Για τη μοναξιά των γιατρών στην αντιποιητική περίοδο που διανύουμε, μας μιλά στο σημερινό της ποίημα η γιατρός – ποιήτρια Ελένη Περγάντου. Στις ειδήσεις το μέτρημα θανάτων, διασωληνώσεων και κρουσμάτων, συνεχίζεται…
Σαν μια τεράστια αράχνη που έχει πιάσει στον ιστό της τον πλανήτη μας φαντάστηκε τον καταραμένο ιό (βλ. εικόνα) τον περασμένο Μάρτη ο Χανιώτης ζωγράφος Ανδρέας Μανιμανάκης, που επιμένει να υπογράφει τα έργα του ως “Ατρέας”. Να ζωγραφίσει σύντομα τον κορωνοϊό αποχωρούντα σαν… βρεγμένη γάτα, η ευχή μου. Αρκετά μας ταλαιπώρησε φίλε!
«Έρχονται τα Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Φώτα/ μ’ αλλιώς τα λένε οι γιατροί και όχι όπως πρώτα», μας λέει σε μια απ’ τις μαντινάδες του σήμερα ο φίλος ιερωμένος. Ωστόσο η Νεκταρία επιμένει στις ερωτικές μαντινάδες, βλέποντας τα “συμβαίνοντα” κι έτσι κι αλλιώς. Απολαύστε τες (την): «Στης πανδημίας τον καιρό, αγάπη πως ανθίζει/ ο κορωνιός σαν τον βοριά, κάθε βλαστό θερίζει.// Πάνω στη μάσκα που φορώ θα γράψω τ’ όνομά σου/ να μάθουν όλοι κοπελιά πως ζω με τον σεβντά σου.// Πεισματικά του κοβητά που μακριά μου σ’ έχει/ βάνω φτερά στη σκέψη μου να ‘ρθει να σε προσέχει». Να φυλάμε τα ρούχα μας, για να μας μείνουν τα μισά…
«Μακρύς ο δρόμος προς την κανονικότητα», ο τίτλος στο κύριο άρθρο της εφημερίδας μας την Τρίτη 8 Δεκεμβρίου. Ούτε σχολεία ανοίγουν, ούτε εστιατόρια. Φύλαγε τα ρούχα σου για να ‘χεις τα μισά…
«[…] Αύριο στις ειδήσεις/ Σε ευτελή τιμή θα μετράνε/ θανάτους/ Διασωληνώσεις/ Εισαγωγές/ Κρούσματα/ Άλλοι θα προσφέρουν τρόμο/ Άλλοι θα ποζάρουν άρνηση/ Και η μοναξιά των γιατρών/ Θα γίνεται όλο και πιο αφόρητη…/ Μέσα σ’ έναν κόσμο που/ ισχυρίζεται πως τα ξέρει όλα./ Εκείνοι γνωρίζουν/ ότι δεν γνωρίζουν τίποτε ακόμη…/ Μόνο το πέταγμα της πεταλούδας/ Τη λειτουργία του αίματος/ Πόσο αξίζει ένα τικ/ Πόσο ένα τακ/ Πόσο ένα δάκρυ/ Ένα γέλιο/ Ένα αντίο/ Σαν το πέταγμα μιας πεταλούδας…». Από το ποίημα “Η μοναξιά των γιατρών σε περίοδο αντιποιητική”, της Ελένης Περγάντου.
"ΟΜΟΡΦΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΗΘΙΚΟΣ ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΠΛΑΣΜΕΝΟΣ
«Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην επίκριση, μαθαίνουν να αποδοκιμάζουν. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην εχθρότητα, μαθαίνουν να είναι επιθετικά. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στο φόβο, μαθαίνουν να φοβούνται. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στον οίκτο, μαθαίνουν να λυπούνται τον εαυτό τους. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στο χλευασμό, μαθαίνουν να είναι συνεσταλμένα. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στη ζήλια, μαθαίνουν να ζηλεύουν. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ντροπή, μαθαίνουν να νιώθουν ένοχα. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ενθάρρυνση, μαθαίνουν να έχουν αυτοπεποίθηση. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ανεκτικότητα, μαθαίνουν να έχουν υπομονή. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στον έπαινο, μαθαίνουν να εκτιμούν. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην αποδοχή, μαθαίνουν να αγαπούν. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην επιδοκιμασία, μαθαίνουν να αγαπούν τον εαυτό τους. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην αναγνώριση, μαθαίνουν ότι είναι καλό να έχουν στόχους. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην προσφορά, μαθαίνουν να είναι γενναιόδωρα. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ειλικρίνεια, μαθαίνουν να είναι φιλαλήθη.. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στη δικαιοσύνη, μαθαίνουν να είναι δίκαια. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην καλοσύνη και το ενδιαφέρον, μαθαίνουν να δείχνουν σεβασμό. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνουν να έχουν πίστη στον εαυτό τους και στους γύρω τους. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα σε φιλική ατμόσφαιρα, μαθαίνουν ότι ο κόσμος είναι φιλικό κι ευχάριστο μέρος για να ζουν». Το ποίημα “Τα παιδιά μαθαίνουν αυτό που ζουν” της Νόλτε Ντόροθυ -Λο σε μετάφραση της Μάρως Ταύρη.
«Δικαιούμαι να έρθω στη ζωή, δικαιούμαι να υπάρξω. Δικαιούμαι να ζήσω σε έναν κόσμο χωρίς βία και φτώχεια. Δικαιούμαι να ζήσω σε έναν κόσμο που σέβεται και προστατεύει το φυσικό περιβάλλον. Δικαιούμαι να έχω ελεύθερη πρόσβαση στον μαγικό κόσμο της γνώσης. Δικαιούμαι να μάθω τι είναι καλό για τη σωματική και ψυχική μου υγεία. Δικαιούμαι να περνάω αρκετό χρόνο με τους γονείς μου. Δικαιούμαι να ζήσω με αθωότητα και ανεμελιά τα παιδικά μου χρόνια. Δικαιούμαι να ζήσω σε μια κοινωνία που προστατεύει τα προσωπικά μου δεδομένα. Δικαιούμαι έναν κόσμο ανθρώπινο, δίκαιο και ειρηνικό. Έναν κόσμο στον οποίο θα μεγαλώσουν αύριο και τα δικά μου παιδιά». Ο Δεκάλογος των Δικαιωμάτων του Παιδιού (πηγή UNICEF).
Και στα δύο παραπάνω κείμενα, μεταξύ άλλων, ο νους μου, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού που έχει οριστεί ως γνωστό να “εορτάζεται” στις 11 Δεκεμβρίου. 11 Δεκεμβρίου δείχνει το ημερολόγιο σήμερα. Μαζί μ’ αυτά και ο τελευταίος στίχος απ’ το ποίημα του Διονυσίου Σολωμού «Εις Φραγκίσκα Φράιζερ: Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος». Τι καλά να ζούσαμε σ’ έναν τέτοιον κόσμο!
Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 11.12.2020)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου