ΠΟΙΗΣΗ

ΛΑΒΕΤΕ ΦΑΓΕΤΕ 

Αδιάφοροι κεντυρίονες

βεβαίωσαν τον θάνατο

κι αδιάφθοροι Νικόδημοι,

μέχρι τότε πλαδαροί,

φρόντισαν για την ταφή.

Αυτοί που έμπηξαν το μαχαίρι

στην πόρτα της δικής μας άνοιξης,

κρύφτηκαν μέσα στο πλήθος.

Μίλησαν γι’ Ανάσταση

γυναίκες έντρομες.

Ω! Δεν πρόκειται

να ξαναπεράσουμε απ’ τη Γεθσημανή.

Ο άδειος τάφος απωθεί.

Το σουδάριο σε λίγο

θα γίνει εμπορεύσιμο

κι ο φόβος θα ’ναι

ο καλύτερος αγοραστής.

Βαδίζουμε ξυπόλητοι

στην αθρακιά των ονείρων μας.

Πάνω στο τεντωμένο

σχοινί της ελπίδας,

γινόμαστε καθημερινά ακροβάτες.

Πιο χαμηλά από τα δάκρυα,

δένουμε κόμπο τη σημαία μας.

Εδώ είμαστε!

Μόνοι, ανέστιοι κι ανυπόδητοι…

Λάβετε φάγετε

την αδυναμία μας!

 
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
("ΚΑΖΟΒΑΡ",  Γ΄ Έκδοση, "Πυξίδα της Πόλης", Χανιά 2014)

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Β1 ΤΑΞΗ 9ου ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ

ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΕΙΜΑΣΤΕ... 

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο! 
Στην σημερινή θέση του σημερινού Παιδότοπου το ποίημα του συμπολίτη μας, καταξιωμένου ανά το Πανελλήνιο δασκάλου -λογοτέχνη Βασίλη Χαρωνίτη που βρίσκεται στην βραβευμένη ποιητική του συλλογή "Καλημέρα στην άνοιξη" που κυκλοφόρησε σε βιβλίο πριν από 44 χρόνια! Γύρω από αυτό ποιήματα και εικαστικές δημιουργίες για την άνοιξη των παιδιών της Β1 τάξης του 9ου Δημ. Σχ. Χανίων,  που έγιναν με τηλεδιασκέψεις, εν μέσω καραντίνας, λόγω κορωνοιού, και μου έστειλε η καλή τους δασκάλα, κυρία Βάσω Νυσταζάκη, μαζί με ένα υπέροχο δικό της κείμενο.  Φίλος της φύσης ο Ποιητής, φίλοι της φύσης, ωστόσο , και τα σημερινά παιδιά που υποδέχονται με τον δικό τους τρόπο, τον ερχομό της πιο όμορφης εποχής του χρόνου. 
Να χαίρεσαι τους μαθητές σου, καλή μου συναδέλφισσα και να σε χαίρονται! 
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους! 
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος

 Η Άνοιξη είναι η εποχή που μας θυμίζει την αναγέννηση, είναι η γλυκιά μοναχοκόρη του χρόνου! Μετά από το γκρίζο τοπίο του χειμώνα, έρχεται η άνοιξη και γεμίζει με χρώματα όλη την πλάση και το φως του ήλιου ζεσταίνει το σώμα μας και τις ψυχές μας. Και όπως λέει και ο Οδυσσέας Ελύτης «Την άνοιξη αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις!» 

Βάσω Νυσταζάκη

    δσσκάλα

Καλημέρα σε όλους. Εύχομαι να είστε όλοι καλά!

Έρχομαι μαζί με τα ταξιδιάρικα χελιδόνια.

Έλα, έλα κοριτσάκι,

μυρίζω ανθισμένα λουλούδια. 

Κοίτα! Τα φύλλα των δέντρων είναι πράσινα!

Σ' αρέσουν οι φράουλες και τα κεράσια; Είναι κατακόκκινα!

Έβαψες κόκκινα αυγά;

Έλα να πάρουμε τις λαμπάδες για την Ανάσταση!

Δεν ακούς; Είμαι η άνοιξη! 

ΟΡΕΣΤΗΣ ΓΕΡΟΣΤΑΜΟΣ 

Έρχομαι μαζί με τα ταξιδιάρικα χελιδόνια.

Έλα, έλα κοριτσάκι,

να σου δώσω τα ωραία λουλούδια, λευκά σαν τα σύννεφα...

Ο κόσμος να είναι χαρούμενος και να νοιώθει σαν να πετά στα σύννεφα...

Έλα, έλα αγοράκι,

να παίζουμε με τα λουλούδια και να μην τα κόβουμε για να μην χαλάμε το περιβάλλον... απλά να τα βλέπουμε και να τα μυρίζουμε!

ΑΓΑΠΗ ΓΟΥΒΕΡΑΚΗ

Έρχομαι μαζί με τα ταξιδιάρικα χελιδόνια.

Έλα, έλα κοριτσάκι,

να σου δώσω ένα λουλουδάκι

να στολίσεις τα μαλλιά σου.

Έλα, έλα αγοράκι, 

πλέξε ένα στεφανάκι,

να το βάλεις στην πόρτα για να φέρεις την άνοιξη ξανά.

ΑΘΗΝΑ ΣΕΡΓΕΝΤΑΚΗ

Τα χελιδόνια ξαναέρχονται, τα δέντρα  ανθίζουν ξανά

 και τα φύλλα πρασινίζουν πάνω στα κλαδιά.

Τα παιδιά πάνε στις αυλές και τα χελιδόνια κελαηδούν

 πάνω στα γερά κλαδιά.      

 Έλα, έλα αγοράκι 

έλα, έλα κοριτσάκι

 να δούμε τα χελιδόνια που κελαηδούν. 

ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΟΞΑΚΗΣ 

 

Η Άνοιξη πλησιάζει,

 έλα, έλα κοριτσάκι,

 τα λουλούδια και τα δέντρα ξανανθίζουν.

 Τα χελιδόνια ξαναφτιάχνουν τις φωλιές τους.

Τα παιδιά παίζουν έξω στις αυλές με τους φίλους τους.

φτιάχνουν στεφάνια από λουλούδια.

 Έλα, έλα αγοράκι,

να φτιάξουμε μαζί.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΔΟΞΑΚΗΣ

ΑΝΝΑ ΚΩΣΤΟΥΡΑΚΗ

Έρχομαι μαζί με τα ταξιδιάρικα χελιδόνια. 

Έλα, έλα κοριτσάκι,

δες τι όμορφες φωλιές

έφτιαξαν στα μπαλκόνια μας.

Έλα, έλα αγοράκι, 

πάμε στον κήπο να δούμε τα λουλούδια

που άνθισαν και μοσχοβολούν.

Μυρίζει άνοιξη!

ΑΝΝΑ ΚΩΣΤΟΥΡΑΚΗ

 

Κοίτα γύρω σου!!!!

Έρχομαι μαζί με τα ταξιδιάρικα χελιδόνια.

Έλα, έλα κοριτσάκι,

στο χέρι να σου φορέσω το μαρτάκι.

Έλα, έλα αγοράκι,

να δεις τον ήλιο τον λαμπερό.

Έλα, έλα κοριτσάκι,

να σου δώσω μία φράουλα στο χέρι.

Έλα, έλα αγοράκι,

Να φτιάξουμε του Μάη το στεφάνι

Και όλη η γη να γίνει ένας κύκλος και μια αγκαλιά.

Έλα, έλα αγοράκι, έλα, έλα κοριτσάκι.

Είμαι η Άνοιξη!!!

ΔΑΝΑΗ ΠΕΝΤΑΡΗ

Έρχομαι μαζί με τα ταξιδιάρικα χελιδόνια.

Έλα, έλα κοριτσάκι, 

μυρίζω τα πολύχρωμα λουλούδια. 

Έλα, έλα αγοράκι,

ανθίζουν τα λουλούδια.

Κάτσε σε μια ιπτάμενη μαργαρίτα, να πετάξουμε μαζί στον ήλιο.

Έλα, έλα αγοράκι,

Έλα, έλα κοριτσάκι,

ήρθε η Άνοιξη!

ΛΗΔΑ ΑΓΟΡΑΣΤΑΚΗ

Έρχομαι μαζί με τα ταξιδιάρικα χελιδόνια...

Έλα, έλα, κοριτσάκι ,

δες την άνοιξη να λάμπει!!

Ένα μικρό χελιδονάκι, κάθεται στα κλαδιά ,

περιμένοντας την μαμά χελιδόνα να φτιάξει την φωλίτσα τους.

Ωχ!!! πείνασα θέλω σκουληκάκια ..!

Θα σου βρω πολλά μέσα από τα λουλουδάκια!

Έλα, έλα αγοράκι,

τα παιδιά τρέχουν και  παίζουν στην εξοχή,

κι ο Μάης τα καλεί..

Τα λουλούδια όλα ανθίζουν ,γιατί επιτέλους ... ήρθε η άνοιξη!!!!

ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΑΛΗΟΣ

Έρχομαι μαζί με τα ταξιδιάρικα χελιδόνια.

Έλα, έλα κοριτσάκι,

μυρίζω την άσπρη ανθισμένη αμυγδαλιά 

και τα τσουρέκια τα πασχαλινά, που ψήνει η γιαγιά και η μαμά.

Έλα, έλα αγοράκι,

ετοιμάσου να βάλεις κοντομάνικο μπλουζάκι,

να σουβλίσεις το αρνάκι.

Για κοίτα πώς ταιριάζει το μαρτάκι στο χεράκι!

Έλα, έλα αγοράκι, έλα, έλα κοριτσάκι. Δε μ' ακούς:

Είμαι η Άνοιξη!

ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΕΩΡΓΕΔΑΚΗΣ

Έλα, έλα κοριτσάκι,

κράτα με από το χεράκι

ήρθα και είμαι η Άνοιξη.

Έλα, έλα αγοράκι,

δώσε μου ένα φιλάκι,

είσαι καλά;

ΕΛΠΙΔΑ ΜΠΟΤΩΝΑΚΗ

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ , ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΠΑΡΘΕΝ... 

«Το δε την Πόλιν σοι δούναι, ουτ’ εμόν εστίν ουτ’ άλλου των κατοικούντων εν αυτή· κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών». (Το να σου παραδώσουμε την Πόλη δεν είναι δικαίωμα ούτε δικό μου ούτε άλλου από τους κατοικούντες σ’ αυτή, γιατί απόφαση όλων μας είναι να πέσουμε αμυνόμενοι και δεν θα λυπηθούμε για τη ζωή μας). Η απάντηση του Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου στον Μωάμεθ Β’. Ορθιος στην Πύλη του Ρωμανού πολέμησε μαζί με τους λίγους συμπολεμιστές του ο τελευταίος αυτοκράτορας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μέχρι τέλους, μέχρι να του πάρουν το κεφάλι ο Τούρκοι. Οπως τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες πριν από 1933 χρόνια κι όπως τον Αθανάσιο Διάκο στην Αλαμάνα 368 χρόνια αργότερα. Ου φεισόμενος της ζωής αυτού. Ηταν Τρίτη 29 Μαΐου 1453. Σαν σήμερα…

Ένα πουλί ανέλαβε να πάει το γραφτό μήνυμα στην Τραπεζούντα, στην Χριστιανική Αυτοκρατορία του Πόντου για την Αλωση της Πόλης. Μόλις έφτασε, μας λέει η παράδοση, πήγε κατευθείαν στη Μητρόπολη που λειτουργούσε ο Πατριάρχης κι άφησε το χαρτί με το μήνυμα πάνω στην Αγία Τράπεζα, ωστόσο κανείς δεν τολμούσε να το διαβάσει. Τότε πήγε ένα παλικάρι, γιος μιας χήρας και διάβασε το άσχημο μαντάτο, “πάρθεν η Πόλη, πάρθεν η Ρωμανία”. Το εκκλησίασμα και ο Πατριάρχης άρχισαν τον θρήνο… “Πάρθεν” ο τίτλος ενός απ’ τα ποιήματα του Κ.Π. Καβάφη: «Όμως απ’ τ’ άλλα πιο πολύ με άγγιξε το άσμα/ το Τραπεζούντιον με την παράξενή του γλώσσα/ και με την λύπη των Γραικών των μακρινών εκείνων/ που ίσως όλο πίστευαν που θα σωθούμε ακόμη./ Μα αλίμονον μοιραίον πουλί “απέ την Πόλιν έρται”/ με στο “φτερούλν’ άθε χαρτίν περιγραμμένον/ κι ουδέ στην άμπελον κονεύ’ μηδέ στο περιβόλι/ επήγεν και εκόνεψεν στου κυπαρίσ’ την ρίζαν”./ Οι αρχιερείς δεν δύνανται (ή δεν θέλουν) να διαβάσουν/ “Χέρας υιός Γιαννίκας εν” αυτός το παίρνει το χαρτί,/ και το διαβάζει κι ολοφύρεται./ “Σίτ’ αναγνώθ’ σίτ’ ανακλαίγ’ σίτ’ ανακρούγ’ την κάρδιαν./ Ν’ αοιλλή εμάς, να βάι εμάς, η Ρωμανία πάρθεν!»

Μάταιος ο αγώνας των τελευταίων υπερασπιστών της Πόλης, που ήταν Κρητικοί (βλ. το βιβλίο του αξέχαστου Πάρι Κελαϊδή) σ’ ένα απ’ τους προμαχώνες της. Τα τουρκικά στρατεύματα περιέτρεχαν ήδη ανά τας οδούς και τας ρύμας της Βασιλεύουσας σφάζοντας και λεηλατώντας, ενώ ο νεαρός σουλτάνος Μωάμεθ ο Β’ καβάλα στο άλογό του όδευε για την Αγιά Σοφιά. Ωστόσο ο καβγάς των ενωτικών και των ανθενωτικών και σε επίπεδο λαού καλά κρατούσε. “Πριν απ’ την όποια εξωτερική άλωση έχει προηγηθεί η εσωτερική άλωση”, μου είχε πει πριν από δέκα περίπου χρόνια ο φίλος μου ο γέρω – δάσκαλος, που όταν μιλούσε στους μαθητές του για την Άλωση, έτρεχαν, όπως μου είπε ένας απ’ αυτούς, “κουτσουνάρι τα μάτια του”…

ΜΕΤΑΚΟΡΟΝΩΙΚΑ…

Από τα “Κορωνοϊκά… στα πεταχτά”, που άρχισαν την Τρίτη 17 Μαρτίου τ.ε. στα “Μετακορωνοϊκά…” από σήμερα. Και, βέβαια, μη με ρωτήσετε πόσο θα κρατήσουν, άλλος κάνει τα κουμάντα. Να μείνουν όσο το δυνατό λιγότερο πάντως η ευχή μου. Να τελειώνουμε οριστικά και αμετάκλητα με τον “κορωνοϊό” που μπήκε με το “έτσι θέλω” (ή μήπως κατόπιν προσκλήσεως;) στη “ζωή” της παγκόσμιας κοινότητας και κάνει τα δικά του, εδώ και 5 περίπου μήνες. Από τη… μύτη του μολυβιού μου και… στου Θεού τ’ αυτί.

Μακρύς, πολύ μακρύς και δύσβατος ο δρόμος προς την κανονικότητα προς την όποια νέα κανονικότητα, τέλος πάντων. Το μόνο δεδομένο που έχουμε, όλα τ’ άλλα ζητούμενα. Κανονικότητα, πάει να πει πρωτίστως ισορροπία, άντε να τη βρούμε, λοιπόν, και να πηγαίνουμε παρακάτω. Φορώντας ή μη φορώντας τις μάσκες μας…

«Δεν μπορεί ο άνθρωπος να επιβάλει/ στη νόμιμη ανομία της φύσης/ την άνομη νομιμότητά του./ Δεδομένο το ζητούμενο.// Οταν η φύση παίζει βιολί/ ο άνθρωπος να παίζει λαγούτο/ κι όταν η φύση παίζει λαγούτο/ ο άνθρωπος να παίζει βιολί./ Κρητική πρόταση/ κριτικής συναυλίας/ μετά κορωνοϊό». Το ποίημα “Με βιολί και με λαγούτο” του γράφοντος (από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή “Ιχνηλατώντας”).

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 29.5.2020)

ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

ΠΑΝΤΑ ΥΨΩΜΕΝΕΣ ΟΙ ΚΕΡΑΙΕΣ ΤΗΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ ΤΟΥ... 
(ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ Ποιήματα, 88 σελίδες, 2020, διαθέσιμα στον ιστότοπο
https://petaxta.blogspot.com/2020/04/blog-post_27.html)

Γράφει ο Χρήστος Κωσταντουδάκης* 

Και στην 5η ποιητική συλλογή δε χάνει το βηματισμό του.
Περιπατητής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας,ευαγγελιστής του καλού καγαθού και με υψωμένες τις κεραίες της ευαισθησίας επιλέγει σταθερά, με μεγαλύτερη ωριμότητα θα έλεγα,το στασίδι των αυτογενών αρετών που έξυψώνουν τα εξήντα (60) νέα ποιήματα σε έργα τέχνης.Το ύφος, ο ρυθμός, η εναλλαγή των τόνων και η προσεκτική επιλογή των θεμάτων τα κατατάσσουν στην τρίτη εκδοχή του κανόνα που θέτει ο Ο. Ελύτης: οι κακοί ποιητές τρέφονται από τα γεγονότα , οι μέτριοι από τα αισθήματα και οι καλοί από τη μετατροπή του τίποτε σε κάτι. Το εκ του μη όντος ον λογάριαζε.
Στη νέα του ποιητική συλλογή, λοιπόν, " Τα Χελιδόνια του Μοναχού" , πρωτίστως, είναι έντονα διακριτή η διάχυση του θρησκευτικού συναισθήματος. Τα περισσότερα από τα ποιήματα του Βαγγέλη Κακατσάκη,περί αυτού ο λόγος, αποπνέουν μια μυστηριακή γοητεία, " ένα επηρμένο μυστήριο. Σε όλες τις υποκατηγορίες ( αφιερωματικά, θρησκευτικά, ρομαντικά,παιγνιδίζοντας με τα γράμματα ,του έρωτα, του θανάτου) αναδύεται ένας χαριτόβρυτος λυρισμός και ταυτόχρονα λανθάνει ως αλληγορία η επικαιρότητα και συνάμα εμφιλοχωρούν διαχρονικά στοιχεία κοινωνικού προβληματισμού.
Ενίοτε είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουμε τη μαγευτική χαρμολύπη που αποπνέουν οι στίχοι των ποιημάτων. Από αυτήν την άποψη η αυτοβιογραφική τους καταγωγή έχει πολύ μικρή σημασία.
Στις Αλώνες " δεν φτάνει κανείς ούτε δια ξηράς ούτε δια θαλάσσης" φτάνει με την ψυχή του. Στις 12 του Ιούνη βρεθήκαμε " κάτω από τη σκιά ενός θεόρατου Πλάτανου/ δίπλα σε μια αστείρευτη γάργαρη πηγή / καταμεσής στην πλατεία του χωριού." για την παρουσίαση της δικής μου ποιητικής συλλογής, τότε, " Λίγο Περισσότερο Φως". Ομιλητής ο Βαγγέλης. Με την ευκαιρία της παρουσίας του στο χωριό μου, θέλησε ν'ανάψει δυο κεριά.Ένα για να φωτίσει με τον λεκτικό του πλούτο την ταπεινότητα μου και ένα δεύτερο για να καίει αμυδρά δίπλα στην ασκητική μορφή του Οσίου Ονουφρίου. Του δικού μου Αγίου. Σ' αυτόν που εναποθέτω όλες τις ελπίδες μου στην οδό προς την αναζήτηση του ανεξήγητου...
Με δεδομένη την ομορφιά να καραδοκεί ο ποιητής μας θέλησε να ντύσει τον " Μόνος , γυμνός και ανυπόδητος/ με ποταμίσια μέχρις πελμάτων γενειάδα..." ερημίτη. Γιατί αυτό συμβαίνει με τις απρόθυμες λέξεις, " τους δίνεις ένα κουρέλι, σου επιστρέφουν ένα ρούχο. Οποία αισθητική συγκίνηση! να μπορείς με ανάλαφρο,ιερό, φτερωτό, και περίτεχνο τρόπο να υφαίνεις τις λέξεις και τα ποιήματα σου να ενδύονται το χιτώνα της ανάγκης.
Σ'ευχαριστώ Βαγγέλη γιατί θέλησες στο γνωστό και άγνωστο Αγιολόγιο σου να συμπεριλάβεις και το δικό
μου Άγιο. Μεγάλη" η χαρά να φυτεύουμε τριαντάφυλλα / η ευλογία να τα χαρίζουμε".
Σε ό,τι αφορά την γεωμετρία της συλλογής," είναι να υπερηφανεύονται ορισμένες συμπτώσεις" Ο αριθμός τέσσερα(4) παραπέμπει σε συμπαντικές αριθμητικές ακολουθίες που ορίζουν τις στάσεις και τις αναφορές του ποιητή.( 4 τα υποκεφάλαια, 4 τα παιγνιδίσματα με τα γράμματα των μηνών , 4 τα εγγόνια κ.τ.λ)
Αξίζει να αποδοθούν εύσημα και στους λοιπούς εργάτες που βοήθησαν στην ολοκλήρωση της ηλεκτρονικής αυτής έκδοσης και αναμένουμε και την έντυπη.
Ως τότε αυτός ο αγέρας. πού χαζεύει μες τα φύλλα της" σοφής ελιάς" ας περιμένει."Πολλά ξέρει"

δἀσκαλος - συγγραφέας 

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 9 ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

Σάββατο, 28 Μαΐου 2011

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!


ΒΙΑΖΟΜΑΙ να γράψω τα σημερινά 'πεταχτά', γιατί πρέπει να φύγω για το Νίππος. Εχω ξύσει το μολύβι μου, έχω δίπλα μου, πάνω στο γραφείο, τη γόμα, την ξύστρα και τις σημειώσεις μου, βεβαίως - βεβαίως και ξύνω το κεφάλι μου. Κατά τα ειωθότα...
ΚΑΙ ΜΕ σπασμένα τα φτερά μπορεί ο αητός ν’ αντέξει/ στην πιο μεγάλη θύελλα μονάχος να παλέψει. Διαβάζω ξανά και ξανά τούτη τη μαντινάδα που τη βρήκα στο φυλλαράκι του ημερολογίου μου. Ο αητός, ακριβώς γιατί είναι αητός, μπορεί. Η Ελλάδα μπορεί;
'ΚΑΚΟΤΟΠΙΕΣ ποτέ δεν λογαριάσαμε/ μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε'. Στους στίχους αυτούς του Οδυσσέα Ελύτη από το 'Τρελοβάπορο' πηγαίνει ο νους μου. Από κάπου πρέπει να κρατηθώ. Από κάπου πρέπει να κρατηθούμε.
ΥΠΟ ΤΗ ΣΚΙΑ έντονων πιέσεων με διακύβευμα την εκταμίευση της 5ης δόσης το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ποιων έντονων πιέσεων; Το μαχαίρι στον λαιμό, όπως ξανάγραψα, μας έβαλαν.
ΠΑΡΤΕ ΜΕΤΡΑ! Πήραμε! Πάρτε κι άλλα! Πήραμε κι άλλα! Ακόμα περισσότερα, όλο και περισσότερα, όλο και περισσότερα...
ΤΗΝ ΩΡΑ που γράφω τη στήλη το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έχει μόλις αρχίσει. Εσείς ξέρετε τι αποτέλεσμα είχε, αν είχε κάποιο αποτέλεσμα. Αν ήταν για το 'θεαθήναι', αν ήταν για 'άλλοθι', αν ήταν ουσίας.
'Η ΕΛΛΑΔΑ ποτέ δεν πεθαίνει/ δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά/ μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει/ και ξανά προς τη δόξα τραβά'. Φοβάμαι ότι θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και οι κρατικοί τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί θα παίζουν τούτο το εμβατήριο, που είπε τις προάλλες ένας φίλος από τα παλιά. Οχι, δεν τον ρώτησα τι εννοεί. Κατάλαβα.
ΛΟΥΚΕΤΑ, λουκέτα, λουκέτα, λουκέτα, λουκέτα! Παντού λουκέτα! Πόνος ψυχής. Κάθε λουκέτο και μια πονεμένη ιστορία...
ΩΣΤΟΣΟ οι 'Αγανακτισμένοι' εξακολουθούν να πηγαίνουν πλατεία. Πλατεία Αγοράς, Πλατεία Συντάγματος, Πλατεία Λευκού Πύργου...
ΠΟΙΑ καριέρα, ποια καριέρα/ πάω να γίνω καμαριέρα! Το βρήκα στη σελίδα του φέισμπουκ 'Αγανακτισμένοι στα Χανιά' κι είπα να σας το μεταφέρω. Και για να το συνδέσω με το μισό ενός τετράστιχου που μου έστειλε ο γνωστός και μη εξαιρετέος Παύλος (Παβλής) Πολυχρονάκης: 'Για την απόπειρα ο Στρος, πολύ ακριβά πληρώνει/ μα για το γδύσιμο σε μας, κανιούς τ’ αφτί δεν δρώνει'.
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ο φιλόσοφος Αρίστιππος που απέκτησε πολύ μεγάλη περιουσία εγκωμιάζοντας τον βασιλιά είδε τον Διογένη να πλένει την φακή του και του είπε: 'Αν είχες εγκωμιάσει τον βασιλιά δεν θα έτρωγες φακή'. Ο Διογένης του απάντησε: 'Εάν έτρωγες φακή, δεν θα εγκωμίαζες τον βασιλιά'.
'Κάθε φορά/ που νοσταλγός ξαναγυρνώ/ οι μνήμες ζωντανές με συντροφεύουνε/ Το σπίτι βρίθει από χαρά. Νοιώθω/ της μάνας τη στοργή, τον ίσκιο του πατέρα/ το χαμόγελο της αδελφής, το γαύγισμα/ του σκύλου, το χρεμέτισμα του αλόγου/ τ’ απαλό κυμάτισμα του ανέμου/ και των φύλλων τα θροΐσματα./ Τα πάντα αγγίγματα ψυχής/ εκπέμπουν φως στολίζουνε/ μ’ εφήμερες χαρές την απεραντοσύνη/ των αέναων στιγμών του χρόνου'.
Το ποίημα 'Αγγίγματα ψυχής' του Ηλία Σιμόπουλου.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)

https://petaxta.blogspot.com/2011/05/blog-post_28.html

ΕΥΔΟΚΙΑ

"ΕΙΜΑΣΤΕ ΨΥΧΙΚΑ ΝΕΚΡΟΙ"

Γράφει η Ευδοκία Σκορδαλά - Κακατσάκη

Aυτοί που βασάνισαν και δολοφόνησαν την Ελένη, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν για το άγριο, το ειδεχθές έγκλημά τους. Αποδόθηκε, λέει, δικαιοσύνη!
Και τι μ’ αυτό! Ποιος θα ξαναδώσει ζωή στην Ελένη; Ποιος θα μπορέσει να παρηγορήσει, να δώσει πίσω στους γονείς της όλα όσα τους στέρησαν; «Είμαστε ψυχικά νεκροί» ψέλλισε ο τραγικός πατέρας της μετά την δίκη…

