ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ
“Σαν την απλή γυναίκα του χωριού/ που ‘ρχεται στην εικόνα Σου να φέρει/ την άγια μυρωδιά του λιβανιού/ κι εφτάζυμα ψωμιά μες στο πανιέρι/ κι εγώ στη χάρη στου Χριστέ μου γέρνω/ και τάξιμο Σου κάνω και Σου φέρνω. […] Όλα σε Σένα, Κύριε, χρωστώ/ κι όλα στα χέρια Σου τα δίνω πάλι./ Κανένα για δικό μου δεν κρατώ/ κι ας με χλευάζουνε γι’ αυτό οι άλλοι./ Στη Χάρη σου το τάξιμο μου φέρνω/ κι ευγνωμονώ και κλαίω και σωπαίνω”. Από το ποίημα “Το τάξιμό μου” του Παππού. (ποιητική συλλογή “Απλές Ωδές”, εκδ. “Έρεισμα”, Χανιά 2014).
“Ήταν κατά τη διάρκεια της πρώτης του διακονίας στην Κίσσαμο. Μια μέρα γύρισε ο κ. Αννουσάκης από την Αμερική και πήγε στον επίσκοπο του Ειρηναίο στο Καστέλι Κισσάμου και του λέει: “Σεβασμιότατε, ο Άγιος Σπυρίδωνας με βοήθησε πολύ και θέλω να επιχρυσώσω την εικόνα του. Ο Ειρηναίος του απάντησε: “Μα οι Άγιοι ήταν φτωχικά ντυμένοι, γιατί βοηθούσαν τους φτωχούς. Ούτε ο Θεός ούτε οι Άγιοι θέλουν ασήμια και χρυσάφια, οι άνθρωποι έχουν τις ανάγκες. Να βάλεις, λοιπόν, τα χρήματα που θέλεις, έχω κι εγώ μαζεμένα μερικά να κάνουμε ένα γηροκομείο. Έτσι ξεκίνησε κι έγινε το Αννουσάκειο Γηροκομείο – Θεραπευτήριο στο Καστέλι”. Από τις σημειώσεις του αδελφού του Παππού Αθανασίου Γαλανάκη.
“Σ’ ένα χωριό του ανατολικού Σελίνου είχαν συγκεντρωθεί οι κάτοικοι (τις συναντήσεις παρακολουθούσαν άνδρες και γυναίκες) σε μια αίθουσα και η συζήτηση, κάποια στιγμή, είχε φθάσει στο θέμα της επικείμενης καθιέρωσης του πολιτικού γάμου. Η συζήτηση ήταν έντονη και το θέμα είχε προκαλέσει ένδιαφέρον. Στη συνάντηση παρεβρίσκονταν και δυο ιερείς που διατύπωναν έντονες αντιδράσεις στην προοπτική καθιέρωσης του πολιτικού γάμου. Εκείνη τη στιγμή μπαίνει στην αίθουσα ο Δεσπότης Ειρηναίος – ήξερε για τη συνάντηση και ήρθε. Μόλις κάθισε, ρώτησε ποιο θέμα συζητούσαμε και τον ενημέρωσα πως η συζήτηση ήταν για την καθιέρωση ή μη του πολιτικού γάμου και ζήτησα να έχουμε τη γνώμη του. Η απάντηση του ήταν: “Φτιάξτε σωστές οικογένειες και κάντε ό,τι γάμο θέλετε”. Ιωάννα Κ. Βατσολάκη, δικηγόρος (Από το βιβλίο “Ειρηναίος”, μια έκδοση της Μαρίας Ανουσάκη – Παλλιού, Αθήνα 2009.
“Ο σεβάσμιος γέροντας δεν αγαπά μόνο τους ανθρώπους για τους οποίους έκανε αυτά που ξέρουμε. Αγάπησε και τα βουνά, όπου συνήθιζε ν’ ανεβαίνει και να κοιμάται, ακόμα και στις πιο δυσπρόσιτες κορυφές. Αγάπησε και τα δένδρα, τους θάμνους, τ’ αγριολούλουδα, τα ζώα και τα πουλιά. Για τα τελευταία, είχε φροντίσει και για τα σπίτια τους, όπως έλεγε τους δυο φοίνικες που ήταν στην αυλή της Μητρόπολης, στην Κίσσαμο. Τους αγαπούσε ιδιαίτερα εκείνους τους ψηλούς και ωραίους φοίνικες για τους οποίους έλεγε συχνά: “Αυτά τα δένδρα είναι οι πολυκατοικίες των πουλιών. Εδώ φωλιάζουν, παίζουν, τραγουδούν, και κουρνιάζουν διάφορα πουλιά, δεκαοχτούρες, περιστέρια, σπουργίτια… Είναι χαρά Θεού να τα βλέπεις και να τ’ ακούς”. Σπύρος Μ. Καστανάκης, ο γιατρός του Παππού (Από το βιβλίο “Μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης – Οραματισμοί, Αγώνες, Καρποί”, Κίσσαμος 2008.
“Κατεβαίνει τη σκάλα/ που ενώνει τον ουρανό με τη γη/ ο Παππούς,/ την ανεβαίνει ο Αρχιεπίσκοπος./ Συνήθεια πια η συνάντηση των,/ “επί την ηλίου δύσιν”,/ για να ψάλλουν μαζί./ το “φως ιλαρόν”/ και να πούνε/ τα νέα των./ Ν’ αργήσει η ώρα/ που θα βρεθούνε για πάντα μαζί./ Μόνο αυτό ζητά ο Παππούς/ από τον Θεό-/ περισσεύουν οι ανάγκες/ των ζώντων”. Το ποίημα του γράφοντος “Των Ειρηναίων” (από την ποιητική συλλογή “Τα χελιδόνια του μοναχού”, ψηφιακή έκδοση, Χανιά 2020). Αιωνία η μνήμη του Παππού! Και εις έτη πολλά στον Άγιο Κρήτης!
Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 21.8.2020)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου