεύουν ή σκοτώνονται από τον ιό του AIDS και από άλλες ασθένειες. Τα στοιχεία και οι αριθμοί είναι καταπέλτης στον εφησυχασμό της συνείδησης'.
(Πηγή: www.sansimera/worldays/71)

'Tα παιδιά μας/ πού να κρεμάσουνε τα όνειρα/ πού ν’ ακουμπήσουνε τις λέξεις;/ Τα δέντρα λιγόστεψαν./ Τα πουλιά αποδήμησαν./ Οι άνθρωποι, ένας - ένας/ πλέκουν βομβύκια ατομικά./ Στον δρόμο οι λέξεις πεταμένες/ φουσκωμένες ή άδειες. Τα παιδιά μας/ σκύβουν, τις σηκώνουν ψηλά/ και τις ξαναγεμίζουνε με νόημα,/ σαν τις παλιές κουμπούρες των δίκαιων/ πολέμων που τις κρεμούμε πλάι/ στα άγια προγονικά μας εικονίσματα [...]'.
Από άτιτλο ποίημα της συλλογής
του Κώστα Καλαπανίδα 'Κύριε Δάσκαλε'

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)