Eνα από τα παραμύθια που μου έλεγε η μάνα μου, όταν ήμουν παιδί, ήταν για μια μάνα. Μια μάνα χωρίς χρώμα, όνομα, πατρίδα, θρησκεία, κοινωνική τάξη. Hταν απλά μια μάνα! Μια μάνα που έχασε το μονάκριβο παιδί της και, τρελή από την αγωνία, γύριζε παντού, περνούσε κάμπους και βουνά, έσχιζε ποτάμια και ωκεανούς και το γύρευε. Στο δρόμο της αντάμωνε τέρατα και μάγισσες, στοιχειά της φύσης και λάμιες κακές. Κι όλα και κάτι της γύρευαν απ’ τον εαυτό της, για να της δείξουν τον δρόμο για το παιδί της. Ενα, γύρεψε τα μαύρα πλούσια μαλλιά της! Ενα, τα κάτασπρα δόντια της! Ενα, τη γλυκιά της τη φωνή! Ενα τα ολοφώτεινα μάτια της! Ενα, τα χέρια της! Ενα, τα πόδια της! Ενα, τη νιότη της! Ελλο, λάμια ήταν αυτό θαρρώ, γύρεψε την καρδιά της! Κι η μάνα τα έκοβε ή τα ξερίζωνε όλα αγόγγυστα και τους τα έδινε! Φτάνει να εύρισκε το παιδί της!.. Θυμάμαι, πάντα ρωτούσα με αγωνία τη μάνα μου, πώς εκείνη η μάνα με δίχως πόδια και χέρια, με δίχως φωνή και μάτια, με δίχως καρδιά και μ’ όλα αυτά τα δίχως, θα μπορούσε να φτάσει, να δει, να μιλήσει, ν’ αγκαλιάσει το παιδί της! «Θα μπορέσει! Θα μπορέσει! Αμα το… βρει!» μου απαντούσε η μάνα μου, κομπιάζοντας. Δεν καταλάβαινα τότε την απάντησή της…
Βλέποντας τους ορφανεμένους γονείς της αδικοχαμένης Ελένης, ακούγοντας το «είμαστε ψυχικά νεκροί» από το στόμα του πατέρα της κατάλαβα τι ήθελε να πει με το παραμύθι της η μάνα μου. Δεν ήταν οι λάμιες και τα στοιχειά της φύσης ούτε τα τέρατα κι οι μάγισσες που πήραν απ’ τη μάνα τη νιότη, τα μάτια, τα μαλλιά, την καρδιά της… Οχι.
Ηταν ο χαμός του παιδιού της… Αυτοί που βασάνισαν και δολοφόνησαν την Ελένη, δολοφόνησαν μαζί της και όλα όσα ήταν για την μάνα και τον πατέρα της το παιδί τους: Τα μάτια, το φως, τον ήλιο, τ’ αστέρια, το γέλιο, το κλάμα, την χαρά, τη φωνή, το τραγούδι, τα όνειρα, τις ελπίδες, το κουράγιο, την απαντοχή, την πνοή, την ανάσα, την άνοιξη. Ολο τον κόσμο τους. Την καρδιά και την ψυχή τους. Την ζωή τους. Αυτοί που βασάνισαν και δολοφόνησαν την Ελένη, έσυραν στην «μαύρη πομπή» των χαροκαμένων, αυτούς που της χάρισαν την ζωή. Τους καταδίκασαν να πονούν, να βασανίζονται και να την αναζητούν παντού. Να είναι, χωρίς την Ελένη τους, μια ΜΑΝΑ κι ένας ΠΑΤΕΡΑΣ, ορφανοί. Δυο άνθρωποι, ψυχικά νεκροί. Και όχι μόνο…

Χανιώτικα νέα (Τετάρτη, 27.5.2020)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΣΤΗ ΜΑΛΜΕΙΟ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - ΚΟΡΩΝΟΙΚΑ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

«Ο οικοδεσπότης φωτίζοντας με τη λάμπα στο ύψος του κεφαλιού του, μάς έμπασε στη Βιβλιοθήκη. Μια πολύ μεγάλη σάλα, με ράφια ολόγυρα ως απάνω στο ταβάνι, φορτωμένα βιβλία. Σε μια άκρη ένα παλιό γραφείο. Σ’ ένα γυμνό κομμάτι τοίχου ο χειρόγραφος κανονισμός της Βιβλιοθήκης σε μια μεγάλη κόλλα. Εχω 10.000 τόμους, λέει ο ιδρυτής της. Δυστυχώς δεν μπορώ να σας δείξω τα πολύτιμα βιβλία, είμαι πολύ κουρασμένος. Μα και για σας είναι αργά. Εχει, μας λέει, την πιο πλήρη συλλογή βιβλίων για την Κρήτη, ελληνικών και ξένων. Ο,τι έχει γραφτεί για την Κρήτη, από την ανακάλυψη της τυπογραφίας, σχεδόν 1760 βιβλία περί Κρήτης, σε πάμπολλες γλώσσες. Μας δείχνει μερικά πολύ παλαιά, πράγματι, ξενόγλωσσα βιβλία. Μερικά έχουν χρονολογίες εκδόσεως του 17ου αιώνα. Λέει πως είναι τα μοναδικά που σώζονται. Ανάμεσα στ’ άλλα βλέπουμε ένα βιβλίο του Χάμπτ για το πώς γινόταν το μαύρο χρώμα στην Κνωσσό. Η Μάλμειος Βιβλιοθήκη περιέχει και μια συλλογή μικροσκοπικών βιβλίων. Σημειώνουμε πέντε Κοράνια χειρόγραφα, το ένα σε μέγεθος κουτιού σπίρτων. Εχει λέει και 2-3 Κοράνια χρυσά (;). Μας δείχνει ένα Ευαγγέλιο του 1538 και μια παλαιά Διαθήκη σε εβραϊκή γλώσσα. Ο Μάλμο όπως καταλάβατε, έχει το πάθος του αρχειοσυλλέκτη. Εχει πράγματα μέχρι 12 εκατομμυρίων ετών (!) μας βεβαιώνει». Απόσπασμα απ’ το εκτενές – εκτενέστατο δημοσίευμα του Δ. Ραυτόπουλου στην εφ. ΑΥΓΗ (12.2.1961) με τίτλο “Ενας Δον Κιχώτης με παντούφλες, στην ιδιόκτητη δημόσια βιβλιοθήκη του – Πώς γνώρισα τον Αντόνιο Μάλμο ένα πληκτικό βράδυ στα Χανιά – 10.000 τόμοι και απίθανες συλλογές. Μια φιλοσοφική νεκροκεφαλή προειδοποιεί”.

Σαν να ήμουν κι εγώ εκεί… Ετσι ένιωθα ενώ διάβαζα ένα βράδυ, εν μέσω καραντίνας, το παραπάνω ψηφιοποιημένο κείμενο που μου έστειλε (να ‘ναι καλά!) η και καλή μου φίλη γνωστή τοις πάσι τ. σχολική σύμβουλος Προσχολικής Αγωγής και συγγραφέας Αγγέλα Μάλμου, εγγονή του Αντωνίου Μάλμου, πατέρας του οποίου ήταν ο αξιωματικός των καραμπινιέρων Nicola Malmo που υπηρετούσε στο ιταλικό εκστρατευτικό σώμα στην Κρήτη κατά την ίδρυση της Κρητικής Πολιτείας και μητέρα του η Zozefina Lia Malmo κόρη του Βρετανού υπηκόου φαροφύλακα του Φάρου των Χανίων. Μυθιστορηματική η ζωή του εν λόγω λόγιου, συλλέκτη και φιλότεχνου συμπολίτη μας που γεννήθηκε στην πόλη μας στις 2 Σεπτεμβρίου 1901 και πέθανε στις 14 Σεπτεμβρίου 1971. Ζητείται συγγραφέας που να διαθέτει, ωστόσο, αστυνομικό δαιμόνιο. Και για να αποκαλύψει πως “έκανε φτερά και πέταξε”, μετά τον θάνατό του, ένα μεγάλο μέρος απ’ τη συλλογή του, πριν και κατά την παράδοσή της απ’ την οικογένειά του στη Βιβλιοθήκη Χανίων…

ΚΟΡΩΝΟΙΚΑ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Ούτε τον ουρανό με τ’ άστρα να της χάριζαν δεν θα χαιρόταν έτσι η αδελφή μου η Στέλλα που μένει με την οικογένειά της στην Αθήνα. Για μια επαναλαμβανόμενη, καθημερινή, χαρά, ο λόγος. Μεγάλη υπόθεση να ξυπνώ το πρωί και να με περιμένουν τα “Χανιώτικα νέα” στην οθόνη του υπολογιστή μου, για ανάγνωση, μου είπε. Εύκολη και απλή, όπου γης, η απόκτηση του φύλλου της ημέρας ή η ενεργοποίηση της συνδρομής.

Η πληροφόρηση από εδώ η παραπληροφόρηση από εκεί… Ή μήπως η παραπληροφόρηση από εδώ η πληροφόρηση από εκεί… Τα πάντα όλα κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο και ό,τι θέλει πιστεύει ο καθένας μας, σχετικά με τον κορωνοϊό. Σε δουλειά να βρισκόμαστε, να περνά και η ώρα μας. Πάντα και παντού “εύφορος ο κήπος της άγνοιας” (από ένα άρθρο του συνεργάτη της εφημερίδας μας Παναγιώτη Αλεβαντή ο όρος). Επιστήμη, ακούς;

«Η καραντίνα τέλειωσε μα όξω άμα βγούμε/ σαν να ‘μαστε κουκούγεροι τη μάσκα θα φορούμε». «Στην Κρήτη τούτος ο ιός φοβάται να σιμώσει/ το πρωτοράκι αρκετό για να τον εξοντώσει./ Το φάρμακο για τον ιό, το έχουμε στην Κρήτη/ ένα καζάνι τσικουδιά θα σώσει τον πλανήτη». Αμεση η ανταπόκριση της γνωστής απ’ τα “Πεταχτά” φίλης μου και καλά καλής μαντιναδολόγου Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη. Ζαλισμένα πουλιά που πετούν χαμηλά γι’ αυτήν οι μαντινάδες. Καμία δυσκολία ν’ απλώσει το χέρι της και να τα πιάσει. Ευχαριστώ, Νεκταρία! Πάντα καλοδεχούμενες στις “ΣΤΑΣΕΙΣ” οι μαντινάδες σου!

«Παραμονή, διαμονή, επιμονή,/ αναμονή, εμμονή./ Οι προθέσεις του κορωνοϊού στον εύφορο κήπο της άγνοιας./ Οι ίδιες προθέσεις/ στον χέρσο αγρό της γνώσης.// Υπομονή./ Γνωστές οι μεταλλάξεις των ιών/ γνωστό και το τέλος των». Το ποίημα του γράφοντος “Περί προθέσεων” (από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή “Ιχνηλατώντας”).

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 26.5.2020)