ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΕΠΙ ΤΗ ΛΗΞΕΙ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

«Είμαστε σήμερα μαζεμένα όλα τα παιδιά της έκτης τάξης σε μια γωνιά της αυλής και συζητούμε ήρεμα. Ο ένας κοιτάζει τους άλλους κι έχει η ματιά μας μια γλυκιά σοβαρότητα και μια αγάπη συγκινητική. Επρεπε να ‘ρθει ετούτη η τελευταία μέρα, για να κατανοήσω τον λόγο του Δασκάλου μας, πως πρέπει να ‘μαστε σαν αδέρφια. Σήμερα έτσι νιώθουμε, σαν αδέρφια. Μερικά μάτια πεταλουδίζουν γρήγορα και λίγο θέλουν να γίνουν βρυσούλες. Βγήκε ο Διευθυντής, μας κάλεσε μέσα. Στη μεγάλη αίθουσα, μπροστά σ’ όλους τους δασκάλους μας συγκίνησε με τα λόγια του!.. Σας ευχόμαστε να προκόψετε. Αυτή θα είναι η χαρά και η αμοιβή μας. Και μην ξεχνάτε τούτο: Να είστε φιλότιμοι, εργατικοί και προπάντων δίκαιοι. Πήραμε τα απολυτήριά μας, φύγαμε. Στην αυλόπορτα τα παιδιά σταματούσαν. Γύριζαν πίσω, έβλεπαν για τελευταία φορά το σχολείο κι έφευγαν. Σταμάτησα κι εγώ, γύρισα, το είδα, του ψιθύρισα αντίο, έφυγα. Άραγε θα ξαναβρώ τη σιγουριά και τη στοργή που βρήκα έξι ολόκληρα χρόνια στην αγκαλιά του; “Αντίο σχολείο μου. Αντίο κυρά – Μάρθα που μας αγαπούσες με τ’ όνομά μας και μας μάλωνες με τα μάτια. Αντίο καλοί μου δάσκαλοι, αντίο κύριε Διευθυντά. Θα είμαι φιλότιμη, εργατική και προπάντων δίκαιη”». Από το διήγημα “Αντίο σχολείο μου” του δασκάλου – ποιητή Κώστα Καλαπανίδα (“Διηγήματα”, εκδ. ΠΑΣΣΑΡΗ, 2020).

«Μάζεψα όλα όσα ήταν στις γωνίες/ κι αποχώρησα, χωρίς να κοιτάξω πίσω.// Μέσα σ’ αυτά:/ το κλάμα μιας καλής μαθήτριας,/ όταν δεν ήξερε κάποια φορά ορθογραφία·/ το χαμόγελο ενός πατέρα μεροκαματιάρη,/ όταν έμαθε ότι ο γιος του θα ‘ναι σημαιοφόρος·/ τη συγκίνηση μιας νεοδιόριστης δασκάλας,/ όταν πρώτη φορά μπήκε στην τάξη…// Και βέβαια το… “Κύριος Διευθυντάς”, όπως με αποκαλούσε,/ ένας καλός γείτονας του σχολείου». Το ποίημά μου “Μάζεψα” από την ποιητική συλλογή “Οταν γίνεις ποίημα” (εκδ. “Πυξίδα της πόλης”, Χανιά 2013). Γράφτηκε, πριν από 15 χρόνια, επί τη αποχωρήσει μου από τη Δημόσια Εκπαίδευση, όντας διευθυντής στο 5ο Δημοτικό Σχολείο Χανίων.

Ένα ένα θα επισκεφθώ σήμερα, τελευταία μέρα της διαφορετικής, απ’ τις άλλες, λόγω κορωνοϊού, σχολικής χρονιάς, τα σχολεία που για 39 χρόνια υπηρέτησα τη Δασκαλοσύνη. Για να χαιρετήσω κατά τάξεις και κατά μόνας τους μαθητές και μαθήτριές μου, όπως και τους συναδέλφους μου. Και, βέβαια, για να θυμηθώ όλους εκείνους μαθητές και συναδέλφους, που βρίσκονται στο άλλο ημισφαίριο της ζωής. Προπάντων αυτούς που έφυγαν πολύ νωρίς, όπως τον Γιώργη Ηλιάκη και Μανόλη Βακάκη και το Χανιωτάκι Νικόλα Καραβελάκη…

Ενας δάσκαλος αποχαιρετά τον μαθητή και συνάδελφό του
Στο δεύτερο θρανίο της μεσαίας σειράς. Πήγαινες στην Ε’ Δημοτικού τότε. Ακόμα κι όταν στην Στ’ τάξη μετακινήθηκες στη σειρά της εξόδου, εγώ πάντα σ’ έβλεπα. Ένα παιδί χαμηλών τόνων και υψηλών προδιαγραφών. Ενα παιδί με “κουρεμένο κεφάλι” και με πολλά “ακούρευτα όνειρα”. Εναν μαθητή, κοντά στον οποίο ως δάσκαλος, για δυο χρόνια, τα πρώτα της δασκαλικής μου πορείας, με επιμέλεια μαθήτευσα. Το ‘δα με την πρώτη ματιά. Την Γραμματική και την Αριθμητική της Ανθρωπιάς, απ’ το σπίτι σου, καλά την είχες μαθημένη […] Οχι δεν παραξενεύτηκα καθόλου, όταν ενώπιόν μου σ’ είδα, ύστερα από 15 χρόνια, για πρώτη φορά, δάσκαλο, συνάδελφο. Τι άλλο μπορούσες να γίνεις για να μπορείς να συναντάς καθημερινά την αθωότητα. Τι άλλο μπορούσες να γίνεις για να φυτεύεις ανυποψίαστες φωτιές. Τι άλλο μπορούσες να γίνεις για να κουνάς το μαντίλι σου και ν’ ανθίζουν τα λουλούδια από ευωδία. Τι άλλο μπορούσες να γίνεις για να μπορείς να συνεχίσεις τη στροβλιανή δασκαλική παράδοση του Παντελή Βαβουλέ και των Βακάκηδων![…]

Χαιρετισμός διαρκείας ο λόγος που εκφώνησα στην κηδεία του μαθητή μου στο Δημ. Σχ. Στροβλών κι αργότερα συναδέλφου μου Μανόλη Γ. Βακάκη, που έφυγε στα 42 του χρόνια, στον Αγιο Παντελεήμονα Στροβλών (4.9.2005). Απ’ αυτόν τον λόγο τα παραπάνω αποσπάσματα. Κερί στη μνήμη του, μα και στη μνήμη των άλλων μαθητών μου που έφυγαν νωρίς…

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 26.6.2020)