ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ . ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΤΗΣ ΡΟΔΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΠΟΡΩΝ ΤΗΣ

«Σ’ αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς/ Σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά/ Που σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο της/ Με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά/ Που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο/ Ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου; […] Σε μεσοφούστανα πρωταπριλιάς και σε τζιτζίκια δεκαπενταύγουστου/ Πέστε μου αυτή που παίζει,/ αυτή που οργίζεται, αυτή που ξελογιάζει/ Τινάζοντας απ’ τη φοβέρα τα κακά μαύρα σκοτάδια της/ Ξεχύνοντας στους κόρφους του ήλιου τα μεθυστικά πουλιά/ Πέστε μου αυτή που ανοίγει τα φτερά στο στήθος των πραγμάτων/ Στο στήθος των βαθιών ονείρων μας, είναι η τρελή ροδιά;» Από το ποίημα “Η τρελή ροδιά” του Οδυσσέα Ελύτη.

«Κάποτε όταν ζούσα στην καρδιά μιας ροδιάς, άκουσα ένα σπόρο να της λέει:/ Κάποια μέρα θα γίνω δέντρο κι ο αγέρας θα τραγουδάει ανάμεσα στα κλωνιά μου. Ο ήλιος θα χορεύει πάνω στα φύλλα μου και θα ‘μαι δυνατό δέντρο κι όμορφο, στις εποχές όλες μέσα./ Ύστερα μίλησε κι άλλος ένας σπόρος κι είπε:/ Οαν ήμουν νιος σαν εσένα είχα κι εγώ τέτοιες απόψεις, μα τώρα που μπορώ να μετρώ και να ζυγίζω τα πράγματα, βλέπω ότι οι ελπίδες μου τρέφονται του κάκου. […] Κι ύστερα ένας όγδοος μίλησε κι ένας ένατος και δέκατος και μια σειρά από άλλους και δεν μπορούσα να βγάλω άκρη πια από τις φωνές τους./ Κι έτσι την ίδια μέρα μετακόμισα στην καρδιά μας κυδωνιάς, εκεί όπου οι σπόροι είναι λιγοστοί και δεν μιλάνε σχεδόν καθόλου» Χαλίλ Γκιμπράν: Ο τρελός και τα ποιήματά του. Η ροδιά.

Η ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

«Στη σιωπή φυτρώνει ο λόγος». Ενας στίχος, ένα ποίημα, “Μόνη βεβαιότητα” ο τίτλος του. Το πρώτο απ’ τα 23, τα περισσότερα ολιγόστιχα, ποιήματα της νέας ποιητικής συλλογής, “ως κάτω στο βυθό” ο τίτλος της (εκδ. “Πυξίδα της Πόλης”), της καταξιωμένης και ως ποιήτριας ξεχωριστής πνευματικής δημιουργού του τόπου μας Μαρινέλλας Βλαχάκη. “Ταγκό χόρεψα./ Στο ζεϊμπέκικο εντρύφησα”. Δυο στίχοι, “Αυτοβιογραφία” ο τίτλος του, το τελευταίο. Εν είδει προλόγου το πρώτο. Πριν από την κατάδυσή της στον βυθό, στα τρίσβαθα του εαυτού της. Εν είδει επιλόγου το 23ο. Μετά την κατάδυσή της. “Στη σιωπή φυτρώνει ο λόγος”. Σε ενεστώτα χρόνο το ρήμα. “Ταγκό χόρεψα./ Στο ζεϊμπέκικο εντρύφησα”. Σε αόριστο εδώ τα ρήματα.

«Παιδί μάζευε πέτρες/ από το δρόμο, απ’ τα ερείπια/ κι αυτές που ήταν βαμμένες/ με το αίμα της./ Τις έβαζε τη μια δίπλα στην άλλη/ με σπουδή/ τους άλλαζε θέση ξανά και ξανά/ ώσπου τις ταίριαζε αρμονικά./ Εφτιαχνε γεφύρια με τις πέτρες της/ που στο μεταξύ πολύ είχε αγαπήσει.// Αργότερα μάζευε λέξεις/ οργισμένες, ακατανόητες/ κι αυτές που έκαναν τα μάτια της/ να γίνονται ποτάμια./ Τις έβαζε τη μια δίπλα στην άλλη/ με σπουδή/ τους άλλαζε θέση ξανά και ξανά/ ώσπου τις ταίριαζε αρμονικά/ κι έφτιαχνε στίχους με τις λέξεις της». Το 16ο ποίημα της Μαρινέλλας απ’ την εν λόγω ποιητική συλλογή. Με όλα τα ρήματά του σε παρατατικό. Αν κάτι αυτό σημαίνει. Επιμένει να παίζει κι αυτόν τον χρόνο, στα δάχτυλά της, σαν να ‘ναι πεντόβολα, η Μαρινέλλα. Υπηρετώντας με άκρα συνέπεια και την ποίηση, μέσω της μετα – ποίησης.

Η Μαρινέλλα Βλαχάκη γεννήθηκε στον Κεφαλά Αποκορώνου. Ζει και δραστηριοποιείται στα Χανιά. Το λογοτεχνικό έργο της είναι ποικίλο. Εχει εκδώσει οκτώ ποιητικές συλλογές, δύο συλλογές διηγημάτων, οκτώ βιβλία για παιδιά, το μυθιστόρημα “Σιλάνς σιλβουπλέ” και τρία θεατρικά κείμενα. Ως ηθοποιός έχει εργαστεί στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο.

ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ (ΤΟΥ) ΜΟΝΑΧΟΥ ΓΙ ΑΥΤΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΛΟΓΟΣ

ΕΚΠΕΜΠΟΥΝ ΕΝΑ ΑΡΩΜΑ ΚΙ ΑΡΣΣΟΥΝΕ ΕΥΛΟΓΩΣ

                                                                Μια ρίμα του Εννιαχωριανού*

Το τελευταίο πόνημα του Κακατσοβαγγέλη
φέρνει στο νου το προϊόν που βγαίν’ απ’ τη κυψέλη.
Τα χελιδόνια (του) μοναχού, γι’ αυτά γίνεται λόγος
εκπέμπουν ένα άρωμα κι αρέσουνε ευλόγως.
Σαν και τα προηγούμενα, ποιήματα του ίδιου
έτσι πορεύεται κι αυτό στα χνάρια του πιτήδειου.
Θρησκευτικές αναφορές μα κι άλλες προσεγγίσεις
με πολλαπλά μηνύματα σ’ αυτό θα συναντήσεις.
Που θα σε φέρουν πιο κοντά μ’ ένα καινούριο τρόπο
εις τις αλήθειες τση ζωής του γένους των ανθρώπω.
Με τρόπο επιδέξιο χειρίζεται την πένα
και κατορθώνει εύκολα να πείσει τον καθένα.
Τον Άγιο Γεώργιο σε ποίημα θα βάλει
που στη γιορτή του έρχεται κάθε χρονιά να ψάλλει.
Του Διάκου το χαμόγελο που σούβλισαν οι Τούρκοι
και τραγουδώντας πέθανε περνώντας ένα λούκι.
Μα κάπου ‘κει ευρίσκεται κι ο Τριανταφυλλώνας
του μοναχού που φύτευε λουλούδια στους αιώνας.
Σ’ ελάχιστ’ αναφέρθηκα, από τα πλείστα όσα
ποιήματα π’ ακολουθούν σαν τα πουλιά την κλώσα.
Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς Βαγγέλη Κακατσάκη
που μου ‘στειλες το πόνημα μ’ ένα… χελιδονάκι.

·        Γιάννης Μαλαξιανάκης, ριμαδόρος (Χανιώτικα νέα, 22 Ιουνίου 2020)

ΠΟΙΗΣΗ

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
8




Κάτι υποπτευόμαστε από καιρό.
Έτσι, δε διστάσαμε

να της αφαιρέσουμε τ’ ακριβά ενδύματα.

Στο τέλος την ξεγυμνώσαμε κι απ’ τα απαραίτητα

και ζητήσαμε την παρθενιά της.

Σε κάθε μόριο του κορμιού της

οι ανοιχτές πληγές μάς μίλησαν

για τους εραστές της.

Ήταν φανερό!

Το σώμα της μύριζε βαριά ιδρωτίλα…

Είχε γίνει ερωμένη ανθρώπων,

που τους είχαν πάντα στο περιθώριο

 και είχε αρνηθεί ακόμα κι ένα χάδι

 σ’ αυτούς, που εκ των υστέρων έλεγαν

πως την έχουν κατακτήσει,

ο καθένας κατ’ αποκλειστικότητα.



Γελούμε, κάτω απ’ τα μουστάκια μας, σαν διαβάζουμε

στα βιβλία των καθώς πρέπει,

αυτό το κατ’ αποκλειστικότητα.

Ας γράφουν!

Εμείς ξέρουμε ποιοι κατέκτησαν πραγματικά την Ιστορία...

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
("ΚΑΖΟΒΑΡ", Εκδ. "Πυξἰδα της Πόλης"

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

   Α2 ΤΑΞΗ 2ου ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ

ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΕ ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο και να που έφτασε το γλυκό καλοκαιράκι…
«Σας αποστέλλω το κείμενο, το δικό μου και των παιδιών, μερικές ζωγραφιές και το τραγούδι “Γλυκό καλοκαιράκι”, σε εικόνες και σε απλό κείμενο. Σας ευχαριστώ θερμά, μέσα από την καρδιά μου που για μια ακόμα φορά δίνετε την ευκαιρία στους μαθητές μου και σ’ εμένα να επικοινωνήσουμε μέσω του “Παιδότοπου”, με κάποιες απ’ τις εργασίες μας». Ενα απόσπασμα απ’ το κείμενο με το οποίο συνόδευσε το υλικό που μου έστειλε ηλεκτρονικά και φιλοξενείται σήμερα, η γνωστή στους αναγνώστες της στήλης, εκ Δροσάτου Κιλκίς ορμώμενη, νέα δασκάλα, Βασιλική Χαραλαμπίδου.
Δεν αποπαίδισεν ο Κλάδος των Δασκάλων! Και για την υπουργό Παιδείας, το γράφω, δηλώνοντας αισιόδοξος, με τη λήξη της αν μη τι άλλο “περιπετειώδους” σχολικής χρονιάς. Πάντα ψηλά τη σημαία της Δασκαλοσύνης, καλή μου Βασιλική!

Καλό καλοκαίρι σε όλους τους μαθητές και στους δασκάλους των.
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος

Σημείωση: Ο Παιδότοπος, όπως και τις άλλες χρονιές, θα παραμείνει, Θεού θέλοντος, ανοιχτός τις μέρες των διακοπών…

 Μετά από μία αρκετά δύσκολη περίοδο, αφού μείναμε σχεδόν δυόμιση μήνες μακριά από την τάξη μας και τη σχολική πραγματικότητα, επιστρέψαμε όλο κέφι και όρεξη. Τίποτα δεν είναι όπως πριν αλλά ακόμα κι έτσι συνεχίσαμε να είμαστε δημιουργικοί με τους μικρούς μας μαθητές. Γέλια , τραγούδια, μαθήματα, ζωγραφιές και παιχνίδια μας συντρόφευσαν τον τελευταίο μήνα της σχολικής χρονιάς. Και να που έφτασε το καλοκαίρι. Το γλυκό καλοκαιράκι όπως μου είπαν στην τάξη. Κλείσαμε τα μάτια μας και για λίγα δευτερόλεπτα, με τη βοήθεια βέβαια και του γνωστού τραγουδιού με τίτλο «Γλυκό καλοκαιράκι αγαπημένο», φανταστήκαμε το φετινό καλοκαίρι. Ζωγραφίσαμε καλοκαιρινές εικόνες και φτιάξαμε το εικονόλεξο με τους στίχους του τραγουδιού. Σε μερικές σειρούλες γράψαμε και κάποιες από τις σκέψεις μας. Απλά και χαρούμενα σας ευχόμαστε καλό καλοκαίρι με υγεία και αισιοδοξία!!!

Ευχαριστώ θερμά για τη συνεργασία την εκπαιδευτικό Παράλληλης Στήριξης κα. Αθηνά Κακαβελάκη.

Η δασκάλα του τμήματος Α2

Βασιλική Χαραλαμπίδου

Γλυκό καλοκαιράκι

Γλυκό καλοκαιράκι αγαπημένο

  με πόση εγώ λαχτάρα σε προσμένω.

Γλυκό καλοκαιράκι χαρωπό

αχ πόσο σ΄αγαπώ !

Να τρέξω πάλι στις χρυσές ακρογιαλιές

στη θάλασσα να κάνω χίλιες

σκανδαλιές.  Το κύμα

ν΄αψηφάω το ψηλό, αχ πόσο το ποθώ.

Πώς θέλω να περάσω το καλοκαίρι ( Γράφω 3-4 σειρές κι ας κάνω ορθογραφικά λάθη).

Θα ήθελα να πάω διακοπές, θερινό σινεμά και να πηγαίνω στη θάλασσα.

Αντώνης Μποτωνάκης

Το καλοκαίρι θέλω να πηγαίνω στην παραλία με τους φίλους μου. Θα ήθελα να πηγαίνω το Σαββατοκύριακο στης γιαγιάς με τα ξαδέρφια μου και να κάνω πατίνι στην αυλή.

Νίκος Κοντοπυράκης

Αυτό το καλοκαίρι θέλω να κάνω πολλά μπάνια. Θέλω να πάμε με τον αδερφό μου σε μια κατασκήνωση και να παίξουμε πολλά παιχνίδια.

Νοέλ Κρίστο

Να μαζεύω κοχύλια με τις φίλες μου. Να πάω με τις φίλες μου στις νεροτσουλήθρες. Να δω το ηλιοβασίλεμα με τις φίλες και τους φίλους μου. Να πάρω σλάιμ (παιχνίδι). Να κάνω τα γενέθλιά μου στη θάλασσα.

Φαίδρα Μαυριγιαννάκη

Το καλοκαίρι θα ήθελα να πάω στη θάλασσα να κάνω κολύμπι με τους φίλους μου.

Ντανίλο Πέτροβιτς  

Θα ήθελα να περάσω το καλοκαίρι στη Σαμοθράκη και να γιορτάσω τα γενέθλιά μου.

Κατερίνα Ταρασίδη

Το καλοκαίρι αυτό θέλω να το περάσω όλη μέρα στη θάλασσα μαζί με τις φίλες μου.

Μαρίνα Κολιακουδάκη

Θέλω να μείνω όλη μέρα στη θάλασσα.

Νοέμι Τούφα

Παίζοντας με τους φίλους μου. Περνώντας χρόνο με την οικογένειά μου. Να κολυμπάω στα κύματα.

Κωνσταντίνος Πασιούρας

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 27.6.2020) 

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΕΠΙ ΤΗ ΛΗΞΕΙ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

«Είμαστε σήμερα μαζεμένα όλα τα παιδιά της έκτης τάξης σε μια γωνιά της αυλής και συζητούμε ήρεμα. Ο ένας κοιτάζει τους άλλους κι έχει η ματιά μας μια γλυκιά σοβαρότητα και μια αγάπη συγκινητική. Επρεπε να ‘ρθει ετούτη η τελευταία μέρα, για να κατανοήσω τον λόγο του Δασκάλου μας, πως πρέπει να ‘μαστε σαν αδέρφια. Σήμερα έτσι νιώθουμε, σαν αδέρφια. Μερικά μάτια πεταλουδίζουν γρήγορα και λίγο θέλουν να γίνουν βρυσούλες. Βγήκε ο Διευθυντής, μας κάλεσε μέσα. Στη μεγάλη αίθουσα, μπροστά σ’ όλους τους δασκάλους μας συγκίνησε με τα λόγια του!.. Σας ευχόμαστε να προκόψετε. Αυτή θα είναι η χαρά και η αμοιβή μας. Και μην ξεχνάτε τούτο: Να είστε φιλότιμοι, εργατικοί και προπάντων δίκαιοι. Πήραμε τα απολυτήριά μας, φύγαμε. Στην αυλόπορτα τα παιδιά σταματούσαν. Γύριζαν πίσω, έβλεπαν για τελευταία φορά το σχολείο κι έφευγαν. Σταμάτησα κι εγώ, γύρισα, το είδα, του ψιθύρισα αντίο, έφυγα. Άραγε θα ξαναβρώ τη σιγουριά και τη στοργή που βρήκα έξι ολόκληρα χρόνια στην αγκαλιά του; “Αντίο σχολείο μου. Αντίο κυρά – Μάρθα που μας αγαπούσες με τ’ όνομά μας και μας μάλωνες με τα μάτια. Αντίο καλοί μου δάσκαλοι, αντίο κύριε Διευθυντά. Θα είμαι φιλότιμη, εργατική και προπάντων δίκαιη”». Από το διήγημα “Αντίο σχολείο μου” του δασκάλου – ποιητή Κώστα Καλαπανίδα (“Διηγήματα”, εκδ. ΠΑΣΣΑΡΗ, 2020).

«Μάζεψα όλα όσα ήταν στις γωνίες/ κι αποχώρησα, χωρίς να κοιτάξω πίσω.// Μέσα σ’ αυτά:/ το κλάμα μιας καλής μαθήτριας,/ όταν δεν ήξερε κάποια φορά ορθογραφία·/ το χαμόγελο ενός πατέρα μεροκαματιάρη,/ όταν έμαθε ότι ο γιος του θα ‘ναι σημαιοφόρος·/ τη συγκίνηση μιας νεοδιόριστης δασκάλας,/ όταν πρώτη φορά μπήκε στην τάξη…// Και βέβαια το… “Κύριος Διευθυντάς”, όπως με αποκαλούσε,/ ένας καλός γείτονας του σχολείου». Το ποίημά μου “Μάζεψα” από την ποιητική συλλογή “Οταν γίνεις ποίημα” (εκδ. “Πυξίδα της πόλης”, Χανιά 2013). Γράφτηκε, πριν από 15 χρόνια, επί τη αποχωρήσει μου από τη Δημόσια Εκπαίδευση, όντας διευθυντής στο 5ο Δημοτικό Σχολείο Χανίων.

Ένα ένα θα επισκεφθώ σήμερα, τελευταία μέρα της διαφορετικής, απ’ τις άλλες, λόγω κορωνοϊού, σχολικής χρονιάς, τα σχολεία που για 39 χρόνια υπηρέτησα τη Δασκαλοσύνη. Για να χαιρετήσω κατά τάξεις και κατά μόνας τους μαθητές και μαθήτριές μου, όπως και τους συναδέλφους μου. Και, βέβαια, για να θυμηθώ όλους εκείνους μαθητές και συναδέλφους, που βρίσκονται στο άλλο ημισφαίριο της ζωής. Προπάντων αυτούς που έφυγαν πολύ νωρίς, όπως τον Γιώργη Ηλιάκη και Μανόλη Βακάκη και το Χανιωτάκι Νικόλα Καραβελάκη…

Ενας δάσκαλος αποχαιρετά τον μαθητή και συνάδελφό του
Στο δεύτερο θρανίο της μεσαίας σειράς. Πήγαινες στην Ε’ Δημοτικού τότε. Ακόμα κι όταν στην Στ’ τάξη μετακινήθηκες στη σειρά της εξόδου, εγώ πάντα σ’ έβλεπα. Ένα παιδί χαμηλών τόνων και υψηλών προδιαγραφών. Ενα παιδί με “κουρεμένο κεφάλι” και με πολλά “ακούρευτα όνειρα”. Εναν μαθητή, κοντά στον οποίο ως δάσκαλος, για δυο χρόνια, τα πρώτα της δασκαλικής μου πορείας, με επιμέλεια μαθήτευσα. Το ‘δα με την πρώτη ματιά. Την Γραμματική και την Αριθμητική της Ανθρωπιάς, απ’ το σπίτι σου, καλά την είχες μαθημένη […] Οχι δεν παραξενεύτηκα καθόλου, όταν ενώπιόν μου σ’ είδα, ύστερα από 15 χρόνια, για πρώτη φορά, δάσκαλο, συνάδελφο. Τι άλλο μπορούσες να γίνεις για να μπορείς να συναντάς καθημερινά την αθωότητα. Τι άλλο μπορούσες να γίνεις για να φυτεύεις ανυποψίαστες φωτιές. Τι άλλο μπορούσες να γίνεις για να κουνάς το μαντίλι σου και ν’ ανθίζουν τα λουλούδια από ευωδία. Τι άλλο μπορούσες να γίνεις για να μπορείς να συνεχίσεις τη στροβλιανή δασκαλική παράδοση του Παντελή Βαβουλέ και των Βακάκηδων![…]

Χαιρετισμός διαρκείας ο λόγος που εκφώνησα στην κηδεία του μαθητή μου στο Δημ. Σχ. Στροβλών κι αργότερα συναδέλφου μου Μανόλη Γ. Βακάκη, που έφυγε στα 42 του χρόνια, στον Αγιο Παντελεήμονα Στροβλών (4.9.2005). Απ’ αυτόν τον λόγο τα παραπάνω αποσπάσματα. Κερί στη μνήμη του, μα και στη μνήμη των άλλων μαθητών μου που έφυγαν νωρίς…

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 26.6.2020)

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 9 ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

Σάββατο, 25 Ιουνίου 2011

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΕΓΩ ΘΑΥΜΑΖΩ περισσότερο απ' τους 300 Σπαρτιάτες τους 700 Θεσπιείς, μου είπε τις προάλλες ο φίλος μου ο γερω -δάσκαλος. Πάνω στην κουβέντα που κάναμε για τη Μάχη των Θερμοπυλών, με αφορμή την πορεία των «αγανακτισμένων» Σπαρτιατών από την πόλη τους στο Σύνταγμα.
ΟΙ 300 ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ του Λεωνίδα υποχρεώνονταν απ' τους νόμους της πόλης τους να μείνουν και να πολεμήσουν. «Ή ταν ή επί τας», τους έλεγαν οι μανάδες τους, όταν τους έδιναν την ασπίδα. Κανένας νόμος, ωστόσο, δεν υποχρέωνε τους Θεσπιείς του Δημόφιλου να μείνουν δίπλα στους Σπαρτιάτες. Το σκεφτικό του.
ΠΑΡΟΜΟΙΑΖΩ ΤΟΥΣ «αγανακτισμένους» πολίτες της πλατείας Συντάγματος με τους Θεσπιείς, μου είπε εν κατακλείδι. Ακριβώς γιατί κανένα κόμμα, κανένα συνδικάτο δεν τους οδήγησε εκεί.
ΟΙ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ της Ιστορίας αναδεικνύουν τους μεγάλους άνδρες, είναι όμως οι μετριότητες που τις προκαλούν, είπε ο Γάλλος συγγραφέας και πολιτικός Μορίς Ντρυόν. Και τις μεγάλες και τις μέτριες γυναίκες, σπεύδω να συμπληρώσω.
ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ βαρβάρους... Περιμένοντας το «πιστωτικό» γεγονός... Οπως λέμε περιμένοντας το μοιραίο... Ζώντας την αγωνία του αργού θανάτου. Δεν μπορεί κάποιο αόρατο χέρι, κάποιος από μηχανής Θεός, θα μας σώσει στο τέλος. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει...
ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ που πολλοί προβλέπουν ότι θα αποδειχθεί Βραχυπρόθεσμο. Ο εφαρμοστικός νόμος που πολλοί προβλέπουν ότι θα αποδειχθεί Ανεφάρμοστος. Οι προσωρινοί φόροι που πολλοί προβλέπουν ότι θα γίνουν μόνιμοι. Οι έκτακτες εισφορές που πολλοί προβλέπουν ότι θα γίνουν τακτικές...
«Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΙΝΑΙ αυτή που οφείλει στην Ελλάδα και όχι το αντίστροφο». Δεν είναι λόγια καφενείου ούτε λόγια πλατείας. Ο επιφανής οικονομολόγος και σύμβουλος της γαλλικής κυβέρνησης Ζακ Ντελπλά το είπε προχθές σε συνέντευξή του. «Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, οι Γερμανοί οφείλουν στους Ελληνες 575 δισ. ευρώ», ξεκαθάρισε. Εδώ κι αν ισχύει η παροιμία που λέει ότι εκεί που μας χρωστάγανε μας πήρανε και το βόδι!
«ΝΑ ΜΙΛΗΘΟΥΝ οι πλαϊνοί!», «να πεθάνει ο μεσαίος», «νόημα για να φάτε γκολ», «να μιληθεί ο Τέβες για τη σέντρα», «βάλε κάποιον άλλον βρε αδερφάκι μου». Αυτοί είναι διάλογοι! Αρρωστος κόσμος, φθισικός, διαβολικά στημένος, ο κόσμος του ποδοσφαίρου.
Ο ΡΩΜΑΙΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ και πολιτικός Σενέκας δεν διευκρίνισε ποτέ στη σκέψη του αν αγαπούσε περισσότερο τη φιλοσοφία ή την εξουσία και τη σοφία ή την ηδονή. Παραδεχόταν απλά ότι ήταν ατελής σοφός και συνήθιζε να λέει: «Επιμένω στον έπαινο όχι της ζωής την οποία ζω, αλλά εκείνης την οποία έπρεπε να ζω».
«Μετάβαση/ αλλά πού;/ Η θλίψη έχει έρμα/ η κόλαση έχει όνομα/ η μάνα απηχεί μια βεβαιότητα./ Το άγνωστο ταυτότητα δεν έχει./ Να πάω πού; Αστοχες οι κινήσεις μου./ Παλινδρομώ διαρκώς,/ πάω εμπρός και όλο επιστρέφω/ εκεί, όπου δεν έγινε η σωστή κίνηση/ εκεί, όπου παίχτηκε -και χάθηκε-/ το παιχνίδι».
Το ποίημα «Μετάβαση» της Αιμιλίας Παπαβασιλείου.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΠΕΡΙ ΜΙΑΣ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ... ALA... GRECQUE

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης

Τα όσα συμβαίνουν στην πολιτική ζωή της χώρας θυμίζουν παλαιότερες εποχές, εποχές αλήστου μνήμης βεβαίως – βεβαίως, εποχές που πέρασαν αλλά όπως φαίνεται όχι ανεπιστρεπτί, εποχές που δεν μας… άφησαν χρόνους!!!
Μία… κανονικότητα της ελληνικής πολιτικής σκηνής το δίχως άλλο είναι όλη αυτή η σκανδαλολογία που κυριαρχεί εντός και εκτός Βουλής τούτες τις ημέρες!
Ετσι, πολλά μπορεί να συμπεράνει κανείς, παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα!
Η ελληνική πολιτική σκηνή πολλάκις έχει βιώσει σε παρελθόντες καιρούς μια τέτοιου είδους… αντιπαράθεση κατά την οποία οι “αντιμαχόμενες” πλευρές χρησιμοποιούν θεμιτά και αθέμιτα μέσα όπως η γκρίζα διαφήμιση που όλα τα αλέθει μπουρδουκλώνοντας παρά ξεδιαλύνοντας το τοπίο!
Κι αν κάποιοι πιστεύαμε ότι όλα αυτά… μας είχαν τελειώσει, μάλλον διαψευστήκαμε!
Ενας κλαυσίγελως, τίποτα άλλο…
Από όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω φαίνεται σαν να μην έχουμε μάθει τίποτα από όλα τα δεινά που μας έχουν βρει…
Παλαιοκομματικές τακτικές επαναλαμβάνονται σε σύγχρονη εκδοχή και ανάμεσα στα πολλά που συμπεραίνουμε είναι ότι ότι το λεχθέν «η εξουσία όχι μόνο φθείρει αλλά και διαφθείρει», είναι απολύτως σωστό!
Πολλά τα ερωτηματικά: Φθείρει εκείνους που είχαν πάντα στον νου τους να φθαρούν;
Ή μήπως εκείνους που πάντοτε ήταν “φθαρμένοι”;
Ή μήπως εκείνους που απέβλεπαν σε αυτού του είδους τη… διαφθορά;
Η… αλήθεια μπορεί να κρύβεται σε όλα τα παραπάνω ή και σε ακόμη περισσότερα!
Στο νεοπολιτικό σίριαλ της σκανδαλολογίας που παίζεται αυτές τις μέρες, αναστενάζουν οι παλιοί και μένουν με ανοιχτό το στόμα οι νεότεροι!
Τελικά ποιος να το περίμενε ότι την όποια κανονικότητα αναμέναμε, θα την υποδεχόμεσταν κατ’ αυτόν τον τρόπο!
Ας είναι;
Πάντως υπάρχουν πολλοί -ανάμεσα σε αυτούς και ο γράφων- που ποτέ δεν θα πάψουν να ελπίζουν για μια… διαφορετική κανονικότητα απ’ αυτήν που διαμορφώνεται τούτες τις ημέρες!
Και χωρίς βέβαια να τρέφουμε φρούδες ελπίδες, θα την προσμένουμε…. όποτε κι αν εκείνη μας κάνει την τιμή κι έλθει…!
Υ.Γ. Κι όπως λέει κι ο σοφός λαός «αν είναι να ’ρθει θε να ‘ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει»· αλλίμονό μας!

Χανιώτικα νέα (Τετάρτη, 24.6.2020)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΟΙ ΦΩΤΙΕΣ ΤΟΥ ΆΙ - ΓΙΑΝΝΗ

Κι επισήμως καλοκαίρι εφέτος, από το περασμένο Σάββατο 21 Ιουνίου, στις 21.45 ώρα Ελλάδας, για το Βόρειο Ημισφαίριο. Πιστός πάντα στα ραντεβού του ο ήλιος. Ολα όσα συμβαίνουν στο πλανητικό μας σύστημα τα “κανονίζει” η Μεγαλειότητά του με ακρίβεια δευτερολέπτου. Τώρα καλοκαίρι… Τώρα φθινόπωρο…. Τώρα χειμώνας… Τώρα άνοιξη… Τώρα πάλι καλοκαίρι, φίλοι μου βορειοημισφαιρίτες, είπε λοιπόν, κι άρχισε να απομακρύνεται από το θερινό ηλιοστάσιο. Τρόπος του λέγειν, βέβαια, ότι το είπε, δεν μιλεί ο ήλιος… Εφ’ ω ετάχθη ο ήλιος, εφ ω ετάχθη ο, όπου γης, άνθρωπος. Εν τη δυνάμει του ο πρώτος, εν τη αδυναμία του ο δεύτερος.

«Δύο γεννήσεις σηματοδοτούν τις πιο κρίσιμες ημέρες του χρόνου, εκείνες των τροπών του ήλιου. Η Γέννηση του Χριστού στις 25 Δεκεμβρίου, την εποχή που το φως αρχίζει ν’ αυγαταίνει και η Γέννηση του Προδρόμου στις 24 Ιουνίου, όταν έχομε στο βόρειο ημισφαίριο τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου (Ως γνωστό ο Βαπτιστής ήταν μεγαλύτερος κατά έξι μήνες από τον Χριστό). Η σύνδεση των μεγάλων αυτών εορτών με το φως και τον ήλιο αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο των λαϊκών εθίμων. Το πιο γνωστό απ’ αυτά είναι οι φωτιές του Άι – Γιάννη, οι φωτιές που ανάβουν την παραμονή σε όλο σχεδόν τον ελληνικό χώρο, στις άλλες ορθόδοξες βαλκανικές χώρες αλλά και σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη. Εθιμο παλαιότατο, μεταφέρει τις αρχαιότερες πεποιθήσεις και δοξασίες συμβολίζοντας το άπλετο ηλικιακό φως και τις σχετικές με αυτό εθιμικές πράξεις. Μεταφέρει, επίσης, τις αρχαίες δοξασίες για την καθαρτήρια δύναμη της φωτιάς και το “καινούργιωμά” της». Από το βιβλίο “Λαϊκές τελετουργίες στην Κρήτη” του Νίκου Ψιλάκη.

«Η μοίρα μας χυμένο μολύβι, δεν μπορεί ν’ αλλάξει/ δεν μπορεί να γίνει τίποτε./ Εχυσαν το μολύβι μέσα στο νερό κάτω απ’ τ’ αστέρια/ κι ας ανάβουν οι φωτιές./ Αν μείνεις γυμνή μπροστά στον καθρέφτη τα μεσάνυχτα βλέπεις/ βλέπεις τον άνθρωπο να περνά στο βάθος του καθρέφτη/ τον άνθρωπο, μέσα στη μοίρα σου που κυβερνά το κορμί σου/ μέσα στη μοναξιά και στη σιωπή τον άνθρωπο της μοναξιάς και της σιωπής/ κι ας ανάβουν οι φωτιές». Τα βιώματά του απ’ τις νοσταλγικές θύμησες της Σμύρνης, όπου έζησε τα πρώτα 14 χρόνια της ζωής του μεταφέρει ο Γιώργος Σεφέρης στο ποίημά του “Οι φωτιές του Άι Γιάννη” στο οποίο παραθέτει μια διαφορετική εκδοχή του γνωστού εθίμου, τη μολυβδομαντεία. Σύμφωνα με αυτό ανήμερα τ’ Άι – Γιαννιού (πηγή: www.anexartitos.gr) οι γυναίκες περίμεναν με τις κουτάλες στο χέρι πάνω από τη φωτιά που έβραζε το λιωμένο μολύβι και με το που χτυπούσανε οι καμπάνες το ρίχνανε σ’ ένα υδροφόρο αγγείο κι έπαιρνε διάφορα σχήματα που μόνο οι μολυβδούδες τα εξηγούσανε.

Παραμονή του Άι – Γιάννη απόψε. Ολο και κάποιοι θα βρεθούν ν’ ανάψουν τις φωτιές του, σκέφτομαι, αναπολώντας τα “φουντανάκια” των παιδικών μου χρόνων…

ΜΕΤΑΚΟΡΩΝΟΙΚΑ 

«Να ζεις, να μεταζώνεσαι, να γράφεις και τις Στάσεις,/ που εύχομαι από καρδιάς χιλιάδες να τις φτάσεις.// Και όσο για τον κοβιτά εύκολα δεν πεθαίνει/ κι ο κόσμος στο εμβόλιο τη λύση περιμένει.// Ωστόσο μάσκα φόραγε και κράτα αποστάσεις/ και γράφε για τον κοβιτά με “πεταχτά” στις “Στάσεις”». Από τον φίλο ιερωμένο, με μαντινάδες, η συμβουλή, σαν απάντηση στο πρώτο “μετακορωνοϊκό” της Παρασκευής. Να είστε καλά, πάτερ… Ακου “κοβιτάς” ο λεγάμενος!

«Κίνδυνος φτώχειας, για πολλά νοικοκυριά. Αντιμέτωπο με υλικές στερήσεις μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας», επισημαίνει, ο ΑΠΕ – ΜΠΕ σε άρθρο του, με αριθμούς και στοιχεία, που φιλοξενήθηκε και στην εφημερίδα μας (20.6.20). Φωνάζουν οι αριθμοί και τα στοιχεία… Κι όσο περνά ο καιρός τόσο περισσότερο θα φωνάζουν!

«Αφαιρεί το “πι” την ποίηση/ κι απομένει η οίηση της παγκοσμιοποίησης./ Απομονώνει τον “ιό”/ από το κέντρο της λέξης/ και τον παρουσιάζει κόσμιο/ ενώπιόν μας.// Όχι στην παγκοσμιοποίηση/ ναι στην παγκόσμια ποίηση/ η άποψη του Ποιητή». Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή μου “Ιχνηλατώντας”.

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 23.6.2020)

ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Γράφει ο Γιάννης Τζεμανάκης*

Με τη νέα, σε ψηφιακή έκδοση, ποιητική συλλογή, “Τα Χελιδόνια του μοναχού”, ο εκλεκτός συνάδελφος, ποιητής και παλαιόθεν φίλος Βαγγέλης Κακατσάκης , ανοίγει ένα νέο παράθυρο προς τον κήπο του Θεού, στο περιβόλι της πίστης, όπου Καπεταναίοι και Άγιοι, χαροκόποι της ζωής και γραμματιζούμενοι, αμαρτωλοί και δίκαιοι, όλοι μπορούν, ν’ αναζητήσουν τη δροσιά, ν’ ακουμπήσουν το σώμα, τα πάθη, και τις προσευχές, την καρδιά τους.
«Τα Χελιδόνια του μοναχού», Με την Άνοιξη στα φτερά και Αναστάσιμη πνοή στο πέταγμά τους, με ήχους και ύμνους , προς τον Θεό, τον άνθρωπο και τη φύση στο τιτίβισμά τους, έρχονται, ανασηκώνουν τη βαριά κάπα της χειμωνιάτικης νύχτας. Ανοίγουν χαραμάδες στο φως, να περάσει, να φωτίσει, να δούμε, και να γνωρίσουμε τα πλάσματα Του.

«… Όσο γνωρίζω τα πλάσματα του Θεού τόσο τ’ αγαπώ και όσο τ΄ αγαπώ τόσο γνωρίζω το Θεό», το Θεό που τα έταξε να ζουν αρμονικά, «Μαζί τ’ αηδόνια με τις καρακάξες/ Μαζί τα χαμομήλια με τις τσουκνίδες/ τα πρόβατα με τα γίδια./ Ζητείται βοσκός».
Συνειδητά ο ποιητής, με την επωδό στο ποίημα «Αγγελία», «Ζητείται βοσκός», αφήνει στον Αναγνώστη την ελευθερία μα και την ευθύνη να τον αναζητήσει, και να τον αγαπήσει, ενώ ο ίδιος «ομολογεί» την παρουσία Του, μέσα στα πλάσματα Του»
«Ζητείται βοσκός», ή πιότερο η «Ανευθυνότητα» να γίνει «ευθύνη», να αγαπήσουμε τα πλάσματά Του, να «φυτέψουμε τριανταφυλλιές» για να ζήσουμε την «ευλογία να τις χαρίζουμε», και έτσι να «γευθούμε» το χαμόγελο της χαράς, μετουσιωμένο σε φως και
Άνοιξη της καρδιάς.
Δική μας η ευθύνη να ανακαλύψουμε και να χορτάσουμε από «το χαμόγελο του Διάκου», να περάσουμε την «Πύλη της μετανοίας», σπουδάζοντας το «ο γυμνός Άγιος» και
να παρακολουθήσουμε στις Κατούνες του Νίππους, με τους « οι Προσελθόντες», τη γιορτή τ’ Αγίου Πνεύματος, μα προπάντων να ζήσουμε την ώρα της διανομής του αντίδωρου, όπου για τους, ως ει παρόντες, προσφιλείς κεκοιμημένους, ο ποιητής, αινιγματικά θέτει το δίλλημα. «Διχασμένες είναι οι γνώμες αν παίρνουν ή δεν παίρνουν αντίδωρο πριν αποχωρήσουν», ενώ ο ίδιος στέκεται δίπλα τους, νοιώθει την ανάσα τους, ακολουθεί τα βήματά τους. Παρόντες πάντα, στο γιορτάσι της ζωής, ακούνε, βλέπουν και αμφίδρομα, κοινωνούν, και μας κοινωνούν
«Τα χελιδόνια του μοναχού». Ύμνος, με αμέτρητες ποιητικές υπομνήσεις και αναφορές στα υπερκόσμια και ιερά της εκκλησίας, μα και των ανθρώπων, που όντες μύστες των αξιών, των θυσιών και τις προσφοράς εργάτες, ως χελιδόνια, σπαθίζουν τον αέρα, τιτιβίζουν, ανατροφοδοτούν και χαροποιούν τον συν- άνθρωπο.
Να σταματήσουμε σε όλα αδύνατον. Τυχαία, επιλογή και αναφορά σε ελάχιστους τίτλους, τολμούμε: «Σταγόνα λάμψης», «Η Αγία Μαρίνα και οι Δαίμονες», «Το κλάμα του Αγίου», «Των Ειρηναίων», «Η πίστη και το σπίτι», «Το μοναστήρι των γλάρων», «Ιλάσθητί μοι», «Λαέ μου», «Βρέχει», «Το γιασεμί κι οι κρίνοι», « Μετέωρος μεταξύ ουρανού και γης. Εσαεί», «Διαφωνία», «Η Παναγία της Υπαπαντής» και «Εχει ο Θεός», μια φράση που καθημερινά, στα δύσκολα και τα εύκολα, κυλάει στο στόμα μας, μαζί με «το Παναγία μου» που «είναι έτοιμη πάντα, να προστρέχει, σε βοήθεια, όλων όσων έχουν την ανάγκη της» και που αποδεικνύει την ενδόμυχη θεία ελπίδα και πίστη σ’ Εκείνον που με αρμονία δημιούργησε τον κόσμο και τη ζωή.

«Εχει ο Θεός». «Μια μεγάλη χαρτόκουτα,….το σπίτι του στην οδό Αστέγων . Ένα στρώμα, μια κουβέρτα, ένα μαξιλάρι, μία πετσέτα, ένα σκαμνί,…. ένα πιάτο, ένα ποτήρι, ένα πιρούνι, ένα κουτάλι… .Για τον άρτο τον επιούσιο έχει ο Θεός.»

Eνα, μία, ένα. Όλα από ένα στο παλάτι της χαρτόκουτας, με το βοριά να πριονίζει τα κόκκαλα, με τη βροχή να μουσκεύει το στρώμα, με.. το χαμόγελο, ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο που περίεργα λοξοκοιτάζει και «λυπάται» την ερημιά του.
Όλα ένα, κάποια, ίσως και να περισσεύουν, όταν Εκείνος είναι παρόν. Όταν το «Κύριε ελέησον, με άκρα ταπείνωση, ως του τελώνη, από στόμα ψυχής αναπέμπεται προς Αυτόν.
«Κύριε ελέησον.»

* δάσκαλος

Χανιώτικα νέα (Δευτέρα, 13 Ιουνίου 2020)