ΠΟΙΗΣΗ

ΙΛΑΣΘΗΤΙ ΜΟΙ*

 

Ρόδω του είπαν, ότι τη λένε.

Τωόντι ρόδο, απεφάνθη αυτός 

και ο κύβος ερρίφθη.  

Με παπά, με κουμπάρο και με κουμπουριές 

η  στέψη.

Εις σάρκαν μίαν 

ο δούλος του Θεού Θεόδουλος – Γεώργιος 

και η δούλη του Θεού Ροδάνθη – Θεοδούλη.

 

Ήταν να μην πήγαινε στα 15 του

να καλογερέψει στ’ Αγιονόρος, 

να μην ερχόταν στα 40 του, 

για να είναι στο μνημόσυνο της μάνας του, 

να μην την έβλεπε απ’ το ψαλτήρι-

ίδια Παναγιά- δίπλα στη χάρη της. 

Ήταν να μην σκεφτεί,

σ’ εκείνη το κερί σ’ εσένα η καρδιά μου…

 

 

Κύριε, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ, 

η προσευχή του, όντας μοναχός. 

Κύριε, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ, 

η προσευχή του όντας κοσμικός.

Βαρύς ο γάμος με την καλογερική. 

Βαριά και η καλογερική του γάμου. 

*  Πρόκειται για πραγματική ιστορία. Αναφορά και στη μαντινάδα: «Δυο Παναγίες αγαπώ η μια σαι συ, κυρά μου\ στην άλλη τάσσω ένα κερί σ’ εσένα την καρδιά μου».

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ ("Τα χελιδόνια του μοναχού", ψηφιακή έκδοση,

https://petaxta.blogspot.com/2020/04/blog-post_27.html

Απρίλιος2020 )