ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΕΜΕΙΣ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΠΑΝΟΣ
Όταν τα σώψυχα μιας γνωστής – άγνωστης Χανιώτισσας γίνονται ποιήματα… Όταν τα ποιήματα αυτά ντύνονται με τη μουσική ενός καταξιωμένου συνθέτη και ενορχηστρωτή και με τις φωνές εκφραστικών τραγουδιστών γίνονται τραγούδια… Όταν λειτουργεί και λειτουργείται το “εμείς” στην Οδό Πανός του Γιώργου Χρονά… Για την ποιητική συλλογή “Συνθέτες μιας ζωής” (Εκδόσεις Οδός Πανός) της Χρυσάνθης Χατζή και για το CD του Τάσου Καρακατσάνη “Αποκαθηλώσεις” (Οδός Πανός: Περιοδικό και εκδόσεις) που στηρίζεται στη “χρυσάνθεια” ποίηση, ο λόγος. Να ’ναι καλά ο εκ των συντελεστών του CD, γνωστός και αγαπητός σε όλους τους Χανιώτες και ως τραγουδιστής, φίλος μου Τάσος Ψαλλιδάκης για τα δώρα του. Και γιατί μου έδωσε μ’ αυτά την ευκαιρία, να επιβεβαιώσω την άποψη μου ότι δεν είναι τα “πολιτισμικά” μας σάπια στο… τοπικό βασίλειο της Δανιμαρκίας. Όσο υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, όπως ο Τάσος και η Χρυσάνθη που πιστεύουν στη δύναμη της ποίησης και της μουσικής, υπάρχει ελπίδα.
«Με τις ανατολές ξυπνούν οι λύπες/ Τριγυρίζουν στις γειτονιές, χτυπάνε πόρτες,/ κουβεντιάζουν με περαστικούς, συντροφεύουν μοναχικούς,/ κι όταν έρχονται τα βράδια/ αποφασίζουν όλες μαζί, σε ποιους ώμους/ που σηκώνουν βαρείς σταυρούς/ χαράματα θα ξαποστάσουν, ’κεινη τη σκοτεινότερη/ ώρα της μέρας,/ ώστε το άλλο… και το άλλο πρωινό/ οι αναχωρήσεις του καθημερινού τους ταξιδιού/ να μην αργοπορούν ποτέ». Τα που μας λέει σ’ ένα απ’ τα 55 ποιήματα της συλλογής της (όλα άτιτλα και ολιγόστιχα) η Χρυσάνθη Χατζή! Αποκαλύπτομαι και σ’ αυτό, όπως και σ’ όλα τα υπόλοιπα. Ποίηση είναι η συγκινησιακή χρήση της γλώσσας σε βαθμό υπέρτατο. Κι αν υπηρετεί με άκρα συνέπεια αυτόν τον ορισμό η ποιήτρια. Κάθε της ποίημα και μια ιστορία που με-σε-τον-μας-σας-τους αφορά. «Ψάχνω να με βρω στο ψιχάλισμα ενός λόγου του πλησίον μου!» «Έφερα στη μνήμη μου τα παιδικά μου χρόνια κι έκλαψα»… «Ένα όνειρο σήμερα ήρθε και/ μου ‘πε καλημέρα»… «Πότε θα επιστρέψουν οι εξόριστοι/ Να διεκδικήσουν πάλι τις μεσημβρινές ισημερίες»… Η αγωνία της: Το λάβετε φάγετε της αδυναμίας της, μα και το πίετε εκ της δυνάμεώς της πάντες. Όχι, το ξέρει η άγνωστη μου Χρυσάνθη Χατζή ότι δεν θ’ αλλάξει τον κόσμο με την ποίηση της. Μα και ότι ίσως βοηθήσει με την ποίηση της να γίνουν καλύτεροι οι άνθρωποι το ξέρει. Γι’ αυτό το “ίσως” επιμένει να γράφει…
Ακούω το CD, τού μεταξύ των άλλων στενού συνεργάτη των Μίκη Θεοδωράκη και Μάνου Χατζηδάκι, βετεράνου, σφαιρικού και πολυεπίπεδου μουσουργού Τάσου Καρακατσάνη, “Αποκαθηλώσεις”, σε ποίηση της “δικιάς” μας Χρυσάνθης Χατζή. Καθηλωμένος. Τους “δικούς” μας Τάσο Ψαλλιδάκη, Δέσποινα Δρακάκη, Παναγιώτη Τερζάκη, Εμμανουέλα Βαρδουλάκη και Ανθή Μανουσέλη στο τραγούδι και την Άρτεμι Αποστολοπούλου στην ανάγνωση των κειμένων – συμμετέχει και ο Γιάννης Θωμόπουλος. Με κατάνυξη. Μία συναυλία με ποταμίδες, τα πιο γλυκόλαλα μα και ταυτόχρονα τα πιο παραπονιάρικα πουλιά του τόπου μας μου φαίνεται να ακούω. Ή μήπως μια αρχιερατική λειτουργία ιερουργούντος του Τάσου Καρακατσάνη, μια λειτουργία του Εμείς, μια επαναλαμβανόμενη λειτουργία του Εμείς, που ξεκίνησε απ’ την οδό Πανός του Γιώργου Χρονά; Ακούω το CD για δεύτερη φορά. Με το μολύβι στο χέρι για σημειώσεις. Η ίδια αίσθηση. Φαντάζομαι την ηχογράφηση του έργου στο Βενιζέλειο Ωδείο Χανίων και τους βλέπω όλους επί το έργον. Βεβαίως και τους σολίστ στην Ορχήστρα. Τον Χάρη Χατζηγεωργίου στο βιολί, την Ντάνα Χατζηγεωργίου στο τσέλο, τον Παναγιώτη Καίσαρη στην τρομπέτα, τη Βιβή Γκέκα στο μαντολίνο, τη Φωτεινή Νικολοπούλου στο τσέλο, υπό τη διεύθυνση του συνθέτη που βρίσκεται στο πιάνο του. Θα το ξανακούσω το δίχως άλλο δεν γίνεται να μην το ξανακούσω, θα το ξανακούω, διορθώνω…
ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ - ΟΙ ΝΕΡΑΪΔΟΥΛΕΣ ΤΗΣ ΔΩΡΑΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗ
«Τη γλώσσα την πιο πλούσια οι Έλληνες μιλούμε/ πρέπει να τη σεβόμαστε, μην την κακοποιούμε», μας λέει στην πρώτη σημερινή της μαντινάδα η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη με αφορμή την Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας που γιορτάζεται στις 9 Φεβρουαρίου από το 2017. Για να συμπληρώσει στη δεύτερη: «Η γλώσσα των προγόνων μας απ’ τσ’ άλλες ξεχωρίζει/ σαν φάρος του πολιτισμού αιώνια φωτίζει». «Τη γλώσσα μας και τα μάτια μας!» Στη φράση αυτή του καθηγητή Γεωργίου Μπαμπινιώτη με “παρέπεμψε” η μαντιναδολόγος μας…
«Αν οι μικροσκοπικές νεράιδες φτερουγίζουν συχνά πάνω από το κεφάλι του Απόλλωνα. Η μια τον κατευθύνει να κάνει καλές πράξεις, ενώ κάθε φορά που ακολουθεί τη συμβουλή της άλλης μπλέκει σε μπελάδες. Κι έτσι όπως τον ταλαιπωρούν, απορεί αν τελικά είναι ο μόνος που μπορεί να τις δει… Τι θα συμβεί, όταν ο Απόλλωνας μιλήσει στη μαμά του για τις περίεργες νεραϊδούλες;». Τα που διαβάζω στο οπισθόφυλλο του βιβλίου για παιδιά 6-9+ ετών της Δώρας Ανδρεαδάκη “Νεραϊδούλες γύρω μου” (εικονογράφηση Ναταλία Καπατσούλια) που έφτασε προχθές στα χέρια μου μέσω των εκδόσεων “Διάπλαση”. Σαν παιδί το διάβασα. Καλοτάξιδο, Δώρα!
Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 11.2.2022)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου