ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ - 10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΤΑ ΛΟΓΙΑ που έχουμε πει, τα χρόνια που έχουν περάσει... Τα λόγια και τα χρόνια που μπορεί να είναι χαμένα, όπως λέει ο Μάνος Ελευθερίου στο γνωστό τραγούδι που πρωτοτραγούδησε ο Χαράλαμπος Γαργανουράκης, και το οποίο ακούω ενώ αρχίζω να γράφω τη στήλη, μπορεί όμως να είναι και κερδισμένα. Εξαρτάται από ποια οπτική γωνιά βλέπουμε κάθε στιγμή τα πράγματα...
ΧΑΜΕΝΗ υπόθεση η σωτηρία της Ελλάδας, λένε. Να το ξαναγράψω. Τίποτα δεν χάνεται αν εμείς δεν το αφήσουμε να χαθεί και τίποτα δεν κατακτιέται αν εμείς δεν αγωνιστούμε να το κατακτήσουμε. Οτι χανόμαστε πάντως στις λεπτομέρειες, χανόμαστε...
ΠΡΟΣΕΧΩΣ η εκταμίευση της δόσης στην Ελλάδα. Είναι νωρίς ακόμα για την εκταμίευση της δόσης στην Ελλάδα. Στο ψυγείο η δόση για την Ελλάδα. Το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι (και μη με ρωτήσετε ποια είναι η γάτα και ποιο το ποντίκι) σε εξέλιξη.
ΒΡΗΚΑΝ και παίζουν! Τα ?χει πάρει στο κρανίο, ας μου επιτραπεί η έκφραση, ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος. Κάποτε πρέπει να ορθώσουμε το ανάστημά μας, σαν χώρα, μου είπε. Πριν να ?ναι αργά, πολύ αργά, συμπλήρωσε.
ΑΝ ΘΕΛΟΥΝ την Ελλάδα μας οι βουλευτές να σώσουν/ τα πλούσια τα μηνιάτικα που παίρνουν να μειώσουν. Εντάξει, δεν είναι τόσο απλή υπόθεση η σωτηρία της πατρίδας, Νεκταρία Θεοδωρουλάκη. Οτι θα πρέπει να δώσουν πρώτοι αυτοί το παράδειγμα, μειώνοντας δραστικά τις αποδοχές τους είναι εκ των ων ουκ άνευ, ωστόσο.
'ΤΙ ΠΡΟΕΤΙΜΑΣ, ω σοφέ; Να σου δώσω 100 χιλιάδας νέων δραχμών ή να σου εμπνεύσω 100 χιλιάδας νέων ιδεών; Η ακόμη τι προετίμας; Να εσφετερίζεσο εν εκατομμύριον ξένων δραχμών από ένα τραπεζίτην ή εν εκατομμύριον ξένων ιδεών από ένα φιλόσοφον, με την βεβαιότητα, ότι δεν θα σε εννοήση κανείς; Μη λαμβάνης τον κόπον ν? απαντήσης, διότι την απάντησίν σου την μαντεύω'... Από την 'Χρυσή Διαθήκη' του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
ΔΕΥΤΕΡΑ, Τετάρτη, Παρασκευή τα νερά στα χωριά του δήμου Αποκορώνου είναι καθαρά. Μιλά η Συμπολίτευση. Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο είναι μολυσμένα. Μιλά η Αντιπολίτευση. Ποια είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα;
ΕΦΤΑΣ? ο καιρός, καλέ μου, που πέφτουν οι ελιές/ και τα λιόφυτα θα πιάσουν πάλι οι κοπελιές... Να τ? ακούω τούτο το τραγούδι ξανά και ξανά, έτσι όπως το τραγουδεί ο αξέχαστος Κώστας Μουντάκης και να χάνομαι στο παρελθόν, ρεμβάζοντας. Ιδιαίτερα αυτές τις μέρες που έφτασε ο καιρός για το λιομάζωμα...
ΟΤΑΝ Ο ΦΕΙΔΙΑΣ είχε τελειώσει το περίφημο άγαλμα του Δία στην Ολυμπία, θέλησε να εξακριβώσει κατά πόσο έμοιαζε με τον βασιλιά των Θεών και κατά πόσο του άρεσε. Προσευχήθηκε λοιπόν στον Θεό και τον παρακάλεσε να του φανερώσει με κάποιο σημάδι αν ήταν αυτό που ήθελε. Πριν καλά - καλά τελειώσει την προσευχή του, έπεσε ένας κεραυνός στο ναό και άνοιξε μια τρύπα στο δάπεδο, πλάι στο άγαλμα. Ο Δίας είχε δείξει την ευαρέσκειά του. Στο σημείο που έπεσε ο κεραυνός τοποθέτησαν μια χάλκινη υδρία' (Από το βιβλίο 'Η άλλη όψη της Ιστορίας', εκδ. 'Σαββάλας').
«Περπατάμε και τα λόγια μας κάποτε/ είναι σαν χαλάζι, σαν θύελλα/ σαν ξεροβόρι ή σαν θαλασσινή αύρα./ Μετά είναι δέντρα εκεί στην άκρη των ίδιων δρόμων/ Περνούμε και παίρνουμε τα φρούτα τους/ Κάθε φορά αλλάζουν γεύση, άλλο χρώμα/ Πότε γλυκά, πότε ξινά/ Πότε γλυκόπικρα/ Γι? αυτό πολύτιμα τα λόγια, μαγικά».
Ατιτλο αδημοσίευτο ποίημα του Γρηγόρη Γεωργουδάκη
Χανιώτικα νέα (10.11. 2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου