ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΤΡΕΙΣ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ 

ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΜΕΓΙΣΤΟΥΣ ΦΩΣΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΡΙΣΗΛΙΟΥ ΘΕΟΤΗΤΟΣ

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο! 

 Των Τριών Ιεραρχών, η Μεγάλη των Ελληνικών Γραμμάτων και της Ελληνικής Παιδείας εορτή σήμερα 30 Ιανουαρίου. Του Μεγάλου Βασιιλείου, του Γρηγορίου του Θεολόγου και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Των Τριών μεγίστων φωστήρων της τρισηλίου θεότητος,  όπως μας λέει το απολυτίκιό τους. Σ’ αυτούς είναι αφιερωμένος ο σημερινός Παιδότοπος που περιλαμβάνει τρία ποιήματα δασκάλων ποιητών, του Αρη Κανδηλάπτη, του Γιάννη Σμυρνιωτάκη και του Βασίλη Δημουλά, το απολυτίκιο τους και το ιστορικό της εορτής...

Κι αν έχω να θυμηθώ γι’ αυτή την ημέρα και ως μαθητής και ως δάσκαλος! Χρόνια πολλά σε όλους τους μαθητές και σε όλους τους δασκάλους, όλων των βαθμίδων.

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους

 

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,

δάσκαλος

 

 

 

Στους προστάτες των γραμμάτων

 

Η παιδική μας σήμερα ψυχή σέ Σας, σεβάσμιοι Διδάσκαλοι, Μεγάλοι, μιά ταπεινή θά απευθυνή προσευχή

στή φετεινή σας τήν γιορτή και πάλι.

 

Μ' ευγνωμοσύνη της Ελλάδας τά παιδιά,

στήν ιερή σημερινή ημέρα στρέφουν σε Σας

καί σκέψη και καρδιά κι ευχαριστούνε τόν θεό Πατέρα, Προστάτες των Γραμμάτων μας

σεις είστε καί της Ορθοδοξίας στυλοβάτες.

 

Τά βήματα τού Εθνους οδηγήστε

στής δόξας καί τού θριάμβου τις στράτες.

Σήμερα πού σ’ ολόκληρη τή γή περίσσεψε τό μίσος

κι ή κακία, μιά νέα ν’ άνατείλη χρυσαυγή άπ’ της Ελλάδας τήν Όρθοδοξία.

Μιά νέα ν' άνατείλη χρυσαυγή, νά φέρη τήν Ειρήνη πού ποθούμε.

H χάρη τού θεού νά ’ρθει στή γή κι αδερφικά οι άνθρωποι νά ζούμε.

 

Αρης Κανδηλάπτης

 

 

 

Στους “Τρεις Μέγιστους Φωστήρες”

 

Μεγάλοι Ιεράρχες μας, Τρισμέγιστοι Φωστήρες, 

Ούρανοφάντορες σεμνοί, κάθε καλού οι οδηγοί,

Σεις της ψυχής μας καί του νου γενείτε οι Σωτήρες.

 

Σεις της Θρησκείας τού Χριστού οι τηλευγείς oι φάροι,

πού ’ταν ό λόγος σας βροντή και η ματιά σας αστραπή,

φωτίστε τόν καθένα μας τόν δρόμο Σας νά πάρει .

Μέσ" στό σκοτάδι μας έσεις χαρίστε μας το Φως Σας.

Αστέρι στείλτε από ψηλά νά μας φωτίσει τήν καρδιά,

νά ξανανθίσει μέσα μας ό θεϊκός άνθος σας.

 

Η οικουμένη να γενεί παραδεισένιος κήπος,

να πλημμυρίσει η χαρά, ν’ απλώση θεία ευωδιά,

νά σβήσει απ’ τόν κόσμο μας τής αμαρτίας ο ρύπος.

Δώστε, Πατέρες, ν’ ακουστούν σ’ ολόκληρη τήν πλάση,

τά ρήματα σας τά σοφά, πού ’ταν γιά Εκείνον «ωσαννά»

και η ζωή μας να ’ναι πιά ατέλειωτο γιορτάσι.

 

Βασίλης Δημουλάς

 

 

 

Στους Τρεις Ιεράρχες

 

Σ’ εσάς πού πάθος έγινε βαθύ ή αγιοσύνη,

καί μές στην άγια σας καρδιά τόν κάθε ξένο πόνο,

τόν νοιώθατε στα τρίσβαθα γεμάτοι καλοσύνη,

καί ανοίγατε παντού χαράς καί αγάπης θείας δρόμο.

 

Σ’ εσάς πού γίνηκε ή ζωή αδιάκοπος αγώνας,

γιά τήν Ιδέα τού καλού, τού θείου, τού ωραίου,

κι έγινε κάθε πραξη σας τής πίστης μας κανόνας

καί στήσατε τό λάβαρο ψηλά τού Ναζωραίου.

 

Σ’ εσάς πού μ’ άγια λούσατε φώτα τήν οικουμένη,

καί γίνατε τά σύμβολα καί αιώνιοι οδηγοί μας,

στίς Ιερές σας τίς σκιές μπροστά γονατισμένοι,

κάνομε μιά παράκληση μέσα από τήν ψυχή μας.

 

Ω μέγιστοι Ιεράρχες μας, τή σκέψη μας φωτίστε,

τά βήματα μας φέρετε εις τού ΘΕΟΥ τό δρόμο,

σύντροφοι κι οδηγοί έκεί παντοτεινοί νά είστε

καί κάντε μας νά νιώσουμε βαθιά τόν ξένο πόνο.

 

Γιάννης Σμυρνιωτάκης

 

 AΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

«Τους τρεις μεγίστους φωστήρες της Τρισηλίου Θεότητος,τους την οικουμένην ακτίσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας τους μελιρρύτους ποταμούς της Σοφίας, τους την κτίσιν πάσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειον τον Μέγαν και τον Θεολόγον Γρηγόριον
συν τον κλεινόν Ιωάννην τω την γλώτταν  χρυσορρήμονι .Πάντες οι των λόγων αυτών ερασταί, συνελθόντες ύμνοις  τιμήσωμεν˙ Αυτοί γαρ τη Τριάδι υπέρ ημών αεί πρεσβεύουσιν».


Απόδοση στην νεοελληνική: Τους τρείς μέγιστους   φωστήρες της Τρισήλιας  Θεότητας, αυτούς που φωτοδότησαν  με τις ακτίνες των θεϊκὠν αληθειών την οικουμένη, αυτούς που σαν ποτάμια μελιστάλακτα σοφίας άρδευσαν όλη την κτίση με αγιασμένα νάματα θεογνωσίας, τον μέγα Βασίλειο, τον Γρηγόριο τον Θεολόγο, μαζί και με τον Ιωάννη τον ξακουστό, που είχε γλώσσα με χρυσαφένια λόγια, όλοι εμείς οι θαυμαστές των λόγων τους ας μαζευτούμε να τους τιμήσουμε με ύμνους. Γιατί  αυτοί προς την Αγία Τριάδα  μεσολαβούν πάντα για μας.

 

Η ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ

 

H εορτή των Τριών Ιεραρχών καθιερώθηκε στα μέσα του 11ου αιώνα και στα χρόνια του Κωνσταντίνου Θ΄ Μονομάχου ή του Αλέξιου Α΄ Κομνηνού από τον Μητροπολίτη Ευχαΐτων Ιωάννη Μαυρόποδα ο οποίος συνέθεσε τμήμα της Ακολουθίας για τους Τρεις Αγίους της Εκκλησίας... […] Οι διαδικασίες καθιέρωσης της εορτής ως εκπαιδευτικής συνδέονται με το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όταν σε συνεδρίαση του Ακαδημαϊκού Συμβουλίου στις 9 Αυγούστου του 1841, η οποία πραγματοποιήθηκε με αφορμή τον θάνατο του καθηγητή του ιδρύματος Δημήτριου Μαυροκορδάτου και δωρεάς στο Πανεπιστήμιο Αθηνών της οικίας του θανόντος από τον πατέρα του, θέλησαν να τον τιμήσουν. Τελικά προκρίθηκε η καθιέρωση μνημοσύνου υπέρ των ευεργετών του Πανεπιστημίου κατά την Εκκλησιαστική Εορτή των Τριών Ιεραρχών. Ο πρώτος Εορτασμός - μνημόσυνο πραγματοποιήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1842. (Από τη Βικιπαίδεια)

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 30.1. 2020)

ΠΟΙΗΣΗ

ΔΙΧΩΣ ΟΠΡΕΛΑ

Τις καταιγίδες δεν τις φοβάμαι-

έχω μάθει να τις αντιμετωπίζω-

το ψιλόβροχο τρέμω.

 

Μια ζωή κυκλοφορώ,

δίχως ομπρέλα,

χειμώνα καιρό, στο ψιλόβροχο της μοναξιάς μου.

 

ΒΑΓΓΕΛΗΣ θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ

(«Όπως το ψωμί», εκδ. «Πυξίδα της Πόλης», Χανιά 2018)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

 ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΣΤΗ ΣΚΑΦΗ ΣΕΛΙΝΟΥ

«Στους ακούραστους εργάτες της παιδείας, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης και αναγνώρισης της προσφοράς τους στους Έλληνες και την πατρίδα», είναι αφιερωμένο το ιδιαίτερα καλαίσθητο, πολυσέλιδο ημερολόγιο τοίχου, που κυκλοφόρησε για το 2021 ο ιδιαίτερα δραστήριος Μορφωτικός και Πολιτιστικός Σύλλογος Σκάφης, Αργαστηρίου και Τζαγκαριάκου Σελίνου “Τα Σκαφιδάκια”. Κατά που γράφει, μεταξύ των άλλων, προλογίζοντάς το ο και καλός μου φίλος δάσκαλος Ευτύχης Γναφάκης. Στους δασκάλους που υπηρέτησαν τη Δασκαλοσύνη στα Δημοτικά Σχολεία της Σκάφης και του Αργαστηριού, τα χρόνια που λειτούργησαν και λειτουργήθηκαν (1899 – 1991 το πρώτο και 1957 – 1969 το δεύτερο), ειδικότερα. Σύμφωνα με τα στοιχεία που αντλήθηκαν απ’ το πολύτιμο βιβλίο του Ευτύχη Λαμπουσάκη “Επαρχία Σελίνου” και προπάντων τις μνήμες των Σκαφιδιανών Δασκάλων. «Πρώτος διδάξας ο Ιερέας Δημοδιδάσκαλος Μαλανδράκης Παναγιώτης του Νικολάου από το 1899 έως 1928. Δίδαξε σε διάφορα χτίσματα της κοινότητας μεταξύ των οποίων ήταν και το σπίτι του οπλαρχηγού Παπαμαρκάκη στο Αργαστήρι έως την ανέγερση του πρώτου διδακτηρίου που χρονολογείται στις αρχές του 20ου αιώνα στον οικισμό Γναφιανά»… «Εκεί που ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή», είχε πει ο Βίκτωρ Ουγκώ. Κι εκεί που κλείνει ένα σχολείο; Συνακόλουθα και η φράση αυτή στο νου μου…

«Χτίστηκα για να προσφέρω το φως της γνώσης, να γεννώ ιδέες και ομορφιά για έναν καλύτερο κόσμο. Τα κατάφερα με τις όποιες ελλείψεις και δυσκολίες μέχρι το 1991… Το 1991 ντύθηκα το ένδυμα της κοινωνικής προσφοράς και συνέχισα να προσφέρω σαν Κοινοτικό γραφείο, Κοινωνικό ιατρείο, Εκλογικό τμήμα της Κοινότητας. Το 1997 με τη δημιουργία των Καποδιστριακών Δήμων γνώρισα την εγκατάλειψη… Ευτυχώς για μένα πριν ο χρόνος φέρει την ολική καταστροφή μου, ήρθε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Σκάφης, με ανακαίνισε, μου ξανάδωσε ζωή και λόγο ύπαρξης και με έκανε έδρα του». Τα που βάζει… στο στόμα του Σχολείου τους να λέει, στο προτελευταίο φύλλο τού περί ο λόγος Ημερολογίου ο Σύλλογος των Σκαφιδιανών που επιμένει να πιστεύει στη μόρφωση και να παράγει πολιτισμό. Άξιος ο μισθός των μελών του Δ.Σ. του – η ικανοποίηση που αισθάνονται, τι άλλο;

Ευλογία που έφτασε παραμονές των Τριών Ιεραρχών, που επιμένουμε να τους θεωρούμε προστάτες των Γραμμάτων και της Παιδείας μας, στα χέρια μου, το Ημερολόγιο των Σκαφιδιακιών, που ανασταίνει τις μνήμες, μνημονεύοντας τους δασκάλους των. Να πηγαίνουν απαξάπαντες τεθνεώτες και ζώντες, μετά των μαθητών τους αύριο, τηρώντας όλα τα μέτρα, λίαν πρωί, για να λειτουργηθούν στην εκκλησία του Χριστού, με το που θα σημάνει την καμπάνα ο παπά Κωστής, τούς σκέφτομαι. Με πρώτους τους “γεννήματα – θρέμματα” Σκαφιδιανούς, τον Σπύρο Αλυγιζάκη, με τη γυναίκα του την Όλγα Χαλιβελάκη, τον Ευτύχη Μαλανδράκη με τη γυναίκα του την Ηρώ Αγγελιδάκη, τον Ευτύχη Γναφάκη, τον Ευτύχη Παπουδάκη και τον Αργαστηριανό Γιώργη Μαλανδράκη. Βεβαίως έχοντας δίπλα τους, τα μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου με επικεφαλής τον «κινούντα τα νήματα» με τον καλύτερο τρόπο πρόεδρό του Μιχάλη Ευτυχίου Τωμαδάκη…

«Οι δάσκαλοι δεν είμαστε μόνο συνδικαλιστές του μισθού·/ είμαστε δημιουργοί και φορείς πολιτισμού./ Δεν είμαστε αγαθοί καταναλωτές ιδεολογιών·/ είμαστε ερευνητές της αλήθειας και παραγωγοί ιδεών./ Δεν είμαστε επαγγελματίες διδακτικοί εγχειριδίων·/ είμαστε ποιητές τεχνών και βιβλίων./ Δεν είμαστε το μακρύ χέρι καμιάς εξουσίας·/ είμαστε οι αφουγκραστές της λαϊκής αγωνίας./ Δεν είμαστε ανατροπείς της ειρηνικής κοινωνίας·/ είμαστε οι θεμελιωτές της υπεύθυνης ελευθερίας./ Δεν είμαστε συμβασιούχοι της αρετής·/ είμαστε οι προμάχοι της αξιοπρέπειας και της τιμής./ Δεν είμαστε της εκπαίδευσης ρηχοί τεχνικοί·/ είμαστε των παιδιών του λαού οι δάσκαλοι». Και αυτό το ποίημα του δασκάλου – ποιητή Κώστα Καλαπανίδα, “σκέφτομαι” ότι θα απαγγείλουν αύριο μετά τη λειτουργία ς την εκκλησία του Χριστού οι Σκαφιδιανοί Δάσκαλοι.

Σημείωση: Καλοκαίρι στις αρχές της δεκαετίας του 1970, πήγα για πρώτη και μοναδική φορά στη Σκάφη με την αλωνιστική μηχανή Σελίνου, όπου δούλευα τότε. Σαν να ήταν χθες θυμούμαι τη βραδιά που αλωνεύαμε κάτω απ’ τα άστρα – έσφυζε από ζωή το χωριό τότε, όπως όλα τα χωριά μας άλλωστε. Στο Αργαστήρι και στο Τζαγκαριάκο δεν θυμάμαι να είχαμε πάει. Μάλλον δεν θα είχαν θεμονιοστάσιο εκείνη τη χρονιά που ο Νεκτάριος, ο μοναδικός καλόγερος της Χρυσοσκαλίτισσας με ονομάτισε «Δάσκαλο των Αχέρω». Από καρδιάς οι ευχαριστίες μου, Όλγα, που συνυπηρετήσαμε τη Δασκαλοσύνη στο 5ο Δημ. Σχ. Χανίων, και γι’ αυτές τις μνήμες που μου ζωντάνεψες, δίνοντάς μου το Ημερολόγιο.

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 29.1.2021)

https://www.haniotika-nea.gr/ton-trion-ierarchon-sti-skafi-selinoy/

ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ Β

 Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ ΓΙΑ "ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ"

Ευχάριστη έκπληξη για μένα το σημείωμα που μου έστειλε τις προάλλες , μέσω ταχυδρομείου, ο καθηγητής Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης για "ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ". Τιμή και χαρά για μένα, που ασχολείται γι' άλλη μια φορά με την ποίηση μου- ιδιαίτερα με την προηγούμενη ποιητική μου συλλογή "Όπως το ψωμί".  Σας ευχαριστώ εκ βαθέων, κύριε καθηγητά! Πάντα ΩΡΑΙΟΣ ΩΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ! Και για να μας παραγγέλνετε :  ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ... 

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ                                                                                8. 1. 2021

 Αγαπητέ μου κ. Κακατσάκη,

Συγχαρητήρια- μου βγαίνουν πρώτα- και ευχαριστίες για την ευγενική προσφορά της Β’ Έκδοσης των ποιημάτων σας «Τα χελιδόνια του μοναχού» (βαθύτατα χριστιανικό και φιλοσοφημένο ποίημα αυτό που έδωσε τον τίτλο).

Έχετε, κ. Κακατσάκη, το χάρισμα της ποίησης ως σύλληψης μορφών ουσίας της ζωής μαςκαι ως ελκυστικής γλωσσικής αποτύπωσης. Αξιοποιήστε αυτή τη «δωρεά». Σας χρειαζόμαστε.

Καλή κι ευλογημένη χρονιά

Γ. Μπαμπινιώτης

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

6^ος ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ «Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ» 2020

                                ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΣΕ ΔΥΟ ΧΑΝΙΩΤΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ

https://www.facebook.com/kakatsakes/posts/10218710395727212

Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκε ο 6^ος Διαγωνισμός Ποίησης «Κ. Π. Καβάφης» 2020, που διοργανώθηκε από την INTERNATIONAL ART SOCIETY, που είναι μια παγκόσμια κοινότητα καλλιτεχνών και φιλότεχνων. Μεταξύ των διακριθέντων είναι και δυο Χανιώτες ποιητές, και συγκεκριμένα,  ο Βαγγέλης Κακατσάκης και ο Γρηγόρης Γεωργουδάκης. Ο Βαγγέλης Κακατσάκης πήρε το δεύτερο βραβείο για την ανέκδοτη ποιητική του συλλογή «Ιχνηλατώντας», μαζί με τον εξ Ιωαννίνων ποιητή Μιλτιάδη Ντόβα,(πρώτο βραβείο δε δόθηκε)  και ο Γρηγόρης Γεωργουδάκης το 5^ο βραβείο για την ανέκδοτη επίσης ποιητική του συλλογή «Η εντροπία των ρολογιών».

Τα βραβεία θα απονεμηθούν σε μια μεγάλη επίσημη εκδήλωση, που θα πραγματοποιηθεί, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν.

 

http://www.artsociety.gr/kavafiscom2020.html

 https://www.apokoronaslife.gr/?p=80277

https://www.zarpanews.gr/megali-diakrisi-gia-dyo-chaniotes-se-diagonismo-poiisis

http://rethnea.gr/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%89%CF%84%CF%8E%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CF%8E%CE%BD/

https://www.cretalive.gr/politismos/poiites-apo-ta-hania-diakrithikan-se-diagonismo

https://www.kriti24.gr/6os-pagkosmios-diagonismos-poiisis-k-p-kavafis-2020-diakriseis-dyo-chanioton-poiiton/

https://www.biskotto.gr/nea/diagonismos-k-p-kavafis-diakrithikan-dyo-chaniotes-poiites/

https://www.pancreta.gr/book.php?p=24356

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

 ΒΙΑΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ

Πωλ Γκωγκέν: Ο βίαιος μύστης 

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης 

Eχει ανοίξει για τα καλά όπως φαίνεται ο ασκός του Αιόλου μετά τις καταγγελίες της Σοφίας Μπεκατώρου.

Υπάρχει ένας απίστευτος καταιγισμός από γνωστούς και αγνώστους Έλληνες οι οποίοι ο ένας μετά τον άλλο αποκαλύπτουν τεκταινόμενα από το παρελθόν τους, περιπτώσεις κατά τις οποίες βρέθηκαν θύματα λεκτικής, σωματικής, σεξουαλικής και όχι μόνον βίας!

Το φαινόμενο δεν είναι βέβαια ελληνικό, ωστόσο μάλλον τώρα οι συνθήκες μοιάζουν πιο κατάλληλες για να ειπωθούν όλα τα ανείπωτα! Να βγουν στην επιφάνεια όλα τα αποσιωπημένα μυστικά που ορισμένοι γνώριζαν ή βίωσαν αλλά υπό καθεστώς φόβου ποτέ δεν είχαν καταγγείλει. Υπήρχαν και κάποιες περιπτώσεις που σε καταγγελίες δεν δόθηκε η πρέπουσα σημασία!

Ανάμεσα σε όλα όσα πληροφορηθήκαμε και η καταγγελία για τον βιασμό 11χρονης στον χώρο της Ιστιοπλοΐας από προπονητή ο οποίος παραδέχθηκε ότι… αγαπούσε την 11χρονη και θα την παντρευόταν όταν θα ενηλικιωνόταν!

Αρρωστημένες τουλάχιστον κουβέντες που εκστόμισε! “Απίστευτη” ομολογία που προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα! Οσοι… άντεξαν να ακούσουν ή να διαβάσουν τα όσα είπε ο 38χρονος σήμερα προπονητής, σίγουρα θα ένιωσαν τουλάχιστον σοκαρισμένοι και αποτροπιαμό!

Δυστυχώς, όλες αυτές οι καταγελίες που ακούμε τις τελευταίες ημέρες είναι μία πραγματικότητα, όπως πραγματικότητα είναι ότι η κοινωνία μας είναι δομημένη έτσι ώστε να ακροβατεί τεχνηέντως ανάμεσα στο ηθικό και το νόμιμο!

Κι εμείς μπαίνουμε στο… “τριπάκι” να κατανοήσουμε τις διαφορές -ανάμεσα στο ηθικό και στο “νόμιμο”- χωρίς να λαμβάνουμε όμως υπόψη ότι οι ανήθικες και πολλές φορές μη αποδεκτές συμπεριφορές (βία, κακοποίηση) μπορούν να καταστρέψουν την ψυχική υγεία π.χ. ενός κατά βάση αδύναμου ατόμου! Έτσι η ουσία του ανθρώπου, του προσώπου, της ψυχικής του υγείας παραβλέπονται μέσα σε ένα αλλόκοτο κόσμο, ο οποίος επιφανειακά πράττει και “δημιουργεί”, δημιουργίες όμως κυρίως εντυπώσεων και όχι “ουσίας”!

…Είναι πολύ σημαντικό ότι έχουμε αρχίσει να πληροφορούμαστε ακριβώς τι ορίζεται ως βία, ως κακοποίηση! Είναι εξίσου σημαντικό να εκπαιδευτούμε και να μπορούμε να τα αναγνωρίζουμε· δυστυχώς υπάρχουν εμφανώς τριγύρω μας!

Από εκεί και πέρα, οφείλουμε να καταγγέλλουμε, να απορρίπτουμε, να πολεμούμε κάθε μορφή τους!

Να ακόμη ένα δικό μας χρέος απέναντι στα παιδιά μας!

Χανιώτικα νέα (Τετάρτη, 27.1.2021)

https://www.haniotika-nea.gr/viaios-kosmos-mprosta-sta-matia-mas/

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ

«Αν η ποίηση είναι ζωγραφική που μιλά, η ζωγραφική είναι ποίηση που σωπαίνει. Σιωπηλή ποίηση η ζωγραφική της Αναστασίας, όπου “αναπαρίστανται” τα πρόσωπα των πραγμάτων και τα πράγματα των προσώπων…». Τα που έγραψα μεταξύ των άλλων, για τα έργα της Χανιώτισσας Αναστασίας Πετράκη, που “εκτίθενται” απ’ τον περασμένο Δεκέμβρη, εν μέσω κορωνοϊού, στον μαγικό όροφο του ιστορικού βιβλιοπωλείου της πόλης μας, που μετρά τις τελευταίες μέρες της ζωής του, στο Βιβλίο των Εντυπώσεων. Για τα «Απανθίσματα μιας καλλιτεχνικής πορείας», μιας πολυεπίπεδης και πολυσήμαντης καλλιτεχνικής πορείας, που ξεκίνησε μέσα στην ατμόσφαιρα του βιβλιοπωλείου παρέα, κατά δήλωση της Αναστασίας, «με τις πλούσιες εικονογραφημένες σελίδες των κλασσικών παιδικών παραμυθιών» που ξεφύλλιζε «με λαχτάρα από παιδί». Στο τέλος της επίσκεψής μου, που έγινε, τις προάλλες, φυσικά με όλα τα μέτρα του ΕΟΔΥ. Έχοντας ξεναγό την δημιουργό, που “αξιώθηκε” να κάνει την πρώτη ατομική έκθεση των έργων της.

«Τα χρυσάνθεμα της Κικής», «Άγγελος επί γης», «Σιλουέτες στο φως», «Ροδοδάχτυλη αυγή», «Με το τελευταίο φως», «Όταν χειμωνιάζει», «Με το πρώτο φως», «Στο φως του Μάρτη», «Εκεί που σπάει το κύμα», «Λίγο πιο πάνω απ’ το γαλάζιο», «Στα όρια του νότου», «Βράχος επόπτης», «Δυο μέτρα απ’ το νερό», «Και λιμάνι και πέλαγος», «Η προσμονή μιας άνοιξης»… Οι τίτλοι κάποιων απ’ τα 80 περίπου έργα ζωγραφικής της Αναστασίας που εκτίθενται στην περί ης ο λόγος έκθεση, μαζί με άλλα εικαστικά δημιουργήματα.

Υπό το βλέμμα της “Μυροφόρου”, ενός έργου της, που λειτουργεί κατά τη γνώμη μου σαν κοινός παρονομαστής όλων των άλλων, αν υποθέσουμε ότι αυτά είναι οι αριθμητές. Μια απ’ τις πάμπολλες σκέψεις που έκανα “περιδιαβάζοντας” την έκθεση. Κάθε τίτλος ενός πίνακα θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος ενός ποιήματος, μια άλλη μου σκέψη. Με την αναστάσιμη ματιά της Αναστασίας, ο τίτλος (λέω τώρα) της φανταστικής ποιητικής συλλογής.

«Η Αναστασία εμφορείται τόσο από τον φανταστικό κόσμο, την πρόσβαση στο οποίο κατέστησαν δυνατή οι μοντέρνοι ζωγράφοι, όσο και από τον πραγματικό, στα κελεύσματα του οποίου επιστρέφει διαρκώς, μέσω του τόπου της και του κύκλου της από τα οποία αντλεί πάντα έμπνευση. Το ζωγραφικό της σύμπαν απαρτίζεται και από τους δυο κόσμους, δίνοντας ένα μέτρο για τον κόσμο τον οποίο μοιραζόμαστε μαζί της αλλά κι από ένα δείκτη για τον ποιον κόσμο θα θέλαμε να μοιραστούμε. Αν, όπως έλεγε ο Borges, ο παράδεισος είναι μια βιβλιοθήκη, το βιβλιοπωλείο πρέπει λογικά να είναι ο προθάλαμός του και η δοσοληψία μεταξύ φανταστικού και πραγματικού που η Πετράκη ενορχηστρώνει στον όροφό του, είναι, από τη σκοπιά αυτή η πιο ταιριαστή». Η τελευταία παράγραφος του σημειώματος που έγραψε στο ιδιαίτερα επιμελημένο φυλλάδιο που αναφέρεται στην Έκθεση των έργων της Αναστασίας, ο διδάσκων στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο κριτικός Τέχνης και επιμελητής Εκθέσεων δρ Κων/νος Β. Πρώιμος. Ό,τι καλύτερο για επίλογος σ’ αυτήν τη Στάση…

ΚΟΡΩΝΟΪΚΑ ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Στον θάνατο αναφέρονται σήμερα, εν μέσω κορωνοϊού, στη στήλη η καταξιωμένη ανά το πανελλήνιο ποιήτρια Αγγελική Σιδηρά και ο καλός μαντιναδολόγος – ριμαδόρος φίλος ιερωμένος. «Τέσσερα χρόνια και μετά/ θα ‘ρθει το Πάσχα όπως τότε./ Τέσσερα χρόνια/ και καθώς ο λοιμωξιολόγος θ’ ανακοινώνει τους νεκρούς/ θα προσπαθώ να σε εντάξω ανάμεσά τους:/ Σα να ‘φυγες απόψε. Έτσι νιώθω./ Θα ‘ρθει και η Μεγάλη Πέμπτη/ και οι καμπάνες θα ηχήσουν/ πιο πένθιμα παρά ποτέ/ στις άδειες εκκλησίες/ κι ύστερα το Μεγάλο Σάββατο/ Θεέ μου! πόσοι νεκροί/ σ’ όλο τον κόσμο/ κι ο ένας δικός μου/ ο περισσότερος νεκρός./ Πόση δουλειά, Θεέ μου!/ Βάλε τα δυνατά σου να τους αναστήσεις όλους»! Το ποίημα “4η Απριλίου” (δημοσιεύθηκε στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού “Ποιητική” της πρώτης.  «Να ‘ταν πουλί ο Κοβητάς το δίκανο να πάρω/ να τον σκοτώσω και μαζί τον άτιμο τον Χάρο,/ που κολλητήρια γίνανε και μέσα σ’ ένα χρόνο, σ’ όλον τον κόσμο σκόρπισαν θανατικό και πόνο». Η ρίμα του φίλου ιερωμένου.

«Να κάμεις το εμβόλιο ή να το αναβάλλεις/ αν έχει παρενέργειες, δεν ξέρεις κι αμφιβάλλεις// Το λένε οι αρμόδιοι πως πρέπει να βιαστούμε/ ενάντια στον κορωνιό να εμβολιαστούμε./ Με όπλο το εμβόλιο, κερδίζουμε τη μάχη/ και σύντομα ο κορωνιός στη γη δεν θα υπάρχει». Ολίγον προβληματισμένη ή μου φαίνεται, η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη στις μαντινάδες της.

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 26.1.2021)

ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ Β'

ΠΕΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΜΕ "ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ"

Τιμή και χαρά για μένα η αγαπητική ολοσέλιδη φιλοξενία, την ημέρα των Χριστουγέννων  στη μοναδική στο είδος της στήλη του σφαιρικού καλλιτέχνη Γιάννη Μαρκαντωνάκη στην εφ. "Χανιώτικα νέα"  ΤΩΝ ΧΕΛΙΔΟΝΙΩΝ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ"...  Και βέβαια μεγάλη η συγκίνησή μου για την αφιέρωση στη μνήμη του οπλαρχηγού των Κρητικών Επαναστάσεων Θεοκλή Κακάτση (Κακατσάκη) Ευχαριστώ από καρδιάς, φίλε! 

ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΕΝΤΕΧΝΑ ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ ΣΕ ΣΥΝΑΡΜΟΓΗ - ΤΑ ΑΛΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Γράφει ο Γιάννης Μαρκαντωνάκης 

Θ. Κακατσάκη μνήμη

 Ευχαριστώ από καρδιάς, φίλε! 

ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΕΝΤΕΧΝΑ ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ ΣΕ ΣΥΝΑΡΜΟΓΗ - ΤΑ ΑΛΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Γράφει ο Γιάννης Μαρκαντωνάκης 

Θ. Κακατσάκη μνήμη

 

Ούτε αγραυλούντες ποιμένες
Ούτε απαστράπτοντες άγγελοι
Ούτε μάγοι με δώρα.
Αδιαπέραστο το σκοτάδι
Στη γέννηση του νέου παιδιού.
Μια προσφυγοπούλα η μάνα του.
Καρπός συνεύρεσης σε μια παλιόβαρκα
Η αμοιβή για τα μεταφορικά
Από την κόλαση στον παράδεισο
Το τευχθέν βρέφος
Ξημέρωναν Χριστούγεννα…
Το ποίημα “Χριστούγεννα;” από

“Tα χελιδόνια του μοναχού” (1) του Β. Κακατσάκη

Βαθιά νύχτα ώρα 2.40 Δευτέρας 21 Δεκεμβρίου, ετοιμάζω το κείμενο μου για την προσέγγιση της ποίησης του Βαγγέλη Κακατσάκη περιμένοντας τις νυχτερινές επαναλήψεις της προγραμματισμένης όπερας στο κανάλι της Βουλής πάντα σε επιμέλεια του συντοπίτη μας σπουδαίου μουσικολόγου Κωνσταντίνου Κακαβελάκη. Απόψε έχει την περίφημη Μποέμ του Τζάκομο Πουτσίνι (1858 Λούκα Τοσκάνης-1924 Βρυξέλλες), περιμένοντας, σκέφτομαι. Την ποίηση την αναζητώ παντού σε όλες τις εκδοχές της τέχνης όμως εκείνη του λόγου με την οικεία στιχουργική, πόσο τη γνωρίζω; Φαντάζει οξύμωρο αφού τουλάχιστον 30 από τα χρόνια που ξεκινάω τα άρθρα μου στα “Χ.Ν.” με αυτή ανοίγω διάλογο ουσιαστικό ή προσχηματικό με το περιεχόμενο του κειμένου. Και όμως δεν την ξέρω, την ανακαλύπτω συνεχώς. Στο ερώτημα αφού η ποίηση έχει πίσω της μια μούσα ως τέχνη που είναι, έχει φυσικά εκτός από την ποικίλη θεματική, ενσωματωμένα στο περιεχόμενο και τη μορφολογική διάσταση ταυτότητας που κτίζεται συνθετικά με αναμφισβήτητη τεχνική. Εδώ όμως έρχεται το μεγάλο ερώτημα ενώ η τέχνη της ποίησης απευθύνεται σε όλους, πόσοι μπορεί να ανιχνεύσουν, να διαβάσουν ή ακόμα δυσκολότερα να τεκμηριώσουν την όποια τεχνική του κάθε ποιήματος ξεχωριστά; Η τεχνική ανιχνεύεται τολμώ να διατυπώσω: πιο εύκολα στις εικαστικές τέχνες ή τη μουσική, δυσκολότερα στον χορό αφού εμπεριέχει στοιχεία από τις δυο αυτές κατηγορίες για τον Κ. Βάρναλη.(2) Η “Μποέμ” ξεκινάει, η παράσταση είναι από το θέατρο Ρέτζιο του Τορίνο με την πελώρια σκηνή μια παραγωγή του 2016. Θυμηθηκα όταν πρωτοείδα την Μποέμ στα φοιτητικά μου χρόνια στο θέατρο “Ολύμπια” της οδού Ακαδημίας (3 ) στην Εθνική Λυρική σκηνή το σκηνικό σε σχέση με αυτό το εντυπωσιακό του Ιταλικού θέατρου πόσο μίζερο στη μνήμη μου… Τα εναλλασσόμενα μεταλιζέ σκηνικά δημιουργούν απαρτμάν με όψεις (τομές αναπόφευκτα) δωματίων τόσο σύγχρονα προσαρμοσμένα στο τώρα χωρίς να χάνει το πρωτότυπο μελωδικό ύφος όπου κυριαρχεί – όπως σε όλες τις όπερες του Πουτσίνι, το πάθος την κτισμένη υποβόσκουσα αίσθηση του θανάτου που οδηγεί μέσα από άριες «αποχαιρετισμού» τη δραματική κορύφωση, χωρίς ποτέ να γίνεται μελό, με πήραν όμως τα δάκρυα μόνος στη σκοτεινή νύχτα. Σκέφτομαι πως ο Πουτσίνι κατάφερε μια απλή ιστορία να την μετατρέπει σε συγκινητικό δράμα μέσω της μουσικής σύνθεσης απλής κατανοητής (για κάθε θεατή, έστω κι αν δεν καταλαβαίνει τα λόγια). Κι όμως οι ερωτικές κορυφώσεις φαντάζουν ρομαντικές αλλά παραμένουν λόγω της απλότητας της ιστορίας μουσικά παραδοσιακά διατονικά μελωδικά έργα που χαρακτηρίζουν τον συνθέτη σαν τον μεγαλύτερο εκπρόσωπο του ρεαλισμού στην όπερα.
Λούντβιχ Βίτγκενσταιν μέγας φιλόσοφος, (1889-1951) : Το νόημα μιας λέξης, έγκειται στη χρήση της

ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΚΑΙ Η ΤΕΧΝΙΚΗ
Στο κανάλι της Βουλής την όπερα διαδέχεται η κλασική μουσική και την Εθνική Ορχήστρα της Γαλλίας διευθύνει ο Μπέρναρντ Χάιτινκ με το κονσέρτο για ορχήστρα του Μπέλα Μπάρντοκ (1881-1945) Αναρωτιέμαι πότε ένα έργο με «εθνικά» χαρακτηριστικά γίνεται παγκόσμιο, ένα μεγάλο έργο αλλά ταυτόχρονα πόσο ανάγκη έχομε και τα απλά μικρά έργα όπως τα διηγήματα του Άντον Τσέχωφ, ανοίγω ένα βιβλίο με τις σύντομες Χριστουγεννιάτικες ιστορίες από τα “Χριστούγεννα”. «Μη με σκοτίζεις! Αφού δε γράφεις στο τσάμπα, για τα λεφτά γράφεις! Γράφε λοιπόν! Τον αγαπητό γαμπρό μας Αντρέι Χρύσανφιτς και τη μονάκριβη μας θυγατέρα, Γιεφίμια Πέτροβνα προσκυνάμε με αγάπη και τους ευχόμαστε να έχουν πάντα την ευλογία των γονιών τους» «έγινε. Προχώρα παρακάτω» «Και ακόμα τους ευχόμαστε καλά Χριστούγεννα. Εμείς είμαστε ζωντανοί και γεροί, και να σας έχει κι εσάς καλά ο Θεός…»
Έκλεισα το βιβλίο και έκανα ένα συσχετισμό ο Τσέχωφ κορυφαίος Ρώσσος θεατρικός συγγραφέας σπουδαίος διηγηματογράφος θεωρείται ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του Ρωσικού ρεαλισμού του τέλους του 19ου αιώνα. Ο συγγραφέας με απλές εναλλαγές ενός διαλογικού ύφους πολλές φορές χρησιμοποιεί θρησκευτικές αναφορές χωρίς να φτάνει την σχεδόν αποκλειστική ενσωμάτωση ενός τόσου θρησκευόμενου συγγραφέα του Σκιαθίτη ρεαλιστή, ηθογράφου την ίδια εποχή του, Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. (4 )
…Στο καλό , κυρ Αλέξανδρε,
Ψιθύρισε αποχαιρετώντας τον,
Εκ μέρους όλων των παρισταμένων-
Δίχως δάκρυα -η θεία- Αχτίτσα, που φορούσε
Τη χριστουγεννιάτικη καινουργή μανδήλα της.
Καλώς όρισες, κυρ Αλέξανδρε,
Φώναξε δυνατά ο Μιχαήλ Αρχάγγελος,
Παραλαμβάνοντας την ψυχή του,
Για να την οδηγήσει στα Ουράνια Δώματα,
Όπου η χορεία των Αγίων.
Αυτό το απόσπασμα από το ποίημα “Μνήμη Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη” του Β. Κακατσάκη -ίσως όχι το πιο αντιπροσωπευτικό της συλλογής “Τα χελιδόνια του μοναχού” χαρακτηρίζει το έργο ενός ρεαλιστή (στο βαθμό που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς τον όρο στην ποίηση) με μεταφυσικές πεποιθήσεις μέσω ενός θρησκευτικού ιδιώματος που συνδέει τον Βαγγέλη με τους προαναφερθέντες συγγραφείς. Όμως η θεματική του, περιλαμβάνει στην ευρύτερη θεματική του οικολογικές, περιβαντολογικές και λαογραφικές στιχουργικές, χωρίς να εχει ακτιβιστικές κορώνες ή διδακτικές διατυπώσεις (αν και παραμένει εμμέσως λόγω αρθρογραφίας ενεργός δάσκαλος) ο Βαγγέλης είναι απλός, απελευθερώνει σύντομες λαογραφικές αναφορές μέσω των αισθήσεων κυρίως της όρασης, της όσφρησης, οι οποίες εναλλαγές της χαρμολύπης λειτουργούν θεραπευτικά και στον αμύητο στην παγκόσμια ποίηση αναγνώστη -αυτό είναι πρόθεση του ποιητή να την καταλαβαίνει ο καθένας, ομολογεί εξομολογητικά- όμως αυτή η απλότητα συνεχώς συνδεδεμένη με τις μνήμες -κυρίως των χωριών του Αποκόρωνα- και τις ιστορικές καταβολές δε συγκρίνεται υφολογικά με την έντεχνη ποίηση των ενδεικτικά: Εμπειρίκου, Καναβάτου, Καρούζου.
Η ποίηση του Βαγγέλη μου θυμίζει τη μάνα μου την αγράμματη που της έγραφε τα γράμματα η θεία μου, όμως ήταν χρυσοχέρα με τα πανέμορφα υφαντά και την πόρτα πάντα ανοιχτή με ένα πιάτο φαΐ, σε ένα πιο φτωχό άνθρωπο από εμάς.
Από το ποίημα «Χριστουγεννιάτικο τραπέζι»
«Το μαγκάλι, με αναμμένα τα καρβουνά
Καταμεσής.
Εξ αδιανεμήτου τα όποια ελέη…
Και για τον ξενο
Που θα χτυπήσει την πόρτα των
Χριστός γεννάται!»
Από τις πολλές αναφορές που έγιναν στα “Χ.Ν.” για τη συλλογή, ανασύρω την άποψη της κυρίας Κατερίνας Πετράκη, φιλολόγου Αγγλικής στις 10 Δεκεμβρίου,
«στα ποιήματα του ο Βαγγέλης Κακατσάκης εκτός από την εντυπωσιακή τεχνική του, μας εκθέτει το ενδιαφέρον του για θρησκεία, άνθρωπο, φύση, ήθη κι έθιμα (4) ανθρώπινες σχέσεις, πρόοδο και πολιτισμό, θρησκευτικές τελετές, τραγωδία του τόπου του, προσωπικούς και κοινωνικούς προβληματισμούς με έναν τρόπο που αμέσως κερδίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη και τον καταφέρνει να ταυτιστεί μαζί του…». Εύστοχες οι συνοπτικές θεματικές του Κακατσάκη που αναφέρει η κυρία Πετράκη αλλά αυτό το «να ταυτιστεί μαζί του» δεν το εννοώ… Δεν ταυτίζεται ο καλός αναγνώστης με τον ποιητή, συνδιαλέγεται και ευαισθητοποιείται ή όχι με το περιεχόμενο. Η αποστασιοποίηση από κάθε καλλιτέχνη κάνει καλύτερη την ανάγνωση του έργου και εκείνο το «εντυπωσιακή τεχνική» το βρίσκω άστοχο, αφού συνήθως, εντυπωσιακή τεχνική στην ποίηση είναι προφανής -συνήθως αυτοσκοπός από πλήθος ποιητών στην ιστορία της ποίησης. Το μεγάλο αβαντάζ του Κακατσάκη είναι ότι κτίζει τα ποιήματά του λες και δεν έχουν τεχνική, απλά ανεπιτήδευτα με -βρισκω- διακριτική τεχνική. Τα όποια λεκτικά του τεχνάσματα δε γίνονται αυτοσκοπός μανιέρα και χρονικές αναντιστοιχίες με βάση την πλούσια βιωματική του δοτική απλοχεριά. Και αυτό το αναγνωρίζει το κοινό στις βιβλιοπαρουσιάσεις του που σφύζουν από αναγνώριση και συμμετοχικότητα. Κοιτώ το ρολόι 5.15.
Το κανάλι της Βουλής έχει αλλάξει εκπομπή «νέοι ποιητές διαβάζουν» απαγγέλλει ο Γιάννης Αντίοχος, συγκρατώ μερικούς στίχους
…ικέτες του χρόνου εξαντλήθηκαν ποιητή
να λευτερωθείς περιμένοντας ποιητή
ένα σμάρι πουλιών οι λέξεις σου
στις κόρες των ματιών σου…
Και
…Αν το μολύβι της ποίησης
πάει να περιγράψει…»
Αυτό το μολύβι σε θυμάμαι χρόνια να κρατάς στην κυριολεξία Βαγγέλη, και να σημειώνεις για την εφημερίδα από τον κάματο άλλων καλλιτεχνών κάθε λογής στις εκδηλώσεις των πάντα με υπομονή για να περιγράψεις…, με χαμόγελο κι ένα ματσάκι βασιλικό. Και επειδή πέρα από την καλή μας διάθεση υπάρχει πάντα ένας που τα ξέρει καλύτερα από εμάς, απευθύνθηκα στο φίλο εξαίρετο καθηγητή και συγγραφέα Δημήτρη Αγγελάτο να μου δώσει τα φώτα του για την τεχνική στην ποίηση. Η απάντηση του αφοπλιστικά άμεση στην παραθέτω:
«Φίλε Γιάννη, φίλε καλλιτέχνη
Η τεχνική στην ποίηση είναι υπόθεση πολλών παραγόντων και βέβαια των συνδυασμών τους.
Έτσι:
α) το λεξιλόγιο και η γραμματικο-συντακτική θέση των λέξεων (που τοποθετούνται και για ποιο λόγο)
β) ο ρυθμός του έμμετρου ή του ελεύθερου στίχου (εδώ η ρυθμική ποικιλία με τη κατανομή των τόνων σε ζυγές ή μονές συλλαβές, τα ημιστίχια στους εκτενείς στίχους, όπως ο 15σύλλαβος, η οργάνωση σε στροφές αν υπάρχουν, η ομοιοκαταληξία, ο διασκελισμός,κ.λπ.
γ) η ρητορική διευθέτηση των παραπάνω σε ποικίλα σχήματα λόγου, όπως λ.χ. του ασύνδετου, της μεταφοράς ή της εικονοποιίας, όπου και οι ζωγραφικές/γλυπτικές, κ.λπ. διαστάσεις του λόγου
δ) η αφηγηματική οργάνωση του υλικού (όλα τα ποιήματα “διηγούνται” ιστορίες): πως μιλά ο αφηγητής; Συμπυκνώνει; “Καθυστερεί” με περιγραφές; Ανατρέπει τη φυσιολογική ροή του χρόνου; Απευθύνεται και πως στον αναγνώστη; Μου γράφεις αν σε εξυπηρετούν.
Χαίρε – Δημήτρης Αγγελάτος Καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας και Θεωρίας της Λογοτεχνίας Τμήμα Φιλολογίας-Τομέας Νεοελληνικής Φιλολογίας Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών»
Για τον σπουδαίο «ανατόμο» της Λογοτεχνίας που χρησιμοποιεί αποκαλυπτικά τους όρους «ζωγραφικές/γλυπτικές διαστάσεις του λόγου» θα επανέλθω με αφορμή το νέο βιβλίο του ( 4) «Αποφλοίωση και ακόνισμα ο ποιητής/γλύπτης: η ελεγεία στις Σάτιρες του Κ.Γ. Καρυωτάκη.

Ο Θεοκλής Νικ. Κακάτσης (Κακατσάκης) γεννήθηκε στο Νίππος Αποκορώνου. Έλαβε μέρος στην επανάσταση του 1877-78. Για τη συμμετοχή του στις επαναστάσεις 1895-97 του απενεμήθη ο τίτλος του οπλαρχηγού Α΄. Έλαβε μέρος σε όλες τις μάχες που έγιναν στις επαρχίες Αποκορώνου, Κυδωνίας και Αγίου Βασιλείου, μνημειώδης ήταν η συμβολή του κατά την εκπόρθηση του Πύργου της Μαλάξας το Μάρτιο 1897. Ήταν εκλεγμένος πληρεξούσιος αντιπρόσωπος στην Επαναστατική Συνέλευση του Θερίσου. Την προτομή του που βρίσκεται στο Νίππος φιλοτέχνησα πριν 4 χρόνια.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1) Τα χελιδόνια του μοναχού β΄ έκδοση εκδ. Πυξίδα της πόλης συν. Κοινωφελές ίδρυμα Αγία Σοφία
2) Από τα δοκίμια του Κ. Βάρναλη Αισθητικά-Κριτικά δυο τόμοι εκδ. Κέδρος 12η έκδοση 1981
3) Το κτήριο αυτό της Λυρικής σκηνής δεν έχει καμία σχέση με το μεγάλο σύγχρονο κτήριο που στεγάζεται η Όπερα στο Ίδρυμα Στ. Νιάρχος που με τη διεύθυνση του εξαιρετικού μουσικού Γιώργου Κουμεντάκη έχει ήδη ανεβάσει εκπληκτικές παραγωγές (θα επανέλθω)
4) Το βιβλίο αυτό του Δ. Αγγελάτου από τις εκ. Gutenberg όπως όλα τα βιβλία του καθηγητή συγγραφέα.

(Χανιώτικα νέα, 25.12.2020)

ΠΟΙΗΣΗ

                                                                        ΔΥΟ ΠΟΥΛΙΑ*

                                                                                                 

                                                                          Σ’ αγαπώ,

είπε ένα ρομπότ

απροσδιορίστου φύλου,

όπως  όλα του είδους,

στο διπλανό του.

                                                            Μιλάς ανθρώπινα                                    

και δε σε καταλαβαίνω,

η απάντηση που πήρε.

 

Δυο πουλιά,

κοράκι το ένα, χελιδόνι το άλλο,

επέμεναν να πετούν

από πάνω του.

 (Κυριακή, 5 Απριλίου 2020)

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ 

* Από την ποιητική συλλογή "ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ" που περιλαμβάνει 30 από τα ποιήματα που γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της πρώτης "επιδρομής" του κορωνοϊού (Μάρτιος - Μάϊος 2020) και είναι έτοιμη να κυκλοφορήσει, σύντομα, σε πρώτη φάση, στο Διαδίκτυο σε ψηφιακή μορφή. 

Να σημειωθεί ότι η εν λόγω ποιητική συλλογή πήρε πρόσφατα το 2ο βραβείο  (δεν δόθηκε πρώτο) μαζί με την ποιητική συλλογή "Ενατενίσεις" του εξ Ιωαννίνων Μιλτιάδη Ντόβα στον 6ο Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης "Κ. Π. Καβάφης 2020, που διοργανώθηκε από την INTERNATIONAL ARTSOCIETY, που είναι μια παγκόσμια κοινότητα καλλιτεχνών και φιλότεχνων.

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Γ' ΤΑΞΗ ΔΗΜ. ΣΧ. ΤΑΥΡΩΝΙΤΗ

"Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ"... ΕΠΙ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο! 

Αισιοδοξίας το ανάγνωσμα... Για τη μαθητική εφημερίδα "Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ" της Γ΄ τάξης του Δημ. Σχ. Ταυρωνίτη Χανίων, που κυκλοφορεί και σε ηλεκτρονική ( https://online.fliphtml5.com/clxd/qbuk/#p=1)και σε έντυπη μορφή ο λόγος. Για το πρώτο, ιδιαίτερα και δημοσιογραφικά επιμελημένο τεύχος της που καλύπτει το δύσκολο, λόγω κορωνοϊού , τελευταίο τετράμηνο του 2020 συγκεκριμένα. Τίποτε, μα τίποτε, δε στάθηκε ικανό να εμποδίσει την άγνωστη μου προσωπικά δασκάλα Φωτεινή Δημοπούλου και τους μαθητές της να κάμουν πράξη το όνειρό τους, να διασφαλίσουν το δικαίωμα που έχουν τα παιδιά να ακούγονται. Αισιοδοξίας το ανάγνωσμα... Μια και μόνη, έστω και γρήγορη ματιά στην πρώτη σελίδα της περί ης ο λόγος εφημερίδας δικαιολογεί, νομίζω, τον ενθουσιασμό μου και βέβαια τον προβληματισμό μου. Τι να μπει και τι να μην μπει απ'όλα τούτα σε μια σελίδα... Ποιο να βάλω και ποιο ν' αφήσω...  Καλή συνέχεια σε όλα τα ωραία της Δασκαλοσύνης, Φωτεινή!  Να χαίρεσαι τα Τριτάκια σου και να σε χαίρονται! Και να μη στεναχωρηθούν όσα δεν είδαν εργασίες τους στον Παιδότοπο να τους πεις. Θα μας δοθούν κι άλλες ευκαιρίες, πιστεύω... 

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους! 

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

δάσκαλος- λογοτέχνης 

Ο ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Όλοι ξέρουμε μερικούς ιούς που έχουν εμφανιστεί μέχρι τώρα. Ένας πασίγνωστος είναι ο κορονοϊός που ξεκίνησε από την Κίνα και έχει καταλήξει στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες. Έτσι ο πρωθυπουργός κάθε χώρας είπε να κλειστούμε σε καραντίνα.

Η πρώτη καραντίνα κράτησε πολύ καιρό. Οι δρόμοι άδειοι. Έκλεισαν και τα σχολεία και όλα τα παιδιά κάναμε μάθημα διαδικτυακά. Απαγορεύονταν να βγαίνουμε έξω και να μαζευόμαστε πολλά άτομα μαζί. Μπορούσα να βγουν έξω μόνο οι γονείς μας για να αγοράσουν τα απαραίτητα όπως τρόφιμα. Όταν τελείωσε η καραντίνα, το πιο δύσκολο ήταν ότι έπρεπε να φοράμε μάσκες όπου και να πηγαίναμε. Τα σχολεία άνοιξαν και χωριστήκαμε σε τμήματα. Η κάθε τάξη έβγαινε διάλειμμα άλλη ώρα και σε ξεχωριστό χώρο. Άνοιξαν οι δουλειές και τα μαγαζιά. Τα παιδιά επιτέλους μπορούσανε να βλέπουν τις γιαγιάδες και τους παππούδες τους.

Μακάρι να βρεθεί σύντομα το εμβόλιο για να διώξουμε τον κορονοϊό μακριά και να μπορούμε να αγκαλιαζόμαστε όλοι μαζί ξανά από παλιά.

Δήμητρα Μ.  

 

 

Τραγούδι κορονοϊού

 

Πάμε στο σχολείο με ασφάλεια,

ξεκίνα το μάθημα,

άκουσε όμως τι θα πω

και βάλ' το μέσα στο μυαλό.

Πλένω τα χεράκια μου

να είναι καθαρά.

Διώχνω τα μικρόβια

πέρα μακριά.

Έχω όμως και αντισηπτικό

μες την τάξη να είναι καθαρός.

Με τα φιλαράκια μου

παίζουμε μαζί

κρατώντας πάντα απόσταση

για το παιχνίδι σαν διψώ

μόνο από το παγούρι μου

πίνω το νερό.

Έμαθα τη μάσκα

να φορώ σωστά,

στόμα και μυτούλα

να κρύβονται καλά

από τα κορδόνια βγαίνει μονάχα

τράβηξε τα από τα αυτιά.

Ξέρω δυσκολεύεσαι

μάσκα να φοράς,

τώρα στο σχολείο που θα πας

όμως είσαι έξυπνο παιδί

και έχεις καταλάβει το γιατί!

Αγγελική Π.

 

 

Ημερολόγιο καραντίνας

Σήμερα βαριέμαι λίγο γιατί δεν έχω να κάνω κάτι. Θα βγω έξω για να παίξω με τον αδερφό μου κρυφτό.

17 Νοέμβρη 2020

Σήμερα περνάω ωραία, γιατί όλη μέρα κάνω κατασκευές και παίζω με τον αδερφό μου.

18 Νοεμβρίου 2020

Σήμερα η μέρα ξεκίνησε πολύ ωραία, γιατί από το πρωί έχουμε καλό καιρό και βγήκα έξω για να παίξω και να μαζέψω λουλούδια.

19 Νοεμβρίου 2020

Σήμερα η μέρα είναι λίγο βαρετή, όμως έχω μία ιδέα! Λέω να κάνω μία κατασκευή με τη μαμά μου, να κάνουμε στολιδάκια από αλεύρι και αλάτι.

20 Νοεμβρίου 2020

Σήμερα βρέχει έξω και δεν μπορώ να βγω για να παίξω στην αυλή του σπιτιού μου.

21 Νοεμβρίου 2020

Σήμερα περνάω πολύ ωραία, γιατί ο καιρός είναι τέλειος και βγήκα έξω για να παίξω με τη γιαγιά μου.

22 Νοεμβρίου 2020

Σήμερα δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν έχω όρεξη για να παίξω έξω Ούτε και για να κάνω κατασκευές. Δεν θέλω ούτε να παίξω με τις πλαστελίνες μου.

Αλεξία Ν.

 

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ

 Τη Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2020 οι μαθητές της Γ’ τάξης πήγαμε στο μνημείο και στη γέφυρα του Ταυρωνίτη.

Το μνημείο ήταν φτιαγμένο από πέτρες και γύρω του είχε πεζούλια που μπορούσαμε να καθίσουμε. Στην πλάκα ήταν γραμμένα τα ονόματα των ανθρώπων που εκτέλεσαν οι Γερμανοί το 1941.

Στη γέφυρα είδαμε ότι ήταν σκουριασμένη κι ότι ήταν είχε παρατημένες νάρκες. Επίσης, είδαμε τρύπες που δημιούργησαν οι σφαίρες. Εκεί απαντήσαμε σε ερωτήσεις σε ομάδες που μας έδωσε η κυρία.

Όταν είδαμε το μνημείο αισθανθήκαμε λύπη, επειδή τα τούβλα στο κάτω μέρος ήταν σπασμένα και καταλάβαμε ότι δεν το εκτιμούν. Όταν είδαμε τη γέφυρα, αισθανθήκαμε υπερηφάνεια για τους κατοίκους που αντιστάθηκαν σε αυτή τη γέφυρα το 1941.

Εμείς θα θέλαμε να μας ζητούσαν να ζήσουν μαζί μας ειρηνικά και αν τους λέγαμε «ΌΧΙ», να πήγαιναν στη χώρα τους!

Αγγελική Π. , Ευαγγελία Κ., Αναστασία Ν., Δήμητρα Μ.

 

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΑΛΙΑ

Η γιαγιά μου όταν πήγαινε σχολείο κρατούσε την τσάντα με το χέρι της και ανοίγει από το πλάι με δύο κουμπιά. Έμοιαζε με φάκελο. Τα τετράδια που είχαν τον δει ήταν όλα με μπλε χρώμα και κρατούσαν ένα για κάθε μάθημα. Τα τετράδιά τους από μέσα ήταν όπως και τα δικά μας.

Τα κορίτσια φοράνε στο σχολείο μπλε πόδια (φόρεμα) με άσπρο γιακά.

Το σχολείο της γιαγιάς μου είχε μία μεγάλη αίθουσα και για τις έξι τάξεις για όλα τα παιδιά. Μέσα στους τοίχους είχε πίνακες με τα ζώα της στεριάς και της θάλασσας και με τους ήρωες του 1821. Έξω είχε μία μεγάλη αυλή από χώμα που εκεί παίζανε και ο δάσκαλός τους μάθανε κρητικά.

Ευαγγελία Κ.

Η φωνή των παιδιών

Η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού υιοθετήθηκε ομόφωνα από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 20 Νοεμβρίου του 1989. Η συγκεκριμένη σύμβαση είναι μία διεθνής συνθήκη ανθρωπίνων δικαιωμάτων η οποία ορίζει πως όλα τα παιδιά γεννιούνται με βασικές ελευθερίες και δικαιώματα.

Μια τέτοια συνθήκη αποτελεί μια συμφωνία μεταξύ κρατών όπου όλοι συμφωνούν να υπακούουν στον ίδιο νόμο. Τα δικαιώματα αυτά οφείλουν να απολαμβάνουν τα παιδιά οπουδήποτε, χωρίς καμία απολύτως διάκριση. […]

Είναι απαραίτητο λοιπόν να διασφαλίσουμε «η φωνή των παιδιών» να ακούγεται δυνατά με κάθε τρόπο!

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 23. 1.2021)