ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Παρασκευή,13 Οκτωβρίου 2012
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
'
ΤΣΑΛΑΚΩΜΕΝΗ' μου έγραψε πριν από 10 περίπου μήνες (βλ. 'στα πεταχτά' 22 Δεκεμβρίου 2011) ότι νιώθει κι αυτή και η γενιά της, η καθημερινή, κατά δήλωσή της, αναγνώστρια της στήλης Μανωλία Ρουμπεδάκη απ’ την Κάινα. Μια κοπελιά 23 μόλις χρόνων, που έχει, ούσα μαθήτρια Γυμνασίου, τιμήσει την Ελλάδα με παγκόσμιο βραβείο έκθεσης και έχει ήδη κάνει λαμπρές σπουδές. Τις προάλλες η Μανωλία ένιωσε την ανάγκη να μου ξαναγράψει...
'ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΓΗ ενός, μεγάλου συμπατριώτη μας, ν’ αγαπούμε την ευθύνη και να πληρώνουμε το χρέος μας απέναντι στην πατρίδα, διαβάζω σήμερα στα πεταχτά (Τρίτη 9 Οκτωβρίου) και βρίσκω την αφορμή να σας γράψω', υπογραμμίζει στον επίλογο του μηνύματος - γράμματός της η Μανωλία. Για να συνεχίσει: 'Παραγγελιά ακόμα μας άφησε ο Κρητικός ετούτος να κουβαλάμε το θάρρος της γνώμης μας, την αντριγιά της ψυχής μας και να μιλούμε πάντοτε κατάμουτρα την πάσα αλήθεια'.
'ΣΑΝ ΚΑΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ να νιώθω. Να τ’ ονομάσω δεν ξέρω. Κάτι γκρίζο σαν να ’ναι, κάτι πιο πέρα από την απογοήτευση, τη χαμένη πίστη και εμπιστοσύνη προς τον άνθρωπο. Σκέφτομαι και λέω: Τέσσερα εκατομμύρια χρόνια εξελικτικής διαδικασίας πέρασαν από πάνω μας και μεις ακόμα εκεί μασκαρεύουμε και περιγελούμε όνειρα κι ελπίδες, δεν καταλαβαίνουμε καν τι πάει να πει η λέξη ντροπή'...
ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ της αλήθειας, όπως την εκφράζει η Μανωλία στο παραπάνω 'πεταχτό', που επισημαίνει ότι 'ασχήμυνε ο καιρός μας και αφήνει τα ίχνη του άσχημα σαν κι αυτόν'. Μένω σ’ αυτόν για να της πω και διά της στήλης, χρησιμοποιώντας τον τίτλο ενός βιβλίου του Τούρκου συγγραφέα Ασίς Νεσίν, παραφράζοντάς τον ελάχιστα, ότι μπορεί έτσι να είναι τα πράγματα, μα έτσι δεν θα πάνε. Τίποτα δεν χάνεται, αν δεν τ’ αφήσουμε εμείς να χαθεί, Μανωλία! Και τίποτα δεν σώζεται, αν δεν στρατευθούμε στην υπόθεση της σωτηρίας του. Δεν έχει τέλος ο αγώνας. Γιατί 'δεν έχει τέλος αυτή η θητεία', για να χρησιμοποιήσω έναν στίχο του Ντίνου Χριστιανόπουλου...
ΕΚΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ του νόημα πως δεν θέλει να του καθαρίσει το τζάμι του αυτοκινήτου του στο φανάρι που σταμάτησε. Ο μετανάστης με το ένα χέρι, ωστόσο, επέμενε. Θα του το έκανε λέει 'ντώρο' το καθάρισμα. Ντράπηκε για την άρνησή του. Ντράπηκε για την άνεσή του. Ντράπηκε που θυμήθηκε πως οι γονείς του ήταν μετανάστες...
ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ της επίσκεψης της Μέρκελ στην Ελλάδα και η σημερινή μαντινάδα. Από τη μαντιναδολόγο μας τη Νεκταρία Θεοδωρουλάκη αυτή. Τη Μέρκελ δε κεράσαμε ρακή να ξεδιψάσει/ τους όρους του Μνημόνιου αμέσως να ξεχάσει. Ηταν τόσο απλό. Αν πρωθυπουργός της χώρας ήταν, λέμε τώρα, ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Είχε τον τρόπο του αυτός...
ΣΙΓΑ ΠΟΥ ΔΕΝ θα κάλυπταν τη μαύρη τρύπα των 550 εκατ. ευρόπουλων στον προϋπολογισμό. Εδώ κάλυψαν μαύρα κι άραχνα φαράγγια δισεκατομμυρίων. Τους την έμαθαν καλά την τέχνη κοπτικής ραπτικής των δικών μας οι τροϊκάνοι.
Ο ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ, όταν είδε κάποιους να χτυπούν ένα σκυλί, λένε ότι λυπήθηκε και είπε τα εξής: 'Πάψτε να χτυπάτε το ζώο, γιατί μέσα του κατοικεί η ψυχή ενός φίλου μου. Και τη γνώρισα την ψυχή του, αφού, άκουσα τη φωνή της'. (Από το βιβλίο 'Η άλλη όψη της Ιστορίας', εκδ. 'Σαββάλας').
'Μη σπαταλήσεις όλα τα όνειρά σου/ μονάχα σε μια νύχτα/ Φύλαξε κάτι για τη νύχτα - φωτιά/ να ’χεις κι εσύ ν’ ανάψεις/ ένα δαυλό για το δρόμο/ Φύλαξε κάτι για μια νύχτα απόγνωσης/ -που η ψυχή θα λαχταράει-/ να ’χεις να στρώσεις δίπλα σου/ κορμί και πόθο/ ιδρώτα ν’ ανταλλάξεις/ φύλαξε κάτι για μια νύχτα πόνου/ στίχους να κάνεις τα όνειρα,/ να ’χεις να σκάβεις μέσα στην καρδιά/ να μην πνιγείς/ πάτο να βρεις για να πατήσεις'.
Από το ποίημα 'Μη σπαταλήσεις τα όνειρα' του Θοδωρή Βοριά.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
Χανιώτικα νέα (13.10.2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου