«Αν η ποίηση είναι ζωγραφική που μιλά, η ζωγραφική είναι ποίηση που σωπαίνει. Σιωπηλή ποίηση η ζωγραφική της Αναστασίας, όπου “αναπαρίστανται” τα πρόσωπα των πραγμάτων και τα πράγματα των προσώπων…». Τα που έγραψα μεταξύ των άλλων, για τα έργα της Χανιώτισσας Αναστασίας Πετράκη, που “εκτίθενται” απ’ τον περασμένο Δεκέμβρη, εν μέσω κορωνοϊού, στον μαγικό όροφο του ιστορικού βιβλιοπωλείου της πόλης μας, που μετρά τις τελευταίες μέρες της ζωής του, στο Βιβλίο των Εντυπώσεων. Για τα «Απανθίσματα μιας καλλιτεχνικής πορείας», μιας πολυεπίπεδης και πολυσήμαντης καλλιτεχνικής πορείας, που ξεκίνησε μέσα στην ατμόσφαιρα του βιβλιοπωλείου παρέα, κατά δήλωση της Αναστασίας, «με τις πλούσιες εικονογραφημένες σελίδες των κλασσικών παιδικών παραμυθιών» που ξεφύλλιζε «με λαχτάρα από παιδί». Στο τέλος της επίσκεψής μου, που έγινε, τις προάλλες, φυσικά με όλα τα μέτρα του ΕΟΔΥ. Έχοντας ξεναγό την δημιουργό, που “αξιώθηκε” να κάνει την πρώτη ατομική έκθεση των έργων της.
«Τα χρυσάνθεμα της Κικής», «Άγγελος επί γης», «Σιλουέτες στο φως», «Ροδοδάχτυλη αυγή», «Με το τελευταίο φως», «Όταν χειμωνιάζει», «Με το πρώτο φως», «Στο φως του Μάρτη», «Εκεί που σπάει το κύμα», «Λίγο πιο πάνω απ’ το γαλάζιο», «Στα όρια του νότου», «Βράχος επόπτης», «Δυο μέτρα απ’ το νερό», «Και λιμάνι και πέλαγος», «Η προσμονή μιας άνοιξης»… Οι τίτλοι κάποιων απ’ τα 80 περίπου έργα ζωγραφικής της Αναστασίας που εκτίθενται στην περί ης ο λόγος έκθεση, μαζί με άλλα εικαστικά δημιουργήματα.
Υπό το βλέμμα της “Μυροφόρου”, ενός έργου της, που λειτουργεί κατά τη γνώμη μου σαν κοινός παρονομαστής όλων των άλλων, αν υποθέσουμε ότι αυτά είναι οι αριθμητές. Μια απ’ τις πάμπολλες σκέψεις που έκανα “περιδιαβάζοντας” την έκθεση. Κάθε τίτλος ενός πίνακα θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος ενός ποιήματος, μια άλλη μου σκέψη. Με την αναστάσιμη ματιά της Αναστασίας, ο τίτλος (λέω τώρα) της φανταστικής ποιητικής συλλογής.
«Η Αναστασία εμφορείται τόσο από τον φανταστικό κόσμο, την πρόσβαση στο οποίο κατέστησαν δυνατή οι μοντέρνοι ζωγράφοι, όσο και από τον πραγματικό, στα κελεύσματα του οποίου επιστρέφει διαρκώς, μέσω του τόπου της και του κύκλου της από τα οποία αντλεί πάντα έμπνευση. Το ζωγραφικό της σύμπαν απαρτίζεται και από τους δυο κόσμους, δίνοντας ένα μέτρο για τον κόσμο τον οποίο μοιραζόμαστε μαζί της αλλά κι από ένα δείκτη για τον ποιον κόσμο θα θέλαμε να μοιραστούμε. Αν, όπως έλεγε ο Borges, ο παράδεισος είναι μια βιβλιοθήκη, το βιβλιοπωλείο πρέπει λογικά να είναι ο προθάλαμός του και η δοσοληψία μεταξύ φανταστικού και πραγματικού που η Πετράκη ενορχηστρώνει στον όροφό του, είναι, από τη σκοπιά αυτή η πιο ταιριαστή». Η τελευταία παράγραφος του σημειώματος που έγραψε στο ιδιαίτερα επιμελημένο φυλλάδιο που αναφέρεται στην Έκθεση των έργων της Αναστασίας, ο διδάσκων στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο κριτικός Τέχνης και επιμελητής Εκθέσεων δρ Κων/νος Β. Πρώιμος. Ό,τι καλύτερο για επίλογος σ’ αυτήν τη Στάση…
ΚΟΡΩΝΟΪΚΑ ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Στον θάνατο αναφέρονται σήμερα, εν μέσω κορωνοϊού, στη στήλη η καταξιωμένη ανά το πανελλήνιο ποιήτρια Αγγελική Σιδηρά και ο καλός μαντιναδολόγος – ριμαδόρος φίλος ιερωμένος. «Τέσσερα χρόνια και μετά/ θα ‘ρθει το Πάσχα όπως τότε./ Τέσσερα χρόνια/ και καθώς ο λοιμωξιολόγος θ’ ανακοινώνει τους νεκρούς/ θα προσπαθώ να σε εντάξω ανάμεσά τους:/ Σα να ‘φυγες απόψε. Έτσι νιώθω./ Θα ‘ρθει και η Μεγάλη Πέμπτη/ και οι καμπάνες θα ηχήσουν/ πιο πένθιμα παρά ποτέ/ στις άδειες εκκλησίες/ κι ύστερα το Μεγάλο Σάββατο/ Θεέ μου! πόσοι νεκροί/ σ’ όλο τον κόσμο/ κι ο ένας δικός μου/ ο περισσότερος νεκρός./ Πόση δουλειά, Θεέ μου!/ Βάλε τα δυνατά σου να τους αναστήσεις όλους»! Το ποίημα “4η Απριλίου” (δημοσιεύθηκε στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού “Ποιητική” της πρώτης. «Να ‘ταν πουλί ο Κοβητάς το δίκανο να πάρω/ να τον σκοτώσω και μαζί τον άτιμο τον Χάρο,/ που κολλητήρια γίνανε και μέσα σ’ ένα χρόνο, σ’ όλον τον κόσμο σκόρπισαν θανατικό και πόνο». Η ρίμα του φίλου ιερωμένου.
«Να κάμεις το εμβόλιο ή να το αναβάλλεις/ αν έχει παρενέργειες, δεν ξέρεις κι αμφιβάλλεις// Το λένε οι αρμόδιοι πως πρέπει να βιαστούμε/ ενάντια στον κορωνιό να εμβολιαστούμε./ Με όπλο το εμβόλιο, κερδίζουμε τη μάχη/ και σύντομα ο κορωνιός στη γη δεν θα υπάρχει». Ολίγον προβληματισμένη ή μου φαίνεται, η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη στις μαντινάδες της.
Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 26.1.2021)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου